veiligheid

Rainbow voelde haar maag ook rommelen en ze had eigenlijk trek in vis, dus boog ze haar kop naar de grond om Hanura af te laten glijden. 'als je hier even wacht dan zal ik even voor ons beiden zorgen voor voedsel.' zei Rainbow en wachten tot Hanura in beweging kwam. want dan zou ze het meer induiken en een grote vis naar boven halen. Rainbow keek even vanuit haar ooghoek naar het meer dat er rustig bij lag.

Hanura likte haar lippen af, bij het idee dat ze vers eten zou krijgen. Ze liet dan ook niet lang op zich wachten en sprong met een grote boog van de kop van de draak af. Wachtend op het moment dat de gekleurde gestalte met eten terug zou komen, trippelde het jonge draakje tussen de dieren door, richting de waterkant. Daar boog ze zich voorover, haar roze tong het wateroppervlak laten rimpelen. Met grote, lepelende bewegingen van haar tong werkte ze slokken water naar binnen. Ver voorbij het punt dat de dorst niet langer de aandrijfkracht was, stopte ze pas. Ze keerde zich om en keek naar de vreemde wezens op de kant. Het groot en deels waren veerachtige wezens, op lange stelten hun stappen zetten. Nieuwsgierig door hen geworden, liep Hanura op haar hoede op de dieren nader. Op het laatste moment sprong ze naar voren. Krijsend vlogen de vogels weg, sommige angstig, andere geïrriteerd door hun verstoorde rust. Grijzend keek Hanura ze na. Daarna draaide ze zich om, trots naar de draak kijkend.

Rainbow voelde Hanura van haar afspringen en spring zelf het water in toen het jong veilig was. ze sloeg haar vleugels dicht tegen haar lichaam en gebruikte haar staart als roer. zo zwom ze rustig naar diepere wateren en vond wat ze zocht een grote veelvin karper. Rainbow zwom er naar toe en sloeg haar klauwen in de huid van de vis. het dier begon met Rainbow te worstelen, maar de vis won het niet van de draak en gaf het op. Rainbow sloeg haar staart met kracht onder haar lijf en ze begon naar boven te zwemmen, met de veelvin karper tussen haar poten geklemt. opeens brak het water-oppervlak door de kop van Rainbow gevolgd door haar vleugels die naar de lucht leken te klauwen. met moeite maar zeker hard werkend berijkte Rainbow de juiste hoogte boven het water en vloog naar de oever waar Hanura haar aan zat te kijken. Rainbow legden de dode vis voor het draken jong neer en keek geamuseerd toe. 'smakelijk!'zei Rainbow en wachten tot het jong zou gaan eten.

Nieuwsgierig keek Hanura toe toen de draak onder water verdween. Ze vroeg zich af hoe diep het water zou doorgaan. Twee meter? Kilometer? Tot het oneindige? Ze wist het werkelijk niet, maar aandachtig bleef ze naar de golfjes kijken die de duikende draak had veroorzaakt. Toen de golfjes bij de oever aankwamen, waren het niet meer dan stille rimpelingen, niets verradend over het grote wezen dat zich in het het heldere water verborg. Ze schrok toen die uit het niets weer te voorschijn kwam, iets in haar poten houdend. Haar tong lied ze al om haar lippen glijden, de leegte in haar maag extra voelend bij het heerlijk uitziende slachtoffer. Toen de draak neer kwam en het vreemde wezen aan haar voorschotelde viel ze direct aan. Haar maag vulde zich snel en al na een kwart vis zat het kleine draakje vol. Ze voelde zich alsof ze een ronde ton was, eentje die je zo de heuvel of kon rollen. Met een plof liet ze zich naar achter vallen, midden in het zand uitrustend van het eten en het zien van de prachtige omgeving.

geamureed keek Rainbow toe hoe het jonge draakje op de vis aan viel. de veelvin karper voor een drie kwart overlatend begon Rainbow zelf te ete, maar ze hielt Hanura scherp in de gaten net als haar omgeving. de mensen kwamen hier wel niet vaak, maar je kon er nooit vanuit gaan dat je er ook echt veilig was. Rainbow keek even op toen ze een snelle beweging aan de rand van haar zicht zag schieten. maar het was gelukkig een zwerfkat geweest. toen ze haar maag vol had lag er alleen nog maar graad van de vis. Rainbow boog haar kop weer naar het jong en keek haar even aan.