Just resting

Flora knikte "ik zal er zijn" zei ze "Kinderen he? Dat moet lukken" ze glimlachte. "Ik wil je vertellen dat de mensen op de markt mij anders zullen zien..." ze beet op haar lip en zocht de juiste woorden "Sommige zullen bang zijn en anderen misschien overgeïntereseert. Sommige ouders hebben hun kinderen liever niet in mijn buurt. Ik ben namelijk een drakentemmer." vertelde ze rustig. Ze keek naar Murray en glimlachte "Ik ben benieuwd Haruko" zei ze om de opgebouwde spanning wat te breken. "De draken die onder mijn verantwoordelijkheid staan heten Razor en Mushii. Razor is nu bij zijn partner en jong, waar Mushii is weet ik niet..." ze vertelde het iets aarzelend omdat ze niet goed wist hoe hij op draken zou reageren sinds hij de draak die hem opvoedde verloren is.

Haruko keek kalm naar Flora en glimlachte opnieuw. Hij was blij dat ze er zou zijn. "Ik zal er voor zorgen dat ze niet teveel klagen..." zei hij. Dan moest hij op dat moment maar improviseren. "Ik kan meer dan je denkt..." zei hij. "Zo, twee draken..." mompelde hij. "Knap..." voegde hij er aan toe. "Doe Razor maar mijn felicitaties..." zei hij kalm en glimlachte. "Mushii zal het zeker goed doen. Ik verwacht niet anders met zo iemand als jij..." zei hij kalm. Glimlachend keek hij naar Flora. Hij keek daarna weer naar voren. Dit was een van de eerste momenten dat hij veel had geglimlacht. En het was dankzij Flora. Kalm keek hij naar het meer. Even dacht hij kort aan de draak die hem de technieken van het overleven had geleerd. Maar deze schudde hij weg. Het lag achter hem, er te veel over rauwen was net zo min goed als er niet om rauwen. Kalm keek hij naar Flora en wachtte tot ze verder zou gaan.

(Zaterdag ben ik afwezig, zondag zal ik weer reageren)

Flora knikte kort en glimlachte "Zal ik doen zodra ik hem weer zie" ze was blij dat hij niet heftig reageerde om welke reden dan ook. Er kwam een lichte blos op haar wangen toen hij haar het compliment gaf. Niemand zei ooit wat over dat soort dingen. Ze kreeg vaak alleen maar complimenten over haar bedrevenheid op de Ocarina. "Ik ben ook een dierbaar iemand verloren; acht jaar geleden viel mijn broertje van een klif, voor mijn ogen. Hij was toen tien jaar oud. Hij heeft de val niet overleefd" het was ver achter haar maar nog steeds was het een zwarte dag in haar herrinneringen ookal treurde ze er niet meer over. Ze had vaak het iedee dat hij bij haar was als ze op haar ocarina speelde. Toen had haar broertje het prachtig gevonden en viel hij vaak in slaap bij het kalmerende geluid. Ze glimlachte bij de gedachte "Hij zal nooit helemaal weg zijn, je zult dit vast vaken hebben gehoord: Als je van iemand houd zal deze nooit helemaal uit je leven verdwijnen. Ze zullen voortleven in je herrinneringen" dit gezegde had ze van haar moeder en die had het weer van haar moeder...

Haruko zijn ogen gingen naar Flora. Hij knikte kort. Hij luisterde naar haar verhaal en knikte af en toe als teken dat hij naar haar luisterde. Zijn glimlach verdween. Het was ook niet bepaald wat je noemt prettig mee te maken. Hij keek naar het meer. "Nee, daar heb je gelijk in. Ze zullen vast nog ergens voortleven. Al is het niet in deze wereld..." zei hij kalm. Hij was zo zeer niet gelovig maar hij wist dat ze nog leefde. Kalm keek hij naar haar. Iedere keer dat hij iets vriendelijks zei bleek ze te blozen. Hij keek haar aan. "Het is knap dat je door hebt weten te zetten..." zei hij. "Ik had te snel opgegeven denk ik..." zei hij en legde zijn handen op een knie. Daarop legde hij zijn hoofd en keek naar het meer. Zijn ogen gingen even opzij. Hij kende haar nog maar net maar ze wist al veel over hem. Maar hij had liever dat het Flora was dan iemand anders. Hij vertrouwde haar en dat kon ze waarschijnlijk wel merken.

