A new life begins here.

Het land kwam steeds dichterbij. Zich vastklampend aan de rand van de ton waar hij Liborio op had gezet trappelde hij verder. Hij had de zeemannen gesmeekt om hem mee te nemen, dat hij kon werken om de reis te betalen, maar ze deden het niet. Ze hadden hem alleen maar lopen uitlachen, hem uitgescholden voor landloper en smerige plaag. Zonder pardon was hij in het water gegooid met Liborio erachter aan. Zijn maag die al weken niks anders gehad had dan stukjes oude korst van brood had hem verzwakt, maar hij was zonder aarzelen naar zijn trouwe vriend gezwommen en hem op het houten vat gezet die een van de matrozen naar beneden had gegooid. Zou er toch een iemand zijn geweest die meelij met hem had en hem niet wou laten verdrinken? Hij stond er niet lang bij stil, hij moest het land bereiken die hij zag in de verte. Vurig hoopte hij dat het niet zo ver weg was als het eruit zag. Vol goede moet begon hij te trappelen. Eigenlijk kon de jonge jongen niet eens zwemmen, maar geholpen door de golven begon hij het een beetje te leren. In wilde weg sloeg hij met zijn benen in het water. Het was niet zo gemakkelijk zoals hij gedacht had. Vroeger had hij wel is andere kinderen zien zwemmen, het zag er zo makkelijk uit. Je hoefde er alleen maar in te springen, je evenwicht te behouden en klaar was je. Hij had zijn vader wel is gevraagd of hij hem wou leren zwemmen, hij had hem fronsend aangekeken en gezegd dat zwemmen een verspilling van tijd waren. Dat ze geen tijd hadden om te luieren en plezier te maken en geld moesten verdienen om het gezin levende te houden. Yuka had geslikt en stilletjes geknikt. Nooit meer had hij gekeken naar de zwemmende lachende kinderen.
Een nieuwe golf sloeg wild tegen hem aan. Hard spartelde hij om het vat niet te laten omkiepen. Liborio piepte en jankte van angst voor het wilde water. Met zijn linkerhand woelde hij zachtjes door zijn zachte chocolabruine vachtje en maakte sussende geluiden. Twee intelligente licht bruine ogen staarde hem aan en zijn roze tongetje ging ruw over zijn wang die zout was door de zee. ''Het komt wel goed jongen.'' Zei hij tegen zijn kameraad en deels tegen zichzelf om er moet uit te putten. Hij mocht niet opgeven, ze moesten het land bereiken.

Na, wat voor hem een eeuwigheid leek, lang te hebben gezwommen was Yuka in een soort trans beland. Trappel, trappel. Adem, trappel, trappel.. Zo ging het door. Toen zijn voet tegen iets hards stootte werd hij wakker uit zijn trans en keek op. Onder zijn voeten was het water zo helder dat hij zijn eigen voeten kon zijn. Wonder boven wonder waren zijn slippers niet uitgetrokken door de ruwe stroming van de zee. Sloffend liep hij richting het strand. Nog voordat hij een lach kon geven omdat hij niet dood was gaf de zee hem een laatste slag. Een golf duwde hem omver. Happend naar adem slikte hij een slok zeewater in. Hoestend en kuchend haalde hij Liborio uit het water en liep verder het strand op. De zon scheen fel en verwarmde zijn rillende lijf. Zijn maag die al tijden niks had gekregen kon het zeewater niet aan, Yuka boog zich voorover en kokhalsde het water er weer uit. Met een snelle veeg haalde hij het water van zijn mond en gezicht en liet zich midden op het strand vallen. Trillend en hijgend krulde hij zich op en voelde de natte snoet van Liborio op zijn wang. Samen vielen ze uitgeput in slaap. Niet wetend dat iemand hen begluurden.

Omdat Rainbow nog steeds wachtte op Kliennie ging Nagada er op uit. Ze vloog naar zee. Ze vond de sterke wind en de zoute lucht wel een keer fijn. Toen ze bij het strand aankwam zag ze iemand liggen,een jongen en volgens haar nog niet zo heel oud. Stil liep ze naar de jongen toe. Hij lag helemaal te rillen. Ze ging naast hem liggen om hem op te warmen. Al wist ze niet of hij goed of slecht was. ''Als je wakker bent breng ik je naar Rainbow,zij weet vast wel wat ik moet doen''fluisterde ze en ze bleef wakker om de jongen te beschermen.

