Honger. ~

Zijn ogen hadden een iets wilde blik terwijl hij nogmaals panisch over zijn schouder heen keek. Rotverkopers, de laatste tijd worden ze veel oplettender. Gretig nam hij nog een hap van de pasgestolen appel. Zijn maag bromde goedkeurend. Hij was te lui geweest om een paar nieuwe pijlen bij te maken, dus had hij in een opwelling besloten de markt maar is te gaan terroriseren. Zijn rugzakje, licht nu zonder gedroogd vlees, hing op zijn rug. Nonchalant stapte hij door, trok zich niks van de blikken die afkeurend door rijke lui op zijn kleren werden geworpen en negeerde de verontschuldigingen die haastig werden aangeboden als hij tegen iemand opliep. Zigzaggend ging hij door de mensenmassa, de markt was druk zoals altijd. Bulderende stemmen van verkopers, gefluister van kwajongens en geklets van oma's. Met een afwezig gebaar gooide hij het klokhuis in een bosje waar hij voorbij liep, hij had nog steeds honger. Het duurde niet lang of een heerlijke geur gleed naar hem toe, zijn neus wees hem de weg en hij draaide in de richting van een kraam waar enkele broden op neer werden gelegd. Zijn maag kromp op een martelende manier samen en gromde kreunend. Terwijl hij daar enkele secondes stond liep het water hem in de mond, slikte om het kwijlen tegen te gaan. Opeens veranderde heel zijn houding; van hongerend staan staren naar scherp en beheerst. Snel schoten zijn ogen een keer rond. Hij wurmde zich een eindje terug, liep naar de andere kant van de straat zodat en keerde hierna pas weer terug. Zodat hij vlak langs het kraampje kwam te lopen. Nonchalant en onverschillig; toneelspelen ging hem normaal gesproken goed af. Enkel zijn ogen verraadde elke leugen, maar liegen kwam nu niet te pas. Bij elke stap trilde zijn maag, dwong hem haast om sneller te gaan. Hij kon het niet laten om nog een keer diep in te ademen, heerlijk.. verleidelijk. Ondanks alles maakte hij één fout. In plaats van door te lopen alsof hij geen tijd had om te blijven staan, keek hij op. Recht in de ogen van een meisje die er achterstond. Donkerbruine lokken golfde speels langs haar gezicht, blauwe ogen keken hem nieuwsgierig aan en zodra hij zijn blik op haar richtte werdt deze verlegen. Automatisch verscheen er bij hem een glimlach en het meisje keek verlegen weg. Op dat moment schakelde hij weer terug naar zijn doel, het leek hem allemaal vreselijk mooi mee te zitten. Terwijl de wangen van het meisje nog roodkleurde griste hij zijn broodje weg. Draaide zijn lichaam, verborg zijn buit. Ondanks dat wierp hij toch nog een laatste blik over zijn schouder, het meisje keek weer op; nog steeds verlegen. Het was niet de bedoeling, maar hij grijnsde breed. Niet vanwege haar, puur om hoe het gelopen was. Ze was mooi, maar dat was dan ook het enige wat hij zag. Niks meer, niets anders. Hij liep door, opgewekt nu & knabbelend van zijn brood. Soepel ontweek mensen, dieren en wagens. Langzamerhand nam de drukte af, 't centrum liet hij achter zich en de weg werd begaanbaar waarbij je de straat zelfs weer kon zien.


Roooos?

'Ik ben even weg,' brulde Rosemarijn nog naar haar vader voordat ze de tent uit glipte en de menigte in stapte. Haar reiskleding, die ze de laatste tijd eigenlijk bijna alleen maar had gedragen, had ze ingewisseld voor wat beters. Iets beters dat hier in deze buurt paste. Een bijna onherkenbare metamorfose. Haar vader was een rijke handelaar, met stoffen en producten die van ver kwamen en dus erg gewild waren. Zodra ze zich in het zicht bij de marktkraam begaf had haar vader haar bijna bevolen er netjes en op niveau uit te zien. Haar zwarte lokken die normaal stijl langs haar gezicht hingen waren nu achter op haar hoofd hoog opgestoken. Eenvoudig maar mooi, zoals ze het bij haar moeder vroeger altijd had gezien, en had geleerd van die zelfde vrouw waar ze altijd van zou houden. Haar normaal bruinige driekwartsbroek en olijfgroene t-shirt met een prachtig borduursel erop had ze ingewisseld voor een nette jurk. Bij haar bovenlichaam zat hij strak, bijna dienende als korset, en bij haar heupen viel hij losjes naar beneden tot aan haar enkels. Hij had de kleur van lichtpaars, was hier en daar versiert met kleur nuances van de stoffen die erop waren gezet. Ze had het verder zo gelaten, aangezien ze een hekel had gekregen aan haar vroegere zo normale kleding. Haar handen treken langs haar jurk om hem glad te strijken, en ongezien hees ze het bovenstuk nog wat omhoog. Je zou bijna denken dat zo'n korset de voorloper was van een push-up BH. De reacties die de mensen gaven bij het zien van haar gestalte waren onwennig. Duidelijk waren de mensen die niet de zelfde status als zij hadden bijna bang voor haar, en maakte snel plaats als zij aan kwam lopen. Ze ademde diep in, voor zover dat ging met haar jurk, en hield haar blik strak voor zich uit gericht. De drukte werd wat minder, en hierbij ontspande ook haar lichaam. Met soepele passen liep ze door, recht naar de fontijn die de straat onderbrak. Het water spoot er sierlijk uit, en aan de rand bleef ze staan om er even naar te kijken. Toen ze zich om draaide kwam er een lach op haar gezicht, die al gauw weer weg vaagde. Twee jongetjes, rijk en van een jaar of twaalf stonden tegenover een klein meisje, duidelijk minder rijk. Aan haar houding te zien vond ze het gezeldschap van de twee jongens alles behalve fijn. Met ferme stappen liep ze er op af, en ging ongemerkt achter het meisje staan. 'Hallo jongens,' bij het horen van haar stem keken de jongens verschrikt op en lieten hun ogen langs haar gestalte heen glijden. 'Ik neem aan dat jullie je netjes gedragen tegenover dames zoals wij?' haar stem klonk poeslief, terwijl ze de gozertjes met een betoverend glimlachje aankeek. Hun wangen werden rood en ze mompelde wat voordat ze er vandoor sprinte. Het meisje draaide zich angstig om en keek haar met grote ogen aan. Roos zakte door haar knieën zodat ze op ooghoogte zat en streek een haar uit haar gezicht. 'Alles goed met je?' ze keek het meisje teder aan, die haar alleen maar aanstaarde en daarna vaagjes knikte. 'Blijf maar uit hun buurt, jongetjes op hun leeftijd weten vaak niet van ophouden. Vooral niet als ze worden geconfronteerd met zo'n mooi meisje als jij,' ze glimlachte naar haar. Duidelijk snapte het meisje niet haar hele verhaal, maar van wat ze snapte begon ze te glunderen. Roos stond op en keek lachend het kind na dat zwaaiend tussen de menigte verdween. Haar blik gleed omhoog en haar adem stokte in haar keel. Als haar ogen haar niet bedrogen zag ze daar het slungelige gestalte, gehuld in doffe kleding en zijn zwarte, warrige haar dat zijn knappe gezicht alleen nog maar meer deed opbloeien. Laurens ging er alleen maar door haar hoofd heen terwijl er een stralende lach op haar gezicht verscheen.

Laulau!

Zijn blik gleed afwezig over de mensen; sommige trokken meer zijn aandacht dan de ander. Twee oude vrouwen, krijsend ruzie makend. Een oude zwerver die er ongelukkig bij zat; een been missend. Terwijl er nog een lichte rilling over zijn rug liep keek hij weg, zijn maag kromp nog samen bij enkel het beeld in zijn hoofd. Om zichzelf af te leiden nam hij een extra grote hap; verwoed kauwend op te taaie korst en de zachte binnenkant stapte hij door. Elke keer als hij iemand weer met opgetrokken neus zag kijken onderdrukte hij de neiging om zijn tong uit te steken of een scheelvertrokken gezicht te trekken. Stomme mensen. De eerste keer dat ze in zijn blikveld kwam was toen hij een keer afwezig opzij keek; het enige wat hij zag was een mooie, in dure jurk gehulde vrouw. Hij snoof een keer, had weer voor zich uitgekeken tot dat het tot hem doordrong. Met een lichte frons keek hij dit keer weer om; waarom lachte ze zo naar hem? Hij was zonder het te beseffen stil blijven staan, keek naar het slanke, knappe gestalte waarvan het gezicht straalde. Het straalde haast letterlijk. Een uitbundige lach die het gezicht enkel knapper maakte, ogen die hem zo bekend voorkwamen. Je kon het kwartje haast zien vallen bij hem. Zijn voorhoofd ontspande, de fronsrimpels zakte weg en zijn ogen werden rond van verbazing; zijn wenkbrauwen trokken zich hoog op en verdwenen onder zijn warrige pony. Met een knal werd hij uit zijn trance gehaald. Verbaasd zette hij enkele stappen naar voren en keek om naar degene die plompverloren tegen hem aangewalsd was. Knipperend keek hij een mollige vrouw aan die luidkeels 'Sorry!' bulderde en met moeite om hem heen waggelde. Maar hij keek al niet meer naar haar, zijn aandacht was weer op Roos gevestigd en een aarzelende glimlach lag nu op zijn lippen. Zijn hoofd vloog terug naar hun eerste ontmoeting; Roos die toen tegen hem op geknald was. Maar hij kon zich niet herinneren dat ze toen ook zo overduidelijk uitgestraald had dat ze meer was, hoger was. Nu hij had zo zag kromp zijn maag haast samen. Hij had zoveel vooroordelen klaarliggen jegens de rijke. Maar Roos, Roos kon toch niet zo zijn? Arrogant, verwaand, zelfzuchtig, egoïstisch of hooghartig zoals ze alle zijn? Zíjn Roos was zo niet. Niet dat hij wist tenminste. Als hij aan Roos dacht was dat in haar simpele driekwartsbroek, losse shirt, midden in het bos. Vrij en ongerept. Roos had toen alles uitgestraald alsof ze dáár thuis hoorde, en hij was gek op haar geweest. Ja, ze had toen meer gehad als hem, maar hij had nooit zo'n brede kloof gevoeld tussen hen als nu. Het voelde bijna alsof ze iemand anders was. Zijn blik gleed over haar heen, sceptisch nu. Zijn lippen perste zich op elkaar, ze was prachtig; hij kon niet anders zeggen. Opnieuw bereikte zijn blik haar gezicht en daar waren de ogen die hij nog het meest herkende. Hij voelde hoe zijn hart hunkerend en gretig harder begon te kloppen. Daar zag hij zijn eigen Roos nog tenminste. Zijn glimlach werd zonder het te merken breder; zijn Roos. Met haar vurige blik, haar heerlijke lippen. Hij merkte het pas toen hij al op de helft was, zijn benen waren zonder toestemming in beweging gekomen en brachten hem naar Roos toe. Toen hij eenmaal tegenover haar stond hield hij alsnog een nette afstand. Er was duidelijk enige verwarring in zijn hoofd, en dat alles was goed af te lezen in zijn ogen. Hij wilde bij haar zijn; zijn Roos. Maar tegelijkertijd wilde hij weg, bang voor haar intiminderende vertoon. ‘Hé,’ Hij klonk nog steeds terughoudend.

