Long time, no see my dear

Twilight's vleugels sloegen in een langzaam tempo door de ijle lucht. De lucht hier was koud en dun, gemakkelijk te doorklieven, maar je adem werd een grappig wolkje waar je dan doorheen vloog. Twilight was de laatste tijd nog eens een beetje gegroeid, dat deed haar aan Laisve denken. Zou hij ondertussen gegroeid zijn? Waar zou hij zijn? Haar klauwen zette zich vast aan de rots en liet de sneeuw wegglijden. Ze kroop snel omhoog en draaide zich dan vast op de top van de berg, haar staart er zover mogelijk omheen gekruld, haar achterpoten stevig vastgezet en haar voorpoten op de top. Zelfs de grootste draken waren niet zo groot als een berg, bergen waren soms honderden vleugelslagen omhoog. Nadat ze even had genoten van de zon die hier scheen en het gevoel dat je over de wereld uitkeek, terwijl je op sommige plekken niet veel behalve wolken zag, zette ze zich terug af en dook een stukje omlaag voordat ze aan de zwaartekracht ontsnapte en terug omhoog vloog. Na een tijdje werd ze het ook beu en liet het vuur dat meestal over haar schubben golfde aanwakkeren. Ze vloog recht naar beneden, de wolken in, daar dreef ze even rond, het gevoel dat je in een moeras zat was vrij sterk, of dat je aan het dromen was. Doch zakte ze nog wat en vleide zich neer op een plateau dat groot genoeg was voor haar en nog een draak. Het plateau stond tegen een andere rots aan en het leek alsof er een kindje met blokjes aan het spelen was en hier het blokje met de punt had weggenomen. Ze zat net iets onder de wolken, als ze haar staart wat ophief of zich helemaal oprichtte zou ze letterlijk met haar kop in de wolken hebben gezeten. Dat vond ze eigenlijk best wel grappig. Zich helemaal oprollend lag ze half aan half tegen de rots aan die wel een punt had en hoog boven de wolken uittorende. Hier onder de wolken lag ook sneeuw, maar dat had ze even weggeveegd met haar staart, onder de sneeuw was niets behalve rots, geen planten of bloemen, ja, een insect hier en daar, maar ook heel zelden. Makkelijk genoeg verzonk ze in haar dromen terwijl ze nadacht over vragen waar ze toch nooit een antwoord op kreeg. Draken van haar ras en haar leeftijd wijdde zich meestal aan die taak, de tijd van hun resterende leven aan vragen besteden waar een normale sterveling of een jongere draak nog niet eens aan dacht. Zo was Twilight niet, zij was soms nog speels en had geen zin om de rest van haar tijd aan vragen oplossen te besteden, ook al deed ze het onbewust wel. Terwijl ze in slaap viel dacht ze aan Laisve, stiekem mistte ze hem toch nog wel en hoopte dat ze hem ooit nog terug zou zien. Uiteindelijk vatte ze de rust en verzonk in haar dromen, onbewust zendde ze signalen uit met haar gedachten, een roep aan Laisve.

Hopelijk kun je er wat mee, en voor de mensen die het echt niet vatten, dit is voor Laisve en Twilight

Laisve was wat mensen aan het pesten door ze op te tillen en ze op een onschadelijke hoogte terug neer te laten vallen. Er waren al een paar hooivorken in zijn schubben gepint maar zijn borstschubben waren had genoeg en het maakte alleen drie krassen. Vreemd genoeg begon zijn pestigere en bulderende lach weg te sterven en dacht hij mismoedigd aan Twilight. Hoe komt dit nu?! Hij had al maanden niet meer aan haar gedacht en eht was hem gelukt haar te vergeten door zich voor te houden dat ze pas veilig was als hij haar vergat. Vreemd genoeg keerde zijn maag om bij de gedachten aan ''maanden vergeten''. Hoe kon hij nu zo prachtige draak vergeten.
Hij liet de laatste mens vallen, geen acht slaan op het mes dat tussen zijn schubben had weten te komen en vloog weg. Naar het Noorden, weg van de mensenwereld en naar de bergen. Zijn gigantische vleugels maken dat hij snel snelheid pakt en de kilometers regen zich aaneen.
Zonder dat hij het doorhad gingen zijn gedachten op zoek naar haar, als een reflex. Toen vond hij haar, net toen hij de eerste toppen van de enorme bergen tegenkwam voelde hij haar ergens slapen.
In een mum van tijd was hij bij haar en bang dat hij haar wakker zou maken lande hij een eindeje verdop op een terras van een andere berg. Hij legde zich gemakkelijk en een tijdje blijf hij kijken hoe ze sliep. Na een tijdje streek hij met zijn bewustzijn langs de haren. Een stille boodschap ging over. Wakker worden.

Twilight had niets gehoord van Laisve's aankomst en sliep rustig verder. Haar dromen waren vrij chaotisch, niets nieuws. Maar Laisve kwam er wel vaak genoeg in voor om irritant te worden. Hij had al de banden van contact verbroken, niet zij. Natuurlijk voelde ze zijn aanwezigheid wel, maar ze sliep dus sloeg er geen acht op. Toen hij langs haar gedachte streek werd ze natuurlijk wel wakker en viel half van de rots voordat ze haar vleugels opende en zich terug op de rots zette. De wolken waren gedaald terwijl ze sliep, dus zag ze hem maar vaag. Want hij was nog steeds grijs, blauw was duidelijker in de mist. Wat doe je hier? Haar vleugels opende zich en brachten haar naar Laisve's rots. Daar klauwde ze zich vast op de rand. Dan kon ze ook snel terug weg als het haar niet beviel. Haar vleugels bewoog ze tot recht omhoog, elkaar net niet rakend. Klaar om ieder moment haar van deze rots weg te halen. Haar achterdocht was te verwachten, hij had alle banden van contact met haar verbroken, was haar vergeten en zat 9 kansen op 10 nog in de NW. Valstrik? Onwaarschijnlijk, ze had al maanden geen NW meer lastiggevallen, of nog maar gezien. Het was altijd al een raar clubje... Waar kom je voor? Hij was groter, niet veel, een halve meter ofzo. Maar wel groter, en zwaarder gebouwd dus leek hij nog groter. Toch gaf dat haar een voordeel, zij was slanker gebouwd, behendiger, hij zwaarder, krachtiger. Toch had ze het gevoel dat haar vleugels groter waren, ze had enorme vleugels. Maar dat kon ook nadelen hebben, want haar vleugelmembraam was het enige deel van haar lichaam waar je met gewone zwaarden, klauwen of andere werktuigen doorheen kwam. Natuurlijk was het stevig, maar je kon er wel doorheen. Het was ook heel dun want de onderkant was een beetje doorzichtig. Twilight bedacht allemaal redenen waarom hij hier kon zijn, maar de rede dat hij misschien hier was omdat hij haar mistte, die bedacht ze niet. Het zou toch een teleurstelling worden... Maar stiekem, heel stiekem en goed verborgen achter blokkade's was ze heel blij om hem te zien.

