Meet the Boss White

White vloog in een soepele beweging over de wolkenhemel en streek haar vleugels uit om even gewoon, zonder bewegingen te moeten doen, te blijven zweven. Toen het rustige meertje haar aandacht trok voelde ze hoe haar keel droog stond en ze dorst kreeg. Tijd voor weer wat te drinken. Toen ze eenmaal in het meertje beland was zag ze dat er ook nog een paard en een mens in het meer stonden. Eerst deinsde ze een klein beetje achteruit, maar daarna maakte ze zich groot en liet zich weer een leider lijken. Haar roze lange tong was zichtbaar en haar fluweel zachte wit/roze huid kon je ook nog zien. Maar eigenlijk wilde ze helemaal niet dreigend overkomen. Nee, ze wilde gewoon haarzelf eens goed laten zien. "Ik ben White, leider van The Magic Dreams clan. En met wie heb ik het genoegen?", vroeg ze beleefd en keek het meisje nieuwsgierig aan waarna ze haar blik liet glijden op het paard. "Hallo, wees alstublieft niet bang, ik eet geen paarden", zei ze ook weer op haar beleefde, vriendelijke toon. Afwachtend op enige bange of juist zelfverzekerde reactie liet ze haar mond het water in gaan en slurpte wat water binnen. Heerlijk.

White keek op en hoorde de rustige stem van het meisje. Jenaly, die naam zou ze onthouden. Misschien kwam het nog goed van pas, wie weet. "Jenaly, prinses van een dood lang. Merkwaardig. En ja, draken leven in groepen. Ze verplaatsen zich vaak om te gaan jagen of om een nieuwe schuilplaats te zoeken", zei ze en glimlachte vaag naar haar waarna ze nog wat verder dronk. "Er zijn ook mensen in mijn clan. Temmers. Misschien klinkt dat vaag, maar in mijn ogen telt respect voor draken én mensen", zei ze eerlijk waarna ze licht glimlachte en haar blik weer op het water legde. "En hoe komt het, prinses Jenaly dat uw land dood is?", vroeg ze nieuwsgierig aan Jenaly en dronk nog wat.

-inspiratie waar beeeeeennn je?

White keek naar de prinses Jenaly en knikte. "Het is niet wijs, het is de waarheid", zei ze en glimlachte wijs waarna ze de twijfelende stem van Jenaly hoorde. "Het is goed hoor, je hoeft er helemaal niet over te praten", zei White en knikte naar haar vriendelijk. Toen ze de stem van Jenaly opnieuw hoorde luisterde ze aandachtig en knikte daarna begrijpend. "Ik doe het graag. Alfa zijn is zwaar, maar het geeft je een kracht die je nooit meer uit jezelf zal krijgen. Je voelt je veel energieker dan anders. En je bied draken en mensen een nieuwe thuis, dat doet me altijd veel plezier", zei ze weer eerlijk en zacht en keek naar het golvende water. White had nu geen dorst meer, ze sprong uit het water en plukte wat gras van de grond. Alhoewel ze liever vlees had was ze ergens ook wel een planteneter. Merkwaardig, maar het was zo.

-Inspiratielooos

White keek Jenaly aan en hoorde dat ze het een rare gewoonte vond dat ze een beetje gras at. "Nou ja, je moet iets aan de honger doen als je te oud en te lui word om te jagen", zei ze met een grote, brede glimlach op haar gezicht en grinnikte waarna ze verder at. "Zozo, wat schikt mevrouw de prinses eigenlijk nog te doen vandaag?", vroeg ze vriendelijk en beleefd en keek haar nieuwsgierig aan waarna ze nog wat gras at en even schrok van het gehinnik van het witte paard. "Zeg, ambetanterik. Als je weg wilt, ga dan hé", snauwde ze ietwat geïrriteerd naar de merrie en keek naar de grond. Er stond naar maar één klein grassprietje. Die móest ze gewoon hebben. Met één simpele beweging was het kleine grassprietje al rond gekauwd in haar bek en doorgeslikt. Mmm, dat smaakte verrukkelijk.

White keek naar Jenaly en knikte. "Maar, als je wilt kan je ook altijd overnachten in de schuilplaats van de clan; The Magic Dreams. Je zult er altijd welkom zijn. Ook zijn er mensen in de clan aanwezig. Twee meisjes en een jongen", zei ze en glimlachte. Misschien zou Jenaly wel ooit een lid worden van White's groep, maar dan zal dat aan Jenaly liggen. Misschien wilde ze dat wel helemaal niet. Dan zou ze haar daar naar toe ook niet dwingen. Ze zou uit haar eigen wil mogen gaan. Het moest zeker en vast niet. Zo was White niet. Respect tonen was ook tonen dat je iemand zijn vrijheid geeft. Wou een lid weg gaan uit de clan, dan zou dat van haar mogen. Ze zou ook altijd welkom zijn. Ook al was ze jaren weg. White zou voor altijd verbonden blijven met haar leden, dat wist ze al vanaf ze begonnen was met haar clan op te richten.

White keek naar Jenaly en glimlachte. "Nou, als mevrouw Jenaly de prinses wilt opstappen?", vroeg ze terwijl ze zich naar de grond boog zodat Jenaly kon opstappen op haar rug. "U hoeft niet bang te zijn, er is geen gevaar. Ik zorg er wel voor dat je niet valt. En je paard kan de weg wel volgen", zei ze en lachte waarna ze afwachtend naar Jenaly keek. "Als u mee wilt, u hebt nu de kans", zei ze en zette zich eerst weer normaal om eerst het antwoord te krijgen van Jenaly. Misschien wilde ze wel helemaal niet mee Najah, dat was haar keuze dan. Kans verkeken, zo zou White het formuleren.

-Echt, echt inspiloos...

White keek naar Jenaly en daarna naar het paard. Even voelde ze hoe de tranen in haar eigen ogen prikten. Ocharme dat paardje. Het zal waarschijnlijk kwijnen achter haar baasje. "Wacht", zei ze en stelde zich recht. "Neem die merrie mee, mevrouw het paardje. Ren mee, ik vlieg op jouw tempo", stelde ze de merrie gerust. De merrie hinnikte, ze herkende en kon haar taal dus verstaan. Mooi zo. "Komaan", zei ze terwijl ze zich bukte en Jenaly een zetje gaf zodat ze op haar rug zat. "Gewoon goed vast houden en dan zijn we er al", zei ze en knikte naar de merrie. Die stond ook al klaar. "Oké, ik stijg op", zei ze en zag dat de merrie al begon te galopperen. "Hierheen", informeerde ze haar en vloog op terwijl ze naar de schuilplaats vloog. Ze waren er al bijna, het was niet ver meer.

{Post jij al in de schuilplaats van The Magic Dreams, ik moet nu gaan}