Herders en Draken

Er liep een eenzaam mens over de uitgestrekte velden, bedekt met mooie bloemetjes en gras. Het persoon hield een vrij grote kudde dieren bij zich, waaronder schapen en koeien zich voortbewogen, maar ook twee honden en een groot zwart paard. De mens leek tevreden en onbezorgd, maar er was dan ook geen reden voor de mens om het niet te zijn.
Opeens vloog er echter een zwarte schaduw achter de mens langs. Het viel de mens niet op, maar toch draaide hij zich om, en toen begon hij te schreeuwen en te rennen, richting het enorme zwarte paard.
'Draak, draak!' De mens schreeuwde om hulp naar niemand, en de enorme gestalte in de lucht begon te dalen. Het enorme dier vloog over de herder heen, en zette een stuk van het veld in vuur en vlam. Hij brandde een perfecte cirkel plat om de kudde vee heen, en landde toen midden in de ring. Het was een enorme draak, uit de kluiten gewassen en zwart, met een zekere groene glans. Hij had brandende, felgele ogen, en keek de mens aan met zijn intelligente ogen. Arconach, die zichzelf beschouwde als de zoon van de Aarde en de Lucht, voelde zich oppermachtig tijdens de jacht op deze kleine levensvormen. Normaal gesproken jaagde hij hoger in de ijle lucht, op berggeiten en de enorme bergrunderen die op de hoge vlaktes boven de wolken leefden.
Arconach vouwde zijn enorme gespannen vleugels langs zijn rug, en liep naar de mens toe. De grond voelde goed aan onder zijn enorme klauwen, en hij keek met gespleten ogen naar de mens. Hij brulde één keer, een langgerekte brul die diep vanuit zijn keel kwam, en de mens werd van zijn paard gegooid. Arconach grijnsde, en keek naar de mens in het gras.
En wat wil de kleine baas doen nu er een échte man voor hem staat..? Arconach snoof, en keek naar de mens met één oog.. Voor de grap opende hij zijn bek even, en liet hij zijn tanden zien aan de mens, die nu angstig weg leek te duiken.

(vrij voor iedereen! )

Anabelles ogen rolde in hun kassen uit pure irritatie, waarbij haar handen zich verm om de stof van haar jurk geklemd was om deze niet tegen het hoofd van de man te slaan. 'Schiet nou eens op, díos... Zelfs bediendes worden met de dag luier,' sneerde ze boos naar de mans hoofd, die gepukt ging onder een grote rugzak met allerlei spullen van Anabelle. 'Ja mylady,' klonk het eerbiedig onder een pijnlijke kreun, wat aangaf dat de rugzak al even zwaar was als hoe hij eruit zag. Geërgerd liep ze voor hem uit op haar gitzwarte hakken het glooiende veld af. Haar blik werd getrokken door een grote schaduw, waarbij haar vel blauwe ogen zich een seconden later naar de hemel begaven. Meteen ontspande haar gezicht, maar leek deze op de andere manier zich weer te spannen onder de sinistere vreugde die opspeelde in de vorm van een glimlach. Al gauw was de vuurzee zichtbaar, deed dit Anabelles pas versnellen bij het zien van de roodgele kleur. De draak was geland, had zijn prooi ingesloten. 'Vernunftig, formidable,' klonk het zachtjes, merkte niet eens dat haar bediende zijn pas had verlangzaamd en met grote angst naar het dier voor zich keek. Uiteindelijk bleef de al wat oudere man staan, gooide de tas van zijn schouders, draaide zich als de wiedeweerga om en zette hem op het lopen. Anabelle draaide zich met een ruk om, merkte niets meer van de intimiderende houding van de draak jegens de ruiter te paard in zijn vuurcirkel. 'Schoft, bandido, maldito vago!' was in haar pure woede weer grof uitgevallen in haar eigen moedertaal. Met een toegeknepen blik die bijna even woedend als het vuur achter haar vlamde keek ze het rennende gestalte na. 'Als je maar niet denkt dat je je loon nog krijgt, vulgaire escroto!' riep ze hem ziedend na, waarbij haar handen zich nog strakker rond de stof van haar jurk grepen om deze wat omhoog te houden zodat de onderkan niet over de vieze buitengrond zou slepen. Ze had niet eens meer haar aandacht op het schouwspel achter zich, keek alleen maar naar het steeds kleiner wordende puntje van de bediende waarna haar blik afgleed naar de rugzak die nu nutteloos en zwaar op de grond lag. Zwaar zuchtend, misschien ietswat overdreven, omklemde ze met haar wijs en duimvinger de brug van haar neus en sloot geërgerd haar ogen.

