Lost in this stupid place

Hij was deze keer zonder zijn paard. Die had zijn hoef pijn gedaan. Hij zelf was op weg naar het kasteel. Helaas heeft hij zich van route vergist. Hij kwam op een spier wit domein terecht. Niets te zien. Hij had zijn cape op. Niet om zo cool te lijken. Maar meer om zich te verbergen. Zijn lange zwaard zat op zijn rug. Het was meer om zich te verdedigen. Hij zou een draak niets doen als die hem maar niet lastig valt. Na lang wandelen kwam hij in een verlaten dorp terecht. Huizen afgebrokkeld. Soms zelfs een skelet. Het leek hier wel alsof er een draak was geweest. Waar hij niet zo verrast van was. Het zit hier vol. Hij zelf onderzoekt een paar draken en zet die dan in zijn notie boekje. Hij leerde graag over draken en zo.

Twilight vloog hoog boven de vernielde stad. Ze maakte grote circels en was vaag zichtbaar door de mist. Ze zag iemand beneden lopen en zakte in spiralen dichter naar de grond, je azg nu vaag blauwe schubben fonkelen en een enorme gestalte. "Dag Lex." Haar stem was diep en vriendelijk. "Ben je alleen?" Ze liet haar vleugels stijgen en neerdalen en de wind haar vleugelvliezen laten opbollen. Lichtblauw vuur circelde rond Lex en de vage draak...

Hij keek op toen hij een blauwe kleur over zich zag schijnen. Hij deed zijn ogen een klein beetje dicht om beter te zien wie het was. Toen hij de stem hoorde grijnsde hij. "Hoi twilight." Antwoorde hij en deed zijn cape af om zijn gezicht te laten zien. Toen hij het volgende hoorde knikte hij. "Ja ik ben hier alleen. Geloof ik." Hij keek even rond om zeker te zijn. Hij bleef daarna naar de mooie blauwe draak kijken. Toch merkte hi nog meer gezelschap en trok zijn zwaart van zijn rug. Hij zit in een gevaarlijke omgeving.

Twilight gromde toen ze een andere aanwezigheid voelde. (ze voelt emoties aan dus dan kan ze de emoties van Shadow ook voelen) De emoties van een draak die ze eerder had ontmoet en aagevoeld maar ze kwam er maar niet op. Ze gaf het gissen in haar geheugen op en gromde luid. Het licht blauwe vuur verdween en maakte plaats voor donkerblauwe, bloedhete en verstikende vlammen. Ze kronkelde in haar mond als slangen die op het punt stonden om aan te vallen. Ze brulde luid en de grond leek te trillen onder haar poten bij het geluid.

Hij keek op toen hij Twillight zo vreemd zag doen. Hij zelf was er ook niet zo gerust bij. Zijn ogen gleden de omgeving af. Het was heel stil. Maar hij zei beter niets. Zijn blauwe ogen waren rustig en niet vervuld met angst. Zijn zwarte haren verstopten zijn ogen een beetje. Hij bleef een tijdje zo staan. Maar hij zelf ging niet op zoek naar de draak. Hij keek weer naar de blauwe draak. Ze leek een sterk soort. Hij zelf vond haar een prachtig wezem.

Twilight keek naar de draak die tevoorschijn kwam, het was Shadow! Ze liet het vuur langzaam veranderen en stopte met grommen. "Had dat dan meteen gezegd, ik had je levend kunnen verbranden... als je zou zijn afgeleid, anders zou je weg zijn gegaan. Twilight spreide haar enorme vleugels even en sloeg ze met een grote windvlaag naar beneden. Opslag was ze in de lucht, ze vloog wat opzij en maakte een beetje plaats voor Shadow. Het was voor Twilight een 'nestkuiken' qua leeftijd maar het was een fijne draak om mee te praten... soms. "Fijn je weer te zien Shadow, heel fijn." Haar felle ogen keken even naar Shadow.

