It's time for a tough workout! [Lotus Strijders]

Adira voelde de droge aarde en het verdorrende gras onder haar voeten. Ze had slechts dunne banden om haar voeten gewonden die enkel beschermden tegen scherpe objecten, dit had ze gedaan omdat ze de trillingen van de grond gemakkelijker kon voelen. Haar zintuigen waren scherp en ook op haar gevoel vertrouwde Adira veel. Ze kon aan de manier van lopen of ademhalen van bekenden al merken wie ze waren. Daarbij was het nog gemakkelijker om te bepalen wát ze waren. Het onderscheid tussen een draak en een mens was namelijk erg simpel, dat merkte je nog op met je ogen dicht. Een windvlaag streek door Adira's lichtblonde haar en deed het opwervelen, samen met haar fijne donkerbruine mantel. De wind was koel ten opzichte van de warme zomer die zojuist sneller voorbij was gevlogen dan ook maar iemand lief was, maar was alsnog niet echt koud. Adira was absoluut niet gezet en had maar weinig vet op haar botten maar ze had het niet koud - natuurlijk ook omdat ze zo'n luxe mantel had, maar dat was slechts een onbelangrijke factor. Adira hief haar hoofd op en hield stil. Ze snoof de lucht op en voelde de zon achter een wolf verschijnen. De geur van verdorde bladeren maar ook van laat bloeiende bloemen drongen haar neus binnen. Ze genoot daar van, slechts simpele pulsen die haar reukzintuig prikkelden. Aangezien Adira niet kon vertrouwen op haar zicht - ze was namelijk blind - was geur voor haar ook erg belangrijk. Ze was niet zo getraind als een bloedhond of iets dergelijks en ze kon ook niet net zo goed ruiken als een draak maar haar zintuigen waren gemiddeld erg scherp. Ook was het gewoon iets waar Adira van genoot zoals anderen konden genieten van een uitzicht van een berg. Adira sloot kort haar ogen en dacht gepijnigd na. Een aantal maanden geleden had ze een groep op gericht genaamd "De Lotus Strijders". Het was een goed-neutrale groep die vooral vriendschap, loyaliteit en trouw ondersteunde, maar ook de taak op zich nam om DW veilig te houden. Ze was erg blij geweest toen de groep tot stand was gekomen maar niet lang daarna was ze plotseling weggegaan, zonder enige aanleidin. Adira was vertrokken naar de omliggende gebieden van DW, ze leefde daar een paar maanden vlak buiten de randen van het gebied. Ze wist niet goed wat ze daar deed, er was geen duidelijke reden voor, maar de tijd alleen leven had de zorgen uit haar hoofd weggevaagd en haar een fijn gevoel gegeven, zoals het beginnen op een schone lei. En dat was wat ze nu ook ging doen. Ze ging natuurlijk niet zomaar haar groep laten vallen maar ze ging de zaakjes eens wat duidelijker maken. Veel van haar leden zouden waarschijnlijk al vertrokken zijn maar ze wist dat er altijd nog trouwe achterblijvers waren die haar nooit in de steek zouden laten. Angel bijvoorbeeld. Dat was haar Co-Leider en die had hopelijk een oogje op de groep gehouden, dat zou Adira erg fijn hebben gevonden. En zelfs al had ze dat niet gedaan, dan was Adira toch blij dat Angel altijd nog in zat voor de groep. Het was nu in ieder geval Adira's taak om de groep weer actief te krijgen en er weer leven in te blazen. Ze maakte zich geen zorgen over de mogelijkheid dat haar leden boos op haar konden zijn. Dat kon ja, maar Adira zou het niet tolereren wanneer zij echt boos werden en haar om dingen die hen niets aangingen zouden verachten. Het was natuurlijk wel voor een deel hún zaak, zij maakten natuurlijk ook deel uit van de groep, maar Adira's afwezigheid was voor het grootste gedeelte privé. Die tijd in eenzaamheid had ze gewoon nodig gehad voor een frisse start en nu zou ze alles weer proberen goed te maken. Allereerst begon ze met een bijeenkomst die een training zou bevatten maar ook nieuwelingen toe zou laten tot de groep. Nieuwe leden zouden erg van belang zijn voor de groep, anders kon het natuurlijk nooit meer groepen.
Adira ademde diep in en bracht haar vuist tegen haar mond, haar andere hand legde ze er plat tegenaan en vervolgens gebruikte ze dezelfde lokroep als die ze had gebruikt voor haar allereerste bijeenkomst: de roep van een roofvogel. Met haar platte hand vervormde ze de geluiden tot het bijna niet meer te onderscheiden was van de roep van een roofvogel en na tientallen seconden beëindigde Adira de roep weer. Dit moest genoeg zijn, het zou de oude leden van de groep waarschijnlijk bekend voorkomen en het zou nieuwe leden simpelweg aantrekken. Het was een lokroep die later hopelijk vaker gebruikt zou worden en die enkel bekend zou zijn bij leden en bondgenoten van de LS. Adira richtte haar hoofd weer op en keek de omgeving rond - nietziend. Ze staarde in het niets en wachtte geduldig af tot de eerste draak of temmer op haar roep af zou komen; dit was een nieuwe start van de LS.

