De Night Warriors grot

Toxic sloeg met haar vleugels toen het weer donker werd en veerde omhoog. Even kwam ze boven de wolken uit, waar alles oppeens heel rustig leek. Ze liet zich een paar seconde met gevouwen vleugels omhoog drijven voor de zwaartekracht het overnam. Met een soepel bochtje stuurde Toxic haar kop naar beneden en dook ze met een noodvaart door de wolken. Op het moment dat ze tussen de wolken omlaag dook verlichtte een nieuwe flits de wolken en werd Toxic even zichtbaar. Terwijl de donder klonk schoot ze naar beneden, op het moment dat de bliksem de grond onder haar verlichtte sprijdde ze haar vleugels en landde ze voor een grote donkere grot. Het ragende nog steeds maar dat maakte haar niet uit.
De grot was binnen droog en spookachtig, als je veder de grot in liep werd het steeds donkerder tot geen enkele draak of temmer nog wat kon zien. Nou ja, bijna geen draak of temmer: Toxic kon hier priema zien, als je lid werd van de NW kreeg je automatish het zicht in deze vreemde grotten. Achter de grote rots de op de helft van de lange gang lag liep een gangenstelsel met duizende kamers. Je kon aan bijde kanten om de rots heen lopen en je kon eroverheen. Aan de ene kant van de grote steen was een kleinere grot: Toxic's grot. Aan de andere kant konden de leden erlangs om hun eigen grot te kunnen berijken.

Zu was Toxic al die tijd gevolgd. Toen hij zag dat ze voor een grot landde, vloog hij nog een cirkel waarna hij zelf ook landde. "ik moet zeggen , je bent moeilijk te vinden tussen die wolken." zei hij met een glimlach waarna hij naar de wolken knikte. Hij keek even de grot binnen waar het pikkedonker was , voor andere draken dan toch , maar Zu kon er perfect in zien. Regendruppels vielen op zijn schubbige huid en dat irriteerde hem. Elke druppel die op zijn huid neerkwam , verdampte met een sissend geluid. Zu knikte even naar Toxic en liep toen een stukje de grot in , zodat hij niet meer in de regen stond. "Gezellig hier, lekker donker." zei hij met een klein beetje plezier in zijn stem. In de verte zag hij een grote rots waar je om -en overheen kon gaan. Daar zouden vast de grotten van de leden liggen gokte hij. Zu vouwde zijn vleugels dicht en leek al niet meer zo intimiderend als voorheen. Zijn gespleten tong - die leek op die van een slang - liet hij even in en uit zijn bek verschijnen.

Toxic liet alleen een vage grijns zien voor ze ook de grot in liep en het water een beetje van haar vleugels sloeg voor ze deze vauwde. Ze liep naar de rots en ging erop liggen, het was een soort van "Troon" Toxic sloeg haar poten over elkaar 'Hierachter zijn vele grotten en gangen daar kun je er een van kiezen en tot jouw eigendom maken' zei Toxic. 'Hiernaast is mijn grot' ze zwiepte met haar staart in de richting van de ingang naast de grote rots waar ze op lag. Als je de gang van Toxic's grot -die een beetje in een bocht liep- volgde kwam je in een middelgrote kamer waar ruimschoots ruimte was voor twee volwassen draken. Er was een kleine plas water die groot genoeg was voor een niet al te grote draak om in te duiken. Het water was erg donker omdat er een onderwatergang liep die naar het duistere meer leidde waar wel meer gangen op uit kwamen. Als je het water in zou duiken kwam je op de helft een stuk omhoor waar het even droog werd -zodat je lucht kon happen- daar zat ook een klein gaatje in het plafon voor verse lucht en wat licht. Op die plek was een wand van bijtend zuur om indringers en zij die wilde ontsnappen tegen te houden. Alleen Toxic kon die muur weghalen... De grot was veder grootendeels leeg op de dikke huiden en vachten van dieren na, hier en daar hingen of lagen wat schedels.

Zu volgde Toxic met zijn ogen terwijl ze op de rots ging zitten en haar poten over elkaar sloeg.'Hierachter zijn vele grotten en gangen daar kun je er een van kiezen en tot jouw eigendom maken' hoorde hij haar zeggen en hij knikte waarna hij een paar stappen richting de grotten zette. Alleen , hij stopte toen Toxic weer begon te praten. Hij keek naar de richting van haar grot en knikte weer waarna hij even vriendelijk naar haar glimlachte. Normaal glimlachte hij nooit , maar zij was nou eenmaal zijn leider , en hij mocht haar wel. Met zware stappen liep hij voorbij haar 'troon' en hij liep de eerste de beste grot binnen. Het plafond was hoog , en het was een brede grot waar je af en toe je vleugels eens goed kon uitstrekken. In het midden stak er een afgeplat stuk rots , met net de perfecte grootte voor Zu. Hier en haar hingen wat spinnenwebben, of druipte er wat water van de wanden af. Het was er donker , maar toch kon je er nog een beetje in zien. Her en der lag een skelet van een dier dat hier was komen schuilen , maar niet meer weg kon komen door de hoogte waarop de grot lag.

