Just resting

Haruko was net wezen jagen. Zijn ogen gingen naar de lucht. Hij zou het lang niet meer halen. Hij legde zijn boog neer en ging zitten. het meer lag er rustig bij. Kabbelde wat. Haruko legde een paar pijlen neer. Hij sloot zijn ogen. Hij bleef alert. Zijn zwarte mantel lag op zijn rug. Het was met een clip vastgemaakt. De clip had de vorm van een blad. Haruko had de cap van zijn hoofd gedaan. Hij was nu wel herkenbaar maar dat deerde hem niet. Hij sloot zijn ogen. Genoot van de laatste zonnestralen. Langzaam aan werd het donkerder. Haruko hoorde ineens wat geritsel. Hij greep zijn boog en een pijl. Spande de pees en richtte hem op het bos achter hem. Zijn ogen schoten op de schim af die bewoog. Hij hield het strak in de gaten. Zoals hij zag was het een vrouw. Hij liet de boog wat ontspannen. Alweer een vrouw. Hij zag ze steeds vaker vandaag de dag. Hij glimlachte en legde de boog weer neer. Een lichtte klik was te horen. Haruko zuchtte kort. Zijn ogen ging naar het meer en hij sloeg cap over zijn hoofd en zweeg. Hopen dat ze hem niet zou zien.

Ze spande haar boog terwijl haar rijdier in volle galop door de sneeuw ploegde. Door de brede, tweetenige hoeven zakte het rendier niet weg in de sneeuw en haar witte kleur was een goede camouflage in de sneeuw. Een paar seconde wachtte ze voor trefzekerheid voor ze de pijl losliet. De sneeuwhoen werd zoals voorspeld in de borst geraakt. Wit zwarte veertjes dwarrelde naar beneden toen de hoen in de sneeuw plofte. Het witte rendier minderde vaart en maakte een bocht tot deze naast het karkas stond. In een vloeiende beweging gleed de vrouw van het rendier. Ze raapte de hoen op en trok de pijl uit diens vlees. Ze veegde het bloed af aan de sneeuw en deed de pijl terug in haar pijlkoker. Vervolgens bond ze de poten van de hoen aan elkaar met een stuk leer en hing hem ondersteboven aan haar riem. Vervolgens sprong ze weer op het witte rendier dat al die tijd geduldig had staan wachten en spoorde deze aan om om te keren en terug naar het bos te gaan.
In een rustige draf reed Flora over de velden, een net buitgemaakte sneeuwhoen aan haar riem gebonden. In het ritme van Murray's passen veerde ze omhoog op de rug van het wite rendier van ruim anderhalf jaar oud. Ze plukte een grote zwart witte veer van de sneeuwhoen en maakte deze aan het gewei van Murray. Er hingen al vele veren aan het gewei, maar ook dunne reepjes schoongemaakte vacht. Deze dingen stonden als dank voor de hulp van het rendier tijdens de jacht. Murray had er geen last van en pronkte er dagelijks mee. Ze naderde het bos, toen ze tussen de bomen waren zette Flora haar rijdier aan tot een vluggere pas. Het meer kwam in zicht. Aan de bosrand snoof Murray, Flora liet haar blik langs de rand van het meer gaan. Ze merkte de jongen op. Hij hield zijn boog gespannen met een pijl op de pees op haar gericht. Flora had haar kap over haar hoofd geslagen zodat haar gezicht in een schaduw gehuld was. De jongen leek weer te ontspannen. De vrouw seinde haar rijdier aan tot lopen. Eemaal bij het meer liet ze zich van Murray's rug glijden. Ze legde een losse knoop in de leidsels zodat het rendier er niet over zou vallen en gaf haar toen het teken voor 'vrij' dit betekende dat ze mocht gaan en staan waar ze wilde. Ze stond zo'n twintig meter van de jongen af, hij was ongeveer van haar leeftijd...

Haruko hoorde het zakte kraken van het sneeuw achter hem. Ze naderde dus. Alleen, het ritme van het kraken leek net alsof ze vier poten had. Nee, wacht, ze zat op een dier. Kalm stond hij op. De kap van zijn mantel was nog steeds over zijn hoofd wat zijn gezicht deels verborg. Alleen zijn mond was wat zichtbaarder dan de rest. Hij had vele gezichten, van een helper, tot een dief. Meestal was het zo dat hij stal om zelf te overleven. In periodes zoals de winter was voor hem voedsel schaars en vele dieren leefde op plekken uit de buurt van zijn 'woning'. Kalm draaide hij zich om. Hij merkte dat ze van het rijdier af was gekomen. Haruko was vaak degene die de zwakke punten in een mens naar boven haalde. Ze op hun fouten wees. Toch hield hij zich nu in. Kalm pakte hij zijn boog op en deed hem op zijn rug. De pijlen deed hij in een houder bij zijn been. Zijn ogen zochten de vrouw weer op. Ze had eveneens een mantel. Hij kon haar gezicht niet duidelijk zien. Een minpuntje, want namelijk vele emoties kon je aflezen uit iemands gezicht. En dat kon meestal een voordeel zijn als je hun bewegingen wil voorspellen. Kalm keek hij naar de vrouw. Op zijn gezicht was een lichte grijns te bekennen. Toch was het geen gemene, alles behalve. Haruko kwam misschien hard over, maar binnen in de schelp zat een gevoelige jongen. Het punt was, hoe opende je die schelp.