[Enkel en alleen leden van de LS of draken/temmers die lid willen worden]

Aiwendil had nooit verwacht dat de Lotus Strijders zo snel verdwenen zou zijn als het gekomen was. De elf pookte het vuur een beetje op dat een vis aan het roosteren was. Ze had honger maar gelukkig was hij bijna gaar. Ze wachtte liever even dan meteen ziek te worden. Langzaam kwam er een bruine korst op de vis. Het eten was klaar. Hongerig zette ze haar tanden in het visje. Het was heerlijk met genoeg kruiden. Ze nam de laatste hap en schopte het vuur uit. Het rookte nog even uit toen ze verbaasd naar de roep luisterde. Adira? Aiwendil had gedacht dat ze uit Dw was getrokken, net zoals Kliennie en Rainbow. Van de kleurendraak Angel had ook niks gehoord. Meteen pakte ze haar boeltje bij elkaar. Stok, kling, boog en koker, dolken. Al haar wapens gingen op de handigste plek waar ze ze meteen bij kon. Opstaan en rennen maar. Ze was vroeg zich af wat de leidster zo al gedaan had maar misschien was het iets persoonlijks. In ieder geval had ze geen redenen om aan te dringen. Zelf was ze ook redelijk afwezig geweest door alle persoonlijke omstandigheden. Zo snel mogelijk rende ze tussen de bomen door. De herfst maakte alles kouder dus had ze haar normale kloffie verruild voor een bosgroen tenue. Op haar rug zat zoals gebruikelijk haar boog en koker maar nu ook haar staf. Daarnaast had ze op haar heup een nieuwe kling en onder het tenue had ze een setje dolken klaar voor gebruik. Wat Adira ook van plan was, ze had alle gereedschappen. Aan de donker leren riem had ze een werpmes in de schede hangen en twee kleine zakjes. Een voor de kruiden en bessen de ander voor geld. Als was de geldbuidel niet bepaald gevuld.
De bosgrond die bezaaid lag met bruine bladeren en takken maakte haast geen geluid onder haar lichte tred. Al snel verruilde ze de bosgrond voor het koude gras. Ze keek vanuit haar ooghoeken kort naar links en rechts om te zien waar een gedaante boven het gras uitstak. Haar blik bleef hangen bij een vage schaduw. Dat moest Adira wel zijn. Hoe dichter ze bij de leidster kwam hoe duidelijker haar contouren werden. Langzaam ging ze over naar een drafje tot normale looppas. 'Adira.' Zei ze met een warme klank in haar stem. Ze was niet veel veranderd. Vluchtig keek ze om haar heen, nee nog geen teken van de andere leden. Rustig streek ze haar kleren glad en trok haar witte handschoenen wat aan. 'Nou wat ben je van plan? Trainen? Vechten? Vergaderen over hoe verder?' Ze wist niet of Adira het zag maar ze glimlachte blij dat de groep er nog was.

