veiligheid

Rainbow begon ook een rare lucht te ruiken toen Mudly zei dat hij ging. Rainbow trok haar kop op en keek mudly na. 'tot ziens Mudly.' zei rainbow vriendelijk en ze zag dat het jonge draak je met hem mee wilde. maar al snel was duidelijk dat Hanura naar het water toe wilde gaan. Twilight sliep en Mudly was bijna weg, maar Rainbow pakte het jong bij haar nekvel en sprong de grot uit naar een stukje water waar Hanura rustig zich zou kunnen wassen. nadat Rianbow geland was zetten ze Hanura op de oever en keek toe wat ze zou doen.

Hanura schrok zich rot, toen er plots iets ijskouds over haar werd gegoten. Ze stelde het al niet op prijs dat ze plots was opgepakt, maar dit stond haar al helemaal niet aan. Wild bewoog ze haar lichaam, alsof haar hele lichaam zich plots verkrampte. Terwijl ze zo wild bewoog, kreeg ze pas interesse in de nieuwe wereld waar ze zojuist in was gebracht. Alsof in één klap het leven uit haar spieren was getrokken, hing ze slap in de bek van de kleurrijke draak. Met grote ogen keek ze naar het ruim verlichte gebied. Ze probeerde achter zich te kijken, maar dat ging moeilijk. Toch kon ze vaag zien dat het voorwerp dat maar oneindig bleef vallen, prachtig in de grote vuurbal schitterend. Het geeft een rustgevend geluid af, alsof het een muziekdoosje is. Ze sterkte haar nekje weer en zag tot haar teleurstelling dat de draak de daling alweer had ingezet. Toen ze in het zachte zand neerkwam wilde ze direct de hoogte weer in. Door instinct gedreven, opende ze haar kleine vleugels en probeerde er onhandig mee te flapperen. Uiteindelijk kwam ze tot de goede beweging, maar de spieren die haar vleugels aansturen waren nog niet getraind genoeg. Vliegen, dat wilde ze. Toch werd die prioriteit opzij geschoven door de lichaamsgeur die ze nog steeds bij zich droeg. Onzeker wat er van haar werd verwacht, liep ze voorzichtig op het glimmende voorwerp voor haar af. Toen ze aan zijn rand stond, zag ze tot haar verbazing dat ze zichzelf zag. Een spiegel... dacht ze bij zichzelf. Voorzichtig bracht ze haar poot bij het wateroppervlak, geschrokken achteruit deinzen toen de spiegel plots werd doorbroken. Met angstige ogen keek ze naar de kleurige draak achter haar.

Rainbow zag de reactie van Hanura en glimlachte vriendelijk. ze liep met grote passen langs het drakenjong heen en stapte het water in. het koele water verborgen haar poten en ze keek weer naar het jong. toen ze zag dat Hanura het nog niet begreep ging ze in het water liggen en sloeg met haar staart in het water zodat het jong nat werdt. speels sprong Rainbow verder het water in en zo wilde ze Hanura het water inlokken, maar of het lukte wist ze niet. dus ging Rainbow liggen rollen in het water en ze werdt drijfnat. daarna keek ze met pretlichtjes naar het jong.

Met grote ogen keek Hanura hoe de kleurrijke draak in het voorwerp verdween. Paniek roofde haar hart, toen ze zag dat de poten van de draak werden afgesneden. Alsof het niet erg genoeg was, leek het voorwerp haar op te slokken, de draak naar de diepte sleurde. Ze werd bijna helemaal gek toen het voorwerp ook klauwen naar haar uitstak, haar proberend ook te bevochtigen. Angstig zette ze stappen naar achter, hier zo snel mogelijk weg willen. Maar ze kon niet. Ze kon de draak niet alleen laten sterven. Wanhoop stond in haar ogen gegrift, niet wetend wat ze moest doen. Ze schudde haar kom, hopend dat de slechte ideeën er zo zouden uitstromen, plaats maken voor het beste plan. Maar die kwam niet, en zo bleef ze met haar kop schudden, niet wetend wat te doen.