Ze voelde een blik tussen haar schouderbladen prikken maar negeerde het verlangen om om te kijken en daarmee de jongen zou betrappen en aankijken. Het witte rendier was niet weggelopen maar stond naast haar te drinken van het koude water. Flora haalde haar waterzak tevoorschijn en vulde deze aan omdat er nog maar weinig water in zat. Het was geen grote waterzak zodat deze niet tot last zou zijn tijdens het reizen. Toen de waterzak weer vol was liet ze deze weer onder haar kape verdwijnen. De jongen leek haar niet aan te willen vallen maar ze was niet te snel met haar vertrouwen en bleef op haar hoede. Murray schraapte met haar hoef desneeuw weg op zoek naar rendiermos en gras. Flora liep een paar passen weg van het meer en haalde ondertussen de zojuist gebruiktepijl tevoorschijn. Door het welgemikte schot was deze beschadigd door een van de ribben. Het was niet ernstig, hij was alleen wat botter. Bijslijpen zou ze later doen, het was zonde om de stilte te doorboren met het schrapende geluid. Meet een zacht stuk onbruikbaar leer maakte ze de pijl goed schoon voor ze hem weer terug deed in de pijlkoker op haar rug. De jongen had nog niet geprobeert contact met haar te zoeken evenals zij met hem. Haar kap overschaduuwde haar gelaat nog steeds evenals de kap van de jongen bij hemzelf, emoties en gevoelens verbergend. Misschien een minpunt maar het kon ook een pluspunt zijn; de kracht van de mysterie liet wezens vele nieuwe wegen kennen en beseffen over gevaren die de wereld schuilhoud. Stiltes waren verschillend, sommige waren niet geheel geluidloos, sommige angstaanjagend, mystiek of oorverdovend. De stilte die hen nu vergezelde was als de rust zelf, kalmerend. Het zachte geluid van de wind die takken elkaar liet ontmoeten, dieren zich een weg banend door diepe sneeuw, het kabbelende geluid van het nog niet bevroren meer.

Haruko zweeg nog steeds. Hij wilde de rust niet verbreken. Kalm keek hij rond en ging met zijn blik weer naar het meer. Op dat moment werd de rust verstoord door wat gekras. Een valk maakte een duidelijke roep. Haruko herkende het geluid en keek naar de lucht. De vogel cirkelde boven een bepaald punt. Kalm keek Haruko naar dat punt. En hij zag de bui al hangen. Hij greep van onder zijn gewaad een zwaard. Schatte de situatie snel in. Rende daarna op de vrouw af en bleef voor haar stil staan. Althans voor haar, hij stond met zijn rug naar dat van haar. Niet veel later hoorde je het geluid van metaal dat tegen metaal schoot. Een pijl werd nog net op tijd afgeweerd. Een stel kwade ogen schoten naar het bos. Hij had geen zin om een persoon voor zijn ogen verwond zien raken. Dat had hij meer dan genoeg gezien. Hij rende het bos in en greep de persoon bij zijn keel. Duwde hem ruw tegen de boom. "Wat is je doel..." zei een sissende stem. Er werd mij opgedragen degene in je buurt te vermoorden.. zei de man angstig. "Probeer het nogmaals en je zal er niet zonder wonden van afkomen.." zei Haruko. De man knikte en Haruko liet los. De man rende weg. Dit zou Flora net niet gezien kunnen hebben. De bomen stonden op dat punt te dicht om het volledige beeld te krijgen en Haruko's zwarte gewaad verborg grotendeels het tafereel. Haruko stak zijn zwaard weer in de schede en liep toen weer het bos uit. Terug naar zijn plek waar hij daarvoor stond. Hij besefte dat hij net iemand geholpen had, althans, hij had een pijl die recht op haar af kwam afgekaatst. Ineens voelde hij wat warms langs zijn hand stromen. Hij keek naar zijn hand en er zat een kleine snee in. Doordat de pijl van richting veranderde was er een snee in zijn hand ontstaan. Haruko vloekte even onhoorbaar binnensmonds. Dit zou wel weer een litteken achterlaten. Kalm keek hij weer naar voren en ging door zijn knieën om zijn hand schoon te maken in het koude water.

Het geluid deed niet alleen Murray opkijken maar ook Flora reageerde: Ze keek op en zag vanuit haar ooghoek een beweging. De jongen had -omdat hij de goede kant op keek- sneller gezien wat er gebeurde en had daarmee haar leven waarschijnlijk gered. Hij ketste zonder twijfel de pijl af en rende naar de plek waar deze vandaan kwam. Ook Flora twijfelde niet en haalde haar boog van haar schouder. Ze zag de jongen die haar gered had nog net in de struiken verdwijnen niet veel later zag ze iemand met een boog en zonder kape maar met een masker wegrennen. Flora liet de pijl die ze ondertussen op de pees van haar boog gespannen had gaan. Doelgericht schoot ze op de kuit van haar belager. Een stuk stof van diens broek scheurde af en bleef aan de pijl hangen die trillend in een boom tot stilstand kwam. De pijl had een schram in de kuit van de vluchtende man gemaakt en het stuk stof bebloed. Flora raapte de afgeketste pijl op terwijl ze haar boog om haar schouder hing. Ze maakte een zacht klikkend geluid en Murray liep naar de plek waar de pijl in de boom stak. Flora volgde het witte rendier en trok de pijl uit de boom "Dit zoek ik later wel uit" mompelde ze. Ze raakte de leidsels van het rendier aan als teken dat Murray in de buurt moest blijven. Vervolgens liep ze naar de jongen die zijn ene hand waste in het meer. Zonder iets te zeggen haalde Flora een stuk zacht leer tevoorschijn terwijl ze naast de jongen neerknielde. Met een rustige beweging liet ze de kap van haar hoofd glijden. Met de zachte aanraking van een vrouw pakte ze de gewonde hand van de jongen, droogte deze in een snel gebaar en bond het zachte leer rond zijn hand. Toen ze klaar was liet ze zijn hand niet los maar liet ze deze op de hare rusten. Ze keek naar de overschaduwde plek van zijn gezicht "Bedankt" haar woorden waren zacht maar goed hoorbaar.