Met een cape op lag Mudly te luieren tegen de boomstam. Hij had zijn ogen gesloten en genoot van de warmte die de laatste zomerstralen nog brachten. Hij had voorgaande dagen wel genoeg meegemaakt vond hij. Maylin was ineens tevoorschijn gekomen. En hij was enorm aan het denken gezet. Maar nu zocht hij zijn rust op in de bossen en hield zijn ogen gesloten. Hij viel niet in slaap. Daar lette hij maar al te goed op. Als hij in slaap viel zouden rovers hem klein kunnen maken of een draak hem goed kunnen verslinden en dat wilde hij niet. Hij tikte even verveeld tegen het clipje dat zijn cape vastmaakte bij de borstkas. Hij had het expres in een lotus gemaakt. Ineens spitste zijn oren zich. Was dat een..? Zijn blik schoot naar de lucht en verkende deze. Geen roofvogel te zien. "Adira?" sprak hij kalm. Mudly stond op en sprong uit de boom. Dit kon alleen maar wat goeds betekenen. Hij rende richting de roep. Plaatste zijn handen tegen zijn mond en liet een lage lange toon uitkomen. Een wolvenroep kwam er uit. Bij wijze van reactie op Adira's roep. Ze moest hem dat echt eens leren. Hij kon dan op een propere manier haar roep beantwoorden. Daarna liet hij zijn handen hangen en rende verder. Zijn ogen gespleten toen hij de nog felle zon in zijn gezicht kreeg op het moment dat hij de bossen uitrende. Hij zag een gedaante staan. Met een cape. Hij glimlachte. Het postuur, de groote. Het moest Adira wel zijn. Hij zette een stap maar verstijfde. Er stond nog iemand. Met blonde haren. Hij slikte even moeizaam. Het onderwerp over Maylin was er bij hem goed ingeslagen en hij had een neiging om om te keren. Maar hij had op de roep van Adira gereageerd, nu moest hij wel komen. Hij zette een kalme pas op de tweetal af. "Ik werd geroepen..." sprak hij en keek vanuit zijn ooghoeken even naar Aiwendil om te kijken hoe ze zou reageren op zijn aanwezigheid. Hij kon een glimlach niet onderdrukken en zijn hart sprong hoe dan ook een gat in de lucht toen hij haar zag. Zijn ogen gingen naar Adira. "Lang niet gezien..." sprak hij kalm en glimlachte vriendelijk.

Het duurde niet lang voordat Adira de eerste menselijke voetstappen al aan hoorde komen. Het was haar duidelijk dat het een vrouw was, aan haar behoedzame voorzichtige passen te merken. Adira glimlachte kort - ze had er toch goed aangedaan om een paar maanden weg te zijn geweest. Haar plotselinge afwezigheid speet haar echt heel erg maar ze voelde zich beter dan ooit. Ook had ze op de één of andere manier een weg gevonden die beter samenging met haar blindheid. Ze had bepaalde truc'jes ontdekt zoals doeken om haar voeten wikkelen zoals nu het geval was. Haar zintuigen waren aanzienlijk scherp en dit hielp haar goed bij het bewust zijn van haar omgeving. Toen de vrouw Adira had bereikt stopte de voetstappen, ze aarzelde niet bij haar volgende woorden.
'Adira,' klonk het, een warme hartelijke begroeting die van Aiwendil moest komen. Een vrouw die vanaf het begin al deel uit wilde maken van de Lotus Strijders. 'Nou wat ben je van plan? Trainen? Vechten? Vergaderen over hoe verder?' In de stem van Aiwendil klonk vreugde, het deed Adira echt goed om te horen dat ze zich verheugde op een nieuwe start van de Lotus Strijders. Dat was echt erg motiverend om te horen.
'Aiwendil,' begroette Adira op dezelfde manier en toon als Aiwendil had gedaan. Ze glimlachte, niet voor zichzelf maar voor Aiwendil die het wél zou zien. 'Ik roep de groep bijeen om er nieuw leven in te blazen, ook nieuwe leden zijn dan welkom. En vervolgens zullen we een training houden waarin we onze vechtvaardigheden en krachten zullen peilen waaruit de meeste rangen bepaald zullen worden. Dat wordt niet al te ingewikkeld, we houden het eerst gewoon op een paar één-op-één gevechten. Later - als de groep veel leden bevat - zullen we echt uitgebreidere trainingen gaan houden,' legde Adira vlotjes uit. Dat was wat Aiwendil zo ongeveer wel moest weten. De training werd simpel maar het zou een belangrijk begin zijn van een nieuwe opstart van de groep. En hopelijk zou het ook veel nieuwe leden brengen. Adira richtte haar hoofd op toen er een laag geroep klonk, het geroep van een wolf. Ze luisterde goed en kon er weinig verschil uit maken of het gecreëerd was door een mens of door een echte wolf maar toen ze bonzende voetstappen door de grond voelde trillen was dat een bevestiging die haar vertelde dat het een mens was. Een man wel te verstaan, en toen hij dichterbij kwam bleek het Mudly te zijn. Ook een oud trouw lid van de Lotus Strijders, hij had de groep gelukkig nog niet verlaten. Daar was Adira blij om, onmiddelijk na haar roep kwamen de eersten al aanstuiven.
'Ik werd geroepen,' klonk de stem van Mudly ontzet. 'Lang niet gezien.' Hij leek zich weinig op zijn gemak te voelen en Adira had een vermoeden over de reden daarvan, maar ze zei niets. Ze deed alsof ze de toon van Mudly's stem niet echt had opgemerkt en begroette hem vriendelijk.
'Een hele goede middag, Mudly,' begroette Adira. Ze glimlachte weer maar vroeg zich af hoeveel andere leden er nog zouden komen. Als ze met z'n drieën zouden blijven zou er niet veel goeds van komen, hopelijk zouden er nog meer nieuwe en oude leden komen opdagen.

