De Night Warriors grot

Rhadamanth kwam binnenstrompelen. Hij zag er niet best uit. Toxic had dit ook gezien maar voor zij iets kon doen kwam Sombra binnen. Wat ze deed vebaasde hem: Offerde ze zichzelf nou op vor hem? Hij wist niet dat Sombra krachten had. Toen Sombra ten gronden ging was Toxic er meteen bij. De bezorgde klank in haar stem maakte hem duidelijk dat ze kon zien dat het erstig was. "Zu, Rake, Curse!" ze had haar stem verheven. "Breng hen naar binnen. Ze zijn er slecht aan toe!" Curse knikte en stond op: Orders zijn orders, zij was tenslotte de baas hier. Hij liep naar de twee toe en keek Toxic in het voorbijgaan een seconde aan. Hij ging tussen de twee gevloerde drakenjongen staan en besloot dat hij nog wat goed te maken had met Sombra. Dus persde hij zijn kop onder haar schouder en kroop hij onder haar door tot haar gewicht op zijn schouders rustte. Als Rake nou eens haar achterlichaam deed zouden ze haar zonder verdere verwondingen naar binnen krijgen. Zu was groot en sterk genoeg om Rhadamanth alleen te dragen. Hij spande zijn spieren om niet te vallen en wachtte verdere hulp even af.

(korte post, moet gaan)

Rake hoorde moeizame voetstappen de leden kamer in komen en keek toen op. Eerste kwam Rhadamanth binnen gestrompeld en daarna zijn zusje die iedereen leek te negeren en een beetje in paniek leek. Rhadamanth was door zijn poten gezakt en maakte een klagende geluid dat duidelijk maakte dat hij gewond was. Toen op dat momenten kwam ook Sombra binnen die zijn naam riep. Ze zagen er slecht uit en met een bezorgde pas en blik liep hij naar ze toe. Voordat hij kon vragen wat er gebeurt was leek zijn zusje een soort proces met Rhadamant te doen. Rake snapte er eerste net zo weinigen van als zijn moeder die duidelijk bezorgt was. Rake was het ook wel maar zo close was hij niet met zijn broers of zusje, de enige met wie hij af en toe opging was Misery. Sombra had dus genezende krachten. Toen ze klaar was met het proces storten ze net zoals Rhadamanth in. 'Zu, Rake, Curse!' Ze had haar stem verheven, en Rake knikte even. 'Breng hen naar binnen. Ze zijn er slecht aan toe!' Rake knikte nog een keer haar stem kwam streng over maar Rake kon ook duidelijk de bezorgtheid horen. Curse deed ook wat ze vroeg en liep haastige naar het tweetal toe. Curse wurmde zijn kop onderde de schouders van zijn zusje en kroop ondere haar door. Rake wurmde zijn lichaam onder haar achterlichaam en wachten het bevel van Curse af. Zu was een groot en zou Rhadamanth vast alleen kunnen dragen. om te laten zien dat hij klaar was zei Rake. 'Leid de weg maar Curse.' Rake spande zijn spieren wat aan zodat hij zeker wist dat het achterlichaam van zijn zusje er niet af zou vallen.

Shakey zag draken binnenkomen, een voor een stroomde ze binnen. Naar de meeste keek hij niet echt om, alleen naar Rake. Die bij een andere draak van ongeveer hun leeftijd ging staan, waarschijnlijk familie. Shakey wende zijn blik af en keken naar de uitgang van de grot waar hij net doorheen was gekomen. Het gevoel alleen te zijn was groter dan ooit tevoren, nu hij zag hoe de kaarten gespeeld waren. De jonge draak kon wel tegen een beetje rust maar hij was de enige draak die hier niet echt thuis hoorde. Het stak, niet zo erg dat hij in een depressie zou raken of zichzelf zou wentelen in zelfmedelijden, nee zo was hij helemaal niet. Dat gunde hij Shadow ook niet, of Zu. Dan zal de zwarte grote draak gelijk hebben dat hij een lafaard en zwakkeling was net zoals zijn vader en die lol gunde hij niemand. Kort haalde hij goed diep adem en ontspande zich wat meer. Hij moest snel sterker worden en zichzelf ontwikkelen, daarna kon hij gaan nadenken over een goede manier om zich te bewijzen. Iemand aanvallen die op het verbannen lijstje stond misschien, maar dan moest hij iemand nemen tegen wie hij zeker op kon of zwaar verwonden dat hij zeker dood ging van zijn verwondingen of anders wel maanden moest wachten voor herstel. Hij kon ook natuurlijk vragen aan Toxic of ze hem een echte opdracht gaf, eentje die bevestiging gaf dat hij hier ook echt hoorde.

Een opschudding in het gezelschap deed hem ontwaken uit zijn eigen wereldje. Twee draken, ongeveer even oud als Rake hij nam maar aan dat dat zijn broer en zus waren, kwamen binnen. De een was gewond en de andere viel opeens uitgeput neer. Verbaasd kreeg hij plots door wat er aan de hand was, nou ja een deel. De ene draak moest een kracht hebben die erg veel energie kosten, dat kon niet anders. De kracht was niet bepaald zichtbaar maar hij kon er geen andere verklaring voor vinden. De reactie van Toxic was geen hyperventilerende moeder, wel wat bezorgd maar Toxic of niet. Elke vrouwelijke draak had moederinstincten, tenminste daar geloofde hij in. Rake moest helpen zijn zusje te dragen samen met Curse en de andere draak met een soort strepenprint zou gedragen worden door Zu. Jong of niet draken waren relatief erg zwaar, zelfs voor soortgenoten. Zu moest wel erg sterk zijn om het jong allee te kunnen dragen. Wat machteloos moest hij toezien hoe de draken weg werden gevoerd. Hopelijk kwamen ze er boven op.

