Het is nog niet voorbij.

Het leven was nog niet voorbij, nóg niet. Verraden, gebroken, boos. Er leken geen goede emoties voor hem bestemt te zijn. Met krachtige vleugelslagen vloog hij over de rivier, laat je niet leiden door wraak of woede hij snoof. Zijn dochter had hij verstoten toen zijn partner hem verstootte. Hij onvermde zich alleen nog over hemzelf. De enige die hij nog vertrouwde was Razor. Het geruis van de waterval klonk in de verte, mensen zouden zelfmoord plegen als ze emoties zoals die van hem moesten verdragen. Dat kwam niet eens in hem op, even gleed hij uit en liet hij zich dragen door de wind voor hij weer veder vloog. Hij was onberijkbaar geworden voor welk drakenwijfje dan ook, zijn vertrouwen was zwaar gedeukt. Sinder leek een duistere gloed uit te scheiden, eentje die alleen voor kwam bij slechte draken of bij draken die een deel van de duisternis bezaten. Draken als Sinder. Hij was sterk gebouwd maar niet al te groot. Nu verscheen de waterval onder hem, als een diepe afgrond. Sinder vauwde zijn vleugels, dook naar beneden en landde aan de kant van het water.

De ingang van Razor's huis/grot lag achter de waterval en hij ging er altijd in liggen als hij zich verveelde om naar de geluiden achter de waterval te luisteren en naat de spetters te kijken of de dingen die de waterval meenam. Plots zag hij een pinguïnachtige draak dat oest Sinder zijn. Omdat Razor zijn beste vriend al lang niet meer had gezien ging hi maar gedag zeggen. Toen hij voor Sinder was geland zei hij 'Hallo oude makker van me. Hoe is het er mee?' toen zag hj de zwarte gloed rond Sinders lichaam en zijn gezicht dat met veel te veel emotie bezaaid was om goed te zijn. razor begreep het meteen en vroeg 'En makker vertel eens wat er mis is?'

Sinder was gevuld met emoties, emoties die woorden en geluk verdrongen. Toen zijn vriend verscheen vervaagde de gloed wat maar de uitdrukking op zijn kop veranderde niet. Er was veel te vertellen, hij kon het hele verhaal gaan vertellen en in huilen uitbarsten of drie woorden laten klinken die alles zeiden "Ik ben vrij" hij leek de woorden uit te spugen alsof hij het aan iemand vertelde die zijn taal niet sprak: Langzaam en hard. Voorlopig zou Sinder genadeloos en hard zijn, hij zou alleen vlees eten en niet veel praten of gezelschap zoeken. Naast het verlies van zijn familie tweehonderd jaar geleden was dit een van de zwaarste klappen die hij had gehad. Zijn vertrouwen was laag geweest, hij had haar een kans gegeven, hij had van haar gehouden. Nooit meer zou hij zich zo voelen, omdat hij nooit meer een gezellin zou nemen!

Cloud had door dde bossen gerend op zoek naar haar vader. Eindelijk was ze bij de watervallen aan gekomen. Cloud had een wanhopige brul gegeven maar het harde gedonder overstemde het zielige geluid van de brul. Cloud liep over de gladde stenen, daar stond papa! Cloud rende naar haar vader die van dichtbij niet erg blij leek. 'PAPA!'Riep Cloud en duwde haar kop tegen de buik van haar vader aan. Cloud keek toen met haat grote blauwe ogen naar het hoofd van haar vader en toen naar de andere draak. 'Wat s r papa?' vroeg Cloud terwijl ze haar kop weer naar Sinder draaide.

(sorry voor de korte post, ik heb geen inspiratie)

Sinder was wat verbaasd dat hij zijn dochter zag, maar zijn zorg voor het jong was drastish omlaag gegaan na de afweizing van White. Als een stel draken scheidde bleef het jong vaak bij de moeder of werd door bijde verstoten. Hij voelde nouwelijks iets meer voor haar... "Cloud, ga naar mama" zei hij wat streng. Je moest het hem niet kwalijk nemen dat hij botter dan normaal was. Zijn blik was bitter en vurig, een scheiding kwam bij draken al weinig voor omdat het trouwe wezens waren. Het kwam dan ook als een zware klap. Als White niet voor Cloud zou zorgen had ze een héle kleine kans dat Sinder haar zou opnemen.