Toxic keek over haar schouder Zu na, ze schonk hem een half-grijns-half-glimlach terug en ze zag welke grot hij koos. Ze moest een beetje weten welke grot van welke draak was voor noodgevallen. Toxic schudde even met haa lichaam om het overige water op haar schubben weg te halen. De stekels op haar rug gingen weer omlaag en Toxic ontspande een beetje. Misschien moest ze maar eens haar grot ingaan. Ze sprong soepel van de rots en liep de gang naast de rots in. Ze kwam in de ruime kamer uit waar de dikke huiden van vooral rendieren op een verhoging lagen. Het was niet veel hoger dan de rest van de grot en nam ongeveer de helft van de ruimte in. Toxic ging op de huiden liggen en krulde zich een beetje op -zoals de meeste draken doen als ze gaan slapen- ze sloot haar gifgroene ogen en viel in slaap, haar oren gespitst voor ieder vreemd geluid zodat ze meteen wakker werd als er gevaar dreigde.

Zu had een tevreden blik in zijn ogen en hij liep naar het afgeplatte stuk rots. Hij ging er languit op liggen en alleen zijn staart hing van de rots af. Zu had de behoefte niet om zich op te krullen , want hij had het altijd warm. Rond zich maakte hij een cirkel van vuur. Het knisperen van vuur deed hem ontspannen , en al snel sloot hij zijn ogen. Een tevreden grommend geluid kwam uit zijn bek en zijn gespleten tong kwam nog een keer uit zijn bek. Met een zucht viel hij in slaap.
Ookal sliep Zu , hij hoorde elk geluid dat zich in en rond de grot verplaatste. Soms kwam er een zacht snurkend geluid uit zijn neus , maar dat was dan ook zelden.

Die nacht, vol de gedemte geluiden van het onweer buiten werd Toxic getroffen door een droom:

Vleugelslagen klonken, het was overal zwart. Het enige wat te zien was waren twee gifgroene ogen: Haar eigen ogen. Even lichtte alles op maar het enige wat ze zag was de zwarte draak met de gifgroene ogen. Deze draaide zich om, bij de volgende lichtflits zag ze haar weglopen. Hoe kon ze nou weglopen? Ze stond hier? Ze zag zichzelf, ze keek over haar schouder en grijnsde. Het werd weer donker en bij de volgende lichtflits was ze weg. "Toxic... Toxic..." een stem galmde rond, zacht en misterieus. Het klonk als de stem van Azazeal. Toxic siste, de stekels op haar rug gingen omhoog -Niet merkend dat ze weer in haar lichaam zat- de stem klonk opnieuw, nu zachter. De vleugelslagen werden harder en er landde een draak voor haar, ze kon de draak goed zien ondanks het zwart om haar heen. Het was Azazeal, hij zat vast geketend en de kettingen rammelden. Hij verzette zich niet, in zijn ene poot hield hij iets met een donkerrode kleur, het klopte op een bepaalde maat... Azazeal grijnsde en verdween langzaam, het donkerrode ding bleef in de lucht hangen tot hij helemaal weg was. Toen viel het met een doffe *splat* op de grond. Toxic liep naar het ding toe, toen herkende ze het: Het was een hart! Het klopte nog, ze legde haar poot op haar borst en voelde haar hart niet kloppen...

Toxic schok wakker, het onweerde niet meer buiten. Toxic ging zitten en legde haar poot op haar borst; haar hart klopte nog gewoon. Ze zuchtte opgelucht en stond op. Azazeal was haar partner geweest maar hij had haar verlaten, zonder iets te zeggen. Toxic siste zachtjes terwijl ze naar het water liep waar ze een paar slokken dronk. Ze keek naar haar spiegelbeeld en zuchtte. Toxic draaide zich om en liep door de ging naar de grote rots. Ze ging op de rots liggen, met haar rug naar de ingang.

Zu lag ondertussen op zijn rug en af en toe bewoog hij een van zijn achterpoten. Uit zijn neus kwamen kleine vuurballetjes , en af en toe kwam er een brullend geluid uit zijn bek.

Zu knalde tegen een rots aan , en een klagelijk geluid kwam uit zijn bek. Zijn ogen spoten vuur , terwijl hij naar de sneeuwwitte draak voor zich keek. Hij hapte naar de nek van de draak , en deze brulde van de pijn. Een valse grijns stond op Zu's gezicht. De witte draak trapte Zu weg , en Zu vloog de lucht in. Niet veel later voelde hij wat kouds aan zijn achterpoot. Hij was geraakt door een van de ijsstralen van de witte draak en aangezien deze nog niet zo oud was , kon hij nog niet ver reiken. Zu brulde en hij gebruikte een van zijn krachten , genaamd Gate , en de ruimte rondom Zu en de witte draak , werd pikdonker. Je kon letterlijk geen hand voor ogen zien , alleen Zu. Hij vloog op en zag hoe de witte draak in het rond keek , waarna hij naar alle kanten ijsstralen uitzond. Zu ontweek ze behendig en liet toen de Phoenix Flame uit zijn bek komen. Een krachtig vuur dat alles op zijn weg vernietigde en tot as veranderde. De brul van de witte draak stierf weg..

