Op jacht? ~

Hij hees zijn rugzak op zijn rug en bond deze stevig vast, even als zijn pijlenkoker die er naast hing. Het gaf een ongemakkelijke indruk, maar hij was er immers aan gewend. Zijn nieuwe boog, die nog onhandig in omgang was, hield hij in zijn handen. Hij had er enkele, schaarse keren mee geoefend op bomen. Maar nu werd het wel is tijd voor een échte jacht. Hij had weer vlees nodig, zijn voorraad was zo goed als op waardoor hij de laatste tijd genoodzaakt was over te gaan op planten, zaden en bessen. De wilde frambozen die hij één keer was tegen gekomen hadden hem goed gesmaakt. Maar voor de rest had hij het niet op blaadjes. Kom op, hij was geen paard. Hij wilde vlees!
Hij veegde de haren uit zijn ogen, langzaam kwam hij tevoorschijn uit de schaduwen van de bossen. Hij had zich geheel aan de rand van het bos bevonden, en nu liep hij gelijk het open, en reusachtige bloemenveld op. Geuren van vele verschillende bloemen drongen hem de neus binnen en deden hem onwillekeurig voor een moment terugdenken aan Jade. Ze had precies zo'n geur, heerlijk bloemerig, vermengd met de natuurlijke bosachtige geuren. Het was heerlijk, híj vond het heerlijk. Zijn tuniek was schoon, voor zover je het schoon kon noemen, evenals zijn broek. Zijn gezicht was ontdaan van smerige aarde vegen en zijn haren zaten voor het eerst in een week netjes op zijn plaats. Ook al piekte sommige plukjes nog koppig zijn eigen kant op. Het zat netjes, voor zíjn doen. Terwijl hij verder het veld opliep tuurde hij in de verte, een stuk verder op was een kudde van herten te zien. Een glimlach verscheen op zijn gezicht, daar was hij naar opzoek geweest. Díe kudde, met een oud, vreselijk oud hert. Dat waarschijnlijk een hartaanval alleen al zou krijgen als hij een vluchtpoging moest ondernemen. Het was een uitstekende prooi als hij moest oefenen met zijn nieuwe boog.
Hij liep een tijdje in zuidelijke richting langs de rand van het bos, totdat hij vond dat hij ver genoeg had gelopen en de wind hem gunstig genoeg stond. Nu begon hij, sluipend en voorzichtig, in de richting van de kudde te lopen.
Langzaam hurkte hij neer, zijn boog hield hij horizontaal. Insecten zoemde om hem heen en samen met de warmte bezorgde hem dit hoofdpijn. Zijn blik viel op een jong hert, ook al was het niet meer zo héél erg jong. Op slag vergat hij het oude dier wat hij gemakkelijk zou hebben gepakt. Het water liep hem al in de mond terwijl hij het jonge dier zag grazen. Zacht, mals vlees.. Hij slikte een keer en zette een ongemakkelijke stap naar voren toe. Hij wiebelde en wankelde in de ongemakkelijke positie onder het gewicht van zijn tas. Verdorie, hij had het ergens moeten droppen! Elke keer had hij weer last van het ding, maar elke keer als hij op het punt stond het ergens achter te laten bedacht hij zich toch weer. Hij slaakte een zucht, haalde zijn boog op en spande hem. Vlak bij zijn gezicht zo dat hij doelgericht kon schieten. Hij liet los; de puil suisde door de lucht en terwijl hij het ding nakeek slaakte hij al een vloek. Iets wat hij misschien beter niet had kunnen doen, want de dieren waren nu nóg eerder bewust van zijn aanwezigheid. En gelijk daarna kwamen ze in actie. Met huppende achterwerken stoofde ze weg. Zijn pijl had ondertussen wel doel geraakt; maar niet dodelijk. Het dier liep nu mank en had bij lange mate na niet meer de snelheid die hij gewoonlijk had. Door honger gedreven zette hij een sprint er achter na. Dom dier.. Bedacht hij met geluk toen hij zag dat het afwenkte van de groep en geheel de open weide in rende, mank.



Leona&Laurens .. ~

In de wolken vloog Leona met half gesloten ogen rustig richting weide. Ze had een gisteren voor het laatste gegeten, en was op zoek naar een kudde om haar honger te stillen. Ze wist dat er op de weides altijd wel kleine kuddes hoefdieren liepen, en ze had zin een mals stukje vlees. Ze watertande bij de gedachte van een jonge gazelle. Hoewel ze altijd probeerde de jonkies te vermijden, was het af en toe dat er eentje onder haar klauwen viel omdat het aan zijn moeder bleef hangen. Ze zocht haar prooi altijd nauwkeurig uit, zorgend dat de kudde kon voortleven. Ze zocht altijd de minst belangrijke schakel in de kudde. Geen moeder met jong, niet de leider van de kudde die voor het nageslacht zorgte. Maar af en toe kon ze het niet laten om een dier in de bloei van hun leven te pakken. Ze mocht zichzelf toch ook wel eens een pleziertje gunnen. Ze vloog naar beneden uit de wolken, en haar ogen vielen - tot haar grote geluk - op een kudde herten. Verbaast genoeg zag ze een jong hert zich van de kudde scheidde, het liep mank. Nou, hier was geen lol aan, zo'n makkelijke prooi dacht ze een beetje knorrig. Maar je moest moeder natuur niet jennen, dacht ze besluitend en ze zette haar duikvlugt in. Ze trok haar vleugels weer plat tegen zich aan en strekte haar nek en staart. Als een blij uit een boog - waarschijnlijk ietsiepietse sneller (okee heel veel) - schoot ze naar de grond, haar blik strak gericht op het hert dat zich steeds meer van de kudde scheidde. Ze was zo geconcentreerd dat ze het kleine stipje van een twee benig wezen niet opmerkte dat op dat zelfde moment naar het dier toe rende. Net voor de grond spreide ze haar vleugels en remde met een ongelovelijke kracht af. Ze kwam met een enorme klap op het hert neer en brak hierbij al zijn botten. Het dier was al dood, voordat het de grond raakte. Opeens merkte ze het geluid van een schreeuw achter zich en hoorde dat het niet van een ander hert was. Het leek op een woedende schreeuw. Mijn prooi, was het enige dat ze dacht en vanuit haar ooghoeken zag ze beweging van een wezen. Haar dominerende instinct nam het over en met haar bek open bracht ze een diep, zwaar en hard gegrom uit. Ze trok haar lippen op en liet al haar tanden zien terwijl ze zich boven op het hert omdraaide. Haar klauwen boorde zich in het hert, alsof ze nog duidelijker wilde maken dat niemand haar van gedachte kon veranderen. Haar vleugels had ze opgeheven, zodat ze in een aanvallende houding stonden. De blik in haar ogen was angstaanjagend en ze sloeg een waarschuwend gebrul. Op het moment dat haar blik zich focuste op het wezen waarvan ze haar prooi tegen wilde beschermen sloeg de schrik zich om haar hart. Met een nog opengesperde bek staarde ze Laurens aan. Ze bleef hem aanstaren, uit de grootste verbazing die ze had. Langzaam zakte haar vleugels en sloot ze haar bek. Nog verstijfd door de grote, grote vergissing bleef ze hem aanstaren. Haar houding werd anders, niet meer angsaanjagend maar ineen gekrompen. Waarom moest haar dit altijd overkomen?

Terwijl hij rende voelde hij hoe zijn hartslag zich versnelde naar de snelheid van de vleugels van een kolibrie die net opsteeg. Zijn voeten veerde op de grond en lieten af en toe takjes of zand opstuiven. Zijn gezicht draaide weg toen er hard een hommel tegen zijn wang op botste, maar zonder zich nog verder af te laten leiden rende hij door. Zijn ademhaling verhoogde zich totdat deze schuurde in zijn keel. De afstand was groot geweest, maar hij kwam nu wel degelijk dichter bij. Dit was iets wat hem aanspoorde en hij dwong zichzelf zijn benen nog harder te laten lopen. Voor een moment leek hij te struikelen over zijn eigen voeten, maar met een simpel en soepel sprongetje was dit probleem ook weer de wereld uit geholpen.
Nu pas werd zijn aandacht getrokken naar een zwarte stip die langzaam, voor nu, de hemel uit kwam storten. Verbaasd als hij was vertraagde hij zijn pas hierdoor. Totaal verklutst schudde hij kort met zijn hoofd en wilde hij opnieuw de achtervolging weer inzetten. En opnieuw, enkele secondes later, keek hij voor de zekerheid nog een keer omhoog. Hij kon zich nog net inhouden om geen verbaasde kreet te slaan toen hij eenmaal door had wát het was. Met open mond keek hij toe hoe het massale wezen zich boven op zíjn hert stortte en het op deze manier het hele dier verbrijzelde. Dit kon je niet menen! Dit moest híj weer hebben. ‘Dit meen je niet!’ Vloekte hij er dan ook gelijk achter aan. Woedend minderde hij vaart en stampte vervolgens op de grond. Aargh! Hij keek opnieuw op, met een woedende blik. ‘DIE WAS VAN MIJ!’ Brulde hij zonder er bij na te denken.‘Aaargh!’ Hij gooide zijn handen in de lucht, in de één hield hij zijn boog en in de ander nog een pijl. Hij had het dier bíjna, het heerlijke, sappige vlees.. Zijn sprint.. voor niets! Hij stond niet héél ver weg van de draak, zo'n grote twintig meter. Maar alsnog leek het wezen krankzinnig groot.
Opeens, uit het niets, viel er een kwartje bij hem. Zijn boze blik schakelde om in een verbaasde en daarna in een vreugdevolle blik. Leona! Ze had zich aan haar belofte gehouden! Hij lachte, kon zijn vrolijkheid niet meer onderdrukken en ging met een klein sprongetje vervolgens op haar af. Hij had net 3 stappen gedaan toen hij geheel verstijfde. Zijn hart leek voor een moment stil te staan waarna het er twéé keer zo snel vandoor ging. Met reusachtig grote ogen keek hij récht in de woedende ogen van Leona. Ze zag er ziedend uit, waardoor ze 5 keer zo angstaanjagend er uit zag als normaal. Of misschien beter gezegd: 100 keer. Hij hijgde enkele keren toen het hem weer lukte om adam te halen en voordat hij normaal kon reageren balde hij zijn vuisten en opende zijn mond.
Uit zijn keel stootte zich een vreselijk hoog gegil die je kon vergelijken met die van een meisje. Zelfs voor mensen die hiervoor getraind hadden zouden nog verbaasd opkijken wat hij hier voor prestatie neerzette: het geluid bleef maar doorgaan zonder ook maar één keer adem te halen. Met grote ogen, een wijd opengesperde mond, gebalde vuisten en iets door zijn hurken gezakt alsof hij moest schijten gaf het geheel een komisch plaatje.
Uiteindelijk stopte het geluid, haalde hij een diepe teug adem waarmee hij íets over eind kwam en stootte opnieuw het vreselijke geluid uit waarbij hij haar recht bleef aankijken.
En zo verstreken de secondes, vervuld van het krijsende geluid.
Na een tijdje begon het, tot zo ver, zuivere gekrijs rochelend te klinken en begon hij uiteindelijk te hoesten. Hij kwam weer overeind en schraapte zijn keel, zijn handen ontspande zich weer. Onverschillig rolde hij met zijn schouders en keek Leona opnieuw aan. Nogal ongemakkelijk haalde hij zijn schouders op. ‘Ja sorry, je liet me schrikken..’ Zei hij doodnormaal alsof hij net enkel kippenvel had gekregen heplaats.. naja, je weet wel.