Rainbow stond op en liep rustig naar Hanura toe die blijkbaar bang was voor het water. in de taal der draken sprak ze tot Hanura zeker wetend dat de jonge draak het zou kunnen verstaan. 'het is goed kleintje het water doet je niks het maakt je alleen maar schoon en je kunt het drinken.' zei Rainbow zacht en vriendelijk tegen het jong en ze stond nu met haar voorpoten op de oever en hielt haar kop voor de kleine draak die wild met haar kopje schudden. Rainbow likte zachtjes over haar hoofdje om haar te kalmeren.

Niet zozeer de woorden van de draak kalmeerde Hanura, eerder het onbetwiste feit dat de draak op wonderbaarlijke wijzen haar voorpoten weer terug had, kalmeerde haar. Ze kon het bijna niet geloven; ze wist bijna zeker dat ze de voorpoten echt had zien verdwijnen in het merkwaardige voorwerp. Toen pas drongen de woorden tot haar door en in combinatie met de rustgevende likjes op haar hoofd overtuigde haar ervan dat ze het moest proberen. Tenslotte had ze toch wel dorst gekregen, meer dat ze zou willen toegeven. Met kleine pasjes naderde ze het vreemde voorwerp, dat door de draak "water" was genoemd. Zoals ze draak haar had gezegd, begon ze voorzichtig te drinken, met haar roze tong het water oplepend. Zodra het water door haar slokdarm stroomde besefte ze dat dit het beste van de hele wereld moest zijn en gulzig nam de grote slokken. Toen haar dorst was gestild, sprong ze het water in, zich eerst wassend om daarna als een dolle in het water te spelen.

blij dat Hanura geen angst meer voor het water had zag ze hoe het draakje snel voorderingen maakte en al door het water begon te springen. 'ga niet te ver!'riep Rainbow in de taal der draken tegen het jong, bang dat ze door de stroming zou worden meegetrokken. daarna sprong ze zelf ook speels door het water wel uitkijkend voor Hanura die als een dolle bleek te zijn iets wat Rainbow ook was geweest toen ze de eerste keer water had gezien. even stopte ze en keek naar de hemel het begon al aardig donker te worden. met zachte kreetjes riep ze het jong.

Hanura keek op bij de kreten die de draak plots liet horen. Ze begreep niet waarom de kleurrijke draak zich plots zo druk maakte, maar door het vertrouwen wat ze in de draak had gelegd vanwege het water, gehoorzaamde ze toch maar. Met grote sprongen kwam ze maar net boven het water oppervlak uit. Hierdoor kwam ze maar langzaam vooruit. Des al niet te min kwam ze bij de kleurige draak. Afwachtend wat ze zou zeggen, liet ze haar blik even over het gebied gaan. Het water leek wel in brand te staan door de oranje stralen die de zon nu liet zien. Hierdoor trok de zon haar aandacht, haar verblindend bij het eerste moment dat ze recht in de vuurbal keek. Knipperend wende ze haar blik af, naar boven waar de kop van de grote draak in de lucht hing.

sorry, een beetje inspiratieloos -.-

Rainbow zag dat Hanura naar haar toe kwam en ze naar de zon keek. voorzichtig boog ze haar kop naar het jong en bood haar een zitplaats aan tussen haar hoorns waar ze vaak bij haar vader of moeder had gezeten en beter de omgeving kon zien. 'we moeten terug voor het donker is kleintje, anders worden de andere ongerust. als je wilt kun jij je tussen mijn hoorns vast houden?' zei Rainbow in de taal der draken en wachten wat Hanura zou doen. als ze haar aanbod aannam zou Rainbow een rondje vliegen voor ze terug naar de grot ging. de lucht was prachtig op dit moment en ze wilde het jong alles laten zien waar het naar toe wilde.

