Gevangen

Het enigste wat ze zich nog kan herrineren is dat ze werd neergeschoten en viel,voor de rest is alles blanco.Toen ze wakker werdt zat ze in een grote kooi en overal liepen vleesige wezens rond de kooi,ze begon wild te ''brullen'' zo hard als ze kon.De harige vleesige bij haar kooi stond hard te roepen ''Te koop!!Draken te koop!!!''ze zag nog een paar draken in kooien zitten,zij waren ook gevangen.Alleen wist ze niet waarom,maar een ding wist ze zeker ze zal wraak nemen als ze uit de kooi is.Maar toen ze tegen de tralies van de kooi beukte gooide de man een steen naar haar.Het deed best pijn want hij kwam best hard aan precies tussen haar ogen,op een gevoelige plek.Daardoor zag ze even niks maar toen ze haar ogen opende stond er een rare vleesige in een net pak bij de man,gelukkig kocht hij een andere draak.Nou ja''gellukig''??Het was ook weer zielig voor de andere draak maar hij beter dan zijzelf.tegen de avond ging iedereen weg van de markt,de man legde een doek over haar kooi en ging weg.Dit was haar kans nu moest ze ontsnappen,maar ze was te moe en snel viel ze in slaap.De volgende morgen was de man alweer vroeg bij de kooi hij had niks te eten bij,maar ze had erge honger dus bleef ze maar stil liggen anders kostte het haar te veel energie.Later op de dag kreeg ze een biefstukje en wat water maar verder niets dus ze ging maar weer slapen ze sliep 1 hele dag en nacht.Daarom had ze de volgende dag best veel energie,maar ze had de hoop opgegeven ze kwam er toch niet uit,tot dat ze opeens iets hoorde.Het was een vleesige maar deze had een betrouwbare stem,zou die haar kunnen helpen??Maar ze was te moe om na te denken en viel weer in slaap


[goh wat slaapt ze toch veel![inspiratie loos]]

Het weer begon aardig te verzwaren. De wolken pakte steeds meer samen en ze dreigde regen te laten vallen. Een grijze draak met regenboog kleuren kon een wilde brul van twee dagen terug niet uit haar hoofd krijgen. De kristallen rond haar hals hadden de hulp roep op gevangen en aan haar door gegeven. Met snelle vleugelslagen schoot Rainbow door de lucht ze wilde toch graag weten of ze deze draak als nog kon helpen? De brul achterhalend door de kristallen als nog op te laten spelen werkte perfect en ze kreeg de markt van een stad in de gaten. Zelf was ze hier nog niet zo lang geleden op geweest om aan mensen verkocht te worden, maar dit waren andere draken jagers. Jammer dat ze Kliennie niet bij haar had die zou haar goed hebben kunnen helpen, maar ze schudden haar hoofd en kon de gedachten aan haar eigen gevecht niet uit haar kop zetten. Rainbow dook naar beneden en zag een mens met een van de drakenjagers spreken, maar ze zulen zich znel uit de voeten moeten maken, want ze hielt niet van dit soort dingen. Een draak hoorde zelf op mensen af te komen en niet de dat de mensen de draken gingen dwingen om een mens aan te nemen! Een luide en machtige brul rolde uit haar bek en alle mensen op de markt keken omhoog. De stads mensen vluchten weg van de markt, maar de drakenjagers dachte aan haar een goeie duid te kunnen verdienen. Rainbow's kristalen begonnen te gloeien en ze zond naar de mensen pijngolven die hun lichaam binnen drongen. Over de grond rollend van de pijn konde ze weinig tegen Rainbow doen. Ze had haar aanval verbeterd en nu kon ze ieder arpart pijn doen wanneer ze deze kracht nodig had. Rainbow landen zwaar op de eerste kooi en brak door het dak van hout. Ze klauwde verschillende stukken weg en deed dit bij de andere kooien tot ze bij de laaste kooi aankwam waar een rode draak in lag. Rainbow keek haar even aan en haar kristallen vertelde haar dat dit de draak was geweest die de brul twee dagen terug had gebrult. Rainbow wachte niet langer en sloopte het houten dak van de kooi van de rode draak. Ze was nog jong en had de kooi zelf waarschijnlijk niet los gekregen? Rainbow draaide zich om naar de draken jagers die bij kwamen van haar aanval. Ze stapte dreigend met haar vleugels opgeheven op de mannen af en de gromde daar ook dreigend bij. De andere draken sloten zich bij haar aan en omsingelde de mensen in een kring. 'Stelok trilangga triplo etano!' riep Rainbow in de taal der draken. De overige draken zeiden haar na en een soort touw omwikkelde de drakenjagers die hen stevig vast bonden. Daarna vlogen de andere draken weg en Rainbow draaide zich naar de jonge rode draak om. 'Kom, kun je nog vliegen of hebben ze je te veel uitgehongerd?' vroeg Rainbow en bleef op haar hoede voor de mensen die zich voorzichtig uit hun huizen door de ramen keken.