Haruko keek intensief naar zijn hand. Het werd toch iedere keer weer rood hoe vaak hij het ook waste. Ineens ging zijn blik naar de plek naast hem. De vrouw knielde naast hem neer. Hij wilde zijn hand terugtrekken toen ze die zacht vastpakte. Iets hield hem tegen. Kalm maar toch met een licht ongemakkelijk gevoel liet hij haar begaan. Hij merkte dat ze een stuk leer om zijn hand bond en het bloedden zo verminderde. Hij merkte dat haar kap af was. Ineens drong het tot hem door dat ze zijn hand nog steeds vast had. Hij keek terug naar haar en hoorde haar woorden nog net tot hem doordringen. Een lichte glimlach verscheen op zijn gezicht. Voor even maar, maar hij was er geweest. En Flora zou hem ongetwijfeld gezien kunnen hebben. "Geen dank. Bedank mijn verleden maar..." zei hij met een kalme en warme stem. Normaal zou hij haar weggestuurd hebben. Maar aangezien hij niet 'thuis' was had hij ook niet het recht om haar weg te sturen. Ineens ging zijn, nog vrije, hand naar de kap. Hij hield hem boven vast maar even stopte hij. Alsof hij twijfelde. Met een gezicht kon je zoveel. Je kon er emoties uit lezen. Je kon er mensen mee opsporen, van alles. Toch vond hij dat hij dit moest doen. Hij trok de kap van zijn hoofd en zijn gezicht was nu zichtbaar. Hij keek kort naar Flora maar richtte zijn blik daarna snel op het meer.

Zijn stem was zo kalm dat deze meeging op de wind en de stilte niet doorkliefde. De glimlach was als een verbeelding, glimlachte hij nou? De jongen leek te twijfelen toen hij zijn hand richting zijn gezicht bracht. Toen pas kreeg Flora de kans de jongen te kunnen herkennen, later en nu. Ze kende hem niet maar ze zou hem later wel herkennen. De jongen was niet lelijk, knap zelfs naar haar doen. Hij had bruin rode ogen, iets wat je zeker niet vaak zag. Haar eigen ogen waren lichtblauw tot paarsig. Automatish volgde ze de blik van de jongen naar het meer. Ze bedacht zich dat ze zich nog niet had voorgesteld. Ze keek naar de jongen "Mijn naam is Flora" haar stem was zacht en kalm. Ze merkte dat ze zijn hand nog steeds vast had. Ze kreeg een lichte blos en liet snel los.In een poging de blos te verbergen keek ze snel de andere kant op, naar het bos. Het bos dat nu kaal en leeg was, hier en daar donkergroen gekleurt door de enkele naaldboom. Vele dieren waren in winterslaap ookal was de echte kou was bijna voorbij, de lente zou binnenkort weer aantreden. Wel was er veel wit, omdat de lucht grijs was was er geen kans op sneeuwblindheid maar het zou niet lang duren of de zon zou doorbreken en op de sneeuw reflecteren. Flora had een stuk schors aan een dunne reep leer zat. De schors had een aantal gleuven om doorheen te kijken. Deze diende als sneeuwbril tegen sneeuwblindheid.

Haruko keek kort opzij. Hij nam het beeld van haar gezicht in zich op. Blauwe haren, net als hem, alleen wat lichter. Lichtblauwe, tot paarsige ogen. Hij had deze combinatie nooit eerder gezien. Maar het was zeker geen verkeerde. Kalm keek hij weer naar voren. Hij hoorde haar zich voorstellen. Namen hadden voor hem weinig waarde, het was de persoon die er achter zat. En als hij het gezicht had gezien vergat hij amper wat voor persoon het was. Haruko was dan niet zo asociaal om zichzelf niet voor te stellen. "Haruko..." zei hij. Hij was niet iemand die veel praatte. Meestal waren voor hem daden beter dan woorden. En toch probeerde hij nu wat te verzinnen om te zeggen. "Sorry van daarstraks..." zei hij ineens. "Als ik niet in je buurt was hadden ze je vast niet aangevallen..." zei hij kalm en toch met een lichtte droevige ondertoon. Je kon horen dat er iets was dat hem dwars zat. En dat zag je vaak ook aan zijn gedrag. Alsof er iets hem had gebroken en hem een fobie voor mensen had gegeven. Haruko voelde een koude wind ineens door zijn kleding gaan. Hij rilde kort. Ook al iets wat hem de winter liet haten. De kou, het weinige voedsel en de donkere wolken. Hij hield van de zon, warmte op zijn gezicht. En lekker luieren wanneer hij het kon. Echter was hij niet de luiste persoon die er was. Hij jaagde vaak zat en vocht om te overleven.

