gevangen en nooit verkocht

het was donker in de doos mudpaw zag niks. ze bleef verdrietig zitten. opeens gin de beur van de doos open. het velle licht scheen in haar ogen. KOM ER UIT! hoorde ze. haar verkoper probeerde haar uit haar doos te krijgen. maar dat lukt niet altijd goed. mudpaw bleef zicht vasthouden aan de doos. tot dat ze een grote behaarde hand zag. het greep haar bij de hals. ze werd er uit gesleurd zonder iets te doen had ze weer een touw om heer hals. verdrietig keek ze naar de grond. waarom wil hij me nog verkopen? niemand wil een draak zoals ik een verlegen stille draak die niet kan vliegen. wie il mij nou? ze werd door een luide stem uit haar gedachte gehaald. DRAKEN, DRAKEN TE KOOP! KOOP HIER UW DRAAK! en nog meer van die koop praatjes. opeens zag ze een kind een kind in de verte. het kind keek naar het kraampje.
de ogen van het kind gleden langs alle draken en bleven stil staan mij mudpaw

Adira liep over de markt. Het was erg druk en daar hield ze niet van. Ze kroop dieper weg in haar donkerbruine pij en verborg haar gezicht in de schaduw van haar capuchon. Adira was blind, maar de aanwezigheid van mensen was duidelijk te merken. Niet alleen hun ademhalingen en opgewekt geklets, maar ook de aanwezigheid was gewoon duidelijk te voelen. Het getril van de grond dat honderden mensen veroorzaakten was heftig. De geur van bedrijvigheid hing in de lucht. Het was duidelijk. Adira hield veel meer van het bos. Ze kreeg hoofdpijn van de trillingen, geluiden, gevoelens... Adira schudde haar hoofd en probeerde de impulsen weg te wanen, tevergeefs. Voorzichtig baande ze zich verder door de menigte, opzoek naar een uitweg. Maar het was zo druk, Adira was een beetje verward. Ze floot tussen haar tanden door en de geluiden die terugkaatsten maakten haar omgeving duidelijker. Marktkraampjes, mensen... Ze was op een plein, dat had ze eigenlijk nog niet door gehad. Ze had verwacht in een straat te zijn maar verder was het ook niet echt noodzakelijk om te weten.
Plotseling klonk er een woeste stem. 'Kom er uit jij!' Het klonk onvriendelijk, boos. Adira vroeg zich af wat er aan de hand was, maar het waren niet haar zaken. Vervolgens klonk er een beetje een angstig gepiep en daarna het geklik van metaal. Een halsband of een ketting zo te horen. Daarna schreeuwde dezelfde stem: 'Draak te koop! Koop hier uw draak!'
Adira kromp in elkaar van de herrie. Ze hoorde dat ze dicht bij de man stond en liep langs hem. Plotseling drong de geur van angst haar neus binnen. Ze rook ook de muffe dikke geur van een draak. De geuren vermengden met elkaar. Het was duidelijk dat de draak bang was en dat was logisch. Wat moest een draak nou op een markt? Wie ving en verkocht er nou draken? Was het niet te zielig voor woorden? Adira's ogen gleden nietsziend over het kraampje en ze bleef stilstaan. Toen de man nogmaals met luide stem zijn handelswaar wilde aanprijzen tikte ze met haar houten stok op de grond.
'Stil!' Het klonk bevallig. Ze kon zich niet concentreren als hij schreeuwde. 'Als je heel even je grote mond houd dan wil ik zaken met je doen.' Adira zakte neer op haar hurken en stak haar arm uit naar de draak. Ze kon hem niet zien, maar voelde zijn vochtige ademhaling tegen haar hand en zijn aanwezigheid in de lucht. Adira hoopte op een klik, een connectie, een reactie. Als de draak vijandig zou doen zou ze misschien nog even moeten nadenken over de koop, ze wilde niet met een vervelend dier opgescheept zitten, maar aan de andere kant zou ze hem dan ook vrij kunnen laten.