Haar armen hingen slapjes langs haar lichaam, haar hart maakte telkens een sprongetje als ze realiseerde dat het Laurens was die daar stond. Ze begon sneller te ademen toen ze merkte dat Laurens haar ook had gezien, hoewel de uitdrukking op zijn gezicht anders was dan wat ze was gewend. Ze zag verwarring, waardoor haar glimlach onzeker een stukje minder werd op haar gezicht. Hoewel hij meteen weer terug keerde in zijn brede straat toen Laurens langzaam op haar af kwam lopen. Haar voeten kwamen zelf ook in beweging en gelukzalig liep ze langzaam naar hem toe. Ze had willen rennen, naar hem toe willen sprinten en hem om zijn hals willen vallen. Maar de jurk hield haar tegen, haar stappen waren en bleven elegant hoe ze had geleerd als ze in deze 'status' verkeerde. Ze schoot in de lach toen ze zijn verbazing zag, en daarna tegen de mollige, kleine vrouw was aangeknald. Haar brede lach verdween en maakte plaats voor een glimlach waar al haar geluk uit straalde. Ze stond stil en wachte op Laurens die de laatste meters aflegde, haar laurens, de gene waarvan ze bij hun eerste ontmoeting zoveel had gedroomd en dingen over hem had bedacht. De gene waarbij ze bijna van haar stokje was gegaan toen zijn draak, Leona, haar bijna had vermoord en haar nog steeds niet mocht op de een of andere manier. Er was verwarring in haar ogen te lezen toen hij op een afstandje bleef staan. Haar ogen gleden over hem heen, gulzig alsof ze elk zo vertrouwd detail in zich op wilde nemen. 'Laurens,' kwam er als enige fluisterend uit haar mond na zijn begroeting. Onbewust negeerde ze zijn afstandelijkheid, onbewust wist ze waarom hij zich zo gedroeg. Het drong bij haar door, de jurk drong bij haar door, haar uiterlijk, alles. Haar lichaam luisterde niet meer naar haar opdrachten die schreeuwden dat er iets aan de hand was, en verkleinde de afstand tussen haar en Laurens in een oogwenk. Ze viel hem om zijn hals en begroef haar gezicht in zijn nek. Bij haar volgende inademing kwam zijn geur mee, de geur die ze gemist had en naar gehunkerd had. 'Laurens,' sprak ze weer zachtjes, teder deze keer waarbij haar hand de haargrens in zijn nek opzocht. De voorbij lopende mensen die hun verbijsterd aankeken konden haar niets schelen. De afkeurende fluisterende stemmen hoorde ze niet. 'Ik heb je zo gemist,' ze hief haar hoofd op en zocht zijn ogen. Haar hoofd was vlakbij, ze kon zijn ademhaling horen en voelen terwijl ze hem bijna dromerig aankeek. Ze kon het niet geloven dat hij hier was, na die lange tijd had ze hem eindelijk weer gevonden.

Ongemakkelijk wiebelde hij kort op zijn hakken naar achteren, een tweestrijd voerde zich uit in zijn hoofd. Het was Roos, Roos die hij kende. Roos die hij in zijn armen had gehad, Roos die hij geliefkoosd had, Roos die het ritme van zijn hart twee keer zo hoog kon maken als gewoonlijk. Hij slikte, maar terwijl hij dit bedacht zag hij heel iemand anders voor zich dan hij gekend had. Een dure jurk, een hoog kapsel, een houding haast van adel. Maar haar blik.. Opnieuw keek hij haar aan precies op het moment dat haar lippen zijn naam vormden; fluisterend kwam het eruit. Zijn kaken klemden zich samen terwijl hij opeens moeite moest doen om een hevig verlangen te onderdrukken. Dat wás zijn Roos en het zou ook altijd zijn Roos zijn. Wat maakte het uit wat ze aan had? Wat maakte het uit dat ze tot een andere laag behoorde dan hem? Hij wilde bij haar zijn, hij wilde haar vast kunnen houden. Waarom zou zo iets onbenulligs hem ooit kunnen tegenhouden. Hoe had het kunnen gebeuren dat hij hier ooit moeite mee had gehad, ook al waren het maar weinige minuten. Zíj was wat hij wilde en niets was er wat er ooit tussen hun zou kunnen komen. Alsof het een sein was strekte hij zijn handen ook naar haar uit, verloor hij zijn stijve houding en drukte haar gretig tegen zichzelf aan. Haar warmte, haar heerlijke vertrouwde warmte. Haar geur, die opnieuw zijn neus prikkelde terwijl hij zijn lippen in haar haren drukte zonder haar te kussen. Lichtjes krulde zijn lippen op bij het horen van zijn naam die opnieuw uitgesproken werd. ‘Rosemarijn,’ Mompelde hij zachtjes terug. Eén van de beide handen die op haar onderrug lagen gleed omhoog en bleef tussen haar schouderbladen hangen zodat hij haar geheel in zijn armen had. Gewillig trok hij zijn hoofd iets terug toen hij voelde wat ze deed en keek hij haar opnieuw aan, dit keer met een andere blik in zijn ogen. Gelukkig, tevreden, vrolijk en open. ‘En ik jou.’ Mijmerde hij terug. Voor een moment, en hij had geen idee hoelang dat moment duurde, bleef hij staan en keek hij haar alleen maar aan. Blij met wat hij zag terwijl zijn hart vrolijk huppelende sprongetjes maakte in zijn borstkas, het enige waaraan hij kon denken was Roos.. Roos en niets anders. Opeens verscheen er een vluchtige grijns rond zijn lippen, ontblote zijn tanden en maakte er een vrolijk gezicht van. ‘Ik dacht dat je met een solo reis begonnen was? Op zoek naar draken en het onbekende..’ Hij glimlachte, maar zijn ogen stonden vragend. Dat had hij er tenminste vorige keer van begrepen. Opnieuw verscheen er een grijns, maar dit keer verlegen. Zijn maag rommelde afwezig en was toen weer stil. Het was duidelijk niet tevreden geweest met het water, de éne appel en het brood waar hij deze dag tot nu toe op had moeten leven. Hij kuchte een keer zachtjes, trok een overdreven nonchalant gezicht en speelde alsof hij het geluid zelf nooit gehoord had. Maar terwijl zijn buik was wezen rommelen had hij beseft dat hij geen brood meer tussen zijn vingers had gevoeld. Zijn geliefde, heerlijke bolletje.. Blijkbaar had hij tijdens zijn uitbundige reactie zijn bolletje ingewisseld voor Roos. Niet dat hij daar spijt van had, enkel zijn maag was er niet blij mee en begon nu een opstand.

Ze voelde zich intens gelukkig toen ze merkte dat Laurens blijkbaar over zijn twijfeling heen was en zich tegen zich aan drukte. Ze wilde in huilen uitbarsten, gewoon van geluk. Maar ze kon het niet, ze kon hem alleen maar aanstaren. Haar armen bleven als een stel ijzeren kettingen om zijn nek geklemd, niet in staat om hem uberhaupt los te kunnen laten. De blik in zijn ogen, en de woorden die er zachtjes bij kwamen deed haar gezicht bijna in tweeën splijten door de lach die erop kwam. Een opgeluchte lach, vol vreugde. Ze nam elk detail van zijn gezicht in zich op, zonder haar blik van zijn ogen af te wenden. Heel haar lichaam tintelde van binnen door zijn armen die om haar heen lagen en zich tegen hem aangedrukt hielden. Bij zijn vragende woorden voelde ze haar wangen rood worden en beet beschaamd op haar onderlip. Beschaamd keek ze weg en liet haar blik op zijn borst hangen. 'Ik.. ehm,' mompelde ze, zoekend naar een passend antwoord. Ze kon hem moeilijk vertellen dat haar vader haar zowat gewurgt had toen ze thuis kwam en er achter was gekomen dat ze met draken in aanraking was geweest, én een temmer. Ze had niet veel details verteld, en eigenlijk niets over Laurens. Ze had alleen gezegt dat ze iemand, een temmer en zijn draak, was tegen gekomen en daar wat mee had gepraat. 'Dingen liepen niet echt zoals gepland...' mompelde ze haar antwoord waarna ze verlegen haar ogen opsloeg om Laurens weer aan te kijken. 'En het was nogal saai zonder jou,' klonk haar stem wat harder en vaster waarbij ze hem trakteerde op een betoverend glimlachje. Even vervaagde haar glimlach toen ze een zacht gerommel hoorde, en keek geconcentreerd naar een willekeurig punt op Laurens gezicht. Ze schoot in de lach bij het zien van zijn nonchalante houding en keek hem vrolijk aan. 'Je buik spreekt volgens mij precies de juiste taal,' sprak ze als een klein kind waarbij ze haar vinger op het puntje van zijn neus legde en hem met vrolijke ogen aankeek. 'Kom, dan krijg je wat te eten,' ze deed een stap naar achteren om uit de omhelsing te komen en pakte zijn hand waarna ze hem meetrok. Voor haar stapte de mensen automatisch opzij bij het zien van haar gestalte, hoewel de uitdrukkingen op de gezichten variëerde van verbazing tot afgrijzen toen ze Laurens opmerkte die ze achter zich aan met zich mee trok. 'We hebben vast nog wel genoeg over van de lunch. Ik maak altijd te veel klaar,' zei ze vrolijk tegen Laurens waarbij ze over haar schouder naar hem keek. Op ten duur verlangzaamde ze haar drafje tot een loop tempo aangezien het steeds drukker werd hoe meer ze bij haar woonplaats kwam. 'We moeten de achter ingang nemen, vader vind het niet zo geslaagd als ik onder de toonbank door kruip,' sprak ze grijnzend terwijl ze voor zich uit keek. In wat voor dure kleren ze ook mocht lopen, ze was nooit helemaal de perfecte dochter die haar vader wilde. En al helemaal sinds ze terug was gekomen van haar kleine avontuur was haar 'wilde' kant wat meer komen opspelen. Ze schoot door een klein gangetje tussen twee stevige en grote tenten door. Ze stopte voor een donker gekleurde tent, waarvan de strak en hoog gespannen lakens een lichte groen tint hadden. Ze sloeg de tentflap opzij en stapte naar binnen, Laurens' hand nog steeds in de hare. 'Dit is mijn slaapruimte, misschien herinner je het nog van lang geleden,' sprak ze waarbij ze haar andere arm uitstak alsof ze een verwelkomend gebaar maakte. Haar bed stond in het midden van een van de doekmuren. Haar reiskleding en spullen lagen er netjes op een hoopje naast, alsof ze elk moment kon vertrekken. Voor de rest stond er een grote kist en een kapsalon tafel. Ze hoorde haar vader achter een van de tentdoeken bulderen, bezig met de vele klanten en hun wensen.