Namen vertelde weinig over het innerlijk nog het uiterlijk van een persoon of wezen. Wel maakte het dat je gerichter tegen organisme praten en misverstanden verkomen. "Het is niet jouw schuld Haruko, hij had het op mij gemumt" zei ze in de hoop zijn schuldgevoel weg te nemen. Ze had tenslotte niet kunnen horen wat haar belager aan Haruko verteld had. Zo veel mensen zouden haar dood kunnen willen hebben. Ze had al vele levens op haar naam staan. Ze had al vreselijk veel mensen gedoodt toen Razor -haar draak- samen met een vriend een derde draak wilde redden van de verkoop. Ze had haar blik ondertussen weer op Haruko gericht, ze kon nu bijna precies zijn leeftijd schatten. Hij was naar haar schatting even oud al zij misschien iets ouder of jonger. Ze voelde iets warms langs haar rug strijken. Het witte rendier ging tegen hen aan liggen en omhulde hen met warmte. Murray legde zijn kop op Flora's schoot, zijn gewei in de net zodat deze niet in de weg zat. "Murray kan emoties en gevoelens goed aanvoelen" zei ze zacht terwijl ze de witte vacht op de snuit van Murray streelde. Ze had een goede band met het dier, ze had hem opgevoed en verzorgt sinds ze hem twee winters geleden verstoten en gewond gevonden had.

Haruko keek voor zich uit en keek naar Flora. "Als je het zegt..." zei hij zacht om er niet te ver op in te gaan. Hij keek naar Flora voor korte tijd en richtte zijn blik naar voren. Ineens voelde hij iets zachts, warms tegen zich aan. Hij keek op en schuin achter hem. Hij zag dat het rendier waar Flora mee aan was komen lopen tegen hun aan kwam zitten. Het gaf veel warmte af. Naar zijn gevoel meer warmte dan andere dieren zouden afgeven. Hij wist het niet. Zoveel dieren had hij niet aangeraakt, en zijn valk was dan niet dermate groot om genoeg warmte af te geven om hem warm te houden. Haruko keek naar Flora. "Mag ik wat vragen..." begon hij. "Waarom ben je dichterbij gekomen?" vroeg hij kalm en keek naar de lucht. Hij was daar wel benieuwd naar. Kalm keek hij naar het meer. Hij zat het liefst dicht bij water. Daar had hij ook zijn redenen voor. Kalm ging zijn blik naar Flora die een mogelijke reactie op zijn vraag zou geven. Ondertussen aaide hij zachtjes over de rug van Murray. Haruko was geen slecht persoon. Zijn blik ging weer naar voren. Hij was nog licht wantrouwend tegenover Flora, en misschien zou ze het ook merken. Maar iets in hem zei dat ze niet een verkeerd persoon was.

Flora vertrouwde de jongen omdat hij haar tenslotte beschermt had, ook Murrayleek hem te vertrouwen en het instinkt van het witte rendier was sterk. Omdat Flora Murray's gedrag nooit negeerde en deze alleen dichtbij kwam als ze het vertrouwde. Flora richtte haar blik opnieuw op Haruko, ze keek hem niet aan omdat ze al een beetje doorkreeg dat hij een geslotenpersoon was en misschien niet aangekeken wou worden "Ik vertrouw op het instinkt van Murray, als hij iets vertrouwt is het veilig" legde Flora uit. Ze wierp een warme blik op het witte rendier dat bij het horen van zijn naam zijn oren liet opvieren in een reactie van herkenning. Zo wit als Murray waren weinig rendieren, hij was als een vriend voor haar net als Razor en Mushii. De twee draken die ze onder haar naam had staan hadden alle vrijheid die ze daarvoor ook hadden. Dat ze zich hun temmer kon noemen betekende dat ze een goede band met ze had en uitverkoren om op hun rug te mogen rijden -ookal was Mushii nog te jong en niet sterk genoeg omhaar op te tillen zou ze het wel toelaten als ze het aankon. Flora was meer als een moeder voor Mushii evenals ze ooit als een moeder voor Blaze was geweest - een kleine draak.

Haruko keek naar voren en keek kort naar Flora die begon te praten. De stem die er uit kwam was kalm, iets wat hem zelf rust in goot. Hij keek weer naar het meer. Ze vertrouwde dus op het instinct van het rendier. Als het rendier hem dus vertrouwde, betekent het dus ook dat Flora hem vertrouwde. Hij keek kort naar zijn schoot. Ineens schoot er een pijl in de grond naast Haruko. Niet zomaar een pijl, een pijl met een doek aan de top gewikkeld. En deze was in brand gestoken. Haruko zijn ogen schoten naar de pijl. Hij was geland op een stuk dor gras dat makkelijk meebrandde. Haruko's spieren spande zich automatisch aan. Het vuur begon langzaam zich te spreidden. Haruko bleef echter zitten en onophoudelijk naar het vuur kijken. Zijn ademhaling werd licht sneller en zijn puppillen verwijdde zich. Terwijl het vuur langzaam dichterbij kwam. Haruko leek een standbeeld. Op het feit dat de lichtte schokken die zijn ademhaling gaf het feit wegnamen. Haruko slikte kort. Hij vergat kort dat Flora er was en Murray achter hen lag. Hij vergat het feit dat iemand die pijl afgevuurd moest hebben. Hij vergat dat hij er nog zag. De angst nam de overhand.