Sumu liep tegen haar op, hij was de enige van haar jongen die kleiner was dan zijzelf. Ze keek even op hem neer en stapte toen opzij. Curse reageerde snel, Rake volgde. Zij namen Sombra onderhanden. Zu moet dus Rhadamanth in zijn eentje naar binnen tillen. Ze wist dat hij dat kon: Hij was groot en sterk. Curse was alleen sterk en Rake was jong en een beetje sterk en een beetje groot. Ze werkten meteen goed samen - Rake en Curse - en dat deed haar goed. Ze wist waarom Curse voor Sombra gekozen had: Hij had, nog niet zo lang geleden - toen haar jongen nog klein waren - gedreigd Sombra op te eten zonder dat hij wist dat Toxic diens moeder was. Blijkbaar vond hij dat hij iets goed te maken had en Toxic waardeerde dat. Ze maakte ruimte en gebaarde naar de beschutte plek achter de grote rots die als 'troon' diende voor haar en haar zussen. Ze vroeg zich nog steeds af waar Race, Cloud en Venom bleven. Ze richtte haar aandacht maar weer op de gewonden. Ze zou er later wel over nadenken.

Venom had de laatste tijd vanalles meegemaakt maar ze wist dat ze naar de NNW moest gaan om daar de bijeenkomst bij te mogen wonen. Venom was een tijd weggeweest maar ze was nu terwug en bereid te gaan waar ze hoorde; de Night Warriors... Ze vloog zo snel als ze kon naar de grot en landde op de rand. Ze liep naar Toxic toe en keek hara aan "Sorry dat ik er zo lang niet was" zei ze verontschuldigend en keek om zich heen. Er waren veel draken binnen, zowel jong als oud maar ze kon zelf niet zo tegen het hypere gedrag van jongen. "Van wie zijn die jongen?" zei ze terwijl ze naast Toxic ging zitten. "Is er nog iets boeiends gebeurd in de tussentijd?" vroeg ze en keek poison aan waarna ze haar kop weer naar Toxic wendde...

(sorry voor de korte post hoor )

Nog zo jong en toch vol van haat! Onzeker vloog ze over de bergen en door het dal op weg naar de grot van haar groep. Ze had de test nog niet gedaan en ze was nog niet getraint... ze wist nog niet eens war voor een rang ze had! Cloud was dus erg onzeker over zomaar binnenvallen in de grot van dee slechtste draken van DW. Cloud wendde zich af en maakte een scherpe draai. Ze hield in en kwam geruisloos nere op de stenen grond. Ze liep met haar kop wat naar beneden naar voren. Ze zag drie draken staan; één van die draken was Toxic maar de andere twee leken als twee druppels water op Toxic! "Het spijt me Toxic maar ik twijfelde of ik wel mocht komen..." even zweeg ze "uiteindelijk ben ik toch maar gekomen" zei ze en keek naar de grond terwijl ze ging zitten. Haar lokken hingen voor haar ogen en ze hijgde nog na van de lange, eindeloze vlucht die ze had gemaakt om hier te komen...

(je hebt echt niet wat terug gelezen he Venom? Er gebeurt vanalles en de jongen zijn al lang groter en helemaal niet hyperactief )

Rake schoot hem snel te hulp terwijl hij keek waar Toxic heen gebaarde. Hij knikte 'Die kant op Rake' hij gebaarde met zijn staart en begon te lopen. Een volgende draak was in de tussentijd binnengekomen. Deze vroeg van wie de jongen waren. 'Wist je niet dat Toxic jongen had?' grinnikte hij moeizaam onder het gewicht van Sombra. Eemaal bij de bestemming liet hij Sombra voorzichtig van zijn rug glijden. Hij ging even na of hij al Toxic's bevelen had opgedragen voor hij terrugliep naar zijn plekje waar hij neerplofte en afwachtte tot Toxic iets zou doen. Cloud kwam binnen en vertelde iets over niet zeker weten of ze wel mocht komen. Hij snoof zachtjes. Het klonk als een slappe smoes. Hij negeerde het maar omdat hij toch het recht niet had er iets over te zeggen: Hij kon geen bezwaar tonen, dat vond hij op 't moment ook niet belangrijk. Hij wierp zijn blik op Zu. Hij moest het groene jong in z'n eentje dragen. Curse wist dat hij dit wel zou kunnen. Zu was zeker niet slap en absoluut geen watje. Zijn maag kreeg bezwaar op de overgeslagenm lunch. Hij snoof en probeerde het zachte gerommel te stoppen. Gelukkig was hij niet zo groot, anders kon hij blijven eten en altijd honger hebben. Bovendien kon zijn soort alleen andere draken en eieren eten en dat was geen gemakkelijk voedsel. Hij was blij dat hier een drakenkerkhof in de buurt was. Al was het vlees van een niet-verse draak een stuk minder lekker. Met een zucht ging hij een beetje verliggen. Hij had niet zo'n grote hoop gedult, hij moest het afdwingen bij zichzelf.

Menig draken kwamen op de brul af van Toxic. Hij kende ze allemaal, zelfs de jongen van Toxic. Hij had ze gezien toen ze nog maar net uit het ei waren. Dat was alweer een paar maanden geleden. Hij grinnikte even en maakte zichzelf comfortabel door op rots te gaan liggen die ergens in een donkere schaduw lag. Curse, shakey, Rake, Sumu Misery. Ze waren er allemaal. Toch werd zijn nieuwsgierigheid aangeflakkerd door de twee gevederden draken die bij Toxic stonden. Waarom leken ze zo op haar? Waren ze.. zussen? Het was kalm in de grot..