Waar ben ik? Verbaasd keek Yuka om zich heen. Hij leek wel gevangen te zijn in een kamer met witte muren. Zijn blik gleed langzaam naar de grond, ook wit. Hij had zelfs geen schaduw. Een rilling schoot door hem heen, dit gebeuren was een beetje creepy. Te bang om zich te bewegen keek hij om zich heen, maar niks was anders dan de vorige keer dat hij keek. Slechts witte muren, witte ondergrond en een wit plafond. Gefrustreerd beet bij op zijn onderlip. Waar was Liborio gebleven? De pup had een goede neus en zou hem zo deze kamer uit kunnen helpen. Als het een kamer was tenminste.. Diep zuchtten hij en begon toen te lopen. Rustig en beheerst, ergens verwachtte hij dat hij binnen de kortste keren tegen een muur zou aanbotsen maar dat gebeurde niet. Verbouwereerd bleef hij staan waar hij stond. Een seconden bleef hij zo staan en begon toen te rennen. De witte ruimte leek of mee te bewegen, of het was een grote lange hal waar hij zich in bevond.
Net toen hij aan zijn limiet kwam en dacht dat er geen einde aan de gang kwam viel hij de afgrond in.

Verschrikt werd hij wakker. Liborio gromde en grauwde met ontblootte tandjes naar iets. Yuka probeerde zich te bewegen en zich om te rollen maar een pijnlijke steek trok door zijn hele lichaam. Het voelde alsof elke spier in zijn lijf was vastgelijmd en dat het scheurde als je je bewoog. Zachtjes floot hij tussen zijn tanden naar zijn bruine pup die er snel aangehobbeld kwam en over zijn schouder verder gromde. Niet begrijpend gingen zijn ogen naar boven en zag daar iets wat fel rood kleurde. Het lag tegen hem aan en gaf hem een fijn warm gevoel dat zijn hele klamme en natte lijf verwarmde. Zonder er erg in te hebben kroop hij er dichter tegen aan. Hij had het zo koud, nu hij naar zijn handen keek zag hij dat ze niet meer trilde van de kou, ze waren zelfs niet meer gevoelloos. Verbaasd staarde hij naar de licht bruine oogjes van Liborio. Had hij dan zo lang geslapen? Liborio's vacht was ook helemaal droog, nog steeds even warrig maar wel droog. Zijn ogen glansten vrolijk maar zijn oren en vacht stonden gevaarlijk overeind waardoor hij er nog donziger eruit zag dan hij al was. ''Wat is er jongen?'' Vroeg hij zachtjes en aaide het beestje over zijn kopje. Langzaam liet hij zijn blik omhoog gaan naar het rode geval dat een soort ovale vorm had met een punt aan het einde. Bij een staart bleef hij hangen. Zonder er bewust van te zijn begonnen zijn handen weer te trillen. Dit keer sneller ging zijn blik omhoog en bleven hangen bij.. Een drakenkop!
Te angstig en geschrokken sprong hij overeind greep Liborio bij zijn nekvel en kroop naar achter. Zijn tanden klapperde van angst en drukte de bruine pup stevig tegen zich aan. Wat was dat?! Een draak bestond alleen in verhalen volgens zijn vader. Hij kroop omhoog en verstopte zich achter een rots. Vanaf de zijkant gluurde hij naar de rode draak. Zou de draak hem op willen eten.. Versteend van angst bleef hij kijken naar de vuurrode draak.

Toen ze merkte dat hij wakker was ging ze zitten. Ze keek nieuwsgierig naar de jongen. ''Is er iets?Worden we aangevallen?waarom ben je bang?''ze ging rechtop staan en keek om haar heen. Er was niks dus ging ze weer zitten en keek de jongen weer aan. Wat was er met hem? Was hij bang van haar? De mensen die ze tot nu toe had ontmoet waren aardig en kende draken. Maar wist hij wel dat ze bestonden? Ze stond op en liep naar hem toe. Ze duwde met haar kop zachtjes tegen zijn buik. ''heb je honger?''vroeg ze lief. Ze wilde de jongen niet nog banger maken. Ze dacht dat het beter was om hem naar Rainbow te brengen. Maar eerst moest de jongen haar vertrouwen.

