veiligheid

met snelle vleugelslagen vloog Rainbow op top snelheid naar de hoge watervallen. ze keek niet om of Twilight haar volgden. ze werd langzaam aan rustiger en toen ze naast een van de watervallen een grot ontdekte vloog ze recht erop af en landen soepeltjes in de grot. op verkenning ontdekte Rainbow dat de grot erg diep was en dat de lucht steeds droger werdt naar maten de dieper de grot in ging. Rainbow was moe geworden en legden zich tegen de achterkant van de grot en voelden of het ei nog in haar buidel zat. het voelde heerlijk warm aan voor mensen te heet om zelfs maar in de buurt van haar buidel te komen. voorzichtig krulde Rainbow zich op om haar buidel niet te belasten en zo het ei te breken. de bol straalde de warmte uit die het ei nogid had om te kunnen groeien. even keek Rainbow naar het begin van de grot, omdat ze een geluid van vleugelslagen hoorden.

Twilight streek neer in de grot. Haar vleugels hadden een deel van de grot zijn ingang laten neerstorten maar dat voelde ze niet eens! Ze wandelde naar Rainbow. "Lukt het een beetje met dat ei?" De jongen was hen niet achterna gegaan dus wou hij het ei blijkbaar niet. De oude draak ging een stukje verder van de ingang liggen en blokkeerde het zicht op Rainbow en het ei. Het leek alsof de grot stopte in een muur vol met edelstenen. Om de grot te verlichten stroomden er lichtblauwe vlammen uit haar neus en circelde rond. Ze hielden het warm in de grot. Het blauwe schijnsel gaf de grot een blauwe gloed en was erg aangenaam om naar te kijken.

Binnen in het ei was alles donker. Het diertje erin zou dus niets kunnen zien, áls het al zover was. Ondanks dat de ogen nog niet volledig zijn uitgegroeid, zijn de oren van de jonge draak in het ei als eerste ontwikkeld. Hierdoor was al het gerommel het draakje natuurlijk niet ontgaan. Bijna had ze getwijfeld om een trap tegen de schaal te geven, maar gelukkig was het al rustig geworden. Buiten dat het rustig is geworden, is het ook nog eens aangenaam warm geworden. Ervoor was het ook wel warm geweest, maar altijd was er zo'n ellendige bries geweest. Nu is het tenminste volledig warm, dat de groei van de jonge draak zeker zou bevorderen.

Rainbow zag dat Twilight binnen was gekomen en ging een eindje bij haar vandaan liggen. de blauwe vlammen die het licht verspreiden cirkelde in een bepaald patroon rond. 'ja het lukt wel, maar het was net of dat mens het ei nieteens wilde hebben, maar juist uit die klauwen van die verkoper wilden halen.' stamelde Rainbow er enigzins over verbaads dat Twilight nu niet meer kwaad op haar was. voorzichtig duwde Rainbow met haar snuit in de buidel en voelden naar de temeratuur. toen ze haar kop weer onder haar vleugel had getrokken keek ze naar Twilight. 'hoe wist je eigenlijk mijn naam?' vroeg Rainbow en vronste haar wenkbrouwen terwijl ze de grote blauwe draak aan keek.

Twilight glimlachte. "Volgens mij was dat ook zo." Toen Rainbow vroeg hoe ze haar naam wist glimlachte ze. "Ik kan gedachte lezen zonder dat jij het merkt, maar ik kan er ook mee communiceren. Ik kan praten in een straal van 100 km en horen zonder limit. Ik kan iedereen lezen in DW maar dat doe ik niet. Het is verwarrend, soms antwoord ik dan op een vraag van iemand die ergens totaal anders is. Ik sluit mijn gedachten ook af voor iemand van wie ik de gedachten lees want dan kunnen ze die van mij ook lezen. Maar ze verliezen dan hun persoonlijkheid en verdwalen in de tijd."

'lijkt me lastig om dan nog verder te leven?' zei Rainbow en haar blik ging weer naar haar buidel. 'hoe lang duurt het voor een drakenei eigenlijk uit komt? vroeg Rainbow zonder Twilight aan te kijken. dat was een vraag die ze normaal aan haar moeder had gestelt als ze niet uit elkaar waren gedreven door de mensen. ze legden haar kop voor de buidel neer en sloot haar ogen al weer sprongen haar gevoelens en emoties door haar lichaam, maar nu was het ei veilig en had het de rust die het nodig had om te groeien.