Iemand maakte een klagelijk geluid, maar sprak geen woorden. Het gejammer dat uit zijn bek kwam, raakte Zu in zijn ijskoude hart. Een kleine groengekleurde draak, waarvan hij niet wist wiens kind het was viel uitgeput neer op de stenen grond van de grot. Het leek helemaal niet op Toxic of Azazeal. Niet veel later kwam Sombra tevoorschijn. Aan haar verschijning te zien zag Zu dat het helemaal niet goed was met haar. Ze deed wat, en viel daarna uitgeput neer op de grond. De reactie van Toxic was genoeg om te weten dat de groenige draak ook haar zoon was. Maar, waar kwam die dan vandaan ? Had de kleine draak zich weten te verstoppen toen Zu kwam kijken naar de kleintjes? "Zu, Rake, Curse!" Zu's kop schoot omhoog. ''Breng hen naar binnen!'' Zu sprong soepel van zijn rots af, kwam neer op zijn poten en liep met snelle pas naar de groene draak. Curse en Rake werkten samen om Sombra op te tillen en naar binnen te halen. Zu duwde zijn snuit tegen de groene draak aan en bekeek hem met zijn gele ogen. Het jong zag er nog steeds slecht uit, ookal waren de meeste wonden nu geheeld door Sombra. Het arme ding, het had haar al haar krachten gevergd. Hij vroeg zich af wat er was gebeurd met die twee, dat ze er zo aan toe waren. Zu duwde het lichaam van de jonge draak omhoog en plaatste hem op zijn rug. Hij droeg de jongling naar binnen, en volgde Curse en Rake op de voet. Dat het jong waar was merkte hij wel, hij was forser dan de rest van Toxic's jongen. Toen Curse Sombra voorzichtig van zijn rug liet afglijden, deed Zu dat ook met het groene jong op zijn rug. Hij duwde hem met zijn snuit in een comfortabele houding en liep toen terug naar Toxic en de rest. 'Het komt wel goed, dat beloof ik je.' Sprak hij zonder naar Toxic te kijken toen hij aan haar voorbij liep op terug op zijn plek te gaan liggen van eerst.

Achter zich hoorde hij wat gemompel over jongen. Nog zo eentje die niets wist! Hij draaide zich om. 'Zie ik er echt zo jong uit?' vroeg hij aan de draak die de vraag aan zijn moeder had gesteld. 'Ik ben Misery,' zei hij, 'Toxic is mijn moeder.' hij knikte naar Toxic die naast de draak stond. Misery was al aardig gegroeid en kwam met zijn kop nu tot aan halverwege de nek van zijn moeder. Hij was best breed, waardoor hij ook weer groter leek. Het gaf hem een soort gevoel van macht. Dat mensen en draken dachten dat hij ouder was dan dat hij eigenlijk was. Dan zouden ze banger voor hem zijn en dat gaf hem een goed gevoel. Hij vroeg zich af wanneer de volgende training zou zijn. Hij verheugde zich erop om echt goed te worden in al die dingen die oudere draken konden. En al die dingen die hij nog niet wist. Er waren genoeg krachten waar hij nog geen weet van had. En dingen die hij nog kon leren om mensen bang te maken. En het vechten natuurlijk, daar verheugde hij zich nog het meeste op. Met een triomfantelijke glimlach keek hij de onbekende draak aan. Hmm, dacht hij, nu weet Poison het ook gelijk. Hij had eigenlijk een spelletje met haar willen spelen. Maar misschien had ze het niet gehoord.

Vaag hoorde hij het bezorgde gemompel, niet veel later werd hij opgepakt door iets of iemand. Naast hem hoorde hij gemompel samengaan met het gesleep. Alsof ze een lichaam wegsleepten. Hijzelf werd gedragen, niet gesleept. Even later viel hij met een zachte plof neer.

Stilte. Hij hoorde niks meer dan zijn eigen adem. Maar, was het wel zijn adem? Het was een zwaar rochelend geluid. Alsof iemand tegen de muur werd gehouden, terwijl zijn keel werd dichtgeknepen. Waarvan de lucht geen toegang meer had tot de longen, je kreeg pijn je borst en wou naar adem happen. Alleen dat ging niet. Rhadamanth opende zijn ogen, en voelde een koude, klamme hand tegen zijn nek. Hij wou naar beneden kijken, maar werd gehinderd door diezelfde hand. Toch probeerde hij met zijn ogen zo ver mogelijk naar beneden te kijken, alleen was er niets. Geen hand, niks dat zijn keel kon dichtknijpen. Maar toch was het er. De jonge groene draak wou schreeuwen, een klagelijk geluid. Het lukte niet, zijn bek was droog en het enige dat eruit kwam was een schel gepiep. Hij klauwde naar de onzichtbare hand maar raakte zijn eigen vel. Zijn stalen nagels scheurden het vel van zijn spieren af. Wat gebeurde er? Wat was er aan de hand met Rhadamanth?! Ookal deed het pijn, de jonge draak bleef verder klauwen naar zijn nek. Slierten groene huid dwarrelden naar beneden en kwamen op de zwarte vloer terecht, druppels bloed achtervolgden hen. De tranen stonden in zijn ogen terwijl hij een einde probeerde te maken aan de 'hand' die zijn keel dichtkneep. Lang zou Rhadamanth het niet meer uithouden, de pijn en zuurstoftekort zouden snel een einde aan hem maken. Het vel rond zijn borst en nek lag nu helemaal op de grond, zijn spieren goed zichtbaar. En onder die spieren en zijn botten klopte een groot rood hart. Het klopte hevig, en het geluid versterkte bij elke slag. Zijn klauwen richtten zich op zijn hart, terwijl de jonge draak probeerde tegen te werken. Het was alsof hij was bezeten en de demoon binnenin hem hem zoveel pijn wou aanrichten tot hij dood was. Alsof hij Rhadamanth wou martellen. Zijn nagels kwamen dichter bij zijn hart, de draak brulde het nu uit. Het lukte want de ijzige hand was rond zijn keel verdwenen maar toch hing hij nog met zijn rug tegen de gitzwarte wand. Tranen dropen van zijn wangen af, Rhadamanth was bang. Zijn klauwen raakten zijn hart aan, de draak kneep gepijnigd zijn ogen dicht. Waarom deed zijn lichaam dit? Waaraan had hij dit verdient? Kwam dit omdat hij Sombra in gevaar had gebracht? Plots zwakte de kracht in zijn poten af, maar ze vlogen nu tegen de muur aan. Brullend van de pijn kroop hij hoger de wand op, hij schudde wild met zijn kop. Een laatste brul verliet zijn bek, voordat hij doods op de grond viel. De plof echode verder.