Twilight keek een beetje beschaamd. "Sorry dat we je wakker hebben gemaakt." Uit haar staart kwamen geen vonken maar de stekels glommen wel en de punt blonken. De vlijmscherpe horens gloeide dit keer niet en Twilight was vrij ontspannen. Haar enorme vleugels waren netjes geschikt en waren tegen haar lichaam gedrukt, haar staart was languit gestrekt en was een heel aantal meters lang. Twilight glimlachte even en richte haar blik op Lex. Ze spreide haar enorme vleugels even en richte ze recht omhoog, dat was fijn voor haar. Ze schikte ze terug goed en ging ontspannen liggen.

Hij trok een wenkbrouw op en luisterde naar het gesprek. Toen hij merkte dat Shadow geen gevaar dreigde liet hij zijn zwaart terug weg. Zijn blauwe ogen was even gericht op Shadow en dan weer op Twillight. Hij zag de draken zich plaatsen voor hem. Hij was niet bang voor de 2 reuzen. Hij was namelijk gewend aan draken bijeen. Hij leunde tegen een afgebroken muur en zei al niets meer. Hij had eerlijk ook niets te zeggen.

(Wil je aljesblieft iets langer posten Shadow.)

Twilight glimlachte, ze was stukken groter als Shadow. Ze strekte haar vleugels. "Ik ben zo terug, ik heb honger!" Ze liet haar vleugels dalen en schoot de lucht in. Ze sloeg snel met haar vleugels en had de wind mee. Twilight scheerde over de boomtoppen en dook in een open plek in het bos. Wat donkerblauwe vuur schoot in flitsen uit het bos en Twilight vloog terug op. Dit maal met een beer tussen haar kaken geklemt. Ze was al snel terug bij de twee draken en verslondt de beer in een klein half minuutje. "Dat was lekker." Niks was er meer over van het dier, zelfs geen botten.

Nog steeds zei hij niets. Snel praten deed hij vaak niet. Hij keek toe hoe Twilight verdween. Het duurde niet zo lang voor ze terug kwam met een prooi. Hij keek nog even goed en pakte toen zijn notie boekje om het er op te schrijven. Zo kon hij nog wat onthouden hoe ze leeft en zo. Zijn blauwe ogen waren een beetje verstopt door zijn lange zwarte haren. Hij vond dat niet zo erg want hij had een hekel aan een te lange oogcontact.

Twilight glimlachte even. Opeens kreeg ze een ingeving, ze had een speciale gave, om in gedachten te praten. Ze keek naar Lex en sloot haar ogen. Ze betradt nu de ingang van Lex' gedachtes. "Mag ik in je gedachten praten Lex?" Het voelde heel normaal voor Twilight om in iemands gedachte's te praten. Twilight kon niet echt met Lex praten als ze geen toegang had tot zijn gedachte's, dan zou ze maar een vage schim zijn voor hem.

Hij keek vreemd op en zijn ogen werden scherper. Het leek alsof hij in zijn gedachte Twillight hoorde. " Ja tuurlijk. Sinds waneer kan jij dat nou weer?" Antwoorde hij in zijn gedachte. Even keek hij op toen hij zag dat Shadow ging jagen. Hij knikte. Hij vond Twilight best wel cool. Ze kon heel wat dingen. Hij zette zich wat rechter en veegde zijn zwarte haren uit zijn ogen. Hij deed zijn rugzak van zijn rug en deed het tussen zijn 2 benen.

Twilight glimlachte. "Sinds dat ik 1 jaar was, dit doe ik normaal gezien niet." De gedachte van Lex waren een wervelwind voor Twilight, het bracht haar in de war. Vlug trok ze muren voor haar geest, ze wou de intieme dingen van Lex niet horen en ze wou niet dat Lex haar leven zou zien, mensen verloren hun gedachtes vaak in die van draken. Zo wandelt er nu een man rond die vurig denkt dat die kan vliegen, en dan is er een andere die zijn lichaam verlaten heeft en niet meer terug kan gaan. Allemaal verloren zielen.

Hij knikte. Hij wilde wel contact met haar maken als ze maar niet achter zijn verleden komt. "Waarom doe je het dan bij mij?" Vroeg hij en keek een beetje weg. Hij zelf was niet van plan om haar verleden in haar gedachte te zoeken. Hij wilde die privé dingen aan haar over laten. Toe hij door had dat Shadow terug was keek hij naar hem. "Je hebt geen prooi mee? Is je jacht mislukt?" Hij keek naar de draak met een opgetrokken wenkbrauw. Hij maakte maar heel even oog contact.