Twilight glimlachte. "Dat ei komt uit wanneer het er klaar voor is, dat hangt van iedere draak zelf af. Ik heb er 250 jaar voor nodig gehad en ze hielden me veel warmer als jij met dat ei doet." Ze liet nog meer vuur uit haar neus stromen. Het hele 'plafond' van de grot werdt nu bedekt met warme maar onbrandbare vlammen bedekt. Twilight was vrij ontspannen. "Het hangt ook van de verschillende rassen af. Hoeveel krachten je hebt bij je geboorte, hoe groot je bent. Horens hebben veel tjid nodig om te ontwikkelen terwijl je vleugels heel snel gaat. Krachten kost per sterkte ook tijd. Mijn horens hadden 100 jaar nodig omdat er 3 krachten in zitten." Ze ontspande haar vleugels en liet vlammen ove rhaar schubben dansen, het was nu heerlijk warm in de grot. Een mens zou het niet aankunnen maar een draak vond het juist fijn.

Rainbow luisterde aandachtig naar Twillight en keek haar even aan. de warmte in de grot was heerlijk en ze begon zacht te neurien. het was een lied die haar ouders haar bij gebracht hadden en als ze zich op haar gemak voelden neuriende ze het leidje steeds weer. 'dus het ei kan al erg oud zijn zonder dat het jong ooit een poot buiten het ei heeft gestoken?' vroeg Rainbow en legden haar kop weer neer. 'jouw soort heb ik nog nooit gezien, maar er wel van gehoord. mijn soort wordt maar half zo groot als de jouwe denk ik.' zei Rainbow en verlegde haar staart waardoor de veren even wapperde in de warmte van het blauwige vuur waar twilight voor gezorgd had.

Twilight grinnikte. "Ja, het kan zelfs duizenden jaren uit zijn maar dat betwijfel ik, ik denk dat het nog maar een paar jaar is. Anders zou het ei neit zo gaaf zijn. Dan zouden er vlekken op zitten en spikkels. Mijn ei glinsterden als diamant toen ik geboren werd." Toen Rainbow vertelde dat haar soort maar de helft werd van de grote die Twilight nu had grinnikte ze. "Ik zal blijven groeien. Totdat ik sterf. Mijn soort is de element draak, over zoveel decenia zal ik de kracht van kleurverwisseling bezitten. Maar dat duurt nog wel een aantal eeuwen. Ik heb net de kracht van het gesteente in diamant veranderen verzilvert." Een bliksemflits schootuit haar horens en sloeg in op een klein steentje, het was nu pure diamant. "Zie je? Ik kan nu fatsoenlijk richten." Twilight was iets vergeten te zeggen. "Maar er zijn ook krachten die ik nooit zal krijgen, duistere krachten, een kamer vol rook of andere dingen. Met de wind zit ik ook niet goed hoewel ik wel de basis zal krijgen over duizenden jaren. Maar een nieuwe kracht krijgen kost veel energie en kracht." Ze glimlachte zacht en het vuur veranderde van blauw naar rood. "Daar heb ik 100 jaar over gedaan, om mijn vuur van kleur te laten veranderen maar ik kan het nog altijd niet heel goed. Blauw vindt ik het gemakelijkst omdat ik daarmee geboren ben." De kleur veranderd ein licht lila en werdt steeds donkerder paars. Hji bleef even hangen bij lavendel. Twilight glimlachte zacht, hoe donkerder het vuur, hoe warmer het werdt.

Rainbow keek naar het vuur dat aan het plafon van de grot rond cirkelde en zag hoe het veranderde, terwijl Twilight aan het preken was over de vorm van krachten die het jonge draakje nog kon krijgen en over de krachten die ze zelf had verkregen of nog zou krijgen. 'een element-draak? hm, daar hem ik wel eens van gehoort toen ik nog bij mijn ouders was.' zei Rainbow en keek Twilight weer aan. 'ik hoop dat het niet lang meer duurt, want wachten is niet mijn sterkste kant en ik ben al snel nieuwschierig naar hoe het jong eruit zou zien.' verelde Rainbow en voelde nogmaals met haar snuit in de buidel. de temeratuur in de buidel was nu dubbel zo warm als eerst en Rainbow wist nog als de dag van gister hoe ze haar broers en zusters uit hun eieren had zien kruipen. zij was als eerste geboren geweest in dezelfde warmte als die nu in de grot en in de buidel aanwezig was. 'ik ben moe Twilight, dus als je het niet erg vindt ga ik even slapen?' vroeg Rainbow en ze legden haar kop neer en sloot haar ogen.

