Is this the place where I belong?

Langzaam en voorzichtig zette een groene poot zich neer op de grond. De modder kroop tussen zijn tenen en zijn poot verdween eronder. Het moeras leek nog steeds de eens zo zompige plek als voorheen. De geuren die hier hingen kwamen hem zo bekend voor. Ookal was de draak hier opgegroeid, toch voelde hij zich onzeker. Zouden de Night Warriors hem nog wel accepteren? Hij zuchte en schudde zijn hoofd. Het was een grote fout van hem om hier uit Dragon World te vertrekken. Maar hij moest gewoon. Hij wou erachter komen wáárom hij niet kon praten. Hij had vele draken ontmoet, maar geeneen kon een antwoord geven op zijn stille vraag. Hij bewoog zijn poten door de slijk maar snel ging hij niet. De modder bood weerstand.

Wat was Rhadamanth eigenlijk waard? Hij kon niet praten, niet vliegen, niks. Waarom zou hij dan een aanvulling zijn voor de NW. Hij zou maar beter weer vertrekken. Maar.. zijn hart lag hier. Sombra, zijn pleegzus die hij zo hard miste. Hij was deels teruggekomen voor haar, hij wóu bij haar zijn. Zonder haar voelde hij zich leeg, alleen. Met een zucht liet hij zich op een droog stukje neervallen en begon hij zijn poten schoon te likken. De haren aan zijn staart zou hij zo wel weer schoon maken. Hij hief zijn poot een stukje op en keek ernaar, wiebelde met z'n tenen en keek naar de nagels. Die waren lang en scherp. Iets waar hij trots op was. Met een geeuw strekte hij zijn vleugels en plaatste ze daarna languit op de grond. Hoe zou het eigenlijk met Sombra gaan? Was ze gezond? Had ze .. had ze een partner? Een koude rilling liep over zijn rug, toen hij plots achter zich geruis hoorde. Hij sprong recht en draaide zich soepel om. Een hard en dreigend gesis kwam vanuit zijn mond, zijn oren schoten naar achter. Wie was daar?

Zodra er iets of iemand voet zette in het gebied dat zij als haar thuis zag wist ze daten ze wist dat haar moeder het ook zou weten. Toch wilde ze Toxic dit keer voor zijn. Misschien dat de leidster van de Night Warriors op het moment geen aandacht besteedde aan de indringer maar de drakin met de donkerrode schubben en lange stekels deed dit wel. De indringer was namelijk niet zomaar iemand. Zijn geur, zijn aanwezigheid. Deze prikkelde haar.
Haar neusvleugels trilde, hij was hier. Ze snoof en rook opnieuw. Ze wist het zeker, nooit zou ze zich vergissen in díe geur. Dat ze hem zo snel had opgemerkt vertelde iets over hoe dchtbij hij was en zij zou iedereen oor zijn. Haar wil maakte alles mogelijk.
Haar vleugels doorkliefden het luchtruim terwijl ze sneller vloog dan ze ooit gedaan had. Zonder aandacht te besteden aan wat ze ook opmerkte vloog ze door tot haar doel berijkt was.
De modder voelde koud aan haar schubben, het was winter en dat was te merken ook. Ze vauwde haar vleugls snel wat een ruisend geluid veroorzaakte. Dit werd meteen gevolgd door een dreigend gesis. Sombra was niet bang, de groene draak zou haar nooit iets aandoen. Ze stapte uit de schaduwen tevoorschijn. Ze was gegroeid sinds hun laatste ontmoeting net als hij. Zij was niet langer het jongkie, net als hij. De stekels die over haar nek, rug en staart liepen waren langer en scherper. Niet langer beginsels van het eindresultaat, ze waren wapens geworden. Haar poten waren verreweg van plomp, ze waren langer en haar klauwen sterker. Haar schubben waren nu als platen: Steviger en scheper. Hij was gespierder en getekend door de lange reis.
"Rhadamanth" ze grijnsde een volledig gebit vol scherpe tanden bloot. Sombra kwam dichterbij en duwde haar snuit even tegen de zijne, zijn terugkomst maakte haar gelukkiger dan ze voor ogen had gehouden. "Ik heb je zo gemist" zei ze zachtjes. Ze vroeg hem niet waar hij geweest was of wat er gebeurt was, niet nu. Toch kon ze het niet laten het zich af te vragen, zou hij iemand anders hebben ontmoet? Ze hoopte vurig van niet. Zou hij weer hier blijven, bij haar? Ze zou niets liever willen want ondanks de kou had ze het warm. een warmte die vanbinnen kwam. Na al die tijd voelde ze ng steeds hetzelfde.

