De rust en stilte.

Haruko liep over de velden. Hij had zijn kap af en zijn handen in zijn zakken. Hij liet zich steeds vaker zien zonder zijn kap over zijn hoofd. De wind ging door de velden en lieten zijn haren rustig wapperen. Hij had nooit kunnen dromen dat hij ooit zo ver zou komen in het leven. Flora, dat was zijn doel, haar beschermen er voor haar zijn. Hij kon haar niet laten varen in zijn gedachten. Met een kalme blik keek hij over het veld. Het lag er vredig bij. De bloemen wapperde af en toe wat op en neer. Rustig pakte Haruko een blokje hout en begon er met een mesje stukjes van af te snijden. Rustig keek hij rond. Het was prachtig. En sinds hij verliefd geworden was op Flora was de wereld prachtiger dan hij eerst leek. Hij zag alles van een positieve kant, in plaats van altijd de negatieve dingen te bekijken. Hij glimlachte. Het was rustig, net als hun eerste ontmoeting. De vogels fluitte het zachte ruisen van de bomen en de wind die door zijn haren blaasde.

Haruko zag een schaduw overvliegen en keek even naar de lucht. Daarna vestigde hij zijn blik weer op het uitzicht. Hij glimlachte. Ineens hoorde hij een oorverdovend geluid achter hem. Een brul. Hij greep met zijn handen naar zijn oren en sloot zijn oren even. Hij draaide zich met een ruk om. Hij keek recht naar een draak. "Hmmm. Vervelende draken soms ook..." mompelde hij. "Kun je volgende keer iemand anders doof brullen..." zei hij kalm en zuchtte. Nou kwam een negatief iets naar boven. Als hij doof zou worden zou hij de mooie stem van Flora nooit meer verstaan.

Haruko keek naar de draak. "Niet nodig. Ik wilde even alleen duidelijk zijn dat het niet het prettigste is. "Grappig om te horen..." zei hij vriendelijk. "Aangenaam...Abalone..." zei hij kalm. "Je exuses is geaccepteerd..." zei hij vriendelijk. "Hoe ik heet? Haruko is de naam..." stelde hij zich netjes voor. "Alsjeblieft laat dat beleefde gedoe achterwege. Ik zou degene zijn die beleefd tegen jou moet doen..." zei Haruko. "En je komt niet ongelegen..." zei hij er nog vriendelijk na. "Doof, nee nog niet ik kan nog horen.." zei hij kalm. "Gegil?" zei hij zachtjes. Als die brul nog geen gegil was dan wilde hij de gil niet van haar horen.