Ze werd wakker. Bewonderend keek hij naar haar slanke lichaam en grote vleugels. Waren ze nu groter dan eerst? Hij wist het niet goed meer, het was veel te lang geleden. Door zijn gave om emoties te voelen wist hij dat ze achterdochtig was. Een verdriet overspoelde hem toen ze hem verwijtend vroeg waarom hij hier was en waar hij voor kwam. Hij wist dat hij fout bezig was, maar ,o, wat wou hij het toch zo graag! Waarom kon niet gewoon openlijk tonen dat hij van haar hield. Nee Laisve, dat word haar dood!
Hij wende zijn hoofd af en luisterde naar haar ademhaling die daarnet nog traag en vredig was geweest maar nu snel ging om het bloed sneller te laten stromen en zo warmer te worden. Ze waren gedoemd, zou het niet beter zijn als hij haar gewoon liet vallen en het aanpapte met Sombra. De andere Ceratos had ook intresse in hem gehad, net zoals Cloud. Hij had genoeg keus. Waarom zou deze draak hem dan toch zo boeien'Dag Twilight.' Zei hij formeel. Hij grijnsde om zijn toon Die moet ik vaker uitproberen. Snel schudde hij zich weer wakker van zijn dagdromen en keek haar terug in de ogen. Hij smelte er ver door, de ijsblauwe en even koude ogen keken hem achterdochtig aan. Maar hij zag meer achter de ijswand van haar gedachten. Probeer me niet uit te sluiten, ik weet dat je blij bent me te zien. Wrong hij in haar gedachten

Twilight's lip trok zich een stukje omhoog toen die belachelijke formele toon uit zijn mond kwam. Wat idioot, hij leek het leuk te vinden. Zij vond het stom. Blijkbaar geraakte hij toch een stukje achter haar muur door en wrong een zin in haar hoofd. Nu kwam er een laag, grommend geluid uit haar keel en trok ze de muren nog wat hoger op, een beetje mokkig omdat hij erdoor was gekomen. Doe maar niet zo hooghartig, geef me één rede waarom ik blij zou moeten zijn dat ik je zie, en wat doen die messen in je schubben? Dat laatste werd er half-mopperend aan toegevoegd. Haar vleugels begonnen zich langzaam te sluiten, ze schikte die even tot een prettigere houding. Want vleugels die slecht zaten waren net een jeukende plek, je moest er uiteindelijk wel aan toegeven. Ook tot haar ergernis merkte ze dat hij nog steeds geen antwoord op haar eerste twee vragen had gegeven dus vroeg ze het nog maar eens. Maar deze keer zei ze het gewoon met haar stembanden, in plaats van haar gedachten. Ze moest niet weten wat er allemaal in zijn gedachten omging. "Nogmaals, wat wil je en wat doe je hier?" Haar stem klonk lichtelijk knorrig en had niet die vriendelijke ondertoon van normaal. Aangezien de muren rond haar gedachten nu wat hoger was kon ze in alle rust blij zijn dat ze hem zag, ook al zag je dat aan de buitenkant niet direct. Haar staart bungelde een beetje naar beneden en krulde zich af en toe eens een beetje omhoog. Als hij iets deed wat ze niet leuk vond had ze haar plan al klaar, stroomschok en voor een paar eeuwen verdwijnen uit DW. Geen zin om de hele NW op haar kop te krijgen, vooral niet met die giftige type's, kon ze absoluut niet tegen. Een druppeltje sterk gif in haar bloedbaan en ze had het al zitten. Maar dan moest je wel goed diep gaan, maar ja, met giftanden ging dat heel vaak gemakkelijker dan met iets anders.

Flutje

[Als de jouwe al flut zijn, wat zijn die van mij dan ]

Een beetje verbaas keek hij naar de messen die in zijn bovenarm staken. Die was hij helemaal vergeten. Hij sloeg zogezegt geen acht op Twilight die haar wat comfortabeler zette en bars haar vragen herhaalde terwijl hij de messen vanonder zijn schubben probeerde te peuteren. Wat helemaal niet makkelijk was met klauwen die wel honderdkeer in één zo'n met kon. Na wel tien minuten had hij ze er allebij uit. Een klein straaltje bloed liep tussen zijn schubben vandaan en stopte opeen toen zijn instinct het overnam en het genas.
Hij keek weer op en zag de geïriteerde Twilight. 'Sorry. Wat zei je?' Zei hij nongalant. 'Ik word namelijk afgeleid door die torenhoge bariarre. Waarom staat die er trouwens, ben je bang voor me. Kwasie geschokt keek hij haar aan en liep op haar af. Ho wat was hij blij haar te zien, maar dat mocht ze niet merken. Zijn gedachten bleven gericht op nieuwschierigheid en alsof ze elkaar dagelijks zagen. Het had geen zin om zijn gedachten ook af te sluiten want daar kon zij met gemak door. Ze deed het nu alleen niet omdat hij dan ook toegang had tot haar.
Een paar meters voor haar bleef hij staan. Vragend hield hij zijn hoofd schuin. 'Wat is er?'

