Het bestuderen van draken

Zuchtend kwam Mudly boven op de bergen. Dit was en bleef een hele klim. Met rustige passen liep hij door de bergen en keek rond. Het was tamelijk rustig. Hij merkte de aanwezigheid van de draken immers niet op. Enkele herten rende weg maar daarvoor was hij niet gekomen. Hij haalde zijn notitieboekje opnieuw tevoorschijn en glimlachte. Hij was er zeker van om vandaag wat informatie te vinden. Met rustige passen liep hij verder en speurde de lucht af. Draken konden immers vliegen en zo kon hij ze zien aankomen. Met een glimlach liep hij verder en speurde hij eerdere notities door. Ineens werd het kort donker en al snel weer licht. Mudly wist wat dat betekende. Er was een schaduw over gekomen. Het ging te snel voorbij om een wolk te zijn. Zijn ogen gingen naar de lucht op zoek naar de draak.

Aidon had het altijd al heerlijk gevonden om in ijle lucht te vliegen. Hij voelt al hoe hij lichtelijk benouwd wordt, als hij net langs de bergwand scheert, waardoor zijn schaduw op het steen goed zichtbaar is. Even is er een koelte op zijn huid te voelen, die al gauw voorbij is. Hij was door het wolkendek gevolgen, hoewel er nog kleine stukjes wolken aan de uiteinde van zijn vleugels zaten. Het lijken wel pluisjes, in vergelijking met zijn vleugels. Hij is nou niet bepaald groot, maar klein is hij al helemaal niet. Voor een moment sluit hij zijn ogen, terwijl hij zich laat kantelen en over de bergrug zoeft. Hierdoor ziet hij niet dat hij niet de enige op dit hoge punt is, op de herten na. Het is maar voor een moment, als plots vele geuren zijn neus bereiken. Nieuwe geuren. Zonder moeite herkent hij dat het veel draken zijn. Waar ben ik beland? vraagt hij zichzelf af, zich plots beseffend dat hij hier nog nooit ingeweest.

Mudly speurde de lucht af en vond na een tijdje de draak. Een witte draak deed hem even stil staan. Weer zo'n soort draak die hij niet had gezien. Hij schreef een paar kenmerken op die voor die draak echt naar voren kwamen en rende toen naar de plek waar de heen vloog. Echter hield hij snel stil. Hij stond recht voor een plek waar verschillende draken stonden. Hij besloot om maar niet te naderen. Soms was dat het beste en Mudly schatte in dat dit een moment was. Zijn blik ging weer door de lucht en opnieuw kreeg hij de draak in zicht. Nadenkend hoe hij zijn aandacht kon trekken.

(douchen BRB)

(eigenlijk bedoelde ik dat hij in Dragon World aankwam, en dat al die nieuwe geuren van heel het land in zijn neus vlogen xD)

Voetstappen achtervolgen hem en wat is onmogelijk dat hij die maakt. Met een ruk komt hij tot stilstand, zwevend boven een afgrond. Met een vloeiende beweging keert hij zich om en speurt met zijn ogen de bergen af. Af en toe ziet hij nog een laatste hert verdwijnen, maar aan eten heeft hij wel als laatste behoefte. Dan valt zijn oog op een lange gestalte die op twee benen loopt, in plaats van vier poten. Enkele centimeters laat Aidon zich zakken, zijn ogen inspannend. Uiteindelijk kan hij met zekerheid zeggen dat het een mens is. Vreemd bedenkt hij zich in gedachte, maar zijn verbazing weet hij te verbergen. Van de hoogte die nu nog tussen hen in staat, kan hij niet goed zien of hij wapens bij zich draagt, voor de draak een reden om op veilige afstand te blijven.

Mudly keek naar de draak die hem kennelijk ook al had gezien. Hij glimlachte. Hij zou niet veel kunnen spreken met de draak voor hij dichterbij zou kunnen komen. Even ging Mudly's blik naar zijn zwaard. Eveneens een factor waarom een wildvreemde draak niet dichterbij zou komen. Mudly glimlachte en keek weer naar de lucht. Nog steeds bedacht hij een manier om de draak nader te krijgen. Hij wilde maar wat graag meer van de soort ontdekken. Zijn blik ging even naar eerdere notities. Nee hij was niet eerder dit soort draak tegengekomen. Eveneens iets wat voor Mudly voorzichtigheid naar boven zou moeten roepen. Een andere drakensoort betekend een ander soort gedrag en dat is voor hem maar wat duidelijk.