Murray veerde op nog voordat de pijl was afgeschoten. Het rendier bleef echter wel in de buurt. Flora was bijna gelijk met Murray opgesprongen. Flora's ogen vernouwden zich. Murray snoof en schraapte met haar hoef over de grond, het was niet het vuur wat haar dit deed doen. Het was een waarschuwing voor degene die de pijl had afgeschoten. Haruko leek versteent. Het jonge gras brandde niet zo goed en de smeltende sneeuw was ook niet brandbaar. Toch gooide ze haar waterzak over het vuur dat sissend doofde. Flora trok de pijl uit de grond en liet deze meteen weer los. Ze wapperde met haar hand voor ze de pijl weer oppakte. In een vloeiende beweging legde ze hem op haar boog en mikte ze zorgvuldig. De bewegingen in de bomen maakte haar duidelijk waar hun belager zich bevond. Ze spande de pees en liet los,ze raakte hem of haar niet. Er viel iemand uit een boom. Hij of zij had een zwarte kape. Ze schoot een tweede pijl enzette daarmee de kape vast tegen een boom. Samen met Murray ging zeop hun belager af. Het was een jongeman, herkend aan zijn ademsappel geheel in zwart gehuld. Hij rukte en worstelde met zijn kape. Een kleine handboog lag een eindje vederop -gebroken. Flora zette haar hand op zijn borst en drukte hem tegen de boom. Haar greep was sterker dan je van een vrouw zou verwachten. Murray stond achter haar, schrapend met haar hoef door de dunne laag sneeuw. Flora draaide haar hand waardoor ze zijn kleding vastkreeg. Met haar andere hand trok ze de pijl uit de boom en deed ze deze in haar pijlkoker. Ze trok de jongen mee naar Haruko. Hij struikelde sukkelig achter haar aan. Murray liep daar weer achter, zijn gewei omhoog geheven. Af en toe prikte hij de jongen.

Haruko bleef nog steeds verstijfd zitten. Hij merkte langzaam aan dat het vuur gedoofd werd en het niet meer aanwezig was. Met een benauwd gevoel ging hij in kleermakerszit zitten en keek naar zijn schoot. Hij had dit niet aan Flora willen zien. Maar het is nu eenmaal zo. Hij merkte niet wat Flora aan het doen was. Hij keek kort rond. Waar was ze eigenlijk. Ineens hoorde hij wat rommelige geluiden achter hem. Een jongeman werd vooruit geduwd door Flora en Murray liep mee. Even keek hij naar voren. Dus dat was de persoon die de pijl had afgeschoten. Nog licht op adem komend keek hij weer naar het meer. Hij wist niet wat hij moest doen. Vast en zeker een persoon die een geintje uit wou halen. Hij was immers nog erg jong. Haruko keek daarna weer kort naar Flora. De angst was nog licht in zijn ogen te zien. Maar al snel ging zijn blik weer naar voren.

De jongen struikelde toen ze bij Haruko waren,hij kwam op zijn kniën terecht vlak bij de brandplek naast Haruko. Ondanks de smeltende sneeuw en het jonge vochtie gras had het vuur zich kunnen uitbrijden als Flora het niet gedoofd had. "Wat dacht je toen je dat deed?" zei ze tegen de jongen "Wou je ons, mij of hem doden?" ze maakte een breed gebaar dat haar, Murray en Haruko omvatte. De jongen was bang en stotterdetoen hij woorden over zijn lippen duuwde "N...n...nee.. ik" begon hij, hij maakte zijn zin niet af. Flora hielp hem wat met denken "Als het vuur het bos berijkt had, weet je wat er dan had kunnen gebeuren?" de jongen keek naar de grond "h...het bos had kunnen" hij slikte beverig "Afbranden" Flora knikte "Je weet dat naast het bos het dorp is. Ik neem aan dat je daar woont. De wind had het vuur gemakkelijk over de muren kunnen blazen en de huizen kunnen afbranden" de ogen van de jongen werden groot "Daar... daar heb ik niet aan gedacht" hij zette zijn handen voor hem op de verbrande aarde, zijn handen werden zwart van de roet. Flora liet hem los "Ik hoop voor je dat je dit niet in opdracht deed" ze keek op hem neer. De jongen richtte zijn blik niet op. Twijfelend schudde hij zijn hoofd. Flora trok hem overijnd "Ga naar huis, ik weet je te vinden als je dit weer doet" De jongen rende stuikeld weg niet wetend dat Flora wel eens zijn leven had kunnen redden. Vuur was sneller dan een mens ooit zou kunnen zijn. Als de jongen dit vaker deed zou het heel verkeert met hem aflopen. Ze zag de houding van Haruko "Haruko..." begon ze maar ze maakte haar zin niet af en ging naast hem zitten. Ze wou iets zeggen om hem te helpen maar de woorden bleven uit. Ze pakte iets onder haar kape vandaan en een heldere melodie klonk.