(ik kan vanavond niet reageren, want ik ben dan niet thuis. )

Kalm liep Mudly nog het dunne paadje af dat langs de bergwand liep. Eenmaal beneden aangekomen merkte hij dat Rainbow het kleintje al had meegenomen naar beneden. Rustig ging hij nog even tegen een boom aan staan kijkend hoe het kleintje zou reageren op de grote hoeveelheid water. Hij had een glimlach op zijn gezicht. Op het moment dat het kleintje het water niet in ging wilde hij ingrijpen. Maar voor hij dit kon doen sprong Rainbow het water al in en glimlachte hij. Draken waren slimme wezens, Rainbow had de hulp van Mudly helemaal niet nodig om het kleintje gerust te stellen. Na een tijdje bleek echter toch dat de actie van Rainbow een lichte paniekreactie bij het draakje te boven bracht. Mudly wilde zelf ook het water in gaan om het kleintje gerust te stellen maar al gauw werd deze hulp ook overbodig. Rainbow bleek het kleintje toe te spreken en langzaam aan probeerde het kleintje toch het water in te gaan. En al gauw speelde het er mee. Bij hem was het anders gegaan. Hij weet niet meer hoe maar het zou vast wel zijn geweest dat zijn moeder hem in het water zelf had gezet. Mudly glimlachte en zwaaide nog even naar Rainbow als gedag. Daarna liep hij richting van het bos. Hij zou het kleintje vast nog wel zien. Bij Rainbow is het in goede handen. Dat wist hij zeker.

(ik weet nou al dat het een korte reactie wordt; ik moet zo gaan en morgenvroeg zal ik niet tot héél kort online zijn, vandaar )

Even twijfelde Hanura. Ze had immers de draak haar vertrouwen gegeven, maar deze was nog niet zo hoog gesteld dat ze werkelijk tussen haar horens wilde plaats nemen. Alles beter dan er óp overtuigde de reden haar. Voorzichtig zette ze enkele stapjes op het geschubde hoofd, bang dat ze op haar tand zou staan of één van haar poten in haar oog zou porren. Traag beklom ze zo het hoofd van de draak. Na enkele minuten nestelde ze zich tussen de paarse haren tussen de horens. Vlinders van zenuwen vlogen door haar maag, de eerste vlucht van haar hele leven was immers veilig in de bek geweest en plotseling. Nu koos ze er vrijwillig voor om hoog boven de grond op een onstabiel vlak te zijn. Ondanks de zenuwen vond ze het wel spannend en kon stiekem niet wachten om te vertrekken.

(vanavond ben ik de hele avond thuis tot 22.30)

Rainbow wachten geduldig tot het jong zich tussen haar hoorns en haar paarse manen had genesteld, met een rustige beweging richten ze haar kop op en keek de lucht in. met een mooie sprong zetten Rainbow zich af en klapwiekte met haar vleugels naar de hemel als twee enorme klauwen die de hemel wilde verscheuren. snel en in een rustig tempo hoogte winnend hielt Rainbow haar kop zo stil mogenlijk en ze maakten een grote cirkel om de waterval waar ze op het moment verbleven. toen ze de grot weer in het oog kreeg draaide Rainbow lichtjes naar rechts en landen soepel in de opening van de grot. met rustige passen liep Rainbow naar Twilight die niet eens gemerkt had dat zij en Hanura weg waren geweest. Rainbow ging vlak bij haar liggen zodat de vlammen zowel Hanura als Rainbow warm hielden. Rainbow boog haar kop naar de grond om Hanura er af te laten gaan als ze wilde. 'als je wilt mag je daar blijven slapen als je wilt, of je gaat tussen mijn vleugels liggen en blijf je lekker warm?' stelde Rainbow voor in de taal der draken en ze bracht haar kop naar haar poten waar het jong nog ruimte zat had om van haar kop af te glijden als ze dat wilden. Rainbow wachten wat het jong zou gaan doen en het zou vast haar eigen keuzen zijn waar ze wilden gaan slapen.