Toen de draak in beweging kwam dook hij snel terug achter de steen. Snel vormde zijn lippen woorden zonder dat er ook maar enig geluid aankwam. Hij rilde van top tot teen, zijn tanden klapperde terwijl hij dat tevergeefs probeerde te laten ophouden. Snel stopte hij Liborio tussen zijn tenue waar zijn kopje net uitstak. Het voelde lekker warm tegen zijn borst aan maar ook Libirio leek te trillen van angst. Draken bestonden niet, dat was onmogelijk. Het waren pure verzinsels die hij hoorde toen hij klein was. Hij was nog steeds klein, tien jaar kon hij niet bepaald oud noemen maar toch. Hij was oud genoeg om niet meer in sprookjes te geloven. Dus wat was dat rode dan? Een slang was het niet, slangen hadden een poten. Kort gunde hij zichzelf nog een blik op de ''draak'' en verstopte zich toen weer geheel achter de steen. Misschien een uit de kluiten gewassen reptiel? Ja! Dat moest het wel zijn, toch iets opgelucht door te weten wat het rode was ademde hij uit. Zijn ogen waren kort gesloten en opeens voelde hij iets in zijn buik prikken. Verschrikt opende zijn ogen. Zijn pupillen werden groot toen hij recht in de ogen keek van het reptiel dat kon praten. Zo snel als hij kon nam hij een afstand van vijf meter tussen hen in. Gespannen keek hij naar het reptiel. Wat was dit? Was dit een flauwe grap van iemand? Beesten konden niet praten, reptielen en slangen dus ook niet. Een huivering trok over zijn ruggengraat. Dit sloeg nergens op, misschien was dit wel een droom, had hij zijn hoofd tegen iets aangestoten en was dit een domme hallucinatie. Bevend als een rietstengel deed hij een stap naar achter. Prevelend, ''Draken en sprookjes bestaan niet.'' Steeds opnieuw stap voor stap een nog grotere afstand te creëren.

Het was dat hij vrij weinig deed voor de groep van Toxic en hij was steeds op reis zowel in als buiten het gebied van de NW. Nu wilde de long zijn goede wil jegens Toxic betuigen door iets uit zee te vissen. Als zijn oren hem niet bedrogen hadden had Toxic graag walvis op het menu staan. Niet weten of hij zo'n grote vis zou kunnen dragen wilde RAce het toch proberen. Zijn lange lichaam slingerde door de lucht boven het grote water en zijn blik ging zoekend naar een grote schaduw die onder het water oppervlak te zien zou zijn. Race vond niet meteen wat hij zocht, maar zonder dat Race het wist vloog hij recht op een grote groep Walvissen af. Een plotseling straal water deed hem wakker schrikken en RAce zag nu voor het eerst een echte walvis. Zijn ogen werden even groot. "Die dingen zijn enorm!" dacht RAce en vloog even mee voor hij er eentje uit koos. "Hm zo'n beest moet groot genoeg zijn voor Toxic's wil, maar hij moet ook te dragen blijven?" dacht RAce en zocht naar een grote Walvis die hem wel draagbaar leek en dook het water in. Doordat Race een long was had hij geen last van vleugels en zijn lange lichaam kon hij zowel gemakkelijk in het water bewagen als er buiten, ook had hij geen last om het water in te komen als er weer uit. Tenzij hij een grote buit bij zich had. Het water omsloot zijn lichaam en het water voelde koel aan. Zijn blik schoot meteen naar zijn prooi en hij zwom als een slang door het water. Race wikkelde zich rond zijn prooi en begon het beest zijn leven uit te knijpen. Het was een hels gevecht onder water, maar uit eindelijk verdronk de walvis en Race nam het ding mee naar het wateroppervlak. Daar aangekomen nam Race een grote hap lucht. Zijn longen brande vreselijk. "Dat had niet langer moeten duren of ik was zelf verdronken?!" dacht RAce boos op zichzelf en kronkelde de lucht weer in. Het duurde even tot Race de gewenste hoogte had berijkt en hij vloog met een gestaagt tempo naar het strand. Zijn blik schoot naar de twee schepsel beneden hem en een valse grijns speelde op zijn lippen. "Helaas kan ik ze nu even niet treiteren, maar die zal ik snel weer zien!" dacht Race vals en hij spuwde een grote vuurbal vuurbal uit. Zijn vuurballen konden blijven kleven aan alles wat het aanraakte, maar zijn expras gevuurde aanval was niet bedoelt om ze te schade, maar om ze te laten merken dat hij er was. Race richten weer zijn blik naar voren en vloog door.

