A piece of rest.

Aiwendils lichaam deinde neer op de tred van Rainbow. Naast zich hoorde ze de zachte voetstappen van Kliennie. Haar ogen waren nog steeds gesloten, ze was net pas weer echt bij zinnen gekomen. Haar oogleden gingen langzaam open en ze keek door haar wimpers waar ze was. De bomen omringden hen, achter haar zag ze nog meer bomen. Gelukkig ze waren het bos al in. Het was een stuk fijner gevoel dan in het dorp. Ze zag de plat gedrukte grasprietjes waar Rainbow ooit gelopen had, ze waren zeker al een paar dagen op weg. Haar hoofd voelde zwaar en haar gedachtes waren nog een grote waas. Toch moest ze even verder kijken. Ze bewoog haar hoofd nauwelijks, haar ogen flitste af een toe van links naar rechts onder haar donkeren wimpers verborgen. Dit deel van het bos herkende ze niet, waar was ze. Dit was niet haar bos, al voelde het wel heel erg vertrouwd. Ergens voelde ze toch een beetje onrust, waarom waren ze hierheen gegaan. In het normale bos was het toch ook goed. Ach ze zouden wel een reden hebben voor dit, waarschijnlijk was het hier rustiger. Ze sloot haar oogleden weer en dommelde langzaam weer in door het ritmische heen en weer gewieg.

[No inspi Guys --']

Langzaame passen weergalmde tussen de oeroude boomstammen samen met de voetstappen van Kliennie die sneller moest lopen om Rainbow bij te houden. Ze wilde graag zo diep mogelijk het bos in gaan als het mogelijk was. Ze wilde graag ergens heen waar het lekker rustig was. Haar geheugen aan dit deel van het bos was niet zo goed, omdat ze er maar een keer eerder was geweest. 'Kliennie heb je honger?' vroeg Rainbow met zachte stem om Aiwendil niet te wekken. Het was al dagen geleden dat ze het dorp achter zich hadden gelaten, maar in de tussentijd hadden ze maar weinig stops gemaakt. Rainbow stopte even om er zeker van te zijn dat Kliennie even in zijn rugzak kon kijken?

Kliennie liep zwijgend achter rainbow aan, maar naarmate de dagen verstreken en de nachten zonder echt te hebben gerust. Kliennie vroeg zich af waar ze naar toe gingen hij herkende dit deel niet van het bos niet. Hier was hij nog nooit geweest. Kliennie had hongeren en was doodmoei geworden van de reis en het niet rusten en niet eten. rainbow ahd flink doorgestap de laaste dagen, kliennie had af en toe moeten rennen om haar bij te houden.

Rainbow leek uiteindelijkt te stoppen, omdat ze langzamer ging lopen, hij had totaal niet gehoord wat rainbow had gevraagd. Kliennie zakte vermoeid op de grond, buiten adem en moei als een hond. Kliennie keek even naar Aiwendil die nog steeds vredige lag te slapen. En rainbow was even gestopt maar liep alweer door, Kliennie wou eigenlijk roepen maar had er de adem niet voor. Hij wou even wat eten wat slapen een uurtje rust, dan kon ze weer verder gaan.

Langzaam schrok ze weer op. Hoe lang had ze geslapen. Duf keek ze nu pas echt goed om haar heen, Kliennie liep toch naast Rainbow toen ze voor het laatst wakker was geworden.. Ze wreef hard in haar ogen en keek nog beter al was haar zocht nog voor gedeeltes erg wazig. Ze zag wel dat ze bewogen, en nog steeds in het bos waren. Ze rook de vreemde nieuwe bosgeuren en dierengeluiden, geluiden in vreemde partronen en nieuwe liederen die ze niet kenden.
Haar ogen werden langzaam scherper en ze zag nu weer duidelijk de donker groene bomen. Ze zat nog steeds op Rainbow die stug doorliep. Het was moeilijk haar evenwicht te bewaren zo heen en weer geschud door het snelle rennen. 'Rainbow, waar is Kliennie.' Vroeg ze redleijk bezorgd. Om zich heen kijkend zocht ze iets van Kliennie.
Langzaam schoof ze van de rug van Rainbow, en probeerde op haar eigen benen te staan. Wankelend deed ze een pas maar viel vrijwel meteen op de zachte aarde. 'Hoe kan dit nou weer.' Mopperde ze tegen zichzelf, nu weer helemaal wakker. Haar maag knorde zachtjes, beschaamd sloeg ze haar armen om haar maag heen. Hoe lang had ze wel niet geslapen?
Ze tuurden naar achteren, geen Kliennie. 'Kliennie!' Schreeuwde ze. Haar vriend haar naam galmde zachtjes door het woud, waar was hij gebleven.

Rainbow leek door iets aan getrokken te worden en zag niet dat Kliennie door zijn benen zakte en haar blik werdt naar voren getrokken. Daar was iets en Rainbow kon niet plaatsten wat het was, maar iets in de verte van het woud riep haar naam. Rainbow begon eerst normaal te lopen, maar al snel begon ze te rennen. Wat kon het zijn dat haar naam kende? Toen ze opeens de stem van Aiwendil hoorde en haar van haar rug af voelde glijden stopte Rainbow met rennen en zocht ook naar Kliennie. Ze waren alleen en Kliennie was niet eens in de buurt. Wat was er met haar loos? opnieuw weerklonk haar naar gedragen door de wind. Even luisterde Rainbow weer naar de vreemde stem, maar de drang om naar Kliennie te gaan zoeken was te sterk. Rainbow begon met haar gedachten het bos af te speuren en vond Kliennie met de hulp van het amulet dat ze hem gegeven had. "Kliennie! Kliennie waar ben je!" riep Rainbow door het kristal heen. Het kristal gloeide op en zweefde omhoog. Het kristal zou Kliennie de weg wijzen naar waar Rainbow en Aiwendil waren. 'Aiwendil alles komt goed Kliennie is zo hier.' zei Rainbow en keek Aiwendil rustig aan.