Nog steeds volledig gespannen, laat Aidon zich nog enkele centimeters zakken. Tegelijkertijd zweeft hij wat naar achter, zodat zijn poten eigenlijk de grond zouden moeten raken, maar dat niet doen door het ravijn. Met zijn redelijk slechte ogen, houdt hij de mens met gefronste wenkbrauwen in de gaten, nog steeds niet goed wetend wat hij van hem moet verwachten. Een zacht zoevend geluid is te horen bij elke trage vleugelslag, veroorzaakt door de wind die door de punten van zijn veren stroomt.

Nogal inspi loos -.- sorry

Mudly keek toe hoe de draak langzaam dichterbij kwam. Hij zag aan het gedrag dat de draak op zijn hoede was. Mudly vond het nu het moment om te laten zien dat hij niet kwaadaardig was. Hij bond de schede van zijn zwaard van zijn heup los en legde het naast hem neer. Rustig haalde hij de dolk die bij het zwaard hing los en legde die er bij. Hij zette een paar stappen er van af en keek de draak aan of hij wilde zeggen dat hij alles behalve hem pijn wilde doen.

Aidon ziet de mens bewegen, maar wat hij precies doet is hem nog maar vaag, letterlijk. Als de tweebener er uiteindelijk vandaan stapt, kan hij raden wat hij zojuist heeft gedaan, maar er volledig op vertrouwen doet hij niet. Na even te aarzelen, besluit hij toch maar gewoon op de berg te gaan staan. Als de onbekende dan nog iets kwaads in de zin zou hebben, zou hij gemakkelijk kunnen wegvliegen. Om deze reden bleef hij nogal gespannen, zwaar snuivend. Zo probeerde hij elke geur op te nemen, maar door de ijlheid van de lucht gingen vele geuren verloren. Op zijn hoede komt de draak dichterbij, door zijn verminderde reukzintuig wel gedwongen om het met zijn ogen te zien.

Mudly keek naar de draak en merkte dat hij toch een poging waagde. Met rustige passen liep hij op de draak af die inmiddels op de berg geland was en bekeek hem dichter bij. "Wees gerust, ik doe je niets..." zei hij en bekeek de kleine details van de schubben. Daarna gingen zijn blik uit naar de vleugels. Deze waren voor zijn gevoel erg mooi. Iets waar deze draak trots op mocht zijn. Zijn ogen zochten nu die van de draak. "Mudly is de naam..." zei hij en glimlachte vriendelijk.

Zodra de man in beweging kwam, werd Aidon onrustig. Wantrouwig zette hij enkele stappen naar achter, ook al beweerde deze persoon dat hij hem niks zou doen. Bij het begin van het ravijn, brokkelde enkele keitjes van de rots af. Voor een moment keek de draak achter om, waardoor hij zag dat hij niet meer achter uit zou kunnen lopen. Snel keert hij zich weer op de persoon voor zich, besluiteloos blijven staan. Even hoorde hij de woorden aan, zacht grommend bij het vooruitzicht dat hij natuurlijk ook zijn naam wilde weten. Met zijn slechte ogen hield hij elke beweging van de man in de gaten, van plan om op te stijgen bij maar één onverwachtse beweging. Ondertussen bleef hij maar zwaar snuiven, zo de geur van de jonge man goed in zich opnemend.

Mudly keek de draak onophoudelijk aan. Hij wilde het niet onrustiger maken dan het al was. Zijn ogen gleden langs het lichaam. Het was een stevig gebouwde draak. Rustig naderde Mudly de draak wat. Hij legde zijn hand op de borstkas en streek er voorzichtig over. Hij had al vastgesteld dat het een mannetje was. Met zijn hand streek hij rustig verder. "Rustig maar, ik zal je niets doen..." zei hij kalm. Hij merkte aan het snuiven dat de draak nog steeds niet helemaal gerust was. Hij glimlachte en zei verder niets.

Aidon moest de neiging om weg te vliegen zodra hij hem aanraakt onderdrukken, maar ondanks dat hij het niet deed, klopte zijn hart harder dan normaal. Toen de onbekende, die zich had voorgesteld als Mudly, hem ook nog eens begon te aaien, had hij het helemaal gehad. Met opstuivend stof begon Aidon met zijn vleugels te slaan, waardoor hij traag van de grond kwam. Hoewel de draak zo snel mogelijk het contact tussen hen wou verbreken, keek hij wel uit dat het de tweebener niet van de berg zo stoten met één van zijn vleugelslagen. Zo kwam hij voorzichtig omhoog, zeker twee meter boven het hoofd van de onbekende blijven zweven. Met wantrouwige ogen keek de draak op de persoon neer, niet kunnen ontkennen dat hij toch wel licht nieuwsgierig naar de plotselinge verschijning was.