"Een elementdraak dus" zei een kalme stem. Hij noteerde wat in zijn boekje maar al snel keek hij naar de draken. Hij was kort door het wild gestruind om mogelijk de draken te vinden. Zijn aandacht was echter getrokken door een lichtblauwe kleur vanachter de waterval. Hij glimlachte. Hij stond redelijk dicht bij de waterval waar het het koelst was. De hitte in de grot was moeilijk te verdragen als je niet een beetje koelte had. "Ik ben blij dat het ei in goede handen is..." zei hij met een kalme stem en glimlachte.

Twilight gromde toen ze een stem hoorde. Het was een laag geluid en werd steeds luider tot een luid gebrul. Het gebrul nam terug af tot een waarschuwend gegrom toen ze erachter kwam dat het Mudly was. Twilight glimlachte speels en drong binnen in zijn gedachten. Ze overweldigde hem met de omvang van haar geest en de ouderdom. Ze begon te spreken in zijn gedachten. "Als je dat nog eens doet bij ik je hoofd eraf!" Haar stem was dreigend maar met een geamuseerde ondertoon.

Een snijdende stem klinkt door de eischaal, recht de tere hersentjes van Hanura in. In de afgelopen tijd was ze flink gegroeid door de heerlijke, constante warmte en na enkele maanden was ze volledig volgroeid. In principe had ze al zeker een halve maand uit kunnen komen, maar ze had het wel best gevonden, zo op haar eigen plek. Nu de vijandige stem zich ook in haar hersens boren - gebeurt wel vaker dat ook draken in hun ei telepathie doorkrijgen - had ze de behoefte eruit te komen en zeggen tegen de des betreffende draak dat het wel wat rustiger kon. Ze probeerde zich om te draaien, haar eerste beweging in haar hele leven. De eierschaal zit strak op haar huid, haar geen vrijheid gevend om te bewegen. Een zachte kreun ontsnapt aan haar, terwijl ze voelde dat ze klem zet. Haar op een gevouwen achterpoten drukken gemeen in haar maag, waardoor ze het benauwd krijgt. Geluidloos begint ze te piepen, proberend met korte krachtinspanningen om de schaal te breken.

opeens voelde Rainbow een beweging in haar buisel en ze reikte in de buidel en haalde het ei eruit. doordat het lekker warm in de grot was zou het ei niet afkoelen. een zachte kreun klonk op van het ei en Rainbow legden het ei in een cirkel van stenen die ze eerder in de maanden er voor gemaakt had, want als het ei uit zou komen dan wilden ze geen eirenschillen uit de buidel hoeven plukken. het ei rolde zachtjes heen en weer, maar de juiste beweging zat er nog niet bij.

Mudly keek op toen de draak gromde. Zijn blik veranderde naar een voorzichtige benadering. Hij slikte toen het over ging in groot gebrul. Even haalde hij opgelucht adem toen hij merkte dat de draak glimlachte. Mudly hoorde de stem van Twilight in zijn hoofd. Even sloot hij zijn ogen. Ik zal volgende keer niet zo plotseling tevoorschijn komen... stelde hij haar gerust via zijn gedachten althans hij vermoedde dat Twilight het kon lezen. Hij keek daarna naar het ei dat langzaam in beweging kwam. Hij glimlachte. Mudly wist zeker dat hij het niet eerder zou hebben kunnen laten gebeuren. Hij was immers geen draak en sommige dingen liet hij toch maar aan de experts over.