Zu opende langzaam zijn ogen en hij zag nog net dat een vuurballetje uitdoofde. Hij rolde weer op zijn poten en strekte zijn nek even waarna hij zijn vleugels zo wijd mogelijk uitstrekte. Een geeuw ontsnapte uit zijn bek en hij liep naar de uitgang van zijn grot. Slaapdronken stapte hij naar de rots in de gang en plots zag hij Toxic. "Goedemorgen." zei hij vriendelijk met een knikje , waarna hij even rondkeek.

Toxic knikte terug, als antwoord en begroeting. Ze had haar vleugels ontspannen een beetje gespreid 'Je mag gaan en staan waar je wilt, ik hou je in de gaten en veel plezier' Toxic sprong soepel van de rots en liep naar buiten waar ze haar vleugels sprijdde en nog even achterom naar Zu keek voor ze van het platform voor de grot afsprong en wegzijlde door de lucht. Ze verdween uit het zicht, met rustige slagen en een redelijk sierlijke vluchtgang.

_______________

Ze had een keer hard en doordringend gebruld voor ze was vertrokken om zowel Venom als Poison de groepsgrot te laten zien. Poison kwam naast haar rennen "Toxic, ik heb misschien een idee wat je zal interreseren..." hoorde ze haar zeggen. "Ik ben met de zielen die je zag in staat om doden mensen, tot op zekere hoogte, op te roepen. Deze kan ik voor mijn doelen gebruiken, maar mocht mijn doel zijn dat ik het Night Warrior's gebied laat patrouilleren. Dan doen ze dat..." Toxic knikte langzaam en zonder naar Poison te kijken. "Dus wat ik wil zeggen, ik kan er voor zorgen dat op meerdere punten patrouilles staan. Dit doe ik echter alleen wanneer je daar mee instemt..." Toxic brulde naar de leden en zag Poison huiveren. Opnieuw deed dit haar grijnzen. Ze remde af en stond stil bij de ingang van de grot "Het klink goed, maar bedenk dat er ook drakenmuggen in het gebied rondvliegen. Ze vallen ieder mens en iedere draak aan die geen Night Warriors zijn. Daarmee kunnen deze 'zielen' wat onnodig zijn." ze keek even over de toppen van de bijna zwarte bomen en wachtte een moment op Venom voor ze de grot in liep. Temidden van de gang lag een gigantishe rots. Dit was een soort van 'troon' voor Toxic. Erachter lagen twee hogere rotsen waar Poison en Venom op zouden kunnen liggen tijdens vergaderingen. "Achter deze rotsen zijn vele kamers, kies er daar maar een uit, let op dat deze nog niet bewoond is. Die kamer daar"en ze gebaarde naar de gang naast de rotsen "Is van mij en mijn jongen" legde ze uit. Nadat ze dit gezecht had sloeg ze met haar vleugels en sprong ze met behulp van de vleugelsslag op de voorste rots - die iets lager was dan de andere twee daarachter - en maakte het zich gemakkelijk op de vacht die erop lag. Ze verontstelde dat Venom en Poison hetzelfde zouden doen voor of nadat ze een kamer hadden uitgezocht.

Een ijselijke brul verstoorde de slaap van de immens grote draak, die in zijn grot lag te dutten. Hij lag half van de rots af, waar hij in slaap was gevallen. Bewoog hij dan zoveel in zijn slaap? Zu stond op en schudde de slaap uit zijn ogen. Toxic had gebruld, en haar brul klonk wel van heel dichtbij. Hij meende nog een echo te horen weerklinken in de grot. Hij rekte zich uit, samen met zijn vleugels. Een luide geeuw weerklonk vanuit zijn grot, Toxic zou hem wel hebben gehoord. Hij keek slaapdronken voor zich uit, niet beseffend dat de brul wat betekende. Water droop van de muren, her en der lagen de karkassen van dode dieren die hij zijn grot had ingesleurd en de schedels van de dieren hingen zorgvuldig aan een rechte wand van zijn grot. Hij zuchtte, geeuwde weer en liep toen langzaam zijn grot uit. Zijn lange staard kronkelde hem achterna. Hij knalde bijna tegen Toxic's rots aan, maar hij draaide zijn lichaam nog optijd weg. Toen hij iet of wat helderder zag, zag hij Toxic samen met een onbekende draak naast haar staan aan de ingang van de grot. Zu's neusgaten spreden zich en hij snoof lichtjes de geur van de onbekende draak op. Die was vrouwelijk, zag eruit zoals Toxic en droeg bijna de zelfde geur als Toxic. Hij trok zijn wenkbrauwen op en liep op het tweetal af. 'Dames.' zijn stem was kalm, bijna charmant toen hij het tweetal aansprak. Hij knikte naar Toxic.