Met een verstijfd lichaam staarde ze Laurens aan. Als ze had geweten dat hij het bewegende stipje in haar ooghoeken was, had ze nooit, maar dan ook nóóit zo gedaan. Ze zag zijn lichaams en gezichtsuidrukking veranderen, en plotseling slaakte hij een hoge kreet. Verschrikt gooide ze haar kop naar achteren en keek hem met grote ogen aan. De angst en schrik waren van zijn hele lichaam af te lezen. Hij bleef gillen, en na een paar seconden - toen het irritante geluid nog steeds niet op was gehouden. Er zat zelfs geen adem pauze in - verdween haar verbaasde uitdrukking en maakte plaats voor een beetje verveelde. Ze keek hem fronsend aan, en hield haar kop een beetje schuin. Hoe hij het deed, was gewoon bizar. Nog nooit had ze een mens zo'n geluid horen slaken. Toen hij eindelijk ophield rolde ze een beetje met haar ogen. Hehe, dat koste hem heel lang. 'Het spijt me,' zei ze nog een beetje verveeld. Kom op zeg, zo'n reactie was ook wel een béétje overdreven. Hij is af en toe echt een angsthaas, dacht ze grinnikend. 'Ik had onze ontmoeting toch iets anders voorgesteld,' en ze glimlachte schaap achtig. Toen bedacht ze weer iets, waar ze al vijf dagen lang op had geoefend (sinds ze afscheid hadden genomen). Ze stapte van het - verbreizelde - hert af en liep langzaam naar Laurens toe. Hopelijk zou hij niet schrikken, dacht ze een beetje geïrriteerd. Toch ging ze in een beetje trotse houding tegenover hem zitten en duwde haar neus weer zachtjes tegen zijn borst. 'Laurrens,' zei ze vol trots en de vrolijkheid was in haar ogen af te lezen. 'Leoonaaa,' zei ze toen weer toen ze haar hoofd had terug getrokken. Ze wist dat het richting goed was, en ze richte haar borst wat naar voren van trots. Ze had de vijf dagen lang geoefend, terwijl ze aan het vliegen was. Af en toe wat mensen bespiet en ze horen praten om een idee te krijgen hoe zij klanken spraken. Ze had de kennis gebruikt die ze had opgeslagen toen de geesten van Laurens en hem contact hadden, en naar zijn handelingen in zijn lichaam gekeken toen hij sprak. Ze dacht weer terug aan het hert en keek om. Eigenlijk was het zijn prooi, want ze zag nog een klein stukje van het verprijzelde pijltje uit de buik van het dier steken. 'Sorry, van je prooi. Ik had je niet gezien,' zei ze een beetje beschamend terwijl ze haar hoofd terug keerde en hem weer aankeek. Wat had ze hem gemist. Zijn warrige vacht op zijn hoofd dat nooit egaal zat, zijn grijze ogen die elke emotie weergaven, zijn houding die vaak ietswat klungelig overkwam. Maar vooral het contact tussen hun geesten. Ze had zich een beetje eenzaam gevonden na hun afscheid. Opeens werd ze overspoeld met blijheid, gewoon omdat ze hem weer zag. Ze stond op en begon met haar neus kleine duwtjes tegen zijn borst aan te geven totdat hij om viel. 'Ik heb je gemist warhoofd!' zei ze met een genurie diep in haar keel. Ze vreef uibundig met haar kop tegen zijn borst en de zijkant van zijn hoofd. Ze blies een warme wolk adem over zijn kruin en keek hem vorlijk aan. 'En, zijn we nog bang?' zei ze speels.

Een golf van aanwezigheid kolkte zijn geest binnen. Opnieuw was het gevoel alsof er iemand naar binnen bij hem drong, contact met hem zocht maar dan op een andere manier dan gewoonlijk. Dit keer vocht hij er niet tegen, wist hij wat hem te wachten stond. Maar nu hij zich totaal niet tegen het gevoel verzette, voelde het des te griezeliger. Een huivering trok over zijn rug, het voelde weer zoals het toen had gevoeld; alsof hij open en bloot tegen over haar stond. Hij kon geen enkele weerstand bieden. Maar hij voelde, ondanks dit alles, ook dat ze afstand hield. Iets wat hem goed deed. Hij knikte afwezig bij haar verontschuldiging. Nu hij zo terug dacht aan haar reactie was het wel logisch dat ze die aanbood. Damn, wat kon zíj griezelig zijn. ‘Was jou reactie ook niet een béétje overdreven?’ Kaatste hij met een lichte glimlach terug, expres de vraag op de zelfde manier gesteld. Tjah, ze moest eens weten.. Hij voelde zich een dwergje als hij in haar bijzijn was, en wanneer ze dan ook nog is zo deed. Een lichte rilling liep over zijn rug. Maar hij zou beter moeten weten, dat wist hij zelf ook wel. Maar dan nog, het bleef eng. Langzaam verscheen er een grijns door haar worden. ‘Ja, nu je het zo zegt,’ Hij had het inderdaad ook anders in gedachte gehad.
Hij ademde een keer diep in en bleef op zijn plek staan, ook al begaf Leona zich nu zijn richting op. Hij voelde geen angst meer voor haar, ook niet op dit moment. Hij schrok enkel nog als ze zo.. zo als net deed. Oké, misschien voelde hij op dat moment een klein beetje angst.. meer niet. o.o
Hij zette automatisch een stapje achter uit toen Leona hem aantikte met zijn neus. Opnieuw verscheen er een grijns en vervolgens lachte hij zachtjes. Het was geweldig om zijn naam te horen van een draak, het klonk apart en grauwend. Maar het was wel leuk. Hij lachte harder toen ze haar eigen naam ook nog is zei. ‘Geweldig,’ Zei hij vervolgens lachend, hij vond 't wel knap van haar. Zeker omdat hij wist hoeveel moeite ze er eerst mee had. ‘Nu de rest nog van de andere triljoen woorden,’ Zei hij vervolgens grijnzend en plagend. ‘Ach ik help je wel hoor,’ Hij haalde een lieve glimlach tevoorschijn. Automatisch gleed zijn blik naar het hoopje verder op toen Leona over het hert begon. ‘Ik schiet wel een keer een ander,’ Gaf hij het simpele antwoord. Ook al moest dat wel gauw gebeuren, anders moest hij nog langer op plantjes leven. En dat vooruitzicht deed hem nou niet bepaald glimlachen. Opnieuw keek hij naar Leona, recht in haar hemels, nachtblauwe ogen. Terwijl hij haar aan bleef kijken verscheen er een grijns bij hem, hij vrolijke óók op, het was niet enkel haar die blij was met hun samenkomst.
Hij knipperde de eerste keer verbaasd, maar al gauw galmde er een warme lach op uit zijn keel toen hij lande op zijn bibsjes en de neus van Leona hem nog steeds tegen de grond aan drukte. Hij lachte nog steeds. Ik jou ook Leona, Dacht hij met genegenheid, wetend dat als hij het hardop zei het nogal ongemeend zou klinken door zijn lach die er doorheen zal galmen. Hij grinnikte zachtjes terwijl haar schubben langs zijn lichaam schuurde. Heel zijn tuniek werd enkele keren opgetild als zij haar hoofd omhoog haalde. ‘Lee-hahaha-oonaahahaha.’ Bracht hij met moeite uit. Hij legde zijn handen tegen haar neus aan, als poging om haar te stoppen. Maar zijn armen waren verslapt door het lachen en haar kracht zou toch te groot zijn. Hij kneep zijn ogen dicht toen ze zich opeens iets trok en er een stroming van warme lucht vervolgens over hem heen stroomde die zijn haren lieten wapperen. Zodra dit voorbij was opende hij zijn ogen weer en keek haar aan met een brede grijns. ‘Báng!?’ Zei hij op een gespeelde, beledigde toon. ‘Waarom zou ik bang voor jóu zijn?’ Al snel speelde de glimlach op die hij niet meer kon onderdrukken. Hij had alle redenen om bang voor haar te zijn, maar hij wist dat dit niet hoefde. Ook wist hij dat hier waarschijnlijk een reactie mee ontlokte die hij ergens wel wilde zien, maar ook weer niet. Hij krabbelde overeind en liep naar haar toe. Hij bracht zijn handen omhoog en liet deze achter haar wangen, achter haar kaak glijden waar hij aan haar schubjes krabde. ‘Daar ben je toch veels te lief voor?’ Vroeg hij vervolgens maar, om zijn bespottende opmerking terug te nemen. Met een engelelachje keek hij haar aan. xD

Zijn blije reactie maakte haar vrolijkheid alleen maar groter. Ze keek hem liefdevol in zijn ogen toen hij zei dat hij haar ook had gemist. De liefde in haar hart voor dit gekke twee benige wezen was als de liefde van een moeder voor haar jong. Nog een keer vreem ze zachtjes met haar kop langs zijn hoofd en snoof zachtjes met haar neus in zijn haar waarna ze een paar passen naar achteren deed en Laurens de ruimte gaf om op te krabbelen. Zijn lachen had haar veel lol bezorgt. Draken maakte geen geluid - tenminste niet zo'n soort geluid - als ze vrolijk waren of lachte. Maar ze wist dat dat geluid dat hij produceerde een en al vrolijkheid uitstraalde. Ze ging zitten en keek licht glimlachend in zijn grijze ogen. Ze moest hard lachen - in haar geest dan, en niet met zo'n geluid als hij - om zijn dappere antwoord op haar vraag of die nog bang was. Ze sloot haar ogen even toen hij begon te krabben op plekjes waar zij niet bij kon komen, of met grote moeite. Met een kleine zucht van genieting duwde ze haar kop iets meer in zijn handen en stuurde hem naar de plekjes die spontaan begonnen te jeuken. Bij zijn volgende opmerking opende ze verbaasd haar ogen en keek hem aan. 'Najaa, jij durft wel, hè! Plotseling een beetje moed gekregen tegenover draken?' riep ze gemaakt verbaasd. Haar hersenen begonnen te werken toen ze een manier probeerde hem terug te pakken voor zijn opmerking. Zij? Lief? Hij moest eens opletten! Haar snelle ogen gleden over het gebied totdat ze op Laurens bleven hangen. Binnen een paar seconden wist ze het. Haar blik was op zijn schouder blijven hangen, waar nu alleen nog zijn rugzak aan hing. Zijn pijlenkoker was op de grond gevallen toen ze hem nog net daarvoor tegen de grond had gewerkt. Ze grijnsde een beetje vals, toen ze langzaam opstond. Ze kwam als razendsnel - voor haar voormaat, en voor haar bewegingen op de grond - in actie en was binnen drie sprongen achter Laurens. Ze sleurde met een zachte ruk zijn rugzak van zijn schouder en slingerde hem de lucht in. Ze sprong en ving hem, waarbij toen ze lande er een nogal grote dreun ontstond. Ze zwaaide vrolijk haar hoofd een en weer en de tas zwaaide wild mee. 'Kom maar op, held op sokken,' zei ze lachend en ze draaide zich om waarbij ze met een paar passen al zo'n honderd meter van hem verwijderd was. Ze draaide weer om en boog wat door haar voorpoten heen. Afwachtend zwaaide haar staart heen en weer en verlaagde ze haar kop zodat de rugzak bijna op de grond lag. Op het laatste moment sprong ze naar achter en sloeg ze haar vleugels uit. Met een krachtige slag schoot ze horizontaal een paar meter de lucht in en bleef daar hangen, haar vleugels op en neer bewegend zodat ze op de zelfde plek bleef hangen. 'Hmm, de enige manier om je tasje terug te krijgen is vliegen!' zei ze en ze keerde haar lichaam horizontaal en stoof over Laurens heen. Toen draaide ze zich om en bleef weer op de zelfde plek in de lucht te blijven hangen. Het was een uitdaging voor hem, een soort list om hem de lucht in te krijgen. Het enige wat ze wilde doen was met hem vliegen. Hoog, wild, snel. Alles tegelijkertijd. Ze wilde alles met hem delen, alles met het kleine maffe ding dat haar aan stond te kijken. Ze keerde zich maar terug naar de aarde en lande vlak voor Laurens. Ze draaide haar lichaam zodat haar zijkant zichtbaar werd voor hem. Ze hield haar kop hoog, zodat hij met geen mogelijkheid bij zijn tas kon komen. 'Klimmen maar,' gaf ze hem als kleine hind en bleef hem vanuit haar ooghoeken in de gaten houden. Hopelijk was zijn maag nu wat sterker geworden, dacht ze sluw. Maar zodra het niet zou gaan, zou ze terug keren. Ze wilde zijn vertrouwen niet verliezen. Ze wilde nog liever sterven dan dat hij oprecht bang voor haar zou zijn. Of nog erger, haar nooit meer wilde zien of spreken.