Hij hield haar reactie peilend in de gaten met een scherpe, maar vragende blik. Lichtjes trok een wenkbrauw op toen hij zag hoe het bloed naar haar wangen toe trok en ze rood deed kleuren. Het stond haar schattig, vond hij. Alleeen moest hij zich niet door Roos haar uiterlijk laten afleiden, maar concentreren op de dingen die ze zei. Het was lastig, beide drongen namelijk erg goed door en trokken hun aandacht eisend op. Hoe ze haar ogen opsloeg, verlegen onder haar wimpers vandaan keek en weer wegkeek terwijl het rood haar kaken bleef sieren, het liet een afwezige glimlach omhoog glijden. Zonder haar te onderbreken of aan te sporen bleef hij staan, geduldig wachtend. Bij Roos voelde hij geen druk, enkel alleen al in haar bijzijn kon hij zijn tijd verdoen door naar haar te kijken. Toch ontstond er nu een lichte frons, ‘Niet zoals gepland?’ Verwarring. Hij begreep niet wat ze met die woorden bedoelde, was er iets ernstigs gebeurt? Gelijk drongen de ergste dingen hem te binnen, geïrriteerd schoof hij ze weer van zich af. Als er echt iets was gebeurt stond Roos nu niet zo kerngezond gezond met een rode blos in zijn armen. Hij richtte zich weer tot haar en verlegen drong er een glimlach bij hem omhoog toen hij de volgende woorden hoorde. Zijn blik schoot weg terwijl zijn glimlach kleurend omvloog in een grijns. Vrolijk, maar nog steeds verlegen keek hij haar weer aan. Bij het zien van haar blik, haar heerlijke glimlach en prachtige ogen, werd er een hoop verwarring geschopt in zijn hoofd en bleef hij afgeleid afwezig naar het totaal plaatje van Roos haar gezicht staren. Dit moment werd pas onderbroken toen zijn maag begon met herrie maken. Hij hield zich in om een lichte zucht te slaken. Het voelde haast onmogelijk: Hoe kon zijn lichaam zich ingodsnaam bezig houden met dat soort onbelangrijke zaken terwijl zijn hoofd helemaal in de ban was van Roos? Opnieuw verscheen er een grijns bij het horen van Roos haar woorden en trok hij iets plagend zijn hoofd terug toen Roos haar vingertop zijn neus lichtjes raakte. ‘Ik- Roos,’ Heel de uitdrukking van zijn gezicht veranderde bij de woorden die volgden. Zijn gezicht vertrok in een moeilijk vertrokken blik. Terwijl zich opnieuw een tweestrijd afspeelde in zijn hoofd zakten zijn armen slapjes weg toen Roos een stap achteruit deed. Verbaasd vergrootte zijn ogen zich opeens toen hij voelde hoe Roos haar hand greep en hem uit het niets meetrok. ‘Roos, ik.. ik weet het niet. Kan dat wel? Roos ik bedoel.. Kijk nou naar me,’ Hij bleef door stotteren en tegenwerken terwijl hij onwillig en ongemakkelijk met haar mee liep, mee getrokken de menigte in die steeds meer aanzwol. Toen Roos haar pas iets meer vertraagde nam hij de moeite om haar hand wat beter vast te nemen; gewillig vlochtend zijn vingers zich om haar hand. Maar ondanks de drukte had hij dit keer vreemd genoeg het gevoel dat hij gemakkelijker door de drukte heenliep dan hiervoor. En stuk minder botsingen en gesorry's. Pas een stuk later drong het door, bij het zien van een gezicht die Roos haar kant op was gedraaid. Behoedzaam zwenkte de mensen vanzelf al iets uit, uit pure beleefdheid die vanzelf al gelde. Nogal in beslag genomen keek hij toe, mensen leken hem vaak geen eens te zien. Dit was anders. Pas toen Roos weer sprak concentreerde hij zich weer op haar. ‘Roos,’ Klaagde hij opnieuw, dit keer met enige stemverheffing. Ondanks alles kropen zijn mondhoeken lichtjes omhoog bij het commentaar dat Roos leverde over haar vader. Normaal gesproken had hij er om moeten lachen, dit keer voelde hij zich veels te veel níét op zijn gemak om een luchtige reactie te leveren. Zijn kaken klemden zich op elkaar toen hij haar volgde een gangetje in, smal en enkele scheerlijnen die in de wegzaten. Hij was gewend aan dit soort gangetjes, hoevaak had hij zich niet tussen twee tenten heen gewurmd en verdwe nen in een achterpad met zijn buid stevig onder zijn tuniek? Alleen dit keer liep hij niet door naar de huisjes die erachter stonden, of een maar naar een pad die zich hiertussen in wrong, maar sloegen ze gelijk rechtsaf en stapten ze de tent in die toebehoorde aan Roos haar vader. Zijn blik vloog naar Roos, een iets verlegen en totaal ongemakkelijke glimlach lach op zijn lippen. Natuurlijk herrinerde hij zich vorige keer nog. ‘Maar Roos,.. ik hoef niet hoor, ik heb geen trek.’ Alsof zijn maag begreep wat hij zonet gezegd had slaakte het een enorme grom. Zijn wangen kleurden rood bij het feit dat hij zichzelf zonet verraadden had. Hij zuchtte een keer zachtjes, keek weg met een ongemakkelijke houding. Voorzichtig liet hij Roos haar hand los, het gebaar wat hem normaal gepsproken enkel troost gaf. Hoe kon hij eten van Roos aannemen? Hoe kon ze een zwerver als hem überhaupt iets aanbieden? Het voelde zo vreselijk fout en hij voelde zich vreselijk laag neergezet. Het was beschamend. In plaats van naar Roos te kijken, iets wat hij eigenlijk veel liever deed, keek hij de kamer rond, het geen wat veel gemakkelijker was. ‘Maar als je het saai vond zonder mij,..’ Ging hij niet bepaald soepel en subtiel over op een ander onderwerp. ‘Ga dan met me mee.’ Hij schraapte zijn moed weer bij één en richtte zijn blik weer op haar. Onnozel speelde er een glimlachje op.

Zijn woorden over zijn uiterlijk had ze niet gehoord in haar vrolijkheid toen ze hem aan zijn hand meetrok. Ze draaide zich naar Laurens om, met een verbaasde uitdrukking op haar gezicht toen ze zijn woorden hoorde. Zijn lichaam was het blijkbaar niet eens met zijn geest, en gaf dat heel erg duidelijk aan. Met opgetrokken wenkbrauwen keek ze hem glimlachend aan. 'Ja, en ik kan vliegen,' sprak ze hem streng toe. Ze draaide zich weer om, waarbij haar haar lichtelijk mee bewoog en keek bedenkelijk door de kamer. Ze voelde de schok door haar hart heen gaan toen ze zijn woorden hoorde. Even staarde ze verdoofd de kamer in, waarna ze zich langzaam omdraaide met een gespannen gezicht. Haar ogen gleden naar zijn gezicht, met het vage glimlachje erop. Zijn voorstel had haar verward, van haar stuk gebracht, en haar ogen gleden naar zijn borst terwijl haar geest van hot naar her sprong. Nog voordat ze haar mond open had kunnen doen om hem te antwoorden draaide haar hoofd met een ruk om naar de tentdoek die open werd geslagen. 'Rosemarijn gaat nergens heen... Rosemarijn, mag ik een verklaring wie dit is?' drong de harde en zware stem van haar vader de kleine kamer binnen, waarbij zijn gestalte binnen trad. Zijn brede lichaam was meerendeels gespierd dan vet, en zijn woeste, maar in model gehouden baard sierde zijn gezicht die streng naar Laurens keek. 'Vader,' sprak Roos met een zachte en verschrikte stem, bedoeld als begroeting. De ogen van haar vader gingen afkeurend over het gestalte van Laurens, en Roos voelde hoe haar keel dichtgeknepen werd door meerdere emoties die zijn blik omhoog bracht. Achter haar rug, die nu half naar Laurens was gekeerd balde ze haar vuisten, maar hield haar gezicht kalm. 'Goedenmiddag vader,' sprak ze met kalme stem, maar merkte dat haar ademhaling was versneld. 'Dit is Laurens,' antwoorde ze alleen maar het laatste deel van zijn vraag. Haar vader richte zich nu op Roos zelf, en onwillekeurig moest ze slikken bij het zien van zijn strenge blik. 'Mag ik vragen wat jullie van plan waren? Wat doe jij met... zoiets in je kamer?' zijn woorden boorde zich in haar hart en ze beet binnensmond op een stukje onderlip om zichzelf bij elkaar te houden. 'Hij is een mens, vader. Geen díng,' sprak haar stem trillend waarbij haar blik verharde. Ook het gezicht van haar vader werd harder waarbij hij met snelle passen dichterbij kwam lopen, langs haar heen beende en seinde dat ze mee moest lopen. Even sloot Rosemarijn haar ogen en haalde trillerig adem, waarna ze haar ogen opende en haar blik op Laurens richte. 'Het spijt me zo... ik ben zo terug,' fluisterde ze met dichtgeknepen keel waarna ze zich vluchtig uit de kamer verwijderde. Ze snelde zich tussen de lakens die als deur werden gebruik en stond voor haar vader in een zijkamertje. 'Nog één keer zo'n toon tegen mij en je mag een week binnen de tent blijven, hoor je me dame,' begon haar vaders stem zachtjes maar woedend waarbij ze haar ogen op de grond hield gericht. Ze antwoorde hem niet, wist dat ze fout zat. Maar hoe kon hij zo praten over Laurens terwijl hij erbij stond, zelfs als hij er niet bij was geweest. 'Jij gaat helemaal nergens heen met hém,' begon zijn stem harder. 'Zo'n straat ongediertje wil ik ten eerste niet in mijn tent zien, wat moeten de mensen wel niet denken als ze mijn dochter met zoiets zien lopen. Zo verlies ik mijn klanten, begrijp je dat,' hij was nu bijna aangekomen bij schreeuwen. Bij het horen van haar vaders woorden ging er een knop bij haar om, een schakelaar die haar omzette op iets wat haar vader totaal niet zou waarderen. 'Ten éérste is hij geen straatschoffie maar een heel belangrijk persoon in míjn leven. Het boeit mij geen moer wat die mensen van jou zullen denken als ze mij met hem zien. Ik ga om met wie ik wil, ik ben geen item waarmee je kan rondlopen. Hij is de gene met de draak die ik tegen was gekomen in mijn korte reis, de gene die mij dingen heeft laten zien en laten beleven waarvan ik dacht ze nooit te kunnen beleven,' sprak ze woedend, en dubbelzinnig. Het was niet alleen Leona geweest die hij haar laten zien, maar ook de gevoelens die hij met zich meebracht zodra ze zijn aanwezigheid opmerkte. 'Ik ga heen waarheen ik wil, en als ik met hem mee wil dan doe ik dat,' sisde Rosemarijn woedend waarna ze met een krachtige klap de doek weg duwde en de kamer weer inbeende naar Laurens toe. 'IK BEN NOG NIET KLAAR MET JOU,' hoorde ze haar vader achter zich schreeuwen, waarna zijn krachtige handen zich om haar onderarm sloten.

Zijn kaken waren nog steeds lichtjes rood gekleurd terwijl hij zijn blik op haar gevestigd hield. Gespannen wachtte hij in stilte af terwijl Roos zich langzaam omdraaide. Zijn blik haakte zich in de hare waarbij hij haar diep in de ogen keek. Voor een kort moment druktte zijn lippen zich iets strakker op elkaar. ‘Ga met me mee, Roos.’ De woorden nu fluisterend. Hij zette een kleine stap naar voren, stond nog dichtbij, en legde voorzichtig zijn hand op haar wang. ‘Ik zal er zijn,’ zijn glimlach werd iets breder, ‘je beschermen,’ Zijn blik volgde zijn eigen hand die nu verder gleed naar haar hals. ‘Je zou nog moeite krijgen om van me af te ko-’ Met een ruk trok hij zijn hand terug en met een geschrokken blik schoot zijn hoofd opzij naar de man die in de tentflapopening stond. Alleen al bij het zien en het vertoon van de man zette hij een stap terug, bij Roos vandaan en staarde hem enkel aan. De statigheid die de vreemde voor hem uitstraalde was teveel, hij hoorde niet zo dichtbij te zijn. De walgende blik deed hem de ogen neerslaan. Waarom was hij dan ook hier? Wat haalde hij in zijn hoofd? Hoe had hij zo stóm kunnen zijn? Hij had er helemaal niet over nagedacht, had enkel oog gehad voor Roos. Dat Roos haar vader nou niet zo afweek als Roos deed met haar gedrag tegenover hem had hem niet zo moeten verbazen, hij had het moeten wéten en hij had er rekening mee moeten houden. Heel zijn gezicht kleurde zich donkerrood van schaamte, maar tegelijkertijd ook van woede. Hij staarde vast naar een punt voor hem, de grond die gedeeltelijk bedekt was met een sierlijk tapijt. Hij kon het niet helpen dat zijn ogen vluchtig omhoog schoten toen Roos hem voorstelde aan haar vader, maar hardnekkig klemden zijn kaken zich weer op elkaar bij het horen van de reactie. Met een blik die gevuld was met meerdere emoties, maar vooral woede, schoten zijn ogen naar de man tegenover hem voordat hij ze weer neersloeg. Hoe had hij zo achtelijk kunnen zijn? Hij had het kunnen weten. Álle rijken waren egoïstisch, zelfzuchtig en dachten enkel aan zichzelf. 'Mensen' waren enkel degenen die gelijk aan hun stonden of boven hen. Hij bestond niet voor ze, werd meer als dierlijk gezien dan ook maar meer dan dat. Hij stapte weg, ook al was het overbodig, toen de vader langs Roos liep en haar meewenkte naar een ander vertrek in de tent. Onwillekeurig vestigde zijn blik zich op Roos in die draai en zag hij nog net hoe haar lippen de woorden vormden. Maar hij kon niet meer opbrengen dan een ondoorgrondelijke blik terwijl hij haar aan had gekeken, zijn lippen op elkaar geperst en zijn wangen vuurrood van de haat die hij opeens weer hevig koesterde. Al zijn vooroordelen waren weer terug, werden opnieuw bevestigd. Ze waren vervaagd in de tijden met Roos, maar Roos was dan ook de énige uitzondering die hij ontmoet had. Hij had toen al moeten besseffen dat ze de enige in haar soort was. Blijkbaar was hij al anders gaan denken, zonder zijn eigen goedkeuring. Want de feiten werden harder onder zijn neus gestampt dan dat hij zelf verwacht had. De reacties die zijn lichaam leverden waren erger. Zijn vingers trilden lichtjes toen ze zich krampachtig balden in een vuist. De enige reden dat hij verstijfd bleef staan was om Roos terwijl hij luisterde naar de woorden die steeds duidelijker hoorbaar werden aan de andere kant van het kleed wat een muur moest voorstellen. Het ergste was nog hoe Roos voor hem op kwam, daar alleen stond tegenover de griezel. Geen eens het feit hoe erg hij beledigt werd, hij was het ergens wel gewend, ook al had hij het nog nooit meegemaakt dat het zo recht in zijn gezicht gebeurde. Maar één keer eerder had hij zoiets meegemaakt, vervolgd door de hevigste woede aanval die hij ooit heeft gehad. Zijn kaken bleven zich in een onregelmatig ritme klemmen, zijn spieren gespannen en zijn schouders stijf. Met een ruk keek hij op toen Roos uit het niets verscheen, zijn blik was wild. Maar heel zijn gezichtsuitdruking veranderde in een minime van een seconde toen hij zag wat er gebeurde. De gek was met een gestoorde uitdrukking op zijn gezicht tevoorschijn gekomen en pakte Roos vast bij haar boven arm, trok haar terug. Hij was niet alleen egoïstisch, die sadist was ook nog is gek in zijn hoofd. Zonder er over na te denken was hij in een reflex al in actie gekomen. Met de vluchtigheid van een geruisloze jager verplaatste hij zich door de kleine ruimte. Zijn hand reikte naar die van Roos en zijn vingers vlochten zich om die van haar. In een ruk trok hij haar naar zich toe, deed daarbij ook nog is een stap extra achteruit om genoeg ruimte tussen de man en Roos te kunnen creëren en trok haar half achter zich. ‘Blijf van haar af!’ Snauwde hij de vreemde toe. Zijn ogen nu niet meer gevuld met de woede die hij hiervoor voelde maar met een haat om het feit hoe hij Roos behandeld had. Níemand zou Roos ooit zo behandelen in zijn bijzijn, ook al was het haar bloedeigen vader. Gespannen bleef hij staan, hield Roos haar hand stevig vast en keek strak in de ogen van de man, zonder angst, zonder schaamte, enkel woede.