Opeens zag Nagada een rode bal uit de lucht komen,die recht op hun afkwam. Ze vloog zo snel als ze kon op de jongen of en pakte hem vast. Ze vlogen de lucht en en Nagada keek toe hoe de vuurbal op het zand terechtkwam. ''Gaat het?Ben je geraakt?Is alles oke?''ze vuurde een spervuur van vragen op de jongen af om zeker te zijn dat alles goed was. Ze zette hem samen met zijn hondje op haar rug en vlogen naar een veilige plek. ''Draken bestaan wel hoor!Ik ben er een en die vuurbal kwam ook van een draak af!Dit is Dragon World hier leven alleen draken en mensen en een paar elven. Dit is geen grap het is echt!vertelde ze. Ze keek of de jongen niet gewond was en ging liggen. Met kraaloogjes keek ze naar de jongen. Was hij niet wat jong om alleen rond te zwerven/ ''Ik ben Nagada, en jij bent?. Stil bleef ze kijken

Vanuit zijn ooghoeken zag hij een vuurbal op hen afkomen. Nu geheel versteend door de naderende vuurbal drukte hij Liborio dichter tegen zichzelf aan en kneep zijn ogen dicht. Dit was het einden, straks ben ik dood, en Liborio ook. Nou dan zijn we tenminste bij elkaar, voor altijd slapen. Nooit meer honger lijden. Ja dat klonk niet eens zo slecht. In gedachten verbeelde hij zich een grote groene vlakte vol met diertjes met Liborio aan zijn zijde. Er was genoeg eten en drinken en ze zouden voor eeuwig daar blijven. Nooit geen honger en altijd gelukkig. Overmeesterd door zijn droom voelde hij niet dat hij werd opgepakt en dat hij in de lucht werd gelanceerd. Alleen het harde gekef, gejank en gespartel deed hem zijn ogen openen. Waarom spartelde Liborio zo? Ze waren toch dood, als je dood bent dan kan je je niet meer bewegen. Dat hij zelf gezien bij de dode dieren, Liborio is een dier. Verward deed hij zijn ogen open en keek recht naar een stel wolken die boven hen hing. Hij drukte Liborio bijna plat tegen zijn borst en keek omlaag. Even begon het hem te duizelen. Hij vloog, hij hing kilometers boven de grond. De angst voor de draak werd op de achtergrond geschoven door de angst om te pletter te vallen. De draak begon weer een spervuur van vragen op hem af te vuren wat hem alleen maar in een deed krimpen van angst. Wat was dit, dit kon niet waar zijn. Dit moest een droom zijn, maar Yuka wist dat dit niet zo was. Hij werd op de rug van de draak gezet en kreeg goed zicht op de andere draak die weg vloog. Maar.. Zijn mond viel open van verbazing. Die draak had een walvis! ''Die.. dat.. Een walvis!'' Meer kreeg hij er niet uit. Yuka liet zijn greep op Liborio is losser zodat het beestje wat makkelijker kon ademen maar zijn spieren waren gespannen en hij hield zijn adem in. ''Y.. Yuka.'' Mompelde hij angstig tegen de draak die dus Nagada heette. Klonk meisjesachtig.

''Je hoeft niet bang te zijn...ik doe je niks...''zei ze. Ze schaamde zich omdat ze de jongen had bang gemaakt. Toen de jongen eenmaal stond liep ze een stukje de rand van het bos in. het strand was de grens tussen het water en het bos. Toen ze terug kwam had ze een konijntje en een paar appels en een klauw gevuld met kersen. Dit legde ze voor de jongen neer. Zelf had Nagada nog een paar konijn in haar bek maar die at ze zelf op. Ze wachtte tot de jongen at. Hij zag er mager uit.

Nagada excuseerde zich en Yuka keek argwanend naar haar achterhoofd. Ze zei dat vast om hem strak op te kunnen eten, stukje voor stukje. Ook Liborio die geen grotere wezens was gewend dan een mus trilde van angst en was in plaats van gaan blaffen in zijn tenue gekropen, met kopje en al. Gelukkig daalde ze snel in hoogte tot Nagada weer met haar poten op de grond zat. Zijn rechterhand was onbewust naar zijn kling gegaan terwijl ze het bos in liepen. Snel liet hij zich van haar rug glijden en verstopte zich achter een brede eik tot Nagada terugkwam met eten. Hij zag de glanzende schil van de appels en de donkerrode velletjes die in de zon leken te glimmen van de bessen. Stukje bij beetje, door zijn honger gedreven kwam hij weer te voorschijn. Zijn maag knorde hard. Snel sloeg hij zijn armen om zijn maag en werd even rood als de de schil van de appels. Hij zag ook een paar dode konijnen maar daar keek hij niet naar. Zelf mocht hij dan geen dieren meer doden dan kon hij moeilijk anderen zijn regel opleggen. Liborio kon ook niet zonder vlees leven, dus kocht hij van gestolen geld vlees of hij stal het vlees zelfs. Al was het laatste een stuk lastiger als de winkel druk was en hij moest het vlees letterlijk uit de handen van de koper grissen, dat hij bij zijn schouder werd gegrepen door een van de wachtende klanten was ook groot, maar soms had hij geluk en lukte het hem. Onzeker staarde hij vanaf zijn eik naar Nagada en zijn vingers reikte naar een appel en konijn. Zo snel als een slang griste hij de twee dingen uit haar klauwen en verstopte zich weer achter de eik. Met snelle happen at hij de appel op en likte het sap van zijn kin en vingers. Het konijn gaf hij aan Libirio die nu ook uit zijn tenue kroop door de geur van bloed. Met de zoetzure smaak van appel in zijn mond gluurde hij naar de rest van het eten.