Cloud voelde dat Sinder zijn liefde voor haar was gedoofd... Cloud's wereld stortte in 'NEE!' Schreeuwde Cloud terwijl ze een paar staen naar achteren deed 'JE HOUDTNIET MEER VAN ME!!!' gilde ze en vuurde een sterke lichtstraal op Sinder af. Cloud was wanhopig, ze wist het niet meer. Cloud was boos, vedrietig maar het ergste vond ze nog dat haat vader niet meer van haarhield, haar moeder was vetrokken en zij zou nu alleen zijn als Sinder écht niets meer voor haar voelde. Cloud had niemand anders in de werelddan haar oudes en dan hield ze nog het meest van haar vader die altijd zo teder en beschermend was geweest. Dikke tranen biggelde over Cloud haar wangetjes, 'Ik wil niet bij je weg papa! Ik heb niemand anders!!!' Zei ze sloot haar ogen, en rende op haa vader af. Haar scherpe klauwen in de lucht geheven en klaar om toe te slaan. Het zou fataal voor Cloud zijn als haar moeder haa ook nog zou verlaten. Dat liet Cloud niet toe 'IK WIL NIET ALLEEN ZIJN!!' huilde ze en plofte op dee grond neer... 'nee...'

Met een soepele sprong ontweek Sinder Cloud's aanval, wat geschokt door haar reactie. Voor Sinder haar kon kalmeren was ze neergeploft voor zijn poten "Waar is mama?" vroeg Sinder na een korte stilte. Hij duuwde zijn snuit troostend tegen Cloud aan. Hij besloot voor Cloud te zorgen als White dat niet zou doen, tenslotte had hij dat beloofd. White had sterk gefaalt als moeder en partner als ze Cloud liet vallen, evenals Sinder gefaalt had in het zijn van een partner. Sinder wierp een korte blik op Razor die al een tijdje niets gezegd had, toevallig sinds Cloud aankwam...

"M... mama heeft me in de steek gelaten!" riep Cloud uit terwijl ze de snuit van Sinder tegen zich aan voelde. 'Je wilt me niet meer hé? Je wilt me niet meer net zoals mama!' Huilde ze en nu stroomde de tranen over haar wangen op de grond. Cloud stond op en duwde de kop van haar vader weg met haar kleine pootjes. Cloud draaide haar kop om en keek naar de grond. Met een gebogen hoofd liep ze weg. Zonder om te kijken liep ze naar een uitstekende rots en ging daar al huilend onder liggen. Met haar kleine kop op haar poten keek ze naar het wilde water wat voorbij denderde...

Sinder's mond viel half open, de zwarte gloed was verdwenen, zijn woede aangewakkert. Hij had White nooit moeten vertrouwen! Hij liep naar Cloud toe en ging bij haar liggen "Ik zal voor je zorgen" zei hij lief "Ik hou van je Cloud, mama houd alleen niet meer van mij" legde hij uit. Sinder glimlachte waterig en duuwde zijn snuit tegen die van Cloud "Het komt goed Cloud" fluisterde hij "heb je honger?" vroeg hij na een korte stilte. Zijn besluit stond vast, nooit zou hij Cloud in de steek laten!

(inspiloos)

Toen Cloud merkte dat Sinder bij haar kwam zitten. Cloud zag hoe Sinder keek en vond het een beetje griezelig. Cloud hoorde wat Sinder vroeg en knikte rillend. Haarl zwarte ogen verdwenen en werden groen/blauwig. Door de schaduw van de rots zag je Cloud bijna niet. Toen cloud oner de rost vandaan kwam had ze kleur gekregen. Cloud was rood geworden..! Cloud toonde haar nieuwe kleur aan haar vader. Zelf had ze het nog niet door, 'Ik heb honger' zei Cloud en stond op. 'Een?' vroeg ze met een speelse blik terwijl ze haar staart heen en weer liet wiegen...

(ik ook niet...)

Sinder liep achter haar aan maar bleef staan toen hij haar nieuwe uiterlijk zag, Cloud was voor zijn ogen veranderd zoals hij vlak voor de winter was veranderd in zijn huidige vorm. Onder de rots dacht hij dat het een verbeelding was of dat het aan het licht lag maar nu was hij zeker "Ehmmm... Cloud kom eens naar het water". Sinder liep naar een stilstaande plas water waarin je je spiegelbeeld goed kon zien. "Kijk eens naar je spiegelbeeld en raak niet in paniek" zei hij rustig in de hoop Cloud geen hartaanval te bezorgen.