Rainbow keek naar Mudly en knikte naar hem. 'wees welkom mens.' zei Rainbow vriendelijk en ze richten haar aandacht weer op het ei dat nog steeds aan het rollen was. ze was heel erg nieuwschierig naar hoe het drakenjong eruit zou zien. wat voor een kleur zou het hebben en wat voor een naam zou het willen hebben, wat zou het zijn een hij of een zij? Rainbow wist het niet, maar bleef naar het jong kijken.

Twilight had haar aandacht op het ei gefixeerd en trok weg uit de gedachten van Mudly. Het werdt warmer in de grot naarmate het vuur lichter en feller werdt. Twilight vroeg zich hetzelfde af als Rainbow. Hoe zou het jong eruitzien? Een hij of een zij? Zou het al een naam hebben en wat voor soort draak zou het zijn? Nieuwsgierig keek Twilight naar het ei. Voor Mudly moest het in de grot toch wel heel warm zijn, tenminste, dat zou wel normaal zijn! Voor de draken was dit niet heel warm.

(lief draakje!)

het ei rommelde heen en weer en soms lag het even stil. Rainbow had bij de laatste keer bijna haab helende kracht gebruikt als de schaal van het ei niet mee zou geven, maar gelukkig de schaal brak en een kleine blauwe drakenjong koppie stak door de gebarste schaal naar buiten. Rainbow zag meteen dat het jong erg teleurgestelt was en dat haar ogen verdrietig stonden. voorzichtig stak ze haar kop naar voren en likte het jonge draakje vriendelijk over haar kopje. 'wees gerust kleintje, we zullen voor je zorgen tot je zelf kan jagen.' zei Rainbow met zachte vriendelijke stem en ze keek het jonge draakje aan die naar haar, Twilight en Mudly zat te kijken.

Twilight glimlachte vriendelijk naar het jong, het was zo klein! Als ze erop zou gaan staan zou ze het pletten en nog deels met haar poot de grond raken. Ze hield haar kop een beetje scheef en keek naar het draken jong. Het was blauw, maar heel licht blauw. Het was super schattig. "Dag kleintje, wees maar niet bang. We doen je niets." Twilight schoof wat op van de ingang en zonlicht viel naar binnen, het prachtige oord van de watervallen was zichtbaar maar het vuur van Twilight verwarmde zoveel mogelijk de grot. Het danste en zweefde om het jong als een beschermd schild maar boven haar zodat ze overal kon kijken en nooit last zou hebben van het vuur.

Even rilde het jonge draakje, toen er een frisse teug lucht binnen kwam aangezien de blauwe draak van de ingang verschoof. Ondanks dat er een bries lucht de grot in stroomde, bleef het aangenaam tussen de stenen wanden. Voor een moment had de nieuwe lucht haar aandacht getrokken, maar al snel kwam de teleurstelling en lichte angst voor de vreemde. Wat hadden ze met haar ouders gedaan? Waar waren haar ouder? Allemaal vragen die niet werden beantwoord door de typische woorden die beide draken spraken. Wees maar niet bang, we doen je niks Ja hoor, geloven ze het zelf? Net als mijn ouders laten ze me verdwijnen, bedenkt het nieuwe draakje zich, niet wetend of ze het nors bedoelde of angstig. Terwijl alle nieuwe dingen van een nieuwe wereld zich aan haar vertonen, borrelt een oplossing voor de verdwijning van haar ouders. Misschien hebben ze ze wel vermoord! Ik ben de volgende. Ze schrikt van zichzelf, maar de angst voor de andere twee draken en vooral voor de twee-bener, blijft. Zacht piepend klimt ze vliegensvlug uit de eierschaal en rent zo hard als ze kan de donkerte van de grot in.

het zachte piepen verontruste Rainbow en ze keek naar het draakenjong dat snel naar het donkere gedeelte van de grot vluchten. het jong kon niet naar buiten want dan moest het eerst langs Rainbow, Twilight en Mudly. met een zachte zuivere tonen begon Rainbow te zingen om het jong rustiger te maken, wat niet altijd hielp als een diertje ten volle in paniek zou zijn. de zangstem van Rainbow vulde de grot en het werdt gezongen met rustgevende klanken, maar ook met woorden. na een tijdje stopte ze met een lange noot. daarna keek Rainbow naar het drakenjong en was benieuwd of het jong kalmer geworden was.

