Just resting

Snowy had niet gezien dat Flora haar iets had aan geboden en was zich verder er ook niet van bewust dat Flora de sneeuwhoen weer aan haar riem hing. Een grote zwerm vogels trok over het meer en Snowy keek er naar ze vond het altijd een mooi gezicht als een grote groep vogels zoals ganzen enzo langs de lucht vlogen. Haar vraag werd niet door Flora beantwoord, maar Snowy maakte zich geen zorgen als ze er niet over wilde praten was het hun goed recht. De blauw\witte draak keek weer naar de twee mensen en wachten af.

(Aangezien Flora en Haruko in dit topic nog geen stel zijn gaan we er van uit van niet....)

Haruko merkte dat Flora's aanbod werd geweigerd. Hij ging er zelf echter niet op in. Rustig keek hij naar de draak die sneeuw inslikte. Waarschijnlijk om te drinken. Echter bleek het niet genoeg te zijn. Haruko zweeg. Hij vond het niet echt een vraag wat hij aan iedereen zou antwoorden. Even schudde hij zijn hoofd. "Nee, alleen goed bevriend..." zei hij om maar van de gespannen sfeer af te komen. Rustig keek Haruko naar het meer. Hij keek even naar Flora en knikte even als teken dat het goed zou komen. Hij had namelijk het gevoel dat na iedere actie van de draak haar geduld op de proef werd gesteld. Maar zeker weten deed hij dat niet.

Murray voelde de spanning van Flora beter aan dan wie dan ook. Hij kwam bij haar staan en legde zijn kop op haar schouder. Flora aaide de zachte, witte neus van het rendier en kreeg er een glimlachje vanaf toen Haruko naar haar knikte. Ze keek de vlucht vogels na tot deze uit het zicht verdween. Haar blik ging naar de draak, woorden bleven verder uit na Haruko's antwoord op Snowy's vraag. Wat kon je een bijna onbekende draak vertellen naast je naam? Flora beet zacht op haar lip. Het leek stil te zijn, ookal zongen en kwetterden de vogels. Ze sloeg haar armen rond de hals van Murray die geen bezwaar had tegen de aandacht die ze hem gaf.

Snowy hoorde wat Haruko zei en knikte begrijpend en ging er verder niet op in. Het zonlicht kroop verder over de rand van de aarde en gooide zijn licht over de bomen en het gras dat goud op gloeide en Snowy zag hoe de overige dieren langzaam aan wakker werden en ze hoorde hoe de vogels zongen. Even keek Snowy naar Haruko, Flora en Murray, ze waren goede vrienden met elkaar en die had Snowy zelf nooit gehad vanwegen dat ze altijd elleen door de bregen had getrokken of met de winter was verder gereisd. Verdrietigheid kwam in haar ogen en Snowy draaide haar kop weer naar het uitzicht en ze liet haar vleugels op de grond hangen. Ze had geen zin om er over te praten, maar als er naar gevraagd zou worden dan zou Snowy toch eerlijk antwoord moeten geven.

Haruko keek naar Flora en glimlachte. Hij keek naar Murray's reactie. Eigenlijk had Haruko zijn hand op haar schouder willen leggen en haar even bemoedigend toespreken maar Murray was eerder. Groot gelijk, Murray kende Flora immers langer dan Haruko. Even ging zijn blik naar de draak. Hij merkte een droevige blik en liep naar de draak toe. Hij legde zijn hand tegen de voorpoot en keek haar aan. "Je zit vol verdriet of niet?" vroeg hij kalm zonder verder te vragen. Hij liet Flora even aan Murray over. Aangezien die het beste Flora aan kon voelen dan Haruko deed.

Snowy voelde opeens een hand op haar voorpoot en ze keek met een verbaasde blik naar Haruko. Zijn woorden namen haar volledig in beslag, maar ze liet het niet merken. De ogen van Haruko keke naar haar en Snowy keek naar Haruko terug voor ze antwoord gaf. 'Ja, maar ik praat er liever niet over, hoewel het jaren geleden is blijf de pijn het ergste.' zei Snowy en ze draaide haar blik van de jongen af. Het landschap nodigde zich uit om te verkennen, maar Snowy was te verdrietig om nu weg te gaan. De zon kroop langzaam naar de hemel en Snowy voelde dat het warmer werd, maar het maakte haar niet uit of ze nu in de ijzige kou van de ijzige toendra liep of in de hitte van de heetste woestijn. Snowy vond de kou lekkerder, maar het was wel zo dat er dan maar weinig draken actief waren. Snowy keek weer naar haruko en glimlachte vriendelijk tegen hem.

