Life is a waste

Mudly liep met een zucht over de velden. Het was wit, winter. Hij was wat magerder geworden. Het was allemaal vreemd gelopen. Het ene moment was Maylin weg, daarna was de groep weg. "En wanneer mag ik vertrekken?" vroeg hij in zichzelf. Hij liep met dezelfde passen verder. "Het is gewoon niet eerlijk!..." riep hij terwijl hij wat sneeuw wegtrapte. Met tranen in zijn ogen keek hij naar de lucht. Daarna zakte hij door zijn knieën en zuchtte. Hij voelde de koude sneeuw smelten en zijn broek en kape nat en kouder maken. Hij zuchtte opnieuw. Ineens voelde hij iets in zijn zij duwen. Hij pakte het en keek naar de dolk van Sky. Hou vol stond er in gegraveerd. Mudly voelde tranen langs zijn wang stromen. Hij borg zijn dolk weer op en pakte wat sneeuw. "Hou vol! Hou vol!" riep hij. "Hoe als je niemand hebt die naar je uit kijkt. Niemand die echt van je houdt. Hoe!?" riep hij terwijl hij de sneeuw weggooide. Mudly stond op en veegde zijn tranen ruw weg. Hij zuchtte voor de derde maal. "Is er echt niemand?" vroeg hij. Rustig stapte hij verder. Ineens hoorde hij sneeuw kraken. En dit waren niet van die van hem. Zijn ogen richtte zich fiers op de omgeving. Was er nog een tweede persoon. De stappen waren te licht voor een draak. Het moest een mens zijn. Maar wie was het?

Het hert liep door de sneeuw op zouk naar wat noten. Angel had honger en zag het dier zonder kudde rondzwerven.
De zachte sneeuw kraakte onder de dunne poten van het dier terwijl het niets vermoedend naar de plek wandelde waar de jonge man sztond. Angel vloog geruisloos naar beneden en landde in de koude poederige sneeuw. Angle wilde naar het hert toe lpen maar zag toen dat er een jongen stond. Ze aarzelde maar zag toen dat de jongen een betraand gezicht had. Angel wilde naar de jongen toe lopen maar onder haar gewicht kraakte de sneeuw hard. Bomen lieten hun takken bevreiden van de sneeuw toen Angel met haar grote massieve lichaam laangs de bomen kwam. Ze liep voorzichtig naar de jongen en keek naar hem, Ze zag een dolk tevoorschijn komen en schrok even. Haar hart ging tekeer maar toen de jonge man het mes weer verborg kalmeerde ze weer. Zou hij iemand kwijt zijn? vroeg ze zich af en dacht aan Ydnam die ze al een hele tijd niet meer had gezien. Angel dreef ene beetje weg op haar gedachten maar schudde zich wakker. "Gaat het?" vroeg ze met haar zachte stem en deed weer een stam vooruit...

Vanuit de bergen waar Darko was getransformeerd steeg de rode draak op en spreiden zijn vleugels. Na een tijdje gevlogen te hebben en de bergen achter zich gelaten te hebben voelde Darko iets opdringen in zijn gedachten. De gedachten aan Mudly bleef terug komen zelfs als Darko die opzij probeerde te duwen en zijn hongerige maag te willen vullen, maar het had geen zin. Iets zat Mudly dwars en Darko wilde uitzoeken wat er loos was en liet zijn honger voor wat het was. De kleine heuvels schoten onder hem door die toe gang gaven aan het rustige meer en de groene bossen bleven ook niet lang onder Darko hangen, maar hij merkte boven de watervallen pas dat hij de verkeerde route nam en draaide zich met een halve draai om op weg naar de zonnige velden die net als de rest van DW dik onder de sneeuw lagen. De tekens op zijn lichaam straalde fel geel/oranje licht uit en Darko zag onder de donkere sneeuwwolken in zijn vlucht de sneeuw dezelfde kleur krijgen. De sneeuw viel niet veel later en wilde Dw in nog meer sneeuw hullen. Darko besloot dat hij Mudly met zijn brul een boodschap wilde geven dat hij niet ver weg was. zijn gevoel dat de jongen verselijk van streek was werdt steeds sterker. Darko brulde luid en machtig zijn bezorgdheid werdt sterker en hij begon lager te vliegen en zag opeens een veelheid aan kleuren opdoemen. Darko landen zwaar in de sneeuw om niet te gaan slippen en liep het laatste stukje richting de schimmen in de sneeuwval. 'Mudly!' riep Darko scherp, maar zijn bezorgdheid klonk er duidelijk door.

