De kamer van Toxic & de jongen.

[Goed idee ]

Misery struikelde een beetje achteruit toen mama van de verhoging afliep. Ze leek tevreden te zijn. Het nest ruimde ze op door een groene substantie erop te spugen en de restjes weg te vegen met haar staart. Hij keek ernaar en probeerde haar instinctief te imiteren. Met een gorgelend geluid probeerde hij hetzelfde te bereiken als mama had gedaan, maar dat ging niet aangezien hij die 'kracht' niet had. Daarna veegde hij met zijn staart wat verrotte bladeren van de huiden af. Gefascineerd keek hij hoe de bladeren door de lucht naar de lager gelegen grond gleden. Sommigen maakten salto's, anderen draaiden rondjes en de rest ging in een mooie rechte lijn naar hun eind bestemming. Met een kinderlijke lach rende hij er vrolijk achteraan en probeerde de blaadjes te pakken. Hij hapte in de lucht in een poging ze te pakken te krijgen, sloeg ernaar zodat ze steeds weer de lucht in gingen. Vrolijk rondjes draaiend hield hij zijn blik op de kleine, bruine, met gaatjes gevulde bladeren gericht. Doordat hij draaierig werd viel hij op zijn zij en keek hij even verdwaasd om zich heen. Toen, alsof hij zich ineens weer herinnerde waar hij mee bezig was, stond hij meteen weer op en zwaaide met zijn staart door een hoop bladeren, waardoor er meteen weer een regen van blaadjes ontstond. Zijn klauwtjes haalden uit en weer hapte hij ernaar. Die bladeren waren geweldig speelgoed!

(ja leuk idee)

Rake hoorde de klikgeluidjes van zijn moeder die hun wat bezorgt aan keek. Rake maakte harde klikgeluiden om te laten zien waar hij was. Nadat zijn moeder hem , en zijn broertjes en zusje had gezien, snoof ze zachtjes aan hem en de andere. Rake drukte zijn neus tegen de haar neus aan. Rake merkte al snel weer, dat hij nog steeds moe. En liep wat sloom naar de de vachten toe en klom de verhoging op. Rake zag hoe mama met een groene substantie het nest op ruimde en met haar staart de restjes rommel weg te vegen. Rake rolde zich op als een balletje en sloeg zijn staart om zich heen. En keek nog even de grond door wat de rest aan het doen was. Misery probeerde mama te helpen met opruimen door wat blaadjes weg te vegen, maar ze begon er mee te spelen. Rake kon een lachje niet onderdrukken, en begon zachtjes te lachen. Langzaam werden zijn oogjes zwaar en kon hij niet langer tegen zijn slaap vechten. En veil in slaap, hij droomde over zijn broertjes en zusje dat ze op een dag groot en sterk waren. En fijn met elkaar aan het praten waren en aan het spelen. En dat mama, hun van alles leerde samen met andere draken.

Paar weken later
__________

Toxic kwam vanuit het moeras dat binnen het Night Warrior gebied lag. Ze had een naast Sombra ook een ander jong draakje gevonden. Sombra leek hem te mogen en Toxic had besloten het weesje op te nemen. Hij had de naam Rhadamanth gekregen.
Ze liep de grot binnen en sloeg bij de grote rots middenin de gang af en liep haar eigen stukje grot binnen. Eemaal binnen ging ze op de verhoging met vachten liggen en liet ze zowel Sombra als Rhadamanth van haar rug. Ze maakte een klikkend tot ratelend geluid om alle andere jongen te roepen: Sumu, Rake en Misery. Ze zou ze wel leren goed met Rhadamanth om te gaan. Ze zou écht vechten binnen de groep niet toelaten. Stoeien was nooit verkeert. Dat zag ze als een soort training. "Sumu, Misery, Rake" begon ze toen ze er allemaal waren "Dit is Rhadamanth" ze glimlachte en keek naar Rhadamanth. Zou hij er überhaupt wel goed op reageren? Als hij liever geen broetjes en zusjes had moest ze hem waarschijnlijk aan een ander lid van de Night Warriors toewijzen zodat hij of zij hem zou verzorgen en trainen tot hij dat zelf kon. Ze nam een beetje afstand om hen de ruimte te geven en wat meer overzicht te hebben.