[Hoe groot ben je, mudpaw? En dan bedoel ik de draak :Pd]

[ik ben ongeveer zo groot als een pony maar ik kan ook kleiner worden. P.S. op de markt was ik zo klein als een hond]

mudpaw zag de hand hij keek omhoog een lief gezicht met licht grijze ogen was net te zien. bij snuffelde aan de hand het rook vriendelijk. mudpaw tilde zijn poot op en legde het op haar hand een tweede hand kwam later tevoorschijn. hij legde zijn kop er op en zijn snorharen de armen omhelzen neer als of zij wilde zeggen 'koop me ik wil hier niet langer blijven.wat tijd ging voorbij. totdat ze de verkoper weer hoorde. ga je hem nog kopen of niet? ik zit al maanden met hem opgescheept. zij de verkoper met een brom stem.

Adira voelde de adem van de draak tegen haar hand aan, het was warm en vochtig. De draak snuffelde aan haar hand, het klonk aarzelend, onzeker. En tegelijkertijd ook wanhopig. Wanhopig omdat deze draak hier zo graag weg wilde, zat deze draak hier al zo lang? Ineens voelde Adira dat de draak haar poot op haar hand legde en hem voorzichtig daar op liet rusten. Daarna, heel voorzichtig, legde de draak haar kop op Adira's andere hand en bleef zo even vredig liggen. En dat was het teken voor Adira om deze draak hier vandaan te halen. Zo'n lief vriendelijk dier, het was ook nog eens slim genoeg om te weten dat ze hier vandaan kon als Adira haar kocht...
'Ga je hem nog kopen of niet?' mopperde de verkoper ongeduldig met een brommende stem. 'Ik zit al maanden met hem opgescheept!'
Adira liet het draakje los, het speet haar dat ze haar geen aai over haar hoofd kon geven of zoiets, maar dat zou later nog kunnen. Nu moest ze dit dier hier zo snel mogelijk vandaan krijgen. Adira stond op en haalde uit haar zak een klein buideltje. Er zaten veel goudstukken in en ze wist niet wat ze voor dit dier moest bieden.
'Wat bied je voor dit mormel?' vroeg de verkoper ongeduldig. 'Ik kan hem niet meer aanzien!'
Adira voelde zich nijdig worden. Héel nijdig. Ze kon er niet tegen hoe deze harteloze verkoper haar aansprak en over het draakje sprak. 'Ten eerste is het een 'zij',' gromde Adira boos naar de verkoper. Het was voor Adira makkelijk om het geslacht van iemand te bepalen, ze kon niets zien of ruiken, het was gewoon haar intuïtie die vertelde welk geslacht iemand was. Dat gebeurde soms ook bij andere dingen bij leeftijd of wat een persoon deed. En haar intuïtie had er nog nooit naast gezeten. 'Ten tweede zou ik maar eens rustig aan doen als ik in jou schoenen stond. Als je kopers wilt trekken dan kun je mensen maar beter wat beleefder behandelen,' somde ze verder op. 'Ik bied vijftig goudstukken.'
'Vijfenzeventig!' bood de verkoper.
Adira keek de verkoper aan, althans, ze hoopte dat ze in zijn ogen keek want ze kon het niet zien. Haar blik vertrok in een boze uitdrukking en ze haalde ondertussen vijftig goudstukken uit haar buideltje. Ze had maar net aan genoeg goudstukken maar ze had er alles voor over om dit dier te helpen. Met een grof gebaar drukte Adira vijftig goudstukken in de handen van de verkoper. 'Niets meer en niets minder. Maak de draak nu los.' De verkoper leek te gehoorzamen. Hij liep ergens heen en drukte toen een stalen ketting in Adira's handen. Een ketting... dacht Adira boos. Hoe kon hij! Hij maakte dit dier zomaar vast aan een metalen ketting.. Hij sloot het op... Adira had zo'n medelijden en ze zou de man graag een klap in zijn gezicht geven maar eerst moest ze deze draak een handje helpen.
'We moeten even naar een rustig plekje,' zei Adira tegen de draak en ze hoopte dat ze haar verstond. Adira wist eigenlijk maar heel weinig van draken, praatten ze eigenlijk wel de mensentaal? Ze had geen idee...
Adira leidde het draakje mee, nog steeds aan de ketting maar die zou ze later losmaken. Uiteindelijk kwamen de twee uit aan de rand van dit dorp. Adira liep om een muur heen en voelde het gras en de aarde onder haar dunne zolen. Het geroezemoes van mensen klonk vaag op de achtergrond maar het was al heel wat rustiger en Adira kon zich nu veel beter concentreren.
Adira hurkte neer en tastte met haar hand naar de draak. Ze voelde haar zachtte vacht, kroelde kort over haar koppie, en vond toen de ketting die om de nek van de draak zat. Met haar vingers rommelde ze wat aan de halsband tot ze een knopje vond waarmee ze de halsband losklikte. Met een luid gerammel viel de halsband af.
'Je bent vrij nu,' fluisterde Adira. 'Vrij om te gaan en staan waar je wilt.' Plotseling bedacht Adira zich iets. Dit draakje was klein, misschien was het een dwergdraak, maar meestal waren draken veel en veel groter dan dit. Ze dacht diep na, heel diep. Ze maakte een beslissing die haar leven misschien, min of meer, zou veranderen. Haar leven was al veranderd maar misschien had ze er dan een goede vriend bij.
'Je bent jong, hè,' zei Adira. Ze hoopte dat het draakje haar verstond. 'Waar is je mama?' vroeg ze daarna.