Flora knikte opnieuw als teken van begrip op zijn woorden. Ook zij was niet gelovig, tenminste niet in het geloof dat de mensen uit het dorp hadden. Ze wist dat alles een leven had, zelfs water. Ze toonde dan ook respect voor ieder leven. De plukjes vacht en de veren aan Murray's gewei maakte duidelijk dat ze respect had voor dat wat ze gedoodt had en diende als bedankje naar het rendier dat haar geholpen had tijdens de jacht. Flora keek ook naar het meer, het glinsterende water en af en toe een grote beweging onder het wateroppervlak van een veelvinkarper.

(inspiloos T.T)

Haruko sloot zijn ogen en genoot van de rust. Het was stil. Opnieuw die stilte die in het begin van de ontmoeting had plaatsgevonden. Alleen was deze stilte aangenamer vond hij. Kalm keek hij weer naar Flora. Een glimlach sierde op zijn gezicht. Ondertussen begon de zon al weer langzaam onder te gaan. Het was Haruko al opgevallen dat het donkerder werd. Zijn ogen gingen weer naar het meer waar duidelijk beweging in was te zien. Eigenlijk was het verstandig om voor het donker weer thuis te zijn. Vooral als je in het bos leefde. Maar Haruko was gewend om 's nachts door het bos te gaan. Zijn ogen gingen naar het oranje vlak. De ondergaande zon begon langzaam te verdwijnen en maakte ruimte voor een maan. Kalm keek Haruko naar het meer. Het uitzicht was prachtig. De oranje gloed die de zon gaf maakte het helemaal compleet.

Ze had het iedee dat ze iets in Haruko veranderd had. De oranje lucht die het meer leek op te lichten vertelde haar dat het donker snel zou komen. Zoals hara voorspelling luidde gebeurde het ook zoals iedere avond: De zon verdween en maakte plaats voor de maan en haar sterren. Het was een heldere lentenacht. De warmte die de lente beloofde was nog niet te voelen en door het water was het knap fris rondom het meer. Flora sloeg haar cape om zich heen en trok haar kniën op waarna ze haar armen om haar Benen heen sloeg en haar hoofd op haar kniën liet rusten. Ze keek naar de reflectie van de maan en de sterren in het meer. Ze wist dat ze allang naar een slaapplek opzoek had moeten gaan maar ze wou dit moment koesteren en bij het meer blijven ondanks de kou. Murray graasde rustig door. Er was geen gevaar meer en de avond was rustig. Het getrirp van krekels maakte de avond compleet en de stilte dragelijk.

Haruko zijn ogen gingen naar Sira die inmiddels het vrucht had opgegeten en zich in de schoot van Haruko had genesteld. Haruko glimlachte. Hij keek opzij naar Flora en merkte dat ze haar knieën optrok. Het leek alsof ze het wat koud had. Haruko zijn ogen gingen naar het meer. Door de vochtigheid was het inderdaad kouder, en het was goed fris voor een lentenacht. Hij pakte Sira op die haar kop licht oprekte en Haruko vragend aankeek. Haruko maakte een klik geluid met zijn tong op Sira gerust te stellen. Haruko trok zijn cape uit. Een zwaard kwam tevoorschijn die aan zijn heup hing. Hij liep naar Flora en sloeg zijn cape over die van haar. Hij wilde niet dat ze ziek zou worden. Kalm ging hij wat dichter naast haar zitten en legde Sira weer kalm op zijn schoot. Hij zweeg de rust mocht niet verstoord worden vond hij. Hij keek naar Flora en glimlachte. De maan was mooi vol en gaf een witte schijnsel over het meer en het landschap.