De blik in de ogen van Laurens deed haar opschrikken. Een blik die ze niet gewend was in zijn ogen, maar waardoor ze besefte dat hij alles gehoord moest hebben. Nog voordat haar wangen zich van dit besef rood konden kleuren voelde ze zich met een ruk terug getrokken worden, waarbij haar hoofd haar lichaam met een ruk mee bewoog. Met een geschokte blik keek ze recht in de woedende ogen van haar vader. 'Jij hoort naar mij te luisteren jongen dame,' schreeuwde haar vader in haar gezicht. Ze voelde haar lichaam in die fractie van een seconden reageren toen ze Laurens' vingers voelde, en voelde haar hart een slag overslaan van geluk en geruststelling. Ze voelde een tweede ruk aan haar lichaam, nu de andere kant op richting het persoon wat ze veel liever tegen zich aan voelde. Haar vingers versterkte zich om die van hem, gewoon om aan te geven dat ze van zijn aanwezigheid afwist. Haar hart klopte in haar keel toen ze half achter hem stond, haar ogen strak op die van haar vader gericht die nu van haar naar Laurens keek toen hij haar verdedigte. Haar binnenste sprong in vreugde heen en weer toen ze de schreeuwende woorden van Laurens naar haar vader hoorde, maar er kroop ook een angst omhoog door die zelfde woorden. De dingen die ze haar vader had verteld, over Laurens als temmer, ze wist dat dat soort dingen bij het verkeerde keelgat van haar vader naar binnen schoten. Ze ging tegen laurens rug aan staan en legde haar hand tussen zijn schouderbladen. De spanning die van zijn schouders af kwam kon ze voelen, en haar hand streelde geruststellend en verontschuldigend alsof zij alle dingen had gezegt in plaats van haar vader. 'Wat is dit?' sisde haar vader woedend, waarbij zijn ogen bijna angstig naar Laurens schoten. Nog voordat Laurens zijn mond open kon doen voelde ze hoe haar eigen hand in die van hem kneep en haar mond zelf open trok. 'Dít vader, is precies zoals het lijkt. In mijn korte reis heb ik niet alleen de bossen ontdekt, maar ook mijn eigen hart,' sprak ze, waarbij haar stem steeds kalmer werd. Ze had het nooit over haar moeder, zeker niet hardop tegen haar vader. Maar van binnen ging er geen dag voorbij zonder dat iets haar wel herinnerde, en nu eindelijk kwam het ontwerp naar boven. 'En ik weet hoe jou oordeel is tegenover mensen lager dan wij. Ik snap nog steeds niets hoe je nog zo blind kan zijn, zeker sinds je zelf net zo goed wist dat je eigen leven ook pas op dit punt kwam toen je mama ontmoette, en zíj de gene was die al haar kracht in de stoffen gooide. Sámen met jou. Weet je nog dat je zelf af en toe het geld aan het tellen was om te kijken hoe we de rest van de tijd door konden gaan,' ze had een stap naar voren gedaan, was naast Laurens komen staan en keek haar vader strak aan. 'Hoe durf je over je moeder te...,' begon haar vader, maar nog voor hij zin af kon maken hoorde ze haar eigen stem hem onderbreken. 'Je bent mama vergeten, hoe kun je. Mama was de gene die ons bij elkaar hield, mama was de gene die míj tenminste had geleerd dat iedereen een kans heeft. Zoals ze jou de kans had gegeven,' riep ze wanhopig. 'Ik heb mijn hart open gesteld. En het was Laurens die hem ingepakt heeft. En ik kan daar niet blijer om zijn,' sprak ze haar laatste protest zachtjes, waarbij ze definitief tegen Laurens aan leunde. Haar vader staarde haar aan, en ze zag in zijn ogen van alles door hem heen gaan. 'Dit.. dit is waar jij je tijd aan verdoen hebt. Een duivelskind? EEN TEMMER?' de angst was nu duidelijk in zijn ogen af te lezen, iets waar Roos zelf al bang voor was geweest. 'Vader, ik weet jou angst voor draken. Maar open je ogen, dit is de wereld, en natuurlijk heb je er draken tussen zitten waarbij je op je hoede moet zijn. Maar, daar is toch geen verschil bij als bij mensen? Of wil je zeggen dat elk mense perfect is?' confronteerde ze hem met zijn eigen angst. 'Elke draak heeft zijn eigen karakter, elk mens is anders. De draken zijn er, accepteer het. En als je het aan mij vraagt is er voor iedereen een partner daarbuiten, in de vorm van de meest wijze en machtigste dieren die er op deze wereld rondlopen,' haar gedachtes waren naar Leona gegaan. 'Draken zijn werken van de duivel, niets anders,' brulde haar vader woedend terug waarbij Roos haar ogen hopeloos naar de grond richte. Dit had geen zin. 'Is Leona in de buurt?' fluisterde ze, alleen hoorbaar voor Laurens, terwijl haar vader zijn vervloeking schreeuwde en zij een besluit maakte waarbij ze waarschijnlijk nooit meer naar huis toe kon.

Zijn ogen schoten vuur terwijl hij zijn blik strak gevestigd hield op het gestalte tegenover hem. Alles was scherp en duidelijk in zijn hoofd. Zintuigen die prikkelden en alles twee keer zo doordringend waarnamen als gewoonlijk. Zijn voornaamste concentratie was gericht op Roos haar vader, maar hij werd lichtelijk afgeleid door Roos haar hand die nu over zijn schouders heen wreef. Alleen vanzelf al door deze lichte aanraking ontspande hij iets. Hij ademde een keer diep in en uit en gaf hierna een zacht kneepje in Roos haar hand. Lichtjes rechtte hij zijn schouders, rechtte zijn knieën. Hij had al een snauw klaarliggen voor Roos' vader maar Roos zelf was hem voor. Dus zweeg hij maar bleef de man voor hem aankijken. Maar ook mijn eigen hart, Zijn ogen sloegen zich neer toen hij dit hoorde, afgeleid toen een warm gevoel zich opbloeide in zijn borst. Hij slikt een keer, keek vervolgens weer op maar dit keer naast zich met een zachtere blik in zijn ogen. Al die tijd hield hij zijn blik op Roos gericht, pas toen ze een stap naar voren zette keek hij weer naar haar vader en pakte hij haar hand een stuk beter vast. Zachtjes kneep hij er in als hij haar woorden hoorde, geneigd te antwoorden maar hij durfde het gesprek tussen Roos en haar vader niet te onderbreken. Scherp nam hij de blik van Roos' vader in zich op toen Roos op een gegeven moment uitgesproken was en hij met een, voor een kort moment, sceptische blik keek. Alsof hij nadacht, verschillende ideeën overwoog en precies op dat moment zijn mening opbouwde. Maar zodra de woorden eruit kwamen, hij blijkbaar zijn conclusies had getrokken, besefte hij dat hij er geheel naast had gezeten met de mans denkoverwegingen. Een duivelskind Zijn ogen vergrootte terwijl ze langzaam wegdraaide en zich richtte op een willekeurig punt in Roos haar kamer: toevallig haar bed. Afwezig luisterde hij nog naar Roos haar wanhopige pogingen, wetend dat het toch niet hielp. Hij kon het niet helpen dat heel zijn lichaam zich opnieuw aanspande, hij harder kneep in Roos haar hand dan de bedoeling was en er een 'klik' omging in zijn ogen toen hij de belediging hoorde jegens de draken. Ontwetend als ze waren, deze domme mensen. Afgesloten als ze zijn van de echte wereld, levend in hun eigen hebzuchtige, luxe leventje. Negeer het, Zijn ogen koud, hard en grijs. Hij werd pas weer voor rede vatbaar toen hij Roos haar zachte woorden hoorden. Stijfjes draaide hij zich naar haar om, keek haar niet aan maar was wel naar haar toegedraaid. Hij gaf niet gelijk antwoord, in plaats daarvan opende hij zijn geest en voelde de plekken af.. opzoek naar het andere leven. Het voelde koel, leeg en ongemakkelijk terwijl zijn geest zoekend de plekken aftaste. Leona? Verder, flauwer. Het gevoel zwakte af, werd lastiger bereikbaar alsof het last vaan stoornissen had op langere afstanden. Net op het moment dat hij zich zuchtend tot Roos wilde wenden voelde hij een zwakke, warme afspiegeling. Gelijk vervloog al zijn concentratie naar dit punt en richtte hij zich er volkomen op. Leona? Nogmaals, dit keer dringender. Hoe meer hij zich hierop focuste, hoe warmer het punt werd en hoe gemakkelijker hij de band leek te kunnen verscherpen. Maar hoeveel moeite hij ook deed, hij zich richtte op Leona haar warmte, ze leek niet te reageren. LEONA! Hij klopte, zoals ze ook een keer eerder bij hem had gemaakt om hém allert te maken, maar zijn 'klopjes' bleven niet zomaar bij klopjes. Beukend ramde hij er tegen aan, hij was niet bepaald subtiel bezig. Alsof je in plaats van iemand zachtjes wakker schut, een toeter vlak bij zijn oor houdt.
Leona lag rustig haar middag uur te verdoen in de middagzon toen ze plots een vaag gevoel van waarschuwing door zich heen voelde komen. Een klein lichtpuntje, diep in haar hart die haar automatisch waarschuuwde. Laurens. Meteen was haar luiheid verdwenen en was ze opgesprongen, hierbij een deel van de bomen vermorzeld en was de lucht in gegaan. Tegen haar zin in vloog ze met krachtige slagen richting het dicht bevolkte gebied van de mensen. 'Rustig meneer Warhoofd. Mag ik even wakker worden,' gromde ze liefdevol terug naar hem toen ze zijn stem met haar naam door haar geest hoorde schreeuwen. De steeds sterker wordende band groeide als warmte in haar hart, wardoor haar vrolijkheid weer terug keerde. Je kan ook op een lieve manier een vrouw uit haar schoonheidsslaapje halen,' sprak ze hem streng toe. Wat is er aan de hand? Wat is die paniek en woede in je hart? LAURENS WAAR BEN JE?' de stromen van Laurens' emoties gingen door haar heen die haar zeiden dat dit totaal niet goed was.
Het eerste wat hij deed toen hij Leona's aanwezigheid voelde was opkijken naar Roos; hij keek haar recht in de ogen met een blik die genoeg sprak, zijn lichte, afwezige glimlach bevestigde nog eens dit. Hierna liet hij zich overspoelen door Leona's warmte, alsof hij bijgevuld werd met warm water. Enkel dikker, stropiriger; tegelijkterijk onbereikbaar, onaantastelijk als rook. Het was een heerlijk gevoel, zonder dat hij het aan kon raken. Onbereikbaar met zijn gewone zintuigen, alsof een appart, onbekend deel van hem het allemaal waarnam. Sorry, Sprak hij tegen Leona toen hij haar geïrriteerde commentaar hoorde. Maar aan het vleugje in zijn stem, de toon waarop hij het sprak kon je horen dat het hem niet al te veel uitmaakte op het moment. Dat hij totaal met andere dingen bezig was en niet bepaald de tijd had om zich te bekommeren om Leona haar schoonheidslaapjes. De markt. Zijn toon zakelijk, helder, scherp, bewust. ‘Roos,’ Het was verwarrend om meerdere gesprekken tegelijktijd te voeren; helemaal op twee verschillende niveaus. Met moeite wist hij zich weer om te zetten tot de realiteit; het fysieke niveau. Hij keek haar aan, zijn ogen weer helder. Zijn blik was afwezig geweest terwijl hij met Leona sprak, duidelijk ergens anders geweest met zijn hoofd. ‘Wil je dat ze komt?’ Zijn woorden zo zacht, wijfelend en onzeker. Hij wist niet wat Roos duidelijk had willen maken met haar vraag.
~ Kom maar, .. en doe je ding. Het laatste klonk iets sarcastisch, maar ook uitnodigend en iets uitdagend tegelijkertijd. Zijn aandacht ging weer terug naar het heden, met een licht knikje richting Roos gaf hij aan dat ze eraan kwam. Hij kon het niet helpen, voelde zich een stuk beter. Ze gingen weg, Leona was er weer en hun band stond op scherp. Het eenzame, knagende gevoel was weg wat hem altijd iet wat chagerijniger maakte en het idee dat hij binnenkort weg zou zijn uit de buurt van de stinkerd, dat idee stond hem ook wel aan.