Mudly zijn houding vermakkelijkte en hij had nog net wat opgevangen van de uitleg die Adira aan Aiwendil had gegeven. Een een-op-een gevecht. Dat zag hij wel zitten. Alleen tegen Aiwendil was het toch lastiger. De angst om haar pijn te doen was er toch dus hij was altijd voorzichtig. Ach waar zit je nu weer over te bazelen. Ze is een sterke vrouw, als ik niet op pas legt ze mij nog op de grond dacht Mudly grijnzend. Zijn gevoel in Aiwendil's buurt versoepelde en hij voelde zich weer wat op zijn gemak. Hij keek naar de lucht voor een kort moment. "Dus één-op-één-gevechten..." sprak hij kalm. "Kom maar op..." mompelde hij grinnikend. Hij keek naar Aiwendil en gaf haar een klein knipoogje. In de hoop dat Adira het niet gezien zou hebben. Hij wist dat hij de juiste keuze had gemaakt. En mocht dat niet het geval zijn, had hij pech. Zijn blik ging naar Adira. "Zeg, Adira..." vroeg hij ineens wat serieuzer. "Mag ik vragen, waar ben jij al die tijd geweest..." sprak hij kalmpjes. "Ik bedoel, niet dat het erg is, en niet dat je verplicht bent te antwoorden. De leidster is toch het dragende deel van de groep. Zonder een leidster is het amper een groep te noemen. En..." hij zweeg. "Sorry, ik stel veel te persoonlijke vragen..." sprak hij daarna schuldbewust en wende zijn blik kort af naar het uitzicht. Wachtend op een mogelijke reactie van Adira.

Mudly leek de plannen voor die middag zonder moeite te accepteren, het klonk zelfs alsof hij er behoorlijk zin in had en dat vrolijkte Adira behoorlijk op. Het was leuk om te weten dat er mensen waren die écht in waren voor een training of dat ze niet boos waren dat Adira weg was geweesd. Alhoewel Mudly toch nog best nieuwsgierig was naar Adira's afwezigheid.
'Zeg Adira,' begon Mudly, nu wat serieuzer dan toen hij over de één-op-één gevechten sprak. 'Mag ik vragen waar jij al die tijd bent geweest. Ik bedoel, niet dat het erg is, en niet dat je verplicht bent te antwoorden. De leidster is toch het dragende deel van de groep. Zonder een leidster is het amper een groep te noemen. En..." Hij zweeg plotseling, zich bewust van zijn brutale woorden. "Sorry, ik stel veel te persoonlijke vragen..." Maar Adira wuifde die verontschuldging weg. Ze was niet boos op Mudly, ze vond het niet erg dat hij het vroeg, ook al waren het deels privézaken.
'Laten we zeggen...' begon Adira bedenkelijk. 'Dat ik op krachten moest komen voor een nieuwe start. Ik weet dat het onverantwoordelijk was om zo'n lange tijd weg te gaan maar het is nu niet anders. Ik voel me beter nu, ik denk dat ik nu beter in staat ben een groep te runnen dan een paar maanden geleden, het werkt eigenlijk eerder in het voordeel.' Adira grijnste vriendelijk aan het eind van haar zin. Ze vond het helemaal niet erg dat Mudly nieuwsgierig was. Het was juist goed om anderen bij de groep te betrekken en in dit geval dus ook bij de zaken van Adira. Als hun leider plotseling weg was zou het toch fijn zijn om te weten wat ze die hele tijd uit had gespookt.

[Korte post maar m'n hele pc loopt vast!]

Angel had een lange tijd rondgezworven op zoek naar vanalles. Ze vloog over de velden waarna ze plots Adira zag staan. Ze vloog naar beneden en ging voor haar staan. "Hallo Adira... Ik ben het, Angel!" zei ze en keek naar de mensen om haar heen. Ze werd een beetje zenuwachtig van al die mensen aangezien haar hele familie was uitgemoord door mensen. Ze keek weer terug naar Adira "Wie zijn al deze mensen?" vroeg ze nieuwschierig terwijl ze achterom keek. Angel ging zitten en blies warme lucht in Adira's gezicht. Verveeld hief ze haar kop "Is er nog wat gebeurd in de tussentijd?" vroeg ze een beetje zenuwachtig...