Kliennie staarde moe naar de grond en haalde rustige adem, hij moest echt even tot rust komen. Hij keek op, en keek toen verbaast omzich heen waar was Rainbow gebleven. Ze had ergens haast om naar iets toe te gaan, Kliennie haalde boos zijn schouders op. Kon ze niet even wachten, wat is er aan de hand eerste Aiwendil en nou Rainbow die dagen zonder te rusten en eten aan het lopen is. Kliennie zuchte even en stond weer op. Hij kon nou even eten en goed uitrusten maar de drang om naar Rainbow en Aiwendil te zoeken was te groot. Hij liep rustige verder en hoorde al snel de bekende stem van Rainbow en zijn kristal begon te gloeien. Een helder wite licht, wat was het toch een mooi en handige ding wat hij van Rainbow had gekregen. Hij zag in het kristal waar ze waren en stonden.
Hij borg het kristal weer op en liep er nou iets sneller er op af. Ineens voelde hij wat tegen hem opknallen. Door de verrassen en de knal viel Kliennie met een smak op de grond en liet zijn boog op de grond vallen. Eerst dachte hij dat het een persoon, maar toen hij een stekende pijn in zijn schouder voelde en een wolf op hem af zag komen. Snel pakte hij de ander wolf bij zijn keel en hield die omhoog en drukte met zijn ander hand tegen zijn borst aan. De ander wolf beet nog harder in zijn schouderblad en begon wild met zijn kop te schudde.
Kliennie wist niet hoe lang hij dit volheild. Hij voelde de klauwen van de andere wolf die op hem stond en die hij met veel moeite tegenhield, zodat hij niet naar kliennies keel zou vliegen. Kliennie dacht wanhopige aan Rainbow en Aiwendil. En schreeuwde het uit van de pijn en keek even naar de ander wolf die een groot stuk vel in zijn bek had. hij liet zijn arm slap op de grond vallen, hij had geluk dat de wolf nog neit zijn arm er af had gerukt maar dat zal dalijk wel komen. Hij voelde zich al slaper worden en zijn zicht werd al wazige. Hij kon nog net zien hoe de wolf teverden op zijn vel zat te kauwen. Kliennie werd er misselijk van. ‘Rainbow help me’. Dacht Kliennie wanhopige. Langzaam zakte zijn andere hand van de keel van de tweede wolf. Die nou aardige dicht bij zijn keel zat. Hoeplijk kwam Aiwendil en rainbow snel, anders was hij ten doden opgeschreven.

(verveelde me)

Een pijnlijke gil boorde zich door de kop van Rainbow. Zins haar band met Kliennie en haar transormatie kon ze hem bijna overal in DW spreken via hun gedachten. Erg handig, maar niet als de ander pijn leed. De roep om hulp van Kliennie sneed door haar ziel en Rainbow crieerde een kristallen koepel rond Aiwendil zodat zij geen last zou krijgen van potenseele aanvallers en begon te rennen op haar achterpoten en stoot met de snelheid van de wind tussen de bomen door naar Kliennie. Rainbow zag nog net dat hij zijn arm liet zakken. Een woeste grom rolde over het gras en de wolven keken verschrikt om, zelfs de wolf die al een stuk van Kliennie had gescheurd. Rainbow klauwde de wolf die bij de keel van Kliennie was weg en slingerde deze tegen een boom aan. De wolf die Kliennie bij zijn schouder vast had liet los en stoof ervandoor De laatste wolf liet het vel liggen en sprong naar Rainbow's keel om haar het zwijgen op te leggen, maar de staart van Rainbow stak daar een stokje voor en zwiepte de laatste wof door de lucht en knalde hard tegen de grond en bleef liggen. Rainbow draaide zich naar Kliennie toe en zag hoe slecht hij eraan toe was. Ze begon te zingen en zijn wonden heelde, maar de conditie van kliennie was al uitgeput door die dagen reizen. De pijn was verdwenen, maar ook Rainbow voelde zich moe en kon het ook niet langer meer vol houden. Maar haar koppigheid stak op en Rainbow pakte kliennie met haar bek vast en zorgde er voor dat ze alleen zijn kleren vast pakte en hees hem tussen haar vleugels, zodat hij er niet meteen vanaf zou vallen. Rainbow draaide zich om en liet rustig terug naar Aiwendil die nog in haar kristallen kooi zat. Ze tikte er met haar sneus tegen en het kristal zakte weg in de grond. 'De wachters van het bos zijn langs geweest, ik weet niet waarom, maar we zullen wel in de buurt van iets belangrijks zijn!' zei Rainbow en liep door op zoek naar een plek waar ze even konden rusten. Met trage terd liep Rainbow tussen de bomen die opeens op hielden te bestaan en weg vielen. Een enorme openplek openbaarde zich en een groot gebouw stond bij een van de mooiste watervallen die Rainbow ooit gezien had en ze stond als aan de grond genagelt naar al dat schoon te kijken.

