A new life begins here.

Toen Nagada zag dat de jongen bleef zitten liet ze haar kop hangen. Een traan rolde over haar wang. Mensen vertrouwde haar gewoon niet. Zagen ze er zo gemeen uit? Een kleine teleurgestelde grom kwam uit haar mond. Ze draaide om om weg te gaan. Maar iets hield haar tegen. De jongen sprak haar aan.... Hij zag er zo...zo aardig uit.. Vertrouwde hij haar maar... Ze liet nog een bedroefde grom horen en plfte op de grond. Ze had nergens meer zin in. Mensen vertrouwde haar toch niet... Wat jammer... De tranen dropen over haar wangen. Ze keek naar het kleine plasje dat verscheen. Het leek wel gesmolten metaal... Het was zilver kleureig en niet doorzichtig... Maar het intereseerde haar niet. Ze sloot haar ogen maar viel niet in slaap. Ze was lusteloos. Mensen vertrouwde haar niet,ze geloofde niet meer in zichzelf.

Rainbow blef even wachten tot ze zag dat Nagda eerst weg wilde lopen, maar al snel ging ze liggen en viel in slaap. Het zachte gegrom van haar dochter deed Rainbow meer verdriet dan dat het kleine mens niet kwam. Rainbow stond op en liep naar de boom waar ze de jongen in voelde zitten. Met een lichte afzetting sprong de kleine draak in de boom en landen op een tak onder de jongen. voorzichtig legde ze haar kop een stuk van de jongen af en keek hem met een oog aan. Zich op de gedachten van de jongen consentreren voelde ze hoe verward de jongen was. "Wat maakt je zo verward?" vroeg Rainbow met de gewoonlijke melodie in haar stem via haar gedachten aan de jongen. haar bek bewoog niet en Rainbow wist zeker dat de jongen haar zou horen, maar of hij wat terug zou zeggen of denken was aan de jongen zelf?

Een lichte melodieuze stem klonk door zijn hoofd. Het gaf hem een kalmerend gevoel. ZIjn verstand zei dat hij in de hoogste tak van de boom moest klimmen en daar blijven zitten tot de draken weg gingen maar zijn lichaam was nog moe en slap van zijn zwemtochtje al had hij al wat eten binnen, aangesterkt was hij nog lang niet. Zijn lichaam ontspande zich en vermoeid sloot hij zijn ogen en prevelde uit het niets en heel kleintjes. 'Draken, ze horen niet te bestaan. Het zijn sprookjesfiguren, ridders op witte paarden verslaan ze met hun magische zwaarden. Ik ben geen ridder, ik ben een dief een jongetje. Draken horen niet te bestaan, ze zijn niet echt.' Zijn ogen gingen weer open en voor zich zag hij de drakenkop. Opnieuw schrok hij en klampte zich vast aan de tak om niet op te vallen. Bestonden er wel normale wezens op dit land of was hij in een magische wereld gestrand waar mensen met lange mantels liepen en met toverstokjes dingen liet bewegen. Straks zou hij nog moeten toegeven dat eenhoorns bestonden en dat er halve beesten bestonden zoals zo'n beest dat uit een leeuwenlijf bestond en adelaarskop, en vleugels. Hij rilde en de angst zou iedereen kon ruiken.

- Wat kort sorry >< -

Langzaam stond ze op. Ze liep naar de boom en klom er in. Ze ging op de tak net onder hem zitten. ''Ik snap niet waarom je ons niet vertrouwt...maar het is jouw keus....''ze sprong uit de boom. Ze steeg een klein stukje op en keek nog een keer bedroeft om. Jammer...ze had zo graag nog een mensenvriend gehad. Ze keek naar Rainbow. Ze hoopte dat zij haar snapte. Ze stak haar nek wat verder uit en likte hem weer. Zoals ze eerder had gedaan. Toen was hij zich ongemakkelijker gaan voelen,maar ze wilde laten weten dat ze echt niks deed.

De jongen leek rustig te worden, maar Rainbow voelde dat het jongentje zich bang opstelde. "Dit moet afgelopen zijn!" dacht Rainbow scherp en klom op de tak waar het knaapje op zat en stak haar hals zo uit dat ze haar snuit onder de bips van Yuka door vrong en hem zo op haar rug liet glijden. Daarna opde Rainbow haar vleugels en sprong uit de boom met Yuka op haar rug en ze steeg op. Steeds meer hoogte winnend werd de aarde onder haar steeds kleiner en kleiner. "Nagada kom we zullen hem eens bij de mensen afzetten!" riep Rainbow in haar gedachten tegen Nagada en ze wachten in de lucht tot haar dochter zich bij haar zou hebben gevoegd. Daarna vloog Rainbow in een rustig tempo over het land om Yuka te laten zien dat zowel zij als Nagada geen slechte draken waren.