[Het geeft niet hoor, het is prima ]
'

mudpaw liep door de drukke straat naast adira mudpaw keek om zich heen wat veel mensen ze keek voorzig uit langzaam zag ze een groen gras veld ze zag dat adria de ketting om haar hals losmaakte. daarna hoorde ze adria iets zeggen ze wist niet helemaal wat adira zij maar ze verstond wel mama. ze liet een zachte grom ontsnappen om nee te zeggen. mag ik bij jou blijven zij ze? mudpaw wel trek door die wandeling door de markt ze keen om zich heen. ze zag een appel boom. ze rende er naartoe, klom er in en plukt een bergje appels. ze tilde het op en bracht het naar adira. zelf begon ze aan een appel te knagen. het sap liep langs heet hals. mudpaw keek weer naar boven ze keek in de ogen van adira. opeens was hij niet meer in het bos, maar bij een groot gebouw met enorme witter bergen. ze zag kinderen werken. vreselijk, opeens zag ze een meisje met net zo wit haar als adira maar dan met groen ogen . ze bleef even naar haar kijken totdat ze een enorme gil hoorde. vlammen kwamen uit het gebouw. ze zag adira het gebouw in rennen. gillend en huilende kinderen rende voor bij. adira kam er met een ander meisje uit gerend. maar dit keer niet met groene ogen, maar grijze. mudpaw sloot haar ogen uit angst. toen ze haar ogen weer opende was ze weer in het bos. er moet iets gebeurt zijn in dat gebouw. ze moest haar helpen. mudpaw kroop tegen de benen van adria aan en hield haar vast. alsof ze wilde zeggen. ik blijf bij je ik help je.

