Lost in this stupid place

Hij keek verbaast op toen Shadow hem aan sprook en keek normaal. "Sorry ik wist niet dat je zo'n goed gehoor had..." Zei hij nog op een fluistertoon. Zijn ogen gleden naar buiten en hij legde dan zijn boek op zei. "Je mag het proberen. Maar ik denk niet dat dat helpen zal. Aangezien ik vaak slechte dromen kreeg." Hij grijnsde breed.

(Schadow, niet bepalen dat ik ga slapen of wat Lex gaat doen.)

Twilight grinnikte en stond op. "Hallo kleintje, kun je de slaap niet vatten?" Ze glimlachte en liet lichtblauw vuur in de kamer dansen. "Laat me zien wat je voelt, het vuur past zich aan, aan wat jij ziet." Zelf zag ze er draken in, een oorlog. Haar moeder... Vader... Familie. Ze sloot haar ogen, nee daar mocht ze niet aan denken, de andere hadden de beelden die Twilight had gezien ook kunnen zien. Een donkerblauwe draak, een bliksemflits, een luide schreeuw en de grond die begon te branden. "Sorry dat jullie dat moesten zien." De kamer werd verlicht door het vuur, maar niet zoals het hoorde. De blauwe schimmen danste op de muren en een spookachtige blauwe gloed daalde over de kamer.

Hij keek vermoeid naar de draken en legde zijn boek weg en keek de twee draken uit. Even kon hij niet lachen. Hij was vaak slechtgezind als hij net een nachtmerrie gezien had. Hij keek op naar Twillight. " Helaas kan ik inderdaad niet slapen. Al enkele maanden niet hoor dus ik ben het al gewend." Antwoorde hij als eerste. Hij luisterde en keek naar het vuur. "Ik... ik wil het liever niet meer zien..." Antwoorde hij toen. " Ik vind het niet erg om het met jullie te delen... maar ik wil het liefst dat gedeelte vergeten." Vulde hij er nog aan toe. Hij keek toen naar het vuur toen hij vreemde beelden zag. Eerst dacht hij dat het zijn gedachte was. Maar het was duidelijk van een van de draken die blijkbaar ook oorlog voerden. Hij keek toe wat er gebeurde en zweeg een hele tijd. Toen kwam hij te weten van wie dit stukje verleden was. Het was van Twillight. "Het geeft niet. Ik hoopte maar dat je je nu niet vreed gaat voelen nu ik iets van jou van vroeger heb gezien?" Hij keek naar Twillight. Daarna naar de verandering van het vuur.

Twilight glimlachte. "Dat maakt niets uit, als je wilt kan ik je nachtmerrie's uit je hoofd wegwissen. Met dat gedachtelezen kan ik je ook manipuleren. Dat spreekt vanzelf. Of ik kan ook je emoties proberen te veranderen, ik heb het nog nooit geprobeerd maar met wat kracht zou het kunnen lukken." Het vuur bleef dansen, nu kwam er een jonge draak tevoorschijn, ze vloog hoog. De groep was helemaal aan de andere kant van het veld. De kleine draak keek om, de draken brulde naar haar dat ze verder moest gaan. Het regende, een flits. Het kleine draakje gilde het uit, het deed blijkbaar heel veel pijn. Twilight keek niet naar het vuur, ze was duidelijk in haar gedachtes verzonken. Het vuur bleef dansen, de ene flits na de andere schoot in het kleine draakje. Het gilde en schreeuwde, kronkelde in de lucht en wou weg van de bliksem. De andere draken keek naar haar. Opgelucht maar tegelijkertijd medelevend. Twilight had nog altijd niks door van het vuur.

Hij staarde een tijdje naar het vuur en keek dan weer naar Twillight. "Ik weet het niet... Misschien moet ik op mijn eigen krachten de nachtmerrie's bestrijden. Het lijkt eerder op een gevecht. Maar ik vind het natuurlijk vreselijk om het te zien." Hij zelf vocht nog met zijn gedachte zodat het niet in het vuur verscheen. Af en toe zag je even hij en zijn draak verschijnen. Maar dan kon hij nog net op tijd het laten verdwijnen. Gelukkig werd hij afgeleid door Twillights verleden. Vol afschuw keek hij toe. Waarom hielpen die andere draken haar niet? Hij wist eerder niet wat het was dat haar aanviel. Hij sprong op en legde zijn hand op haar grote poot. "Ik weet niet of jij het weet maar je vertoont je geheim weer." Mompelde hij zacht.

Twilight was volledig afwezig, verzonken in haar verleden. Ze merkte Lex niet eens op. Het vuur vertoonde nu de vreselijkste dingen. Een jonge draak die bij een een vulkaan werdt gedropt, de bliksem die vreselijke pijn veroorzaakte, bij een slachter achtergelaten om te oefenen. Zo kon je de vreselijkste pijnen indenken. Lex was als lucht voor haar, onzichtbaar, je kon het niet horen. Het vuur begon wild door de kamer te circelen, als een enorme draak die wegvluchte.