Ze schudde in met haar hoofd waarbij ze haar vleugelslagen versnelde. 'Het is al goed,' susde ze hem gerust, meer bezorgt om zijn toestand dan haar grapje over haar verstoorde midagrust. Er kwam automatisch een geïrriteerde grom tussen haar kaken vandaan toen ze zijn antwoord hoorde op haar wanhopige vraag. 'Moest dat nou, je weet hoe ik mensenmassa's haat,' verzuchte ze, haar ergenis voor een moment groter dan haar ongerust. Het was haar zwak, grote menigden. Om bang van te worden. Zoveel tweebeners bij elkaar, die makkelijk een draak in de trots van zijn leven neer kunnen halen. Ze hoorde zijn gedachtes toen hij hardop sprak. Fijn, was de vrouwmens de oorzaak van zijn positie. Ze zou nog eens wat krijgen van dat kind, het was alleen maar een irritant aanhangsel als je het haar vroeg. Ze rook ze, de mensen. Hun geur was zo sterk dat het bijna pijn deed. Haar schaduw kwam langzaam over de muur, bedekte de mensen die er liepen, deden de wachters op de muur verstijfd van angst staan. Ze opende haar bek, en liet een enthausiaste brul horen die uit de puntjes van nagels kwam. Voor mensen die haar kende enthausiast, voor buitenstaanders angstaanjagend. 'Ik zal mijn best doen,' grijnsde ze in gedachte naar Laurens. Weer kwam er een krachtige brul uit haar keel, waarbij ze naar beneden dook en de mensen onder zich uiteen zag vluchten. 'Fijn, hebben ze dan nergens een grote plek, groot genoeg voor een draak,' verzuchte ze toen de enige grote plek was om de fontijn aan diggelen de slaan. Met een grote knal en gedonder lande ze half in de stenen fontein, half op de grond waarbij de fontein het niet overleefde. Ze snoof, en haar blik keerde zich naar een groenachtige tent. Met donderende passen liep ze er naar toe, waarna ze een zacht gegrom uitsloeg. 'Laurrens,' was te horen. 'En vrouwmens natuurlijk,' verzuchte ze geïrriteerd waarbij haar ogen in hun kassen rolde. Ze stak haar hoofd in de lucht en sloeg haar hete vlammen de lucht in.

Haar vader deinsde bijna in angst achteruit, wat een steek in haar hart was. Haar eigen vader was bang voor haar. De enige echte familie die ze overhad, was als de dood voor haar. Haar blik gleed niet naar Laurens toen ze zijn vraag hoorde, en knikte alleen maar licht. Leona was de enige oplossing om haar vader veilig hier te houden, hem niet gek te maken om achter haar aan te gaan. Nu maar hopen dat Leona even helder was en haar mee zou nemen. 'Het spijt me vader, ik hou van u,' fluisterde ze zachtjes, waarna haar hoofd omhoog schoot toen ze een brul hoorde. Ze glimlachte vaagjes, Leona was altijd sneller dan ze had gedacht. Ze hoorde een tweede brul, die haar eigen angst deed opwaaien en haar lichtelijk in elkaar liet duiken, gevolgd door een hevige ravage aan geluiden van dingen die kapot vielen. Dat was de fontein, verzuchte ze geïrriteerd. In die zelfde opwelling liet ze Laurens' hand los en rende langs haar vader die met doodsangsten omhoog keek alsof hij door de tent naar buiten wilde kijken. Ze greep haar reiskleding, gordel en tas waarna ze zich resoluut omkeerde en terug rende naar Laurens. 'Kom,' sprak ze vastbesloten naar hem. 'Het word tijd dat je me mag beschermen,' glimlachte ze er achteraan, terugvallend op zijn tedere woorden waar ze nooit op had kunnen antwoorden. Ze greep zijn hand en trok hem mee naar voren, het verkopers gedeelte in. Ze rende langs ineengedoken mensen de tent uit, waarna ze Laurens zijn hand weer los liet. Met haar nog vrije hand greep ze haar jurk en tilde hem omhoog, waarna ze zich afzette en op de verkoperstafel op sprong, waarbij haar voeten op de uitgestalde stoffen kwamen. Ze zag en voelde nog net de warmte van Leona's vlammen en staarde haar alleen maar aan. Haar ogen gleden naar de fontein waar Leona blijkbaar vanaf was gelopen. Het leek haar beter voor Laurens om Leona's guns te vragen om hun weg te krijgen. 'Laurens, we moeten hier weg, voordat mijn vader over zijn angst heen komt en mij vastbind en bij jou een zwaard door je rug heen boord,' sprak ze haastig tegen hem. Het was niet echt een handige houding, haar jurk in haar hand half opgetrokken, haar reis spullen in haar andere arm, haar haar uit model, waardoor er enkele verdwaalde slierten zwart haar langs haar gezicht hing. Ze grijnsde naar Laurens, waarna ze haar wanhopige blik op Leona richte die haar inktblauwe ogen eerst op haar gericht had en daarna op Laurens.

Zijn blik schoot omhoog, alsof hij recht door de doeken van de tent heen kon kijken, en volgde het geluid wat Leona produceerde. Een lichte zucht ontsnapte, vermoeid dit keer. Typisch Leona, gelijk kwam er een hele show bij kijken. Geërgerd luisterde hij toe hoe hij hoorde dat de mensenmassa buiten veranderde van drukte in panische paniek. Gegil en rennende voetstappen domineerde. Geweldig Leona.. Je had niet onopvallender kunnen komen, Zwaar sarcasme. Maar tegelijktijd, iets wat je alleen kon merken als je een band had zoals Leona en Laurens met elkaar hadden, grinnikte hij diep van binnen. Genoot ook van de reacties en de dingen die er gebeurde. Hij keek er niet van op toen hij het krakende ruïnerende geluid hoorde van buiten. Had meer een zakelijke blik nu; alsof het allemaal dood normaal was en het erbij hoorde. Toch veroorloofde hij het zich lichtjes zijn mondhoeken om te laten krullen toen hij Leona haar stem zijn naam hoorde vormen. Glimlachte zelfs kort toen hij het bijgevoegde commentaar geestelijk geïrriteerd klonk. Nu geen tijd voor onenigheden Leona liefste, Zijn toon plagend. Zijn aandacht keerde weer terug naar de dingen die bínnen in de tent gebeurde, zodra Roos in actie was gekomen had hij begrepen wat er aan de hand was. In een reflex nam hij de boog van zijn schouders, klemde deze in zijn linkerhand en stak zijn hand ook al iets uit toen Roos weer terug kwam lopen. Lichtjes grijnsde hij haar toe, ‘Met alle genoegen, juffrouw.’ Sprak hij haar toe alsof hij een dienaar was, ingehuurd voor de woorden die ze net zei. Met soepele passen liep hij met haar. Liet haar hand kort los toen hij ook lenig over de verkoopbank heen sprong. Zijn aandacht werd voor een kort moment getrokken door Leona, zo'n 40 meter verderop stond ze als het machtigste roofdier pal in het middelpunt. Maar hij bestede niet veel aandacht aan het indrukwekkende plaatje, iets wat hij wel had wíllen doen, in plaats daarvan greep hij Roos' hand opnieuw en trok haar dit keer mee. ‘Kom mee!’ Antwoorde hij als het ware op haar woorden. Met hem zelf voorop trok hij Roos mee door de mensenmassa die in tegenovergestelde richting rende. De gezichten die hij zag waren gevuld met alleen maar paniek of angst, hij negeerde ze. Ondanks alle onrust die rond hen heen hing voelde hij dezelfde genegenheid die hij áltijd voelde als hij weer in Leona's bijzijn was. Ze was mooi, machtig en wonderbaarlijk als altijd. Leona, Dit keer sprak hij haar naam anders uit, groetend alsof hij erbij glimlachte. Mogen we een lift? Zijn stem weer iets plagend. Ondertussen rende hij verder, Roos met zich meewerkend en mensen ontwijkend. Eenmaal bij Leona liet hij Roos haar hand los en lenig sprong hij van haar poot, naar haar bovenarm. Hier draaide hij zich al om en stak zijn hand uit naar Roos, hielp haar omhoog komen en klom toen zelf weer verder. Zo met tussenpozes werkte hij Roos mee omhoog tot dat hij stevig zat met Roos achterop. ‘Hou je vast,’ Klonk het droogjes. Leona? Haar naam klonk als een verzoek. Met één hand hield hij één van de stekels vast die onderaan haar hals zaten, vlak bij haar schouders. In de andere hand hield hij nog steeds zijn boog vast. Toen hij voelde hoe Leona haar spieren onder zich in beweging kwamen, en ze haar machtige vleugels spreidde boog hij zich iets voorover en klemde zijn benen vast. Ik mis het zadel, Klaagde hij, dat zat toch iets comfortabeler. Op het moment dat Leona haar vleugels gespreid had, haar totale spanwijdte showde en ze klaar stond om op te stijgen door iets door haar knieën te zakken keek hij rechts van zich; een laatste blik op de tent waar hij zonet nog was. Hij keek recht in de ogen van Rosemarijns vader die er met ogen zo groot als schotels bij stond. Met een verbeten blik wende hij zijn gezicht af, raasde weer woede op in zijn binnenste. Ga, Dit keer commanderender, ook al zou ze weten dat hij het niet zo bedoelde. Het was duidelijk te voelen hoe zijn humeur opnieuw omsloeg. De windsloeg hard in zijn gezicht toen Leona zich afzette met een krachtige sprong en haar vleugels naar benedensloeg. Binnen no-time won ze hoogte en werd het dorp kleiner. Hij snoof een keer diep, de spanning was terug in zijn lichaam; de spanning die voor een kort moment voledig verdwenen was toen Leona geäriveerd was. Een woedende schittering in zijn ogen en zijn lippen tot een harde streep geperst. Naar huis? stelde hij voor, wetend dat Leona begreep wat hij bedoelde.