De maan glom hoog aan de hemel stond tussen haar volgelingen de sterren, Snowy keek met een weemoedige blik in haar ogen weer naar beneden. Ze opende haar vleugels en steeg op, Snowy wilde wat drinken bij het rustige meer, maar ze wist niet wat daar in de buurt zou gaan gebeuren. Onder zich schoot het landschap onder haar door en Snowy zag niet toen ze in de buurt van het meer kwam dat er een stel mensen tussen de bomen door schoot. Snowy zag dat het meer in zicht kwam en ze daalde alvast en ze wilde via de bomen naar het meer wandelen. Toen Snowy de eerste touwen aan haar vleugels voelde sloeg ze met kracht haar vleugels neer om op hoogte te komen, maar ze verstrikte zich in de touwen en netten die de jagers tussen de bomen hadden hangen. Voledig uit balands viel Snowy voorover en raakte nog verder verstrikt. Een luide kreet van paniek weergalmde tussen de bomen en over het meer. Snowy was bezeten van paniek en alleen haar kop was nog vrij. De jagers kwamen dichterbij Snowy en grijnsde wreed. 'Dat is een mooi exemplaar!' hoorde Snowy een van de mannen zeggen. Ze wist niet wat deze tweebeners met haar van plan waren, maar de ogen van de wit\blauwe draak werden melkachtig wit en het begon flink te waaien en dikke wolken pakten zich samen boven de bomen, die los barste en dikke sneeuwvlokken vielen als een gordijn, zodat de mannen bijna niks meer konden zien. de storm werdt heviger namaten dat Snowy's ogen wit bleven nu kon alleen de vrijheid haar kalmeren, maar of die kwam. Een volgende paniek kreet galmde weer door het bos en het meer!

(sorry niet gezien dat je had gereageert Haruko)

Flora glimlachte en pakte de kape dankaar aan, ze schoof tegen Haruko aan en zorde dat de kape over hen beide lag. Er klonk een geluid, Murray schraapte met haar hoef over de grond en snoof onrustig. "Haruko, er is iets aan de hand" Flora fluisterde alsof ze hen kon verraden als ze harder praatte. Murray kwam naar hen toe en duuwde met haar zachte neus tegen Flora aan. Oppeens hief ze haar hoofd en keek ze naar de bosrand, op dat moment klonk er een angstige brul. Flora wist dat er iets te doen stond voor haar. Verbazingwekkend snel pakten wolken samen en werd de lucht eil. Flora stond op en gaf Haruko zijn kape terug. Ze wenkte Murray en sprong op diens rug. "Haruko" Murray was de enige die haar door een sneeuwstorm heen kreeg, de wind hield aan en Flora's kape wapperde in de wind. "Ik moet erheen!" probeerde ze door de wind heen te roepen. Werken met pijl en boog zou onmogelijk worden... Tenzij ze met de wind mee schoot en de wind recht waaide. Ze pakte haar dolk uit de schede en schoof wat naar voren, ze boog voorover en pakte Haruko's hand om hem overijnd te trekken "Kom!" ze gebaarde dat hij erbij moest komen zitten. Met haar dolk in haar ene hand en haar andere hand aan de leidsels. Ze klemde zich met haar benen vast. Murray was wat onrustig, ze had de sneeuwstorm niet voelen aankomen zoals ze gewoonlijk wel deed. Wel had ze gevoeld dat er een draak in de buurt was en dat ze Flora moest waarschuwen.