Zijn ogen volgden de wilde bewegingen op. Hij merkte dat Twillight hem niet eens hoorde. Hij keek naar Shadow. Om de zien wat die deed. Hij moest proberen Twillight te bereiken. Hij sloot zijn ogen en probeerde in contact te komen met Twillight. Hij wist niet wat hij moest zeggen. "Twillight?" Riep hij in de gedachte. Hij werd vermoeit door het contact dat hij probeert te maken. Hij deed het ook niet zo vaak.

Twilight was terug, ze had haar naam gehoord. Het vuur verdween. "Ja?" Ze rilde, haar schubben waren fel aan het fonkelen, haar hart ging als een razende tekeer maar Twilight wist niets meer. Niets van haar kwetsbare moment. "Wat is er kleintje?" Ze keek nieuwsgierig naar Lex. Had hij haar nou in de gedachte geroepen. Dat was erg slim!

Twilight keek naar Schadow. Ze ging naar zijn gedachtes. "Kalm, het is oke." Ze sprak zoete woorden in zijn gedachte en gaf hem liefelijke beelden. Een klein draakje dat vrolijk in de bloemen speelde. Ze glimlachte en bleef het aanhouden. "Het is oke Schadow, niets aan de hand."

Twilight sloot haar ogen. "Van wraak ga je je niet beter voelen." Ze glimlachte niet en ze had nu een uitdruking die alles behalve vriendelijk en medelevend was. "Het helpt niets, helemaal niets." Het leek alsof iets haar enorm veel pijn deed. Haar lip was licht opgetrokken, het vuur dat over haar heen golfde werd veel warmer en veel feller. Alsof ze het zelf ook warmer kreeg. Haar horens begonnen een aantal vonkjes af te geven. "Het helpt niets, nog geen millimeter. Je voelt je enkel slechter omdat je een moord op je geweten hebt. Je kunt ze straffen maar als ze dood zijn vergelden ze niets, helemaal niets. Dan zijn ze dood, en de dood is vredig en kalm." Haar lip was meer optgetrokken en de vlijmscherpe, ivore tanden warne ontbloot.

Twilight bleef boos. "Nee dat moet ook niet, maar dood ze niet." Ze gromde een beetje, Schadow wwas slim genoeg om hier nite verder op in te gaan. "Maar als ik merk dat je ze wel dood kun je beter naar de andere kant van de wereld verhuizen, ik haat moordenaars." Vernietigend keek ze voor zich uit. De vonken verdwenen en het verstikkende vuur nam weer van zijn sterkte af. "Denk ook maar niet dat iker niet achter kom want ik zou je gedachten aan flarden scheuren als het moet." Ze glimlachte gemeen. "Ik zou het nog doen ook." De gemene glimlach bleef om haar lippen hangen, het was raar om de blauwe draak op deze manier te zien.

Toen de twee in gespreken waren plofte hij weer in een houten bed dat best versleten en kapot was. Dit was echt een hele rare dag geweest. Hij weet nu meer over Twillight's geschiedenis. En ook die van Shadow. Gelukkig kon hij zijn dromen tegen houden. Hij wilde dit nog niet laten zien. Hij zelf had draken vermoord. Nou ja dat moest hij ook van het kamp. Oorlog was het slechte dat er is. Maar het was in zijn hoofd geprint dat te doen. Al vanaf hij een jong kind was moest hij leren vechten. Hij moest klaar zijn om bloed te laten vloeien. Hij zuchtte diep. Maar hij wilde geen zwakte laten zien. Zijn ogen dwaalden weg. Hij liet de 2 draken praten terwijl dacht hij een beetje voorzichtig na.

Twilight werd afgeleid door Lex. Zijn gedachten stroomde als een helder beekje door haar geest, ze kromp ineen bij het zien van zijn gedachten. "Stop!" Ze wou zich losrukken maar de beelden hielden haar vast, ze schreeuwde in de gedachten van Lex. Haar uitdrukking was vreselijk, je was er bang van. Het was eng om te zien dat iemand zoveel pijn doormaakte. "Stop Lex!" Ze kon het uitgillen. Dat was haar zus! Haar zus werd door Lex afgeslacht in een van de gevechten die hij gewonnen had. "Monster!" Ze wou weg, zo ver mogelijk maar Lex hield haar onbedoeld vast met zijn gedachten, hij kon er niets aan doen. Hij kon het niet eens controleren. Waarschijnlijk wist hij niet dat het een element draak was geweest, nee dat wist hji niet maar het deed Twilight toch zoveel pijn! "Laat me los!" Nu speelde ze een troef met de bedoeling dat Lex werdt afgeleid. Ze stuurde hem beelden van haar zus, zodat hij haar kon herkennen.