Zonder enige waarschuwing of dat ze er iets aan kon doen vormden er een kristallen koepel om haar heen. Ze schreeuwde haar protesten maar rainbow leek het niet te horen, ze rende gewoon weg. Ze sloeg tegen het kristal maar had al snel door dat het verspilde moeite was, kristal was moeilijk te breken en ze zal vast snel bevrijd worden. Toch voelde het rot, alsof ze een vogel was gevangen in een benauwd kooitje. Niet bepaald prettig, ze liet zich op de zachte aarde vallen en probeerde haar gedachten maar op een rijtje te zetten, alles was nog een warboel.
Het laatste wat ze zich kon herrineren was het gevecht dat als een waas aan haar voorbij was gegaan en dat Rainbow zich op haar rug had gehezen na verscheidene bezorgde blikken toegeworpen te hebben gekregen. Nu zat ze hier, in een kristallen kooi, en Kliennie moest wel in gevaar zijn. Anders was Rainbow niet zo snel weg gegaan en had ze haar niet in deze koepel opgesloten. Ze was misschien wat verzwakt maar lang niet weeroos. Ze had haar kling nog, en een dolk. Haar pijl en boog waren zwaarder te gebruiken maar ze zou het vast nog wel kunnen.
Verveeld leunde ze tegen de koepel op en bekeek de wolken.

Na een tijdje hoorde ze het geroffel van Rainbow's passen en stond weer op. Daar zag ze Rainbow, met Kliennie in haar bek. Hij zag er moe uit, bleekjes. Hadden ze dan echt geen rust genomen terwijl ze buiten westen was. Bezorgd keek ze toe hoe de koepel om haar heen de grond weer inzakten. 'Jullie zien er moe uit, hoe lang heb ik geslapen en wat is er gebeurd?' Vroeg ze bezorgd en liep achter Rainbow aan. Haar passen waren nog onstabiel en wankel maar ze wist haar evenwicht goed te bewaren. Een grote openplaats werd zichtbaar en er gebouw midden in. Het leek op een tempel maar ze wist het niet zeker, ze had niet verwacht dat er Tempels in Dragon World bestonden. Het gekletter van een waterval deed haar beter kijken, het was een prachtige omgeving. 'Laten we rusten, ik denk dat jullie dat wel kunnen gebruiken.' Zei ze zwakjes en wachtten op antwoord of tenminste een reactie.

Kliennie voelde de wolf adem die bijna met zijn neus tegen de zijne kwam. Waar blijf Rainbow, wanhopige keek hij omzich heen. Hij hoorde haastige voetstappen van een draak, er kwam een glimlach op zijn gezicht. Rainbow kwam tussen de bomen van dan en liet een woeste grom horen. De wolven verstijvende van angst. Rainbow pakte met haar grote klauw de wolf die op hem stond en gooide hem tegen een boom. De andere stoof er als een haas vandoor. Langzaam voelde hij zich zwak wegzakken en werd zijn zicht Langzaam zwart. Hij verloor zijn bewustzijn en blijf levenloos op de grond liggen. Ineens hoorde hij de mooie stem van rainbow die zong in het donkere, langzaam werd zijn zich weer normaal. Eerste zag hij alleen een wat licht, daarna een grote schim. Langzaam verscherpte alles en zag hij rainbow staan, Kliennie glimlachte even. Maar verloor daarna weer zijn bewustzijn. Hij voelde alleen nog maar hoe hij werd opgetild en ergens ander neer werd gezet, op een rug.
Kliennie wou alleen nog maar slapen, Toen hij weer bijkwam stonde ze bij een waterval. En hoorde hij Aiwendil zeggen. 'Laten we rusten, ik denk dat jullie dat wel kunnen gebruiken.' Kliennie knikte instemmend, hij kon wel wat rust gebruiken en keek naar Rainbow. Hopelijk waren ze nou bij hun bestemming en kunnen ze even rusten. Hij had nog niet echt naar de omgeving gekeken, Kliennie was door nog te moei voor en veil al snel weer in slaap.

Aiwendil's woorden leken van ver te komen, maar de laatste woorden drongen het diepste tot haar door. "Rust, dat kunnen we nu goed gebruiken!" dacht Rainbow en keek even om naar kliennie die net even wakker was geworden, maar hij viel al weer in een diepe slaap. 'We kunnen het beste het dichste stuk bij het water uitzoeken.' zei Rainbow en liep naar het water toe waar zij zich neer legde, natuurlijk er voor waken dat kliennie niet van haar rug viel. De lucht stroom op de openplek was vreemd het leek alsof het hier veel dikker was dan tussen de bomen. Rainbow draaide haar kop om naar Aiwendil. 'Zou je Kliennie van mijn rug willen halen voor het geval dat er nog meer aanvallen komen?' vroeg Rainbow aan haar en wachten tot Aiwendil haar temmer van haar rug had af gehaald. Nu kon ze vrij bewegen zonder bang te hoeven wezen dat hij van haar rug viel en nog verder gewond raakte?

Na een paar uur hoorde Rainbow een verdacht geluid en ze stond alvast op. De geur van wolven hing in de lucht en Rainbow maakten zich klaar haar houding werdt beschermend zodat aiwendil en Kliennie beschermd achter haar vleugels waren. Haar blik was op de onringende bomen gericht. Grotere wolven dan die Kliennie hadden aangevallen kwamen sluipend tussen de bomen vandaan en keken haar dreigend aan. "De wachters van de tempel!" dacht Rainbow en bleef in dezelfde houding staan als voor de wachters tevoorschijn waren gekomen. [color=red]'Wat brengt een draak en twee mensen hier heen naar heilige grond?!'color] vroeg de voorste wolf met een groot liteken over zijn rechter oog. Rainbow hoorde dat de wachter het niet kwaad bedoelde, maar zijn stem klonk wel streng. Rainbow deed haar vleugels dicht al hielt de de wachters scherp in de gaten. 'Wij zijn hier per toeval gekomen eerbiedige wachter, We hebben een zware strijd achter de rug en wilde alleen een rustig plekje zoeken om even uit te rusten en weer verder te trekken.' vertelde Rainbow naar waarheid. Al hadden zij en Kliennie niet zo zwaar gestreden als Aiwendil, zij zat er het meeste mee. En na haar woorden boog Rainbow haar kop respectvol naar de leider van de wachters die haar eerbetoon waardeerde en zijn blik zachter werdt toen ze uitgesproken was. Rainbow hoorde een van de twee zachtjes kreunen, misschien zouden ze wakker worden, wand ze hadden allebij liggen slapen terwijl zij de wacht had gehouden?