Mudly die na een tijdje nog niets zag zuchtte en keek naar de grond. "Denk positief..." mompelde hij. Ineens hoorde hij een stem achter hem. Te hard en laag om van een mens af te komen. Meteen greep hij zijn zwaard en hield deze beschermend voor zich. Een reactie die Mudly nooit direct gaf in het bijzijn van een draak maar in zijn huidige staat wist hij niet wat een draak precies kon uithalen. Echter deed de vraag hem tot bedaren brengen en liet Mudly zijn zwaard zakken en stopte hem weer terug waar hij vandaan kwam. "Het gaat..." loog hij glashard tegen de draak. Hij wist dat het niet ging maar echt zin om er over te praten had hij momenteel niet. Ineens hoorde hij een duidelijke brul. Was het...Darko? Mudly keek richting de kant waar de brul vandaan kwam. Hij zag een rood gedaante scherp naar hem roepen. Er verscheen een klein glimlachje op zijn gezicht. Dus toch. "Darko!..." riep hij en rende recht op het gedaante af. Hij hield halt voor zijn neus. Er was duidelijk te zien dat hij zojuist wat tranen had gelaten en nog steeds niet helemaal op en top in zijn vel zat.

Angel bromde even toen ze het zwaart zag maar wist dat de jongen niets zou doen. Toen de jongen zei dat het goed ging wist Angel dat hij loog. "Wees eerlijk" zei ze en keek de jongen aan. Toen de andere draak verscheen, rende de jonge man naar de draak toe. Angel ontblootte haar tanden en bromde. De jongen zag er vermoeid en hongerig uit*. Ze bekeek de jongen goed en keek om zich heen of ze iets te eten kon vinden voor de jongen maar het was winter dus de kleine diertjes waren in winterslaap en de herten waren schaars. Noten waren gevallen of opgepeuzeld door eekhoorns en andere wezentjes. Aleen vogels waren nog genoeg te vinden maar daar zat niet veel vlees aan. Het hert wat ze een paar minuten geleden achterna zat was nog niet ver weg kon ze ruiken. "Heb je honger?" Vroeg ze zacht en keek weer naar de jongen. Ze wilde al achter de geur aangaan maar eerst nog wachten op een reactie...

(*Mag ik dit schrijven? Aangezien je dit zelf ook schreef...)

Darko hoorde de stemmen weer op klinken en liep dichterbij en hoorde Mudly zijn naam hard roepen en niet veel later verscheen hij voor Darko. Mudly zag er vreselijk uit en Darko boog zijn kop zorgelijk over Mudly heen en snoof diep veronrust over het feit dat zijn temmer er zo vreselijk aan toe was. 'Wat heb jij in schubbens naam uit gevreten!' schalde de stem van Darko over de velden. Mudly kon voor hem niet verzwijgen dat hij er zo aan toe was en Darko ging liggen waarna hij zich om de jongen heen krulde. Darko keek op toen hij de kleurige draak weer hoorde spreken. 'Als je zo vriendelijk wilt zijn graag, en van jouw wil ik geen nee horen Mudly je bent echt niet op je best nu!' zei Darko eerst vriendelijk tegen de vreemde draak en later streng tegen Mudly. Een van zijn grote gele ogen was op Mudly gericht en hij wenste geen tegen spraak. het beetje dat Darko van Mudly's verleden kende was niet veel, maar genoeg om te weten hoe hij in elkaar stak voor al wanneer Mudly er verhongerd uitzag. Darko richten zich weer op Mudly en hij zag tot zijn verbazing dat alle sneeuw rond hem weg smolt door de hitte die van zijn schubben af kwamen, maar een mens zou er geen last van hebben en het juist fijn vinden. Darko vertelde Mudly dat hij kort geleden was getransformeerd en vandaar dat hij er nu iets anders uitzag. De draak bleef naar de jongen kijken alsof het zijn eigen jong was. Darko was blij dat Mudly er weer was hij had hem gemist en zich ellendig gevoelt. 'Ik hoop dat je niet meer zo lang weg zou blijven als dat nodig is?' zei Darko vragend en bleef Mudly vrolijk aan kijken ookal was er een beetje onrust er ook in te zien. hopelijk was die andere draak snel weer terug met wat te eten voor Mudly?

(geen problemen mee.)

Mudly keek naar Darko en zuchtte even. Hij had zo'n reactie kunnen verwachten. "Wat rondgereist..." zei hij zuchtend. "Pff, echt honger heb ik niet..." zei hij. "Wat is overigens het nut van eten als er al geen doel in het leven is..." mompelde hij er haast onverstaanbaar achter aan. "Hangt af van de gebeurtenissen, Darko.." was het enige wat Mudly zei op haar vraag. "Als ik de behoefte heb om te reizen dan reis ik." zei hij. "Moet ik wat helpen in het land van de elven dan doe ik dat..." zei hij er achter aan. Mudly ging zitten op het droge gras en liet zich op zijn rug vallen. Het was allemaal veel voor hem geworden. Maylin was nergens meer te bekennen en het brak hem letterlijk. Mudly ging overeind zitten. "Als je wat te eten weet, graag!..." riep hij naar de felgekleurde draak. Daarna viel hij weer op zijn rug. Hij zag er ook niet bepaald uitgerust uit. Maar Mudly had er zelf niet last van. Of beter gezegd hij sprak hemzelf toe dat hij er geen last van heeft. Mudly was gewoon kapot gegaan aan alle gemis dat hij heeft gehad. En zijn afwezigheid speelde er voor zijn contacten ook niet echt goed mee. Mudly zuchtte even. "Een leven zonder doel is het zelfde als dood zijn..." zei hij ineens uit het niets. Hij voelde zich leeg. Alsof hij iets groots miste. Een belangrijk iets. Maar hij kon niet precies plaatsen of dat liefde was. Of dat het specifiek Maylin.