Haruko voelde een lichte vlaag wind in zijn nek gaan en keek om. Hij zag niets. Ineens hoorde hij een brul. Van een draak. Hij stond op en kreeg zijn kape van Flora in zijn armen geduwd. Hij deed hem om. Echter was Haruko eigenwijs en rende de richting in van de brul. Een lichte schuivend geluid was te horen. Hij had zijn zwaard al getrokken. De sneeuwstorm was hevig maar Haruko had erger meegemaakt. Hij rende door en bleef kort stilstaan toen de wind even hard blies. Hij zette toch door. Hij keek ineens op en draaide zich om. Hij hield nog net een zwaard tegen. "Flora! Drakenjagers!..." riep hij haar richting in. Hij wist niet of ze het had gehoord. Hij gaf de man een snee in zijn been. Typisch Haruko, hij doodde nooit hij verwondde ze zo dat ze niets meer konden. Hij rende verder de richting in van waar de brul vandaan kwam. Haruko stootte ineens tegen iets op. Hij viel voorover en viel op een hard oppervlakte. Iets dat leek te bewegen. Hij wist zichzelf overeind te krijgen. Ineens slikte hij. Een draak lag voor zijn neus. Hij rende de richting in van waar hij dacht de kop te vinden. Hij kwam er aan. Rustig knielde hij voor de draak neer. Hij legde zijn hand op zijn hoofd. "Rustig maar, we komen je helpen..." zei hij en stak zijn zwaard weg. Rustig greep hij een dolk en begon het eerste touw door de snijden die de kop vast hield. Zwijgend bleef Haruko doorwerken. Hij wilde de draak kalmeren en vrijlaten was de enige optie dacht hij.

(Geeft niet XD)

Flora spoorde Murray aan achter Haruko aan te gaan en hoorde zijn woorden. Flora had werkelijk een hekel aan Drakenjagers. Ze zag haruko zitten, er kwam een man op hem af "Haruko achter je!" riep ze. Een volgende man kwam op haar af. Ze liet Murray draaien, het rendier schopte met beide achterpoten en deden de man geschrokken ontwijken en in de sneeuw vallen. De man raakte iets met zijn hoofd en raakte bewusteloos. "Murray, vededig!" ze sprong van het rendier terwijl deze de aanstormende mannen op afstand hiel zo goed als dat mogelijk was. "Ik help je" probeerde ze de draak duidelijk te maken terwijl ze de tauwen van haar staart lossneed. Ze zou haar dolk later wel slijpen. Met snelle halen waren de tauwen rond de achterpoot van de draak nu ook vrij. Als Haruko een voorpoot deed zou de draak misschien genoeg kracht hebben om op te staan en de rest van de tauwen te laten knappen. Ze sneed een tauw bij de vleugel los waardoor de vleugel die tegen het lijf gebonden zat werd bevrijd. Voor de draak moest het nu wel duidelijk zijn dat ze wilden helpen. Ze zag dat een man Murray's gewei vast had. Flora sprong op en haalde de man neer waarna ze op Murray sprong om haar te kunnen leiden. Het teken 'verdedig' was nog niet heel goed getraint en Murray begreep dat ze zichzelf moest verdedigen tegen de mannen in plaats van de draak. Ze stuurde het witte rendier op een man af die geschrokken bij de draak wegdook. Met haar dolk beschadigde Flora het heft van het zwaard. Zodra de man ermee zou proberen aan te vallen zou het heft breken.

Haruko merkte dat Flora er bij kwam. Ineens hoorde hij Flora wat roepen en had net op tijd door dat er een man achter hem stond en hem wilde aanvallen met een dolk. Haruko keek naar de man en wilde de dolk blokkeren met de zijne maar het ging mis. Hij werd in zijn arm gesneden. Hij vloekte even binnensmonds en keek naar de man. Hij sloeg hem tegen zijn kaak en deze lag nu roerloos op de grond. Bewusteloos. Haruko liep weer naar de draak. De wond spilde langzaam bloed uit zijn arm maar Haruko negeerde het. Eerst de draak. Haruko pakte het touw van de voorpoten vast en sneed het met snelle halen door. Haruko liep op een afstand van de draak. Hij zou nu vrij kunnen komen. Haruko keek naar zijn arm die nu wat roder zag. Rustig liep hij verder. Ineens werd zijn blik wazig. Hij slikte. Hij wist wat er met die dolk was. "Flora!...Weet jij een tegengif?!" riep hij en zakte door zijn knieën. De dolk was vergiftigd. Haruko voelde zich zwakker worden. Hij bleef echter nog overeind op zijn armen en keek naar de grond. Nee, hij mocht niet opgeven. Niet op dit moment. Hij duwde zich weer omhoog en wist nog net een aanvallende jager uit te schakelen. Haruko zakte opnieuw door zijn knieën. Hij moest een tegengif hebben.