Met grote ogen keek ze naar Yuka. Waarom was hij bang? Ze legde het eten neer en ging zitten. Ze liet haar kop hangen en plofte achterover op de grond. Ze verveelde zich. Ze draaide zich om en stond op en begon wat konijnen op te jagen. Nadat alle konijnen weer in hun hol zaten ging ze terug naar het hoopje eten en ging weer zitten. Wat had die jongen toch? Zat er iets tussen haar tanden?? Ze wist het niet en gaf de hoop op. Ze ging liggen en sloot haar ogen. Langzaam viel ze in slaap.

De zee, die zilte lucht niets was heerlijker op voor een tijdje in door te brengen. Haar rode ogen keken uit over het grote water en haar oren pikte een paar stemmen op en ze zag een jonge rode draak en een bange jongen die een hond bij zich had. Het was dat Piosen in haar menselijke vorm was en ze liep naar het stel toe. De draak leek te slapen, maar de jongen gritste soms wat voedsel van het hoopje dat de draak kennelijk voor hem had neer gelegd. 'Hallo allemaal!' riep Piosen vrolijk en liep naar hen toe en haar blik bleef even op de jongen hangen die blijkbaar bang was voor draken. "Hm misschien kan ik beter zo even blijven?" dacht Piosen en ging naast de jongen zitten. 'Ik ben Lisanne en wie ben jij?' vroeg Piosen en gebruikte de naam die Kliennie normaal zei als hij met haar in het dorp rond liep.

Achter de eik zat Yuka nog steeds. Het leek hem niet verstandig om te proberen te ontsnappen, straks werd Nagada boos op hem en zou ze hem nog dood maken en opeten. De gedachten daaraan deed hem rillen van angst. Dit had hij niet echt verwacht. Toen de jongen als verstekeling in het ruim was verstopt had hij talloze dromen gehad over de overzeese gebieden. Mooie witte stranden, met veel bomen die lekker fruit bevatten en natuurlijk ook nog genoeg vlees om Liborio op te voeden. Ze zouden gelukkig worden, net een soort tweede hemel op aarde had hij in gedachten. Alleen was dit een heel ander scenario. Hij zat hij op vaste grond, dat wel. Maar er waren hier draken! Zelfs draken zonder vleugels konden in de lucht blijven hangen met een walvis in hun staart gewikkeld. Hij moest accepteren dat mythische wezens bestonden, de dood was nog makkelijker te accepteren. Yuka kroelde Liborio afwezig achter zijn oren en keek langs de eik heen. Verbaasd staarde hij naar de rode schubben. De draak sliep! Ze sliep gewoon. Snel sloop hij richting de draak en griste de laatste kersen weg en nog een extra konijn. Hij kroop weer achter de eik en wou zijn maag nog een beetje extra verwennen toen hij nieuwe voetstappen hoorden. Een meisje die ouder was kwam eraan gelopen. Ze groette hem en Nagada heel vrolijk en stelde zich voor als Lisanne. Schuw staarde hij haar aan met zijn bruine ogen. Zou ze wel te vertrouwen zijn, straks veranderde ze in een weerwolf ofzo. De gedachten aan een wolf die naar de volle maan huilden liet hem huiveren. Zachtjes mompelde hij een hallo en leunde tegen de eik aan. Hij stopte een kers in zijn mond en liet hem even door zijn mond rollen voordat hij het velletje kapot prikte en de pit weg spuwde. Het meisje ging naast hem zitten, ongemakkelijk schoof hij wat van haar weg. Voor nu kon hij van Liborio erop aan dat hij niks vreemds was.