(Oh om dan mijn afwezigheid even te verklaren, ik had het erg druk met mijn opleiding, ik heb nu wat rustiger dus heb ik meer tijd ^^)

Mudly zei veel en Darko luisterde ernaar, maar zijn ogen vonkelde gevaarlijk fel op toen hij zei "Een leven zonder doel is hetzelfde als dood zijn"... " Darko kon Darko niet hebben dat vrienden van hem er zo over dachten en gromde dreigend. 'Al wat leeft heeft een doel hoe zwak die ook lijkt. Je moet vertrouwen op je eigen instinkten en niet bij het eerste het beste gevoel bij de pakkernier zitten hoe erg het vooruit zicht ook is Mudly, er is altijd een uit weg zonder die woorden die je nu uit kwaamt!' Darko was niet boos op Mudly, maar wilde hem op strenge toon erop wijzen dat hij er niet alleen voor stond. 'Dat je iemand helpt vind in prima, maar geen woorden gooien die geen betekenis hebben, zelfs niet voor mensen.' darko zag dat Mudly moe was en hij legde zijn kop naar de jongen neer, zelfs was hij ook niet helemaal fit, maar hij deed zich altijd sterker voor dan hij uit eindelijk was. Een diepe zucht kwam uit zijn bek en nam een grote hitte met zich mee wat het dorge gras onder hem schroeide. 'Mudly ik zal je nooit in de steek laten, als je dat maar weet en onthoudt, want anders heeft het geen zin om bij je in de buurt te blijven. Ik weet niet wat je de laatste tijd hebt meegemaakt, maar ik wil je niet zo zien doen dat past niet bij je.' zei Darko op kalmere toon en hij draaide een van zijn ogen even van Mudly af, waarna hij weer naar de jongen keek.

Mudly keek naar Darko en zuchtte. Hij had die reactie kunnen verwachten. "Een zwak doel, ik heb geen flauw benul wat dat zwakke doel van mij uberhaupt kan zijn..." zei hij kalm. Mudly ging overeind zitten en liet zijn handen slap hangen. "Darko, ik ben als monster geboren.." zei hij ineens. Hij ging weer liggen. Hij had de woorden gehoord en vond dat hij het nu moest vertellen. "Het begon toen ik een jaar of zes was. Een burgeroorlog brak uit en ik moest met mijn moeder vluchten naar het land van de elven. Mijn vader bleef achter om mee te vechten. Ik heb hem nooit meer gezien. Maar toen ik 10 was gebeurde het. Ik moest net als ieder ander het heilige zwaard aanraken. Iedereen die boven de 10 jaar was en dat gedeelte van de elven had betreden moest het zwaard aanraken. Maar bij mij, brak het in drie stukken. Zonder dat ik het zelf wilde. Het was een teken. Een teken van kwaad. Ze hadden het zwaard door hulp van een draak een magische spreuk gegeven. Waardoor het tweede gedeelte in mij niet vrij zou kunnen komen. Maar het had 1 voorwaarde. Ik mocht het land van de elven niet verlaten. Op een nacht had mijn moeder me stiekem meegenomen naar huis. De burgeroorlog was over en mijn vader was niet meer in leven. Ik zelf kreeg het pas te horen toen ik thuis was. Als tienjarig jongentje was ik kapot. En toen gebeurde het. Mijn haren gingen langzaam naar een zwarte kleur. Ik kreeg felrode irrissen..." vertelde Mudly kalm. "...een stem sprak in mijn hoofd, "vermoord ze, vermoord iedereen...". Alsof het de controle over mij had vermoorde het een 20-tal mensen in dat dorp. Voor mij leek het iedereen op dat moment maar de helft wist te vluchten. Ik zelf was daarna gaan reizen. Veel geleerd van mezelf en alleen maar voor mijzelf geleefd. Op 12 jarig leeftijd vond ik een klein draakje dat gewond was. Ik heb het verzorgd en het werd een goede vriend. Na nog vier jaar lang rondreizen kwam ik hier uit in DW. Niet veel mensen praatte ik mee, en mijn plannen waren ook nog niet om hier te blijven." zei hij kalm. "Maar na een vreemde ontmoeting bij de rivier kwam ik iemand tegen, genaamd Maylin. Het was allemaal perfect. Tot ik op een dag vertrok en besloot een reis van 2 maanden te maken. Ik heb haar sinds dien nooit meer gezien. Ik had daarvoor ook nog iemand ontmoet genaamd Flora, ze had ook wat in me teweeg gebracht maar nooit had ik het willen toegeven. Maar ze heeft nu een goed iemand, een buikspreker van de markt. Hij is beter dan ik, dat weet ik zeker." zei hij zuchtend. "Nu heb ik niemand meer, op jou na. Milo, het draakje dat ik vond, is overleden. Het offerde zich op om mij leven te redden." zei Mudly zuchtend en een trilling in zijn stem.