Die kleur, die geur..Die ogen. Vrijwel meteen sloot zijn bek zich en hield het gesis op. Droomde hij nou? Hij kneep zijn ogen fijn. Was dit echt wie hij dacht dat dit was? Hij strekte zijn nek uit en snoof de geur op van degene die pal tegenover hem stond. Rhadamanth.. God, zijn naam klonk zo mooi uit haar mond. Toen hij haar snuit tegen de zijne voelde, gebeurde er wat met hem. Hij werd warm en drukte vrijwel meteen zijn wang tegen die van haar, streek zo over haar nek en knorde zachtjes. Dit kon gewoon niet waar zijn. Was hij in slaap gevallen en droomde hij nou echt? Hij had iets of iemand nodig om hem wakker te maken, en boven wonder gebeurde dat ook. Een stekel van Sombra doorboorde kort zijn huid en het prikte. Maar toen hij 'wakker' was stond ze daar nog steeds.

Vol ongeloof schudde hij zijn hoofd en zette hij stappen naar achter. De brede grijns op zijn snuit vertelde dat hij zo blij was. Blij dat hij haar terug zag. Sombra, zijn zus, zijn.. alles. Hij snoof nog een keer goed, en kon geen andere geur bekennen dan die van haar en de NW. Maar toch, de twijfel overviel hem. Had ze iemand? Was ze hem vergeten? Een trieste blik schoot in zijn ogen en hij hield zijn kop laag. Oh god, wat hoopte hij van niet.

Ze genoot van zijn aanraking, het voeld zo echt en toch leek het alsof ze droomde ondanks da ze wist da het echt was. Zo vaak had ze verlangt naar Rhadamanth toen ze ver hiervandaan was en nu was hij hier en hij was er voor haar. Ze merkte da hij zich terugtrok en zag een dun straaltje bloed lopen. Sombra haalde haar poot erlangs en het wondje was verdwenen. Haar genezende gaven was sterker geworden en kleine wonde waren geen enkele moeite meer. Ze zag hem grijnzen en wist dat hij gelukkig was. Sombra vond dat Rhadamanth er goed uit zag, hij was niet echt een jonkie meer. Hij was gespierd geworden door het reizen. Ze merkte zijn teneergeslagen blik op en hield haar kop vragend scheef "Wat is er?" vroeg ze. Ze kwam dichter naar hem toe en ging zitten. Ze voelde hoe zijn huid de hare raakte en hoorde zijn ademhaling. Ze duuwde haar snuit zachtjes tegen zijn wang om hem op te doen kijken. Rhadamanth, ze voelde meer voor hem dan enkel broer-zus liefde. Ze had al vanaf dat ze hem voor het eerst zag iets bijzonders met Rhadamanth gehad. Ze zocht zijn blik en keek hem bezorgd aan. Wat was er aan de hand? Zou er iets ergs gebeurt zijn?

