Black and Wite meet each other

Als je goed keek kon je snel een zwarte schim voorbij zien komen. Vrolijk rende Ledaka rond door het bos. Ze rende zo hard ze kon en zigzagde snel tussen de bomen door. Ze was blij omdat ze een nieuwe kracht had ontdekt. Haar moeder had haar over deze kracht verteld. Het hete 'Black roses' het was een gevaarlijke aanval je zicht werd er slechter van. Maar wat nog gevaarlijker was, was dat je het nooit echt onder controllen kon hebben. De aanval werd aangestuurd door boosheid, alleen als je je woede onder controllen kon houden kon je de aanval onder controllen houden. Haar moeder en vader konden de aanval ook niet onder controllen houden. In haar soort was er maar 1 draak geweest die dat kon. Dat was haar oma. Alleen was die gestorven in een gevecht. Dus voordat ze kon vertellen hoe het haar was gelukt was ze er niet meer. Maar nu wist elke draak van haar soort dat het mogelijk was om de aanval onder controllen te krijgen. Haar oma was ook wel 'The Black Rose Queen' genoemd. Haar moeder was uitgekozen om de volgende te worden, maar het was haar nooit gelukt. Dus eigenlijk zou Ledaka de volgende zijn. Ze wilde het alleen niet dus was ze weggegaan toen haar ouders waren gestorven.
Nu rende ze hier vrolijk door het bos, ze had hier alle vrijheid die ze nooit had gehad. Ze werd nu niet elke keer getraind door draken van haar soort. Door haar training was ze wel behoorlijk snel in geweest met het ontwikkelen van haar krachten. De draak op de jongste leeftijd die de 'Black roses' had, was 7 jaar oud. Zij was de eerste op deze leeftijd die erachter kwam dat ze deze aanval had.
Na een tijdje vrolijk door rennen kreeg ze een meer in zicht. Nieuwsgierig begon ze nog sneller te rennen. Ze duwde haar vleugels dicht tegen haar lichaam aan en begon met haar poten harder af te zetten tegen de grond, zodat ze naar voren schoot. De sneeuw achter haar werd langzaam de lucht in gegooid Binnen een paar seconde stond ze vlak voor de oever van het meer. Het was alleen wel bevroren. Voorzichtig drukte ze met haar voorpoot op het ijs. Ze hoorde geen gekraak, dus zette ze er langzaam steeds meer druk op. Uiteindelijk ging ze maar gewoon op het ijs staan. 'Wees voorzichtig, het ijs is nog niet heel erg sterk.'hoorde ze een stem achter zich zeggen. Ze keek om en zag een klein boompje vlak bij de oever van het meer staan. Die had haar waarschijnlijk gewaarschuwd. 'Bedankt voor de waarschuwing, maar het ijs houd me tot nu toe goed.'zei ze rustig.
Opeens begon ze vleugel slagen te horen. Ze kon horen het een draak was en die deze kant op kwam. Rustig ging ze met haar kont op het ijs zitten. Meteen sprong ze overeind van de kou. Het ijs was koud, daar was ze nu in ieder geval achter. Dus bleef ze maar gewoon op het ijs staan en keek naar de grijze lucht om te zien of ze de draak kon zien.

(alleen Solo en Ledaka, en ja ik had veel inspiratie )

Solo vloog over de bossen en zag in de verte een meer. De koude wind blies langs zijn gezicht en tilde zijn vleugels op. Hij genoot. Hij maakte salto's en figuren in de lucht. Boven het meer begon hij naar beneden te zakken tot hij op de grond landde. Pas toen zag hij de vrouwlijke zwart-groene draak. Hij was blij, hij had geen draak meer gezien sinds, sinds de dag dat... hij schudde de gedachten weg, maar hij was niet meer echt vrolijk. 'Hallo.' zei hij vriendelijk. 'Ik ben Solo, en jij?' Hij was totaal niet wantrouwig, alle draken waren toch goed? Je kon alle draken vertrouwen had hij geleerd in zijn oude land. Alle draken waren je vriend.
Hij keek naar de andere draak. Ze had mooie zwarte en groene veren, witte haren en groene ogen. Ze was duidelijk een plantendraak. Net zoals Solo er echt als een luchtdraak uitzag met zijn kleine, gestroomlijnde witte lijf.
Terwijl hij wachtte op het antwoord gingen zijn gedachten onwillekeurig toch weer naar de dodelijke avond. De avond dat de mensen kwamen, de avond dat er bloed vloeide. Drakenbloed. Het bloed van zijn familie. Hij merkte nauwlijks dat hij tranen in zijn ogen kreeg. Hij staarde voor zich uit en zweeg. Zijn blijdschap was verdwenen. Waarom moest die herinnering altijd terugkomen. Mocht hij geen moment even zorgeloos zijn? Zoals een jonge draak hoorde te zijn? Steeds, steeds als hij even blij was, als hij even van iets genoot kwam altijd die verschrikkelijke avond weer terug in zijn gedachten. Het beeld van de glanzende zwaarden brandde op zijn netvlies. De schreeuw van zijn zus galmde nog steeds in zijn oren.
Opeens dacht hij weer aan de andere draak. Had ze al antwoord gegeven?