Met een brede glimlach keek hij toe terwijl zijn vingers nog steeds krabbelend over haar kleinere schubjes heen gingen. Zijn armen zakte automatisch iets naar beneden toen zij haar kop ook maar íets omlaag drukte, haar kracht was gewoon veels te sterk tegen over die van hem; buiten dat had hij het ook niet verwacht. Toen haar ogen zich plots weer opende keek hij haar weer aan en langzaam verscheen er, misschien een iets ondeugende, grijns.
Totaal onverwachts trok Leona zich terug, en met een snelheid die hij niet verwachtte, zelfs niet van haar, verdween ze boven hem langs. Voordat hij zich kon omdraaien voelde hij de ruk aan zijn rugzak waardoor zijn armen gedwongen waren naar achteren te draaien en het ding afgleed. Verbaasd strompelde hij enkele stappen achter uit door de onverwachtse kracht. Toen hij zich eindelijk had omgedraaid zag hij Leona net uit de lucht als een baksteen op de grond neerkomen, met zíjn rugzak in háár bek! Hij kon zweren dat hij de grond onder zijn voeten voelde trillen toen ze eindelijk de grond bereikte en zonder te twijfelen zette hij de achtervolging al in. ‘Maar dat is oneerlijk!’ Schreeuwde hij lachend. Zonder er bij na te denken en tegen beter weten in sprintte hij achter haar aan. Het had enkel geen enkel effect, Leona was met weinige kracht inspanning al meters van hem af. Maar het hield hem niet tegen, hij ging gewoon door. Hij grijnsde toen hij haar zo zag zitten. Zijn rugzak was nog zo'n vijf meter van hem verwijderd.. Hij graaide en grabbelde vervolgens spastisch omhoog toen ze opeens omsteeg. Hij kneep daarbij ook debiel zijn ogen dicht en werd door de onverwachte windvlaag tegen de grond aangedrukt. Struikelend kwam hij neer en hield zijn onderarm voor zijn gezicht. Eenmaal toen de kracht van de wind afnam haalde hij zijn arm weer weg en keek omhoog. Leona was een zwarte vlek in zijn gezichtsveld; recht boven haar hing de zon. Met samengeknepen ogen keek hij naar haar. Hij lachte door haar opmerking, ‘Ik heb geen vleugels, Leona.’ Merkte hij op alsof hij het tegen een kleutertje van 3 had. Onhandig begon hij weer overeind te krabbelen, net op het moment dat zíj over hem heen scheurde waardoor hij bijna weer omviel. Uiteindelijk kwam hij geheel weer overeind en schudde zijn hoofd zodat zijn haren uit zijn ogen verdwenen. Hij richtte zich weer tot haar en hield zijn blik op haar gericht. Nog steeds had hij het gevoel van ontzag als hij haar zag, en dit werd enkel meer als hij haar in actie zag. Het was geweldig om te zien, overweldigend misschien wel. Ze was mooi, prachtig.. Maar ook haar kracht straalde ze uit.
Voor een moment kneep hij zijn ogen beschermend dicht tegen de kleine stofdeeltjes die oplaaide toen Leona bij hem lande. Hij had één klein priel momentje gevreesd dat ze boven op hem terecht zou komen,.
Verbaasd schoot zijn blik naar Leona haar kop door haar opmerking. Meende ze dit echt? Met een klein paniekerige angst dacht hij terug aan hun vorige vlug, .. wilde ze überhaupt wel gaan vliegen? Hij haalde een keer diep adem en zonder iets te zeggen liep hij toch op haar af. Met enige moeite klom hij, via haar voet, omhoog. Hij kon zichzelf gemakkelijk ophijsen; boom klimmen had hij zo vaak gedaan. Maar ze was zo groot.. :'] Met behoorlijk wat moeite, en een andere route dan vorige keer, lukte het hem toch om bij de top te komen. Voorzichtig sloeg hij zijn been over haar rug en schoof omhoog. Hij slikte een keer. ‘Waarschuw me alsjeblieft als je iets gaat doen dat ik niet verwacht..’ Een brede glimlach sierde zijn gezicht nadat hij het had gezegd. Dat was vorige keer het probleem geweest, met name tenminste.

Ze stond grijnzend met haar kop in de lucht op Laurens te wachten. Ze was dolgelukkig toen ze hem in beweging zag komen en moeizaam op haar rug klom. Vol ongeduld stond ze te wachten. Haar zenuwen gierden, en haar lichaam stond gespannen om in actie te komen. 'Ik zal je waarschuwen als ik een duikvlucht maak,' zei ze grijnsend en ze boog haar nek, legde zijn tas op zijn schoot en rechte haar nek weer. Ze probeerde even rustig adem te halen, en er op te letten dat ze rustig van start zou gaan. 'Ik denk dat je er wel aan went. Als je lang genoeg vliegt zometeen,' zei ze om hem gerust te stellen en ze zette haar lichaam in beweging. Een beetje huppelend - omdat ze haar vreugde, spanning, en vrolijkheid aan het inhouden was - rende ze over het veld. Ze nam een lange aanloop, om de overgang van land naar lucht zo aangenaam mogelijk te maken. Ze was blij dat ze op de open velde waren, en daardoor ruimte genoeg hadden. Toen ze vaart genoeg had opende ze haar krachtige, grote vleugels en sprong. Tegelijkertijd sloeg ze haar vleugels naar beneden en schoot ze rustig de lucht in. De eerste paar seconden zweefde ze op de sprong die ze had genomen. Toen zette ze automatisch haar vleugels in beweging en won ze hoogte. Het gewicht op haar rug was niet veel, maar ze voelde het wel degelijk. Maar omdat ze wist dat het Laurens was vond ze het alles behalve erg. Ze genoot er van, maar wist dat ze het langzaam moest opbouwen. Ze vloog niet te hoog, om het niet te koud te maken voor het wezentje op haar rug. Ze vloog zo'n honderd meter boven de bomen die nu onder haar voorbij schoten. Ze schikte haar vleugels en maakte een flauwe bocht naar rechts. 'Alles goed? Geen misselijkheid? zei ze vrolijk tegen Laurens. Haar vleugels sloegen ritmisch op en neer, en ze begon iets meer hoogte te nemen. Ze wist dat Laurens niet al te stabiel zat op haar geschubte rug, en ze moest er dus voor zorgen dat ze geen onverwachte bewegingen maakte. 'Misschien moet je iets op dat glijden zien te vinden? Anders val je er nog af, als ik een scherpe bocht maak,' zei ze uitgelaten en begon krachtiger met haar vleugels te slaan. Ze kon het niet laten om haar snelheid op te bouwen. Dit was net zoals ademen voor haar. Dit was zij, met heel haar hart. Zij was de lucht, de wolken, de wind. Zij was het gevaar van boven af, het gevaar dat je nooit verwachte. 'Probeer te ontspannen Laurens. Maar blijf je wel goed vasthouden als je geen natten kleren wilt hebben,' riep ze naar hem en vloog naar het meer dat in de verte te zien was. Binnen een minuut vloog ze over de waterkant. Ze daalde, iets sneller dan haar bedoeling richting het water oppervlakte. Terwijl ze over het meer scheerde stak ze haar voorpoot naar beneden, en haar klauwen raakte het spiegelende water. Het water schoot aan weerszijde omhoog en veroorzaakte een soort van waterval. Toen trok ze haar poot weer in en vloog een meter of drie omhoog. Toen maakte ze een - beetje scherpe - bocht waarbij het puntje van haar rechter vleugel in het water kwam. Ze gaf een vrolijke brul en ze buigde haar nek om in de grijze ogen van Laurens te kijken. Haar ogen twinkelde vrolijk en ze schoot weer de hemel in. Rustig - voor haar doen - vloog ze terug naar het veld waar ze hun vlugt waren begonnen. Het was tijd dat Laurens weer vaste grond onder zijn benen voelde zei ze streng tegen zichzelf. Langere vluchten komen later wel, en ze lande soepeltjes op de grond. Haar vleugels gaven de nodige weerstand en ze zette een paar stappen om haar evenwicht weer te vinden. Ze draaide haar kop en grijnsde breed naar Laurens. Ze ging liggen en stak haar linker poot uit, als een soort trappetje om het afstappen voor Laurens makkelijker te maken. Ze zuchte uitgelaten en zwiepte met haar staart. Ze wachte op een reactie van Laurens, en wachte af wat hij zou gaan doen.