Als een blinde tastte het jonge draakje in de steeds donker wordende grot. De blauwe vlammen liggen al een tijdje achter haar en zelfs het ligt ervan begint langzaam te vervagen. Ook het verdwijnen van de warmte is voor zo'n gevoelig jong draakje als Hanura goed te voelen. Een rilling kroop over het blauwe lichaam van het jong, maar ondanks dat ze het koud kreeg bleef ze rennen. Haar lichte stappen echode tussen de stenen wanden van de grot. Traag werd het regelmatige gebonk op de stenen vloer steeds een stukje minder snel achter elkaar. Uiteindelijk hielt Hanura stil, luidruchtig hijgend en het gevoel hebbend dat haar korte, rampzalige leven tot nu toe alweer het einde zou vinden. Haar hele lichaam schokte van de onregelmatige ademhaling terwijl ze een blik achter zich wierp. Er was geen enkel teken dat een van de moordenaars in haar ogen de achtervolging had ingezet. Graag wilde het draakje het zo laten, maar ze wist dat er een groot risico was dat ze alsnog werd achtervolgt. Langzaam wende haar ogen aan de duisternis en zo vond ze een brede spleet in de wand. Snel liep ze daar naar toe, haar ademhaling onder controle krijgend. Zo snel als de krappe ruimte toe liet, verborg het draakje zich in de kloof van de grot. Ze wist zeker dat ze moeilijk te zien zou zijn vanaf het midden van de opening in de berg, maar onmogelijk is iets nog nooit geweest.

er kwam geen reactie van het jong en Rainbow stond op. 'laten we het jong gaan zoeken! het bevalt me niet dat het arme ding weg loopt, het is zeker geschrokken dat ze niet haar ouders zag in plaats van ons.' stelde Rainbow voor en ze zwiepte haar staart naar de blauwe vuurslierten die zich om haar staart verstrikte. zo liep Rainbow met rustige passen de grot verder in. 'Twilight kon je de kleur van je vlammen helderder maken?' vroeg Rainbow terwijl ze verder liep. de grot verbreede zich en liet een schat aan eeuwen bewaarde schoonheid zien. verschillende staligtieten en staligmieten stonden of hingen verspreid in de grot, sommige waren zelfs met elkaar verbonden en stonden als machtige zuilen tussen het plafon en de vloer in verbinding. sommige waren zelfs zo dik dat het onmogelijk leek de dikte in te schatten. Rainbow liep verder tussen de pracht werken van de natuur door en zocht naar het drakenjong. de spleet in de rots-wand was wel zichtbaar, maar op de een of andere manier werdt Rainbow aandacht ergens anders toe aan getrokken. in de verte zag Rainbow een pad van glimmers liggen, het weerkaatste prachtig van het blauwachtige schijnsel van de slierten vuur die rond haar staart dansden die ze zo hoog mogenlijk hielt. Rainbow leek door de glimmering betoverd te zijn. toen ze bij de opening was keek Rainbow naar een grote ruime grot die bedekt was met glimmers, midden in de ruimte stond een grote kristallenzuil die helder scheen door de licht inval van de zon die door grote gaten naar binnen scheen. ook waren er kleinere gaten waar de muisen enzo door naar binnen kon komen. Rainbow stond zo 6 meter boven de grond van de grote grot en ze ging zitten. even was ze het drakenjong vergeten totdat een geluid achter haar Rainbow deed op schrikken.

Twilight verlichte de grot steeds feller. "Zal ik haar gaan halen? Ik kan haar gedachten horen en dus door haar ogen kunnen kijken waar ze is." Ze wachte niet op antwoord maar kwam overeind en sloot haar ogen, ze zocht de omgeving af en vond het kleintje tussen een spleet in een berg. Ze wandelde rustig via het pad dat Hanura had gewandelt. "Ik ga alleen, ze zit tussen een spleet in een grot dus ga ik moeten breken, het jong kan net gewond geraken maar jij wel." Ze kon haar vleugels hier niet openen, behalve als ze de grot wou vernielen. In een kalm tempo wandelde ze naar de berg, ze ging bij de opening zitten en ademde hete lucht naar binnen. "Dag kleine meid, kom je mee? We waren ongerust over je. We zullen je alles uitleggen als je even meekomt." Ze klonk vriendelijk en zacht, teder en lief.