Langzaam werd ze wakker,ze was suf en ze had het gevoel alsof ze hol was.Ze had 2 dagen op een biefstuk geleeft en dat was niet erg veel.Ze probeerde haar ogen open te doen maar zelfs dat kostte te veel kracht,maar ze voelde de aanwezigheid van een draak die haar wilde helpen.De draak vroeg haar iets''Kom, kun je nog vliegen of hebben ze je te veel uitgehongerd?''.''Ja ik denk dat ik nog wel kan vliegen...''zei ze suf en ze probeerde op te staan.Toen ze eenmaal stond begon alles om haar heen te draaien,wat had die rare man met haar gedaan??Het was in ieder geval niet veel goeds.Ze dacht even dat ze hallucineerde toen er een grijze draak met regenboog kleuren voor haar verscheen.Alles begon er weer wazig uit te zien.En ze had het gevoel dat ze flauw ging vallen.Ze kon nog net blijven staan.''Wat is er met me gebeurt?''vroeg ze aan de regenboog draak.Maar voor dat ze andwoord kon krijgen viel ze neer.Het leek erop dat de man haar had vergiftigd,om te zorgen dat ze niet zou ontsnappen.

Rainbow hoorde aan de stem van de jonge draak dat ze erg verzwakt was en ze reikte in de resten van de kooi om het jonge dier eruit te halen toen ze om viel. Verschillende soldaten kwamen aan lopen om de onsnapte draken te vangen, maar ze waren al te hoog en Rainbow met het jong waren de enigste die ze nog zouden kunnen vangen. Rainbow hielt het jong stevig in haar voorpoten toen ze de eerste pijl al tussen haar schubben voelde steken. Luid brullend draaide zij zich naar de soldaten om en spuwde een regenboog aan vlammen uit haar bek. Ze moest het jong zo snel mogelijk in veiligheid brengen voor het jong te zwak was om nog iets te kunnen doen? Rainbow opende haar vleugels die daardoor een windvlaag maakte en de meeste mannen weg blies. Daarna schoten grote kristallen uit de grond die haar voor de volgende pijlen beschermden. Met een paar krachtige slagen steeg ze hoog boven de stad uit en Rainbow nam het jong mee naar een plek waar de bomen dichter opeen stonden dan normaal. Ze legde het jong op het mos en creérde een koepel van kristal om het jong tegen de wilde dieren te beschermen. Het jong had voedsel nodig en snel ook. Ze rende tussen de bomen door opzoek naar een prooi of twee? Ze liep een geruime tijd tot haar sneus de geur van gazelles op pikte. Rainbow rende er heen en sloot twee van de Gazellis in een ring van kristal zodat ze niet onnodig nog langer hoefde te rennen dan dat het nodig was, want ze moest nog terug naar het jong. Met twee beten waren de dieren dood en Rainbow pakte ze beide in een van haar poten voor ze weer terug rende. Na de weg terug gerend te zijn zag ze dat het jong nog veilig in de koepel lag. Bij aankomst zakte het kristal weg tot er een klein randje over bleef. Rainbow legde een van de prooien voor het jong neer en hoopte dat het snel wakker zou worden en zou gaan eten. Zij zelf ging naar de ring van kristal liggen en waakte over het jong.