Twilight rolde met haar ogen, hij ontweek haar vragen gewoon. Net alsof ze met een acteur babbelde. Toen hij vroeg of ze bang voor hem was rolde ze nog eens met haar ogen en gromde waarschuwend toen hij naar haar liep. Voor de zekerheid verstevigde ze de barrière rond haar geest nog een beetje. "Waarom zou ik bang zijn van zo'n nestkuiken als jij?" Hij had niets van bescherming rond zijn geest opgetrokken, behalve om een aantal gedachte's maar over zijn algemene geest was niets. En zij wist even goed als hij waarom, als ze zou kijken keek hij ook bij haar en andersom van hetzelfde. Steeds dichter kwam hij, tot op slechts een paar meter afstand. Hij hield zijn hoofd een beetje schuin en vroeg wat er was. Twilight gromde "Jij, dat is er!" Haar vleugels opende zich en ze sprong krachtig van de rots af. De wind was krachtig hierboven, maar zij was wel sterk genoeg. Verdwenen boven de wolken uit genoot ze van het warme zonlicht. Waarna ze met langzame vleugelslagen een stukje wegvloog en en op de volgende berg landde, die vervloekte kracht van hem vergetend, maar hij kon natuurlijk ook gewoon vliegen. Of misschien liet hij haar met rust en ging verder met haar te negeren voor de rest van zijn miserabele leventje. Dat was de rationele Twilight, de onrationele Twilight wou haar terug bij Laisve hebben en genieten van zijn aanwezigheid, hoe irritant hij ook deed. Zonder erbij na te denken liet ze haar barrière zakken en haalde haar klauwen eens door de rots onder haar om te kijken of die een beetje stevig was. Onbewust voelde ze het bewustzijn van Laisve, maar ze lette er niet op en was niet op haar hoede voor zijn irritantheid.

Toegevend glimlachend op haar woorden werd hij wat naar achter geduuwd door de wind veroorzaakt door Twilights abrupte vertrek. Met een zucht zag hij haar in de wolken verdwijnen maar niet haar bewustzijn die versterkte omdat ze haar barrière liet verzwakken. Geen zin om te worden gerroosterd verdween hij in de aarde, haar bewustzijn volgend naar de piek waar ze was neergestreken. Een pijn in zijn rug, recht tussen zijn vleugels maakte dat hij wist dat ze wééral met de klauwen in de aarde vroete. Wil je daar wel eens mee stoppen!? Is niet leuk meer. Stuurd hij in haar hoofd, opeens besefte hij dat de barrière weg was. Van de gelegenheid gebruik makend liet hij zien hoe blij hij was dat ze er was.
Snel rees hij op uit de aarde en voelde de wonde op zijn rug trekken toen ze weer geneesde. Wat energie trok weg maar hij had nog meer dan genoeg. Hij merkte dat hij wel heel dicht bij Twilight stond. Als hij slim was geweest was hij achteruit gegaan, maar natuurlijk speelde hij weer roekeloos. Laisve draaide zijn gespierde nek rond haar slanke en streek met het puntje van zijn tong over haar wang. Ik besef nu pas hoe hard ik je heb gemist, mijn liefste.

Twilight gromde luid toen ze zijn boodschap stuurde, hij drong binnen en ze kreeg hem er niet meer uit. De onrationele-Twilight was helemaal vertederd door zijn gevoelens, de rationele zag het niet eens en probeerde hem nog steeds uit haar gedachte te bannen, en ze dacht erom om nog eens in de aarde te klauwen. Plots stond hij heel dicht bij haar, even was ze verbijsterd en liet haar pogingen rusten om hem uit haar hoofd te krijgen. Hij was roekeloos en draaide zijn nek om de hare. Twilight kreeg hem nu zonder problemen uit haar hoofd omdat de chaos daar losbrak, tien verschillende gedachte's door mekaar, de ene haatte hem en de andere had hem lief. Zelfs voor haar was het ingewikkeld om bij te houden, onbewust duwde ze hem van zich af, haar kaken opende zich om luid te brullen en een vuur stroom los te laten. Diep vanbinnen was ze helemaal vertederd door zijn woorden, maar natuurlijk was ze boos! Hij had haar diep gekwetst en nu dacht hij dat hij met 12 lieve woordjes alles goed kon maken. Met een brul drong ze zijn hoofd binnen, haar stem had het te druk met brullen. Jij denkt dat je met 12 lieve woordjes alles goed kunt maken?! Ze schreeuwde zelfs in zijn gedachten. Je hebt het goed mis! Je hebt me gewoon laten staan in de kou en dat vergeef ik je niet zomaar! Hoeveel ik ook van je houdt! Natuurlijk hield ze van Laisve, maar hij mocht wel eens laten zien dat hij die liefde waard was. En dringend. Want haar geduld was op, ze had lang genoeg op hem gewacht.

Ineengekrompen deed hij geen moeite om de vuurstroomt te ontwijkenen het verbrande heel zijn rechterkant. Met ogen neer geslagen onderging hij de tirade. Toen ze briesend stil hield kwam hij terug recht. Ze had volledig gelijk. Maar God, was hij een NW of niet?! Hij had 2 kanten, de kant die haar wou smeken en de kant van zijn aart. Hij was een NW en dat woog meer door dan het smeken.
Met een grom zette hij zijn borst op. De brandwonde trok aan zijn huid en hij wou het niet genezen. Het was een mooi aandenken. Een zachtige brul onsnapte aan zijn keel en hij spande al zijn spieren zodat hij 2maal zo groot leek. Laisve opende zijn vleugels en deed een stap naar voren. 'Ondankbaar kreng. Als ik ook maar enige aandacht had je geschonken voorbije maanden zou je nu al dood zijn.' Briesend hield hij een pauze voor hij verder ging. 'De NW zijn de laatste tijd nogal verveeld, ze zouden alles doen voor wat actie. Ook jou vermoorden. Zo, dus neem een tandje minder en hou je bek!' Zwaar ademend keek hij haar aan en schikte zijn vleugels terug. Tevreden over zijn uitbarsting zette hij terug een stap naar achter en wachte op haar weder uitroep.