(jullie zijn nog even jong. Dus dit is vóór de eerste les. Het is even belangrijk voor de logica om jullie nog jong met Rhadamanth kennis te laten maken
)

Misery was een beetje aan het dommelen en schrok op toen hij het vertrouwde klikkende geluid van zijn moeder hoorde. Voordat hij opstond gaf hij zichzelf de tijd om eens uitgebreid te geeuwen. Daarna spreidde hij zin vleugels en rekte zich uit en stond toen op. Hij snoof. Langzaam kwam hij een beetje op gang. Hoelang zou hij al zo gelegen hebben? Hij wist het zelf niet. Ineens merkte hij het, snoof nog eens en kneep zijn ogen wantrouwend samen. Een vreemde geur. Zijn nieuwsgierigheid won het van zijn vermoeidheid en hij begon sneller te lopen. Op de verhoging met de huiden zat hun moeder.. Met een vreemde. Het was een jong, dat had hij wel gezien, maar wat hij hier moest daar wilde hij nog achter komen. Met wat geflapper met zijn vleugels een een -voor hem- flinke afzet, sprong hij op de verhoging, vlak voor zijn moeder en het vreemde jong. Zijn broertjes en zusje hadden het ook al gemerkt en waren er ook. 'Sumu, Misery, Rake' zei ze, 'dit is Rhadamanth.' hun moeder glimlachte. Als hun moeder glimlachte was het goed, toch? Misert stapte als eerste naar voren en bekeek hem onderzoekend. Voorzichtig snuffelde hij wat en glimlachte toen. 'Hoi, ik ben Misery.' stelde hij zichzelf voor.

(ik weet het ik weet het, ik ben inspiloos vandaag..)

De hele tijd had hij op de rug van de draak die hij in het moeras samen met nog een paar anderen had ontmoet. De hele weg van het moeras tot bij de grotten had hij zitten te piekeren over wat er allemaal was gebeurd in de paar uren die hij nog maar leefde. Hij werd uit het ei geholpen door een bruin/rood draakje, werd omringt door ander draken waartussen een conflict was ontstaan en werd plots geadopteerd zonder dat hij het door had. Hij was van geloof dat de grijze vrouwelijke draak zijn echte moeder was. Ze leken totaal niet op elkaar. Toen de grijze gevederde draak de grot binnen liep werd zijn neus gevuld met vreemde geuren en hij dook in elkaar. Wat was het hier donker zeg! Hij knipperde met zijn ogen en maake een ratelend geluid. Toen zijn 'moeder'op een verhoging van vachten ging liggen gleed hij via haar staart naar beneden. Hij keek naar zijn poten, toen hij de zachte ondergrond voelde. Zijn oor draaide naar achter, toen Toxic een klikkend tot ratelend geluid maakte. Hij voelde zich al wat meer op zijn gemak. Langzaam draaide hij zich om, en liep hij naar de poten van de gevederde draak. Deze sprak, dacht hij een paar namen uit en hij zag hoe drie draakjes in beweging kwamen. De eerste had een paarse kleur van huid en kwam als eerste dichterbij. 'dit is Rhadamanth.' Hij keek op naar de gevederde draak, die hem toelachte. Heette hij Rhadamanth? Zijn lippen krulden zich om tot een grijns, maar zijn blik schoot terug naar het eerste jong dat dichterbij was gekolen en zich voorstelde als Misery. Rhadamanth's bek ging open, maar er rolde alleen maar een ratelend geluid uit. Hoe deden zij dat toch? Waarom konden zij woorden produceren en hij niet?


(Rhadamanth kan pas met iemand communiceren, via zijn gedachten, na een toevallige aanraking. Gelieve hier rekening mee te houden.)