Alsof Haruko in een trance was ging alles aan hem voorbij. Hij merkte niet dat de dader naast hem zat. Hij merkte niet dat Flora hem een preek gaf die hem wat bij moest brengen. Hij merkte het niet. Op het moment dat ineens een heldere melodie klonk kwam hij weer bij zinne. Hij keek rond. Zijn blik ging naar Flora en even keek hij naar zijn schoot. "Sorry..." zei hij kalm. "Sorry dat je dat moest zien." zei hij er achter. Hij had nu een van zijn grootste angsten bloot gelegd zonder het zelf te willen. En daarmee gelijk zijn grootste zwakte. Haruko keek kort naar Flora. Zou zij ook angsten hebben? Vast wel. Haruko dacht er niet verder over na. Hij keek naar de bomen. En hij herkende een boom duidelijk er uit. Hij stond op en liep er naar toe. Kalm klom hij er in en sneed een vijftal vruchten uit die boom. Hij wist niet wat voor vrucht het was, maar ze waren niet giftig. Hij had ze immers vaker op. Kalm nam hij de vijf mee naar beneden. Hij liep terug naar Flora en legde ze naast hem neer. "Misschien heb je wat honger..." zei hij kalm. Echter was hij zelf degene die honger had. Hij kreeg meestal de drang om wat te eten na het in contact komen met vuur. Hij had het immers gezien en dat was genoeg om hem wat te laten eten. Haruko zorgde er voor dat het meestal fruit was. Zo was het wat beter dan dat hij heel wat vlees naar achteren schoof. Haruko pakte een mesje en sneed een van de vruchten aan. De vogel die net boven een boom cirkelde landde op zijn schouder. "Hey Sira." zei hij kalm. De valk kraste wat. Haruko sneed een klein stukje er van af en hield het voor de valk. Deze at het op. Vreemd voor de meeste valken. Maar deze at ook fruit. Hij jaagde over het algemeen op kleine dieren zoals muizen. Haruko sneed een wat groter stuk en at deze zelf op. Hij keek kort naar Flora en zweeg verder. Hij wist niet wat hij moest zeggen.

(het is begin lente, er ligt nog sneeuw en volgend mij zijn er geen magobomen in DW hoe kunnen er in hemelsnaam mango's zijn?!)

Het was even stil toen het lied afgelopen was, Haruko was opgestaan en was bezig met in een boom klimmen toen Flora haar ocarina in een speciaal zakje onder haar groene kape deed. Toen hij terugkwam legde hij een aantal vruchten naast haar neer "waar heb je die vandaan?" vroeg ze terwijl ze er een met haar dolk oppakte en begon te schillen. Murray kwam nieuwschierig kijken. Flora liet hem aan de schil van de vrucht snuffelen. Murray at de schillen op en genoot ervan. Flora gaf Murray een van de vruchten en het witte rendier begon ervan te eten. Flora at zelf ook een vrucht "Bedankt" zei ze tussen twee happen door. Ze hield even op met eten enkeek zijwaards naar Haruko, ze dacht te hebben gezien dat hij bang voor vuur was... Het was bijzonder dat Murray niet bang was voor vuur, hoe kon je de winter overleven zonder vuur? Hoe houd je je warm? Ze stelde geen van de vragen aan Haruko, hij had waarschijnlijk een slechte ervaring met vuur. Toen de vrucht op was duuwde ze de pit in de verbrande grond. Flora keek naar het water van het meer, de lente was begonnen maar het was nog steeds stil. Het vuur had de dieren doen sidderen en ze hielden zich stil. Het eerste geluid wat ze hoorde was een specht, kloppend op het hout van een dode boom.

(Heb het al aangepast.)

Haruko keek met een kalme blik naar Flora die er ook wat van nam. Hij sneed nog een stukje van de vrucht en bood het opnieuw aan Sira aan. Hij glimlachte ineens. Iets in hem deed hem goed voelen. Hij keek over het meer. Zijn glimlach hield een redelijk lange tijd aan. Hij nam een hap en at verder. Hij voelde zich vertrouwd bij Flora. Zijn lichaam ontspande zich langzaam aan weer. "Zeg Flora, waar ergens leef jij?" vroeg hij kalm en keek kort opzij naar haar. Daarna ging zijn blik naar het meer. Hij hoorde het bos weer langzaam tot leven komen. Langzaam zong de eerste vogel zijn hoogste lied. Haruko had nog licht angst om haar als een goede vriendin te nemen. Hij had al zijn dierbare die hij ooit had gemaakt verloren. Familie, vrienden, de draak die hem trainde. Het was voor hem allemaal teveel geworden. Haruko keek naar Flora. Hij kon het niet hebben als ze vrienden werden dat hij haar op een of andere manier verloor. Al was ze licht anders. Ze was sterker, stond met beide benen op de grond. Zijn ouders waren de voorzichtigste niet en de draak was ook niet echt jong meer. Toch zocht hij de schuld bij zichzelf en voelde hij zich nog rotter dan hij al deed. Flora had bij hem licht wat gedaan. Hem in laten zien dat hij niet bij de pakken neer moest blijven zitten. Mensen moest verdedigen. Hij was jong toen al dat gebeurde, hij was niet sterk genoeg. Nu was hij ouder en voelde hij zich meer verantwoordelijker. De glimlach die op zijn gezicht verscheen verdween weer bij de gedachten bij zijn verleden. En toch bleef zijn gezicht op neutraal en werd deze niet droevig.

Flora leek zijn glimlach te delen: Bij zijn vraag verscheen er een glimlach op haar gezicht "Het zal je misschien verbazen maar ik woon in een grot diep in het bos met twee draken en een wit rendier" Murray duuwde zijn neus tegen haar wang. Flora krabbelde het rendier achter de oren en duuwde haar zachtjes weg zodat Murray's kop niet meer tussen haar en Haruko was. Murray liep een eindje weg en begon toen te grazen. Flora keek naar Haruko, hij leek qua houding wat veranderd te zijn. Het probleem was alleen dat ze het niet kon vergelijken met eerder omdat ze hem pas een tijdje kende. Hij kon goed met de valk opschieten net als Flora goed met Murray op kon schieten. Misschien verbaasde het Haruko vooral dat ze met twee draken in een grot woonde. Het klonk ook wat primitief. Ïn feite had ze een soort van hutje in de grot gebouwd waar ze verschillende kruiden verzamelde, bereidde en droogde. Ze had ook altijd wat van die kruiden bij zich, allemaal genezende kruiden.