Flora sloeg net een van de laatste met de achterkant van haar dolk tegen de slaap toen ze Haruko zag. Hij wankelde en zijn arm was rood. Ze wist meteen wat er aan de hand was. Gelukkig werd er altijd hetzelfde gif gebruikt en wist Flora het tegengif. Ze stuurde Murray naar Mudly toe en sprong van het rendier "Haruko!" bracht ze uit. Snel haalde ze een flesje tevoorschijn. Er zat een vreemd gekleurde vloeistof in. Het was het sap van een veelvoorkomende plant waarvan bijna niemand zijn genezende gave kende. Ze drupte het op de snijwond en verbond de wond vervolgens met een stuk absorberend konijnenleer om het bloeden te stelpen en het weglopen van het tegengif te voorkomen. "Als je hoofdpijn krijgt moet je me waarschuwen" zei ze snel maar verstaanbaar voor ze de man die ze net buitenwesten had geslagen opnieuw neersloeg toen deze weer bijkwam. "Probeer vrij te komen!" riep ze de draak toe terwijl ze weer op Murray sprong.

Snowy merkte dat er aan de touwen en netten gerommeld werdt en dat ze losser kwam. Haar ogen werden iets minder melkachtig wit en Snowy sloeg wild met haar staart en raakte een boom waar de sneeuw dik op gevallen was. Met een luide brul kwam de blauw\witte draak omhoog en spreiden met kracht haar vleugels, sommige drakenjagers die weer op gestaan waren renden naar haar toe om nieuwe touwen om haar heen te gooien. Maar Snowy zag ze en spuwde een ijsstraal op hen af. De jager bevroren, maar bleven leven tot het ijs gesmolten was konden ze geen kwaad aanrichten. Met een glazige blik keek Snowy rond en zag nog twee andere tweebeners, eentje op een wit rendier en een andere met een verbonden poot. Met wankele passen kwam Snowy naar voren niet door de touwen en netten die waren nu weg, maar door het oproepen van de sneeuwstorm en het vechten tegen haar gevangenschap. De draak zakte door haar poten en landen hard op haar knieën, maar ze wist niet meer wat er gebeurde haar blik wazig en de vermoeitheid nam toe. Schuddend met haar kop stond Snowy weer op en liep naar de vrouwelijke tweebener en de mannelijke tweebener. De overige drakenjagers waren gevlucht, buitenwesten of ijslolies voor een halve dag. 'Bedankt... voor jullie hulp.' zei Snowy happerend en hielt haar kop zo dat ze de twee mensen goed kon aankijken.

Flora joeg nog wat van de jagers na voor ze van Murray af sprong en zich over de draak ontvermde. De draak was niet gewond, niet zichtbaar in ieder geval "Dat zit wel goed" zei Flora. "Ben je gewond?" vroeg ze de draak. De sneeuwstorm was een krachtige aanval geweest en had veel van de draak haar energie opgeijsd. Ze liep naar Haruko toe en ging naast hem staan "Mijn naam is Flora" zei ze na een korte stilte. Murray schraapte met zijn hoef door de sneeuw, hij was verward door de sneeuw zo laat in het jaar...