Het draakje luisterde naar wat Adira te zeggen had. Ze leek zich goed te concentreren op Adira's woorden maar begreep niet alles wat ze zei. Toen Adira het woord 'mama' uitsprak klonk er een grom en ze begreep dat het draakje niet over haar moeder wilde praten. Er moest vast iets ergs met haar moeder zijn gebeurd. Of haar moeder had iets ergs gedaan, maar dat leek Adira onwaarschijnlijk. Het zou logischer zijn als het draakje gevangen was genomen door de handelaar en bij haar moeder vandaan was gehaald. Dat was wat er waarschijnlijk gebeurd, maar Adira wist het niet. Ze kon niet in iemands gedachten kijken.
'Mag ik bij jou blijven?' Adira schrok van de stem. Het klonk raar, vreemd, niet menselijk. Maar wel vriendelijk. Adira kwam tot de conclusie dat het de stem van de draak was, waarmee ook gelijk werd bevestigd dat het draakje wel degelijk gewoon dezelfde taal als Adira sprak.
'Natuurlijk mag dat,' antwoordde Adira hartelijk. Ze dwong zichzelf te glimlachten, iets dat ze zelden deed. Ze was blind dus glimlachen had voor haar geen nut, maar ze wist dat andere mensen - en misschien ook wel draken - het op prijs stelden als anderen lachten of andere emoties uitdrukte en als Adira er aan dacht probeerde ze dat dan zo goed mogelijk uit te voeren.
Plotseling voelde Adira de trillingen in de grond, het gesnuif van het draakje. Ze hoorde het wegrennen en in eerste instantie dacht Adira dat het draakje er vandoor was gegaan. Zo maar was weggerend en dat zou ze eigenlijk ook wel begrijpen. Natuurlijk kon het draakje bij Adira blijven maar als ze dat wilde was ze vrij om te gaan en te staan waar ze wilde. Dat zou misschien ook wel beter zijn... Alhoewel... Het draakje was heel jong - althans, dat meende Adira te hebben begrijpen - en misschien zelfs te jong om in haar eentje te leven.
Geluiden van pootstappen kwamen dichterbij en aan het geluid van de ademhaling te horen was het een draakje. Het draakje van net. Het draakje dat Adira zojuist had gered. De poostappen stopten vlak bij Adira en Adira bleef rustig staan. Ze vreesde het diertje niet. Er klonken een baar doffe ploffen op de grond en ze hurkte dieper neer. Haar hand tastte naar het geluid en vond iets ronds. De gladde schil en het steeltje aan de bovenkant bevestigden dat het een appel was en ook het gesmak van het draakje wezen er op dat het eetbaar was. Adira aarzelde niet en nam een hap. De appel was sappig en zoet.
Na een tijdje voelde ze de ogen van het draakje op haar gezicht. Ze kon het niet zien maar haar intuïtie vertelde haar dat, zoals gewoonlijk. Een tijdje bleef het stil maar toen voelde Adira hoe het draakje tegen haar benen kroop en haar vast hield. Een troostend gebaar dat Adira in de laatste paar jaar niet meer had gevoeld.
Na een lange tijd van een doodse maar prettige stilte zei Adira: 'Je mag bij me blijven. Maar je moet je goed gedragen, oké?' Misschien klonk het een beetje onvriendelijk om het op deze manier te zeggen maar Adira wist dat als het draakje zich niet zou gedragen, dat ze dan in grote problemen kon komen. Met name omdat ze geen beeld had. 'En verder... Laat ik maar gewoon naar je naam vragen. Hoe heet je?' vroeg Adira tenslotte. Ze wilde eerst graag het draakje leren kennen voor ze het echt onder haar hoede zou nemen.

toen mudpaw haar appel op had hoorde ze weer gebrabbel van adira ze probeerde het te verstaan. moeilijk was het niet het waren maar 3 woorden. toch best wel raar, een draak kan mensen niet verstaan maar wel met ze praten. misschien was dat wel een kracht van haar. opeens hoorde ze de woorden van adira weer in heer hoofd, dit keer wist ze wat het betekende. misschien was dit wel een kracht van haar. 'mudpaw' zij ze tegen adira. en jij? na adira's antwoord was het even was het stil. totdat ze een grote luide brul hoorde. ze keek achter om. een enorme draak kwam op heb af. de draak was nog ver weg. mudpaw kon dus een plan bedenken om adira te redden. ze probeerde adira de draak te laten zien maar dat gaat moeilijk als je blind bent. mudpaw dacht diep na. opeens wist ze het van die draken die een mens op de rug hadden. dan kan misschien ook wel met adira. mudpaw begon te groeien. spring op me rug. zij ze tegen adira. ik ben gegroeid je kan me nu berijden. pak daarna me hoorns stevig vast. ik haal je weg bij die draak! zij de moedig. maar moedig was ze eigenlijk niet. misschien was die draak wel van de verkoper. mudpaw rende door de bossen weg an die draak. ze liep zo lang door totdat ze een groepje lege boerderijen zag staan. ze rende een van de gebouwen in.hopend dat de draak hun niet zo volgen of vinden. mudpaw ging liggen
en lied adira van haar rug stappen. wees stil. fluisterde mudpaw. de draak is nog buiten. opeens voelde mudpaw zich duizelig een flits van de draak ging door haar hoofd. naar iets in de ruimte waar mudpaw en adira zaten.