Ze grinnikte vrolijk in gedachte naar Laurens toen ze zijn geïrriteerde woorden hoorde. 'Het is ook nooit goed hè,' het klonk niet boos. Ze was veel te opgelucht om te zien dat Laurens zelf nog aan elkaar zat en helemaal heel was zonder krasjes. Ze snoof geïrriteerd toen ze zijn plagende woorden hoorde en keek hem met een doodse blik aan. Hij wist dat ze dat Vrouwmens niet mocht, en nu ging het er naar uit zien dat ze dat ding ook nog op haar rug moest dragen. Zodra ze de twee uit de tent zag springen kwam ze zelf rustig in beweging, en liep met kalme passen naar hun toe. Ze gromde even lievelijk naar Laurens toen hij naar haar toe rende en zichzelf omhoog klom. Haar antwoord op zijn vraag over de lift was al duidelijk, het kon niet anders. Haar inktblauwe ogen waren strak op Vrouwmens gericht toen Laurens ook haar op haar rug hijsde. Als het een andere situatie was geweest had ze niet zo rustig blijven staan. Haar hoofd keerde zich om, weg van de twee die op haar rug klommen naar het publiek waar een man de moed had gekregen naar haar toe te lopen. Meteen liet ze een diep gegrom horen als waarschuwing dat hij niet dichterbij moest komen. 'Klaar voor?' antwoorde ze hem alleen maar toen ze merkte dat ze allebij zaten. Gelukzalig spande ze haar spieren, zwiepte met haar staart waarbij er het laatste stukje fontein het ook begaf en schudde haar hoofd. Ze zakte wat door haar achterbenen en spreide haar vleugels tot het uiterste. Deels om ze gewoon te strekken, deels om nog even de laatste stukjes van de show af te maken en te stelen. Ze moest nou eenmaal met een goede indruk weg gaan. Op het simpele woordje van Laurens zetten ze zich af, waarbij ze haar vleugels krachtig naar beneden sloeg om het van de zwaartekracht te winnen. Ze had lichtelijk een opstandig gevoel gevoeld toen ze zijn commando had gehoord, haar tienerlijke koppigheid was bijna boven gekomen. Maar ze kende hem beter dan dat, en aangezien het moment en de woede die ze door hem heen voelde snapte ze dat het niet helemaal persoonlijk was geweest. Al gauw vloog haar gedaante over de muren, waarbij ze een geamuseerde blik op de doodsbange soldaten wierp en zich daarna hoger begaf. 'Je moet dat Vrouwmens zeggen dat ze wat moet afvallen. Jullie met z'n tweeën is een stuk zwaarder,' zeurde ze kinderlijk terwijl ze doorging met haar rimtische slagen. Ze gromde zachtjes, een roffelend geluid toen ze zijn verzoek hoorde. Meteen verranderde ze haar koers en richte haar blik op de bomen. 'Wil je me zometeen alsjeblieft vertellen wat er is gebeurd?' haar stem klonk streng, en gelijk ging ze op zoek naar beelden in zijn hoofd van de afgelopen momenten. Het was niet zo'n lang stuk, en haar rustige slagen gingen krachtig door waarbij nu het bos in zich kwam. 'Laurens, volgens mij gaat het niet helemaal goed achter je,' seinde ze hem toen ze de emotie schommeling van Vrouwmens voelde en rook.

Even slikte ze onwillekeurig toen ze de brande blik van Leona op zich voelde, maar daar werd ze al gauw uit gehaald toen ze door Laurens werd mee getrokken. Even stond ze schaapachtig te kijken toen Laurens geoefend omhoog klom en sprong. Dit was anders dan die keer dat ze op Kami vloog. Dit was Leona, een draak die haar duidelijk niet mocht. En ze wist niet wat er op dit moment door het hoofd van de draak ging toen Laurens haar omhoog trok. Toen ze achter Laurens op haar rug zat voelde ze de ruwe structuur van de schubben tegen haar blote benen. Een jurk was niet echt iets goeds om te dragen als je op een draak zat. Voor een moment wensde ze dat ze het paard had gepakt, maar dit was veiliger en sneller om weg te komen. En definitiever. Ze sloeg haar armen strak om de middel van Laurens toen ze zijn onnodige waarschuwing hoorde en Leona haar spieren spande en haar vleugels uitsloeg. Het was een feit, Leona was een stuk machtiger dan Kami was geweest. En zo voelde ze het ook. Even richte ze haar blik op haar vader, die doodsangsten uitstond en zijn blik op Leona had gericht. 'Sorry,' fluisterde ze naar hem, wetend dat hij het nooit zou horen. Toen zette Leona zich af en voelde ze hoe haar eigen lichaam zich schap zette om mee te gaan met de enorme kracht van het lichaam van de draak. Ze verborg haar gezicht tegen Laurens' rug, waarbij het hele scenario weer bij haar voorbij ging. Haar armen lagen krampachtig om Laurens heen, en de emoties vloeide als hevige golfen door haar lichaam. Voordat ze het wist liepen de tranen over haar wangen, en probeerde ze haar snikken te smoren waardoor er af en toe een onderdrukt geluid uit haar keel slipte. Haar handen pakte krampachtig het t-shirt van Laurens aan de voorkant vast, waarna ze haar tranen de vrije loop liet. Ze zou haar vader nooit meer normaal onder de ogen kunnen komen. Hoe zou dat nog kunnen, na dit. In haar hart wist ze dat ze niets anders had kunnen doen, ze had altijd al de reactie van haar vader geweten en gevreesd. Maar nu het echt gebeurd was was het toch definitief. Ze mieste haar moeder, nu meer dan ooit. Zij had haar begrepen, had haar gesteund. 'S-sorry,' snikte ze in Laurens' rug, zich verontschuldigend voor haar tranen.

Zijn eigen gedachten gingen ook terug naar de momenten van net, speelde ze opnieuw af en verwerkten ze. Overdachten ze opnieuw, bekeken ze anders maar telkens weer kwam hij tot de zelfde conclusies. Hij haatte Roos haar vader. De man had een geheel verkeerde eerste indruk bij hem achtergelaten, zachtjes uitgedrukt. Om zichzelf af te leiden concentreerde hij zich op Leona; hun band, haar bewegingen, haar ritmische slagen waarin hij meeging. Hij richtte zijn ademhaling op dit zelfde tempo en na een tijdje wist hij zichzelf hierdoor te kalmeren. De frisse lucht die zijn ogen lichtelijk deed tranen voelde heerlijk, het vliegen had altijd een bevrijdend gevoel. Even los van de wereld, los van de werkelijkheid en mee in de wereld van Leona, haar mythes en legendes; het onmogelijke. Hij negeerde Leona's commentaar ook al moest hij onwillekeurig toch een glimlachje verbijten. Het bleef grappig hoe ze zich opstelde tegenover Roos. Tegelijkertijd oneerlijk, dat ook. Maar hij begreep het gewoonweg niet helemaal, begreep niet waar het vandaan kwam vooral omdat hij Roos zelf op zo'n andere manier zag. Jaja, Ietsje knorriger weer toen hij Leona haar woorden hoorde, werd weer grondig herrinert aan de momenten van net. Hij wilde het gewoon even los kunnen laten, even enkel genieten van het vliegen en zich daarna weer bezig houden met andere dingen. De woede die warm bruisde in zijn borstkas was niet weg, wilde ook niet weg, maar hij had geen zin om het onder ogen te komen. Pas toen Leona het opmerkte over Roos voelde hij pas hoe haar handen krampachtig zijn shirt beet hadden. ‘Roos?’ Ongerust nu. Geneigd om zich om te draaien, maar zoiets ging nou eenmaal nogal onhanddig op de rug van een draak hoog in de lucht. ‘Doe niet zo idioot Roos,’ Kaatste hij terug toen hij de woorden van Roos hoorde. Hij wrong zijn boog over zijn schouder en greep met zijn vrije hand een hand van Roos vast. Wriemelend werkte hij hem los en trok hem omhoog. Zonder erbij na te denken drukte hij zijn lippen op de rug van haar hand, ‘Het komt wel goed,’ Waren de standaard woorden, maar hij kon niets beters bedenken. Hij wilde haar geruststellen, maar hoe? ‘Het is niet jouw schuld,’ Mompelde hij er nog bij, nogmaals drukte hij zijn lippen op haar hand voordat hij hun handen samen weer liet zakken. De rest van de vlucht weigerde hij haar hand los te laten. Toen Leona de landing inzette boog hij zich vanzelf voorover, zijn gezicht dichterbij haar hals terwijl ze schuin op de grond afging. De vleugels vouwde zich tegen haar lichaam aan, plakkend en dun als ze waren. Vlak boven de bomen spreidde ze opnieuw haar vleugels, ving de klap op en verdween tussen de hoge bomen. De landing bleef het meest onprettigste gedeelte van de gehele vlucht. Opstijgen was leuk, de kick die je kreeg als ze opsprong, haar vleugels spreidde en de lucht in verdween. Maar de landing? Enkel het naar de grond toesuizen en de snelheid. Maar als ze eenmaal de klap opving, zoiets voelde niet fijn en al helemaal niet zonder zadel. Hij slaakte een lichte zucht toen Leona eindelijk weer op de grond stond en ging liggen. Hij was boos, gekwetst en voelde nog steeds iets van gêne. Hij gooide zijn been over haar hals heen en gleed via haar boven arm van Leona af. Vervolgens draaide hij zich om en hielp Roos met afstappen. Stak uiteindelijk zijn handen onder haar oksels en tilde haar het laatste gedeelte tot dat ze weer op haar eigen voeten stond. Zijn gezicht vertrok iets toen hij de rood behuilde ogen zag, ‘Roos,’ Mompelde hij zachtjes. Hij liet haar niet los, in plaats daarvan gleden zijn handen door naar haar rug en nam hij haar geheel in zijn armen. Achter hem, een paar meter verder op, stond een vervallen hutje. Het was oud, bestond uit verrot hout en was ondergedompeld in het mos. Het zag er niet uit, oud en onleefbaar. Maar het was zijn thuis geworden, voor zover het een thuis kon zijn. Voorzichtig omhelsde hij haar, drukte zijn wang tegen de hare en wreef onbeholpen over haar rug. Hij was niet goed in troosten, had het altijd een ongemakkelijk iets gevonden. Maar hij deed zijn best, en het enige wat hij nu kon doen voor haar was er zijn. Na een tijdje stil te hebben gestaan, haar enkel hebben vast gehouden, trok hij zijn hoofd weer terug, tilde beide handen op en legde ze op haar wangen. Voorzichtig gleden zijn duimen onder haar ogen door om de tranen weg te vegen. Lichtjes glimlachte hij, alleen niet vrolijk. ‘Wil je iets drinken?’ Herhaalde hij zijn moeder zoals die altijd aan hem had gevraagd of hij iets wilde drinken toen hij eenmaal weer gekalmeerd was.

Al gauw kwam het kleine stukje opening in zicht, en focuste ze haar aandacht op dat kleine puntje. Ze klapte haar vleugels iets in en zette de vlugge daling in om als een pijl uit een boog door het gat in het bladerdak te schieten. Het was nu een kwestie van snel handelen en haar instinct haar lichaam over te laten nemen. Na wat voor haar een seconden was opende ze haar vleugels en ving ze de klap op met haar benen. Ze snoof en schudde haar hoofd even waarna ze zich door haar benen liet zakken en het gemakkelijk maakte voor de twee mensen om af te stappen. Ze draaide haar nek, gevolgd door haar hoofd waarbij ze de twee in de gaten hield. Haar blik bleef op Vrouwmens' rug hangen toen Laurens haar vast hield, en voor het eerst had ze voor een moment een gevoel van verdriet voor haar. Zoals ze er bij stond, hoe ze haar verdriet voelde, rook, en zag. Rustig, proberend zo min mogelijk geluid te maken stond ze op en liet de twee alleen. Rustig, met slome maar soepele passen liep ze rond het huisje, en zakte er achter weer door haar knieën. Het kleine raampje dat aan deze kant als enige in de muur zat was dat van de kleine slaapkamer. Het was niet groot, en stoffig en vies. Maar ze vond het 's nachts altijd leuk, als Laurens' besloten had eens binnen te slapen om af en toe naar binnen te kijken. Langzaam krulde ze zich op, sloeg haar staart over de grond om zich heen en kromde haar nek om haar hoofd naast haar poten en staart op de grond te leggen. 'Geen gekke dingen doen als ik slaap,' sprak ze zachtjes tegen Laurens' waarna ze haar ogen dicht deed en haar vleugels half uitklapte als ware van deken. Toch opende ze haar ogen weer, en keek rusteloos en in gedachten. Gedachtes die bij Vrouwmens. 'Ze heeft je nodig,' verzuchte ze na een een tijdje naar Laurens', doelend op dat huilende Vrouwmens. Daarna sloot ze vastbesloten haar ogen en liet haar ademhaling rustiger worden. Na een tijdje vaagde ze weg en vervolgde ze haar slaap.