(inspiloos)

De vrouwelijke tweebener sprong van het witte hert af en kwam naar haar toe. Snowy deed een paar angstige passen achteruit, maar voelde dat ze geen kwaad wilde doen, want anders had ze haar ook niet geholpen net als de mannelijke tweebener en ze knikte toen de vrouw zich voorstelde. 'Aangenaam, nee ik ben niet gewond gelukkig alleen geschrokken!' zei Snowy en ze ging een stukje bij hen vandaan zitten. Doordat ze zolang alleen was geweest vertrouwde ze niet zomaar iedereen. 'Mijn naam is Snowy en die van jouw?' vroeg Snowy aan de man die half weg leek te zijn met zijn gedachten. De sneeuwstorm verdween en de ogen van de blauw\witte draak werden weer gewoon oranje\rood. De avond was koel, maar warm voor haar en Snowy hapte wat sneeuw op van de grond en slikte die door. Het was haar gewoonte geworden als ze dorst had. Met een rustige blik in haar ogen was haar houding iets minder angstig geworden. "Deze mensen dragen een warm hart!" dacht de draak en bleef wachten op enige reactie?

Haruko merkte dat Flora in zijn buurt was. Hij voelde het. Hij kneep zijn kaken op elkaar op het moment dat het tegengif op de wond werd gegoten en er een band van konijnen leer er over werd gedaan. Hij probeerde overeind te komen wat deels lukte. Echter was hij licht draaierig. Hij wankelde lichtjes op zijn benen. En toch wist hij overeind te blijven. Hij draaide zich om op het moment dat de draak zijn vleugels wijd uitspreidde. Haruko keek met een glimlachende blik naar de draak. "Haruko..." zei hij met een hese stem. Hij had een droge keel gekregen van het gif. Rustig keek hij naar de draak. Hij keek even naar Flora. "Wat gebeurt er als ik hoofdpijn krijg?" vroeg hij licht nieuwsgierig. Rustig keek Haruko naar de sneeuw. Hij voelde zijn kracht langzaam weer sterker worden maar op volle kracht was hij nog niet.

Toen de mannelijke tweebener zijn naam noemde boog Snowy als teken dat ze hem gehoort had en ze nam Haruko in zich op en keek daarna naar Flora die naast haar stond. Snowy vond het rendier er mooi uit zien, maar de sneeuw hielt niet in het warmere weer in de lage landen dan in de bergen. Er lag al snel een plas water die de zachte grond in zuigende modder veranderde, voor een draak en een rendier geen probleem, maar voor mensen een beetje. Dan kwamen ze vaak met hun poten vast te zitten en verloren dan wat ze aan hun poot hadden. Snowy kon niet begrijpen dat mensen dat deden, zonder zouden ze veel sneller zijn? Snowy deed iets wat ze maar zelden deed en drukte haar snuit tegen Haruko aan en later tegen Flora als dank en stapte toen bij hen weg naar drogere grond. Iets wat het rendier van Flora ook vond en Snowy drukte haar neus tegen die van het witte dier die haar beantwoorden. Maar goed dat Snowy goede mensen tegen gekomen was en dat het niet slechte waren die de drakenjagers nog hadden geholpen. Snowy was nieuw hier, maar het beviel haar nu al ze ging zitten en keek even naar Flora en Haruko of ze nog naar haar en Murray toe kwamen?

(ik heb liever dat alleen ik zeg wat Murray doet oké? anders kunnen ook anderen bepalen of ze bang word, doodgaat enz.)

Murray was niet bang voor de draak, dat kwam omdat hij was opgegroeid met meerdere draken. Floa viel net net or toen de neus van de draak haar rakte. Ze zag het niet als gemeen: Draken waren sterker dan mensen, hoe voorzichtig ze ook deden hun aanraking kwam vaak harder aan dan de bedoeling was tegenover mensen. "Als je hoofdpijn krijgt is het gif van het mes al verder in het bloed dan het tegengif kan werken. Dan zal ik een manier moeten vinden om het tegengif verder het bloed in moeten krijgen" legde ze uit aan Haruko. Flora liep ook maar naar de drogere grond voor de modder zo ging zuigen dat ze misschien haar voetomhulsels verloor.