'Ze hoorde dat er iemand aankwam. Snel stond ze op. Ze keek of de jongen nog wel veilig was,maar hij zat nog achter de eik. Ze rook aan het meisje. Ze rook niet naar mens. Ze rook sterk naar draak,alsof ze er zelf een was! ''Ben jij wel een mens?''vroeg ze. Ze vertrouwde het niet. Ze vertrouwde het meisje wel. Maar ze was geen gewoon meisje. ''Je bent een draak!Ik ruik het!''. Ze gaf haar een grote lik. Eindelijk iemand om te vertellen over de jongen. Snel keek ze of hij er nog wel was.

Piosen kromp ineen toen de rode draak luid vragend zei dat zij een draak was, maar ze herstelde zich meteen weer. 'euh nee ik ben bevriend met een draak dat ruik je, De draken geur is vast sterker dan mijn menselijke geur?' zei Piosen half vragend en ze keek toe hoe de jongen even wat opschoof. 'Wie zijn jullie?' vroeg Piosen en keek van de een naar de ander en luisterde intussen naar de golven van de zee.

De rode draak Nagada leek wakker te schrikken van het nieuwe meisje, Lisanne. Ze keek hem kort aan mij hij keek expres weg. Ook al had de draak zijn leven misschien wel gered door de vuurbal te ontwijken toch bleef hij het niet vertrouwen. Draken aten mensen, dat was algemeen bekend. Waarom zouden ze hem niet eten, zijn tenue was oud en een beetje roestig hier en daar. Geld voor nieuwe had hij niet, trouwens, als de draken hem wouden hebben als ontbijt of tussendoortje was het tenue slechts een dun velletje, net zoals de kersen. Ingespannen staarde hij naar Liborio die ruw aan het vel trok van het witte konijntje om bij zijn vlees te komen en keek toen op. Nagada begon te praten maar niet op de vriendelijke toon. Nee het was eerder argwanend. Tegen zijn zin in luisterde Yuka naar haar conclusie en schrok zo dat hij bijna opzij viel. Was dat meisje ook een draak. Snel kroop hij op handen en voeten bij haar vandaan en krabbelde gehaast op. Wat was mis met gewoon een normaal mens zijn?! Om alles nog gekker te maken opende Nagada haar bek. Vrezend dat ze het meisje, draak of wat het ook was, ging opeten sloot hij zijn ogen en kneep ze goed dicht. Het gekrijs zou hij misschien wel horen maar hij hoefde het dan tenminste niet te horen. Geen gekrijs, het bleef uit. Yuka die alvast in een was gekrompen ging weer normaal recht staan en deed voorzichtig zijn ogen weer een beetje open. In de plaats van een paar menselijke resten zag hij flinke klodders drakenkwijl van Lissane's gezicht afdruipen. Nagada had haar gelikt. Met grote ogen keek hij naar haar naar de Nagada. Gestoord, waar was hij in hemels naam in beland. Lissane vroeg ongestoord alsof er niks was gebeurd naar hun namen. Nog even schuw en terughoudend staarde hij haar met argusogen aan. "Yuka" Mompelde hij haast onverstaanbaar. Op zijn gezicht was duidelijk te zien dat hij zich niet prettig voelde in het vreemde gezelschap.

Zachtjes duwde Nagada haar neus tegen Yuka aan. Ze gaf hem een grote lik. ''Uhm......uh....wil je...vliegen?EN IK GA JE HEUS NIET OPETEN HOOR!bangerd..''ze grinnikte.... Maar nu maakte ze hem mischien nog banger[?] ''Ik eet geen mensen..ik ben lief''er verscheen een big smile op haar drakenbek. Ze kwispelde met haar staart. Bladeren vlogen omhoog. Hé dat was leuk! Ze probeerde om de bladeren te vangen. Ze lette niet meer op. Toen alle bladeren op de grond lagen keek ze weer naar de jongen. Waarom was hij toch zo bang? Ze deed toch niks! Ze wilde alleen helpen. Ze trok een moeilijk gezicht. Wat moest ze nu doen? hard brulde ze naar Rainbow. Mischien kon mama helpen.......

