The hunger of a dragon

Hij was zojuist vertrokken bij de tempels die in het grote bos van DW gelegen waren. Zijn scherpe reukzin had de geur van bloed opgevangen. De geur was afkomstig van de dieren die mensen hielden op hun stukjes gras met hekjes eromheen. Omdat hij wist dat er altijd soldaten in de buurt van deze boerderijen waren en dat deze hoeveelheid bloed enkel door een draak veroorzaakt kon worden kon het nog wel eens gebeuren dat er een draak gewond raakte. En als dát gebeurde was hij altijd in de buurt om de rommel op te ruimen. Hij had nog niet zo lang geleden een jong draakje verorberd maar met een maag die zo kieskeurig was als die van hem kon je nooit genoeg eten.
Zijn vleugels kliefden door de lucht terwijl hij op redelijk hoge snelheid over het vurig gekleurde bladerdak van het bos vloog. De dichtheid van de bomen begon te minderen en lang, goudkleurig gras kwam in zich. Het kon nu niet ver meer zijn. Hij overbrugde het vlakke terrein van de zonnige velden in een korte tijd. De diepe rivier sneed als een zilveren draad door het landschap, toen deze onder hem door schoot wist hij dat hij zijn doel bereikt had. Het enige wat hij nu nog hoefde te doen is de luie draak vinden die zo stom was zich te goed te doen aan de gemakkelijke prooidieren van de mensen. Als hij die had gevonden hoefde hij alleen maar te zien of deze zich door de soldaten liet verwonden of verzwakken en dan kon hij toeslaan. De geur van bloed was nu sterk genoeg om een hongerige draak gek te maken. Maar hij hongerde niet naar het slappe bloed van de trage schapen of het vet van de varkens. Nee, zijn maag riep om heel iets anders. Hij zag de harnassen van de ridders schitteren in de weides en maakte hoogte om buiten het bereik van hun peilen te blijven. Hij speurde de horizon en de grasvelden af op zoek naar de draak die het vee gedood had. Hij zag een witte staart in een oude schuur in de verte verdwijnen. Betrapt! Beneden hem klonk een knarsend geluid. Hij keek naar de soldaten en zag dat ze een soort katapult aan het spannen waren. Gewoonlijk zat er aan het einde van de slinger een soort lepel maar nu zat er een grote platte spatel met lange punten erop. Dat had hij nog nooit gezien, en hij had veel wapentuig van mensen gezien... en gevoeld. Hij minderde vaart om het ding iets beter te kunnen bekijken, dat had hij beter niet kunnen doen: Een van de ridders hief zijn bijl en hakte het touw door waarmee de katapult gespannen was. De 'spatel' schoot los en vuurde de houten punten met ijzeren punt recht op hem af. De ijzeren dop op iedere punt moest voorkomen dat hij ze zou verbrandde. Hij vloekte, het oppervlak van de punten was te groot om nog te ontwijken dus klapte hij zijn vleugels in zodat hij naar beneden viel. Zo konden zijn vleugels ook niet geraakt worden. Alle punten die hem dreigden te raken sloeg hij weg met de stekelige knots aan het uiteinde van zijn staart. Toen hij een van de punten miste wist hij deze maar net te ontwijken. Hij hoorde de mannen beneden hem schreeuwen. Het zou wel even duren voor ze het ding herladen en gespannen hadden dus spreidde hij zijn vleugels en maakt hij een scherpe bocht richting de schuur waarin hij de witte draak had zien verdwijnen. Dat was tenslotte de draak waar ze naar zochten en hij was niet van plan door mensen neergehaald te worden terwijl de echte dader een eindje verderop het vee verslond. De schuurdeuren stonden open dus vouwde hij zijn vleugels en dook hij de schuur in. In de schuur spreidde hij zijn vleugels weer en landde hij voor een berg hooi. Door de kracht van zijn landing werd het hooi weggeblazen en werd de schuilplaats van de witte draak ontmanteld. Hij zag in de hoek van de schuur een onthoofd varken en een schaap in een plas bloed liggen. Toen hij de schuur in was gedoken waren de soldaten druk bezig geweest met de katapult maar er bestond een kans dat ze hem gezien hadden. Daarbij was geen draak snel genoeg om volledig uit het zicht te verdwijnen. De oude schuur was een voorspelbare plek als het ding het enige was dat op de grote open grasvelden van de mensen stond en er een draak plotseling in die richting verdwenen was. Het kon dus niet lang duren voor de soldaten hen vonden. Hij merkte op dat de draak die hij verraden had - zo zag hij het tenminste - een jong vrouwtje was. Hij grijnsde, dit werd alsmaar leuker.