( Okay zal Murray voortaan aan jouw overlaten, sorry het was niet mijn bedoeling dat ik je voor ging. )

Snowy zag dat Flora viel, maar ze had het niet zo gemeent geschrokken boog ze haar kop naar de grond en liet haar oren naar beneden hangen. De woorden van Flora waren dan wel niet voor haar bedoelt, maar Snowy was bang dat ze boos op haar zou worden en dat was het minste wat ze niet wilde. Haruko was nog de enige die achter bleef, maar hij zou vast snel uit de modder komen en naar hen toe lopen?

(Ik viel niet, lees beter!)

Flora legde haar hand op de neus van Murray en bedankte hem in stilte voor haar hulp bij het verjagen van de vijand. Voor Flora was het gewei van het dier erg bijzonder, er hingen dan ook allerlij dingetjes en veertjes aan. De wit zwarte veer deed haar eraan denken dat ze nog steeds een sneeuwhoen aan haar riem had hangen. Ze haalde hem los en strekte haar arm uit naar Snowy "Neem deze als geschenk" hopelijk hield de draak van gevogelte het zou stom zijn als ze een vegetariër was... Flora ging er niet van uit dat Snowy een planteneter was omdat ze de bouw van een roofdier had zoals de meeste draken.

(Ik zat daar ook al mee maar ik had expres gezwegen om het aan Flora zelf over te laten....en niet teveel ruzie maken he XD)

Haruko keek kalm naar de rest. Hij hoorde de woorden van Flora en knikte. Hij had geen hoofdpijn momenteel dus het was goed. Hij zelf merkte dat de modder onder zijn voeten licht begon te trekken aan zijn zolen. Hij slikte even en maakte met een paar stappen vaart richting de drogere gedeelte. Haruko glimlachte even naar Flora en keek daarna weer naar de draak. Hij keek rond. Het was nog steeds nacht, maar de dag zou ook ieder moment weer aan kunnen breken. Een glimlach verscheen op zijn gezicht en keek naar de draak. Bestudeerde hem kort om te kijken of deze niets mankeerde.

( van mij zul je geen problemen meer verwachten )

Haruko kwam al snel aan lopen en bekeek Snowy even, maar ze miste alleen maar hier en daar wat schubben van het gevecht om los te komen en Snowy bekeek hem nog eens en zag toen dat Haruko een groot zwaard aan zijn heup had hangen. Iets wat ze niet echt geruststelde, maar ze zei er niets over. De hemel lag er weer wolkeloos bij en die Snowy op had geroepen waren verdwenen. Dorst kwam bij haar op zetten en Snowy liep met rustige tred naar het meer en begon te drinken, van het gebrul had ze een droge keel gekregen en Snowy voelde het koele water door haar slokdarm glijden. Nadat ze geen dorst meer had keek ze even naar de hemel die al aardig paard begon te kleuren, net een pruim die overrijp aan een boomtak hing. Een perenboom trok Snowy's aandacht, maar de vruchten waren nog niet rijp om gegeten te worden. De blauwwitte draak ging zitten en keek over het meer uit dat de rust zelve uit straalde. Een eenzame vis sprong in de verte even uit het water en dook er weer in. 'Zijn jullie een stel?' vroeg Snowy nieuwschierig en het was eruit voor ze er erg in had en keek Flora en Haruko vragend aan?

Snowy leek niet geïntereseerd te zijn in de sneeuwhoen dus hing Flora hem maar weer aan haar riem. De draak had er niet eens naar gekeken, eigelijk was ze daardoor wat geraakt maar dat liet ze niet zien. Het weigeren van een aanbod werd vaak gezien als onbeschoft, geldde dat ook voor draken? Ze had gezien dat Snowy sneeuw at, ze had het al wat vreemd gevonden dat Snowy daar genoeg aan leek te hebben. Nu ging de draak drinken, ze had dus inderdaad niet genoeg gehad aan de hap sneeuw. Flora keek naar Haruko, zijn reactie op Snowy's vraag was nog niet duidelijk. Het was ook niet echt een vraag die je op het begin van een kennismaking stelde toch? "Zijn jullie een stel?" Flora gaf geen antwoord op de vraag, misschien Haruko wel...