Ze kon niet weg, maar ze betwijfelde of ze wou blijven. Ze voelde dat ze op Murray wou rijden en zich door hem te laten leiden. De wind door haar haar, haar wapperende kape en Murrays lichaam dat haar door de bossen droeg. Ze ontspande wat en liet Murray los. Het witte rendier duuwde zijn neus tegen haar aan en Flora krouwde hem even achter het oor. Ze hoorde Snowy's woorden aan en wist dat ze net als zijzelf en Haruko een zwaar verleden had. Haar verhaal was zwak tegenover wat zij meegemaakt hadden. Ze had haar herrinneringen aan haar broer en ouders laten gaan. Ze had in het bos geleefd en was toen alleen geweest. Ze was dankbaar dat ze Razor had ontmoet en vele andere draken. Wat moest ze zonder Murray? Flora liep met Murray achter haar aan naar Snowy en ging naast haar staan "Het is je verleden niet?" ze hoefde geen verhaal te horen, een knikje was voldoende ookal wist ze dat je verhaal vertellen vaak erg opluchtte.

Het duurde niet lang voor Flora zich naast Snowy aan de andere kant ging staan. Snowy keek naar haar en glimlachte zwakjes, maar zei verder niets. Snowy was moe en ging liggen ze vertrouwde alleen deze twee mensen en Snowy was blij dat ze enigzins vriendschap had gesloten buiten de bergen waar zij zich het fijnste voelde. De kou had haar altijd verrast met de mooiste en vooral grootste ijspegels die van de stijlste bergwanden hingen of de mooiste sneeuwvlokken die ze ooit naar beneden had zien vallen, maar nu Snowy buiten de bergen en de kou durfde te komen had ze al snel vriendschap met tweebeners gesloten, al was het nu nog schaars, maar Snowy voelde dat het verder wel goed zou komen. De blauw\witte draak legde haar kop over de voeten van Haruko en ze sloot haar ogen. De staart van Snowy krulde ze rond de benen van Flora en ze viel in slaap. Alles wat die dag gebeurd was had Snowy totaal uitgeput en ze was erg vrolijk.

Snowy leek geen antwoord te geven en Flora accepteerde dat. Ze voelde een staart rond haar benen krullen en verloor bijna haar evenwicht hierdoor. Wat moest ze nu? Blijven staan en wachten tot Snowy weer wakker werd? Ze kon niet ook gaan slapen, dat zou haar uit haar ritme brengen dat ze door de tijd heen had opgebouwd. Waarschijnlijk zou ze de slaap toch niet kunnen vatten. Flora keek met een licht wanhopige blik naar Haruko en draaide zichtbaar voor hem een handpalm omhoog als gebaar dat ze niet wist wat ze nu moest. Daarbij keek ze even naar de staart van Snowy om hem duidelijk te maken waarom ze niet wist wat ze moest doen. Ze verloor bijna weer haar evenwicht maar bleef opnieuw nog op het nippertje rechtop staan.

Haruko zijn ogen gingen naar de draak de het kennelijk er moeilijk mee had. Hij wilde er zelf niet op in gaan. Flora probeerde echter wel een poging. Haruko ging aan de andere kant van de draak zitten en keek naar Flora. Echter viel de draak in slaap. Met de kop over Haruko's benen heen. Haruko had nog net een vrijheid om te bewegen. En de staart zat om de benen van Flora. Haruko wist zich onder de kop te wurmen zonder de draak te stoten en stond op. Hij keek naar Flora die kennelijk niet wist wat ze moest. De draak had haar been vast. Alsof het haar niet wilde laten gaan. Met een vreemde blik keek Haruko naar het beeld. Hij dacht even na. Haruko liep naar Flora en glimlachte. "Ik zou je momenteel niet echt kunnen helpen. Mijn armspieren zouden die spieren van de staart nooit kunnen overtreffen.." zei hij kalm en dacht even na. En de draak wakker te maken zag hij ook niet echt zitten.