Na een paar seconde zag ze al iets wit naar beneden komen. Toen ze beter keek zag ze een witte jonge draak van ongeveer haar leeftijd. Zijn lichaam was gestroomlijnd dus dacht ze dat hij wel een lucht draak moest zijn. 'Hallo.'zei de witte draak vriendelijk. 'Ik ben Solo, en jij?'ging hij verder. Met een glimlach op haar gezicht keek ze Solo aan. Net toen ze haar naam wou zeggen en terug wou groeten zag ze dat de glimlach van de draak verdwenen was. Hij was in gedachten verzonken. Dus stapte Ledaka maar rustig van het ijs af.
Na een tijdje zag ze weer dat Solo weer uit zijn gedachten kwam. Het was waarschijnlijk niet een leuke gedachten geweest. Dat had ze aan zijn gezicht al kunnen zien. 'Hoi, ik ben Ledaka.'zei ze vriendelijk. En ging rustig op de grond zitten. Ze zwiepte haar staart om zich heen. Daarna zwiepte ze haar staart weer terug. Ze deed dat nog een paar keer maar daarna gooide ze haar staart maar omhoog. Met haar klauw kamde ze rustig door haar witte haren heen. Nadat ze alle klitten er uit had gehaald keek ze de draak weer met een glimlach aan. 'Waar dacht je aan?'vroeg ze. Ze wist dat het pijn deed om naar dingen uit het verleden te vragen. Maar haar moeder en vader hadden haar altijd gezegd dat het beter was om over pijnlijke dingen te praten. En zij zelf had ook wel wat meegemaakt dus ze wist hoe hij zich een beetje kon voelen. In het begin wilde zij zelf ook niet over pijnlijke dingen praten, maar uiteindelijk deed ze dat toch. Met een rustige en vriendelijke blik bleef ze hem aankijken.

De draak antwoordde dat ze Ledaka heette. Solo vond het een mooie naam. 'Waar dacht je aan?' vroeg ze toen. Solo keek naar de grond. Wat was het puntje van zijn staart ineens interessant. Hij keek weer op, langs haar heen en begon te vertellen: 'Het was een mooie avond. We, mijn vader, mijn zus en ik, zaten voor onze grot. Het was zo'n mooie avond. Dat hij zo zou eindigen.' Hij zweeg even. Toen keek hij Ledaka aan. 'Heb jij je familie nog? Of zijn ze je ontnomen. Weggerukt uit je leven, net als... net als bij mij.' Hij keek weer weg. 'We zaten dus voor onze grot. En toen hoorden we een geluid. We hadden het gevoel dat iemand naar ons keek. Toen waren ze er. Zomaar opeens. Uit het niets. Ze kwamen tussen de bomen vandaan met... met wapens. Zwaarden, touwen, bogen. De mensen, bedoel ik. Het waren de... de...' hij kon het woord drakendoder niet uitspreken. Zijn keel zat dicht. Hij slikte. Daarna vervolgde hij: 'Ze waren er dus. Ze wilden ons doden. Mijn vader viel ze aan. Hij vocht met ze. Mijn zus vocht mee. Ik ook, maar ik was niet sterk, ik deed net zoveel en ik kon niets doen toen ze... toen ze... Eerst mijn vader... toen mijn zus... Ik hoorde ze schreeuwen van pijn. Ik hoorde ze roepen dat ik moest gaan. Ik kon niks doen!' hij zweeg. Alles was wazig van de tranen. Hij zag Ledaka als een vage zwarte vlek. 'Ik heb me omgedraaid en ben gevlucht.' eindigde hij. Hij zei niets en bleef wegkijken. Hij voelde tranen over zijn gezicht lopen. Ze drupten van zijn kin en maakte kleine kuiltjes in de sneeuw. Hij bleef stil zitten. Het hele bos leek stiller dan net. 'En... en weet je nog wat het raarste was? Het leven ging door. De lucht werd niet ineens grauw. De vogels zwegen niet. Niet alles was verdord. Het ging allemaal gewoon door, alles leek zo...normaal' Hij lachte vreugdeloos. 'Het ging gewoon door. Alles ging gewoon door.' Hij was weer in zichzelf gekeerd. Hij bleef het afwezig herhalen 'Het ging gewoon door. Alles ging gewoon door.'