Bij de waterkant ging ze naast Kliennie liggen en viel vrijwel meteen in slaap, ondanks alle dagen waarin ze geslapen had leek ze doodmoe.

Pijnlijk geschreeuw van mannen, gekrijs van bange vrouwen, gehuil van trillende kinderen. Een groot plein, elven, haar volk, allemaal dood. Een grote plassen bloed, het droop zelfs van de muren. Een misselijk gevoel beving haar. Ze schreeuwde en huilde, verder op zag ze haar broer. Ze rende er naar toe, hij mocht niet dood, niet hij. Ze schreeuwde een waarschuwing voor Duron maar hij leek het niet te horen. Een onbekende in zwart gehulde mantel stak hem neer met zijn kling. Als een pudding zakte hij in elkaar. Ze schreeuwde naar haar broer, haar korte benen rende er naar toe maar ze leek niet verder te kunnen. De zwarte kap van de mantel viel af, een lachend gezicht. Die van de mensen.
Met een schok hapte ze naar adem maar rolde zich tot een bal en viel weer in haar nachtmerrie.
Het bos, dit was het bos waar haar ouders naar toe waren gevlucht. ''Mama, ik wil hier niet zijn. Ik wil naar Duron.'' Pruilde ze en haar blauwe ogen fonkelde smekend in het maanlicht. ''Het spijt me Aiwendil, maar je broer is op een lange reis. Hij wou dat wij drieen weg gingen van de elven. Hier zijn we veilig.'' Ze kreeg een aai over haar bol. Toch had ze het pijnlijke in haar moeders even blauwe ogen gezien. Zich vastklampend aan de plooien van haar moeder gehavende rok liepen ze door.
Ze waren er nu al twee maanden en ze begon het naar haar zin te krijgen. Het bos zat vol leuke dingen, de diertjes speelde graag met haar, ze had zelfs al naampjes voor hen verzonnen. Het favoriete hertje had ze Duron genoemd, omdat hij net zulke mooie bruine ogen had als haar broer. Morgen werd ze officieel vijf jaar. Bij een boom begon ze te graven naar wat wortels. Ze waren zoet en een beetje bitter maar prima voor het avondeten.
Zachtjes neuriend liep ze terug naar haar ''huis'' een oude verlaten hut. Iets zinde haar niet, er waren geen vogeltjes die haar verjaardagslied floot of haar terugkomst. Alles was doodstil. Zachtjes duwde ze de deur open die krakend open ging. Bloed, overal. Haar vader en moeder op de grond. Midden in de kamer, een mens. ''Ren.'' Hoorde ze zachtjes haar moeder zeggen.
Ze kreunde zachtjes, nee niet opnieuw. Ze wreef met de rug van haar hand snel de opgedroogde tranen weg en deed haar ogen open. Er waren wolven, maar ze spraken. Niet begrijpend en nog natrillend van haar droom keek ze naar Rainbow. 'Wat is er aan de hand?' Vroeg ze terwijl probeerde haar stem niet te laten trillen. Wat was er toch allemaal gaande.

Kliennie werd langzaam weer wakker van de stemmen die hij hoorde een paar klonken er bekende. Hij hoorde Aiwendil vragen, 'Wat is er aan de hand?' Kliennie rekte zich uiit en keek nog wat slaperige omzich heen. Hij zag Aiwendil bij Rainbow staan. Maar hij zag ook wolven, maar die konden spreken. Niet begrepend en vragend keek hij naar Rainbow en naar de wolven. Aiwendil begreep er ook niks van, Kliennie stond langzaam op en ging naast Aiwendil staan. 'Wat is er aan de hand?' Vroeg Kliennie ook, het was niet erg onrgineel omdat Aiwendil het nog geen 5 seconden geleden ook had gezegt. Maar dat ginger nou echt door zij hoofd. Wat is er heir in hemelsnaam aan de hand. Hij richte even zijn blik naar Rainbow. dat was de enige en de wolven dan, die hier het wel leken te begrijpen. Maar zijn blik gleed al snel weer naar Aiwendil. Het leek wel of ze gehuild had, ze probeerde het te verbergen en had snel wat opgedroogde tranen weg geveegd. Maar je kon als je goed keek duidelijk nog wat tranen zien. Kliennie legde zij hand op haar schouder en vroeg zachtjes in haar oor. 'Aiwendil gaat het met je.'

De vraag die Aiwendil stelde werdt snel opnieuw gevraagd, maar nu door Klienne en Rainbow draaide haar kop naar hen om. 'We zijn hier op heilige grond deze wolven zijn een van de wachter van de Tempel die we nu kunnen zien. 'Vertelde Rainbow en draaide haar kop weer naar de wachters die knikte bij haar uitleg. Jullie kunnen hier uitrusten, maar als er iets uit de tempel gestolen wordt zullen we jullie drieén volgen tot wat er ook gestolen is terug in de tempel aanwezig is!' zei De leider van de wachters en draaide zich om, waarna ze verdwenen tussen de bomen. Rainbow ging liggen en keek even van Aiwendil naar Kliennie. 'Nou jullie hebben het gehoort.'zei ze vrolijk en liet haar kop op het zachte mos neer komen en sloot haar ogen, waarna ze in slaap viel. Hopelijk konden Kliennie en Aiwendil het even zonder haar af, anders zou ze weer wakker worden en mee helpenmocht dat nodig zijn?