Zodra hij zijn rugzak weer terug kreeg, hees hij deze weer op zijn rug. Kort nam hij de tijd om hem stevig vast te knopen zodat hij hem dadelijk niet perongelijk verloor of iets. Hij haalde een keer diep adem en richtte zijn blik voor zich uit. Zijn handen pakte, net als vorige vlucht, de stekels vast die vlak onderaan haar nek zaten. ‘Ik hoop het,’ Gaf hij nog antwoord met een afwezig glimlachje. Lichtjes schraapte hij zijn keel terwijl hij probeerde zijn zenuwen de baas te worden. Zijn blik schoot naar de grond toen Leona onder hem overeind kwam en zo alleen al de afstand een stuk vergrootte (tussen hem en de grond.). Opnieuw richtte hij zijn blik voor zich uit toen Leona enkele passen had gedaan en geleidelijk aan steeds meer het tempo opvoerde. Nog nóóit was hij zo snel gegaan en de wind beukte in zijn gezicht. Algauw voelde heel zijn gezicht koel en koud aan. Vanuit zijn ooghoeken keek hij kort hoe twee reusachtige vleugels zich vol gratie uitvouwde om hen vervolgens van de grond te tillen. Hij boog zich voorover, automatisch, toen de opstijging begon. Hij voelde zijn hart trillen in zijn borstkast: van plezier en van angst. Eenmaal een tijdje in de lucht richtte hij zich langzaam iets op. Zijn ogen groot, zijn gezicht bleek (op de rode wangen na) en zijn handen krampachtig om haar stekels. Adrenaline gierde door zijn aderen. Langzaam liet hij zijn blik opzij glijden en richtte deze ónder hen. Zijn ogen vergrootte zich nog meer, als dat kon. Met een stom hoofd staarde hij naar de bomen onder hen die nu zo klein waren als .. als zijn hand! Zoiets krankzinnigs had hij nog nooit gezien. Geen misselijkheid, verzekerde hij haar. Nee, hij was niet misselijk dit keer. Bang was hij wel, het idee alleen al dat ze zo hoog waren.. Maar buiten dat hij bang was golfde, zoals al gezegd, ook een enorme hoeveelheid adrenaline door zijn lichaam. Het gevoel was geweldig, niet enkel dat. De vrijheid, de snelheid.. Gruwelijk en meesterlijk tegelijkertijd. Het was zó dubbel op, zo van twee kanten. Zodra Leona hem er op aan sprak dat hij inderdaad niet zo stabiel zat klemde hij nog extra krachtig zijn benen rond haar rug. Maak nu dan maar geen scherpe bocht.. Raadde hij haar iets sarcastisch aan, aangezien ze er waarschijnlijk zelf ook wel achter was gekomen dat niet te doen.
Hij zag het vanuit zijn ooghoeken, maar hij kon het ook voelen en zien. Zodra ze haar eerste krachtige slag al deed beukte de wind met een klap in zijn gezicht. Automatisch boog hij zich voorover om dit te voorkomen. Zodra hij merkte dat ze van hoogte zakte kon hij het niet laten om op te kijken. Langzaam kwam hij weer overeind, en het duurde niet lang over zijn ogen traande van de wind. Maar de plezier.. het was zo veel beter. Hij keek opzij naar het water waar hij de schaduw van Leona en hem overheen zag glijden. Langzaam verscheen er een grijns en keek hij voor zich uit. Zijn borst zwol op en voor een moment twijfelde hij; maar hij kón zich niet meer inhouden. Langzaam lieten zijn handen de stekels van Leona los, kort controleerde hij of hij niet weggleed en vervolgens spreide hij zijn armen. Zijn ademhaling werd onregelmatig en vervolgens verscheen er een brede lach. Hij gooide zijn hoofd achterover in zijn nek en lachte hard waarna hij een kreet sloeg van vreugde en deze aanhield totdat ze opeens weer hoogte zocht. Door de kracht vloog hij voorover en als reflex greep hij de twee stekels voor zijn neus. Zijn hart beukte tegen zijn ribben en hij lachte van plezier. Zijn handen waren gevoelloos van de kou. Hij kwam weer overeind; het voelde absurd om scheef in de lucht te hangen. Zijn blik kruiste met die van Leona en hij lachte ook vrolijk naar haar. En opeens leek hij pas goed te beseffen wát ze deed, wát ze met hem deelde. Zijn brede grijns veranderde hierdoor in een glimlach met stralende ogen.
Hij had niet door dat zijn ademhaling hijgend was; alsof hij net tien kilometer achter elkaar gerend had. Wat hij wel wist was dat hij zich zo voelde. De schok drong door heel zijn lichaam door toen de grond zich weer onder Leona haar poten bevond en perste hierbij al de lucht uit zijn longen. Hij hapte naar adem en keek weer op. Een kort moment bleef hij roerloos zitten, liet het nog even allemaal tot zich doordringen voordat hij zichzelf aanspoorde van haar af te gaan. Hij probeerde rustiger te ademen, deze weer gelijk te krijgen en normaal. Hij deed geen moeite om netjes van haar af te stappen, maar gleed omlaag via de poot die ze uitstak. ‘Dankje wel.’ Pufte hij. Hij zette nog geen twee stappen en zakte door zijn benen waarna hij op de grond neer plofte. Met een zachte, vermoeide kreun liet hij zich achterover zakken zodat hij uitgebreid in het gras lag. Eventjes staarde hij omhoog naar de helder blauwe hemel met gespreide armen, daarna richtte hij zijn blik op Leona en keek haar aan. Met glanzende ogen keek hij haar aan. ‘Dat was echt..’ Bracht hij uiteindelijk uit. Wat verward schudde hij zijn hoofd, niet wetend welke woorden hiervoor juist waren.


Sorry voor 't afgerafelde einde, maar hij werd zo lang XD

Ze wachte geduldig totdat Laurens zich van haar af liet glijen. Verbaasd keek ze hem aan toen hij zich op zijn rug ging liggen en naar de lucht staarde. Afwachtend wachte ze op zijn zin, maar de rest bleef uit. Ze glimlachte en liep naar hem toe. Ze wreef met haar neus door zijn haar en ging naast hem liggen. Ze vouwde haar grote vleugels tegen zich aan en sloeg haar voorpoten ontspannen over elkaar heen. Niets kon dit moment verpesten. Geen ander mens, geen andere draak, geen ander gevaar zou nu opdoemen besloot ze steenvast en keerde haar kop. Ze keek naar het gladde gezichtje van haar mens. Háár mens, zei ze in zichzelf. Het klonk gek, hoe kon een mens nou van haar zijn. Maar zo voelde ze het wel. Geen ander tweebenig wezen zou ze op haar rug hebben toegelaten, laatstaan in de buurt. Haar zicht tegenover mensen was totaal veranderd sinds ze dit maffe ding dat naast haar op de grond lag had ontmoet. Ze sloeg haar staart in een weide bocht om hun heen en zuchte ontspannen. 'We moeten iets vinden om je grip te verbeteren,' zei ze pijnzend en keek in gedachten voor zich uit. Had ze ooit een andere draak ontmoet die zo'n band had met een mens als zij? Niet dat ze zich kon herinneren. Eigenlijk was er niemand in haar familie die ooit met een mens echt in aanraking was geweest. Ze moest terug denken aan haar moeder. Wat zou zij hier van vinden, als ze het wist? Met een droevige schittering in haar ogen keek ze naar het heuvelendige landschap waarin ze lagen. Zij waren het middelpunt, het middelpunt van deze omgeving. Eigenlijk van deze wereld. Deze band, tussen mens en draak, brachten de twee meest machtigste rassen bij elkaar. Ze grijnsde in gedachten bij de combinatie van haar en Laurens. Als hij was minder snel bang zou zijn, zouden ze een gevaarlijk duo vormen. Leona zelf was niet agressief, maar dat hoefde ook niet. Samen waren zij niet te stoppen, voor niemand. Ze snoof zachtjes ingenomen met haar gedachten en keerde weer terug naar aarde met haar gedachten. Een licht briesje stak op en liet het gras dat nog op de heuvels stond zachtjes mee deinen. Ze boog haar kop en begon haar klauwen schoon te maken. Toch was een dunne toch best wel handig, als je tussen je klauwen opgedroogt bloed moest weghalen, dacht ze gedachtenloos terwijl ze bezig was. Ze stopte even toen ze een beweging vanuit haar linker ooghoek opmerkte en keerde haar inktblauwe ogen naar Laurens. Toen ging ze weer verder met haar schoonmaakbeurd. Ze ging wat meer zitten en vouwde haar rechter vleugel uit. Met een paar halen waste ze de tussen de groeven die zich in de schubben bevonden op de spieren en botten in haar vleugel. Het zonnetje stond op zijn hoogst en gelukzalig sloot Leona haar ogen, keerde haar kop naar de zon en bleef zo zitten. Ze vouwde haar vleugels iets uit - niet haar linker anders zou ze Laurens bedekken - en liet de zonnenstralen zijn werk doen. Haar geest dwaalde een beetje weg, en ze was zich flauw bewust van de geest van Laurens. Ze merkte niets van de bewegingen die zich naast haar voordeden.



[ Ja ik weet het hij is niet lang. Mhuahahaha :) ]

Hij grinnikte nog zachtjes bij de aanraking van Leona en wilde speels haar snuit wegduwen. Iets wat, verbazingwekkend genoeg, gemakkelijk ging. Wat hij niet wist is dat Leona precies op dat moment zichzelf ook terug trok. Opnieuw slaakte hij een diepe zucht een staarde omhoog naar de helder strak blauwe hemel waar af en toe een donzig witte wolk voor bij gleed. Zelf was hij afwezig en dacht enkel terug aan de vlucht van zo'n enkele minuten geleden. Terwijl hij dit deed voelde hij hoe zijn lichaam hier op reageerde; met enthousiasme en opwinding. Hij wilde meer, veel meer. Nog een keer. Hoger. Sneller. Gevaarlijker. Wilde weer de adrenaline kick voelen, weer de wind die zijn haren bijna van zijn kop af rukten. Als een klein kind fantaseerde hij hoe de volgende vlucht er uit zal zien. Emoties stroomde door zijn lichaam, de innerlijke belevingen die enkel Leona ook zal kunnen voelen. ‘Iets als een zadel bedoel je?’ Reageerde hij automatisch en bedachtzaam op haar opmerking. Het rolde er uit, zonder dat hij er diep over nadacht. Hij draaide zijn hoofd en keek hierdoor naar Leona. Kon hij dat wel maken? Hij voelde een steek, iets wat hem dwars zat. Leona was zo machtig, en een zadel had toch iets onderdanigs. En dit was iets wat hij echt niet wilde, dadelijk zal ze het geheel verkeerd opvatten. Met een zachte zucht besloot hij er nu niet te diep over na te denken, zijn hoofd was te vol en liep dadelijk nog over. Buiten dat had hij ook helemaal geen zin om er over na te denken, nu wilde hij enkel nog dagdromen.
Minuten vergleden geluidloos zonder dat hij het merkte. Zijn tijdsbesef was geheel weg. Nam de moeite ook niet verder om naar de stand van de zon te kijken. Iets wat hij ontwikkeld had en aardig goed in was geworden; de tijd van de zon aflezen.
Een speels en ondeugend gevoel overviel hem opeens en drukte op zijn borst. Een glimp hiervan werd kort helder zichtbaar in zijn ogen en bleef vervolgens glanzend liggen. Hij voelde hoe zijn huid tintelde en het gras jeukte opeens onder zijn lichaam. Scherp was zijn blik op Leona gericht en langzaam kwam hij overeind. Wat hij niet verwachtte was dat Leona gelijk haar blik op hem vestigde, haar reacties en reflexen waren angstaanjagend snel. Met een gespeeld iets vragende blik keek hij naar haar, waarom die achterdocht? Zodra ze weer verder ging met haar standaard inspanningen bleef hij voor een moment nog stokstijf zitten. Hij volgde met zijn blik haar handelingen, nog steeds met diepliggende verwondering. Alleen haar al te zien was iets speciaals.
Langzaam verscheen er een kwajongensachtige grijns toen ze haar ogen sloot. Hij drukte zich overeind en met stille en geoefende bewegingen begaf hij zich in haar richting. Een afstand die niet groot was, dus makkelijk te overbruggen. Toen hij vlak bij haar stond twijfelde hij niet, hij sprong en stak ondertussen zijn handen uit. Met soepele en lenige bewegingen hees hij zich op en ging van de éne naar de nadere plaats over haar lichaam heen. Het was net speelrek, groot en veel mogelijkheden. Maar ja, Leona was natuurlijk heel wat meer dan dat xD. Hij voelde de aderen kloppen in zijn hals en zijn hart tegen zijn borstkas stoten. Het puntje van zijn tong kwam net tussen zijn lippen vandaan en gaf een komische uitdrukking. Na behoorlijk wat moeite, en behoorlijk wat omwegen, liet hij zich weer op haar rug glijden en leek het net alsof hij klaar ging zitten voor een nieuwe vlucht. Iets wat hij op zich wel wilde, maar hij was er niet voor gaan zitten. ‘Argh!’ Stootte hij opeens gefrustreerd uit. ‘Ik wil ook vleugels hebben! De kracht, de snelheid. Leona, weetje hoe het was? Weetje wat ik voelde? Het was zo koud eigenlijk he,’ De woorden stortte zich als een waterval uit zijn mond en zijn gevoelens zette nog is kracht bij alle woorden; of beter gezegd andersom. Zijn gevoelens waren nog duidelijker dan de woorden, ze zeiden veel meer en overspoelde hem, dus automatisch haar. ‘Het ging zóo snel!’ Hij benadrukte het met zijn handen en gaf daarmee een afstand aan. ‘En dat water, dat ging zo omhoog. Kei groot man! En het voelde.. het voelde gewoon alsof ik álles kon! Echt alles.. Maar het was ook eng, alleen ik werd niet misselijk! Wist je dat Leona? Ik werd niet misselijk,’ Zijn stem leek opeens met iets van trots te zijn vervuld. ‘Oh ze zouden me nooit geloven als ik het vertel! Hoe hoog waren we Leona? Ik had nooit gedacht dat ik me daar zou bevinden in de lucht. Geen enkele toren is zo hoog! Leona.. leona heb je wel is een salto gemaakt in de lucht?’ Hij moest opeens denken aan de acrobaten die soms voorstellingen gaven en terwijl hij hier aan dacht moest hij ook weer denken aan de vuurmeester die daarbij was. Leona kon alles wat hun ook konden! Een lichte rilling liep over zijn rug. Toen hij klein was had hij er altijd vol bewondering naar kunnen staren en vervolgens gewenst dat hij ook vuur kon spuwen. ‘Nou mijn hart heeft wel een beproeving gehad qua snelheid.. Waarschijnlijk ga ik dat record nooit meer verbreken.’