Dat hij al die bewegingen had gemaakt terwijl hij bewusteloos was, wist de jonge draak niet. Voor hem was het een helse droom geweest, zoals hij geloofde. Oké, in zijn droom ging hij veel verder, hij reikte bijna naar zijn hart, maar in het echte leven had hij toch veel lelijke en diepe wondes gemaakt op zijn nek en zijn borst. Groene stukjes huid lagen op de grond, bedropen met bloed. Zijn brullen hadden door heel de NW-grot geklonken en hij was zelfs de wanden op geklommen. Met zijn rug tegen de muur nog wel. Nu lag hij daar, stil en onbewogen. Zijn ademhaling abnormaal snel. Alsof hij net een marathon had gelopen die dagen had geduurt, zonder ook maar een keer te stoppen. Zijn hart leek wel een roffelende trommel, eentje die net gespeeld werd voordat iemand werd opgehangen bij een doodstraf. Zijn ogen waren pijnlijk toegeknepen, tranen stroomden van zijn wangen. Dat Sombra hem eerder had genezen, daar wist hij niets van. Toch had hij zich even beter gevoeld voordat hij in die vreselijke droom was beland.

Cloud en Venom kwamen de grot binnen, ze leek niet goed door te hebben wat er gebeurde. Toxic snoof "Natuurlijk moet je ook komen, jij bent toch ook een Night Warrior?! Of twijfel je aan jezelf?" ze richtte zich op en keek een moment op Cloud neer voor ze een knikje richting Venom gaf "Je deed er lang over, ik vroeg je gewoon te volgen zoals Poison deed." ze zuchtte zachtjes "Ik kom er later wel op terug" zei ze, ze moest haar stem verheffen om boven Rhadamanth uit te komen "Ik heb op 't moment andere dingen te doen." Rhadamanth leek een nachtmerrie te hebben. Deze was zo erg dat hij zichzelf verwondde. Dit had ze allemaal niet verwacht en ze moest allen oppeens improviseren. Toch was ze vastbesloten en zou ze niet terugdeinzen voor de gebeurtenissen. Ze ging bij Rhadamanth staan, hij was al gekalmeerd maar had zichzelf lelijk verwond. "Rhadamanth!" riep ze op een bevelende toon. Als hij dromde dan sliep hij en als hij sliep kon je hem wakkermaken. Ze liep dichter naar hem toe. Waarom had ze nou nog geen Ceratos?! "Rhadamanth, laat je niet door dromen beheersen. Vecht niet tegen jezelf!" hopelijk zou Sombra zichzelf niet geheel opofferen. Op 't moment was zij de enige die een Ceratos kon worden: Voor zover ze wist hadden andere Night Warriors geen helende krachten of verstand van kruides. Ze liep rond Rhadamanth heen naar Sombra. Zij lag er vredig bij, haar flanken deinsden op en neer onder een rustige ademhaling. Ze was niet dood maar Toxic was zich ervan bewust dat ze nog onstabiel was en moet vechten om niet het hoekje om te gaan*. Ze keek even naar de rest van de groep, ze leken te wachten... Toxic zou niet hysterish gaan lopen schreeuwen en ze besloot in de buurt te blijven voor het geval dat. Ookal had ze alleen verstand van vergif als mentale hulp zou ze goed kunnen helpen om hen de energie te geven tegen de dood te vechten in plaats van tegen zichzelf.

* doodgaan

Vaagjes hoorde ze haar moeder iets roepen. Even later voelde ze dingen onder haar. De koele bries van buiten verdween en ze werd op een rustige plek neergelegd. Naast haar klonken harde geluiden. Voor haar waren het achtergrond geluiden. Als het kabbelen van de golven als je aan het strand was of het geluid van de wind door de bomen als je in het bos was.
Ze kwam adem te kort maar haar lichaam liet harde ademhaling niet toe. Ze kon alleen rustig en langzaam ademen. Ze was bang dat het ademen steeds langzamer zou worden en uiteindelijk zou stoppen maar dat gebeurde niet. Ze zag flitsen uit haar leven: Haar broetjes, nog klein en spelend. Haar eerste poging tot vliegen. De training in het labyrint en als laatste de kop van haar moeder. "Laat je niet door dromen beheersen. Vecht niet tegen jezelf!" galmde het oppeens.
Haar ogen schoten open en ze ademde krampachtig in. Ze was meteen vastbesloten op te staan. Ze hief haar kop, alles draaide en toen ze haar voorpoten wou gebruiken om verder oveind te komen verloor ze haar evenwenwicht en viel ze op de stenen vloer. Ze rook bloed, Rhadamanths bloed. Ze had hem toch genezen? 'Mam?' Mompelde ze, haar stem was zwak door haar eigen vermoeidheid. Het zou nog even duren voor ze erbovenop zou zijn. De stem van haar moeder was zo echt geweest dat ze ervan overtuigd was dat ze in de buurt was. Van de rest van de groep had ze geen iedee. Ze kon zich niet herrinneren wat er tijdens het buitenbewustzijn was gebeurt. Alleen haar moeders stem een moment geleden en Rhadamanth vlak voor haar black-out.