Van ver hoorde hij de brul van Toxic. Iets verbaasd keek hij op vanaf het meer. Zijn poten stonden half in het water toen hij aan het drinken was. De brul van de NW-leidster kwam nogal onverwachts. Kort aarzelde hij of hij wel moest komen, misschien was het helemaal niet voor hem bedoeld maar als hij het goed had gehoord was het voor alle leden. Met tegenzin keek hij over het meer. Zonder het zelf in de gaten gehad te hebben was hij naar zijn ''geboorteplek'' gevlogen. Daar waar hij uit het ei kroop. Verbeten keek hij weg van de plaats en liep het water uit. Rustig klapte hij zijn vleugels uit en sloeg ze omhoog en omlaag. Snel steeg hij op, zijn poten kwamen van de grond en nam toen vaart. Al snel vloog hij hoog boven de hoogste boomtoppen die uit het bos staken. Achter zich werd het mensendorp een kleine bruine stip. Zijn gele ogen staarden naar de grond die nu verschillende kleuren groen gaven van het bos. De jonge draak zuchtte en sloeg regelmatig met zijn vleugels om op de lucht de blijven drijven en zich voort te duwen. Hij wist nog steeds niet wat er van hem verwacht werd behalve goed trainen en sterk worden. Curse zelf had in het begin ook niet helemaal geweten wat hij met hem moest. Aangezien hij dit jong níet in zijn bek mocht stoppen om hem vervolgens flink te kauwen en te slikken. Het beeld van een etende Curse kwam op in zijn netvlies en zijn maag rommelde wat. Nee echt een lekker gezicht was het niet, een vet hert leek hem een stuk lekkerder maar wie weet. Vlees was vlees.
Bij de ingang van de donkere grot daalde hij neer op de harde ondergrond. Zijn vleugels klapte weer in en werden beschermd door een laag zwarte egale schubben. Hij gaf zichzelf een kort moment om zijn nieuwe omgeving te bekijken. Bos achter hem, het meer waar hij over heen was gevlogen en iets waar walmen uit kwam. Dat deel moest hij maar is gaan verkennen, besloot hij voor later en liep toen de grotten in. De gang was donker maar zijn felle gele ogen gaven een lichte gloed af en hij had geen enkele moeite om te zien. De gang splitste al snel in twee en aarzelend bleef hij staan. Aarzelend maar zeker luisterde hij geconcentreerd. Uiteindelijk hoorde hij gestommel van de rechter kant. Rustig liep hij door en kwam uit in een grotere grot. Het was een grote ruimte, groot genoeg voor alle leden en meer. Verwonderd gaf hij zijn ogen de kost en zag toen Toxic, Zu en een vreemde draak. Hij knikte als begroeting en liet zijn kop wat zakken, al was hij zo wie zo al kleiner dan alle draken in de ruimte. 'Moest ik komen?' Vroeg hij toen meer gericht op Toxic. Hij was benieuwd wat er was gebeurd met Shadow maar hij geloofde niet dat zijn pleegvader dood was. Hij wou het zelf veels te graag doen.

De cannibaal van DW: Hij vloog met krachtige slagen over het donkere bos in het Night Warrior gebied. De grote, stekelige knots aan het uiteinde van zijn staart maakte duidelijk dat hij een geduchte tegenstander was. De littekens die over zijn lichaam verspreid waren lieten zien dat hij ervaren was op het gebied van vechten. Hij had vele gevechten gevoert tegen boze, volwassen draken die tot drie keer toe groter waren dan hijzelf. Aleen omdat hij eieren en jonge draakjes at. Ook Curse had de brul van Toxic gehoord en had zich richting de groepsgrot begeven. Hij zag Shakey net naar binnen gaan via een andere ingang. Hijzelf landde op het plateau voor de hoofdingang. Hij merkte naast natuurlijk Toxic, ook Zu op - die er altijd als eerste scheen te zijn - en een nieuwe draak die hij niet kende. Deze leek als twee druppels water op Toxic. Hij was er lichtelijk verbaasd over maar liet dat niet merken. Met een neutrale houding liep hij de grot binnen. Hij knikte naar Zu en groette Toxic: "Toxic, je brulde dus ik ben gekomen. Heb je een nieuwe aanwinst? Ze zou een zuster van je kunnen zijn" hij grijnsde en knipoogte naar de nieuweling waarna hij een plekje zocht en ging zitten. Op dat moment kwam Shakey binnen. Ook hij had de nieuwe draak snel door. Curse was nooit serieus uit op een partner, hij flirtte gewoon een beetje met ieder vrouwtje dat hij tegenkwam zonder er een serieuze zaak van te maken. Het ging hem meestal alleen om eieren of jonge draakjes en geen vrouwtje viel op een draak die jongen en eieren at. Voortplanting had dan toch geen nut aangezien hij de eieren hoogstwaarscheinlijk zou opeten. Hij was dan ook het soort dat eieren legde in het nest van een andere draak om het door een ander te laten opvoeden. Zoals een koekoek dat doet. Alleen zou een jong van een eierkraker de andere eieren in het nest niet wegduwen maar gewoon opeten. Bovendien zagen ze er altijd erg schattig en onschuldig uit waardoor volwassen draken het jong gemakkelijk zullen vergeven. Het was een manier van overleven.

