Rust

Haar ogen gleden naar enkele kanten. Ze was al jaren alleen. Haar ouders had ze niet meer gezien. Zou haar moeder nu al jongen hebben? Ze wist het niet meer. Misschien hadden ze geen tijd meer gehad voor haar. Maar het maakte haar eerder niet zo veel meer uit. Ze was het gewend alleen te leven. Ze had een tijdje gestapt. Ze had een lekker warm plekje gevonden waar de zon fel scheen. Ze had nog steeds geen krachten. Ze was zwaar over tijd. Misschien ontwikelde ze zich traag. Ze liet zich in op de bloemen vallen en keek tevreden rond. Haar ogen rusten rustig op de omgeving.