Het zachte duwtje dat Nagada gaf met haar neus kon hij zich nog net bedwingen om niet hard weg te rennen. Toen ze hem een lange lik gaf schrok hij zo erg dat hij opnieuw viel met een schreeuw. Angstig kroop hij achteruit en nam een grotere afstand tussen het meisje Lisanne en de rode draak Nagada. Hij begon snel het kwijl van zijn gezicht te vegen, straks verteerde het zijn huid. Druppels kwijl vielen op de grond terwijl hij zich schoonboende met pollen gras en bladeren, wel goed gecontroleerd of ze niet giftig waren of beesten bevatten. Tussen zijn tanden floot hij zijn pup naar zich toen die van angst was weggelopen en zich had verstopt. Even schuw en terughoudend kwam het kleine ding aangehobbeld en schurkte tegen zijn benen. Voorzichtig pakte hij ht beestje op en drukte hem tegen zijn borst. Angstig starend uit zijn ogen staarde hij naar de jonge draak. Misschien had ze nog nooit mensen geproefd maar nu ze hem gelikt had wou ze vat meer. Met moeite bleef hij op zijn trillende benen staan. Het meisje leek helemaal niet geschrokken te zijn. Bibberend en klappertandend zag hij hoe Nagada verder praatte. Wild suisde hij met zijn hoofd en deed nog een stap achteruit. Wat dacht die draak wel niet, dat ze hem voor de gek kon houden. "Ik wil niet me je vliegen. Dat hoort niet dat is tegen de natuur in!" Schreeuwde hij van angst en lichte woede dat hij voor bangerik was uitgemaakt. "Lieg niet tegen me, ik weet dat je me gaat opeten. Waarom niet, je bent een vleeseters en ik ben een kleine prooi waar je mee speelt!" Gefrustreerd en van angst sprongen er tranen in zijn ogen die hij woest ruw wegveegde. Hij keerde haar de rug toe en rende weg toen hij een luide brul hoorde. Verstijfd van schrik keek hij om en zag haar brullen. Was ze boos, ja nu ging ze hem echt opeten. Zo snel hij kon klom hij in een hoge stevige boom. Hopelijk konden draken niet klimmen.

Toen ze de jongen in de boom zag klimmen ging ze liggen. Sip keek ze omhoog naar de boom waar hij zat. Ze wist niet meer wat ze moest doen,en Rainbow kwam ook al niet. Verdrietig keek ze nog eens naar de jongen. Wat had ze fout gedaan? Ze wist het niet meer en was in de war. Ze stond op en brulde naar Rainbow,dit keer harder. De brul liep uit in een teleurgestelde grom. Wat zou er nu gebeuren als de jongen niet meeging? Er waren nog meer mensen! Hij hoefde niet bang te zijn. Stil ging ze weer liggen.

Haar eten ving ze met gemak, maar vandaag leek het niet te lukken en de dieren verstopte zich steeds beter. De eerste brul van Nagada had ze niet gehoord, omdat ze zelf toen kennelijk uit frustratie naar een gazelle had gebrult, maar nu hoorde ze hem wel en haar blik ging meteen om. Met een draai ging Rainbow richting het strand en ze sloeg haar vleugels zo hard neer dat ze op hoge snelheid over het land vloog. Het landschap schoot onder haar door en de huizen van de mensen waren niet meer dan een waas. De zilte zeelucht prikte in haar snuit en ze zag een meisje, Nagada en Rainbow voelde een kleine aanwezigheid van een jong kind. Het meisje rook sterk naar draak en Nagada lag stil op de grond. Rainbow brulde luid en daalde tot ze soepel op de grond kwam. Haar blik ging meteen naar het meisje, maar haar gevoel van gevaar kwam niet omhoog. Rainbow liep naar Nagada en drukte haar snuit tegen die van haar pleegdochter. 'Wat scheelt er?' vroeg Rainbow en ze keek even naar de boom waar de jongen in zat.

Piosen vond het te druk worden en stond op. Ze boog voor de draak die als laatste erbij was gekomen en draaide zich om. Na een tijdje gelopen te hebben keek Piosen even om. "Ik hoopt dat die knaap snel bij zinnen komt?" dacht ze en verandere weer in haar groene draken vorm waarna ze het luchtruim verkoos en weg vloog. De zilte lucht van de zee diep in ademend.

Vanuit zijn boom zat Yuka op een stevige tak. Snel zette hij Liborio goed en stevig neer op het hout en duwde de bladeren ketende opzij zodat hij beter zich had op Nagada en Lisanne. In dit land was dus niet alles zoals het leek, kort begon hij weer te verlangen naar zijn oude simpele leventje, waar draken thuis hoorden in sprookjesboeken. Waar draken prinsessen ontvoerden waarna een knappe prins met een wit paard en een machtig zwaard de draak vermoorden. Dat waren draken, op plaatjes! Yuka hoorde nog meer gebrul, zwaarder dit keer en veel krachtiger. Angstig kroop hij tegen de stam aan en begon schietgebedjes te prevelen, hij was pas een dag in deze nieuwe wereld en het werd ook meteen zijn einde. Erg ironisch, hij dacht dood te gaan van pijn en schuldgevoel als hij dieren vermoorde om te jagen, maar dit werd letterlijk zijn dood. Opgegeten door een stel wilde draken die hem wel als lekkere snack zagen voor de lunch. Wat ging er dan met Liborio gebeuren, zou die ook opgegeten worden of zullen ze hem doden en bewaren. De gedachten aan de bruine pup onder de donkerrode plakkerige substantie maakte hem misselijk, walgend schudde hij de gedachten weg en voelde via de boom een paa hevige trillingen. De andere draak was gekomen en drukte haar of zijn neus tegen die van Nagada. Familie? Niet begrijpend staarde hij door de bladeren, de draak zag er heel anders uit dan de rode. Lisanne vertrok snel nadat de kleurdraak gekomen was. Fijn hij zou eerst in tweeën gedeeld worden voordat hij opgegeten werd..