'Wacht even ik heb nog wat een grote veelvinkarper in mijn grot liggen.' zei razor en ging naar binnen o:m hem te halen en kwam een tijdje laater onhandig naar buitne met een veel vinkarper die hij maar amper kon dragen en legde die neer voor Sinder en Cloud waarvan hij schrok want in de tjid dat hij binnen was was ze rood geworden. Hij had in de tussen tijd het gesprek gevolgd en zei in de richting van Cloud 'Als er problemen kun je je hart komen luchten bij oom Razor, oké.'

Met en opgetrokken wenkbrauw keek ze naar Razor die zei dat hij haar oom was... Toen keek ze naar de grote vis en nam er een grote hap uit. De scherpe tanden van Cloud boorde door het vlees heen, Cloud at met grote happen tegelijk uit het dier omdat ze zo'n ontzettende honger had gehad. 'dankje' zei ze met haar mond vol. 'Ik mis mama' zei Cloud opeens. Cloud keerde de rug naar het karkas en keek Sinder aan met haar grote groen/blauwe ogen aan. 'Gaan we haar zoeken?' vroeg ze opdringerig. 'Ik wil ook vliegen' zo veranderde Cloud steeds van onderwerp waardoor ze heel erg hyper leek...

Sinder schudde zijn kop, hij wou White nooit meer zien. Hij glimlachte door de golf van vragen die hem overspoelde. Gelukkig verdronk hij niet... Sinder knikte Razor vriendelijk toe en at ook wat van de vis, maar echt honger had hij niet. Hij at meer uit beleeftheid. Hij zuchtte en ging een aantal meters bij het karkas vandaan zitten "Je kunt vast wel vliegen" zei Sinder bemoedigend tegen zijn dochter "Consentreer je, verbeeld je dat je hoor in de lucht bent" Sinder sloeg met zijn vleugels om een zachte bries te maken zodat ze zich beter kon voorstellen dat ze vloog.

Cloud sloot haar ogenen dacht aan de lucht, aan draken die vootbij vlogen, vogels die terug keerde uit het zuiden. Langzaam kwam de kleine rode draak van de grond, toen Cloud haar ogen weer opende zag ze da en maakte een looping. Et ze in de lucht was 'papa! Kijk ik vlieg!' gilde ze blijen warme bries liet het haar van Cloud heen en weer gaan. Langzaam ging de zon onder, de oranje zonnestralen streelde haar gezicht. 'kijk papa' zei ze blij en vloog op Sinder af. 'Ik kan vliegen' zei Cloud zacht en landde sierlijk voor Sinders poten...

Sinder keek toe hoe zijn dochter het vliegen binnen een paar seconde onder de poot kreeg en hield op met zijn vleugesl te slaan. Hij vouwde zijn vleugels en keek met een glimlach toe. De zon zakte weg achter de horizon, haar laatste stralen doofden en lieten een vage gloed achter. De eerste sterren fonkelde hoog in de hemel en een dun schijfje maan verscheen. "We moeten een nieuw thuis vinden Cloud" zei hij langzaam. Aangezien Sinder niet naar hun oude grot wou vanwege White zou hij een nieuwe grot gaan zoeken, desnoods samen met Cloud. Nu ze kon vliegen was dat een stuk makkelijker.

'Waauw dat heb je sneller onder d kni al je vader toen ik hem opnieuw moest leren vliegen.' zei Razor onder de indruk. Hij nam een paar happen van de veelvinkarper en keek naar de zon die onder ging. Toen hoorde hij Sinder iets zeggen over een grot zoeken en zei tegen hun 'Als je wil kunnen jullie deze nacht in mijn grot komen slapen hoor. Want het is nu te laat om op pad te gaan.' en Razor wachte op antwoord.

Cloud hoorde wat azor zei en gaapte. 'ik ben moe pap' zei Cloud met haat grote ogen en tilde haar snorhaar op om haar vader vast te pakken en mee te trekken. Toen Cloud hoorde wat Razor zei over de grot waar ze konden overnachten, wild knikte Cloud van ja en vloog op. Blij keek Cloud naar Razor... 'heb jij geen vrouwtje of kinderen?' Vroeg Cloud opeens. Cloud vloog naar Razor en ging op zijn rug zitten tussen zijn vleugels, ze was moe geworden van het vliegen. Langzaam viel Cloud in slaap op Razor's rug, de ademhaling van Razor was vanaf daar goed te horen. Zacht waaide de wind over de grote rotsen en de rivier leek wel te kalmeren...