Solo keek eerst naar de grond maar daarna keek hij weer op en begon te vertellen. 'Het was een mooie avond. We, mijn vader, mijn zus en ik, zaten voor onze grot. Het was zo'n mooie avond. Dat hij zo zou eindigen.' Toen zweeg Solo even. 'Heb jij je familie nog? Of zijn ze je ontnomen. Weggerukt uit je leven, net als... net als bij mij.'ging hij verder. Ledaka had haar familie ook niet meer maar ze waren haar alleen afgenomen omdat ze te oud waren geworden en toen stierven. 'We zaten dus voor onze grot. En toen hoorden we een geluid. We hadden het gevoel dat iemand naar ons keek. Toen waren ze er. Zomaar opeens. Uit het niets. Ze kwamen tussen de bomen vandaan met... met wapens. Zwaarden, touwen, bogen. De mensen, bedoel ik. Het waren de... de...' Ledaka begon zelf tranen in haar ogen te krijgen. 'Ze waren er dus. Ze wilden ons doden. Mijn vader viel ze aan. Hij vocht met ze. Mijn zus vocht mee. Ik ook, maar ik was niet sterk, ik deed net zoveel en ik kon niets doen toen ze... toen ze... Eerst mijn vader... toen mijn zus... Ik hoorde ze schreeuwen van pijn. Ik hoorde ze roepen dat ik moest gaan. Ik kon niks doen!' Solo zweeg weer even. 'Ik heb me omgedraaid en ben gevlucht.' eindigde hij zijn verhaal. Ze zag dat bij Solo tranen over zijn wangen heen liepen, bij haar zelf waren haar ogen ook waterig geworden. 'En... en weet je nog wat het raarste was? Het leven ging door. De lucht werd niet ineens grauw. De vogels zwegen niet. Niet alles was verdord. Het ging allemaal gewoon door, alles leek zo...normaal' Solo lachte even vreugdeloos. 'Het ging gewoon door. Alles ging gewoon door.' Solo was weer weg in gedachten. Hij bleef afwezig steeds het zelfde herhalen. 'Het ging gewoon door. Alles ging gewoon door.' Ledaka stond rustig op en ging naast hem zitten. Rustig met een lieve glimlach likte ze een traantje van zijn gezicht af. Daarna gooide ze haar zwart staart met witte haren om hem heen. 'Je bent niet de enige zonder ouders of broers en zussen. Mijn ouders zijn dan niet vermoord maar ze waren gestorven door ouderdom.'zei ze. Ze voelde de verdriet en pijn van toen weer opkomen en langzaam druppelde er een traantje langs haar wang. 'Ik had nog wel andere familie, maar ze bleven niet bij me omdat ze voor me gingen zorgen. Ik werd constant in de gaten gehouden en ik kreeg zware trainingen. Als ik zat te huilen dan zeiden ze gewoon botweg dat ik nog harder moest trainen. Uiteindelijk stortte ik in van het zware trainen. Dus dumpte ze me in een hoekje van de grot om me even te laten rusten. Ik kreeg maar soms te eten.' Ze zweeg even omdat er steeds meer tranen over haar wangen liepen. 'Nadat ik weer sterk genoeg was om te vliegen ben ik weg gevlucht. Nu ben ik al drie maanden op reis en ik ben net een paar dagen hier aangekomen. Ik hoop alleen niet dat ze met komen volgen.'eindigde ze haar verhaal mee. De tranen rolde nog steeds over haar wangen heen terwijl ze voor haar uit bleef staren. Het deed pijn om over je verleden te praten, maar het luchtte ook op. Ze keek weer naar Solo naast haar. Haar ogen stonden nog steeds vol tranen.