Zijn ogen flitsen open en begreep niet wat er gebeurt was. Hij voelde een vijandig gevoel. Hij sprong op. Hij was verward. Hij hoorde haar stem die leek gevangen te zitten in zijn geest. Hij besloot om maar weg te gaan. "eu sorry... Ik moet gaan." Mompelde hij en klom uit de raam. Hij stapte in het donkere bos. Hij rende om zo snel mogelijk weg te komen. Hij wist niet wat er werklijk gebeurde. Maar het was het beste om weg te gaan.

Twilight grauwde en vloog achter hem. "Monster!" Ze was hem in aan het halen, haar vleugels sneden als messen door de lucht. "Dat was mijn zus monster!" Luid brullend vloog ze achter hem aan, vogels vlogen verschrokken de lucht in bij dit schouwspel. "Klein nestkuiken! Blijf hier staan avondmaal!" Hoewel ze Lex nooit zou opeten was het op dat moment een erg intimiderende gedachte. Ze wist dat Lex nergens heen kon omdat hij haar niet kon buitensluiten. Ze gromde en grauwde, haar lip was opgetrokken en de vlijmscherpe ivore tanden zagen er nu nog gevaarlijker uit. Het lichtblauwe vuur lichte haar helemaal op, als een enorme blauwe ster. Maar dan veel groter en in de vorm van een draak, ze was omhuld door de vlammen. Ze begon te dalen, ze had hem bijna...

Twilight merkte de duw van Schadow. Vonken schoten uit haar horens, donkerblauwe vlammen kwamen als een wervelwind uit haar bek. Ijskoud en bloedheet tegelijk. "Waag het niet nestkuiken, ik was al oud toen jij moest geboren worden!" Ze vloog verder, Schadow kon haar weinig doen. Omdat ze aan Lex' gedachten vast zat volgde ze hem moeiteloos. De akelige vlammen richte schade aan, ze bleven uit haar bek spuiten als oncontroleerbare slangen. Ook haar stekels lichte op. "Je hebt haar vermoordt!" Ze brulde oorverdovend en haar tanden waren ontbloot. Haar ogen waren van kleur veranderd, ze waren nu donkerblauw. Bijna zwart.

Twilight merkte Schadow niet eens op, de nevel hield haar al even min tegen omdat ze de gedachten van Lex las. "Hij heeft mijn kleine zusje vermoordt!" Ze negeerde Schadow volledig en wertd nog veel warmer, de lichteblauwe vlammen werden langzaam steeds donkerder en warmer. Ze maakte ingewikkelde manouvres in de lucht, steeds sneller kliefde ze zonder moeite door de lucht. Schadow had geen inbreuk gedaan op haar snelheid. Ze begon te dalen en ze wist dat ze Lex nu bijna te pakken had. Ze grauwde en maakte een salto, ze wou Schadow nu niet op haar rug hebben. Nu begon ze luid te brullen. "Moordenaar!"

Hij nem zijn zwaard zijn rug en keek nu heel droog. Hij begreep niet wat er aan de hand is. Maar als haar zus bij de oorlog was dan was zei het die misschien er bij betrokken was om Wandwo af te slachten. "Ik geloof dus dat wij vijanden zijn. Dus is het ook door jou dat Wandwo overleden is." Zijn neusrimpels waren zichtbaar toen Twillight hem dreigde. Maar de een of andere manier kon hij zich niet bewegen. 'Je bent geen monster Lex' Gibg er in zijn gedachte door. Zijn ogen stonden weer normaal. Hij smeet zijn zwaard weg. "Vermoord me dan maar... Ik wil niet nog meer doden!" Riep hij en sloot zijn ogen.

Twilight gromde. "Als ik dat was geweest had je het geweten! Je kwam gewoon te dicht bij de groep en je had je zwaard bij je. Blue verdedigde ons!" Toen ze zag hoe Lex zijn zwaard liet zakken glimlachte ze. Ze dook naar beneden en pakte hem met haar klauwen. Ze deed hem niks en vloog verder. Ze hield Lex goed vast, ook kronkelde en maakte saltos in de lucht. Schadow moest gaan, Twilight moest even alleen zijn met Lex. "Ga van me af Schadow, of ik verbrandt je levend." Dat zou ze nooit doen maar als het vuur donkerblauw werdt was het verstikkend en kon je sterven van de hitte als het te warm werdt. Het was duidelijk dat ze Lex niks zou doen.