Het was dat hij vrij weinig deed voor de groep van Toxic en hij was steeds op reis zowel in als buiten het gebied van de NW. Nu wilde de long zijn goede wil jegens Toxic betuigen door iets uit zee te vissen. Als zijn oren hem niet bedrogen hadden had Toxic graag walvis op het menu staan. Niet weten of hij zo'n grote vis zou kunnen dragen wilde RAce het toch proberen. Zijn lange lichaam slingerde door de lucht boven het grote water en zijn blik ging zoekend naar een grote schaduw die onder het water oppervlak te zien zou zijn. Race vond niet meteen wat hij zocht, maar zonder dat Race het wist vloog hij recht op een grote groep Walvissen af. Een plotseling straal water deed hem wakker schrikken en RAce zag nu voor het eerst een echte walvis. Zijn ogen werden even groot. "Die dingen zijn enorm!" dacht RAce en vloog even mee voor hij er eentje uit koos. "Hm zo'n beest moet groot genoeg zijn voor Toxic's wil, maar hij moet ook te dragen blijven?" dacht RAce en zocht naar een grote Walvis die hem wel draagbaar leek en dook het water in. Doordat Race een long was had hij geen last van vleugels en zijn lange lichaam kon hij zowel gemakkelijk in het water bewagen als er buiten, ook had hij geen last om het water in te komen als er weer uit. Tenzij hij een grote buit bij zich had. Het water omsloot zijn lichaam en het water voelde koel aan. Zijn blik schoot meteen naar zijn prooi en hij zwom als een slang door het water. Race wikkelde zich rond zijn prooi en begon het beest zijn leven uit te knijpen. Het was een hels gevecht onder water, maar uit eindelijk verdronk de walvis en Race nam het ding mee naar het wateroppervlak. Daar aangekomen nam Race een grote hap lucht. Zijn longen brande vreselijk. "Dat had niet langer moeten duren of ik was zelf verdronken?!" dacht RAce boos op zichzelf en kronkelde de lucht weer in. Het duurde even tot Race de gewenste hoogte had berijkt en hij vloog met een gestaagt tempo naar het strand. Zijn blik schoot naar de twee schepsel beneden hem en een valse grijns speelde op zijn lippen. "Helaas kan ik ze nu even niet treiteren, maar die zal ik snel weer zien!" dacht Race vals en hij spuwde een grote vuurbal vuurbal uit. Zijn vuurballen konden blijven kleven aan alles wat het aanraakte, maar zijn expras gevuurde aanval was niet bedoelt om ze te schade, maar om ze te laten merken dat hij er was. Race richten weer zijn blik naar voren en vloog door.
Het was een zware terug reis, maar Race had het er voor over. Hij wist nog niets van de comostie in de grot en zijn blik ging van de ende kant naar de andere om te zien of er nog indringers waren die het gebied van de NW binnen wilde komen, dit was niet het geval en RAce daalde toen hij bij de grot in de buurt kwam. De walvis was toch zwaarde dan gedacht en hij kwam als glijdend de grot binnen en stoten zijn kop omdat zijn buit eigenlijk te groot was geweest . Wist Race veel dit was zijn eerste walvisvangst en hij zag dat de andere ergens op stonden te wachten, of leek dat maar zo? 'Oh mijn kop wat een stomme zet!' gromde Race en ontwikkelde zich van de walvis en trok zijn staart onder het beest vandaan. Duizelig schudden Race zijn kop en ging zitten voor zijn doen wat voor de andere half liggend eruit zag. 'Wie heeft er trek in walvis?' vroeg hij sarcasties en keek rond, maar zag toen de twee jongen van Toxic liggen die langzaam aan wakker werden? "Oh shit moet ik weer op zo'n moment binnen komen!" dacht Race en maakte zich van voor wat kleiner uit respect voor de gewonde draken. 'Euh, misschien niet het juiste moment, maar ik heb gehoord dat een regenboog draak die Rainbow schijnt te heten helende gaven heeft?' vroeg Race voorzichtig hij wist dat deze draak een goede draak was, maar hij had gezien hoe ze een jonge dief Faren genaamd had genezen. Zijn blik bleef op Toxic rusten om te zien hoe ze zou reageren.

Toen ze de woorden tegen Rhadamanth gesproken had was Sombra plotseling wakker geworden. Ze zag er vermoeid uit maar ze leek vastbesloten op te staan. "Sombra, laat dat. Je hebt rust nodig." zei ze. Gelukkig had Sombra zichzelf niet verwond zoals Rhadamanth dat gedaan had. Op dat moment kwam Race binnen met een niet zo grote walvis. Ondanks dat deze niet zo groot was was ze ongemerkt verbaasd dat hij zo'n blubberbal door de lucht had kunnen vervoeren. "We zullen zo gaan eten, nu we er allemaal zijn - behalve Luna - kan ik beginnen. Ik heb een paar belangrijke mededelingen." sprak ze tegen de hele groep. Het kwam goed uit dat Race eten mee had gebracht, op die manier konden de rangen onderstreept worden. Race had het over 'Rainbow'. Plots besefte Toxic wie hij bedoelde. De regenboogdraak met wie ze laatst een gevecht had. Ze snoof "Rainbow is een vijand van de groep, ze is brutaal en een goedzakje. Ze heeft een zwakke ziel Race. Denk niet dat zij nog een kans zal maken" de sis die door haar stem klonk was harder dan als ze gewoon sprak waardoor duidelijk werd dat ze niet blij was met zijn uitspraak. Ze richtte zich van Race weer tot de hele groep door op haar rots te springen en over alle leden heen te kijken. "Ik heb jullie bij elkaar geroepen om jullie kennis te laten maken met mijn jongen. Twee van hen zijn gewond en hebben rust nodig.' Ze wierp een blik op Sombra en Rhadamanth. "Rhadamanth is opgenomen in de groep, Sombra heeft een genezende gave. Zij zal opgeleidt worden tot Ceratos" begon ze "Misery, Rake en Sumu zijn haar broertjes." Bij iedere naam keek ze naar het jong bij wie deze hoorde. Met deze opsomming van namen maakte ze duidelijk wie haar jongen waren. "Dit is niet de enige reden waarom ik jullie bij elkaar gehaald heb. Vandaag heb ik mijn zusters terug gevonden." ze gebaarde naar Venom dat ze naast Poison moest gaan liggen op de steen achter haar die evenhoog was als die van Poison en hoger dan die van haarzelf. "Dit zijn Poison en Venom, zij zijn nu de Avalans van de groep" dit waren allemaal goede en belangrijke mededelingen. "Daarbij wil ik een aantal nieuwe rangen voor een paar van jullie bekendmaken: Cloud, jij bent niet langer een Jaris. Vanaf nu ben je een Naran." Ze sprong van de rots op het walviskarkas "Dankzij Race kunnen we nu gezamelijk eten, Venom, Poison, Misery, Sumu, Rake wij zullen samen als eerste eten, Zu volgt. Daarna eten Race, Cloud, Curse en Shakey. Er wordt iets achtergehouden voor Sombra en Rhadamanth." ze noemde Azazeal niet omdat ze wist dat hij er vorlopig niet zou zijn. Ze zou ook niet op hem gaan wachten. Ze kon er haar staart op verwedden dat de hele groep deze walvis opkon maar ze besloot niet aan wedden te beginnen. Ze beet het spit af door de eerste hap te nemen.