Twilight glimlachte. "Omdat ik dat wil kleintje." Dat woord gebruikte ze meestal bij mensen, het was een troetelnaampje, geen scheldwoord. "Nee ik denk dat Shadow een paar probleempjes heeft gehad met mensen. Ik ben zo terug, ik breng wel wat voor je mee Shadow." Ze duwde zich af en vloog luid brullend op de mensen af, toen de Twilight zagen staarde ze even, toen begonnen ze snel weg te gaan. De blauwe draak grinnikte en flitste een bliksemschicht op een groot hert af. Ze nam het dier tussen haar poten en vloog terug. Ze liet het dier vanuit de lucht recht voor Schadow's neus vallen, ze hoorde wat kraken en streek neer. "Smakelijk." Ze keek even naar Lex, had hij geen honger? Dorst? Iets? Bedenkelijk begon ze haar klauwen schoon te maken. "Heb jij geen honger kl... Lex?" Ze kon zich toch niet voorstellen dat mensen maar drie maaltijden per dag moesten eten. Twilight kon dagen zonder eten maar als ze de kans had at ze toch.

Hij grijnsde. "Kleintje? Ik?" Hij vond het niet zo erg om zo genoemd te worden maar wist eerder niet wat Twillight daar mee wilde zeggen. Toen keek hij haar na toen ze wilde jagen voor Shadow. Hij had nog steeds niet door dat er mensen waren. Hij ging op een boomstronk zitten die afgekapt was. Na een tijdje kwam ze weer terug met een hert. Het lijkt alsof ze geen moeite had met jagen. Twillight maakte weer contact met hem. "neen, ik heb al enkele dagen geen trek." Antwoorde lex een beetje droog maar niet slecht bedoelt.

Twilight grinnikte zachtjes. "Kleintje, hoelang heb je al niet gegeten?" Ze zou het direct weten als hij loog. Ze ging rustig liggen maar bleef groter als Lex, veel en veel groter. Twilight zou Lex dwingen te eten als ze het aantal te hoog vond, het maakte niet uit wat. Ook al was het een rauw konijn maar als het haar te lang duurde zou Lex eten! Ze sloot haar ogen en legde haar kop op haar poten, de lange gebogen klauwen zaten diep in de grond geboord en de scherpe stekels van haar staart waren netjes naar boven gericht. Ze leek helemaal te ontspannen.

Hij grijnsde. "Ik geloof drie dagen of minder." Antwoorde hij rustig. Hij keek toe hoe Twillight ging liggen. Hij zelf was een beetje moe. Hij leunde zijn hoofd tegen de harde boom. Het leek alsof het vandaag droog zou blijven. Hij smeed zijn zak naast zich en keek naar de lucht waar niets te zien was. Zijn blauwe ogen waren nog blauwer dan de lucht.

Twilight gromde. Dat was veel en veel te lang! Ze schoot de lucht in en kwam nog geen 20 seconden later terug met een dood konijn in twee klauwen geklemt. Ze ging liggen en vuurde heel eventjes donkerblauw vuur af. Het konijn was geroosterd en Twilight had de vacht er met een klauwe afgehaald. Het konijn had ze op een steen gelegd, ze sprong terug op en kwam terug met wat kruiden, eetbaar. Ze legde die bij de steen en liet een flits op de steen knallen, de steen veranderde in diamant. "Eten." Het was duidelijk dat Twilight keek tegenspraak dulde, ook al zou hij weigeren dan zou ze in zijn hoofd dringen en hem laten denken dat hij honger had. Als dat niet zou werken zou ze hem vastklemmen met haar poot en dwingen.