Mudly merkte dat de draak niet gedient was van zijn aanraking aangezien hij zo snel mogelijk omhoog wilde wegvliegen. Mudly zag dit alleen maar als een leerpunt. En kon dit gebruiken bij andere draken. Hij ging rustig zitten en keek de draak na. Echter bleek de draak niet volledig weg te vliegen maar juist een afstand genomen. Hij zag toch enige kans in het verder bestuderen van de draak. Rustig liep hij naar zijn zwaard waar hij ook zijn pijl en boog had achtergelaten. Hij pakte deze op en keek de omgeving af. Zijn ogen vielen op een hert. Hij spande de boog aan, niet op de draak lettend. Een enorme fout, aangezien de draak het als een bedreiging kon zie. Twee pijlen legde hij op de boog en schoot dit richting een hert. Deze probeerde mankend weg te lopen maar viel al gauw bewusteloos neer. Rustig liep Mudly met de dolk er naar toe en sneed verschillende stukken er van af. Met rustige passen legde hij de wapens weer bij het zwaard en liep naar de afgrond. Rustig legde hij het voedsel neer en nam wat afstand. Hij wilde op een of andere manier de draak zijn vertrouwen winnen.

Een rauwe grom ontsnapte tussen de geforceerde lippen van Aidon, toen er een typische [i]Ping!p/i] te horen was nadat Mudly de pijlen had laten gaan. Een zoevend geluid klonk, toen hij zich hoger liet stijgen. Ondanks dat zijn hersenen schreeuwde om te vluchten, kon Aidon het zich niet voorstellen om de onbekende los te laten. Op een veilige afstand, wat inhoud dat geen pijl hem kon raken, maar ook waardoor hij maar amper zicht heeft. Met fijn geknepen ogen volgt de draak elke beweging van de tweebener en zag tot zijn verbazing dat hij kennelijk vlees klaar legde. Hoewel zijn maag nou niet bepaald leeg was, zou hij geen nee zeggen tegen was vers vlees. Langzaam begon hij te dalen, richting de lappen vlees. Net voordat hij zijn nagels in het vlees zou kunnen zetten, begon Aidon plots hevig met zijn vleugels te slaan en met een enorme snelheid stoof hij op de tweebener af. Op het laatste moment veranderde hij van richting en zette zijn klauwen in de overblijfselen van het dode hert. Een eindje verderop, in zijn ooghoeken de mens in de gaten houdend, lande hij weer en begon hij stijf te eten van het karkas.

Mudly keek naar de draak en glimlachte toen hij dichterbij kwam. Echter was de reactie die de draak vertoonde totaal overwacht voor Mudly. Hij dook weg en rolde naar de rand van het ravijn. Hij keek op en slikte. Hij was amper verwijderd naar een val van een honderd meter. Hij slikte en zag dat de draak verder at aan het karkas. Hij glimlachte. Toch iets dat goed was. Echter gebeurde er iets onverwachts. Hij wilde opstaan maar het stuk waar hij op beland was brokkelde langzaam af. Niet veel later voelde Mudly zich vallen. Hij wist zich nog vast te grijpen aan een uitstekend stuk en hing nu met een meters grote afgrond onder hem te bungelen. Hij slikte even. Hij kon geen woord uitbrengen. Hij hoopte maar dat de draak hem had zien vallen en iets wilde doen.

Langzaam was Aidon zich begonnen te ontspannen, maar die ontspannenheid verdween als sneeuw voor de zon, toen hij in zijn ooghoeken een vreemde beweging zag. Met een ruk bracht hij zijn kop omhoog, daarmee een spier in zijn nek licht verrekkend. Hij speurt de bergrug af, maar tot zijn verbazing ziet hij niks. Écht helemaal niks. Traag kwam hij van het karkas af, waarvan de ribben waren gebroken onder zijn gewicht. Met lome stappen begint Aidon te lopen, als hij plots een keitje de diepte in hoorde ketsen. Hij trok zijn poten in, en met één enkele vleugelslag kwam hij, over de grond schrapend, bij de bron van het geluid; het ravijn. Zijn ogen waren tot nu toe samen geknepen, oplettend voor elk gevaar. Nu werden ze groot van ongeloof, als hij plots de man ziet bungelen. Proberen zij nou ook te vliegen? vroeg hij zich af, terwijl hij de man even bekeek. Met zijn slechte zicht kon hij geen enkel geglinster (?) of ander teken van aanwezigheid van wapens vinden, zodat hij besloot dat de vogel te vroeg het nest had verlaten. Nog een stukje verder, brachten zijn vleugels hem, zodat hij nu boven de afgrond zweefde. Traag begon hij te dalen, zijn weg loom naar de jonge man vindend. Ergens in zijn achterhoofd zei een stem dat hij sneller moest, maar de wantrouwen won het nog altijd van het instinct andere te helpen. Boven het hoofd van de tweebener bleef hij hangen, één van zijn poten strekkend. Voorzichtig bracht hij zijn klauwen om de relatief kleine heupen, in vergelijking met een draak, van de man en hij wachtte nog steeds wantrouwig af totdat de man zichzelf zou los laten.