Haruko zijn ogen keken kort naar Flora. "Lijkt me gezellig...tenminste gezelliger dan in een bungalow alleen..." zei hij. Hij woonde immers zelf ook in het bos. Hij had er iets van een bungalow gebouwd. Midden in deze bungalow stond een boom. Hij had zijn huis in elkaar gezet en het had hem 3 maanden gekost. Hij keek kort naar Flora. "Je vraagt je zeker af waarom ik zo afstandelijk ben of niet?" vroeg hij ineens. Hij voelde zich vertrouwd bij haar. Naarmate de tijd verder kwam zorgde dat voor het gevoel dat hij haar een verklaring schuldig was. Hij nam nog een hapje van zijn vrucht. Hij keek kort voor zich uit. Hij zou deze keer niet een traan laten zien. Hij mocht niet zijn tweede kant aan Flora laten zien. Hij zweeg kort en wachtte op Flora. Hij keek kort rond. Sira sprong van Haruko's schouder op zijn been en keek Haruko aan met een scheve kop. Haruko's vrucht was op en de vogel zag dat Flora nog wat had. De valk huppelde over de been naar Flora en keek haar aan. Zijn ogen op het stuk vrucht van Flora gericht. Haruko glimlachte kort. Hij pakte een andere vrucht en sneed hier een hoek uit. "Sira, we gaan niet schooien..." zei hij kalm. Hij legde de open vrucht voor Sira neer. Deze nam kleine hapjes van het vrucht. Haruko keek naar Flora. Hij wachtte nog kalm op een reactie en even glimlachtte hij weer.

"Een beetje wel, maar ik heb geleerd dat nieuwschierigheid niet altijd een goede eigenschap is en dat je beter geen gevoelige vragen kunt stellen. Zoals je ziet komt er soms gewoon antwoord op" Flora keek naar de mooie vogel op haar been. De valk paste goed bij Haruko. Toen de Sira niet langer geïntereseert was in het laatste stuk vrucht wat ze had at ze hem zelf op. Ze verwachtte een gevoelg levensverhaal. Bij dat soort verhalen moest je gewoonweg gedult hebben, luisteren en niet onderbreken. Mensen vertrouwden hun geschiedenis niet vaak aan elkaar toe en het was belangrijk -vooral als het gevoelige informatie was- er aandachtig naar te luisteren om degene die tegen je sprak niet te kwetsen met blijk van assosiaal gedrag. Flora had veel geleert van ervaringen en van Razor.

(inspiloos)