Ze probeerde haar snikken wat onder controle te krijgen bij het horen van Laurens' woorden. Haar hand ging slapjes mee toen Laurens hem oppakte, en ze zuchte toen ze zijn lippen erop voelde. Ze grinnikte, niet overtuigend toen ze zijn geruststellende woorden hoorde over dat het niet haar fout was. 'Dat is het 'm nou. Dat is het wel,' antwoorde ze hem zachtjes terug, zichzelf tegen zijn rug aan drukkend. De warmte van zijn lichaam en hand geruststelde haar, wetend dat hij er was en dat ze voorlopig niet zonder hem hoefte te zijn. Toen ze een verschil in het vlieg ritme van Leona voelde, en Laurens voorover boog klamde ze zich automatisch steviger vast en hield haar adem in toen Leona een snelle landing in zette. Ze kneep haar ogen dicht in de pure opwelling toen ze de klap voelde toen Leona's poten de grond raakte. Krampachtig maakte ze zichzelf los van Laurens toen van Leona af gleed, en ze bleef even roerloos zitten, haar ogen starend op de blauwige schubben gericht. Ze haalde diep adem en dwong zichzelf ook van Leona's rug af te komen. Ze glimlachte waterig toen Laurens haar hielp, maar bleef futloos staan op het punt waar haar voeten de grond weer raakte. Zodra ze Laurens' zachte stem hoorde en ze naar hem toe werd getrokken liet ze haar verdriet de vrije loop. Ze klampte zich tegen hem aan, haar armen krampachtig op zijn rug, haar gezicht in zijn kleding. 'Het is mijn schuld. Hoe kan ik ooit nog naar huis, hoe kan hij zo blind zijn,' snikte ze wanhopig. Na een tijdje ontspande ze en stopte haar snikken. Haar armen gleden van hem af, en bleven langs haar lichaam hangen toen Laurens' zijn hoofd terug trok. Ze schudde flauwtjes haar hoofd bij zijn vraag en liet haar blik naar het tafreel achter Laurens glijden. Verdwaasd keek ze naar het vervallen huisje, waar ze achter stukjes lichaam van Leona zag liggen. Voorzichtig liep ze langs Laurens heen. 'Hoe... Is dit van jou?' vroeg ze ademloos. Eigenlijk was het een krot om te zien, oud en vervallen met een klein trappetje om het huis in te lopen. Maar het enige wat zij zag was het huisje, het tafreel hoe het zou kunnen zijn. Mooi, schoon en prachtig. Haar handen gleden nu teder langs het verweerde hout. Zonder op toestemming te wachten liep ze voorzichtig de paar treden op en duwde zachtjes tegen de deur. Ze kwam in een kleine woonkame, met een oud tafeltje, wat stoeltjes en een kapotte bank. Met een glimlach op haar gezicht keek ze rond. In de hoek zag ze het zadel liggen, en onwillekeurig moest ze glimlachen. Er waren nog twee deuren, die bijna scheef in hun schanieren stonden. Maar voor dit moment bleef ze in de 'woonkamer' staan, met het kleine gedeelte dat waarschijnlijk de keuken voor moest stellen. Nog steeds rondkijkend legde ze haar spullen - tas, kleding, riem met buideltjes en werpmessen - neer op de tafel, waarna ze zich omdraaide naar Laurens.

De lucht ontsnapte uit zijn longen op een zuchtende manier. Roos haar woorden drongen scherp tot hem door en het deed hem de ogen neerslaan. In zijn arrogantie had hij het nog niet op die manier bekeken en met een schuldbewuste blik keek hij weer op. Dat was zijn schuld, niet de hare. Zijn geweldige humeur werd nu ook nog is aangevuld met een heerlijke lading schuldgevoel. Alleen maar omdat Roos het voor hém had opgenomen, er voor hem was en niet over zich heen had laten lopen was ze niet meer welkom thuis. Voorzichtig haalde hij zijn handen weer terug, sloeg net op het moment dat Roos haar blik ergens anders opvestigte zijn ogen neer. Afgeleid keek hij op, ‘Oh.. nou, ik.. geen idee.’ Klonk het droogjes waarna hij typisch zijn schouders op haalde. Greep onbewust elke kans aan om zich af te leiden van alles wat zijn hoofd duiselde. Misschien was het allemaal íetsje teveel tegelijkertijd. Hij voelde zich rampzalig, vooral als hij ook nog is diep ging nadenken erover. Dus in plaats van zich te focussen op de nare dingen leidde hij zijn hoofd af door naar Roos te kijken. Simpel maar effectief. Hij volgde haar bewegingen, draaide mee toen ze hem voorbij liep en keek met een halve glimlach toe hoe ze het huisje binnen liep. Ietsje later volgde hij haar voorbeeld en stapte haar achterna. Zelfs de deur kraakte toen hij deze weer achter zich dicht trok, hij was het al gewend. Het rook er muffig. Een dikke, houterige en vochtige geur hing er in het huisje. Het stoorde hem niet. Zonder iets te zeggen bleef hij naar Roos kijken, nam haar opnieuw in zich op alsof hij binnenkort weer afscheid van haar moest nemen. Kort bleven zijn ogen hangen op de spullen die ze mee had genomen, in hun 'vlucht' was het blijkbaar niet echt doorgedrongen. Maar al gauw keek hij weer naar Roos die hem nu ook weer aankeek. ‘Het stelt niet zo veel voor,’ Gaf hij toe. ‘Maar het is fijn om een dak boven je hoofd te hebben als het giet.’ Een lichte glimlach speelde op. ‘Ook al moet ik toegeven,.. Niet overal in het huis is het dak bestendig tegen water.’ Voor het eerst een lichte grijns die gemeend was. Een lichte zucht ontsnapte op een ontspannen manier. Rustig liep hij naar haar toe, ‘Het is fijn om ergens op terug te kunnen vallen,’ Zijn woorden mompelend terwijl hij dichter bij haar ging staan. Hij wende zijn blik af, voelde zich nog schuldiger omdat hij juist vanmiddag datgene van haar had afgenomen. ‘Jij kan het ook zo zien,’ Met zijn ogen volgde hij zijn hand die hare vastpakte. ‘We kunnen hier samen wonen.’ Met een onzekere glimlach keek hij naar haar op. Zachtjes kneep hij een keer in haar hand voordat hij deze weer losliet en haar voorbij liep. Afwezig zocht hij ondertussen naar Leona; misschien was ze nog wakker. Maar zodra hij Leona geestelijk afzocht drong gelijk door dat ze sliep en trok hij zich terug. ‘Ik denk dat ik even wat te eten ga zoeken,’ Terwijl hij dat zei voelde hij opeens duidelijk zijn lege, verkrampte maag weer. Hij liet de rugzak van zijn schouders afzakken en gooide die bij het zadel. Met een zachte plof kwam het ding neer. Het was duidelijk dat het bijna leeg was, op de vaste gebruikelijke dingen na.

haar blik ging over de simpele meubels, terwijl er een vrolijk glimlachje op haar gezicht lag. Het gekraak van de deur toen Laurens hem hem achter zich dicht trok gaf een gevoel wat ze niet thuis kon brengen. Het was geen naar gevoel, een soort huiselijk iets. Ze schudde ongelovig haar hoofd bij het horen van zijn woorden. 'Het is misschien klein, maar met wat werk kun je hier heel veel van maken,' sprak ze vrolijk waarbij haar hand op de tafel bleef liggen. Ze grinnikte even zachtjes om zijn woorden, en haar blik ging automatisch naar het dak boven haar. De kleine gaatjes waren duidelijk zichtbaar door het late middagzonnetje dat door het bladerdak op het huisje scheen. Ze glimlachte vaagjes naar hem toen hij dichterbij kwam. Waarbij het oude gevoel van haar bonkende hart die drie keer zo snel ging weer boven kwam. Haar blik gleed weer terug, waarbij het op de grond bleef hangen en haar gedachtes weer terug gingen naar haar vader. Een plaats om bij terug te komen. Dat was weg. Lichtelijk verbaasd keerde haar blik terug naar Laurens toen ze zijn woorden hoorde en zijn hand in de hare voelde. 'Ooh Laurens,' sprak ze zachtjes, waarna ze haar ogen neersloeg. Hoe kon hij nog zo lief doen, terwijl hij net zo door haar vader was behandeld. Toen hij weg liep greep ze zijn hand weer en draaide ze hem naar zich toe waarna ze haar andere hand op zijn kaak legde. 'Dan kunnen we het samen opknappen,' grijnsde ze zachtjes naar hem waarna ze wat op haar tenen ging staan en even haar lippen op de zijne drukte. De drang om zo te blijven staan kwam weer bij haar op, om haar armen om hem heen te slaan en voorlopig niet meer los te laten. Maar ze dwong haar lichaam weer wat afstand te laten nemen, er waren op dit moment dingen die eerst moesten gebeuren. Ze wilde zich al weer omdraaien toen ze het woord 'eten' uit Laurens' mond hoorde. 'Neenee, ik had gezegt dat ik je wat te eten zou geven... en dat is er totaal bij ingeschoten,' het laatste kwam er zachtjes uit. Ze rechte haar rug en kantelde haar schouders naar achteren. 'Ik zal wel even op zoek gaan,' sprak ze vastbesloten waarna ze zich omdraaide naar de tafel en haar riem pakte. Gedachteloos wilde ze hem om haar heupen doen, en keek een beetje schaapachtig naar benden waarbij haar blik over haar kleding heen ging. 'Dit is niet echt gepaste kleding om te jagen...' mompelde ze achteloos waarbij ze haar riem weer terug legde. Ze gooide haar zwarte haar over haar schouder en holde haar rug om met haar handen bij de touwtjes te komen. Met verwoede pogingen probeerde ze de strakgetrokken touwtjes op haar rug los te krijgen en losser te maken. Telkens als ze het touwtje voelde kon ze er amper aan trekken omdat haar arm in een benauwde positie zat. Ze zaten te strak vastgemaakt om het zelf te doen. Met een geïrriteerde zucht liet ze haar armen vallen, waarna haar hoofd behoedzaam naar Laurens toe draaide. 'Uuhm... Zou je misschien kunnen helpen?' vroeg ze hem verlegen waarbij haar handen op de tafelrand lagen. Op dit moment wensde ze dat ze vannochtend toch dat bovenstuk van het ondergoed gedeelte had aangedaan. Een soort korset, maar dan voor onder de kleding. Naja, ze moest zich toch omkleden in haar reiskleding.