Mudly keek naar beneden maar dat hielp niet. Hij hield met zijn handen stevig de wand vast maar voelde dat hij dit niet eeuwig vol zou kunnen houden. Af en toe pakte hij de rots opnieuw vast, zodat hij niet kon wegslippen. Hij keek op toen hij een witte gedaante zag. Hij voelde een grote klauw om zijn heup en wist wat het betekende. Rustig liet hij los en keek de draak aan. Hij hield zich vast aan een van de, zogehete, vingers van de draak en keek naar de afgrond. Hij had geluk gehad. Mocht de draak er niet zijn geweest had hij het vast niet gehaald.

Heel erg sorry dat ik zo lang niet heb gereageerd; ik was op kamp. Nogmaals sorry !

Zodra de spanning wegviel, merkte Aidon op dat de jonge man had losgelaten. Even spande hij de spieren in zijn poot in, toen die plots aan zijn tenen ging hangen. Hierdoor zou het kunnen zijn de de persoon in zijn klauw het als een moment van benauwdheid zou ervaren. Daarna begon hij loom met zijn vleugels te slaan, wat een zacht zoevend geluid veroorzaakte. Zo stegen ze langzaam, richting de bergrug en uiteindelijk erover heen. Midden op het stuk massief steen, zette de draak de jongen weer neer, ervoor zorgend dat hij nergens meer naartoe zou kunnen duiken, maar vooral een eind weg van zijn wapens. De afstand tussen hem en de wapens was bijna even groot tussen hem en het karkas van het hert. Zodra Aidon zijn klauwen net boven de grond voorzichtig weer openende en het lichaam aan hem voelde ontsnappen, vloog hij naar het karkas en ging gespannen op het gebroken lichaam zitten. Terwijl hij de jongen goed in de gaten hield, nam hij af en toe een stuk afgescheurd vlees in zijn bek.

Mudly keek naar de draak en glimlachte. Hij vertrouwde er op dat hij veilig was en voelde even een korte benauwdheid door het samentrekken van de spieren. Echter verdween dat snel. Hij kwam op de grond en draaide zich naar de draak toe die al snel naar het karkas ging. Mudly liep recht naar de draak toe, zonder aan zijn wapens te denken. Hij glimlachte en stond nu vlak bij de draak. Langzaam ging hij door zijn een knie en legde zijn hoofd op de andere knie als dank. "Dank je..." zei hij kalm. "Ik weet niet of ik er zonder U levend uit was gekomen..." zei hij en keek naar Aidon.

Aidon zou hebben gerold met zijn ogen, als hij de aanraking van de man niet zo verafschuwde. Om dat duidelijk te maken, siste Aidon luidruchtig. Dit ging gecombineerd met het verstijven van zijn nek en het naar achter leunen met zijn volle gewicht. Onder hem begon het karkas weer te kraken, ten teken dat nu ook de rug zwicht onder het gewelddadige gewicht van de volwassen draak boven op het lichaam. Traag slaat Aidon zijn vleugels weer uit, zich zo zo groot mogelijk proberen te maken. De slierten onder aan zijn kin wapperden ontspannen in de bries dier altijd over de bergkam woeid. De plukjes haar eraan lijken met elkaar te dansen, af en toe de man aantikkend.

sorry, heer erg inspiratieloos -.-

Mudly keek naar de draak maar toonde geen angst. Het sissen deed hem niets. Hij was de draak dankbaar voor zijn daad en zag geen rede om hem aan te vallen. Hij keek ineens op toen er een zwartblauwe draak er tussen kwam. Hij voelde even een onverwachte schrik en stond in een reflex op. Deze verdween echter weer snel. "Met rust laten? Hij heeft me zojuist gered.." zei Mudly kalm. "En hij mag me aanvallen, maar dat doet hij zonder reden. Ik ben alles behalve een vijand voor de draak.." zei hij kalm en keek weer naar Aidon. Zijn ogen gingen weer naar de nieuwe draak.

