Mijn leider zeg me wat te doen!

Laisve was geen kleien draak, als gevolg dat hij totaal niet wendbaar was of snel snelheid kon halen. Maar gaf hem de tijd en hij bouwde een snelhd op die alleen racedraken konden volgen. Met hulp van zijn windkrachten dan toch...
Ook nu gebruikte hij ze. Hij was op een verbluffende tijd van de grote bergen naar het duistere meer gevlogen. Daar had hij Twilight stomverbaast achtergelaten. Maar hij moest echt naar Toxic! Dit begon uit de hand te lopen, nu hij hier zo vloog voelde hij zich een goeiertje. Dat kon toch niet! Hij was een NW. Hij wist dat liefde een emotie was voor de goede maar hij was slecht, ja toch? O god, als hij bij twilight was was het alsof het allemaal om haar draaide. Maar zo was hij niet, hij was egoïstisch wou altijd fun hebben ookal kwetste hij der andere mee. Maar alleen maar de gedachte dat hij ter koste van haar fun zou hebben maakte hem ziek.
Onder hem schoot het grijze oppervlakte van het meer voorbij. De oever kwam in zicht en Laisve begon af te remmen. Hij had de oever al lang berijkt toen hij afboog en zijn klauwen in het zand zette. Maar hij had nog te veel vaart en trok een streep van gemakkelijk 500meter door het zand eer hij stilstond.
Zonder te wachten of twijfelen brulde hij naar de hemel. Zijn brul klonk zo laag en donderend als een onweer dat recht boven je hing. Nog eens versterkt door het feit dat Laisve zijn brul extra hard had doen klinken met zijn windkracht die de trillingen verder lieten rijken. Het was duidelijk voor wie deze donder was bedoeld. Terwijl hij wachte op Toxic dacht hij nar hoe hij haar het best zou kunnen aanspreken zonder wanhopig te klinken. Of te verliefd.

Haar ogen schoten open, gifgroene irissen lichtten op in het duister en een dreigende sis klonk. Wat nu weer? Ze bevond zich in de centrale kamer van de grotten die aan de voet van de vulkaan waren. De grotten van de night Warriors. Ze kwam overijnd, Laisve had haar blijkbaar nodig, ze had altijd gedacht dat hij erg zelfstandig was en nu had hij haar nodig, dit was ernstig. Hopelijk was het niet nog iets om over te piekeren want ze had al genoeg aan haar kop: haar zussen van wie ze verraad vermoedde, Zu die verdwenen was op het moment dat ze hem moest spreken, wie kon ze nog vertrouwen? De leidster van de Night Warriors stond op, haalde diep adem en verliet de grotten. Een beetje afleiding kon ze wel gebruiken. Zodra ze zich buiten de grotten begeven had nam haar snelheid toe. Ze begon met een lichtvoetige draf maar al snel sneed de wind in haar snuit en liep ze zo snel dat men moeite moest doen haar te herkennen. Plots was ze er: het meer. Abrubt stond ze stil, stof waaide op. Pas toen dat ging liggen kon je haar herkennen. Het meer lag er als een plaat onbewerkt zilver bij, grijs van kleur met een bijna zwarte plek in het midden. De kleine rivieren die het meer voortbracht doordrenkte het gebied een eind verder, hierdoor waren drijfzandpoelen en rottende flora ontstaan. Kortom: een moeras. Toxic schikte haar vleugels opnieuw zodat het neergedwarrelde stof ervanaf stoof en keek toen naar Laisve die enkele meters van haar vandaan stond. "Je ruikt naar goedzak!" snoof ze om te laten merken dat ze wist waar hij geweest was. Ze keek hem doordringend aan "Waarom brulde je Laisve?" Haar stem klonk nu serieuzer en minder verachtend. De brul was overduidelijk voor haar bedoeld en ze had een vermoeden dat dit te maken had met zijn uitstapje naar het goedzak-gebied.

(korte post)

Als een streep in de lucht voelde hij een brok emotie's naar hem toerennen. Te snel om te weten welke emotie's. Laisve wist direct dat Toxic eraan kwam. Desondanks bleef hij naar het meer kijken tot hij haar stem achter zich hoorde. Hij voelde en hoorde de minachting in haar stem. Vervolgd door een serieuzere zin. Lichtjes boos omdat hij zijn leider het exuus had gegeven om hem een minachtende sneer toe te werpen snoof hij uit door zijn neusgaten. Daarna om te tonen dat hij haar respecteerde boog hij lichtjes door zijn poten maar krulde zijn nek diep naar onderen zodat zijn hoofd onder haar kwam. Hij was veel groter dan haar en bleef nog steets groeien maar dat beteknde niet dat zij niet sterker was.
Toen hij zich terug oprichte durfde hij een snelle blik in haar ogen maar keek snel weer weg. 'Ik neem aan dat je weet van Twilight?' Het was niet echt een vraag, meer een vaststelling. 'Het begint uit de hand te lopen, mijn leider. Op weg hierheen voelde ik me een goedzakje, toen ik bij haar was had ik niet eens door dat ik een goedzakje wás. Zelf kan ik niet helder meer nadenken.' Boos keek hij naar de groeven die hij had achtergelaten bij zijn landing. Ik word veel te slap, ik had de afstand beter moeten inschatten.' Dacht hij gefrustreerd. Hij moest dringend terug beginnen trainen want ookal werd hij beter in genezen zijn conditie ging achteruit met als gevolg dat zijn kracht zwakker werd en hij minder kon genezen.
Nog steets met een frons tussen zijn ogen, waardoor zijn schubben tegen elkaar schuurde, legde hij zijn vleugels plat tegen zijn rug. Een beweging die niet zo comfortabel was voor een draak aangezien de vleugelgevrichten tot het uiterste werden getrokken. 'Ik vertrouw niet meer op mijn gedachten, dus ik vraag je om me orders te geven.' Orders kon Laisve niet weigeren, hij had trouw gezworen dus hoe pijnlijk de order ook was hij voerde ze uit. Als een trouwe NW. Vluchtig keek hij nog eens in haar gifgroene ogen om te tonen dat hij doodserieus was. Wat niet vaak voorkwam bij hem, meestal lag hij 2/3 van de tijd plat van het lachen.