Geschrokken opende ze haar eigen vleugels ook uit automatisme. Twilight kreeg een hele uitbarsting over zich heen en liet hem maar doen, even pauze, direct terug door. Zijn laatste drie woorden zorgde ervoor dat ze haar lip wou optrekken, wat ze toch maar liet. Blijkbaar tevreden zette hij een stap achteruit en vouwde zijn vleugels terug goed. Twilight daarintegen hield haar vleugels open, maar liet ze wel wat zakken. "Dus zo zit het dus... En wat is er nu verandert? Zijn de NW niet meer verveeld en ben ik geen mogelijk doelwit meer? Of waren de afgelopen maanden voor niets en ben ik nog steeds een speeltje dat zij kunnen gebruiken en laten liggen als ze zin hebben?" Nee, ze klonk niet boos of gekwetst. Ze trok eerder een conclusie en wou een duidelijk antwoord en weten of die juist of fout was. Als er niets was verandert waren de afgelopen maanden voor niets geweest en had hij even goed contact met haar kunnen zoeken. Ik ben niet jou, blijkbaar in tegenstelling tot jou heb ik liever dat ze me vermoorden dan dat je doet alsof je me vergeten bent. Doen alsof je me vergeten bent doet meer pijn dan vermoord worden, voegde ze er zachtjes aan toe in zijn hoofd. Dat waren woorden die niemand behalve hij moest horen, zeker niet de NW

Ik kreeg er niet meer uit

Terug lichtjes schuldig hoorde hij de fluistering in zijn hoofd. Spontaan blies hij een zucht van 12beaufort zo koud als het maar kon. Daarna schudde zijn hoofd en keek haar terug aan. Dit kan zo niet verder. Er zijn veel tegenstrijdige gevoelens en feiten zoals jong en oud. Nadenkend over zijn volgende woorden keek hij de bergen rond langs de ene kant om woorden te vinden en langs de andere kant om te controleren of er geen andere draken waren die hem misschien kon verlinken aan de NW. Niet dat Toxic het niet al wist, maar kom. Eigenlijk was dat laatste niet nodig omdat hij door zijn emotieradar al wist dat ze moederziel alleen waren.
Goed, ik ga het recht op de draak af vragen. Kies je voor me of wil je me weg. Ik weet ik nog veel tijd heb in mijn leven maar ik wil door, ik wil niets steets deze vervelende dans van twijfel maken. Dus zeg me Ja.. of Nee. Vastberaden brande hij zijn ogen aan de hare vast. Probeer er niet uit te vluchten, het is genoeg geweest met het getripppel.

[ook een flutje maar ik kan het niet langer rekken ]

Twilight knikte instemmend bij zijn woorden, er waren teveel tegenstrijdige gevoelens, niet alleen jong en oud. Er was ook goed en slecht, aardig en moordlustig, vriendin en vijand, bliksem en ijs,... Zijn zucht liet haar ongemakkelijk een beetje achteruit schuifelen omdat ze niet goed tegen de kou kon. Blijkbaar dacht hij goed na over zijn volgende woorden, want er viel een korte stilte. Eenmaal dat hij wist wat hij ging zeggen ging hij bijna letterlijk op de draak af. Nu had ze nog geen antwoord! Zijn ogen hielden de hare vast, in haar hoofd klonk de laatste zin. Zij, trippelen? Zij?! Hij had het dansje ontworpen! Waren mijn woorden daarnet niet genoeg? Ja, ik wil door, en ja, ik houd van je. Ze glimlachte zachtjes naar hem. Maar weet jij wat de NW gaat doen als ze erachter komen? Straffen ze je? Of straffen ze mij? Laten ze voor wat het is of komen ze achter me aan? Zo ja, dan zou ik dat heel graag weten. Ze besloot haar zin door een keertje knikken. Altijd handig om te weten of je doelwit was van de NW. Het was een sterke groep, en een gevaarlijke. Langzaam sloten haar vleugels, de rechter opende ze nog een keertje omdat die irritant zat. Nu ze hem nog een keertje had geschikt zat hij wel goed. Ontspannen keek ze in de ogen van Laisve, de hare brandde niet zoals de zijne, maar ze keken wel in de zijne.

Inspiratie, waar o waar ben je?

Half opgelucht half teleurgesteld sloot hij even zijn ogen. Lichtjes had hij gehoopt dat ze verstandig gign zijn en niet voor hem zou kiezen maar het egoïsme in hem wou haar voor zich hebben. Waarschijnlijk dode ze jou en foletere ze mij. Gelukkig kan ik mezelf genezen en bevriezen zodat de pijn meevalt. Na even twijfelen en zich te laten meevoere in haar electrische blauwe ogen besloot hij het toch maar te zeggen. Toxic weet het toch al. Haar spionnen zijn overal je kan niet om hun heen. Dus wil je het nog steets. Hij wist dat hij met Toxic zou moeten praten en zij zou dan beslissen wat hij moest doen, waarschijnlijk of dumpen of doden.
Eigenlijk wou hij dat ze het zou opgeven gewoon voor al de moeilijkheden die er van zou komen. Laisve was geen moeilijke draak, gewoon lekker fun maken. Dit was allemaal veel te ingewikkeld.