Twilight grinnikte. "Dat waren gelovigen priesters en het halve deel van de stad een stukje verderop. Die komen niet gauw terug." Er zaten rare brokken aarde aan haar schubben, maar ze leken niet op aarde. Het was iets raars, het haalde glans van haar schubben af en maakte de blauwe kleur onzichtbaar. "Ah, niet weer!" Ze kon zich wel indenken dat Shadow en misschien ook Lex het niet zou snappen. "Wij elemant draken krijgen een keer per jaar met de vier natuur elementen te maken. Het is dus nu dat viezige goedje dat me altijd zo... slaperig maakt, het komt plotseling dus ik kon ook vuurvatten of de lucht in worden geduwd. Maar ik kon ook kletsnat worden en iedere keer als ik iets zeg komt er een gloedgolf uit mijn schubben." Twilight ging liggen en sloot haar ogen. Uit haar gedachtes kwam een golf van slaperigheid. "Als je maar niet denkt dat ik het niet merk als je niet gaat eten."

Hij keek op. Hij wilde net weigeren tot Twillight hem echt wel zou dwingen. Hij keek even koppig maar at dan. Hij moest het langzaam aan doen. Zijn blauwe ogen waren een beetje dik door dat hij moe was. Maar hij wilde nog niet gaan slapen. Hij ging zijn eigen plek zoeken om te rusten. Misschien zou hij ergens in hutten gaan wonen hoog in de bomen. Na heel lang te zitten eten kreeg hij de konijn op. Hij zuchtte en keek koppig naar Twillight. " Zo goed." Vroeg hij en grijnsde dan. Het deed eerlijk gezed hem goed.

Twilight grinnikte. "Was het lekker?" Dat was een sarcastische opmerking. "Ja, ik ben ook moe. Hoe komen we er, is het ver?" Ze liet haar vleugels even open gaan en drukte ze weer tegen haar lichaam. "Als je het niet erg vind slaap ik liever langs het huis, ik rol aardig wat in mijn slaap." Ze stond recht en gaapte. "En die domme stenen aan mijn schubben brokkelen morgen weer af dus het zou een zanderige boel worden." Ze rekte zich uit en opende haar vleugels weer, ze bleven nu horizontaal staan.

Hij keek even snel op. Hij was bijna in slaap gedomeld. Hij zette zich recht en keek even naar de twee draken. "Oke, ik zal dan maar eens in dat huis gaan slapen. Ik moet momenteel toch nergens heen." Hij grijnsde breed toen Twillight vertelde hoe ze sliep. Hij zelf zal niet echt gestoord worden want hij slaapt maar heel even en houd dan de wacht. Dat was hij vaak gewoon omdat hij vaak buiten sliep. En hij was erg kwetsbaar alleen. Hij keek al rond en wachtte af tot Shadow vertelde waar ze heen gingen.

Twilight grinnikte, het huis was vrij groot maar haar schubben zouden de muren beschadigen. Ze ging vlak voor de deur liggen en sloot haar ogen. Haar ademhaling ging regelmatig en heel rustig. Twilight was warmer als het huis en had het erg lekker. De grond was vrij zacht en de blauwe draak haar schubben hadden de dingen die uitstaken verbrijzeld. Ze fonkelde nog altijd, maar heel zachtjes. Ze was volledig ontspannen en had haar vleugels een beetje laten hangen. Hoewel ze zo rustig was sliep ze niet.

Hij was weer de laatste die op zijn slaap plaats was. Het huis was een puin. Hier en daar gaten. Hij stapte langst Twillight en besloot te klimmen. Het was niet zo moeilijk. Er was klimop aan de muur dus nam hij er gebruik van. Hier en daar sprong hij en bereikte zijn hoogte waar hij slapen moest. Maar hij vreesde dat hij zoals altijd een onrustige slaap kreeg. Hij ging op het bed liggen en keek voor zich uit. Heel even daarna vielen zijn ogen vanzelf weer dicht. Meteen begon zijn nachtmerrie. De schoten die op hem en zijn draak werden gevuurt. Dat ze neerstorten. Bloed, dood ,vrienden, vermoord. Hij schoot meteen waker en zat onder het zweet. Nee slapen zou niet inzitten. Hij pakte een grote oude boek van papirus. Het ginge over draken en verhalen. Hij besloot maar wat te leren en van de avontuur proeven.