(geen inspiratie)

Sinder keek glimlachend naar zijn slapende dochter e knikte als instemming op Razor's aanbod. Vervolgens liep hij Razor achterna, zijn slapende dochter goed in het oog houdend. Iets blinkens trok zijn aandacht "Ik kom er zo aan" fluisterde hij tegen Razor. Snel draaide hij zich om en liep met geruisloze passen in een rustige draf naar het glinsterende object onder de puntige rots waar hij en Cloud zojuist hadden gelegen. Op de plek waar Cloud gelegen had lag een vreemde bol. Even keek hij ernaar, toen wist hij wat hij ermee moest doen. Sinder sloot zijn ogen, voor hem verscheen een dunne sliert duisternis. De sliert onverwoestbaar donker wikkelde om de bol....

(moe gaan)

Cloud droomde over een amulet, een grot en en prachtige regenboog draak, gek genoeg leek dit geen droom... Toen Cloud zich om draaide viel ze van Razor's rug, nog net op tijd wist ze te ontkomen aan de val van de rug. Dromerig en vooral slaperig vloog ze achter Razor aan. Cloud schudde zich uit en wou zich omdraaien om op papa te gaan liggen, maar toen ze zich om draaide zag Cloud ahar vader nergens... 'Papa? Waar ben je?' zei ze met een zacht stemmetje...

'Je papa is nog even buiten hij moest nog iets doen, ik weet niet wat maar hij kwam meteen naar binnen. Ik heb je nog geen antwoord kunnen geven op je vraag. Ja, ik heb een vrouwtje en ik had een dochter die een paar jaar de grot uit is en binnenkort krijgen mijn vrouwtje, Angel, en ik nog een baby of twee.' En wees naar het nest wat Ydnam gebruikte toen ze nog klein was om Cloud daar te laten slapen. 'Ik vraag me toch af waar je vader blijft ik ga even kijken.' zei Razor tegen Cloud en ging naar buiten waar hij Sinder in een soort transe vond ' Hé, Sin gaat het?' vroeg Razor aan Sinder.

De sliert donker vormde een sortemet van onverwoestbaar tauw zodat de bol als amulet gedragen kon worden. Langzaam zakte de bol in zijn ene poot toen een stem hem deed onwaken "Het gaat goed" mompelde hij wat versuft. Hij liep hinkend achter Razor aan, de bol in zijn ene voorpoot en zijn vleugels gespreid voor het evenwicht. Toen hij de grot in kwam zag hij dat Cloud wakker was geworden. Hij liep naar haar toe en duuwde zijn snuit even tegen haar aan om vervolgens te gaan zitten en zijn vleugels te vouwen "Cloud, dit is voor jou" zei hij terwijl hij zijn poot strekte en Cloud de bol met het onverwoestbare, bijna onzichtbare koort gaf.

Cloud keek naar het koord en toen naar haar vader... 'bedankt papa' Zei Cloud liefjes en hing het koord om haar nek heen. 'Ik wil nog even naar mama' zei Cloud zacht en stond op het punt om weg te vliegen, maar cloud was bang dat ze haar vader weer kwijt zou raken zoals de vorige keer. 'Ik mis haar wel...' fluisterde Cloud zacht. Met haar grote ogen keek ze naar het balletje wat aan het koord hing, de ogen van Cloud glinsterde bij het zien van het prachtig groen/blauwe amulet waar een paarse streep doorheen liep. Het amulet glinsterde prachtig als een ster. 'Ik vind het prachtig' Zei Cloud en liep terug de grot in, zakte door haar pootjes en viel in slaap.

Sinder glimlachte om zijn blije dochter, hij liep achter haar aan de grot van Razor in. Eemaal binnen zag hij haar liggen slapen. Hij liep zo zacht mogelijk naar haar toe en ging naast haar liggen. Toen pas merkte hij zijn vermoeitheid op. Met een stille gaap legde hij zijn kop naast die van zijn dochter en sloot zijn ogen. Slaap vatten gig daarentegen niet zo gemakkelijk als hij hoopte. Ondanks zijn vermoeitheid hielden gedachtes over White en de vreemde bol hem wakker. Zijn slechte verleden had de plaats van White weer ingenomen en hield hem alert. Mensen zou hij nóóit meer vertrouwen. Hij zou ervoor zorgen dat niemand Cloud in handen kreeg, geen temmer zou haar ooit krijgen!