Snowy merkte niet dat Haruko zich onder haar uit wurmde, maar haar staart liet Flora's been los en kwam lossjes rond haar been te liggen, zodat Flora haar voet weg kon trekken als ze dat wilde. Een droom kwam voor Snowy's geestensoog en ze begon te dromen. Een donkere hemel onttrok het zicht van beneden, maar ook van boven. Geen van beide kanten konden zien wie naar boven ging of die naar de grond wilde gaan. Deze dag verandere alls voor Snowy. Een luidruchtige brul weerklonk van boven het wolkendek en Snowy's ouders herkende dat gebrul van een wraakzuchtige draak die op bloed uit was en land, veel meer land. ' Snowy vertrek en ga naar een plek waar je veilig bent voor Trebaltak. Deze draak is uit op oorlogen en wil niets dan bloed vergieten. Iedereen die zich tegen hem stelt is ten dode op geschreven!' beval haar vader, maar haar moeder wilde eigenlijk niet dat ze weg ging, maar de twee oudere draken hadden geen keuze en Snowy sprak hevig tegen. Maar ze moest gaan met pijn in haar hart rende ze als jong draakje van een paar jaar door de tunnels die hun grot rijk was door naar het achter uitgang. Bijna bij de opening hoorde Snowy hoe haar ouders zich tegen Trebaltak verzetten, maar hun verzet werdt al snel gebroken. De doods kreten van haar vader en moeder sneden als hete pijlen door haar ziel. Snowy had terug willen gaan, maar haar belofte aan haar ouders zorgde er voor dat sneeuwdraak zich uit de voeten moest maken! Met een brul werdt Snowy wakker zoals ze steeds wakker werdt wanneer ze deze nachtmerrie had. De staart van Snowy krulde zich van Flora af en zwiepte door de lucht en raakte iets. Geschrokken keek Snowy om en zag Flora Staan, maar... ?

De greep van Snowy werd losser waardoor Flora haar voet kon wegtrekken. Dit deed ze dan ook. Ze leidde Murray wat naar achteren zodat hij Snowy niet per ongeluk wakker zou maken. Even later klonk er een brul. Flora was Murray aan het borstelen en kon nog net een zwiepende staart ontwijken. Murray stond buiten berijk "Snowy!" riep Flora in de hoop haar te kunnen kalmeren "Snowy wat is er?" vroeg ze rustig toen ze de geschrokken blik zag. blijkbaar had de draak een nachtmerrie of droom gehad in haar slaap. Het had vast te maken met Snowy's verleden.

Haruko keek met kalme blik over het meer. Hij merkte dat ineens de staart los van Flora weg ging en Flora er uit kon komen. Haruko liep naar Flora toe en glimlachte. Echter hoorde hij een luidde brul waardoor ineens de staart omhoog ging. Recht op Haruko af. Met zijn armen voor zijn gezicht wist hij de klap op te vangen maar Haruko viel achterover. Hij stond op en keek bezorgd naar de draak. Zonder een grijnsje pijn te laten zien keek hij naar de draak. Hij slikte. Hij zweeg, moeilijk om iets te zeggen. Alsof er een brok in zijn keel zat. Met kalme passen liep Haruko naar de kop van de draak en streek met zijn hand over de neus van de draak om hem gerust te stellen dat alles goed was.

De klap die haar staart maakte deed Snowy schrikken, want ze had Haruko geraakt en schaamte kroop door gehele lichaam. Snowy schudden haar kop en ze keek met schuldige ogen Naar Haruko, nadat Flora haar naam hard had geroepen. De hand van Haruko voelde zacht aan, maar Snowy wist even niet wat ze moest doen. 'Sorry... Sorry het was niet mijn bedoeling... De nachtmerrie... !' happerend stierf Snowy's stem weg en ze trok haar kop niet terug maar keek naar de grond. Het gevoel van ellende gierde door haar lichaam net als een andere stof die haar mega actief maakte. Haruko had het geluk dat zijn arm niet gebroken was, want die klap had een boom door midden kunnen slaan of een rotsblok tot Gruis kunnen verpulveren. Misschien was de klap niet zo hard geweest doordat Haruko te kort op haar had gestaan, maar het liefste wat Snowy nu wilde was rennen of lang vliegen tot ze te ver weg was of te moe om nog verder te gaan. Met alle moed bij elkaar te schrapen keek ze Haruko opnieuw aan en wachten af wat zijn verdere reactie zou zijn?