[OMG wat een flut, hopelijk kan jij er wat verder mee, ik zal helpen je inspiratie te zoeken. *Komkomkomkkkom inspiratie komkom*

Twilight knikte zachtjes, dit had ze kunnen verwachten. Gedood worden zat erin, maar wanneer niet? Je kon om ieder klein probleempje gedood worden, en dit was dan wel geen 'klein probleempje'. Het was een heus probleem, de uitkomst was gewoon hetzelfde. Hij twijfelde even en ik in haar ogen, hij besloot iets in zichzelf en opende zijn mond om iets te zeggen. Dat had ik kunnen weten, het lag voor de hand. Als ze menselijke schouders had, dan had ze die opgehaald, maar dat ging moeilijk met haar schouders. Deels praatte ze tegen hem met haar gave omdat dat simpeler was, deels tegen de spionnen en deels omdat ze het gewend was. De laatste paar maanden had ze niet zoveel interactie gehad, en de interactie die ze had gehad was met mensen die haar iets te vragen hadden of kwaad in zin hadden. Soms ook tegen honden die alleen hun bek wouden houden als ze rustig at en het de bedoeling was dat de boeren midden in de nacht niet kwamen kijken, de enige manier om ze dan stil te krijgen was hen te overtuigen dat hun afschrikwekkende tanden haar had weggejaagd. Ze kon de honden ook opeten, maar dat zou teveel opvallen en het was niets eens lekker! Wel wist ze dat dit voor Laisve niet hoefde, hij had het liever gemakkelijk. Was dat zo erg om de mogelijk te geven haar los te laten? Zo ja, dan begreep ze dat wel, maar een beetje zekerheid zou toch wel prettig zijn. Zeg het maar, als dit niet voor jou hoeft dan heb ik hier ook geen behoefte aan. Ookal zou ik mijn leven voor het jouwe geven, dat verwacht ik niet van jou. Als jij liever hebt dat onze paden zich hier scheiden dan kan dat. Dan moet je het wel nu zeggen, ik heb niet eeuwig de tijd en aangezien Toxic ervoor heeft gezorgd dat ik gevolgd wordt tikt mijn tijd sneller weg dan voorheen. Dat maakt mij niets uit, maar je kan het ook simpel doen en gewoon een leuke draak van de NW kiezen, er zijn er genoeg denk ik. Waarna ze vervolgde, Ik wil je niet forceren, maar ik wil wel het beste voor jou. En dat kan ik niet in jouw plaats beslissen. Zo, dat was eruit, het was nodig geweest. Nu had ze straks geen geweten.

Geschokt keek hij haar aan, hij had het verwacht maar haar uitleg bleef hem verbazen. Dood gaan voor hem? Nu ja was het niet de bedoeling dat de man de vrouw beschermde. Nu ja, hij moest eerst iets doen dit werd te ingewikkeld. Hij moest naar Toxic. Andere zouden misschien denken dat hij een watje was en dat zijn handje moest worden vastgehouden maar hij wist wel beter. Toxic was een ziekelijke en gevaarlijke draak maar toch geweldig. Ze was dol op ingewikkelde spelletjes en dit was wel een heel ingewikkeld spel. Waarschijnlijk zou ze het zo verdraaien dat zij er zelf het meeste fun van had maar dan wist hij toch dat ze er mee bezig was. En als het zover kwam dat hij haar moest vermoorden, en het zou wel goed kunnen dat dat kwam, dan zou hij haar laten gaan. Ookal werd hij daarvoor gestrafd Toxic zou hem niet doden als ze zelf er plezier van had gehad en de NW had genezers nodig die ook heel goed konden vechten. Niet dat Sombra dat niet kon maar hij zat wat verder in de leerperiode van het genezen.
Niet goed wetend waar te kijken ademde hij zwaar uit en waaierde zijn vleugels wat uit. 'Ik moet wat gaan checken, we zien elkaar weer. Ik wacht terug hier op je wanneer ik klaar ben. Hij duwde zijn neus even tegen haar nek en zuchte een warm straaltje lucht uit voor hij zijn vleugels volledig uitstrekte en zich omhoog de lucht in hees.
Terwijl hij hoger klom verzekerde hij haar dat hij terug kwam. Ik kom terug, met nieuws, goed of slecht ik weet het niet maar ik kom terug!
Toen vloog hij weg.

[Laisve is even het topic uit, als hij met Toxic heeft gebabbeld komt hij terug naar dit topîc;) ]

Twilight keek hem verbaasd naar Laisve. Hij leek een beetje zijn kluts kwijt en zei dat hij iets ging checken. Oh, dus hij kon zijn beslissingen al niet meer zelf maken? Nooit gedacht dat hij zo afhankelijk zou worden van iemand anders dan hijzelf. Zijn neus kwam tegen haar nek en hij ademde warme lucht tegen de blauwe schubben, waarna hij wegvloog. Nieuwsgierig keek ze hem na en hoorde zijn woorden in haar hoofd. Even schudde ze haar hoofd alsof ze de woorden eruit wou gooien, het was altijd een raar gevoel als iemand in je gedachten en er terug uit ging. Hij liet haar half-verbaasd/half-geïrriteerd achter. Deze had ze kunnen zien aankomen, hij was trouw aan de NW. Dat hoorde ook zo, als je jezelf aan iets bond moest je ook trouw blijven. Maar hij had zich aan de NW gebonden en op een hele andere manier ook aan haar, een onmogelijke situatie. Maar als hij gelukkig was bij de NW en hij daar begrepen werd moest hij daar maar blijven, zij kon hem niet bieden wat de NW te bieden had. Op een dag zou hij haar vergeten en een andere draak zou dan bij hem zijn. Zolang hij maar gelukkig was met de dingen die hij deed was het haar goed.
Met die gedachten knikte ze tegen zichzelf en vloog op, je kon haar nog goed zien maar ze ging op een andere rots staan, daar krulde ze zich op en viel in een diepe slaap. Als Laisve terug zou komen zou ze dat wel of niet merken, dat hing van hem af. Ze hoopte dat hij terug kwam met goed nieuws, maar ze betwijfelde het zeer...