Poison hoorde de woorden van Toxic en knikte. "Zo zit dat, in dat geval, zal ik ze niet inzetten..." sprak ze kalm. "Drakenmuggen, hoe kon ik die vergeten..." mompelde ze in zichzelf. Haar ogen gingen naar de hogere rotsen en naar de kamers van de leden. Ze keek weer naar Toxic en knikte kort als teken dat ze het begreep. Ze schoot richting de kamers en grijnsde. Snel en behendig zocht ze een kamer die nog niet bewoond was. Niet lang daarna kwam ze weer terug. Zag een van de rotsen en sprong er gemakkelijk op. Ze grijnsde en ging gemakkelijk zitten. Opnieuw zat ze met een nagel tussen haar tanden te wruniken en keek naar de drie leden die aankwamen. Haar ogen een beetje afstandelijk en gericht op Toxic. Ze slikte kort en zweeg. Haar net zo sarcastische houding tegenover toxic was verdwenen als sneeuw voor de zon en ze voelde een lichte nerveusheid opkomen. Ze probeerde dit echter te onderdrukken, nerveusheid was zwakte, en dat wilde ze alles behalve laten zien.

Zo snel als hij kon vloog hij dwars over het NW gebied. Hij vond dit altijd zo leuk, zo snel gaan. Alles onder hem vervaagde en alleen hij en de lucht waren er nog. Voorzichtig sloot hij zijn ogen en liet zijn vleugels stil. Door de snelheid bleef hij een stuk in de lucht hangen, maar na een tijdje moest hij weer wat bij slaan. Hij ademde diep in en opende zijn ogen. Hier moest het ergens zijn. De Night Warriors grot. Misery vertraagde en liet zijn blik over het landschap onder hem glijden. Er waren hier veel openingen van grotten. Voor Misery was het heel gewoon dat dit ontzaglijk grote gebied bij hun groep hoorde. Dat andere groepen dat niet hadden, dat wist hij nog niet echt. De brul van zijn moeder had hem hierheen gebracht. Haar geur drong zijn sterke neus al binnen. Langzaam begon hij de daling in te zetten. Hij snoof een beetje en zocht zo naar de goede ingang toen hij was geland. Heel even aarzelde hij, hij rook nog meer draken, maar niet degene die hij kende. Niet zijn broers en zusje, alleen zijn moeder en wat anderen die heel vaag ook zijn moeders geur bij zich droegen. Maar zijn moeder was daar ook, dus ze konden hem niets doen. Snel liep hij de ingang van de grot binnen en knipperde even met zijn ogen. Er waren vijf draken, een ervan zijn moeder. Ze stonden allemaal een beetje verspreidt over de grot. Allemaal hadden ze donkere, dreigende kleuren. Een ervan stond wat dichter bij zijn moeder. Ze was zwart en had blauwe accenten en leek een beetje op zijn moeder. Nieuwsgierig liep hij dichterbij. Een licht kuchje deed hun gesprek onderbreken. 'Hoi!' zei hij opgewekt, terwijl hij vrolijk naar zijn moeder keek. Daarna gleed zijn blik nieuwsgierig naar de nieuwe draak. Sommige anderen had hij wel eens voorbij zien komen in het gebied, maar deze was volkomen nieuw. 'Ehm..' begon hij, 'Ik ben Misery.'

Nog bijna voor ze was uitgesproken was Poison naar achteren geschoten. Het duurde niet lang voor ze terug was. Toxic moest daar een beetje van grinniken. De eerste die binnenkwam was Zu. Ze knikte terug naar hem en reageerde niet op zijn woord(en). Deze waren niet echt van belang. Curse was de volgende die binnenkwam, hij liet met zijn woorden merken dat hij meteen doorhad dat Poison nieuw was. Hij zei dat ze zusters zouden kunnen zijn. Ze zei er niets over omdat ze dat pas wou doen als iedereen er was. Shakey kwam bijna gelijk daarna binnen. Ze knikte toen hij vroeg of hij moest komen. Ze hield een sarcastishe opmerking voor zich. Shakey was nog jong, hij zou het nog wel leren. Niet veel later kwam een van haar eigen jongen binnen; Misery. Toxic grimasde toen Misery zich voorstelde. "Ik denk dat je dat beter formeel kan doen Mysery, de meeste leden kennen je nog niet." zei ze tegen haar. Ze hief haar kop en keek over de leden heen. Ze was tevreden over wat ze tot nu toe bij elkaar had. Ze verwachtte Race en de rest van haar jongen ieder moment. Toen ze wegging waren al haar jongen - op Rake na - in de grot geweest. Misschien waren ze wel binnen gebleven, als dat zo was dan konden ze ieder moment hier zijn. Het liefste zou ze Luna ook terugzien maar zij was er al zó lang niet dat ze het beter uit haar kop kon zetten. Ze zou niet alleen haar zusters aan de groep voorstellen. Ook zou ze haar jongen bekend maken als 'Jaris of Toran' en dat was een belangrijk iets. Haar zussen zouden 'Avalans' worden.