Twilight irriteerde zich mateloos aan Schadow. Ze versnelde en haar vleugels daalde steeds sneller en sneller. Uiteindelijk zou ze te snel gaan voor Schadow. Ze ging met haar staart naar Lex en liet hem uit haar klauwen glijden en zette hem voorzichtig op haar rug. "We moeten nodig eens praten kleintje." Ze versnelde nog meer, het vuur bleef op dezelfde temperatuur en bleef fel. Het irriteerde haar nog altijd dat Schadow haar volgde. "Ga weg Schadow, ik moet met Lex praten. Alleen. Nu." Ze klonk niet kil, het klonk eerder als een verzoek maar toch versnelde ze een beetje.

Hij wilde niet echt op gepakt worden. Hij probeerde zich lost te wurmen. Maar dat lukte niet. Hij keek naar Shadow die hem probeerde te beschermen. "Shadow... laat maar los... het maakt verder niet uit..." Hij keek een beetje raar maar zijn woorden lieten het menen. daarna werd hij op de rug gezet. Hij keek kopig. Toch hield hij zich vast aan haar schubben. Hij had niet echt zin om met haar mee te gaan en het misschien alleen uit te vechten. Hij voelde wel dat ze boos had maar hij kon ook boos zijn. Maar iets zat hem dwars. Had Twillight dan geen ruiter of zo? Want bij zijn gevecht waren het draken en ruiters die een gevech waren begonen. Hij zweeg en keek een beetje pijzend.

Twilight keek rustig toe hoe Schadow wegging. "Ik doe hem niks, nog niet." Dat was sarcastisch bedoelt en het was ook duidelijk aan haar stem. Ze zou Lex niets doen... maar ze kon niks beloven. "Kijk niet zo koppig zure pruim, daar krijg je grijze haren van!" Twilight sloeg nog een keer met haar vleugels en keek rustig voor zich uit, een eindje verderop was een klein bergje met een grot. Ze streek neer in de kleine grot die zich boven de grond bevond en nam Lex nu met haar staart van haar rug. Ze zette hem nog niet neer en hield hem goed vast. Ze ging liggen en hield haar staart vlak voor haar hoofd. "Goed kleintje, wat zou je graag tegen mij willen zeggen voordat ik tegen je uitvaar." Ze zette hem niet neer en haar staart had hem goed vast, hij kon met geen mogelijkheid uit haar staart kruipen en het zwaard zou nog geen schrammetje veroorzaken. "En waag het niet dat prikding te pakken want je geraakt niet eens door mijn eerste laag schubben." Lichtblauwe vlammen stroomde zoals gewoonlijk over haar schubben en danste nu ook over Lex.

Hij keek nog steeds een beetje kwaad. Wat moet ie nou? Nadat ze een tijdje hadden gevlogen raakte hij eindelijk de grond. Hij voelde steken in zijn buik. Hij keen naar zijn oude trui waar een rode kleur zich bevond. Hij was dus nog niet helemaal genezen van zijn gevecht. Hij liet zich op de grond zakken en keek een beetje verbaast op haar vraag. "Wa ik wil vertelen? Nou ten eerste dat je me beschuldigt dat ik jouw zus of wie dan ook had vermoord. Wat eerder niet klopte want dan had ze een slechte drakenruiter! En bovendien heeft ze het gevaar dan zelf uitgezogt aangezien ze toen mijn kamp hadden uitgemoord." Hij keek met een heel bleek gezicht. De woorden lieten hem even beven. Maar hij keek weer alsof het niet erg was. Hij negeerde het gedreig van Twillight. Meerde draken zeiden dat tegen hem. Hij keek niet eens op naar het vuur. Hij keek kwaad in haar ogen.

Twilight grinnikte. "Je was voor ons een bedreiging." Ze rolde met haar ogen en hield Lex vast. Ze deed haar staart wat hoger en grauwde. "Jullie waren te dichtbij, ze moest wel!" Ze schudde Lex heftig door elkaar. "Wat heb je daar?" Ze keek naar de rode vlek op zijn trui, voorzichtig zette ze hem neer. Heel voorzichtig. Ze hield hem niet meer vast maar haar staart was achter hem. Alsof ze dacht dat hij zou omvallen.

Hij keek nog wat kwaad op. " Wat? Dat kamp was er al honderde jaren hoor en opeens besloten jullie ons af te slachten." Hij werd kwaad. Hij beet zijn lip om zich in te houden. Wat een lef. Hij wou niet vast gehouden worden. Zeker niet meer door haar. Maar voor hij zich wou los ruken liet Twillight hem al los. Zijn linkerhand liet hij op de wond drukken door de steken. Hij was te zwak nu om een gevecht te begaan. Hij wilde leunen maar voelde zich te bedreigt. Hij bleef voor Twillight staan. Maar hij keek haar niet meer in de ogen. Zijn mondhoeken stonden strak. Zijn ogen gingen alle kanten op.