Kort wachtte ze op Rainbow antwoord maar haar herhaalde vraag deed haar achterom kijken. Kliennie leek ook wakker geworden te zijn, wat schuldig keek ze naar de grond. Ze had hem vast wakker gemaakt, terwijl de jongen juist zijn rust nodig had, hij had minstens twee dagen moeten rennen om hier te kunnen komen. Nu had ze hem nog wakker gemaakt ook.
Een hand verzwaarde haar schouder en de zachte stem van Kliennie in haar oor. Iets geschrokken draaide ze haar hoofd een beetje en keek recht in de blauwe ogen van haar vriend. Ze knikte kort maar wende meteen haar blik van hem af. Waarom leek Kliennie zoveel door te hebben, dingen die ze probeerde verbergen zelfs haar tranen, leek hij gewoon te zien. Rainbow richtte zich weer tot hen en ze keek afwachtend naar de draak. De wolven waren dus de bewakers, wachters hoe je ze ook wou noemen, van deze tempel. Hun waarschuwing was niet bepaald gastvrij. 'En ik maar denken dat tempels plekken waren waar je gastvrij werd ontvangen en een plek van vrede en rust was.' Zei ze droogjes. Kort keek ze hoe Rainbow in slaap viel en stond toen op. Ze klopte het vuil van haar broek en shirt en mijdde de blik van Kliennie. Haar gedachten zaten bij haar droom.
Ze snapte het niet, de nachtmerries over het verleden waren zo lang geleden, hoe kon het dat ze opeens terug kwamen, kwam het misschien door deze plek.
Zonder iets te zeggen liep Aiwendil langs de waterkant naar de waterval. Op haar knieen boog ze zich over het water en waste haar gezicht. Haar spiegelbeeld trilde door de vallende druppels. Aandachtig keek ze naar haar spiegelbeeld, het zag eruit alsof ze naar een vreemde keek. Ze grimaste toen ze naar haar blauwe ogen keek, haar hand verdween in het water en veegde haar spiegelbeeld uit.
Ze keerde het water de rug toe en koos een plekje tegen de natte rotsen om te zitten. Haar blik gleed onwillekeurig naar Kliennie. Hij had iets van haar broer Duron vond ze. Wat ze gelijk hadden wist ze nog niet, maar ze wist dat ze in enkele opzichten op elkaar leken.

Rainbow en Aiwendil keken hem aan toen hij ook vroeg wat er aan de hand was. Toen Kliennie zijn hand op de schouder van Aiwendil had gezet en zachtjes had gefluisterd in haar oor. Keek ze geschrokken om, ze knikte kort maar richte wel meteen haar blik weer naar de grond. Alsof ze zich er voor schaamde dat hij iets doorhad. Maar zou was hij nou, hij had meestal we lsnel door als er iemand wat dwars zat.
Rainbow richte zich weer op de wolven die een waarschuwing gaven. Ze waren dus op heilige grond en de wolven bewaakte de tempel. Wachter noemde ze zichzelf. Kliennie knikte kort en keek toe hoe rainbow voor de wolven stond. De waarschuwing die de wolven kwamen brengen was niet vriendelijk en gastvrije. Wat je meeste toch wel bij een tempel verwacht als je daar kom een gastvrije welkom, en vrede en rust. Kliennie haalde zijn schouders op, en keek de wolven na die weggingen. 'En ik maar denken dat tempels plekken waren waar je gastvrij werd ontvangen en een plek van vrede en rust was.' Zei Aiwendil, kliennie knikte instemmend en glimlacht, ze dacht er precies zo over.
Kliennie liet zijn blik even over de wolven gleden en toen naar Rainbow die omdraaide en ging liggen waarna ze in slaap veil. Aiwendil mijdde zijn bliken liep zonder wat te zeggen naar het water, en dronk wat water en waste haar gezicht. Kliennie zuchte ze was niet haar zelf sinds het gevecht in het drop. Ze had het er zwaar mee. Aiwendil liep naar wat rotsen en ging daar zitten. Kliennie merkte dat hij wat trillde op zijn voeten. Sinds hij hier in dit stuk van het bos was voelde hij zich niet echt goed op zijn gemak. Aarzelend liep hij naar haar toe en ging zwijgend naast haar zitten. Kliennie staarde nog moei en levenloos voor zich uit. En zo voelde hij zich ook nog moei, levenloos.

Kliennie stond op, zelfs van ver af kon Aiwendil zien dat hij moeite had om overeind te blijven staan. Zwijgend kwam hij naast haar zitten, kort boog ze zich wat voorover en keek naar zijn gezicht. De wallen onder zijn ogen kon hij moeilijk verbergen net zoals zijn bleke gezicht en moe uitziende ogen.
Ze leunde weer tegen de bergwand en staarde naar de bomen die de open plek omringden. Dit deel van het bos gaf een rustig gevoel, best vredig ondanks die vage wolven. Toch was ze op haar hoede, hoe vredig kon een plek als deze blijven.
Ze zuchtte onhoorbaar en sloeg haar ogen ten hemel. Ze wist niet wát er met haar was, ze wist wel dat het moest stoppen. Als ze ergens een hekel aan had, was het wel medelijden en zwakheid. Het ene kreeg ze en het andere had ze. ´Ga slapen Kliennie, je bent te moe.´ Zei ze rustig, haar blik nog op de wolken gericht die langzaam langs drijfden. ´Wees gerust, we worden niet aangevallen.´ Om haar woorden kracht bij te zetten glimlachte ze hem gemoedelijk toe. Ze keek naar de vermoeide ogen van Kliennie, ze knipoogde kort naar hem en legde haar blauwe cape om hem heen en liep naar de takken.
Rustig haalde ze haar kling uit haar schede en sneed de juiste takken van bepaalde bomen af. Aangezien er geen gebroken takken waren moest ze ze afbreken en snijden. Terug lopend nam ze wat afstand van Kliennie zodat hij geen last had van haar geluiden terwijl ze de takken omtoverde tot pijlen. Niemand konden hun nog wat maken.