Langzaam werd ze wakker,ze wist niet wat er gebeurt was.Maar ze rook de sterke geur van bloed.Ze zag twee gazelles liggen en begon er gelijk een op te eten.Toen zag ze de andere draak.Ze zag er lief uit,en ze had dus niet gehallucineerd.Ze was erg blij met haar hulp,maar ze snapte niet dat een goede draak een slechte draak zou helpen...Nou ja ''slecht'' ze wist het nog niet zeker maar ze was zeker verandert na dat de man haar gevangen had.En ze zal wraak nemen!Maar eerst moest ze haar aanvallen nog leren kennen.Toen ze over alles had na gedacht ging ze weer tegen de draak liggen.Ze leek als een moeder voor haar.Al wist ze dat dat ze dat niet was.

Een beweging trok haar aandacht en Rainbow zag hoe de jonge draak een van de gazelles op peuzelde, maar na haar maaltijd ging ze tegen Rainbow aanliggen. Rainbow keek even te vreden naar het jong en zag dat ze de gazelle helemaal op had tot op de botten na dan. Zelf had ze ook honger en reikte met haar kop naar de andere gazelle waarna ze ervan begon te eten. De wolken begonnen water te lekken en de druppels regen spatten al snel op de grond. Rainbow keek even op en liet de kristallen rond hen groeien zodat er een afdak en een rond van kristal rond hen heen lag, zodat ze prima nog naar buiten konden al ze wilde. De regendruppels konden echter niet naar binnen komen en ze lagen dus lekker droog. Rainbow richten haar kop weer op het jong en ze likte het bloed van haar lippen. 'Hoe heet je kleintje?' vroeg Rainbow en slikte even voor ze haar kop even ter zijde bracht. Ze had iets gehoord, maar toen zag Rainbow dat het een jonge beer was. De karkassen hadden zijn aandacht getrokken. Rainbow pakte de resten van haar gazelle samen met die van het jong en gooide die de struiken in. De jonge beer rende op de resten af en brulde dankbaar naar Rainbow. Deze knikte enkel voor ze de kristallen grot weer in liep en weer naast het jong ging liggen. 'Ik ben Rainbow.' zei Rainbow en wachten geduldig op het antwoord van het rode draken jong.

Ze rook weer bloed,maar het kwam van de andere gazelle. Ze zag dat de regenboog draak die had opgegeten.De draak vroeg'Hoe heet je kleintje?'.Ze andtwoorde''Nagada en jij?''. Ze had weer genoeg energie van de gazelle en de goede slaap.''Weet jij wie mijn moeder is'' vroeg nagada,omdat ze na het schot van de jager bij de markt alles vergeten was.
Rustig stond ze op,ze zag dat er een soort kristallen schild om hun heen was.De zon weerkaatste op het schild en er verschenen verschillende kleuren,rood,groen,geel enz.'''Wauw,hoe kan dat??''vroeg ze aan de draak.Ze was gefacineerd door de kleuren en bleef staren. Ze kreeg een glazige blik in haar ogen. Het leek alsof ze even weg was.

Rainbow hoorde de stem van de jonge draak die zich Nagada noemde. 'Ik ben Rainbow en ik weet niet waar je moeder is of wie ze was?' zei Rainbow en keek Nagada even treurig aan. Ze wilde het jong graag helpen, maar ze wist niet wie haar moeder was? Rainbow zag dat Nagada naar het schild keek en ontdekte zelf dat de regen was gestopt en de zon weer door kwam. De kristallen rond mijn hals geven mij de gaven om de kristallen in elke vorm te laten groeien die ik wil.' legde ze aan Nagada uit en ze keek rustig toe hoe het jong met een glazige naar de overkoepeling bleef kijken.