Flora was niet helemaal zichzelf, normaal was ze een rustig persoon die niet veel woorden gebruikte maar iets in de draak maakte haar wat nerveus. Ze hield zichzelf voor dat er niets aan de hand was. Ze kende Snowy nog niet zo lang en ze had haar niets misdaan. Snowy was jong en had nog niet de wijsheid van een oude draak. Ze had nog een heel leven voor zich. Flora ging in de lotus zitten. Ze moest innerlijk tot rust komen. Murray ging vlak bij haar liggen terwijl Flora haar ogen sloot en haar handen op haar knieën liet rusten. Ze lette alleen op haar ademhaling en voelde al snel dat ze ontspande. Toen ze haar ogen opende zag ze Snowy en Haruko. Haruko had zijn hand op de snuit van Snowy gelegd. Dat riep vreselijk veel herrinneringen bij haar op waaronder een van haar dierbaarste: Haar eerste ontmoeting met Razor. Flora stond op en liep naar Snowy en Haruko toe "Snowy, wanneer kon je voor het laatst normaal met een andere draak praten?" vroeg ze toen de rust was weergekeert. Flora kende vele draken en misschien was wat Snowy nodig had een gesprek met een wijze draak...

Toen Flora naar Snowy toe kwam was haar stem rustig en niet eens boos. een eerst opluchting golvde door de draak heen en ze keek van Haruko naar Flora. 'dat is zeker 40 jaar geleden.'zei Snowy en ze kee vluchtig naar Murray die naar Flora keek en ze keek weer terug naar Flora. Haar hart ging nog steeds als een razende te keer en Snowy voelde zich gekrenkt door wat er gebeurd was. De wind stak op en woei met een rustige bries over haar schubben heen.

"Ik ken vele draken, ik denk dat wat jij nodig hebt een draak is" ze sprak haar gedachte van zojuist nu hardop uit. Ondertussen ging ze haar herrinnering af om te zien welke draak geschikt zou zijn voor Snowy. Ze had Razor ooit horen spreken over ene 'Sinder' maar het gespreksonderwerp was niet helemaal positief. Sinder was te afgesloten. Mensen in het dorp hadden het over een gigantische witte draak, de grootste draak die ooit over deze aarde zou rondvliegen: De Witte Atlasdraak. Het zou haar nooit lukken haar bij haar te krijgen. Misschien moest ze Razor vragen, maar dan moest ze hem eerst vinden... Razor, de draak die onder haar verantwoordelijkheid stond.

Haruko keek naar de draak en zweeg een gehele tijd. "Het is goed..." zei hij kalm en streek nogmaals met zijn hand over de neus van de draak. Rustig stond Haruko op en klopte wat zand van de rest van zijn kape. Rustig keek hij naar Flora. Ze was goed met draken en mensen. Ze had zojuist hem doen veranderen en nu was ze weer volop bezig met de andere draak. Ze was echt een vrouw waar je respect voor moest hebben. Hij had enorm veel bewondering voor haar. Ze was sociaal, behendig en sterk. Dat zag je niet bij alle vrouwen.

Snowy was blij dat Haruko niet boos op haar was en ze zuchte diep en keek naar Flora die wat tegen haar zei. 'Waarom zou ik behoefte hebben aan een andere draak? Het gaat best.' vroeg Snowy niet begrijpend en ze wist echt niet wat Flora bedoelde en ze keek verdedigend naar de vrouw. Snowy wilde de wereld met rust bekijken en niet overhaast van de ene plek naar de andere gaan om vreemde mensen of draken te ontmoeten. Snowy keek even naar Haruko die het zand van zijn cape af klopte. Was hij het met haar eens?