[Laisve komt het topic terug in fladderen:p]

Met bezwaard gevoel en niet zo snel als hij was vertrokken vloog hij terug naar de grote bergen. Hij voelde Twilight al, maar haar gedachten waren onsamenhangend wat erop wees dat ze sliep. O, wat zou het makkelijk zijn om haar in haar slaap te vermoorden. Als een koelbloedige moordenaar die hij was. Of hij kon een nieuwe techniek uittesten en haar hart laten stilstaan met zijn genezingskracht. Maar dat betwijfelde hij, hij kon energie en de genezing versnellen maar stopzetten? Misschien zo'n boost geven met zijn energie dat ze een hartstilstand kreeg? Nee, daar had hij niet genoeg energie voor.
Loom sloeg hij met zijn vleugels en lande op een bergpiek waarvan hij in de verte de safierblauwe schubben van Twilight in het zomerzonnetje zag glanzen. Wat is ze toch mooi... Toen bestrafte hij zichzelf en hield zichzelf stug voor: De doden, Laisve, een dode is niet mooi. Hij dacht niet in de aard van slachtoffer of het doelwit, nee als hij op zijn doel afging was die zoizo dood. Vandaar de dode. Zijn blik werd ijskoud en hij zag een volledig andere draak op de berg slapen. Een groot blauw dier dat dood moest. Niks band, niks geliefde. Een sadistische grijns trok over zijn gezicht wanneer hij zich inbeelde op welke manier hij het kon dode.
Doodstil spreide hij zijn weer en vloog op als een schaduw aan de hemel. Zonder enig geluid behalve een zuchtje wind dat voorbijfloot. Terwijl hij stil naar haar toe vloog zond zijn onderbewustzijn een sijn naar haar uit. Uit waarschuwing, of uit blijdschap haar te zien wist hij niet maar hij was te laat om het signaal terug te nemen. Hij hoopte maar dat ze het niet gehoord had. Dat zou het moorden heel wat moeilijker maken.

Twilight was fijn aan het slapen toen ze een signaal doorkreeg in haar onderbewustzijn. Even hield ze haar ogen nog gesloten tot de aard van het signaal haar dromen in een bloedbad veranderde. Natuurlijk werd ze onmiddellijk wakker en keek gedesoriënteerd rond. Waar was ze ook alweer? Ah ja, nu kwam het weer terug. Wat deed Laisve daar? Waarom glimlachte hij zo idioot? Twilight strekte haar gedachten naar hem uit en kwam met wat moeite. Laisve kwam steeds dichter... Na een seconde of zo wist ze wat er aan de hand was en opende haar vleugels onmiddellijk. Zou hij? Nee! Laisve was nog een klein stukje op afstand voordat ze zichzelf de lucht in werkte. Hij was zo groot! Haar vleugels waren dan wel een stukje groter maar hij was veel krachtiger. Veel zwaarder, alhoewel, misschien kon ze dat in zijn nadeel gebruiken? Vechten ging ze zeker niet doen en ze zette ook snel een grote blokkade rond haar geest. Ze zou niet kunnen winnen. Dat wist ze nu al helemaal zeker. Niet dat ze zwak was, ze kon hem gewoon geen pijn doen. En hij was zo krachtig. Zo snel als ze kon maakte ze dat ze uit het bereik van zijn klauwen en tanden geraakte. De bergen zaten in de weg en ze wenste vurig dat ze kleiner was. In tegenstelling tot andere, kleinere draken geraakte zij niet zo makkelijk tussen de spleten door. Ze was niet sneller dan Laisve, maar wel behendiger. Haar bochten waren korter en ze zigzagde tussen de bergen door. Waar ze vooral mee bezig was, was Laisve afschudden en nadenken hoe ze hem kwijt ging raken. De bergen maakte het haar niet makkelijk en haar vleugels botste soms hard tegen de ruwe kanten op als ze te groot was. Donkere wolken pakte zich samen onder de toppen van de bergen, er zat een fikse storm aan te komen. Nu waren ze allebei in voordeel. Laisve kon door aarde reizen en zij kon bliksem besturen. Maar diep van binnen wist ze dat ze hier niets aan had, ze zou het nooit tegen hem kunnen gebruiken! Onbewust ontblootte ze haar tanden en schreeuwde bijna in plaats van brullen. Het klonk veel te hoog en veel te scherp voor een brul. Soms met de knal van een donderslag kwam ze tegen een berg aan en sprong er dan weer vanaf. Har vleugels deden pijn, een deel van haar lichaam dat veel gevoeliger en zwakker was dan de rest. Hij haalde haar in! Net toen zijn neus bij haar staart kwam sloeg ze ermee, en hard. Hoe veel ze dan ook van hem hield, haar staart hield ze liever heel!

Pff, school haalt mijn inspiratie weg.

snap wat je bedoeld -_-

Hij vervloekte zichzelf toen Twilight wegsprong en verwoet probeerde van hem weg te komen. Het goedzakje in hem vroeg zich af waarom ze zo van hem wegvluchte. Maar zijn aard nam het over en duwde die gedachte weg. Het was alsof hij 2 draken in 1 was. En op dit moment dode hij de zwakkere. De dode was heel behendig wist hij, desondanks knalde ze tegen bergen aan waardoor ze vertraagde. Laisve in zijn geval gebruikte zijn windkracht om af en toe een tegenwaardse wind weg te blazen zodat hij ongestoord moeilijke bochten kon nemen. Op een gegeven moment kwam hij zo dicht bij de staart dat hij er in kon bijten maar net op dat moment gaf ze hem er een klap mee. Pff, wat kan een dode toch lastig doen. Hij draaide met zijn ogen en zette een versnelling hoger en klom boven haar zodat hij minder last had van de bergen en meer wind tot zijn beschikking stelde. Hij voelde aan wanneer hij in een versnelling of opwaarse wind kwam en maakte daar gebruik van. Al snel vloog hij vlak boven de prooi. 'Je kan niet winnen, je maakte het alleen leuker. Ik speel graag spelletjes.' Hij lachte vals en bulderend zonder van zijn course af te wijken. Pestend deed hij alsof hij een duikvlucht inzette maar trok op bij een opwaartse luchtkolom. Sierklijk als een koelbloedige moordenaar, perfect in balans vloog hij weer op.
'Als je het me moeilijk maakt, word het pijnlijk. Als je je overgeeft zal ik je een genadige dood schenken.' Het maakte niet uit of hij ze kende. Op dit moment ontwaakte de moordenaar die de NW zo leuk vond aan hem. Doorzettend en trouw aan de bevelen.