Rainbow zei dat ze de kristallen in elke vorm kon laten groeien,en dat vond ze echt prachtig. ''Wat gebeurt er als een van de kristallen op je nek afgezaagd wordt door een jager ofzo?'' vroeg Nagada want ze zag dat er ook kristallen op haar nek zaten. ''En hoe kan een draak zijn of haar krachten ontedekken?Want ik kan nog geen een aanval...Kun jij me helpen?'' ze begon steeds zachter want ze schaamde zichzelf. Hoe kon het toch zijn dat een draak zijn krachten niet kende??? Ze vond het belachelijk van haarzelf en durfde er daarom niet over te praten. Ze wist niet wat ze moest doen.

Rainbow hoorde de vragen van Nagada en glimlachte vriendelijk toen ze hoorde aan de stem van de jonge draak dat zij zich schaamde. 'Als een van de kristallen wordt afgezaagd of gebroken door een gevecht dan word ik heel erg ziek en ik blijf ziek tot het kristal weer is aangegroeit.' zei Rainbow en ze duwde zachtjes haar snuit tegen die van Nagada als troost dat zij zich niet hoefde te schamen om haar ontwetendheid van haar krachten? 'Het is heel normaal dat een jonge draak zijn of haar krachten nog niet kent tot hun achste maand dan beginnen de eerste voorteken te komen. Omdat jij je krachten niet kent is het altijd even verwarrend, maar je magische gaven kunnen van alles zijn. Ik zal je zeggen wat ik allemaal kan. Mijn eerste kracht die ik ontdekte was die van de wind. Ik kan wind vlagen veroorzaken die tot hevige stormen kunnen worden, maar meesteal gebruik ik ze om vervelende mensen weg te blazen. Ik kan bijna iedere ziekte genezen maar de meeste verwondingen zijn heelbaar, maar als ik in een gevecht iemand op afstand wil aanvallen kan ik deze genezende gaven ook gebruiken om ze stevige pijnen te laten lijden. Ik kan muren van aarde uit de grond trekken, maar soms ook uit steen, maar dit is een kracht die ik niet gauw gebruik het kost me meestal al mijn kracht en de laatste kracht is die van de kristallen en die heet Crystal light. Deze kracht heeft de uit een lopende krachten in zich en ik kan daarom dus ook de kristallen in elke vorm laten groeien die ik wil, maar ik kan het ook als een soort van schild gebruiken tegen de meeste aanvallen. Zuur aanvallen houd het ook op afstand, maar dat is iets minder effectief, door het zuur brokkelen de kristallen eerset af dan op de meeste aanvallen.'vertelde Rainbow en ze gaf uit leg op wat haar krachten zowel konden. Ze was benieuwd naar wat voor krachten het jong zou krijgen. Bij rode draken was het meestal normaal dat ze verschillende vuur krachten kregen, maar ze kende de moeder van Nagada niet en wat voor soort ze was wist ze ook niet dus Rainbow zou zich laten verrassen. 'Ik zou me vereerd voelen jouw te helpen te ontdekken wat jouw magische krachten zijn.' zei Rainbow en boog haar op om haar kop op ooghoogte met die van Nagada te brengen en keek haar vriendelijk aan. Ze zou het jong graag onder haar hoede nemen, net zoals ze met het drakenei voor een paar jaar terug had gedaan.

Toen ze hoorde dat Rainbow haar wou helpen was ze vereerd. Ze vond het geweldig. Het leek net alsof ze weer een moeder had. Ze vloog een stukje in de lucht'Mischien...mischien kan ik wel.....uhm....''zei ze. Ze wist niet wat ze kon. Vuurspuwen had ze al geprobeert maar dat lukte niet. Maar ze zal niet opgeven. Ze zag twee bomen staan 3 meter van elkaar af,ze begon op hoge snelheid op ze af te vliegen. Alles ging zo snel en voor ze het wist gingen haar vleugels oplichten. Ze wist niet wat ze moest doen en ze ging te snel om af te wenden of om te stoppen. Ze sloot haar ogen en verwachtte een harde klap maar dat was niet. Toen ze haar ogen opende zag ze dat de twee bomen door midden ''gezaagd'' waren. Ze had een nieuwe aanval ontdekt; Steelwing.