Onwennig keek hij naar de draak Rhadamanth, de zus van Rake Sombra had hem genezen maar toch begon te brullen als een gek. De draak leek in een soort nachtmerrie te zitten waarin hij slaapwandelden. Hij vernauwde zijn ogen, de brullen van Rhadamanth deden zijn oren niet veel goeds. Dat de draak zichzelf verwonde was erger. Strak keek hij naar het gele gebeuren, wetend dat hij toch niks kon doen. Hij was tenslotte geen helers draak, zo ver hij wist, hij was er ook geen type voor dus zal dat ook niet. Toxic begon boven het gebrul uit te schreeuwen en wist Sombra weer bij bewustzijn te brengen. Die bleek nog zwak van het helen, begrijpelijk. Vanaf zijn plekje staarde de gele ogen rustig naar Sombra, ze leek ouder dan Rake maar niet veel. Hopelijk als ze ouder was, ging het helen haar wat makkelijker af dan dit. Zijn blik wende zich weer van de draak af en keken weer naar een nieuwe draak. Hij had een soort, ding meegenomen. Het rook zout, waarschijnlijk kwam het uit de zee. Wat het was wist hij niet. Nieuwsgierig staarde hij naar het ding. Hij legde zijn kop wat schuin, het ding was best groot. Een vis kon het niet zijn, daar was hij te groot voor. Het was hem een raadsel hoe de draak dat ding hier had gekregen zonder vleugels. Of waren die verstopt net zoals bij hem?
Hij schudde zijn kop lichtjes en luisterde naar de mededelingen van Toxic. Licht verbaasd draaide zijn hoofd richting Rake. Hij had gedacht dat hij allang was voorgesteld aan de groep. Ach ja, het maakte ook niet heel erg uit. Toxic maakte de eerste hap van het walviskarkas. Dat grote blubberding was dus een walvis. Hij knikte lichtjes en keek toen naar Rake. Hij grijnsde snel naar hem en keek toen vanuit zijn ooghoeken naar Sombra en Rhadamanth. Shakey verschoof wat om een comfortabelere positie te vinden en wachtte rustig op zijn beurt.

De sissende woorden van Toxic deed Race iets in krimpen, maar hij ging al snel weer recht zitten en luisterde naar de medelingen. "Dus Toxic had zussen?" Race grijnsde breed, maar liet het wel uit zijn hoofd met een van de zussters van Toxic aan te pappen, dat zou toch niet veel goed brengen of wel? Toen Toxic klaar was met haar uitleg sprong ze van haar (troon) rots en begon van de walvis te eten. Haar een beetje meer ruimte gunnend ging Race verzitten en rolde zijn staart op. Zijn blik bleef even op Shakey hangen. 'Toxic wie is dit kleine monster?' vroeg Race vals en zijn snuit hielt hij even dichtbij die van Shakey voor hij hem weg trok en wachten op Toxic's uitleg wat Shakey betreft. Het jong leek helemaal niks op een van de overige NW leden of was Zu de vader? Eigenlijk had Shakey iets weg van Zu, maar het jong had geen vleugels net als hijzelf, maar Zu had wel vleugels dus kon hij de vader niet zijn. Race keek even van Shakey naar Zu en weer terug, waarna zijn blik naar de walvis gleed en zo naar Toxic.

Niet veel later nadat de Long draak binnengevallen was kwam een grote zwarte draak naar binnen. De grijns op zijn snuit maakte duidelijk dat hij in een uiterst goed humeur was. Hij was voor even weggeweest uit de grot nadat hij de jonge groene draak had weggebracht. Zijn lichaam hing vol bloed. Zijn bloed en dat van Shadow. Iedereen met een goede neus zou dit wel ruiken. In zijn ene hand had hij het grote hart van een draak vast, in de andere de kop. Jammergenoeg was die draak niet de enige met verwondingen. Vanaf Zu's oor tot zijn nek was een grote gapende wonde, waar het bloed uitstroomde. Hij liep naar Toxic en liet het hart voor haar snuit vallen. 'Alstublieft. Ik denk wel dat je weet van wie dit is.' sprak hij met een grijns en hij knikte. Zu zag Toxic wel zitten, maar hij wist dat Azazeal ieder moment weer kon terugkomen. Als dat zou gebeuren. Toch liet hij zijn interesse voor haar niet zien. Áls Azazeal toch zou terugkomen dan zou ze weer voor hem kiezen, dacht hij. Hij snoof lichtjes, de geur van Shadow en zijn bloed werd vermengd met iets zout. Hij keek om, en merkte een walvis op. Hmm, die had hij niet gezien bij zijn entree. Hij hoorde de woorden van Toxic. Dus die twee andere gevederde draken waren haar zussen? Leuk. Zu liep langzaam naar zijn richel in de schaduw en ging daar weer liggen. Toxic begon aan het feestmaal en hij wachtte rustig af. Hij merkte dat de long draak van Shakey naar hem keek en hij leek na te denken over iets. Hij kende Shakey nauwelijks dus vroeg hij zich af waaraan de long dacht. 'Race, waar denk je aan?' vroeg hij. 'Ik zie je zo van Shakey naar mij kijken en ik vroeg me af waarom.' zijn stel was laag, kil en dominant. Hij wou een antwoord op zijn vraag.