[Ik neem aan dat Twilight niet dood magXp]

Twilight zag hem boven haar komen, hij vloog even snel als zij en ook vlak boven haar. Haar instinct schreeuwde om zichzelf te verdedigen met alles wat ze had, maar iets anders zei luid en duidelijk dat gemakkelijk zijn een beter idee was. Zijn stem schalde boven haar en liet haar met haar ogen rollen. Hij kwam dichter, heel plots en ze dacht echt dat het gedaan was... Haar ogen sloten zich al en onbewust dook ze een beetje in mekaar... Niets! Ah, hij hield van spelletjes he? Een ander instinct nam het over dat alles zou doen om zichzelf te beschermen toen ze eenmaal had gezien wat een verdorven ziel Laisve eigenlijk was. Jij houdt van spelletjes? Ik zal eens meespelen. De stem sneed door de lucht en in klonk luid in zijn hoofd. Terwijl ze dat zei donderde het luid boven hen. Haar vleugels draaide zich behendig en liet haar plots stoppen voordat ze recht omhoog schoot. De wind trotserend die haar wou tegenhouden en ging in de wolken vliegen. Onverwacht kwam een heel netwerk van bliksem uit de wolken schieten. Zo goed mogelijk mikkend op Laisve. Zichzelf richtend op zijn gedachten, ze zag hem niet, hij zag haar niet. Haar reusachtige vleugels hield ze dicht tegen zich aangeklemd, net genoeg om snel vooruit te kunnen komen en dicht genoeg zodat ze geen groot doelwit vormde.
In haar neusgaten drong de zwakke geur van iets wat verbrand was. Onmiddellijk drong het tot haar door dat ze niet meer bij zichzelf was en zweefde even gewoon door de wolken. Haar ogen sloten zich een klein moment en er kwam rust in zichzelf. Dit was fout, zo was zij niet. Als ze zou sterven zou dat strijdend zijn, maar niet tegen Laisve. Helemaal nat van het vocht in de wolken dat op andere plaatsen met bakken uit de hemel viel, liet ze zich zakken uit de wolken. Iedere slag, alles wat hij deed ontweek ze gewoon. Met kleine bewegingen was ze sneller dan hij, kleiner en slanker had zo zijn voordelen. Netjes bleef ze uit de buurt van alles waarmee hij haar kon pijn doen en strekte haar bewustzijn naar hem uit en begon erop te drukken. Dit is fout, Laisve, zo hoef je niet te zijn. Niet tegen mij. Er was geen spoortje van vijandigheid of angst in haar ogen. Onoverwinnelijk? Zeker niet! Maar als je niet bang was voor de dood overwon je die ook en was de dood het volgende avontuur. Als ze nu stierf was dat zo, jammer, maar het zou zo zijn. Ik zal je nooit dwingen om iets te zijn wat je niet bent. De stem in zijn hoofd was heel licht en diep tegelijk. Dood me maar, maar ik zal nooit zeggen dan je iets niet mag zijn of doen. In mijn ogen dood je hele clannen draken, dorpen vol met mensen en ben je iemand die alleen met het leven speelt en niets serieus neemt. Dan ben je dat, en dat is dan aan jouw om te beslissen. Na die boodschap trok ze uit zijn hoofd en keek hem strak aan. Haar grote vleugels waren zo klein als mogelijk was, geen zin in doorboorde vleugels.

Liever niet nee, Laisve ook niet zeker?

De ander schreeuwde iets terug waarna het zelf een uitval deed maar miste. Bliksme begon en zo goed het kon ontweek hij het met gevoel van de wind die de wolken tegen elkaar deed botsen. Opeen ging er een bliksem vlak langs zijn staart naar waardoor deze een rookpluim maakte en het verbrand ging rieken. Branden deed het niet, zelf als hij zijn staart in het vuur hield kon de vlammen geen vat krijgen op het al reeds verbrand vlees. Eens, toen hij nog niet bij de NW hoorde had hij gevochten met Shakey en die had zijn volledige staartwaaier verbrand. Nogal irritant voor bochten maar hij maakte het weer goed met zijn windfeeling.
Geirriteerd zwiepte hij met zijn staart zodat het doofde door de vochtigheid in de lucht. Opeens hoorde hij een stem in zijn hoofd en boos wou hij die afkappen toen iets in zich zich roerde. De goedzak in hem dwong hem om te luisteren maar maar uiteindelijk bleef zijn aard hem te boven. Laagdunkend grijnsde hij naar de dode voor hem. 'Ik heb geen idee waar je het over hebt, ik denk dat je het over dat goedzakje hebt. Hij is op een vakantie. En daarmee bedoel ik voor altijd.' Hij zag dat ze volledig nat was en hij zond een ijskoude lucht van wel -30° naar het zageding. Niet hard maar gewoon verschrikkelijk koud. Het water bevroor en ookal was het een groot oppervlakte en zou het er makkelijk uitbreken, het maakte dat hij wat tijd had voor een aanval. Hij schoot naar voren met een grom van fun en beet waar hij bijkon.