(TOTAAL geen inspiratie!)

Beer was zich aan het opfrissen in een beekje toen hij opeens de roep van een roofvogel hoorde. Het klonk niet helemaal vogel-achtig dus wist hij zeker dat het Adira was! Hij liep op een holletje met zijn stok vooruit door de bossen. Hij wilde best rennen maar hij wilde nu geen risico nemen om te vallen. Dus liep hij snel over de velden naar de plek waar het geluid vandaan was gekomen. Hij hoorde mensen praten en liep er snel op af. "Adira!" riep hij terwijl hij zich ook op de stemmen om zich heen focuste. Hij hoorde de stem van een jonge vrouw, een jonge jongen en die van Adira... En gek genoeg... Ook een laag geluid, een soort brom geluid. Hij liep erop af en knielde. Hij tastte voorzichtig voor zich uit en voelde een ruwe stekelige huid. Snel trok hij zijn hand terug en deinsde achteruit. "Wat is dat voor ding?!" riep hij uit en hoorde een diepe ademhaling. Hij wilde zijn zwaard pakken maar bedacht zich. Hij liet het grote zwaard los en zocht een plek naast Adira...

Op dat moment kwamen er nog meer mensen en draken aan. De geluiden verwarde Adira enigszins. Ze was al die door elkaar lopende impulsen niet meer gewend, de laatste keer dat ze in de stad was geweesd was ook al maanden geleden en toen ze was vertrokken was ze alleen maar in haar eentje geweest en had ze slechts van de doodse stilte kunnen genieten. Ze wist weer waarom ze af en toe een time-out nodig had, het leven als blinde was zwaar. Maar ze sloeg zich er wel doorheen want Adira was een vechter, een bijtertje dat niet opgaf ondanks haar handicapen. Ze luisterde geconcentreerder en hoorde Angel, haar trouwe co-leider die voor haar haar ogen zou spelen. Ze leek zenuwachtig maar Adira's aandacht werd weer naar iets anders getrokken voordat ze er over na kon denken. Ze hoorde nu het geluid van een mannelijke stem, eentje die ze al eerder had gehoord. Beer. Ja, ze was blij om te zien - correctie, te horen - dat hij er ook was en dat het goed met hem ging. Het was toch een soort verbintenis omdat ze allebei blind waren en dus ervaringen konden delen maar daar hadden ze nog maar weinig tijd voor gehad en misschien zou die tijd ook nooit komen. Misschien... Nou ja, ze moest niet negatief gaan doen. Het was veel leuker om alles van de positieve kant te bekijken. Alles kwam vast wel goed.
'Welkom...' Ze zweeg even en deed een poging haar groepsleden aan te kijken. 'Beer, Angel, jullie ook fijn dat jullie er zijn. We zijn nog niet met echt veel maar dat komt later wel. We kunnen in principe alvast met de trainingen beginnen. Anderen die later arriveren zullen verder gewoon opgevangen worden.' Ze zweeg weer en probeerde haar gedachten op orde te krijgen. Ze had er nog niet goed over nagedacht hoe ze alles ging aanpakken. Nou ja, de trainingen werden sowieso één op één gevechten dus dat was simpel. Maar hoe ging ze die opstarten. 'Goed, om jullie twee nog even op de hoogte te brengen: de training houdt een aantal één-op-één gevechten in die de rangen zo ongeveer gaan bepalen. En even ter verduidelijking: het is om er iets van op te steken en niet om elkaar de hersens in te slaan. Onthoudt dat.' Haar laatste woorden waren dringend want ze wilde niet dat er gewonden gingen vallen. Een paar schrammetjes en op z'n ergst een lichte kneuzing konden er natuurlijk vanaf maar het was gewoon om de groepsleden wat op te laten steken en hen kennis te laten maken. 'Ik heb nog niets georganiseerd dus... Wie durven het aan? Jullie mogen het zelf indelen, ik doe ook mee.' Adira had haar leden de kans gegeven om zelf te bepalen hoe de trainingen gingen verlopen en ze hoopte dat ze er tevreden mee zouden zijn. Waarschijnlijk hadden ze niet verwacht dat Adira ook mee ging doen omdat ze blind was maar dan wisten ze nog niet wat deze "blinde" voor hen in petto had.