Rainbow zag dat Nagada een stukje de lucht in vloog en een grote snelheid creérde, Rainbow glimlachte te vreden en keek rustig toe naar wat ze probeerde te doen. Haar bezorgdheid nam toe toen ze zag dat de jonge draak recht op twee bomen afvloog. Rainbow had een waarschuwing willen riepen, maar ze zag hoe de bomen werden gekapt door de oplichtende vleugels van Nagada. Rainbow grijnsde breed en snapte dat het jong op eigenkracht een aanval had ontdekt. 'Goed gedaan Nagada!' riep Rainbow en klapperde met haar vleugels waarmee ze hoogte won en hoog boven de bomen uit kwam. 'Weet je hoe je een loeping moet maken?' vroeg Rainbow aan Nagada en wachten geduldig door stil in de lucht te blijven hangen.

Ze hoorde de vraag van Rainbow.''Nee!Wil je het me leren??''. Snel vloog ze op har af. Het leek haar wel cool om wat kunstjes te leren. en daar kon ze ook nog eens wat mee. Het was mischien handig met jagen. Zeker wist ze het niet maar ze wilde wel graag kunstjes leren zoals loopings. Door de liefde die Rainbow gaf leek het alsof ze weer een moeder had. Ze voelde zich geweldig. Een draak die haar hielp,ze had een nieuwe aanval geleerd haar dag was geweldig.''Wil je me ook helpen mijn aanval onder controle te brengen?Dan kan ik hem leren gebruiken!''vroeg ze. Ze vloog op nog wat dichterbij en wachtte op andtwoord.

Rainbow begreep dat Nagada dit kunstje nog niet kende en ze glimlachte breed. 'Ik zal je helpen deze aanval te verbeteren en je de kunsten te leren die iedere draak moet kennen voor het leven net als de loeping's. Volg mij maar!' zei Rainbow en dook opzij en liet zich eerst vallen waarbij ze haar vleugels dicht tegen haar lichaam had aan gedrukt. De wind gierde langs haar heen en ze schoot op de bomen af als een baksteen die hoog boven een ravijn werd los gelaten. Vlakvoor boven de boomtoppen opende Rainbow haar vleugels weer en stuurde zo dat ze weer naar boven ging en klapwiekte met haar vleugels en draaide rustig aan over de kop en draaide halverwegen opzij en vloog weer naar de plek waar ze begonnen was en wachten op Nagada.

Nagada vloog nog iets verder omhoog,ze liet zich met haar vleugels zich zich aan vallen ze opende haar vleugels aan draaide. Ze had een looping gemaakt. Ze was super trots. ''Ik kan het!''ze schreeuwde het zo hard als ze kon. langzaam vloog ze naar Rainbow. ''Wil..wil jij mijn mama zijn?'' vroeg ze verlegen en wachtte op andtwoord. Ze wist niet wat voor andtwoord ze kreeg maar ze hoopte dat ze het leuk zou vindde. In haar gedachtte dwaalde ze af. Ze dacht hoe het leven zou zijn als ze haar ouders had gekent... Ze kwam weer bij postieve en luisterde naar wat Rainbow zei.