Een zwarte draak kwam binnengestapt. Zu leek even weg gegaan te zijn, tijdens het hele gebeuren had Shakey het niet eens doorgehad. Zonder dat hij er erg in had gromde hij laag. Hij rook de geur van bloed, vermengt met een geur die vroeger o zo vertrouwd was. Shadow. Hij wist dat zijn pleegvader en Zu gevochten hadden, hij wist dat Zu hem zou verpulveren tot stoffelijke resten. Ook dat hij zijn hart eruit zou rukken en als trofee meenam voor Toxic. Hij hoorde erop voorbereid te zijn. De vraag van Race over hem was hij alweer vergeten. Zijn blik keek strak naar Zu en naar het hart van zijn vader. De jonge draak wist niet meer hoe hij zich moest gedragen, verdrietig omdat het enige vaderfiguur voor hem dood was? Boos op Zu omdat hij zijn wraak had afgepakt en omdat hij zijn vader had vermoord. Blij omdat hij nu niet meer vast zat aan Shadow die een verrader en lafaard bleek. Of moest hij kalm blijven en zich bij de situatie neerliggen. Woest en gefrustreerd schudde hij zijn kop. De neiging om zijn vleugels uit te klappen en wegvliegen werd er groot, maar hij wist dat dit geen optie was. Als hij nu weg ging kreeg Zu gelijk, dan was hij echt de zoon van een lafaard, maar dat niet alleen. Dan zou hij nooit meer geaccepteerd worden door de Night Warriors. Shakey sloot zijn ogen en ademde diep in en uit. Hij voelde zichzelf trillen, van woede of door de schok.. Zijn vader was dood. Het wou maar niet goed tot hem doordringen. Natuurlijk had Shakey ook tegen zijn vader gevochten als hij wat ouder was, als wraak. Maar dat was rechtvaardig. Shadow had hem zijn echte moeder afgepakt. Hij had een reden gehad om hem te vermoorden, iets wat Zu niet had. Zijn ogen gingen weer open en keken afwachtend naar Zu die nu weer naar Race keek.

Zu kwam binnen met een groot draken hart en een draken schedel die hij niet kende, maar Shakey leek die wel te kennen en Race kon zien dat de jonge draak niet al te blij daarmee was. De woorden van Zu kwamen naar hem toe en zijn blik gleed van Shakey naar de zwarte draak. 'Het kan zijn dat ik het mis heb, maar jij en Shakey lijken best veel op elkaar.' zei Race en zijn stem klonk niet uitdagend maar eerder nieuwschierig. Zijn blik gleed over de wond die Zu had op gelopen en zijn ogen bleven weer op de schedel steken waar de huid nog op zat. 'Wie heb je vermoord Zu?' vroeg Race en ging wat rechter zitten, waarna hij zijn nek uit rekte om het ding beter te kunnen zien.

De vraag van Race deed haar opkijken en grijnzen "Dat is het resultaat van een deal die Luna en ik ooit gemaakt hebben met shadow. Voor het leven van een van zijn jongen heb ik hem het tegengif voor zijn vriendinnetje gegeven die ik persoonlijk vergiftigd had. Shakey is de zoon van Shadow, we zullen zien hoe hij het bij de Night Warriors doet" legde ze droogjes uit. Op dat moment kwam Zu binnen. Ze had nouwelijks gemerkt dat hij weg geweest was maar de geur die hij met zich meedroeg bracht een grijns rond haar mond die haar kop in tweeën deed splijten. Ze nam zowel het hart als de schedel aan en knikte even naar Zu. "Vandaag heeft onze Betaros Zu ons verlost van een vijand van de groep!" riep ze. De grijns was niet van haar kop te branden "Hij heeft Shadow gedoodt en onze groep daarmee opnieuw een dienst bewezen!" het was duidelijk dat dit een grootse gebeurtenis was en de dood van Shadow had al een tijdje bovenaan haar verlanglijstje gestaan. Ze brulde triomphfantelijk en zette haar tanden in het hart dat bijna net zo groot was als haar smalle kop. Bloed gutste over haar onderkaak en droop via haar kin naar beneden. Ze verorberde het hele ding zonder klagen of smart. Daarna spuwde ze haar gifgroene zuur over de kop van Shadow tot alle huid was weggeschroeid. "Deze schedel zal ons altijd herrinneren aan de dood van Shadow. Op Shadow! Moge hij in de hel branden!" riep ze waarna ze oorverdovend brulde. Bij deze brul was het de bedoeling dat iedereen mee zou brullen om hun victorie in heel DW hoorbaar te maken. Zu was een zeer waardevol lid van de groep, en niet alleen omdat hij sterk was en Shadow gedoodt had. Toxic had wel wat meer redenen om de voorkeur asan hem te geven. Toxic brandde even llater een diep rond gat in de rots waarop ze gewoonlijk lag, ze stak er een bot in dat lang genoeg was om toch uit te blijven steken en hinh de schedel van Shadow eraan.

Toxic begon triomfantelijk te brullen en Race grijnsde alleen maar tot ze was uitgesproken. Zijn brul vulde die van Toxic aan en hij was blij dat Zu een van de vijanden van de NW gedood had. Toxic had het hart van Shadow opgegeten en zijn schedel er de huid afgebrand en hing hem later op aan de rots waar zij altijd op lag. 'Die draak heeft vast veel herrie geschop hier of niet?' vroeg Race, want hij had Shadow helemaal nog nooit gezien. Zijn blik bleef nu op Toxic hangen.

(Flut post!)

Curse knikte instemmend bij het horen van de mededelingen. Hij kon - net als Toxic - niet stoppen met grijnzen bij het zien van de uitdrukking op de kop van Shadow. De heerlijke geur van drakenvlees drong zijn neus binnen en hij moest werkelijk moeite doen om zich te beheersen, zeker toen Toxic het hart verorberde. Gelukkig kon hij zich uitleven bij het brullen. Zijn brul was rollend, laag en doordringend, als onweer. Het was een ondertoon in het 'koor' van vele brullen uit de gehele groep. Hij besloot het feestmaal over te slaan. Zijn maag kon al dat vet toch niet aan: Drakenvlees bezat momenteel weinig vet en walvis was net zo oneetbaar voor hem als gras voor mensen. Hij legde zijn kop op zijn voorpoten zonder zijn huid aan zijn horens te haken en keek toe hoe Toxic at. Hij vroeg zich af hoe lang het zou duren voor iedereen uitgegeten was. Hij keek naar Sombra en Rhadamanth. Rhadamanth had zichzelf aardig goed verwond en de geur van jong drakenbloed die onder de vette zeegeur van de walvis door kwam deed het water in zijn mond lopen. Zodra hij hier wegkon zou hij zo snel mogelijk iets te eten gaan zoeken!