Ze voelde Rainbow's neus. ''Ik probeer dat jongentje te helpen maar hij vlucht steeds!''zei ze. Ze werd er wanhopig van. Ze wist niet wat ze moest doen en keek wanhopig naar Rainbow. Waarom geloofde hij haar niet? Zag ze er zo gemeen uit? Ze bekeek zichzelf eens goed en draaide een rondje. Ze snapte het niet meer en keek weer naar de boom. Die ''Lisanne'' was ondertussen weg gegaan. Met een diepe zucht sloot ze haar ogen. Was haar famillie wel goed? Was ze wel bestemd om goed te zijn? Was haar famillie niet slecht? Een heleboel gedachten spookte door haar hoofd. Ze werd er duizelig van. Ze keek weer naar de boom.

Rainbow hoorde Nagada's verdrietige stem en ze schudden haar kop, waarna ze naar de boom keek waar ze het kind al eerder in had zien zitten. Rainbow draaide even een half rondje om Nagada heen en ze ging achter haar dochter zitten en ze keek naar de boom. Haar melodieuse stem werdt duidelijk hoorbaar boven het geruis van de zee die als een ritme op haar gezang kwam. Rainbow zong een rustig nummer die ze vaker bij mensen had gebruikt. Ze zong over de angst die niet nodig was en dat niet alles leek wat het was. Er waren slechte draken, maar ook goede draken en die hadden een heel verschil van karakter. Slechte draken zouden de mensen niet laten leven en meteen doden, maar goede draken zouden juist de mensen te vriend willen houden. Rainbow besloot de laatste woorden in de taal der draken die rust en kalmte uitstraalde. Rainbow hielt het hele lied haar poot om de schouder van Nagada zodat ze haar rust zou vinden. de kristallen zonden tijdens het zingen warmte uit die behagelijk was en je er een vrolijk gevoel van kreeg. Kliennie werdt er altijd weer vrolijk van en hij had haar gezegd dat ze een hele goede invloed had op mensen. Rainbow keek hoopvol naar de boom en ze hoopte dat het kind uit de boom zou klimmen? Ze was niet erg groot voor de volwassen mensen, maar voor kinderen was ze wel groot. Bij Kliennie kwam ze niet veel hoger dan zijn hoofd, maar de kinderen van de mensen kwamen tot haar ellebogen.

De twee draken leken het goed met elkaar te kunnen vinden. De draak met de vele kleuren die hem deden denken aan een regenboog begon een soort lied te zingen, maar dan zonder woorden. Door de bladeren beschermd kroop hij iets omhoog en luisterde ongewild naar het lied. Ondanks dat er geen woorden inzaten die hij niet begreep snapte hij het doel van het liedje. Het vertelde over de slechte draken en de goede draken die hier leefden en dat zij goeie draken die hij kon vertrouwen. Liborio leek al overtuigd te zijn want hij maakte aanstalten om naar beneden te klauteren maar zijn jonge baasje griste hem snel weg en duwde hem dicht tegen zijn borst. Misschien was het wel een val. Toch, zonder het te merken, ontspande de jongen zich en luisterde met gesloten ogen naar het lied. Bijna vond hij het jammer dat het liedjes stopte en wou ook naar beneden klauteren om te kijken of hij meer te horen kreeg. Zijn verstand zij iets anders en hij klampte zich vast aan de tak waar hij op zat. Het moest wel een val zijn, achterdochtig staarde hij weer naar de draken die hoopvol op hem neer keken. Ha, ze dachten vast dat ze hem hadden. Die beesten waren nog listiger dan slangen. Hij geloofde er niet in dat deze draken mensen niets deden. Waarschijnlijk zaten er allemaal mensen botten in die buik van hen.