Ze genoot van de zon, die haar hele lichaam streelde. Ze schikte haar vleugels nog wat om de zon haar volle werk te laten verichten. Ze hield haar ogen dicht toen hij over een zadel begon maar haar gedachten begonnen meteen te werken. 'Misschien is dat wel een heel slim idee,' zei ze in gedachten. Ze had wel eens een paard gezien helemaal bepakt met dingen, maar ze had opgemerkt dat de mensen in een soort vervormde, harde leren zak zaten, die blijkbaar perfect op de ruggen van die paarden pasten. Het was een volmaakt idee, alleen moest hij niet te groot worden. 'Hij moet natuurlijk niet mijn bewegingen in de weg zitten. Dus niet te groot, niet te zwaar. Maar wel juist zo dat jij houvast hebt, en niet met hoge snelheid eraf glijd,' zei ze pijnzend, haar ogen nog steeds gesloten. Genietend van de zon. 'Je krijgt veel taken. Zadel maken, en mij leren praten,' zei ze lachend. Om haar woorden kracht bij te zetten probeerde ze nog eens haar stem hardop te gebruiken. 'Laurrens,' zei ze vol trots. Ze opende gauw haar ogen en keek vrolijk in zijn grijze ogen. Toen sloot ze ze weer en boog haar kop richting de zon. Langzaam verstreek de tijd, en merkte ze niets meer van de buitenwereld. Met een schok opende ze haar ogen en keek stomverbaasd naar Laurens die als een halve aap over haar heen klom. Ze volgde hem met haar blik totdat hij op haar rug zat. Ze grijnsde naar hem toen hij eindelijk rustig op de plek tussen haar schouderbladen ging zitten. Ze gooide haar kop een beetje in de lucht toen hij een kreet uitsloeg van het lachen. Wat had hij nou weer? 'Uitgeklommen mafkees?' zei ze grijnzend en snoof. Ze bleef stil naar hem kijken en voelde zijn emoties door zich heen gieren toen hij uitbundig zijn ervaringen begon te beschrijven. De glimlach op haar gezicht werd steeds groter. 'In de lucht kàn je ook alles doen. Wij samen kunnen alles doen, zolang jij maar blijf zitten,' zei ze grijnsend en snoof liefkozend door zijn haar. Het was een tik geworden, om zijn warrige haarbos nog een echtra warrigheid te geven. Het stond hem leuk, schattig, dacht ze liefdevol. Ze beantwoorde zijn gevoelens met gelijke gevoelens van haar. Hoe hij het had beleeft had zij dat ook. Ze lachte bij zijn opmerking over een salto. 'Geen salto. Maar wel in een duikvlucht ronddraaiend de aarde tegemoet,' zei ze lachend en luisterde speels naar zijn woorden waterval. 'Wie weet, misschien kunnen we dat record nog een keertje breken. Maar eerst een zadel, voordat ik je uit de lucht moet pikken als je van me afgleid. En dat risico wil ik niet nemen, straks merk ik het te laat en ben jij zo plat als een grasprietje en dan heb ik niets meer aan je,' zei ze half lachend, maar toch ook half gemeend. Ze ging wat meer liggen en spreide nu allebei haar vleugels. Ze hield haar nek gedraaid zodat ze Laurens in de gaten kon houden. Ze was klaar voor alles, voor alle kleine geniepigheden die hij is zijn maffe gedachtes kreeg. Ze strekte haar voorpoten nu wel uit, maar hield haar achterpoten tegen zich aan. Zo kon ze haar lichaam in evenwicht houden, wat makkelijker was voor die kleine dreutel op haar rug. Geïrriteerd schudde ze een paar keer met haar hoofd om de vliegjes en de mugjes weg te jagen. Domme muggen, dacht ze boos. Denk je nou echt dat je ooit door mijn schubben heen komt met dat miezerige naaldje van je. Boos gromde ze naar het wolkje vliegjes dat nu de hele tijd boven haar hoofd heen zoemde. Na een paar minuten was ze het zat en hief haar kop op. Ze opende haar bek en tilde haar tong lichtjes op. Een dunne straal rood/oranje vuur spoot uit haar bek en verkoolde elk irritant mugje en vliegje in zijn baan. Ze kneep haar ogen schaapachtig dicht toen de overige verkoolde diertjes naar beneden vielen. Ze schudde ze van zich af en knipperde een paar keer met haar ogen. Haar gedachten gingen terug naar Laurens en haar blik richte zich weer op hem. Ze kromde haar nek en legte haar kop op het schoudergewricht van haar vleugel, naast en een beetje over het linkerbeen van Laurens. Ze zuchte ontspannen en blies daarbij was grijs/witte rook uit haar neusgaten. Ze hief alleen haar ogen op en knipperde een paar keer toen ze naar Laurens keek.

Voor een kort moment hield hij zijn adem in, vervolgens ontsnapte het weer en verscheen er daarbij ook een brede glimlach. Hún konden alles doen, samen. ‘Ik denk dat ik me daarvoor aan je vast moet binden,’ En hij grijnsde bij het idee. Hij draaide zijn gezicht weg en lachte toen zijn haren wild heen en weer wapperden. Zijn ogen werden groot en voor een moment zag hij Leona niet meer zittend voor zich; maar in de hemel als een schroef naar beneden gelanceerd. Vervolgens verbeelde hij zichzelf erbij, hangend aan haar stekels zodat hij niet weg zou glijden. ‘Oh nee,’ Hij keerde weer terug naar de werkelijkheid. ‘Ik denk dat hij het dan begeeft.. Beetje te veel van het goede.’ En opnieuw riepen Leona haar woorden beelden bij hem op die hem deden grijnzend. Hij legde zijn handen voor zich op haar ruggengraat die bedekt was met een dikke, taaie laag aan huid en schubben. Onverschillig liet hij zijn vingers er overheen glijden en nam de textuur, het gevoel en de vorm er van op. Zachtjes krabde hij er een keer over met zijn nagels, iets wat geen enkel effect had. Afwezig speelde hij zo een tijdje door, voelend; tastend; krabbend.
Geschrokken keek hij op toen hij de hitte voelde van vlammen, dicht bij hem. Verbaasd staarde hij vervolgens naar Leona die vuur spuwde uit het niks.. Brakend kwamen de vlammen uit haar keel en stegen op in het niets. Het felle licht van het vuur liet vlekken voor zijn ogen ontstaan waardoor hij ze beschermend dichtkneep. Hij opende ze pas weer toen er geen fel geeloranje licht meer zijn oogleden doorboorde. Met een lichte frons keek hij naar Leona toen deze omkeek. ‘Waar was dat nou weer goed voor?’ Vroeg hij iets raar,..
Hij volgde haar bewegingen met zijn blik toen ze haar hoofd langzaam dichterbij bracht. Hij draaide zijn bovenlichaam naar haar toe en keek haar vervolgens aan. Een licht glimlachje speelde op en voorzichtig legde hij zijn hand weer op haar neus. Deze liet hij doorglijden omhoog en weer naar beneden, zodat zijn hand opnieuw op haar neus lag. ‘Je bent net een droom,’ De woorden rolden er uit voordat hij er over nagedacht had, en hij glimlachte dan ook iets aarzelend. En deze werd enkel onzekerder naarmate het tot hem doordrong wat hij net had gezegd. Na enkele secondes was de gehele glimlach verdwenen en had plaats gemaakt voor licht rode wangen en een afgewende blik. Hij trok zijn hand weer terug en staarde voor zich uit, richting een niet aan te wijzen punt op haar nek. Langzaam boog hij zich voorover, spreidde zijn armen zodat deze losjes langs haar schouders omlaag hingen en zijn hoofd op haar hals ruste. ‘Ik heb vandaag nauwelijks iets gedaan, en toch ben ik dood op.’ Zijn hand taste langs haar schubben. ‘Gaan we morgen weer vliegen Leona? Of.. of een andere keer?’ Verbeterde hij zijn vraag toen hij door had hoe opdringerig, of beter gezegd: hoe gewillig, het klonk. Hij kwam iets overeind en keek haar aan, afwachtend.. maar met zijn gezicht in de plooi. De zon die nu een stuk lager hing aan de hemel dan aan het begin van hun vlucht verwarmde heel zijn gezicht en lichaam maar prikte ook als een fel licht in zijn ogen, de reden dan ook dat hij zijn blik er van af gewend hield. Meerdere gevoelens en gedachtes overspoelde hem. De vlucht, Leona, de jacht.. zijn voedselvoorraad die op was, Jade.. Zijn blik dwaalde af en bleef op de bomen in de verte rusten. Langzaam ademde hij in, herinnerde zich dat de geur hem hier aan Jade deed herinneren, en met een glimlach nam hij weer de bloem-bosachtige geur waar.
Opeens vergrootte zijn ogen en koortsachtig liepen zijn gedachtes opeens door elkaar. Straks had Leona alles mee gemaakt wat in zíjn hoofd omging. Hij wierp een wantrouwige blik op haar en probeerde aan iets totaal anders te denken, .. iets wat nu opeens verdomd moeilijk bleek te gaan.