Beer luisterde aandachtig door alle geluiden heen naar Adira. Hij knikte maar dat had voor Adira natuurlijk geen zin. "Misschien kunnen wij het samen proberen Adira?" vroeg hij terwijl hij een beetje zenuwachtig met zijn handen in zijn zakken zat te woelen. Hij legde zijn grote zwaard voor hem neer maar bleef zijn stok vasthouden. Deze zou hij ook niet loslaten tenzij het bevel daartoe werd gegeven. Beer was nog jong en zeker niet zwak door zijn blindheid. Hij hoopte dat hij dus daarom ook niet onderschat zou worden. Waarschijnlijk had Adira hetzelfde iedee over haar blindheid. Zelf zou hij wel willen weten hoe alles eruit zag maar dat was lang geleden aan hem voorbij gegaan. Na de brand was het nooit meer goedgekomen maar hij had het tenminste wél overleefd, in tegenstelling tot zijn ouders en de rest van zijn gezin. Hij liet zijn hoofd even zakken en richtte zich op de geluiden om zich heen...

(flutpost -.-)

Mudly zijn ogen gingen kort naar de lucht toen hij Adira hoorde praten. Hij luisterde aandachtig en knikte. "Ah zo..." sprak hij nog nadenkend. "Ach, in iedergeval, je bent hier weer dat is wat telt..." sprak hij vriendelijk en met een kalme stem. Hij grinnikte en zag nog een jonge aankomen. Hij wist van beide niet dat ze blind waren dus dat scheelde met hun onderschatten. In tegendeel, Mudly onderschatte zijn tegenstander meestal niet. Het was juist andersom. Hij overschatte ze meestal. Of hij onderschatte zichzelf. Hoe andere dat bekeken liet hij aan hun over. Aandachtig luisterde hij naar Adira toen ze wat uitleg begon. Mudly dacht na. Een vreemde jongen, Adira of Aiwendil. "A..." hij werd onderbroken door Beer die net wat eerder was. "Aiwendil..." sprak hij grinnikend. Alleen wetend dat hij eerst dat niet wilde zeggen. "Een potje sparren..." sprak hij kalm en grinnikte vriendelijk. Hij ging al tegenover haar staan en trok zijn zwaard wat een schraapend geluid gaf. Hij glimlachte en keek haar aan wachtend op een reactie. Ondertussen liet hij zijn zwaard een paar keer rond zijn pols gaan.

Adira glimlachte toen bleek dat iedereen nog steeds helemaal in was voor een simpel idee als een training, en er werden meteen groepjes gevormd. Het was geweldig om te weten dat de leden toch nog zo trouw waren gebleven, ondanks Adira's tijdelijke vertrek. Nu waren ze enthousiast en daar ging het om; dat wilde Adira vasthouden zodat de groep kon blijven groeien en groeien totdat het echt iets groots en veel betekenends zou worden. Maar tot dan was Adira tevreden met dit resultaat, een gezellig klein groepje met veel mogelijkheden.
'Goed,' antwoordde Adira simpel, het antwoord was bestemd voor iedereen hier, aan Aiwendil en Mudly - ter bevestiging dat ze het begrepen had - , en aan Beer - om met het één-op-één gevecht met hem toe te stemmen - en Angel, deels omdat die zo stil was gebleven. En zonder op verdere antwoorden te wachten greep Adira haar handgesneden stok steviger beet. Ze hoorde hoe het zwaard van Beer uit zijn schede werd getrokken. Ze schudde haar hoofd, later pas beseffend dat hij het niet zou zien.
'Ik geef de voorkeur aan stokken tussen jou en mij,' glimlachte Adira voorzichtig. 'Het is niet dat ik je niet vertrouw maar laten we de training op een paar simpele stokken houden om elkaars tactieken aan te voelen, goed?' Adira hield niet zo veel van zwaarden en het wash elemaal onhandig omdat beide spelers blind waren. Stokken zouden dus veiliger zijn maar net zo goed voor de training. En terwijl ze het zei hief Adira haar eigen stok die ze gebruikte als blindestok met twee handen voor haar zo dat het verdediging zou brengen tegen een uithaal recht naar voren. Ze wachtte geduldig op Beer tot hij zich klaarmaakte en luisterde ingespannen.
'Als het genoeg is geef je dat aan,' beval Adira tussen neus en lippen door, ze was geconcentreerd en nu eigenlijk niet ingesteld op praten.