(Sorrie, ik heb niet zo veel inspiratie :'( )

Een koude rilling liep over zijn rug toen Sombra dichterbij kwam en tegen hem aan ging zitten. Langzaam sloot hij zijn ogen. Zou ze hetzelfde voelen als hij voor haar, of had hij zich die hele tijd vergist? De vraag doorbrak de stilte die hier ronddwaalde. Hij keek op toen hij haar snuit tegen zijn wang voelde, zijn ogen keken recht in die van haar. Rhad tilde langzaam zijn voorpoot op en plaatste dezen tegen haar borst, waar haar hart zat en hield zijn hoofd schuin. Gedachten vloeide door zijn hoofd. I-ik heb je zo gemist, Sombra. Ik wou dat ik kon praten, dan kon ik je duidelijk maken dat.. Hij kapte zijn gedachten af en zette zijn poot op de grond. Niet wetend dat alles was hij dacht hoorbaar was voor Sombra. Sinds die ene dag in het bos, waar hij haar toevallig had aangeraakt was alles veranderd. Somra kón horen wat hij dacht. Alleen was het toen niet zo goed ontwikkeld als nu. Rhadamanth had geen flauw idee dat hij dit kon.

Met een zucht keek hij haar aan. Waarschijnlijk had deze mooie jonge draak al iemands hart gestolen. Iemand waarmee ze gelukkig was, en hij was nu gewoon het stiefbroertje dat plots was teruggekomen. Oh wat zou hij jaloers zijn op degene die haar hart in zijn bezit had. Waarom was hij ook vertrokken?

Zijn poten tegen haar borst, ze voelde ze en wilde haar ogen sluiten om er helemaal in op te gaan maar ze wilde haar blik niet losmaken van de zijne. Rhadamanth hield zijn kop schuin en ze wist dat ze nooit iemand anders dan Rhadamanth zou willen. Plots hoorde ze een stem I-ik heb je zo gemist, Sombra. Ik wou dat ik kon praten, dan kon ik je duidelijk maken dat.. de stem klonk zo vertrouwd, alsof ze hem veel vaker gehoord had. Maar dat was niet zo, ze had hem slechts één keer gehoord toen ze samen met Rhadamanth in het bos was. Sombra kon niet anders dan antwoorden, het waren zíjn woorden en dat wist ze zeker. "Ik heb jou ook gemist" zei ze bijna fluisterend. Ze wilde hem niet laten denken dat ze gedachtes las, dit kwam door hemzelf, niet door haar. Hij wist zelf niet dat ze hem gehoord had dat was duidelijk maar ze twijfelde of ze het zich niet had ingebeeld. Waarom zou ze zich onafgemaakte zinnen inbeelden? Nee, dit moest een soort thelepathie zijn. Laisve kon die dingen toch ook? Als dit dan werkelijk echt was dan zou dat betekenen dat ze konden communiseren met woorden! Nooit had Sombra zijn sprakeloosheid afgekeurt, ze hield van zijn stiltes maar met hem kunnen praten kon hen zo veel verder brengen. Ze begreep hem wel als hij dingen uitbeeldde maar sommige dingen waren te ingewikkeld voor haar om te begrijpen. "Rhadamanth, je kúnt praten. Ik hoorde je"

Het schaduwrijke gebied van de NW voelde van af de eerte keer al geweldig. Een grote en lange lung slingere door de lucht op zoek naar indringers of prooi voor de groep. Zijn zeeblauw/groene verschijning deed vele draken al sidderen in hun schubbige fel als ze geen slechte draken of tot de NW behoorden. Twee gieren prikten in zijn snuit en Race draaide zich licht om in de lucht en ontdekte dat Sombra bij een draak was die hij wel herkende, maar nooit zo vaak had gezien. Race dook naar beneden en landen een eindje voor de twee draken af. De naam van de groene draak schoot hem nog niet te binnen, maar nu herkende hij hem wel beter. 'Sombra stel me even voor aan deze jonge draak, zijn kop komt me bekent voor, maar zijn naam ontglipt me op het moment.' sprak Race op de plechtige toon die in zijn stem lag. Deze toon had hij altijd al gehad en dat zou nooit veranderen. Race zijn staart zwiepte rond zijn lichaam en poten dat voor hem een zittende houding was, maar voor vele als liggen uit zag.