Ze glimlachte vol vreugde toen hij verder ging op het zadel-idee. Ze moest het idee wel doorzetten, het was de enige manier om hem veilig op haar rug te houden. Ze wilde geen wilde dingen doen - die eigenlijk prachtig waren om te doen, maar ach ja - zonder zeker te weten dat Laurens niet van haar rug zou glijden. Deze gedachte was gebaseerd op een beschermend instinct die ze bij hem had opgebouwd. Ze keek een beetje dromerig naar haar twee-been toen hij afwezig met haar schubben bezig was. Het was wel een prettig gevoel, een rustgevend gevoel.
Na haar verwijder-de-vervelende-vliegjes-actie grijnsde ze een beetje schaapachtig naar hem toen hij een verbaasde reactie gaf. 'Muggen, vliegen. Je kent het wel. Dat vervelende gezoem in je oren is harstikke irritant. En ik hoor nog een beetje scherper dan jij, dus dat komt er ook nog bij,' zei ze alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Haar insectenverdelging was haar eigen vuur. En tot nu toe heeft het altijd wel goed geholpen.
Ze sloot haar ogen onder zijn aanraking en snoof zachtjes. Zo kon zij wel uren blijven liggen, misschien wel dagen als haar maag mee wilde werken. Ze opende haar ogen en een beetje verbaasde uitdrukking gleed over haar gezicht. Ze was blij dat draken niet konden blozen, anders waren haar wangen donkerblauw gekleurd zijn na zijn opmerking. 'Dank je,' zei ze toen maar zachtjes. Niet wetend hoe ze moest antwoorden. Haar hoofd schoof iets omhoog toen hij zich uitstrekte over haar lichaam om iets lekkerder te liggen. Ze sloot haar ogen weer en liet haar gedachten weer los. Ze gingen terug naar hun eerste ontmoeten en ze glimlachte in gedachten. De dag en ochtend daarna waren waarschijnlijk de meest mooiste momenten van haar leven. Er waren veel dingen gebeurd in die korte tijd, en haar leven had drastische veranderingen aangenomen. En ze vond het alles behalve erg, daar was ze zeker van. Ze dacht weer terug aan het gemis dat ze had gevoeld in de vijf dagen dat Laurens weg was. De vlucht kwam ook weer terug, en ze keek nu al weer uit naar hun volgende avontuur. Vliegend of niet, ze vond alles best, zolang ze maar niet meer werd gescheiden van haar tweebeen. Ze snoof begrijpend en wreef even lichtjes met haar kop langs zijn been. 'Je hebt veel mee gemaakt, in een korte tijd,' weerspiegelde ze haar eigen gedachten, en koppelde ze aan Laurens. 'Als jij de energie ervoor hebt dan gaan wij morgen vliegen. Maar misschien moeten we eerst iets van een zadel-achtig-iets maken,' het laatste zei ze met een strenge zweem in haar stem. Ze bleef bij haar standpunt. Eerst Laurens veilig houden, dan de acrobatiek in de luchten aan hem voorstellen. Ze deed haar ogen weer dicht en voelde een zweem sterke emoties van Laurens. Een beeld van een vrouwelijke tweebeen kwam langs, en ze vroeg zich af wie het was. Zonder dat ze het merkte kwam er een lichte jaloesie in haar op, beschermende jaloesie. Maar ze besteedde er verder geen aandacht aan, omdat het beeld alweer verdwenen was. Ze merkte een moeilijke kronkel in zijn geest en hief een beetje geïrriteerd haar kop op. 'Wat ben je ingodsnaam aan het doen? Je hoofd is nu meer een doornenstruik, dan een warboel,' merkte ze op. Het was nogal vervelend voor haar, omdat zei door de vele ervaringen met geest contact, nogal gevoelig was voor kleine kronkelingen. Een lichte frons kwam over haar gezicht toen de doorntjes lichtjes bleven. Waar zat hij met zijn geest?

Een klagelijk geluidje was kort hoorbaar. Als het aan hem lag kon dat hele zadel idee ook nog wel even wachten, zeker als het hun vliegen samen op zal houden. ‘We kunnen toch ook rustig aan doen? En ik weet totaal niet hoe ik heel dat zadelproject zou moeten financieren trouwens.’ Merkte hij nu op, iets wat hem eigenlijk al in het begin had dwars gezeten. Hij had geen geld, dus hoe moest hij in godsnaam aan spullen komen waarmee hij zoiets zou kunnen maken? Drakenzadels waren vast en zeker niet te koop op de markt, dat had hij zelf al bedacht. Hij slaakte een verslagen zucht terwijl hij dacht aan alle hindernissen en obstakels die erbij kwamen kijken wilde hij hun plan in uitvoer willen brengen. ‘Als jij geen extreme duikvluchten maak, hou ik het wel vol zonder zadel..’ Deed hij een poging om haar voor morgen over te halen. Tot nu toe had hij het ook overleeft. Het enige letsel wat hem was toegebracht door de vluchten waren stijve, bevroren handen, verkrampte spieren en een beroerde nacht. Maar opzich, nu hij er zo bij na dacht, had hij dat alles er wel voor over. Er liep een rilling over zijn rug toen hij er dieper over nadacht. O ja, hij had het er zéker voor over.
Leona haar opmerking liet de chaos in zijn hoofd enkel hysterischer worden. Tot een punt dat hij een omslag mee maakte, hij begreep zichzelf op dat punt niet meer waardoor het allemaal wat rustiger werd. Het gevoel van schaamte, klungeligheid, gêne en .. ergens diep de gevoelens die Jade opriep als hij haar zag, of aan haar dacht was en waren nu vooral dominerend. De spanning in zijn schouders en de op elkaar geklemde kaken verraadde zijn ongemak. Vanuit zijn ooghoeken richtte hij een korte, misschien wel benauwde blik op Leona. Waarom reageerde hij hier zo debiel op? Wat deed hem er toe dat Leona er niet van af mocht wisten? Misschien het feit dat hij er zelf mee in de maag zat dat deze gevoelens er überhaupt waren.. ?
‘Leona?’ Vroeg hij opeens, het klonk behoorlijk schaapachtig. En opeens werd hij er zich weer duidelijk bewust van dat Leona een vrouwtje was en gelijk koppelde hij dit aan het feit dat draken in veel opzichten – oké niet qua uiterlijk – toch veel op de mens leken. Hij stond op het punt de vraag te stellen die hij had wíllen stellen, over haar, stom als het voelde, liefdesleven. Maar terwijl de woorden klaar lagen om gesproken te woorden, vormde deze zich, toen ze zich uitte, in; ‘Hoe oud ben je?’ En hij had daar níks mee te maken, alsof de woorden een eigen wil leken te hebben.. Tenminste, dat zei hij tegen zichzelf.
Maar ondanks dit alles was het toch een vraag geweest die om hem oprecht interesseerde, en hiermee probeerde hij de gevoelens en gedachtes van daarnet aan de kant te schuiven en zich volledig hier op te concentreren. Ook al was het maar iets was half slaagde. Ergens onderin borrelde telkens weer de helder, pure blauwe ogen op. Haar fijne, karamelkleurige haren, liggend over haar schouders. En de geur die hier heerste, maakte het er alles niet veel beter op.
Zijn vingers friemelden afwezig weer over de harde, taaie schubben onder hem. Het leek een automatisme te worden, nu al. Een bezigheid die hem misschien in de hoop iets afleidde, maar uiteindelijk puur zonder gedachtes gepaard ging. Hij richtte, toen hij antwoord kreeg van Leona, eindelijk weer recht zijn grijze en sprekende ogen weer op Leona, die recht terugblikte in de zijne. Voor een moment was hij totaal in beslag genomen door haar inktblauwe ogen, die hem deden denken aan heldere nachten. Met een glimlach ontdekte hij dat de speelse lichtjes die hier ook in lagen, leken op de sterren aan de hemelen die dan schenen.
En zoals gewoonlijk, dwarrelde zijn hoofd weer over van allerlei verschillende dingen. Vermengde met elkaar; overrompelend, verlengend, dominerend. Voor momenten richtte hij zich specifiek op dingen, zoals als nu voor een moment met haar ogen. Maar algauw gleden Jade, geuren, jachten, vluchten alweer naar binnen en schoot het alles van het één naar het ander. Beelden die soms voor zijn ogen lagen, tot geuren die hij opnieuw leek te beleven. Dit alles kon verwarrend zijn, maar het gaf hem ook een ruime blik. De naam 'warhoofd' leek opeens zeer toepasselijk, iets wat het dus al al die tijd geweest was.
‘Leona?’ Vroeg hij opnieuw, zoals voor de stilte die hij nu opnieuw weer verbrak. ‘Hoe zit het..’ Hij twijfelde, aarzelde. ‘Met mannen?’ Zijn blik wende zich af. ‘Bij jullie dan,’ Het was een vraag die je op zó veel verschillende manieren kon opvatten. En zijn vraag was dan ook vreselijk omslachtig. Maar terwijl hij hem stelde, kon je gelijk horen wáár hij op doelde.