Zoals gewoonlijk had ze een bijna emotieloze houding, ze straalde slechts macht, gezag en vooral dicipline uit. 'Ik neem aan dat je al weet van Twilight?' Toxic knikte, ze had van Cloud gehoord dat hij vriendjes was met een goedzak. En niet zomaar een goedzak, het was Twilight. Een draak di ze al n's bijna om 't leven gebracht had. "Ik vroeg me al af wanneer je het zelf zou opbiegten" Toxic kon wel boos worden maar dit had te maken met liefde en de kracht van liefde was enorm. Kon je die overwinnen, dan kon je álles aan. Er zou dan geen psychische kracht zijn die je niet aankon. 'Ik vertrouw niet meer op mijn gedachten, dus ik vraag je om me orders te geven.' ze had Laisve nog nooit zo serieus gezien. Ze wist wat haar te doen stond maar het zou moeilijk zijn voor Laisve "Je bent een trouw lid Laisve en ik heb niets aan een Warrior met een gebroken innerlijk. Dus ik zeg je dit: Dood haar" ze wachtte tot ze zijn blik te pakken kreeg en hield deze vast "Ik kan dit niet voor je doen, het is ietswa je zelf moet doen Laisve. Je moet haar doden, het is de enige manier om haar geheel van je af te kunnen zetten." Toxic spreidde haar vleugels en schikte z opniew. Er zat nig steeds stof en zand tussen dat schuurde en irriteerde. Als Laisve het zichzelf niet te zwaar wilde maken kon hij er beste een snelle en pijnloze dood van maken maar Toxic wist dat Twilight dit niet zo snel zou laten gebeuren, Laisve moest dus gebruik maken van het vertrouwen wat Twilight in hem had.

(alweer best kort...)

Hij wist dat ze het ging zeggen, maar toch maakte haar woorden hem bang. En boos, boos om Toxic. Rezoluut schudde hij zijn hoofd. JHe kon niet boos worden op je leider! De gevoelens ebte al snel weg en maakte plaats voor een droevige vastberadenheid. Hij zou proberen haar te doden, maar ze was een formidabele strijdster ookal vocht ze niet vaak.
Opeens merkte hij dat hij Toxic nog steets strak in de ogen keek. Snel wende hij zijn ogen naar de grond. Het was niet beleefd om te staren naar je leider.
Een beetje van zijn oude humor kwam weer boven en met een lichte grijns maar een wazige blik zei hij: 'Nu ja, "Death is a blessing."' Hij boog diep door zijn poten en zodat zijn schoft net tot het hoofd van Toxic kwam en legde zijn hoofd op de grond. 'Bedankt, ik zal het...' Even twijfelde hij maar toen zij hij rezoluut. 'Ik zal het doen.' Hij kwam weer recht en ontspannde zijn vleugels waarna hij ze strekte. Met zijn vleugels gespreid leek hij 3 maar zo groot terwijl het maar 2maal was.
Hij knikte Toxic nog eens toe en stapte een paar passen naar achter voor hij zich omdraaide en wegvloog. Weer waren deze passen een gebaar van onderdanigheid. Je keerde een hoger iemand niet de rug toe.
Met een zwaar gevoel vloog hij weg, terug naar de grote bergen.

[pff, bij mij komt het ook niet zo vlot uit mijn toetsen:p] ^Laisve uit.

(roger that :p)

Laisve boog en Toxic keek op hem neer met een uitdrukkingsloze blik. Twilight doden was voor hem de enige manier om met zijn liefde weg te kunnen komen. Partnerschap met de tegenstander werd opgevat als verraad. Als deze liefde dood was kon hij hen onmogelijk verraden vanwege haar. Het was de enige optie. Laisve richtte zich op en strekte zijn vleugels, zo kende ze Laisve weer. Ze was even bang geweest dat hij een trainig nodig had. Laisve was een trouw lid en als hij haar en de rest van de Night Warriors verrade kon ze hem dat niet vergeven. Dat zou een groot verlies zijn voor haar en de groep. Toxi keek hem na en zag dat het hem zwaar viel. "Het is de enige manier..." siste ze. Toen de grote draak uit het zicht verdwenen was zuchtte ze en lie ze naar de rand van het meer. Even keek ze naar haar vage spiegelbeeld in het grijzige water voor ze haar nek kromde en een aantal slokken stoffig water nam. Ze hief haar kop, likte het water van haar snuit en draaide zich vervolgens om. Ze verdween in de duisternis tussen de bomen een geur volgend die haar naar haar geboorteplaats bracht: De moerassen van het Night Warrior gebied. Niemand wist hoe oud ze precies was, enkel zij wist dat ze niet zo oud was als ze leek. In werkelijkheid was ze best jong, maar net als Laisve gaf ze de indruk een hoop levenservaring te hebben. De grond werd soppig en al snel vervaagde haar geur in de giftige moerasgassen. De geur van deze gassen deed haar niets, ze was erin opgegroeid en geboren. Hierdoor werden haar gifkrachten ondersteund. Want aast dat dit in de familie zat had zij ze toen ze nog nog het ei zat kunnen onderstrepen en aansterken tot ze sterker dan die van haar zussen - die niet in het moeras waren geboren - waren.