Hanura schokte bij het water dat op haar stortte toen ze achter de waterval de grot in vlogen. Ze had met grote ogen naar het gebeid gekeken, geen enkele zenuwen meer voelen toen ze eenmaal waren opgestegen. Toen ze onder zich had gekeken, had ze haar lachen in moeten houden. Zelfs de grote beren leken vanaf dit oogpunt klein en knuffelbaar, alsof ze werkelijk teddyberen waren. Ze vond het jammer dat het uitje alweer over was, maar had daardoor wel een doel voor ogen. Toen de draak aanbood dat ze op haar kop bleef slapen, schudde ze vastbesloten haar hoofd. Met een grote sprong liet ze de kriebelende, paarse haren achter zich en met een dreun kwam ze op de grond. Het deerde haar niet, ze was te opgewonden om een tegenslag te voelen. Ze was helemaal druk en bezeten van het vrije gevoel, het gevoel dat je vrij stond van de wereld en haar regels. Opgewonden sprong ze op en neer, haar stem nog even verborgen houdend. Pas wanneer ze de tijd rijp vond, zou ze haar stem laten klinken. Met twinkelende ogen keek ze naar de gekleurde draak, zich plots beseffend dat ze niet eens wist wie haar had opgevangen toen haar ouders niet bij haar uitbraak uit het ei waren geweest. Nu ze erover na dacht, leek het woord "ouders" haar vreemd in de oren. Misschien waren ze beter dan deze twee draken geweest, maar dat kon ze moeilijk geloven. Wie liet hun ei immers glippen? Nee, het moesten wel afschuwelijke mensen zijn.

Rainbow zag hoe het draakje van haar kop sprong en het door de grot sprong en het later peinzend stond te kijken. Rainbow hielt haar scherp in de gaten dat Hanura niet te dicht bij de uitgang zou gaan springen, want dan zou ze kunnen vallen en ter pletter slaan. Rainbow legnden haar kop op haar voorpoten en keek geamuseerd toe hoe zoiets kleins later groot zou worden, wel is waar met een lange en moeilijke weg. want het leven was nu eenmaal geen lui lekker leven, het was jagen en uit vijandelijke handen blijven van de drakenjagers en temmers die je wilden vangen en verkopen. net als die verkoper op de markt, maar dat kon het jong weinig van weten. 'we kunnen morgen weer gaan vliegen?' stelde Rainbow voor aan het jong en ze keek toe hoe het jong zou reageren.

Bijna ontgingen de woorden van de gekleurde draak Hanura. Pas op het laatste moment spitste ze haar oren en ving zo de laatste klanken op. vliegen was voor haar meer dan genoeg om te begrijpen wat de kleurige draak haar had willen vragen. Wild schudde ze met haar kop dat ze dat maar al te graag wilde. Wat ze niet had begrepen, was dat ze nog een nacht moest wachten. Ze trippelde wat rond. Ongeduldig wachtte ze op het moment dat ze eindelijk weer door de lucht mocht razen. Al vanaf deze leeftijd was ze helemaal verslaafd aan vliegen.

Sorry, typen wilt niet echt lukken -.-

( niet erg)

Rainbow zag hoe Hanura wilde met haar kopje schudden en daarna rondjes begon te lopen. 'kleintje!' riep Rainbow en ze wachten tot het jong haar weer aan keek. 'eerst moet je wat gaan slapen, anders wordt het morgen niets!' zei Rainbow streng en wachten op haar reactie en ze ging vast naar de uitgang van de grot om haar te laten zien dat het er nu veel te donker voor was. ze nam een vreemde houding aan voor een draak en ze zetten haar rug hoog op haar vier poten en de vlammen van Twilight begonnen door de grot te vlakkeren. een windhoos brak door het water dat naar beneden viel. 'kijk kleintje het is nu donker buiten als we nu gaan vliegen dan kunnen we ergens tegen op botsten.' vertelde Rainbow en ze keek Hanura aan die vast gekeken had, maar ze hielt het water met de wind net zolang tegen totdat Hanura het gezien had. daarna liet ze het water van de waterval weer hun gang gaan. Rainbow liep terug naar Twilight en ging weer vlakbij haar liggen. 'latn we nu maar gaan slapen.' zei Rainbow en keek het jong aan.