Ze keek hem een beetje streng aan toen hij doorging over het zadel. 'Ik vind het wel van belang dat jij stevig zit,' zei ze een beetje streng. 'We kunnen samen daar wel een oplossing voor vinden. Het hoeft geen meesterwerk te zijn. Huiden of iets dergelijk kunnen we van dieren halen. En anders vinden we wel een oplossing om die rare betalings methode van jullie te voorzien,' ze had zo van die mensen-dingen opgepikt, over hun algemene gebruiken. Van andere draken, gesprekken en zelf overvliegen. Ze bleef veel dingen een beetje gek vinden, maar legte zich er bij neer. Niet iedereen was even slim, dacht ze af en toe schouderophalend. 'Die duikvluchten zijn wel het leukste,' grijnsde ze er toen ontspannender er achteraan. Dat soort dingen maakte vliegen nou leuk, niet de saaie lange vluchten zonder enige actie. Hoewel, met Laurens als gezeldschap zou ze het niet zo erg vinden. In je eentje kreeg je zo gauw last van verveling, iets wat eigenlijk totaal niets voor haar was. Ze schudde haar hoofd toen de speldenprikjes die Laurens warrige geest doorgaven iets toenamen, maar gelukkig werd het toen weer rustig. Tot haar verbazing kwam het beeld van de vrouwelijke tweebeen weer naar voren. Nu een stuk scherper. Ze zag dat het een jonge vrouw was, misschien even oud als Laurens. Ze had een langere vacht op haar hoofd dan hij, en speciale trekken die haar - voor menselijke maatstaven - volgens haar best een beetje aantrekkelijk maakte. De beschermende emoties jegens Laurens kwamen weer omhoog. 'Wie is... Jade?' zei ze toen maar met een beetje frustratie. De naam lag haar onbekent op de tong, en ze had er een beetje moeite mee. 'Is dat je gezel?' vroeg ze een stuk zachter. Had zelfs Laurens al iemand waarmee hij zijn leven deelde? Er kwam een pijnscheut door haar hart, die haar gemis aan zo'n persoon weerspiegelde. Ze was dan wel nog niet volwassen - wat ook veel bleek uit haar gedrag, en de dingen die ze deed *kuche* - maar zelfs zij had nooit maar iemand ontmoet die in de buurt kwam van zo'n belangrijke rol. Het was niet gebruikelijk voor draken om gewoon 'verkering' met een ander te hebben. Zo zat het nou eenmaal niet, als je gemiddeld zo'n 2000 jaar leefte. Pas als je de énige echte had gevonden - en haar moeder had vaak gezegt dat je dat gewoon wíst, toen ze voor de zoveelste keer de vraag had gesteld hoe je het wist - dan zou je voor de rest van je leven verbonden zijn met die gene. Met die zou je je eieren krijgen, je jongen groot brengen, en sterven. Zo zat een algemeen draken leven in elkaar. En toch had Leona af en toe het gevoel dat ze voor altijd gedoemt was om alleen te blijven. In haar omgeving toen ze nog bij haar vader en moeder was, en de rest van de groep, was er een mannetje die zo verdoemd was. Ze was altijd op de een of andere manier doodsbang voor hem geweest. Haar pijnlijke gepieker werd afgekapt door een vraag van Laurens. En ze glimlachte een beetje schaapachtig naar hem, dankbaar dat hij haar uit haar gedachtengang had geholpen. 'Ik ben, als ik het goed bijgehouden heb, 427 jaar oud. En bijna lichamelijk uitgegroeid,' zei ze trots, alsof ze net een krachtswedstrijd had gewonnen. Weer kwam er een flits van de vrouw langs, deze keer gefocust op bepaalde eigenschappen. Ze keek hem een beetje schuin aan, alsof hij net koekjes had gestolen terwijl ze net hadden geluncht. Zijn grijze ogen stonden eerst afwezig, maar toen keek hij weer op en ze glimlachte naar hem. 'Jij zit met heel veel dingen in je hoofd te stoeien, is het niet Warhoofd?' zei ze zacht. Ze wilde hem helpen met zijn gedachtes op een rijtje te krijgen. Aan de ene kant om hem te helpen, en aan de andere - kleine - kant omdat ze van die irritante prikjes af wilde. Na een tijdje kwam er een vraag van hem, die haar totaal verbijsterde. Het leek wel alsof hij haar pijnlijke gedachtengang misschien had opgepikt en er nu op door vroeg. Dat was onmogelijk, zei ze streng tegen hem. Het was gewoon een nieuwschierige vraag, in het algemeen. Toch moest ze grinniken bij zijn vraag. 'Hmm,' zei ze nadenkend voordat ze hem antwoord gaf. Ze wilde dit kort doen, en haar eigen pijn er niet erbij te brengen. 'Je vind op een bepaald moment in je leven de partner waarmee je, in de meeste gevallen, je leven lang mee deelt. Daarme zet je je bloedlijnen voort, voed ze op zodat ze goed in de wereld staan en zich kunnen redden. Dit gebeurd meestal op volwassen leeftijd, dus vaak na zo'n 700 jaar. Dat hoeft niet perse, het blijft liefde,' zei ze het laatste met een pijnlijke glimlacht. 'Je weet nooit met wie je je jongen op de wereld zet. Het blijft de grote vraag, of je die gene vindt,' zei ze zacht en wende haar blik af. Ze schaapte zachtjes haar keel, om de stilte een beetje te vullen. Haar blik was naar het puntje van haar vleugel gericht. Ze groef met haar nagels kuiltjes in de grond onder haar klauwen. Liefde, het was niet haar sterkste kant.Die ene keer dat ze zich tot een andere draak aangetrokken voelde, liep heel fout. Met verdriet dacht ze terug aan haar jeugd vriend waarmee ze was opgegroeid. Ze vervloekte zichzelf dat ze haar gevoelens de vriendschap had laten verpesten. Hoe zou het met hem zijn. Met strenge gedachtes raapte ze zichzelf weer op, verborg haar gevoelens - voor zover dat lukte - en keek Laurens voorzichtig aan. 'Dus,' zei ze haar keel schapend, 'Hoe gaan we dat doen met dat zadel?' en ze keek hem aan alsof er niets gebeurd was, hoewel haar hart nog steeds brande van pijn en verdriet.


[ WHOEHOEE, 100ste bericht ;D ]

‘Maar-’ Ging hij er natuurlijk gelijk tegen in. ‘We kunnen ook gewoon rustig aan doen, vandaag ging het toch ook goed!’ Gebruikte hij zijn sterkste argument. Langzaam krulde zijn mondhoeken om in een klein glimlachje toen hij haar woorden opmerkte. ‘Ik kan me niet voorstellen hoe jou leven er heeft uitgezien, Leona..’ Het klonk bedachtzaam. Vrij als een dier, slim – of waarschijnlijk zelfs slimmer – als een mens. Maar er was een logische verklaring voor hun leefpatroon en wijze, de macht en de weinige van hun soort. Automatisch probeerde zijn gedachten een voorbeeld te maken, met hem zelf als hoofdrol uiteraard, van die manier qua leven. ‘Je maakt me ongeduldig met zulke opmerkingen,’ Hij grijnsde nu lichtjes, maar het was wel waar wat hij zei. De dingen die ze zei konden pas als hij één of andere zadel had geregeld, en zeker of hem dit überhaupt wel lukte was hij geen eens.
Heel zijn lichaam verstijfde door Leona haar opmerking, of beter gezegd: door dat ze de naam “Jade” liet vallen. Opeens zat hij er weer gespannen bij, ongemakkelijk. Eenmalig haalde hij diep adem en probeerde hij weer gewoon te doen. ‘Gewoon,.. iemand.’ Pruttelde hij. Het had nonchalant moeten klinken, dat was zijn bedoeling geweest, maar nu klonk het meer als een slap smoesje. Het irriteerde hem dat zijn acteerkunsten zo slap waren. Van slag veranderde al zijn emoties en richtte hij zich met een vragende frons tot Leona. ‘Gezel?’ Herhaalde hij haar woord, een woord dat hij niet herkende. Voor een moment was de heldere “Oh!” als een glimp duidelijk zichtbaar in zijn ogen. Zijn maag kromp weer samen en, hoe het ook kwam, met moeite onderdrukte hij een lach die vreselijk veel moeite deed om zichzelf naar buiten te persen. Hij kon het uiteindelijk niet voorkomen dat er een zacht hysterisch, zenuwachtig gegrinnik hoorbaar werd. Waarom reageerde hij hier zo vreselijk stom op? Het was gewoon rampzalig. ‘Nee ze is niet.. eh, mijn vriendin.’ Zijn wangen kleurde rood, alleen het idee al. Er liep een lichtte rilling over zijn rug die kippenvel liet ontstaan. Door Leona's vraag enkel werd heel zijn hoofd nu overspoeld met Jade. Jade die in het gras zat, Jade met een tak in haar handen als een zwaard, Jade die op de steen zat, Jade die in haar rugzak aan het graven was, Jade die tegen hem sprak, Jade die lachte, Jade die blozend van hem wegkeek, Jade.. Jade.. De spanning was duidelijk zichtbaar in zijn lichaam, en die kwam enkel door alle fantasietjes die nu door zijn hoofd speelde.
Stóm verbaasd keek hij naar Leona en was hij voor een moment geheel afgeleid van al zijn gedachtenkronkels. ‘Vierhonderd en zevenentwintig jaar?’ Hij schudde verward met zijn hoofd om te voorkomen dat zijn mond open zakte. ‘Maar dan.. Maar dan.’ Het was gewoon té verwarrend voorwoorden. Onmogelijk, ongelofelijk, ontzettend, overweldigend. ‘Dan was je geboren toen mijn.. Over, over, over -’ Hij telde ondertussen op zijn vingers. Toen hij eenmaal vijf vingers opstak keek hij haar weer aan. ‘Toen mijn over, over, over, over, overgrootvader geboren werd zo ongeveer!’ Hij raaskalde maar wat, wist geen eens hoe oud al deze mannen waren geworden. Maar het was voor hem zelf, om gewoon maar even te kunnen bevatten hóé lang ze al leefde. Met knipperende ogen keek hij weer van haar weg, hoe zou dat zijn.. zo lang kunnen leven? Het leek hem drie keer niks.. Want waar leefde we anders voor dan de dood? Daar draaide het toch allemaal om? Hij zuchtte terwijl hij hierbij tegelijkertijd huiverde. Ook al was hij niet blij met de dood, ergens was hij toch wél blij met de kleine 70 jaartjes die hij waarschijnlijk zou leven. ‘.. hoezo bijna?’ Vroeg hij opeens schuchter. Haar andere opmerking drong opeens tot hem door. Hij was nu ongeveer uitgegroeid en mocht zich dit jaar officieel man noemen. Maar als Leona dat nu pas kon doen.. Zijn ogen vergrootte zich, getallen die hij niet kon bevatte drongen zijn hoofd binnen. ‘Ongelofelijk.’ Mompelde hij zachtjes, brabbelde hij bijna.
Hij was ergens blij dat Leona op dit punt kwam met de uitleg over de liefde tussen Draken. Stilzwijgend luisterde hij naar heel haar uitleg en volgde deze aandachtig. Natuurlijk interesseerde het hem, het ging hier tenslotte om Leona. Maar terwijl hij luisterde werd hij zich naarmate haar uitleg vorderde sterk bewust van de manier hoe ze het vertelde. En zijn interesse keerde zich langzaam naar Leona zelf toe, heplaats de inhoud van het verhaal. ‘Je bent pas 427 Leona..’ Zei hij zachtjes, doelend op het feit dat ze nog zo'n 300 jaar had. Het getal stond nu ondertussen ook in zijn geheugen gegrift. Aarzelend glimlachte hij naar haar, zij had het dus ook niet zo makkelijk, waarschijnlijk nog moeilijker. Hij bleef haar aankijken, diep in de ogen en had op het zelfde moment het gevoel dat de band tussen hen sterker werd.
Maar ondanks dit.. de nieuwsgierigheid knaagde vreselijk aan hem, zodat het kwellend werd. ‘Maar,’ Natuurlijk had hij weer een 'maar'. Hij had zélf geen eens door dat hij haar vraag over het zadel totaal negeerde. ‘Hoe gaat dat dan.. Als je je man gevonden heb enzoo..?’ Hij probeerde het onverschillig te laten klinken. Maar zijn aandacht was nu scherp gericht op haar en hij probeerde alles van dit antwoord in zich op te nemen. Misschien kon hij er later nog van profiteren.. bij Jade