Gelukkig maak ik er een gewoonte van niets te eten dat bewust nadenkt. Tenzij ze me ergeren.. Ik vraag je om een bijdracht af te staan. Aan het goede doel; een hongerige draak, die al meerdere malen in zijn buik is gestoken vandaag, en geen zin heeft in nog meer onzin.
Arconach spreidde zijn grote vleugels uit, likte zijn geschubde lippen, en draaide zich om. Hij greep twee schapen en een enkele koe; de herder kon het duidelijk missen aangezien de rest van de kudde nog aardig groot was naar Arconach's idee. Hij slokte de dieren op, nadat hij grote hompen vlees van ze afscheurde of in het geval van de schapen ze gewoon in twee stukken uiteen trok nadat hij hun nek had gebroken. Hij hield niet van een pijnlijke dood. Hij was geen barbaar.

Nee, Arconach was meer dan de andere draken van de wereld.. Hij voelde het eeuwenoude bloed in zijn aderen stromen als heet zilver. Hij was dan ook een Hooggeborene. En was er trots op. Maar zijn jaren begonnen hem parten te spelen. De wereld veranderde zienderogen om hem heen, en de wereld leek zich boven de draken te verheffen, in een wereld van stenen gebouwen en sterke werpsperen die schub en bot konden doorboren. Arconach voelde zich daar soms verdrietig over; meer kwaad eigenlijk. De mens die nu steeds hoger de lucht inbouwde was volgens hem ondergeschikt aan de draak als het om de lucht ging. De Ouden hadden niet voor niks besloten dat de draken de lucht kregen en de mens de aarde. En ze lieten elkaar vroeger ook met rust...
Arconach snoof, en dacht aan het moment dat hij zijn innerlijke vrede verloor. Hetzelfde moment als dat hij zijn temmer verloor aan de schroeiende vlammen van vuur op de brandstapel. Verbrand als een ketter was zijn trouwe vriend geweest. Niks meer van over dan as en verschroeide botten; maar ook een spookachtige herinnering in Arconach's gedachten...

Op het moment dat Arconach met zijn sterke, lederachtige vleugels het vuur uitmaakte door erop te stampen en te klapwieken, kwam er een kleurrijke stoet aan de horizon. Het waren maar weinig mensen; de oude zwarte draak kon er maar twee bespeuren. Hij grijnsde breed, en bedacht dat hij zin had in een toetje. Een groot toetje in de zin van een gestolen wagen vol lekkernijen, zo had hij in gedachten.
Arconach spreidde zijn vleugels, en vloog op; met die luchtverplaatsing waaide de boom waartegen de herder steun zocht leek bijna omgeblazen te worden door de kracht van de wind.
Arconach landde vlak voor de kar; er zat een mens op, dat verlaten was door haar soortgenoot, die ver achter de kar weg aan het rennen was.
De grote zwarte draak grijnsde, en schudde eens met zijn machtige kop.
Wie hebben we hier? Zijn gedachte die in het hoofd van de vrouw doordrong klonk als stroop; vleierig en zoet. Hij hield zijn kop zijn en zijn oorflappen omhoog terwijl hij op antwoord wachtte.

[ Arconach, het is geen kar. Ze is gewoon te voet, en de bediende heeft de tas die hij droeg op de grond gegooit en is er vandoor gegaan :3 ]

Ziedend had ze zich omgedraaid, haar armen ferm over elkaar geslagen en haar toegeknepen blik op de wegrennende man gericht. 'Jaja, oud en fragiel. Rennen kan hij nog wel,' sisde ze spottend in zichzelf, woedend om het feit dat die zelfde man zo overdreven had lopen steunen en kreunen onder haar bagage. Geërgerd zuchtte ze, blikte even naar de onnormale, grote rugzak waarna haar aandacht werd getrokken door het klapwiekende gluid van vleugels. De verandering van wind door de kracht van dit verschijnsel deed de enkele plukken die uit haar strakke knot waren komen zetten naar achter blazen toen Anabelle zich had opgedraaid om de draak na te kijken. Haar geluk leek bijna het hoogte punt te bereiken toen het dier besloot terug te keren en zich machtige en grote lichaam voor haar op de grond drappeerde bij het landen. Haar handen hadden zich voor haar borst in elkaar geslagen, haar ogen glinsterend om het feit dat de draak voor haar zat. Een gitzwarte draak, de zwarte smaragd in een stenen collectie in haar ogen. 'Geestelijke communicatie, niet veel draken hebben dat,' verzuchtte ze, haar opsomming en woorden uitgesproken alsof ze een informatief boek voorlas. Haar rug rechtte zich, haar mondhoeken krulde om in een glimlach onder de altijd sinister strenge ogen hoewel deze blik nu wel wat verzacht was. 'Anabelle Victoria Esmeralda Olivira-Azcareñas de Mendoza is de naam. Je mag ook Lady Anabelle zeggen,' somde ze haar formele titel op, het laatste als het waren haar roepnaam met de hoffelijke titel ervoor. In haar ogen was elke draak een juweel op zich, een prachtig iets om haar verzameling mee uit te breiden. 'Wat is die van jou?' vroeg ze daarna, nog steeds met de rustige maar net iets hooghartige klank in haar stem. Haar adelijke bloed was altijd in haar houding te zien. Netjes, statig, hooghartig en in haar geval misschien een tikkeltje kapsones.