Kristallen groeide overal in de grot die zij haar thuis noemde. Het licht dat de zon met zich meebracht was intens en oogverblindend, Rainbow moest haar ogen even sluiten voor zij ze weer opende en overal zag ze afgebroken stukken die met scherpe punten naar het plafon staken. Rainbow voelde een vloed van misselijkheid op spelen en haar ernergie was op slag weg. Moeizaam kwam ze overeind en een drakenjager stond plotseling voor haar met een enorme speer. Een dreiging uitent maakte geen verschil. Koortsig keek rainbow toe en zag hoe de jager zijn zwaard hoog boven zijn hoofd op tilde, maar Rainbow kon niks doen. Het leek alsof de gebroken kristallen haar ziek maakten? het zwaard vloog naar haar hals en zonk diep erin weg, waardoor haar kop... verschrikt ontwaakte Rainbow uit haar nachtmerrie met een oorverdovende brul. Het was dat draken niet konden zweten, maar ze voelde koortsig aan en de rillingen rolde over haar lichaam. "Wat een nachtmerrie hij leek zo echt!" dacht Rainbow jachtig en keek schichtig rond, maar alles was goed en ze zag dat Aiwendil weer nieuwe gooistokken ( pijlen) maakten en Kliennie zat tegen een paar rotsblokken aan. Een droge bek maakte het moeilijk om te slikken. Moeizaam kwam Rainbow overeind en liep naar het water toe dat onder de watervallen zich uitspreiden. De geluiden speelde nog door haar hoofd en Rainbow dronk gulzig om ook haar dorst te lessen. De blikken van Kliennie en Aiwendil ontweek ze geoefend en zo merte ze op de zins haar ontwaken de kristallen die rond haar hals groeide aan het gloeien wasen en een zacht pulserende gloed verspreiden. Rainbow ging liggen en bleef naar dit fenomeen kijken. "hoe werte die dingen eigenlijk?" dacht Rainbow geërgerd en snoof even waarna ze haar kon naar een vraag draaide.

Kliennie zat tegen de wand aan staarde moei voor zich uit. Kliennie voelde Aiwendils blik op hem gericht. Hij tilde zijn hoofd wat omhoog, en zag dat Aiwendil hem aan keek. Ze keek hem met een doordringende blik aan. Daarna richte ze haar blik weer naar de hemel en leunde tegen een ander rots wand aan. Ze staarde naar de hemel, en Kliennies blik zakte weer langzaam naar de grond. Er werd een tijd niks gezegd, hij zelf was te moei om een gesprek te beginnen. Kliennie keek op toen ze haar stem hoorde die hem beval te gaan slapen. En hem gerust probeerde te stellen. Kliennie zag de gemoedelijke glimlach van haar en ze deed haar cape af en legde die om hem heen. Daarna liep ze weg en zakte Kliennie langzaam op de grond en veil in slaap.

(OOoo, waar is me insp. Maar ja kan ook niet veel tiepen als ik slaap )

[Tenzij hij heel hard snurkt of begint te slaapwandelen :lol:]

Aiwendil sneed bijna in haar hand door de geschrokken brul van Rainbow. De kleurendraak leek ook geen beste slaap gehad te hebben, echt typisch, eindelijk een rustige vredige plek, kreeg je nachtmerries. 
Kort keek ze toe hoe Rainbow zich naar de waterkant verplaatste en lang dronk. Het leek wel of ze het hele meertje wou leegdrinken, inclusief de waterval. Zonder haar blik van Rainbow af te glijden begonnen haar handen verder met het pijlen maken. Haar mes goed tegen het hout zetten en krachtig maar soepel naar beneden halen. Vijf pijlen waren al klaar, alleen nog de punt en de veren en ze konden de koker in. Het opeens opgloeiende licht deed haar stoppen, Rainbow leek geen contact te willen en Aiwendil drong haar zelf liever niet op. Rustig hervatte ze het slijp werk. De twee konden beter nog wat slaap meepikken voordat ze weer door gingen met reizen. Misschien moest ze hierna maar afscheid nemen en een kort moment voor haarzelf nemen. Zodat ze zeker wist dat ze de andere niet tot last was zolang ze nog niet 100 procent fit was en hersteld van de klap. 

Rainbow voelde dat Aiwendil naar haar keek, maar letten er niet op en het gloeien stopte na een tijdje. Het vreemde was dat Rainbow weer die stem hoorde als eerst en stond op. Rond kijkend zag ze dat Kliennie lag te slapen en dat Aiwendil door ging met waar ze mee bezig was. Opeens stond er een gedaante voor haar en die keek haar vriendelijk aan. Rainbow knikte begroetend en zag dat wie het ook was naar de tempel toe liep zonder ook maar een woord te zeggen. op de drempel van de tempel draaide de persoon zich om en hoorde Rainbow haar naam weer noemen, maar dit keer zag Rainbow dat de gedaante zijn lippen niet bewoog. "Vreemd die kan dus via gedachtegang spreken en contakt krijgen met andere?" dacht Rainbow en liep naar de tempel. Het gebouw was groter dat het leek en er was ook duidelijk aan gedacht de aller grootste draken binnen te kunnen laten. De gedaante draaide zich weer om toen het zag dat Rainbow achter het aan kwam. Vreemd genoeg bleek Aiwendil de persoon niet te kunnen zien of ze wilde het niet zien? Rainbow liep verder en zag overal schitterende werken van de meester die het gebouwd had. Haar naam viel opnieuw toen Rainbow de andere kant op dreigde te lopen en ze draaide zich om naar de gedaante en volgde die naar een enorme zaal. Rainbow keek haar ogen uit en zag iets wat ze nooit voor mogenlijk had gehouden. De beelden van grootse draken stonden tegen de muren en beelden de grootste drakenhelden uit vroegere tijden uit. Tot haar genoegen ontdekte Rainbow een van haar eigen soort en bleef de mannelijke draak lang aankijken. Zijn lichaamsbouw was precies als die van haar en de kristallen waren velemalen groter en met meerdere rond de hals. Zijn houding gaf aan dat het ooit een leider was geweest of een erg machtige draak. Rainbow hoorde haar naam opnieuw vallen, maar de gedaante was weg en het was niet de stem van wie haar hier heen had gebracht. 'ik ben hier!' riep ze en wachten geduldig tot er iemand de hoek om kwam kijken.