Ze gromde zachtjes, met een speelse ondertoon. 'Niets rustig, ik sta te springen om je het echte werk te laten zien en voelen. Stomme rustige vluchten kan je nog genoeg krijgen,' en ze grijnsde breed naar hem. 'Misschien morgen dan nog een rustige vlucht, dan gaan we daarna op zoek naar een manier voor een zadel. Desnoods vlieg ik met jou naar de markt, en bedrijgen we die mensjes als ze de spullen niet willen geven. Mijn vuursturen kan best wel gemikt zijn, als ik wil,' zei ze grinnekend. Ze merkte zijn reactie op toen ze over die Jade begon. Ze keek hem bestuderend aan toen hij steeds zenuwachtiger werd en haar ogen werden nog groter toen hij hysterisch begon te lachen. 'Vriendin? Noemen jullie dat zo.. Maar, jij wilt wel dat ze je 'vriendin' is, of niet soms?' zei ze een beetje met een strenge toon in haar stem. Haar moeder gevoelens namen het een beetje over. Ze was dan wel in maatstaven van de leeftijd van haar soort nog niet volwassen. Ze was toch meer volwassener dan een mens op technisch gezien haar leeftijd en situatie. Ze ging nou eenmaal al iets langer mee in deze wereld. Ze heeft hem zien veranderen, langzamerhand.
Ze keek geamuseerd naar hem toen hij haar leeftijd realiseerde. Ze bracht haar kop wat dicherbij en grinnikte zangerig. 'Ik ga al iets langer mee dan jij, neem ik aan?' zei ze geamuseerd. 'Nou, rond de 500 zijn de meeste lichamelijk uitgegroeid. Ik zal wel niet meer zo heel veel groeien, maar toch wel een stukje,' ze keek verlangend naar haar vleugels die ook bijna hun uiterlijke lengte hadden berijkt. Het zou niet veel uitmaken voor haar vliegen, dacht ze somber, als ze nog iets groter zouden worden. 'Maar veel van ons zijn volwassen als hun lichaam ook volwassen is. Hoewel we nog wel aanhouden dat we rond de 700 ècht volwassen zijn,' gelijk werden haar gedachtes weer terug getrokken naar de liefde. 'Meeste vinden hun levensgezel op 600,' zei ze zacht en staarde weer voor zich uit. Ze glimlachte dof, met een glimp van pijn, bij zijn geruststellende antwoord. Tja, ze was nog maar jong, maar toch bleef het gevoel. Zijn troosten hielp eigenlijk wel een stukje. Tenslotte had ze hem gevonden, iemand waar ze van kon houden. Niet op die manier, maar meer op een moederlijke manier. Ze zou hem met haar leven beschermen, dat wist ze gewoon. Zij zou sterven van binnen, als hem iets zou overkomen. Ze kromde haar nek zo en legte haar kop half op zijn schoot. 'Laurens,' zei ze nuriënd en sloot even haar ogen. Ze opende haar ogen even toen ze zijn vraag hoorde. Ze hief haar kop iets op en keek met een oog in de zijne. 'Geen flauw idee,' zei ze schuldbewust. Ze wilde zijn vraag zo graag beantwoorden. Maar hoe moest zij het weten? Ze had nog nooit iemand gevonden, die haar liefde beantwoorde. 'Ik ben verdoemd. De enige keer dat ik verliefd was, heb ik een vriendschap verpest,' zei ze fluisterend. Ze vond het, aan de ene kant, niet echt erg dat hij het wist. Hij had het recht te weten waarom ze zijn vraag niet kon beantwoorden. 'Ik ben ook nog maar jong, en liefde is blijkbaar tot nu toe nog niet voor mij weggelecht,' ging ze verder. 'Het spijt me dat ik je vraag niet kan beantwoorden. Maar ik denk dat het een beetje hetzelfde gaat als bij mensen. Je bent nou eenmaal stuntelig zodra liefde om de hoek komt kijken,' zei ze met een vleugje ironie in haar stem. Ze legte haar kop weer zachtjes neer en zuchte diep. 'Dit zijn wel zware onderwerpen, voor zo'n zonnige dag,' zei ze gefrusteerd.

Ondanks alles kon hij toch niet voorkomen dat de woorden van Leona een grijns lieten verschijnen. ‘Zou je er dan zelfs voor over hebben?’ Vroeg hij breed glimlachend. Mensen bedreigen, bestelen en doen. Hij zag het al voor zich. Waarschijnlijk kon hij alles bemachtigen, als Leona al enkel achter hem stond. ‘Gezel.’ Flapte er gelijk uit, ook op een rare toon, toen Leona zijn 'vriendin' op zo'n rare toon herhaalde. Gelijk werd zijn ontspannen houding weer iets teruggetrokken. ‘Nou..’ Klonk het afwijkend. ‘Ik ken haar nog niet zolang.’ Was de rest van zijn antwoord, die zó doorschijnend was als .. als.. ik heb geen goede vergelijking ;D!
‘Nah... valt eigenlijk wel mee.’ Rolde er luchtig en sarcastisch uit toen ze reageerde op zijn reactie op haar leeftijd. Hij luisterde weer zwijgend naar haar en glimlachte kort en afwezig. ‘Hoe oud worden jullie dan?’ De vraag rolde er uit voordat hij er erg in had. Een lichte rilling liep over zijn rug terwijl hij zijn leven met dat van Leona vergeleek. Als hij zelf doodging was Leona relatief nog steeds even oud als hem als dat hij nu is. Zijn gezicht vertrok hier behoorlijk bij, het idee stond hem helemaal niet aan op de één of andere manier. Leona zal nog zo lang leven, en hij zou die tijd nooit met haar kunnen doorbrengen. Wat raar keek hij op door deze gedachte, die hem óók dwars zat. Ach, waarom dacht hij hier zo diep over na. Misschien kwam het zo ver geen eens, en buiten dat moest hij ook niet zo moeilijk nadenken. Hij keek haar weer aan toen ze verder sprak en op slag verdwenen al zijn moeilijke gedachtenkronkels weer en richtte zich volkomen op haar. Hij glimlachte bemoedigend, maar deze kwam er aarzelender uit dan dat de bedoeling was. ‘Wees gerust Leona, alleen zul je de komende periode niet zijn.’ Na zijn woorden verscheen er onwillekeurig een speelse grijns. Toen Leona haar kop bij hem op schoot legde benadrukte hij zijn woorden door middel van zijn hand weer op haar neus te leggen en hier voorzichtig een keer over heen te glijden voordat hij deze weer terug trok en grijnsde hij breed bij het horen van zijn naam. Niet kort daarna tilde ze haar hoofd alweer op en hingen haar ogen op gelijke hoogte als die van hem. Hij kon het niet voorkomen dat er een zacht proestend geluidje hoorbaar werd door haar antwoord die zonder omwegen naar buiten kwam. Maar algauw had hij zichzelf al weer onder controle en keek hij iets moeilijk bij haar volgende woorden. ‘Niet zulke grote woorden zeggen Leona..’ Klaagde hij, hij wilde niet dat ze op die manier over zichzelf sprak. ‘Je bent geweldig, op een dag kom je je draak wel tegen.’ Probeerde hij haar bui iets op te krikken. ‘Precies, nóg niet.. Je bent pas 427.’ Herhaalde hij het getal zorgvuldig. De leeftijd van zijn 4xover+overgrootopa + al zijn nakomelingen tot nu.
‘Valt wel mee,’ Flapte er uit. Zijn blik was nog steeds op Leona gericht, op haar hoofd die nu weer op zijn benen rustte. ‘Ligt dat nou lekker?’ Zijn blik volgde haar hals, helemaal in de boog tot haar schouders en haar rug waar hij weer zat. Langzaam trok hij een wenkbrauw op en probeerde hij een voorstelling van zichzelf te maken dat hij zo'n lange nek had. Afwezig staarde hij in het niets en zag hij zichzelf lopend met zo'n lange nek: zijn hoofd op de grond achter zich aanslepend.

Ze grijnsde naar hem. 'Zolang we dat zadel maar hebben. Zullen we dat morgen doen? Gaan zoeken naar materialen voor het zadel, bedoel ik. Niet perse mensen bedreigen, anders krijg ik weer zo'n slechte naam. En jij waarschijnlijk ook,' zei ze vrolijk. Ze keek er nu al naar uit, en bedacht dromerig hoe het zadel er uit zou kunnen komen te zien. Ze keek hem een beetje streng aan toen hij door ging over die Jade. 'Je kent haar nog niet zo goed? Nou, dan word het tijd dat je dat eens gaat verbeteren als je wilt dat het je 'vriendin' word,' zei ze streng, waarmee ze haar blik naar hem weerspiegelde. 'Ik zou wel willen helpen... hoewel ik niet weet hoe. Als het net zo'n held op sokken is als jij met draken dan kan ik me beter even op de achtergrond houden,' zei ze speels en glimlachte naar hem. Het was leuk om hem te plagen met zijn gedrach. Het bleef gewoon grappig. Maar ze was blij dat zijn houding tegenover háár wel was verbeterd. Anders zou het toch heel moeilijk worden. Ze dacht even lang na, voordat ze zijn vraag beantwoorde. 'Het ligt aan het ras. Mijn ras word gemiddeld zo'n 1500 tot 2000 jaar oud. Maar onder ongelukkige omstandigheden kan dit natuurlijk heel anders gaan,' zei ze pijnzend. Als je naar alle verschillende rassen keek zat er behoorlijk wat verschil in leeftijdsklasse.
Ze had haar kop al weer neergelegt toen hij haar ruststellend toesprak. Ze nuriede zachtjes, met een vleug droevenis erin. Ze voelde zijn hand over haar neus en sloot haar ogen weer. 'Nou, ik betwijfel het. Misschien wil die mij wel helemaal niet tegen komen,' zei ze pruttelent terwijl ze haar ogen gesloten hield. Ze opende verbaasd haar ogen toen ze zijn vraag hoorde. Wat ligt lekker dacht ze schaapachtig. Ze keek in de zelfde richting als hij, en ze snapte wat hij bedoelde. 'Ach, mijn nek is nogal soepel,' zegt ze weer schaapachtig. 'Omzich geeft het wel een veilig gevoel, als je alles omjezelf heen hebt geslagen,' ging ze erop verder en bekeek haar eigen lichaam, bedenkend hoe ze altijd lag als ze sliep. Okee, het zag er misschien een beetje raar uit, dat moest ze toegeven. Maar het was wel knus, het hield je warm en het gevoel van veiligheid was een stuk groter. Ze keek naar de lucht en verbaasde zich over de stand van de zon. 'Het word al gauw donker. Heb jij nog honger? Of wil je een slaap plek zoeken?' vroeg ze gauw aan Laurens. De nacht zou gauw komen, en ze wilde hem niet zomaar overal hebben in de nacht. Dat was de gevaarlijkste periode voor zo'n klein wezentje zonder klauwen. 'Hoewel, een nachtelijke vlucht kan ook heel mooi zijn. Rustig, want we hebben nog steeds geen zadel,' zei ze grijnzend, hoewel het laatste een beetje strenger. Ze grijnsde naar hem en bedacht waar ze misschien heen konden vliegen. De zee, dat was een mooie plek om 's nachts te vliegen. De sterrenhemel was daar het best te zien, samen met de maan. Voor nu zou ze hem even naar de bosrand brengen, om uit het zicht te blijven van mogelijk gevaar. Ze draaide haar nek om, 'Hou je vast,' zei ze even als waarschuwing en stond toen heel rustig op. Ze trok haar vleugels in, als een soort schild aan bijde zeides van Laurens om te zorgen dat hij niet zou vallen. Ze liep even naar het dode karkas en greep het in haar bek. Toen liep ze met een rustige pas naar de bosrand. Ondertussen had ze haar blik overgeschakeld naar haar warmtezicht waarbij haar gehele ogen zwart werden. Ze keek om zich heen, om te zien of er nog dieren waren die ze niet geroken of gehoord had. Het enige wat ze zag was de kudde die een heel stuk verderop stond. Ze keek om naar laurens om te kijken of het goed met hem was. Ze moest grinniken toen ze naar hem keek. Het enige wat ze zag was zijn warmte, wat zijn lichaam wazig omschreef. Haar zwarte ogen gleden over hem heen en toen keek ze weer vooruit. Toen ze er zeker van was dat er niets gevaarlijks in de buurt was, schakelde ze weer terug naar normaal zicht en keerde haar inktblauwe ogen ook weer terug. Bij de bosrand aangekomen stond ze stil. 'Dus, wat gaan we doen?' haar maakte het niet veel uit. Zij kon makkelijk een nachtje overslaan, maar ze wist dat Laurens zijn slaap nodig had.