Van dieper in de grot, van de jongenkamers wel te verstaan, kwam een tevreden, zacht gensnurk. Het was sumu. Zoals zijn moeder had voorspeld was hij niet naar buiten gegaan. Maar lekker in zijn warme knuse nestje gebleven. De rest mocht doorweekt en half verzopen thuis komen voor zijn part, maar hij bleef lekker droog binnen. Verweg in zijn slaap hoorde hij voetstapen van buiten zijn droom waarin hij de wereld regeerde als een draak die zo groot was dat hij perongeluk een berg zou kunnen omstoten. Maar toen duuwde er iets zacht tegen hem,* hij deed alsof er nis was gebeeurd maar nu gebeurde het weer. Hij werd er door uit zijn slap gehaal en keek toen op in de groene ogen van zijn moeder. 'Mama, laat me liggen. ik had toch vrij vandaag?'Ze Sumu nog half ingedomeld. Toen legde hij zijn hoofd weer opgekruld tegen zijn lichaam en sloot zijn ogen. Maar veel zin had het nu niet meer, hij was alweer te wakker om terug in slaap te vallen. Dus bleef hij maar wat lui liggen.

*Mag ik dit zeggen anders verrander ik het wel.

Rake vloog wat nijdige terug naar het N.W gebeid, maar had ook een kleine grijns op zijn gezicht. Rake had die twee draken aardige op kast weten te jagen. Rake had het gevoeld alsof hij iets belangrijks ging missen als hij niet wat sneller ging vliegen. Rake zag een paar herten staan en brulde dreigend er naar, de herten keken verschrikt op en rende meteen weg. Rake lachte om de reactie van de herten en versnelde toen zijn snelheid met krachtige vleugels slagen maakte hij vaart en probeerde hij ook wat meer hoogte te winnen. Rake vond een goede luchtstroom die hem nog meer snelheid gaf en met de wind in zijn rug en met zijn vleugels uitgestrekt liet rake zich op de winde dragen. Af en toe klapperde Rake wat met zijn vleugels om in de luchtstroom te blijven en om er voor te zorgen dat hij niet langzamer ging. Rake ging steeds sneller dit voelde geweldige Rake had het idee dat hij nog nooit zo snel had gevlogen als nou. De bomen schoten onder hem vandaan en al snel kwam hij bij het bekende grond gebied van de NW. De brul van zijn moeder had hij niet gehoord, Rake besloot even bij de grot van de NW te kijken. Of er nog nieuws was of zo iets, misschien kon hij wat trainen met zijn zusje of broers. Met een behoorlijk tempo schoot rake over de donker bos en maakte Rake een ruim bocht naar links richting de grotten. Rake mindere langzaam zijn snelheid en de bergen kwamen al in zicht en de ingang naar de NW grotten. Met een krachtige landing stond Rake voor een van de ingangen, Rake snoof even om zich weer de weg te herinneren en rook teon de sterke geur van zijn moeder. Rake sloeg de middelste gang in toen hij daar de hoek om keek zag hij verschillende draken staan die lichtjes naar zijn moeder roken en vermengd met elkaar, de typische NW geur noemde Rake het. Rake zag dat er een bij een komst was. Rake knikte vriendelijk naar Shakey en naar keek nieuwsgierige naar de andere draken de grote zwarte draak had hij wel eens eerder gezien toen hij nog klein was. Zijn moeder zat op haar troon zag hij, Rake liep naar binnen en zag twee vreemde draken die op zijn moeder leken en ook een beetje haar geur mee droegen. Misschien zij het haar zusjes, Dacht rake. En dan was er nog een draak die hij niet kende hij was groen met grijs. Maar wist wie het was, dat moest vast Curse zijn de kannibaal, dacht Rake. Rake ging naast Misery staan en knikte haar toe en knikte daarna naar zijn moeder. Afwachten maar met een nieuwsgierige en vragende blik keek Rake nog eens naar de draken die er al waren en naar de twee draken die op Toxic leken en haar geur lichte mee droegen.

Ik doe wel lekker of ik het was >:)

Misery had naar zijn moeder geknikt en was op zoek gegaan naar zijn broers en zusje die misschien hier ergens in de grot ronddwaalden. Van uit een van de achterste kamers klonk zacht gesnurk. Zachtjes sloop hij er naar binnen en keek de ruimte rond. Daar lag Sumu, helemaal op gekruld en diep in slaap. Met een sluwe glimlach op zijn gezicht sloop hij dichterbij. Zachtjes duwde hij tegen hem aan. Hij reageerde niet. Misery duwde nog eens, maar dan wat harder. 'Mama, laat me liggen.' zei Sumu nu, 'Ik had toch vrij vandaag?' Inwendig lachte Misery. Sumu had zijn ogen nog steeds dicht, maar zijn lichaam was nu te actief om echt in slaap te zijn, dus Misery riep: 'Hee, luie slaapkop, je moet wakker worden!' En hij lachte om de eerdere reactie van zijn broer. Hij gaf hem nog een duw tegen zijn zij en wachtte tot hij op zou staan.