Nadat Solo zijn verhaal had beeindigd lkte Ledaka een traan weg en sloeg haar staart om zich heen Solo voelde zich veilig en beschermd. Ledaka vertelde haar verhaal. Solo zag dat ook zij huilde. 'We zijn dus allebei onze ouders kwijt.' zei Solo zacht. Hij sloeg ook zijn staart om haar heen. Zo troostten ze elkaar. De witte en de zwarte draak. Een tijdje was hij stil. Hij dacht na over Ledaka's familie. Bedoelden ze het goed of waren ze echt zo harteloos? Hoe kon een draak zo hard zijn? Ze keek naar hem. Hij keek op en zag de glinsterende tranen in haar ogen.
Het begon te sneeuwen. Dikke witte vlokken vielen uit de lucht. De sneeuw landde op de grond en op de twee draken. Ledaka werd langzaam wit in plaats van zwart. Solo zette zijn poot voor zich in de sneeuw om naar zijn pootafdruk te kijken. Drie tenen voor, een achter. De afdruk was best diep. Hij begon het koud te krijgen en verlangde naar een warme grot.

'We zijn dus allebei onze ouders kwijt.'zei Solo zacht. Ledaka voelde de staart van Solo om haar heen. Een witte en een zwarte draak die elkaar troosten. Langzaam begon het te sneeuwen. Ledaka keek naar de lucht en het langzame vallen van sneeuwvlokjes. Sommige kwamen op haar huid maar smolten. Anderen bleven op haar huid liggen en stapelde zich op. Langzaam begon ze van zwart naar wit te gaan. Toen ze weer naar Solo keek had hij een pootafdruk met zijn voet gemaakt. Ledaka drukte haar pootafdruk er vlak naast. Zij had alleen vier tenen voor en voor de rest niks. Een soort van wolven poot. Alleen dan iets groter en veel sterker. Langzaam begon de kou haar huid binnen te dringen.
Het was misschien een slim idee om een grot te zoeken of naar een warmere plek opzoek te gaan. Maar een grot leek haar het verstandigst. 'Zullen we opzoek naar een grot gaan om daar te gaan zitten?'vroeg ze aan Solo. Met een vriendelijke glimlach keek ze hem aan.

(Zullen we een topic aanmaken bij de grotten?)

Ledaka zette haar pootafdruk naast die van Solo. Hij vond het jammer dat ze zo snel weer opgevuld werden met nieuwe sneeuw. Ledaka stelde voor een grot of warmere plaats op te zoeken. 'Goed idee.' zei Solo. 'Weet jij waar we naartoe kunnen? Ik ken dit gebied niet...' Hij stond op en spreidde zijn witte vleugels. Er viel sneeuw van hem af. Hij klapwiekte een paar keer en steeg toen op. Boven in de lucht wachtte hij op Ledaka. Hij keek rond. In de verte zag hij bergen. Ze waren moeilijk te zien door de sneeuw, maar voor hij kon wel door de laaghangende wolken heen kijken. Misschien zag Ledaka de bergen helemaal niet. ' De bergen zijn daar.' wees hij. 'Daar zijn vast grotten.' Hij wachtte op Ledaka's antwoord voor hij vertrok, misschien wist zij grotten dichterbij.

'Goed idee.'zei Solo. 'Weet jij waar we naartoe kunnen? Ik ken dit gebied niet...' Dan zaten ze in hetzelfde schuitje. Zij kenden dit gebied ook niet. Solo stond op om alvast in de lucht te vliegen. Ledaka stond ook op en schudde het sneeuw van haar af. 'Weten jullie waar grotten te vinden zijn?'vroeg Ledaka aan de bomen. 'Verder op zijn er een paar.'zei één van de bomen. 'De bergen zijn daar.'hoorde ze Solo vanaf boven roepen. 'Daar zijn vast grotten.' 'De jonge witte draak heeft gelijk daar zijn de grotten. 'antwoorde de boom weer. 'Bedankt.'zei Ledaka tegen de boom en klapte toen met haar vleugels. Binnen een paar seconde steeg ze langzaam op. Al snel kwam ze op dezelfde hoogte als Solo te zitten. Toen ze de zelfde kant als Solo op keek om de bergen te zien zag ze niks. Solo's zicht was gelukkig beter dan die van haar. Maar dat was wel handig. 'Leid jij maar ik kan de bergen vanaf hier niet zien. 'zei ze tegen Solo. Rustig bleef ze in de lucht hangen klaar om achter Solo aan te vliegen richting de grotten.