Het draakje gaf gehoorzaam antwoord. Ze scheen Mudpaw te heten en Adira antwoordde ook weer met haar naam. Nu kende de twee elkaars namen en leek het alsof ze elkaar al langer kenden. Het is namelijk veel eenvoudiger als je iemands naam kent.
Het was een tijdje stil maar plotseling klonk er een brul. Een harde woeste brul die door merg en been ging. Ook de grond trilde vreselijk, harder naarmate het dier dichterbij kwam. Adira wilde rennen, het dorp weer in, maar ze wist dat ze nu bij Mudpaw moest blijven. Ze moest zorgen dat Mudpaw niets overkwam, ze nam haar nu toch onder haar hoede? Dan moest ze ook voor haar zorgen. Maar wat moest ze doen? Het was handig geweesd als Mudpaw de ketting nog om had zodat ze haar mee het dorp in kon sleuren, maar het dorp was al een eindje weg en Mudpaw zou het waarschijnlijk niet op prijs stellen als ze de halsband weer om moest.
Plotseling leek er iets te gebeuren. Adira had haar hand op Mudpaw's rug gelegd maar zijn rug leek nu hoger te worden. Hoger en hoger. Heeft ze ineens vleugels gekregen en vliegt ze? vroeg Adira zich af. Ze had net al gemerkt toen ze Mudpaw aaide dat ze geen vleugels had dus dat zou raar zijn. Wat gebeurde er? Adira was verward maar wist dat er haast was. Vreselijke haast want het gestamp en gebrul werd harder, en daarmee ook woester.
'Spring op mijn rug, ik ben gegroeid en je kan me nu berijden!' riep Mudpaw. 'Ik haal je weg bij die draak!' De tijd die drong deed haar stem paniekerig klinken, maar tegelijkertijd ook heel moedig en dapper.
Adira wilde aarzelen maar dat kon ze zichzelf niet veroorloven. Ze was nu nóg meer in de war, hoe kon iets plotseling groeien? En nog meer vragen kwamen in haar op maar Adira dwong haarzelf Mudpaw te gehoorzamen. Ze tastte ook met haar andere hand naar Mudpaw's rug en tilde haar been op. Voorzichtig klom ze op haar rug en hield zich stevig vast aan de manen op Mudpaw's rug. Plotseling schoten de twee vooruit en Adira huiverde van de snelheid die haar de adem benam. Ze voelde de wind in haar gezicht waaien en in haar oren ruisen. Het gaf een kick maar tegelijkertijd wekte het ook angst op. Het was raar, eng zelfs, om niets te kunnen zien, vond Adira. Daar bedoelde ze mee dat het eng was om zich niet bewust te zijn van haar omgeving. Ze voelde de structuur van de grond niet onder haar voeten, alleen de lucht en de vacht van Mudpaw onder haar handen. Ook kon Adira niet met haar stok - die ze nog stevig in haar hand had - rondtasten om te kijken wat er in de weg stond. Het was raar, heel raar. Ze wilde zich graag bewust worden van haar omgeving en floot tussen haar tanden door om dat wel te worden, maar de wind vervormde de terugkaatsingen van de geluidsgolven en leken onzuiver te worden alsof het rimpelde, net als water.
Na een lange tijd van onzekerheid stopte Mudpaw. Ze zakte door haar knieën en liet Adira afstappen. Haar benen trilden maar ze negeerde dat. Haar aandacht was gericht op Mudpaw, de geluiden die weerklonken gaven aan dat ze weer opstond.
'Wees stil, de draak is nog buiten,' fluisterde Mudpaw. Adira wilde haar mond houden maar voelde zich zo verward dat ze het moest vragen.
'Wat gebeurt er? Waar is de draak?' vroeg ze. Haar stem kneep een beetje van de schrik en verwarring. Plotseling merkte Adira dat er iets raars gebeurde. Mudpaw leek een beetje te wankelen en er gebeurde iets raars in de lucht. Nou niet in de lucht, het was weer Adira's intuïtie die haar vertelde dat er iets aan de hand was.

[Is dat ook een kracht van Mudpaw, dat ze kan groeien? xD]

[ja dat heb ik in het begin toch verteld ]\
ik maak een nieuwe topic we zijn namelijk allang niet meer op de markt XD
maar in het bos (nieuw plaats:
Long valley --> groene bossen
ik noem hem ware vriendschap oke?