[inspiloos..]

De lucht boven het NW gebied was grauw en koud. De wind sneed door de bomen van het donkere bos. De mist-schorpioenen waren weggevlugt voor de Draken-muggen en de 'vrede' in het bos was hersteld. Een slachtoffer van de mist-schorpioenen was zwaar verwond. Over zijn flank zat een grote wonde, evenals op zijn arm en snuit. Straaltjes opgedroogd bloed liepen over zijn lichaam en brokkelde stukje bij beetje af terwijl hij verder probeerde te lopen naar de grot van zijn groep. Hij liep moeizaam, traag en mankend. Als die verdomde beesten nu terug zouden komen dan zou hij het niet meer overleven. Maar waar was Sombra? Sinds die ene long-draak in het bos die hen kwam redden had hij haar niet meer gezien. Hij was haar kwijtgeraakt. Toxic zou hem vermoorden, dacht hij. Hij was bang om naar de grot te gaan, maar als hij niet zou gaan zou hij het amper halen. Hij had haar dochter in gevaar gebracht, en hij was niet eens een biologische zoon van haar! Teleurgesteld schudde hij zijn hoofd terwijl hij verder door het rijk van de NW liep.

Eindelijk doemden de grotten voor zijn ogen op. De geur van de NW die hier ronddwarrelde was nu velen malen sterker. Met trage passen liet hij zijn poten neerkomen op de grond. De mossige ondergrond van het bos was nu vervangen door de harde grond van de rotsen. Het deed pijn, om op de stenen grond te lopen. Het brannde in zijn poten terwijl een hevige brul zijn oren bereikten. Ohnee, zijn moeder wou een bijeenkomst! Rhadamanth dook in elkaar. Nee, nee, nee! Zou ze het weten? Ging ze boos op hem zijn? Zijn pluimige staart die hij zonet nog even hoog kon ophouden viel nu dood neer op de grond en werd door Rhadamanth voort gesleept. Moeizaam liep hij wankelend naar de ingang van de roedel grot. Rhadamanth was sterk gegroeid en zijn eerst egaal groene huid vertoonden nu donkerder groene strepen. Een soort van tijgermotiefje. Hij hield halt en maakte een klagend geluid dat menig harten zou raken. Niet veel later werd het zwart voor zijn ogen en viel hij halfdood neer op de harde, koude ondergrond.

Rhadamanth was niet helemaal zichzelf meer geweest en hij was weggelopen. Ze was hem eerst achterna gestrompeld maar de groene kleuren van zijn huid waren een geworden met de kleuren van het bos en ze was hem kwijtgeraakt. Eenrt had ze geroepen maar toen dat een mistschorpioen naar haar toe had gelokt waar ze nog maar net aan ontsnapt was was ze opgehouden. Ze had een aantal keer gedacht hem te zien. Ze was niet gewond meer maar de genezing van de gebroken ribben had zo veel energie gevreten dat ze zwak en kwetsbaar was. Bovendien kon ze niet scherp zien.
Na een lange tijd rondgeslenterd te hebben nam ze evn rust. Ze was toen in slaap gevallen. Toen ze wakker werd zag ze weer scherp maar haar poten wilden niet echt meewerken. Het lopen was zwaar, alsof er lood aan haar klauwen zat. Plots voelde ze harde grond onder haar poten; ze was in de buurt van de grot. Vele geuren die allemaal op verschillende manieren overeen kwamen vertelden haar dat er veel Night Warriors in de buurt waren. Plots drong de geur van bloed haar neus binnen: De geur van Rhadamanths bloed! Een brul van haar moeder galmde over het gebied, het klonk dichtbij maar ze waagde het erop om het te negeren en eerst naar Rhadamanth op zoek te gaan. Ze dwond zichzelf de rotsen te beklimmen tot ze hem zag liggen: Hij lag nog net in de grot bij de hoofdingang. Plots deden haar poten niets meer om haar tegen te houden en in een flits was ze bij Rhadamanth 'Rhadamanth!' riep ze terwijl ze zich over hem heen boog. Ze negeerde alle leden die aanwezig waren. Zonder aan zichzelf te denken ging ze bij hem zitten en sloot ze haar ogen. Ze hief een voorpoot boven zijn gewonde flank. Ze dacht niet na bij wat ze deed. Haar poot begon te gloeien en vervolgens de randen van al Rhadamanths wonden. Langzaam groeiden deze dicht. Het was alsof de wonden wegbrandden. Toen iedere wond verdwenen was werd ze licht in haar hoofd. Ze zette wankelend haar poot weer neer en keek de grot rond. Iedere draak zag ze twee keer. Haar moeder zag ze zelfs vier keer! Op dat moment verloor ze haar bewustzijn.
Het was zeker dat ze genezende gaven had. Deze gingen helaas wel ten koste van haar eigen krachten en gezondheid. Ze was er ondertussen wel achter dat ze haar bewustzijn verloor als ze haar gave gebruikte. Bij het zien van Rhadamanth in levensgevaar twijfelde ze geen seconde om hem te genezen. Het was alsof iets haar had overgenomen. Ze hoorde vage stemmen op de achtergrond. Alsof er draken heel ver weg aan het praten waren. Zou ze dit wel overleven? Ze had op een moment dat ze zelf al zwak was een grote wond ten koste van haar eigen gezondheid genezen. Dit kon wel eens te veel voor haar zijn.

