A place just for dragons like me

Krachtige vleugelslagen waren te zien, zeeblauwe ogen gingen het gebied af en een glimlach was zichtbaar geworden. Het was zo’n glimlach die je ziet als alles goed gaat, niet een overenthousiaste, gewoon een glimlach die rust uitstraalde. Water kwam in zicht en instinctief wou Honey erop af vliegen, gelukkig deed ze dat niet want anders was ze gecrasht, duiken deed ze alleen in de diepe wateren, en hier kon je de grond al zien. Langzaam kwam ze naar beneden gevlogen, in cirkels om te zorgen dat ze niet te snel ging, anders zou ze alsnog crashen. Haar glimlach bleef nog steeds op haar gezicht staan en haar blik was rustig en zachtaardig. De wind was stil vandaag, een perfect warm weertje dus, perfect om te zwemmen, iets waarvan Honey heel veel hield. Langzamerhand kwam ze steeds dichter en dichter en opeens voelde ze het water haar staart al raken. Ze liet zich zakken op de grond en voelde het heerlijke water tegen haar schubben aan. Terwijl ze nog steeds bleef genieten van het water liep ze verder, het werd steeds dieper en dieper en op een keer kon Honey nog maar net staan. Ze liet zich zakken in het water en vervormde het zo dat ze lucht kreeg, nu had ze een soort bol van water om haar hoofd heen en kon ze ademen. Ze liet zich verder zakken en zwom door, dat lukte makkelijk vanwege de zwemvliezen tussen haar poten. En na een tijdje kwam ze bij een prachtige grot, ze kwam boven water en liet de bol water verdwijnen, nu kon ze er wel staan, met gemak. Maar ze was nog wel steeds onder water, als ze eruit stapte dan kwam ze in een grot, zou die naar buiten leidden? Het boeide haar niet zoveel, het was hier fijn en het water was lekker warm, waarom zou ze dan naar buiten willen gaan? Ze sloot haar zeeblauwe ogen terwijl ze even bleef rusten, geweldig was het hier, zo mooi en rustig en, nou gewoon geweldig. Toen een geur haar neusgaten binnendrong opende ze haar ogen, nog steeds vanuit het water keek ze rond zich heen. ‘Wie is daar?’ klonk haar zachtaardige rustgevende stem.