Door de snelle gang van haar moederduurde het niet lang voor ze bij de grote rots in de grot kwamen. Ze herkende deze en wist meteen waar ze naartoe gingen. De vertrouwde geur die hen in de gang naar Toxic's kamer tegemoed kwam maakte dat ze zich op haar gemak voelde. Zodra haar moeder ging liggen sprong ze van diens rug af en ging ze in een straal van ongeveer twee meter op zoek naar een van haar broetjes. Ze hoefde niet lang te zoeken want na een ratelend en klikkend geluid van hun moeder kwam Misery tevoorschijn. Sombra grijnsde en legde zich plat tussen de vachten neer. Ze kneep haar ogen samen en keek toe hoe hij zich richting hun nieuwe 'broertje' begaf. Ze sloop dichterbij en besprong haar paarsgekleurde broer. Ze grijnsde breed en zwiepte met haar staart terwijl ze haar voorpoten op Misery's borst plantte en hem aankeek. Het was een soort begroeting en ze was dan ook blij hem te zien. Somra ging van hem af en keek naar Rhadamanth. Hij leek ook te willen praten maar maakte alleen een ratelend geluid. Soortgelijk aan dat van Toxic. Omdat Misery zich had voorgesteld dacht ze dat zij zich misschien ook wel moets voorstellen. 'Ik ben Sobra' zei ze voor ze een onderzoekend rondje om haar nieuwe broertje maakte. Ze had hem eigelijk nog niet heel goed kunnen bekijken. 'Waarom praat jij niet?' vroeg ze met kinderlijke onschuldigheid toen ze weer voor hem stond. In het moeras had de jonge draak die nu Rhadamanth heette ook niet gepraat of geantwoord op haar vragen. Ze snapte dan ook niet dat Rhadamanth gewoon nog niet had leren praten en dat het onwaarschijnlijk was dat - zodra hij geboren werd - kon praten. Het kwam gewoonweg niet in haar op.

Rake lag rustige te slapen toen zijn moeders geklikkende geluid hoorde en zijn naam hoorde. Nieuwsgierige stond hij op en rekte zich uit en sloeg een paar keer nog met zijn kleine vleugels. Mama lag op de verhoging met de vachten en had een groen draak mee genomen en Sombra zaten op haar rug. Rake liep nieuwsgierige naar zijn moeder en vroeg zich af wie dat groene draakje was. Hij zag dat Sombra van hun moeder af sprong en zich tussen de vachte nestelde en had een grote grijns op haar snout. "Dit is Rhadamanth" Zei mama en glimlachte, Rake keek vriendelijke naar Rhadamanth en Misery stapte onderzoeken naar voren om te kijken of hij wel oke was.
,Maar als mama hem moch zat het toch wel goed, Dacht Rake al snel liep hij ook naar Rhadamanth, hij had nog niks gezegd en Rake onderzocht hem ook eens goed. Misery en Sombra hadden zich al snel voorgesteld aan hem. Rake dacht dat hij zou ook nog even kon voorstellen zodat hij wist wie hij was. ‘Hoi ik ben Rake.’ Zijn staart ging vrolijk op en neer net zoals die van zijn zus. 'Waarom praat jij niet?' vroeg Sombra met een kinderlijke stemmetje. Rake knikte instemmend misschien was hij verlegen of kon hij het nog niet, maar het was wel een beetje raar. Maar toen hij en zijn broertjes en zusjes uit het ei gekomen waren konden ze ook nog niet praten.

Misery viel ineens achterover. Hij wist even niet waar het door kwam, maar toen zag hij Sombra voor hem. Met haar poten op zijn borst duwde ze hem tegen de grond. Misery lachte en duwde haar weer terug. Zijn zusje stelde zich voor, 'Ik ben Sombra,' zei ze, 'Waarom praat jij niet?'. Hij draaide ineens nieuwsgierig zijn kop naar Rhadamanth om. Inderdaad, waarom praatte hij niet? Rake stelde zichzelf ook voor en knikte instemmend toen Sombra haar vraag stelde. Ze stonden nu met zijn drieen nieuwsgierig om Rhadamanth heen. Allemaal wilde ze het weten. Misschien kon hij hen ook wel niet verstaan? Sprak hij een andere taal? Misery keek op naar zijn moeder. Hij wist zeker dat zij het antwoord wel kon geven. Langzaam, voorzichtig, stapte hij naar voren en snuffelde nog eens. Hij rook vaag naar hun moeder. Waarschijnlijk had ze haar geur afgegeven toen ze hem hierheen bracht. Opgewonden zwiepte hij met zijn staart waarbij hij per ongeluk tegen Rhadamanth aan stootte. 'Oh, sorry.' murmelde hij. Misery was zich nu wel iets bewuster van zijn staart, anderen hadden er niet zo'n last van, maar hij kon aardig wat schade aan richten met het messcherpe blad dat aan het puntje zat. Hij keek hem verontschuldigend aan.

[whaah, weer zo'n korte post.. Maar ik moet gaan..]