Het beviel Hanura allerminst dat ze eerst moest gaan slapen, en al helemaal niet dat het pas morgen zou gebeuren. Ze wilde sputteren, maar ze had het gevoel dat het niet getolereerd zou worden. Zoals haar was gezegd, ging ze liggen. De plek waar ze haar nachtrust zou proberen te vatten, lag aan de andere kant van de grond, de wand tegenover die waar de andere twee draken lagen. Ze was veel te energiek om te slaap te kunnen vatten, dat wist ze toen al. Toch legde ze haar lichaam neer, haar hartslag in haar keel voelen kloppen. Traag ademde ze in en uit, zo voelend hoe de hartslag lager en lager werd. Uiteindelijk werd ze volledig rustig en sloot ze haar ogen. Moeheid liet niet lang meer op haar wachten en de slaap begon aan haar te trekken. Haar oren boven op haar kop zakte, ontspande zich. Niks kon haar meer wakker maken, terwijl ze naar het dromenland werd getrokken. Vele beelden flitste door haar gedachtes. De omgeving had de hoofdrol in het toneelstuk van haar dromen. Toen zag ze zichzelf, groot en met enorme vleugels. Zonder het te beseffen maakte ze een koerend geluidje, tevreden zijn met haar toekomst beeld. Ze zweefde op de bries, zelf kunnen vliegen en bepalen waar ze zou gaan en staan. Zonder een duidelijk einde, eindige haar droom haar de rust biedend zonder dromen of nachtmerries.

toen Rainbow zag dat Hanura eigenlijk niet wilde gaan slapen wachten ze geduldig en zag ze dat het jong toch maar ging liggen en slapen. Rainbow sloot haar eigen ogen ook en ze viel in een diepe slaap die gelukzalig voelde en vredig.
de volgende ochtend liet niet lang op zich wachten en de zonnestralen werden weerkaatst door het vallende water. de schittering wekte Rainbow en ze kee met slaapdronken ogen de grot rond. Hanura en Twilight zouden niet lang meer slapen of ze werden al wakker zonder het de rest te laten merken. rustig uitrekkend stond Rainbow op en liep naar de rand van de grot, het was er lekker warm in de grot door de vlammen die Twilight in haar slaap produseerden. Rainbow keek rustig toe naar de buiten wereld die ook rustig wakker aan het worden was. om Twilight niet te wekken draaide Rainbow zich om naar Hanura en ze duwde zachtjes met haar snuit tegen de neus van het jong en wachten tot het jong wakker zou worden.

Zacht kreunend opende Hanura haar ogen. Fel knipperend tegen het heldere zonlicht dat in duizenden andere straaltjes werd gebroken door het vallende water, kijkt ze wakkermaker aan. Ze ziet aan de kleuren dat het de draak is waarmee ze gister had gevolgen. Direct is ze wakker, wetend wat het inhoud. Iets te snel springt ze op, een vervelend gevoel in haar poten hebbend. Ze schudde iedere poot zorgvuldig net zo lang totdat het prikkelende gevoel verdween. Toen dat gedaan was, keek ze weer hoopvol naar de draak. Haar grote ogen knipperde nogmaals, even haar blik naar de waterval afwendend. Alsof ze sprak zeiden haar ogen genoeg; Wanneer gaan we?

Rainbow keek even naar Twilight en toen weer naar Hanura. 'zullen we?' vroeg Rainbow en ze boog haar kop naar het jong en wachten af tot het jong tussen haar hoorns zou kruipen. het weer buiten zou geweldig zijn en Rainbow zou Hanura alles laten zien als ze kon.

(sorry voor de korte post.)

Zonder het zich nog eens laten herhalen, sprong ze zonder twijfel tussen de horens. De paarse haren kriebelde op haar buikje toen ze voorzichtiger ging liggen. Ze zat helemaal klaar voor vertrek, er niet op kunnen wachten dat ze het grappige gevoel in haar buik weer zou voelen. De zon glinstert nog altijd tussen het water, iets wat een prachtig schouwspel geeft. Hier zou ze wel willen blijven, een vluchtplek voor als ze alleen wilde zijn als ze groter en zelfstandiger was. Ze herinnerde haar droom van vannacht, en sloot gelukzalig haar ogen. Ik wilde dat ik nu al ouder was mijmerde ze, het zo graag willend dat ze bijna nu al wilde gaan vliegen. Ze keek naar de grond onder de kop van de draak. Het is niet erg diep, maar genoeg om te proberen te vliegen. Zal ik?