Zijn ogen vergrootte zich voor een kort moment op een verbaasde manier, puur uit een geschokte reactie omdat hij Roos haar hand niet verwachtte die hem terug trok. Met knipperende ogen draaide hij zich weer om, keek haast iets vragend toen zijn blik weer haakte in die van Roos. Maar zodra hij haar gezicht zag, de blik in haar ogen, verscheen er opnieuw een lichte glimlach. Deze veranderde zelfs in een grijns toen hij haar woorden hoorde. Haar hand die warm op zijn wang lag trok bij hem door tot de botten. Het leidde vreselijk erg af en opeens werd hij zich weer razend bewust hóe dichtbij Roos was. Automatisch legde hij zijn vrije hand op haar heup en slikte een keer. Zodra Roos haar gezicht dichterbij kwam ging er een schakel bij hem om en al vanzelf boog hij zich ook naar haar toe. Zijn ogen zakten dicht bij het voelen van haar lippen. Haar heerlijke, warme, zachte lippen. Hij hield zijn adem in terwijl hij wensde dat iemand de tijd kon laten stoppen. Iets teleurgesteld bleef hij dan ook hangen toen Roos zich weer terug trok, en als late reactie trok hij zijn hoofd ook weer terug. Haar hand liet die van haar weer los, opnieuw richtend op de jacht waarmee hij wilde beginnen tot dat Roos opnieuw zijn aandacht trok. En weer draaide hij zich lichtjes vragend naar haar om. Nee? ‘Roos,’ Wierp hij gelijk tegenstribbelend tegen. Zoiets hoefde echt niet, hij kon net zo goed zelf op jacht gaan. Zijn ogen sloegen zich tot hemel toen Roos hem doodleuk negeerde en haar plannen verder uitstippelde. Toen ze uiteindelijk bleef staan en haar woorden hoorden over haar kleding kon hij een zacht gegrinnik niet onderdrukken. Daar moest hij haar gelijk in geven. Het zou zonde zijn als ze die mooie, en waarschijnlijk ontiegelijke dure, jurk van haar zou vermoorden. Toen hij haar verwoede pogingen zag trok er een glimlachje bij hem omhoog, wilde net zijn mond opentrekken om voor te stellen dat het misschien tóch beter zou zijn dat hij zou gaan totdat hij Roos haar vraag hoorde. Voor een moment keek hij haar aan,. De stilte die optrok was voor het eerst dat hij weer bij Roos was niet fijn; zenuwachtig. Hij gaf een licht knikje en liep naar de andere kant van de tafel, nam achter haar plaats en richtte zijn blik op het touw dat geweefd door het stof zat. Lichtjes trokken zijn wenkbrauwen zich op bij het zien van het kunstwerk. En hij had al moeite met een vlecht. Oké, daar ging'ie. Hij slikte een keer, tilde beide handen op en begon aan het bovenste knoopje te wriemelen. Het enige geluid waren de natuurlijke geluiden van buiten en het touw dat soms soevend door de gaatjes heen werd getrokken. Geduldig bleef hij staan knopen, voelde hoe de spanning van het stof geleidelijk aan afnam onder zijn handen. Het klusje hield zijn hoofd bezig en voor het eerste deze middag wist hij zichzelf totaal af te leiden van alles om zich heen. Alleen Roos bleef nog iets zeurderig hangen, maar daar zou hij mee moeten leven. Geen oude herrineringen die op kwamen spelen, geen schuldgevoelens waar hij mee in de knoop lag, geen haat gevoelens die hem het bloed naar zijn wangen deed trekken. Alleen maar gewriemel en geknoop. Alhoewel, hoe langer hij bezig was; hoe meer zijn hoofd zich vulde met Roos. Zodra hij over de helft was en een blote rug zich ontblote kleurde zijn wangen al iets. ‘Zo,’ Mompelde hij op een gegeven moment zachtjes toen hij klaar was, het had waarschijnlijk minder lang geduurd dan dat het voor hem gevoeld had. Zijn blik gleed omhoog, over de egale, blote rug van Roos en stilletjes bleef hij staan terwijl zijn blik hierop bleef hangen. Zonder te weten waarom kwam hij dichterbij staan, zijn handen vonden haar heupen. Hij slikte, zijn keel dik alsof zijn hart een nieuw vertrek had gevonden. De stilte duurde voort, trok de spanning met zich mee omhoog. Hij boog zich verder naar haar toe tot dat zelfs zijn adem lichtjes over haar schouder streek. ‘Je hoeft niet te gaan jagen,’ De rest van zijn zin maakte hij niet af, waardoor zijn woorden opeens vreselijk dubbelzinnig leken. Hij kon er niks aan doen, het ging vanzelf. Hij haalde één hand omhoog en schoof daarmee de mouw weg die haar schouder bedekte, vervolgens boog hij zich voorover en kuste haar licht op de huid. Hij legde zijn hand die hij omhoog gehaald had weer terug, deed nog een stap dichterbij totdat hij zelfs lichtjes tegen haar aan stond. Warmte, het leek van hem af te stralen zo voelde hij zich van binnen. Zijn hoofd te vol met Roos zodat hij geen moment meer helder na kon denken; enkel het verlangen naar haar. In zijn armen, dichtbij. Haar lippen, haar handen, haar huid.

Ze draaide zich langzaam om toen ze hem lichtelijk zag knikken. Bij het voelen van zijn handelingen, het getrek aan de touwtjes kwam er als eerste een opgelucht gevoel naar boven toen ze wat meer ademruimte kreeg. Haar ademhaling werd hierdoor ook wat ruimer, maar begon wat te haperen toen ze af en toe zijn vingers lichtelijk langs haar naakte huid voelde gaan. Ze slikte eventjes toen ze zijn zachte en korte antwoord hoorde als teken dat het klaar was. Even haalde ze diep adem, gewoon genietend dat ze dat weer kon doen. Haar ene hand had de bovenkant van de jurk vast, waardoor ze hem gedeeltelijk omhoog hield. Niet dat dat echt nodig was, aangezien ze de mouwtjes nog steeds om haar schouders had. Het was gewoon het zenuwachtige gevoel dat steeds meer controle over haar nam bij de gedachte hoe ze er bij stond, met Laurens achter zich. Haar ogen staarde groot en recht voor haar uit, toen ze zijn handen op haar heupen voelde, en voelde haar hart een slag overslaan. Ze voelde haar ademhaling wat versnellen samen met haar hart terwijl de stilte voort duurde. Even ging er een onzichtbare rilling door haar heen toen ze zijn adem langs haar huid voelde gaan, haar lichaam nog steeds doodstil. Even trilde haar mondhoeken bij het horen van zijn woorden, en voelde hoe haar lichaam er automatisch op reageerde. Haar mond opende zich en voor een seconden sloot ze haar ogen toen hij de mouwtje die haar jurk gedeeltelijk omhoog hielden van haar schouder af schoof. Haar handen verkrampte lichtjes op de tafelrand toen ze zijn lippen voelde, waardoor haar lichaam gelijk reageerde om iets meer in zijn richting te leunen. Haar hand die haar jurk nu omhoog hield verslapte lichtelijk, net zoals de rest van haar lichaam toen ze Laurens vaagjes tegen zich aan voelde en hield de jurk nu alleen maar omhoog omdat ze hem tegen zich aan drukte. Ze deed een kleine stap naar achter, waardoor ze nu tegen zijn borst aan stond en kantelde haar hoofd naar achter waardoor hij gedeeltelijk op zijn schouder kwam te liggen. Haar arm die door het naar achter stappen slapjes langs haar lichaam had gehangen kwam nu in bewegen en bewoog naar achteren waarbij haar hand op de buitenkant van zijn bovenbeen kwam te liggen. Haar ademhaling was diep en zwaar, elk zintuig gefocust op hém. Op zíjn handelingen en aanrakingen. 'Ik hoef niet weg,' sprak ze zachtjes en hees, haar ogen recht voor zich uitgericht met een wazige uitdrukking in haar ogen.

Hij stond nog steeds voorover geboden, zijn lippen nog vlakbij haar schouder zodat hijzelf zelfs voelde dat zijn adem langs haar huid streek. Zijn ogen opeens groot, besseffend waarmee hij bezig was. Een spanning trok bij hem omhoog, een onaangename spanning. Niet de spanning van zenuwen, maar bang om afgewezen te worden. Bang dat hij dingen deed die Roos niet wilde. Maar zodra Roos naar achteren leunde, haar lichaam tegen de zijne drukte sloten zijn ogen zich en liet hij het zichzelf toe een keer diep in en uit te ademen. Het gevoel alsof zijn hart had stilgestaan nam weer af terwijl hij zijn hoofd draaide. Zijn ogen sloten zich weer terwijl hij zijn lippen tegen haar hals drukten. Hij slikte een keer, wilde opnieuw zijn hoofd draaien; net op het moment dat hij Roos haar hand voelde. Zijn ogen vlogen open terwijl er een vreselijk verlangen door hem heen trok. Erger dan normaal. Hij verstijfde erdoor, alsof zijn hartslag zelf ook een keer haperde, een tel oversloeg en daarna er van door ging alsof het vocht voor zijn leven. Haar stem klonk gespannen. ‘Nee,’ Mompelde hij fluisterend, voorkomend dat zijn stem oversloeg. Zijn lippen raakte terwijl hij het woorduitsprak lichtjes haar keel. Hij leunde meer naar haar toe, drukte zich beter tegen haar aan. Terwijl haar hand een warme, brandende afdruk achterliet kuste hij opnieuw haar hals. Omhoog richting haar kaak waarvan zijn lippen de lijn volgde. Zijn handen gleden verder richting haar buik. Hij dacht er niet meer bij na, liet zijn handen gaan. Met gesloten ogen gleden zijn lippen langs haar hals; kussend, happend. Zijn lippen kwamen uiteindelijk bij haar oor waar hij ze tegen aandrukte. ‘Je zou geen eens mogen,’ Voegde hij nog toe aan zijn antwoord, zacht murmelend in haar oor. Warmte gierde door zijn lichaam alsof het over uren draaide. Zenuwen speelde op en trokken schreeuwend hun aandacht. Deden zijn ademhaling versnellen, legde zijn maag in de knoop. Zijn kaken klemde zich op elkaar terwijl hij nu afwezig zijn lippen in haar haren legde. Zijn ogen sloten zich, genietend. Opnieuw trok hij zich iets terug, blies zachtjes in haar oor en grinnikte vervolgens zachtjes. Hij drukte een kus vlak onder haar oorlel en nam deze vervolgens tussen zijn lippen. Zachtjes legde hij zijn lippen uiteindelijk tegen haar hals en bleef hij zo staan, zijn ogen weer open. Hij wist niet hoelang hij zo stond, hoe Roos gezichtsuitdrukkingen waren of wat ze dacht. Afwezig gleed zijn hand over haar buik heen, de ander lag weer stil op haar heup. Hij slikte, wat het sein leek te zijn voor de zenuwen die zijn keel vervolgens afknepen. De spanning in zijn spieren nam toe, iets wat Roos zelfs waarschijnlijk kon merken. De hand die op haar buik lag gleed omhoog, evenals zijn lippen die omhoog gleden langs haar hals. Zijn ademhaling streek haar huid, zijn hand sloot zich voorzichtig om de hare. Hij voelde hoe de hitte in zijn borstkas toenam, zijn wangen rood kleurden terwijl hij haar hand meetrok, los van het stof en hem vasthield terwijl hij zijn hand omlaag liet zakken.

Haar aandacht was maar bij één ding, en dat waren de reacties van zijn lichaam waarop die van haar reageerde. Haar adem ontsnapte snel door haar neus toen ze zijn lippen weer in haar nek voelde. Dit gevoel was anders, anders dan ze bij hem had gehad. Als ze eerlijk was tegen zichzelf ook veel beter. Ze voelde haar hand die op Laurens' been lag verkrampen toen hij door ging met zijn handelingen, pakte in die opwelling lichtelijk de stof vast van zijn broek. Haar hand hield nog steeds gespannen de bovenkant van haar jurk tegen zich aan, bang voor niets, alleen verstijfd. Ze zuchte alleen maar als antwoord op zijn woorden dat ze niet eens weg zou mogen, niet in staat om een woord uit te brengen. Het voelde zo vertrouwd, zijn warmte tegen haar lichaam. Ze beet op haar lip om een glimlach tegen te gaan toen hij zachtjes in haar oor blies, en kromp lichtelijk ineen. 'Dat is gemeen,' verzuchte ze zachtjes waarbij ze haar rug weer rechte en zich tegen hem aandrukte. Weer verliet een geniet een genietende zucht haar keel toen ze zijn lippen voelde, zijn plagende handelingen bij haar oor. Ze voelde haar hart in elk stukje bloedvat kloppen, haar versnelde ademhaling terwijl ze wachte op meer. Meer van Laurens, terwijl hij stil bleef staan. Haar zintuigen verscherpte zich toen ze plots een lichte spanning van Laurens voelde, in zijn lichaam. Zijn dubbele handelingen maakte haar geest gek, focuste zich omstebeurd op iets, maar hield het bijna niet bij. Toch opende haar ogen zich om vervolgens recht voor zich uit te staren toen zijn hand die van haar pakte en langzaam mee trok. Ze sloot haar ogen, bijna angstig toen ze de stof langzaam me voelde gaan. Hun handen zakte, langzaam gevolgd door haar jurk die schuin op haar heupen bleef hangen, vastgehouden door het stof van haar onderbroek. Haar hand die nog in de zijne lag verwisselde van plaats, pakte zijn hand en legde hem op haar ribbenkast. Ze wilde hem tegen zich aan voelen, maar dufte zelf niet verder te gaan. Ze voelde zich nu definitief naakt, haar bovenlichaam geheel onthuld aan de buitenlucht, de stof van Laurens' kleding tegen haar rug aan voelend. Even ging haar hand langs haar jurk, waarna een dof ploffend geluid het bewijs was dat hij nu op de grond lag. Als een hoopje om haar benen heen. Die zelfde hand gleed door en kwam weer krampachtig op zijn bovenbeen te liggen, haar hoofd licht hangend alsof ze zich bijna schaamde voor hoe ze er nu bij stond.