Kliennie sliep onrustige en schrok wakker. Geschrokken keek hij om zich heen ,en dacht echt typische voor mij eindelijk ruste krijg ik een nachtmerrie. Zijn blik viel op Aiwendil die bij het meer pijlen aan het maken was. Langzaam stond hij op met een wat bezweten gezicht. Kliennie keek rond maar kon nergens Rainbow vinden. Met trage passen liep kliennie naar haar toe. Met haar cape in zijn hand ging hij naast haar zitten. En gaf haar de cape terug en vroeg wat benieuwde maar ook bezorgt. ‘Waar is Rainbow, Aiwendill?’ Kliennie keek nog even rond en zijn blik bleef even op de ingang van de tempel ruste. Maar schudde zijn hoofd meteen, dat zou ze niet doen zonder ons. Maar bedacht zich toen weer, iedereen was niet echt zichzelf te laastste tijd sinds ze in de buurt van deze tempel waren. Kliennie keek weer naar Aiwendil maar hij wist wel zeker dat ze de tempel in was gegaan. Wat onrustige en ongeduldige stond hij op een antwoord te wachten.

Haar pijlen waren bijna af. Ze graveerde haar symbool, een lange krul die over de hele pijl ging, er nog in zodat ze wist dat ze van haar waren maar ook zodat het beter meestroomde op de wind als ze hem afschoot. Rainbow liep richting de tempel, ze wist niet waarom maar zei er maar niks van. Ze zou zo wel achter haar aan gaan als Kliennie wakker werd, ze hadden geen haast dus ze liet hem liever nog even slapen. Zelf vond ze de tempel niet bepaald rustgevend, het was eerder alsof er een wakend oog priemend naar je zat te kijken of je niks fouts deed. Niet bepaald een fijn gevoel, al probeerde ze het zo veel mogelijk uit te bannen en zich te concentreren op haar klusje.
Terwijl Rainbow al een tijdje was verdwenen in de tempel kwam Kliennie naast haar zitten die haar cape weer terug gaf. Rustgi pakte ze het vast en bevestigde het weer aan haar shirt. De meeste vonden zo'n cape belachelijk, voor haar was het handig. Soms kon ze er een klein afdakje van maken tijdens reizen of als er geen bladeren waren die je beschermde in de winter. Ze kon er dingen in doen zoals noten en wortels mocht ze haar tas niet bij haar hebben, en zo kon ze nog allemaal dingen bedenken. Het ding was zo kort dat het niet in de weg zal zitten zodat je er niet over kon struikelen of achter bleef haken.
'Rainbow zit in de tempel.' Antwoorde ze geduldig en stopte haar nieuwe pijlen in haar koker en stond op. Het zand en stof van haar afkloppend. 'Zullen we maar is kijken wat ze aan het doen is.' Stelde ze voor en plukte een beestje uit Kliennie haar die erin was gevallen toen hij lag te slapen. Ze grinnikte zachtjes en liep naar de tempel, niet omkijkend naar Kliennie, hij kwam toch wel.

Het leek een tijd te duren voordat ze antwoord gaf. Ze nam haar cape aan en bevestigen die aan haar shirt, en maakte de laatste pijlen af en deed ze in haar houder. 'Rainbow zit in de tempel.' Antwoorde Aiwendil geduldig, Kliennie knikte en liep naar zijn boog en pijlen en hoorde haar zeggen. 'Zullen we maar is kijken wat ze aan het doen is.' Ze kwam op hem afgelopen en plukte een beestje uit Kliennies haar. Die er waarschijnlijk in was gelopen of gevallen toen hij lag te slapen. Zonder op een antwoord te wachten liep ze al vast naar de tempel. Ze grinnikte zachtjes en liep naar de tempel, Kliennie liep haar haastige achteraan en zei met een grijns. 'Ik dacht dat je het nooit zal vragen om de tempel te bekijken.' Maar diep van binnen had Kliennie een onrustige gevoel, de tempel straalde geen rustgevendheid uit maar iets ander. Maar wat het was kon kliennie niet plaatsen. Je kon het beste beschrijven alsof iemand je telkens op je vingers aan het kijken was. In de hoop je te betrappen op een fout of op fouten die je ging maken. Je kreeg er een achterdochtig gevoeld van en rusteloos werd je er van. Aiwendil liep zwijgend naast hem, kliennie riep in zijn gedachten naar Rainbow maar ook hard op door de gangen. Hij hield van die draak, en hij zou zichzelf niet vergeven als er iets met haar gebeurt.
Samen volgde ze een gang die naar een groot altaar ging . Even keek hij rond door de ruimte, er liepen drie gangen. Welke moesten ze nemen, ‘Welke kiezen we Aiwendill.’ kliennie liep alvast naar de gange en bekeek de tekening op de muur. De meeste waren draken af en toe zag je ook een mens. Kliennie dacht even terug aan die wolven en wat ze gezegd hadden. Er was duidelijk iets hier wat niet uit de tempel mocht. Wat zouden ze bewaken dacht Kliennie