Haruko hoorde haar woorden en sloot kort zijn ogen. Hij raapte moed bijeen om het te vertellen. Het bleef moeilijk voor hem om het er over te praten. Haruko keek kort voor zich uit. "De eerste 6 levensjaren van mijn leven waren vredig. Ik heb daarin niet veel meegemaakt. Maar op het moment dat ik een paar maanden verjaard was gebeurde er iets. Ik lag nog te slapen, het was immers vroeg in de morgen. Mensen begonnen ineens te gillen en te schreeuwen. Ik werd er half wakker van. Mijn ouders kwamen met een jonger zusje van mij binnenstormen. Ze hadden een angstige blik in hun ogen. Ze zeiden dat ik mee moest vluchten. Maar op dat moment was het al te laat. De draak schoot namelijk vuurballen die bij inslag explodeerde. Ik stond op en op dat moment trof zo'n bal ons huis. Een enorme klap. Ik stootte mijn achterhoofd en raakte mijn bewustzijn kwijt." was het eerste deel. Even zuchtte hij. Het was lastig om te vertellen. Hij had het eens eerder verteld maar dat was minder gedetailleerd. "Twee dagen later werd ik wakker. Ik kwam weer bij. Ik wist op te staan en me onder wat puin vandaan te halen. Ik keek rond. Een zwart landschap met af en toe een vuur spreidde voor me uit. Ik liep weg, op zoek naar wat eten en drinken. Honger en dorst was het grootste probleem. Na twee weken, met af en toe wat te drinken, kwam ik in een kleurrijk bos aan. Het was zomer dus het meeste water was opgedroogd. Voor ik het weet stond er een draak voor mijn neus. Een grote draak, maar ook oud. Hij sprak kalm tot mij en langzaam voelde ik me meer vertrouwd bij hem. Hij was als een vader voor mij. Hij leerde mij koken, verdedigen, en nog meer belangrijke dingen. Op het moment dat ik 17 werd werd deze draak ziek. Ernstig. Iedere week ging ik twee keer naar het dorp om medicijnen en eten te halen voor de draak en mezelf. Alleen de persoon die de medicijnen verkocht wist dat het voor een draak was. Hij zat achter de jagers..." zei hij kalm. "Ik werd 18 en een paar weken daarna werd de vrede in mijn leven opnieuw ruw verstoord. Ik was bezig met het bereiden van eten toen ik een brul hoorde. Ik liep naar de grot. In totaal hadden 8 personen de draak omsingeld met wapens en andere werktuig dat de drakenjagers gebruikte. De oude draak was nog steeds ziek. Hij was ongeveer zou oud als een mens 80 was. In verhouding tot een draak is dat naar mijn weten 1000 jaar ongeveer. Ik wilde ingrijpen. Rende er naar toe. Maar uit de schaduw kwamen er nog twee aanrennen en grepen me vast. Ik wilde tegenstribbelen. Maar ze waren sterker, ik was 18 en hun waren tegen de dertig. Op het moment dat ik los begon te raken sloegen ze me in mijn maag. Ik bleef onophoudelijk toekijken naar de draak. Ik schreeuwde dat ze hem met rust moesten luisteren maar dat mocht niet baten. Voor mijn ogen ontnamen ze een belangrijke vriend in mijn leven. Vanaf dat moment was alles anders. Ik vertrouwde mensen minder. Hield ze op een afstand. Ik wilde het gevoel om een dierbaar iemand te verliezen niet nogmaals meemaken." zei hij kalm. "En toch voel ik me beter nu ik mensen wat meer toelaat...[/i]" zei hij kalm. Hij opende zijn ogen die hij onophoudelijk had gesloten. Hij zuchtte even. Opnieuw rolde er een drietal tranen over zijn wang. Deze hadden zich de vrije loop gegaan toen hij het verhaal vertelde. Hij zuchtte. Hij had nu laten zien dat hij angst voor vuur had en nu zat hij ook nog tranen te laten. Hij keek voor zich uit. Ineens hoorde hij voetstappen. "Haruka!..." zei een kinderlijke stem. "Haruko" zei hij vriendelijk als correctie. Snel veegde hij zijn tranen weg en draaide zich om. Een klein meisje met rood haar kwam naar hem toegelopen. Bij het bos stond een wat oudere vrouw. Haruko kende het meisje. Ze kwam altijd kijken op de markt. 'Is koning Richard niet bij je?' vroeg ze wat teleurgesteld. Haruko schudde zijn hoofd lichtjes. "Nee, hij is momenteel aan het jagen..." zei hij kalm. 'En de koningin Alice?' vroeg ze er achteraan. "Ook niet, die is in het kasteel muziekles aan het geven. Het meisje keek teleurgesteld en licht verdrietig naar de grond. "Maar ze komen deze weer langs op de markt...." zei hij. Ineens fleurde het meisje op. Glimlachend keek ze kort naar Flora. "Is dat je vriendinnetje? vroeg ze ineens. Haruko grinnikte. "Pas maar op jij, of ik vertel het tegen de draak..." zei hij kalm. "Doe dat niet..." zei ze grinnikend.Ineens riep de vrouw het meisje. "Ga maar, je moeder roept..." zei hij glimlachend. Het meisje beaamde dat door een knik en stond op. Ze zwaaide nog even en rende toen terug. Haruko keek kort naar Flora en glimlachte. "Ik zie al een tweede vraag op je tong branden. Waar ging dat over?" zei hij kalm en glimlachte.

Flora luisterde aandachtig en herkende vele dingen uit haar eigen jeugd. Ook zij had familie verloren. Hoewel ze haar ouders nooit gekend had had ze wel een broer, hij zou nu achttien zijn als hij niet gestorven was. Het was het grootste verlies wat ze ooit had gehad. Onder haar ogen had ze gezien hoe haar broer van de hoge rotsen af viel, verschillende keren tegen grote rotsblokken aanviel en in zee terecht kwam. Het was een stormachtige dag geweest en de zee was woest. De volgende ochtend had de op het kiezelstrand de boog van haar broer gevonden, hij was gebroken geweest. Ze had de boog diep in het zand begraven en had toen de zee de rug toe gekeert. Sindsdien leefde ze in de bossen, bergen en velden. Ver weg van de zee die haar haar broer had afgenomen. Hij was nog zo jong... Er kwam een klein meisje met haar moeder aan, deze stelde vele vragen waarmee ze Flora ook weer vraagtekens gaf. Ze glimlachte toen het meisje vroeg of ze Haruko's vriendinnetje was en voelde een lichte blos op haar wangen. "Zo ongeveer, wat heb jij met de adel te maken?" ze voelde zich wat verschuldigd en had de neiging haar eigen levensverhaal vrij te geven.

Haruko had zijn ogen naar Flora gericht en had gezien dat ze bloosde. Hij glimlachte. Haar vraag was terecht maar deels fout. "Nou, niets..." zei hij alsof het normaal was. "Ik denk niet eens dat de koning van dit land überhaupt wel Richard heet..." zei hij kalm. "Ik denk dat je dat beter kan zien..." zei hij kalm. "Ik ben over twee dagen op de markt, en ik wil je dan wel laten zien waar ik het over heb." zei hij. Het was meer om haar nieuwsgierig te maken en een lichte smoes om haar nog eens te zien. Hij keek glimlachend naar voren. "Ik denk dat je het wel kan vinden. Zoek maar naar een hoop kleinere kinderen." zei hij kalm. Hij wilde dat nog even geheim houden. "Wat ik wel zou willen vrijgeven is om het voor de kinderen te doen. De donaties die ik van de ouders krijg neem ik wel aan, ik moet immers ook wat geld nodig hebben..." zei hij kalm. Hij keek haar aan. Hij zag iets aan haar houding dat ze ook wat wilde vertellen. "Zeg het eens..." zei hij vriendelijk. "Je wilt ook wat zeggen?" vroeg hij kalm en glimlachte.

(Ik maak voor op de markt ook nog een topic aan. En sorry voor de late reactie, gisteren heel de dag gewerkt en had die avond dansles....Sorry (>.x) )