(geeft niet )

Rainbow voelden dat Hanura goed ging zitten en ze draaiden zich om. Rainbow keek even naar buiten terwijl het water over haar lange hals storten. ze zetten zich af en spreiden haar vleugels en sloeg ze met regelmaat op en neer. de lucht was zuiver door de waterval en Rainbow dook naar de bomen die verder onder hen lagen dan het leek. net boven de boomtoppen spreiden ze haar vleugels opnieuw uit en met sterke slagen kwam ze weer op de juiste hoogte. de vogels vlogen angstig weg voor haar en Hanura die ze zagen toen ze boven hen vlogen. Rainbow brulde van vrolijkheid en ze vloog steeds verder boven de bomen die in het nieuwe daglicht verschenen. in de verte kwam een openplek inzicht en Rainbow was van plan om daar even te landen.

Hanura was voor één moment bang dat de draak die haar vloog was vergeten hoe ze moest vliegen. Ze schaamde zich bijna toen ze merkte dat het maar een grapje van de draak was. Gerustgesteld liet ze zich weer in de haren wegzakken, genietend van het uitzicht. Ook haar blik viel op de kleine openplek, maar zo onervaren als ze is twijfelde ze of er wel genoeg ruimte zal zijn voor de grote draak. Ze wachtte af, het drakenwijfje wist waarschijnlijk toch wel beter van dit af dan zij deed. Zodra ze waren geland, was ze van plan om te vragen naar het vliegen, bijna verslaafd geraakt aan het heerlijke gevoel. Haar blik gleed naar het grote meer onder hen. Verschillende dieren stonden aan de waterkant de drinken of uit te rusten. Toen gleed haar blik weer naar boven, naar de grote vuurbal. Plots vroeg Hanura zich iets af, meteen haar gedachte naar de draak schreeuwend. 'Kan je bij de zon vliegen?' riep ze zo hard als ze kon; de wind woedde hard langs hun oren en het zou best wel eens kunnen dat de draak haar woorden niet goed of duidelijk had gehoord. Ze besloot het af te wachten, terwijl de dieren aan de waterkant haar aandacht trokken.

Rainbow voelde de grond onder haar kussen die aan de binnen kant van haar poten zaten en ze begon rustig tussen de wilde dieren te lopen. de dieren leken geen angst voor haar en Hanura te hebben en Rainbow keek op toen ze een vraag van achter gestelt kreeg. Rainbow stopte en rolden haar ogen naar boven. de vuurbal aan de hemel scheen fel en helder die dag. 'dat kunnen we niet, hoe hoger je komt hoe kouder het wordt. normaal kunnen wij draken prima tegen de kou, maar niet tegen die helle vrieskou van daar boven. soms denk ik dat de zon nooit meer te voorschijn komt, maar steeds heb ik ongelijk.' zei Rainbow toen ze goed geluisterd had naar Hanura en haar uitlegde dat het onmogelijk was ooit bij de zon te komen. ze boog haar hals en begon water te drinken. 'mag ik vragen hoe je heet, of heb je nog geen naam?' vroeg Rainbow en wachten of het jong nog wat zou gaan zeggen.

Verlegen besefte Hanura dat ze voor het eerst had gesproken. Pas toen er werkelijk een antwoord kwam op haar vraag, waarvan ze had gedacht dat ze die in gedachtes enkel had laten horen, kwam, wat het automatisch tot haar door gedrongen. Ze was niet van plan om weer haar stem te laten horen, zelf nog niet helemaal erover heen dat haar ouders haar hadden achtergelaten. Haar blik was naar beneden gericht, maar haar oren gingen opgewekt heen en weer. Alle geluiden die de dieren om hen heen maakte, trokken haar aandacht. Zonder dat ze het besefte, begon ze verder te denken dan ze wilde. Dieren zorgde voor eten, en sinds ze gister voor het vliegen iets hadden gegeten, had ze nog niks in haar maag gekregen. Ze keek op, een blik op de dieren werpend. Daarna keek ze naar de fel gekleurde draak, hopend dat ze niet de enige was met een lege maag.