Er kwam geen direct antwoord en Rainbow stond op. Het was vreemd en ze keek even naar het beeld van haar soort. Vreemd de kristallen rond haar hals begonnen te gloeien net als de kristallen rond de hals van het beeld. De ogen begonnen nu ook te gloeien en Rainbow begon eerst bang te worden voor het eerst van haar leven. Met een paar passen liep ze achteruit en Rainbow kon opeens niet meer verder. Iets hielt haar tegen maar ze wist niet waarom en keek weer naar de ogen van het standbeeld. Felle kleuren golfde door deze ogen en brachten haar in een trans waar ze zelf niet uit kon komen. Een stem kwam in haar hoofd en ze herkende die : Kliennie! Rainbow probeerde te bewegen, maar ze kwam niet vrij. Het was erg frustrerend en ze brulde luid. Haar bek ging wel open, maar er kwam geen geluid uit? Rainbow begon Kliennie te roepen door haar gedachten en via het kristal, maar of het werkte wist ze niet. Een zware stem weerklonk in haar hoofd en Rainbow had opeens nergens meer aandacht voor en draaide haar ogen naar het standbeeld. "Eindelijk een van mijn eigen soort! gebruik je kristallen om me vrij te maken van deze vloek die me hier gevangen houd alsjeblieft?" vroeg de stem in haar hoofd en Rainbow vond dat de stem erg kil klonk en totaal niet vriendelijk. "Ik weet niet hoe die dingen werken, want ik ben nog niet zo lang geleden getransformeerd?" zei Rainbow vragend tegen het standbeeld dat blijkbaar een echte draak bleek te zijn. Rainbow voelde woede opkomen, maar niet van haarzelf en ze keek toe hoe de ogen even rood werden en toen weer alle kleuren kregen. "Hoe kun je nu niet weten hoe deze kristallen werken? Sorry hoor, maar deze kristallen werken via je emoties, wanneer jij een sterke emotie voelt kun je de kristallen aan het werk zetten, maar als je het door hebt kun je de kristallen zelf beheersen." sprak de stem weer en Rainbow voelde dat ze zelf weer kon bewegen. Ze zetten haar poten even goed en hielt zich voor om weg te rennen wanneer ze kon. " Het spijt me, maar je klinkt me te kil voor een chakra draak ik geloof je niet en ik zal je ook niet bevrijden!" zei Rainbow en wende haar kop meteen af zodat oogkontact niet langer mogelijk was en zetten het op een lopen. Rainbow rende door de gangen tot ze twee gedaantes tegen kwam en al snel zag Rainbow dat het Kliennie en Aiwendil waren. 'We moeten hier weg en zo snel mogelijk!' zei Rainbow en zakte iets door haar poten zodat ze beide op haar rug konden klimmen. Daarna stond ze weer op en niet te vroeg Een luide brul ganmde door de gangen en Rainbow wachten niet tot ze goed zaten en rende naar buiten. Eenmaal buiten de tempel bleef Rainbow even zwaar hijgend stil staan en keek om naar Kliennie en aiwendil die gelukkig nog heel waren. 'Gaat het?' vroeg Rainbow en bleef hen aankijken.

Kliennie keek naar Aiwendil die nog geen antwoord had gegeven. Kliennie haalde zijn schouders op en liep alvast weer verder. Aiwendill zou hem wel volgen, Kliennie roepte nog een paar keer naar Rainbow, maar die gaf geen antwoord op zijn pogingen. Waar is ze, dacht Kliennie en liep wat haastige verder. Opeens stopte hij hij voelde een stekende pijn in zijn hoofd toen zijn kristal begon te gloeien. Kliennie hoorde een zware en kille stem in zijn hoofd. Die niet van Rainbow was maar van een ander draak. ‘Zo, dus jij bent de temmer van de laatste van mijn soort.’ Sprak de stem en er klonk een kille lach daarna. Kliennie zakte door zijn knieën en hield zijn handen voor zijn hoofd. Toen er een stekende pijn door zijn lichaam en hoofdging.
‘Wie bent u en hoe weet je dat.’ Vroeg kliennie, Er was weer een kille en kwaadaardige lach die alleen hij scheen te horen. Door het verband die hij met Rainbow had. De pijn in zijn hoofd was ondraaglijke, waar was Rainbow in hemelse naam. De pijn en de stem verdwijnen weer net zo snel ze gekomen waren en Kliennie hoorde ineens de stem van Rainbow. 'We moeten hier weg en zo snel mogelijk!' Zei Rainbow, Kliennie stond half overheid en voordat hij kon vragen waarom en wat er aan de hand was. Werd hij door Aiwendill ruw op de rug van Rainbow getrokken. Half versuft en wat duizelige zat hij op de rug van Rainbow. Ze rende door de gangen en stopte pas toen ze buiten de tempel was. 'Gaat het?' Vroeg Rainbow met een bezorgde stem en Kliennie voelde haar blik in zijn vel prikken. Nee het gaat niet ik het barstede koppijnn. Door een onbekende stem. Zei Kliennie in zijn gedachten en schudde zijn knop. Kliennie wou het liefs weg gaan van deze plek en ergens anders rusten maar niet hier. Kliennie ging wat beter zitten en keek even naar Rainbow en Aiwendill en zei met een duidelijke stem. ‘Laten we hier weg gaan. Ik heb het wel gehad hier.’ KLiennie wist dat hij nou niet voor zichzelf sprak