Shakey keek met een droge blik naar Toxic en Zu. Hij had zichzelf weer in bedwang en bande alle emoties behalve zijn kilheid uit zijn lichaam en staarde hoe het hart werd verorberd door Toxic, en het gezicht van zijn oude vader wegbranden door het gifgroene zuur van zijn nieuwe leidster. Het was nu unaniem, Shakey had altijd nog uit de Night Warriors kunnen stappen als het hem niet was bevallen en trok terug naar zijn vader. Nu kon hij nergens meer heen, dit was zijn enige thuis. Een brul werd ingezet en Shakey brulde hard mee. Zijn ogen keken kort om zich heen en zag de schedel van Shadow op een bot balanceren in een kuil, een erenplaatsje voor de draak. Hij wist niet hoe lang deze plaats bleef bestaan, maar voorlopig zou hij er maar tegenaan moeten kijken tot hij er niet meer naar om keek. Shakey nam weer een comfortabele houding aan en wachtte tot hij aan de buurt zou zijn, voorlopig nog niet waarschijnlijk. Draken hadden een grote maag, de walvis was groot maar hij zal nog even moeten wachten. Hij had zijn maag wel in de hand, in de plaats daarvan ging hij iets meer richting Curse zitten en keek hem lang en afwachtend aan. Lang dacht hij na over wat hij wou zeggen en hoe hij het moet zeggen. Hij hoorde Race of de andere draken niet praten en schrokken. 'Curse?' Vroeg hij uiteindelijk na een lang tijdje staren. 'Hoe was Shadow? En waarom was hij uit de groep gezet.' Voor de eerste keer in zijn leven keek hij wat onzeker. Hij wou niet dat ze dachten dat hij de dood betreurde, of dat hij een zwak had voor zijn vader, dan was hij ook een zwakkeling.

Curse keek naar Shakey vanuit zijn ooghoeken. Zijn vraag klonk logish dus hief hij zijn kop om te antwoorden. "Shadow woonde al erg lang in DW, als groentje wou hij bij de Night Warriors maar hij was brutaal en onbeschoft tegen Toxic en Zu. Ze jaagde hem weg en hij ging bij een goedzakjes groep die nu niet meer bestaat. Een vriendin van hem kwam in ons gebied en werd aangevallen door een aantal van ons. Hij kwam haar te hulp schieten en Toxic vergiftigde zijn vriendinnetje waarna ze allebei zijn weggegaan. Later kwam Shadow bij Toxic smeken om een tegengif. Toxic eisde Shadows leven voor het tegengif maar Luna had een leuker iedee: Zij wou zijn eerste jong bij een jarige leeftijd. Shadow stemde in en zo is Toxic uiteindelijk aan jou gekomen. Shadow was een laffaard die er altijd op het momet van sterven vandoor ging, trouw aan zijn temmer als een echt goedzakje" vertelde hij in het kort. Het eerste deel van dit verhaal had hij moeten uitvogelen door naar Toxic en de andere leden van die tijd te luisteren. Hij besefte dat Toxic echt al een hele tijd de leider van de Night Warriors was. Dat was vast niet voor niets... Hij zou graag het verhaal over hoe zij aan de macht was gekomen eens horen. Hij zuchtte bij het zachte rommelende geluid van zijn maag en legde zijn kop weer op zijn poten.

"Sombra laat dat, je hebt rust nodig" Sombra gaf haar moeder gelijk en ze bleef liggen. Haar zintuigen kwamen langzaam terug en ze kon nu goed horen wat er allemaal besproken werd. Ze luisterde naar de woorden van haar moeder en kwam er al snel achter dat alle Night Warriors in de grot waren. Alles draaide nog een beetje maar ze durfde haar ogen niet dicht te doen. Moeizaam ging ze een beetje verliggen zodat ze niet meer op de kei lag die in haar heup prikte. Met een wazige blik keek ze naar de leden. Ze herkende er maar twee: Zu en Curse. Bij het zien van Curse kwamen nare herrinneringen naar boven die haar alerter maakte. Haar kop jeukte maar haar poten wilden niet meewerken zodat ze kon krabben. Het was alsof haar klauwen in lood gegoten waren, ze leken niet te tillen. Uiteindelijk wist ze zich een beetje comfortabel op ze stellen en lukte het haar haar staart rond haar richaam te krullen. Ze vauwde haar vleugels en viel in slaap. Ze had geen iedee van wat er verder gebeurde: Zu die voor een tweede keer binnen leek te komen met het hart en de kop van Shadow, de rest van de toespraak en Toxic die het hart opat en de schedel ophing. Het feestmaal zou zonder dat ze het wist aan haar neus voorbijgaan. Ze rook de zoutige geur nauwelijks boven de sterke geur van Night Warriors uit toen ze langzaam in slaap viel. Haar slaap was niet helemaal rustig omdat ze een droom had. Deze droom was haar niet echt tot last maar maakte haar slaap niet geheel rustgevend:
Samen met Rhadamanth liep ze in de regen door het donkere bos in het Night Warrior gebied. Er waren geen mistschorpioenen of drakenmuggen. Ook niet toen het stopte met regenen. Ze zaten te praten in een taal die ze niet verstond. Het was alsof ze een boom was langs de rand van de open plek waarom ze zaten: Ze zag zichzelf en Rhadanth maar zat niet in haar eigen lichaam. Ze keek toe hoe ze praatte en hoe ze zichzelf uiteindelijk tegen Rhadamanth aan zag leunen. Was dit wat er gebeurt zou zijn als Race en de mistschorpioenen er niet geweest waren? Ze wist ergens wel dat Rhadamanth geen familie was en dat ze best samen konden zijn. Maar ze was erg onzeker over liefde, het was erg onbekend voor haar en ze wist niet goed hoe ze eropo moest reagen...