Naa, laat hem nog maar wat fun hebben in het leven. Hij leeft nog maar zo kort.
Misschien vind je hem wat grof nu maar eigenlijk is hij zo normaal, hij was gewoon een verschrikkelijk goedzakje bij Twilight, wat liefde niet kan doen hè:p

Twilight rolde geïrriteerd met haar ogen, en dat noemde zichzelf volwassen? Laisve was eerder een klein kindje, een puber die zichzelf heel cool vond. "Als die goedzak op vakantie voor eeuwig was had je niet geluisterd daarnet." Hij merkte op dat ze nat was en stuurde een ijskoude wind tegen haar aan. Ijs! Niet goed! Samen met gif was ijs een van haar zwakte's. Zo snel als het water in ijs veranderde begon ze te slaan met haar vleugels en het ijs te laten smelten met de donkere vlammen die uit haar neus kwamen. Tegelijkertijd kwam Laisve met een klap tegen haar aan, met het geluid van een rots die tegen een rots kwam. Zijn tanden begon door de eerste laag schubben te dringen en ze gromde van lichte pijn en ergernis. Het ijs smolt uiteindelijk toen het vuur nog wat warmer werd, beter, veel beter! Met een enorme krachtinspanning, veel vuur en een bliksemschicht kreeg ze hem van zich af. Laisve was sterker dan haar, dus het was zeker niet makkelijk om hem van zich af te krijgen. Op verschillende plekken zaten tandafdrukken in haar schubben, maar ze bloedde niet. Wel had hij een klein stukje uit haar vleugelmembraam gebeten, en dat deed wel pijn. Maar gelukkig was het niet genoeg om te zorgen dat ze niet meer kon vliegen. Zo snel als ze kon en op haar tanden bijtend omdat ze pijn had aan haar vleugel een in tegenstelling tot Laisve geen genezende krachten had maakte ze dat ze uit zijn bereik kwam. "Diep vanbinnen zit iets goed, en dat weet jij goed genoeg! Ook al wil je het niet weten!" Ze verdween in de wolken en dacht snel na. Wat moet ik nu doen? Ik kan hem toch niet vermoorden? Ik weet niet eens of het me zou lukken als ik het wou! En ik heb ook liever niet de halve NW achter me aan. Zou ik hem niet... ? Ik kan het proberen. Dat gedacht vuurde ze heel haar bewustzijn op hem af en drong bij hem binnen. Iedere liefdevolle herinnering die ze aan hem had in zijn hoofd stoppend. Hoe hij liefdevol en teder tegen haar was, wat hij deed bij haar in de buurt en hoeveel ze van hem hield, en wederzijds ook, ook al wou hij het niet weten. Tegelijkertijd probeerde ze om druk uit te oefenen zodat hij haar niet meer zou aanvallen. Ja, ze was bang, hij was gevaarlijk en zag haar als prooi. Zoiets was nooit goed.

Sorry voor de late reactie, met school enzo is het nogal wat drukjes, mijn paardje is gestorven dus had ik even echt geen behoefte om te antwoorden. Hopelijk kan je er wat mee.

je paard gestorven ik snap je volledig ik ben ook een paardenfreak...

Ruw werd hij van haar afgeschud en hij wist pas nadat hij haar had losgelaten dat ze hem had geëlektrocuteerd. Het was gelukkig niet genoeg volt om zijn lichaam te kunnen uitschakelen. Twilight riep iets naar hem maar het enige wat Laisve deed met haar woorden was haar uitlachen. De bergen rommelde met de trillingen die hij uitbracht. Zij verdween in de wolken.
Een moment lang was het stil tot opeens een laag gekrijs de stilte verbrak. Laisve schreeuwde het uit van verdriet en even begreep hij dat wat hij echt wou doen. De stroom van gedachten stopte opeens toen hij zijn verdediging weer opzetten. Voor hij de muur helemaal optrok stuurde hij nog één enkele gedachte. [color=violet]Sorry.
Hij voelde de wind aan en voelde een versperring recht in een wolkebank. Geruisloos en nog steets verdrietig vloog hij erheen, erin en erdoor tot hij een donkere vlek zag in de mistige wolk. Gelukkig was zijn schubbeklaar gelijk aan de wolkenkleur en zag je hem niet. Hij stak zijn hoofd uit en hield die recht voor Twilights gezicht. Ze kon hem nu niet meer missen en zijn oranje ogen priemde zich in haar blauwe. 'Ik moet dit doen. In een fractie van een seconde klikte hij zichzelf weer om in een moordmachine en ademde diep in. Twilight nog steets vasthoudend met zijn blik. Hij hield de ijskoude wolklucht vast en blies die met een verwoestende kracht weer naar buiten.
Het was zo had dat Laisve zelf achteruit werd geblazen. Van twilight was geen spoor meer te bekennen.

Twilight zag hem niet in de wolk, of toch vaag. Plots was hij recht voor haar en leek haar te verstenen met zijn blik.Ze kón gewoon niet wegkijken. In haar hoofd hoorde ze zijn woorden en gromde zacht als antwoord. Hij ademde ijskoude lucht uit en ze wist dat ze hier nu weg moest! De wolk ontplofte half en blies hen uit mekaar. Twilight draaide zich om en elektrocuteerde zich een keertje om van het ijs af te komen. Zo snel als haar vleugels haar konden dragen, en dat was behoorlijk snel, maakte zich uit de klauwen. Een barrière rond haar geest optrekkend zodat Laisve haar niet zou kunnen vinden. Ze schoot naar beneden als een kogel en vloog tussen een 'smalle' spleet, nu ja, voor haar was het smal, en voor Laisve zeker. Achter de spleet was een donkere grot waar ze in haar verste hoekje ging zitten, het was koud, vies en nat maar ze durfde momenteel haar krachten niet te gebruiken. Misschien gaf hij het dan op. Het enige waarop ze zich concentreerde was haar gedachten verborgen houden. Dan kon hij haar ook niet vinden... hoopte ze. Ze durfde niet haar gedachten uit te strekken om te kijken waar hij was, misschien voelde hij dan de lichte streling van haar bewustzijn tegen het zijne, en dat risico wou ze niet lopen. Misschien, dacht ze, hoopte ze, denkt hij dat ik dood ben. Het was een onmogelijke wens, en de kans zat er maar heel klein in , maar misschien zou het zo zijn, ze wist het niet.

Flutje