Tot zijn grote opluchting vertrok de rode draak, hoopvol keek hij naar de regenboogdraak. Zou zij ook weg gaan en hem met rust laten? Hij hoopte van wel, de hele tijd zat hij al te trillen op zijn grondvesten. Nergens had hij verwacht dat een nieuw leven in een nieuw land zo eng en vreemd kon zijn. Natuurlijk had hij zich wel voorbereid op veel veranderingen, misschien wel een nieuwe munt of een andere taal. Wie weet was het de omgekeerde wereld dan waar hij vandaan kwam. Waar hij nu beland was paste ongeveer in het plaatje dat hij had verwacht van een overzee's land. Maar draken had hij nooit verwacht, straks gingen ze nog tegen hem zeggen dat er ook kolbolden in de mijnen werkten en elfjes de bossen bezaten en je omtoverde als je hen boos maakte. Kort rilde hij wat gedachtes allemaal, dit moest wel een droom zijn. Het kon niet anders. Een scherpe stem sneed door zijn hoofd waardoor hij angstig ineenkromp, zijn handen beschermend voor zijn gezicht. Dit was het dan, nu kwam echt zijn einde. Hij vroeg zich af of het snel zou gaan, dood gaan. Hopelijk wel, hij wou niet te lang pijnlijden. Misschien was er wel een vreedzame vegetarische wereld op hem te wachten nadat hij dood was. Toch trilde hij als een rietstengel wachtend op de pijnlijk scherpe tanden die zijn vlees zouden doorboren om daarna de genade klap te krijgen en verscheurd te worden. Zijn ogen fijn dicht geknepen voelde hij zijn hart bonken in zijn keel. Een brok had zich in zijn keel gevormd en zijn adem stokte. Waar bleven die tanden en de genadeloze klauwen van de draak om hem te verscheuren? Verrast voelde hij iets zachts tegen zijn achterste. Voordat hij er ook maar iets tegen in kon brengen gleed hij via de kop langs de gladde schubben van de draak. Met zijn voeten en handen probeerde hij nog grip te krijgen op de zilvere schubben maar het scheen niet te helpen. Zonder pardon gleed het jongetje door tot hij in de juiste holte zat waar je kon zitten zonder geprikt te worden door een stekel. Snel probeerde hij zich van de draak te laten glijden, weg van deze verschrikkelijke plek. De eerste boot ging hij er weer op en dan zou hij een land zoeken waar geen mythische wezens hem wou opsmukken als een toetje. De draak waarschuwde niet eerst toen ze zich afzetten. De ene keer knipperen zaten ze nog in de boom de andere keer knipperen zaten ze in de helder blauwe lucht te zweven. Van schrik gaf hij een kort gejammer en klampte zich vast aan elk beetje grip dat hij wist te krijgen op de schubben en stekels van de draak. Hij hoorde hen opnieuw praten, maar hij wist niet of hij opgelucht moest zijn of bang. Misschien waren die mensen wel kannibalistisch of gaan ze rare toverspreuken op hem uittesten. Ze zouden hem vieze drankjes laten drinken en in een ketel gooien vol vieze groene brillende prut. Waarom overkwam hem dit.

Nagada leek vertrokken te zijn, maar Rainbow wilde het kind eerst bij een dorp afzetten die haar goed kende. Met soepele vleugelslagen vloog ze rustig door de lucht en haar manen wapperde achter haar kop, hals, rug en staart aan. De stekels staken daar wel door heen, maar die zag je bijna niet. Het gejammer van het jongentje sloeg ze geen acht op en ze keek even naar beneden voor ze weer voor zich uit keek. "Wat maakt je zo voor ons draken?" vroeg Rainbow en ze zakte iets naar beneden, maar niet te scherp zo kon ze het kind gerust laten zitten zonder dat hij zou weg glijden."Weet je wat ik zal je aan iemand voorstellen die ik uit de mensen wereld ken!" zei Rainbow via haar gedachten tegen het kind en ze versnelde haar vleugelslagen en zetten zich in om snel bij die persoon aan te komen.
( Ik zal bij de boerderijen een topic aanmaken.)