Aidon was licht geschrokken naar achter gesprongen, steigerend op zijn achterbenen. In een fractie was hij weer komen van de onverwachtse inval van de draak, iets wat hem snel weer met vier poten op de grond lied belanden. Geïrriteerd hoorde hij eerst de woorden van de zwarte draak aan, daarna die van Mudly. Toen de nieuw bijgekomen draak opnieuw begon te spreken, had Aidon zijn woordje al klaar staan. Toch hield hij zijn mond, nou niet bepaald in de stemming om uitvoerig uit leg te geven. Bovendien was hij geen enkele uitleg aan wie dan ook verschuldigd. Om zijn ergernis voor beide figuren te tonen, schudde hij met zijn kop, waardoor de slierten aan zijn kin sierlijk heen en weer bewogen. Daarna hield Aidon zich weer stil, sluipend enkele stappen naar achter zetten. Snel keek hij om, toen het massieve steen plots ophield, midden onder zijn voet. Enkele steentje brokkelde af, maar daar bleef het bij. Al snel keek hij weer naar de twee gedaantes, geen van beide een goedkeurende blik gunnend.

Mudly keek naar de twee draken. Zijn blik ging naar de witte draak die langzaam naar achteren liep. Een afkeurende blik op het gezicht van de draak deed hem des te minder gerust stellen. Hij liep rustig naar de witte draak en bleef hem strak aankijken. "Het spijt me wat ik je heb aangedaan. Als ik niet het hert had gedood en je vlees had aangeboden, had u ook niet naar mij gerend en ik weggedoken en was ik nooit in het ravijn gevallen..." zei hij en zuchtte even. Hij voelde zich licht schuldig. Hij draaide zich om en liep wat weg van de witte draak. Hij keek nog even over zijn schouder naar de witte draak. Hij pakte zijn spullen en deed zijn wapentuig weer aan. Daarna keek hij naar de witte draak opnieuw. Hopend dat hij zou zeggen dat hij toch moest blijven.

Aidon volgde met zijn ogen de lippen van de jonge man, die langzaam woorden van spijt vormde. Nadat de woorden hem goed en wel waren bezonken en zelfs al zo ver dat de jongen al klaar was voor vertrek, keek hij even in de ogen van de man. In een oogwenk versmalde de ogen van Aidon, langzaam zijn wenkbrauwen op trekkend. De afkeuring was niet voor jouw, noch voor je actie bedacht Aidon zich de woorden, maar voordat hij ze kon uitspreken, nam de andere draak het woord weer. Hij hield zijn mond, terwijl de draak maar door bleef ratelen. Zodra hij mompelde "moet ik weer meemaken" schudde Aidon zijn hoofd. Eigen schuld dacht hij, zich bij die gedachtes plots die voor de jonge man herinnerend. De woorden die de blauwzwarte draak had gesproken liet Aidon rustte, zich wendend tot de tweebener. 'De afkeuring was niet voor jouw, noch voor je actie' herhaalde Aidon exact zijn gedachtes. 'Je bent vrij om te gaan, maar weglopen is geen antwoord als het geen komt door een miscommunicatie' zei hij er zachter achteraan, hiermee zijn keuze niet willen beïnvloeden. Zijn stem klonk aangenaam warm terwijl hij zacht praatte, niet zoals toen hij de eerste woorden had gesproken. Die waren koud, neutraal geweest, bijna eentonig.

Mudly keek op toen hij ineens de stem van de witte draak hoorde. Hij kreeg een lichte glimlach op zijn gezicht. De woorden die volgde deden hem grinniken. "Ik was niet van plan weg te lopen. Ik was van plan om je met rust te laten. Maar aangezien de afkeuring niet voor mij noch voor mijn acties was. Waarvan dan wel...?" vroeg hij vriendenlijk. Met een glimlach keek hij naar de draak. Rustig legde hij zijn wapenuitrusting weer neer en liep wat naar de draak. Rustig ging hij in kleermakers zit zitten. Hij glimlachte en bleef toch op een afstandje zitten. Dat zou de draak misschien toch beter vinden. Zijn blik ging naar de draak. "Mag ik vragen wat je naam is..." vroeg hij vriendelijk en keek naar de draak.