A place for me

Zijn adem ging gejaagd en snel. Hij voelde zijn hoofd bonken. Het zou niet lang duren of hij zou weer veranderen. Hij voelde de bekende pijn bij zijn benen. In plaats van voorzichtiger te lopen begon hij zo hard te rennen als hij maar kon. Achter zich hoorde hij de kerktoren slaan, nog sneller als een opgejaagd dier sprong hij de bossen in. Hij had al snel deze afsnijroute ontdekt in het begin van zijn aankomst. Bij zijn sprong over een boomstam bleef hij haken en kreeg een hap zand binnen. Al rennend spuugde hij de vieze modder en probeerde de smaak van grond en wormen weg te krijgen. Hij was nog te veel bezig met de symptomen die hij voelde. Het geklop, zijn bloed dat haast leek te koken. De pijn in zijn botten en de barstende hoofdpijn. Zijn tijd was om. Hij kon ieder moment veranderen. Het maakte niet uit waar, maar in een rivier of meer was het altijd het fijnst omdat het water een helende werking op hem had. Hij gaf een pijnlijke kreun tussen zijn tanden toen zijn haar in een snelvaart begon te groeien. In de plaats van het bruinachtige dat hij eerst had was het nu lichtblauw. Zijn huid werd spierwit en op de huid begon zich het patroon van schubben te vertonen dat daarna meteen weer versmolt in een leerachtige huid. Twee dunne draden begonnen zich te vormen en het werden snorharen. De rivier kwam in zicht en hij voelde dat zijn benen langer werden net zoals zijn hele lichaam. Met een krachtige sprong dook hij het water in. Zijn benen, nu poten voelde de verkoelende modder en het water dat om zich heen vormde. Hij moest wachten tot zijn kop gevormd zou zijn dan kon hij adem halen onder water. Hij hield zijn ogen dicht om niet te hoeven zien hoe zijn lichaam langzamerhand veranderde in een drakengestalten. De pijnkreten werden slechts belletjes die naar het oppervlak dreven. Zijn longen stonden op knappen toen eindelijk zijn kop gevormd werd. Opgelucht haalde hij diep adem en deed zijn ogen toen weer open. De brandende pijn en het gebonk was voorbij. Voor even leek hij vredig en rustig. Dat effect gaf het water altijd met zich mee. Uiteindelijk schoot hij het water uit. Als volledige draak nu keek hij met vernauwde ogen naar het wezen verderop. Het was een mens dat zag hij maar al te duidelijk. Hij liet een lage sis horen als waarschuwing. Zijn drakeninstinct zei dat hij het persoon moest aanvallen om zijn bloed te drinken. Maar de zacht mensenkant zei dat hij weg moest, weg van deze verleiding. In tweestrijd gaf hij een grauw. Waarom kwamen mensen altijd op het verkeerde moment?!

Conrad liep langs de zijkant van de rivier, al maanden lang had hij geen opdrachten gekregen.
verveeld liep hij door, en keek naar de vage schaduwen van de vissen die door het water zwommen.
Na een tijd lopen plofte hij neer op het zand langs de rivier. Hij bestudeerde zijn omgeving eerst aandachtig, een man zat te vissen op dertig meter afstand, ''daar zal ik geen last van krijgen'' dacht hij.

Conrad probeerde de tijd te doden door steentjes tegen het water te laten ketsen, zijn record stond net op 4 ketsjes toen er iets bewoog in zijn linker ooghoek: een jongen rende aan de overkant van de rivier op de oever af, en dook het water in. Heel even gebeurde er niets, oppeens dook er een enorme witte lungh uit het water omhoog. In naam van ''Commoragh!*'' riep Conrad verbaast uit, de draak had zich totaal geconcentreerd op de visser, dus was hij voorlopig veilig. Dat betekende niet dat hij niet moest ingrijpen, Conrad dacht na: als hij zichself nu niet verdedigde zou de draak hem warschijnlijk doden, als hij niets deed zou de man opgegeten worden, en daarna zou Conrad aan de beurt zijn. Maar als Conrad de man zou verdedigen, en de draak kon verjagen, zou hij het punt een: overleven, en punt twee: misschien betaald worden door de man voor het redden van zijn leven.
Conrad besloot om zijn derde conclusie waar te maken, en hij trok zijn geliefde Deathfang uit zijn schede. Hij richtte de punt van het grote zwaard op de draak om zijn gevoelens te lezen: wat hij nu zach was iets wat hem versteld liet staan, het zwaard werd eerst zwart van woede, maar toen geel van spijt, en daarna een mengsel van de twee.
Toen Deathfang weer zijn zilveren kleur kreeg deed hij een schietgebed tot zijn God: ''Commoragh sta me bij!'', zij Conrad.
En met deze woorden stormde hij op de draak af.

*Commoragh is de beschermheer van alle moordenaars.