Rainbow keek toe hoe Nagada haar opdracht gevolgd had en ze zag dat het jong de loeping iets te groot maakte, maar ze zou haar wel bij brengen hoe ze de loeping iets kleiner zou kunnen maken, maar Nagada was hier al trots op en ze glimlachte te vreden. 'Goed gedaan Nagada, maar je maakte hem iets te groot.' zei rainbow en gaf aan wat ze nog verkeert had gedaan. De vraag van Nagada overdonderde Rainbow totaal en ze sloeg haar vleugels steeds langzamer en zakte zo weer naar de grond tot ze die onder haar poten voelde en ging zitten. Rainbow keek Nagada recht aan met verraste ogen en ze voelde een herinnering op spelen. Rainbow had al zins ze Kami had ontmoet gedroomd over drakenjongen van hem en haar, maar Kami was niet verliefd op haar geweest en ze had dat heel erg gevonden, maar nu had ze een jong gered die haar vroeg of ze haar moeder wilde worden! 'Zou je dat echt willen?' vroeg rainbow en haar ogen begonnen te fonkelen. 'Ik... ik zou... dat heel... heel graag willen Nagada.' zei Rainbow en ze voelde haar kristallen zacht op gloeien die nu een warm licht af gaven, maar de wamrte was niet alleen te zien maar je kon het ook voelen. Rainbow voelde zich nog meer vereerd door deze vraag ze had niets liever gewilt dan een jong van haar eigen te hebben, maar ze zou niets liever willen doen dan Nagada aan te nemen en haar op te voeden als een dochter van haar eigen. Rainbow drukte met haar snuit tegen elk kristal die rond haar hals zat en haar snuit begon te gloeien, daarna drukte rainbow haar snuit tegen de kop van Nagada recht tussen haar ogen. De zachte warme gloed sprong van haar snuit over en landen op het kristal tussen de ogen van Nagada. 'Nagada wanneer je op onderzoek gaat en je om hulp verlegen zit kun je me altijd berijken door alleen maar aan mij te denken. Zelfs als je alleen maar een vraag hebt dan kom ik meteen naar je toe. Waar je ook bent ik zal je altijd horen.' legde Rainbow aan Nagada uit en ze likte haar over haar kopje.

Stil bleef ze zitten en luisterde naar wat rainbow zei. Maar ze wilde niet alleen hulp ze wilde echt weer een moeder. Ze kroop dicht tegen rainbow aan en voelde de warmte van de kristallen. Ze had haar ''thuis'' gevonden. Ze zal Rainbow trots maken! Ze zal haar niet in de steek laten! Nooit niet! Stil vloog ze omhoog en probeerde nog een paar loopings te maken , en de laatste ging helemaal goed. Ze was super blij. Dit was de beste dag in haar leven! Ze had een nieuwe aanval geleerd,een nieuw kunstje en als aller belangrijkste ze had een moeder...een hele lieve.....

Rainbow glimlachte toen Nagada strak tegen haar aankroop en daarna weer de lucht in vloog om de loeping nog te verbeteren. Ze zat rustig toe te kijken tot een stel schimmen haar aandacht trokken. Rainbow keek even tussen de bomen en ontdekte dat er mensen zich naar hen toe haasten. Ze rook dat het drakenjagers waren en er zaten er zelfs tussen waar ze eerder tegen gevochten had. Rainbow stond op en opende haar vleugel dreigend. 'Nagada blijf daar het is hier beneden niet veilig!!' riep Rainbow naar boven en ze brulde dreigend naar de draklenjagers en schudden wild met haar kop, waardoor haar hoorns een snijdende beweing maakte door de lucht. De mannen die haar aanvallen kende bleven even stil staan, maar hun nieuwe leider spoorde ze aan en dwong ze door te lopen. Rainbow zetten haar rug hoog op en ging op haar tenen staan. Rainbow klapte haar vleugels in en vouwde die dicht tegen haar lichaam aan. De meeste mannen zagen wat Rainbow deed en vluchten naar een veilig heen komen en klemde zich vast aan de bomen of struiken waar zij zich aan vast konden houden. De andere drakenjagers vloekte zacht en renden door naar Rainbow. Eerst leek de wind haar in de steek te laten, maar toen Rainbow een woord in de taal der draken riep stak de wind op en blies iedereen bij haar vandaan. Verschillende mannen knotste tegen de bomen aan andere rolde over de grond. De wind was boven de bomen rustig tot bijna geen wind, maar tussen de boomstammen raasde de wind als bij een zware storm. Toen Rainbow de wind weer zijn gang liet gaan verdween de zware wind en werdt weer gewoon en blies zachtjes door haar lange manen. Rainbow brulde nog een keer dreigend naar de mannen voor ze haar vleugels uitsloeg en naast Nagada ging vliegen. 'Bij mij zal je altijd veilig zijn, Nagada mijn lieve pleeg dochter.' zei Rainbow en keek haar rustig aan. 'We zullen naar een rustigere plek gaan.' voegde rainbow eraan toe en begon al te draaien naar het rustige meer.

( Ik zal een Topic aanmaken bij het rustige meer.)