(ik ga niet dood hoor, maar wel bijna XP)

Poison's haar ogen keken kalm naar Toxic en keek even rond. Ze zag haarzelf hier wel zitten en wonen. Normaal was ze altijd op pad, reizend. En zo af en toe wat zieltjes stelen. Maar verder deed ze niets. Dat ze nu wat minder zielen had vond ze geen ramp. Het was gewoon handig dat ze de zielen kon oproepen maar hoe meer des te zwakker ze waren. Ze vond het niet zo'n ramp meer. 100 waren genoeg vond ze zelf. Kalm gleden haar ogen naar de paarse draak die ineens kuchte. Een klein glimlachje speelde op haar gezicht. "Aangenaam Misery, mijn naam is Poison..." sprak ze kalm. Ze zag niet dat het de jong van Toxic was, maar ze zag wel dat deze jong was. En een jong in de groep van de Night Warriors was iets waar ze maar wat graag aardig tegen deed. Ze was rond de leeftijd van Toxic en zelf net zo in staat kinderen te krijgen. Maar nog nooit had ze echt aan jongen gedacht, laat staan een partner. Zelf keek ze naar het paarse draak. Haar ogen stonden vriendelijk. Heel wat anders dan toen ze Toxic voor het eerst zag. "Zeg eens, mag je zo alleen rondzwerven zonder je moeder. Niet dat ik je onderschat, maar er blijven drakenjagers overal op de loer..." sprak ze grinnikend.

Hij zuchtte hoofdschuddend toen Sumu gewoon weer doorsliep. Niks te doen dus hier.. Langzaam liep hij weer terug en keek naar de zwart met blauwe draak. 'Aangenaam Misery, mijn naam is Poison..' de kalme stem bereikte zijn oren en deed hem naar haar op kijken. Hij glimlachte. Met een paar stappen stond hij wat dichter bij haar en keek haar aan. 'Zeg eens,' begon ze, 'mag je zo alleen rondzwerven zonder je moeder. Niet dat ik je onderschat, maar er blijven drakenjagers overal op de loer..' ze grinnikte er een beetje bij. Misery keek een beetje onverschillig, 'En dan als ik groot ben nog steeds aan mijn moeders handje lopen zeker?' zei hij met lichte spot in zijn stem, 'Anders leer ik nooit met zulke mensen om te gaan.' ook hij grinnikte een beetje. Zijn blik gleed een beetje naar zijn moeder. Pioson wist duidelijk niet dat Toxic zijn moeder was en hij besloot een spelletje met haar te spelen.

Toxic grinnikte zachtjes omdat Poison niet doorhad dat dat ze tegen de zoon van haar zus sprak. Misery leek het wel leuk te vinden dus liet Toxic hem zijn gang gaan. Plots hoorde ze een geluid bij de ingang. Eerst dacht ze dat het Race was. Maar toen ze haar nek strekte zag ze dat het Rhadamanth was. Ze schrok toen hij door zijn poten zakte. Het geluid dat hij maakte waarschuwde haar meer dan genoeg. Ze stond op, net toen ze wou vragen wie of wat dit hem had aangedaan kwam Sombra aangestrompeld. Ze was wat verbaasd over haar actie al was dit niet aan haar te zien. Snel sprong ze van de rots en liep ze naar de twee toe. Sombra begon een proces dat Toxic niet bekend voorkwam. Ze keek toe en begreep ineens wat ze aan het doen was: Ze genas hem! Sombra had genezende krachten! Ze glimlachte en wou Sombra bedanken toen ze ineens neerging. De koude hand van angst sloot zich om haar kloppende hart. Ze kwam dichterbij en vervloekte zichzelf dat ze nog geen Ceratos had. "Sombra" zei ze bezorgt. Sombra was haar dichter en ze leek er slecht aan toe. Een nachtmerrie voor iedere moeder die haar jongen liefheeft. Ze bekeek de twee. Sombra ademde nog dus ze was niet dood. Maar ze wist niet voor hoelang. "Zu, Rake, Curse!" ze had haar stem verheven. "Breng hen naar binnen. Ze zijn er slecht aan toe!" Toxic was sterk maar Sombra en Rhadamanth waren te zwaar voor haar om te tillen of naar binnen te slepen. Ze had het recht als leider orders uit te delen en dit was een dringende situatie. Ze was gedeeltelijk ook tevreden: Ze hadden de grot gehaald terwijl ze er zo slecht aan toe waren! Dat onderstreepte hun kracht en uithoudingsvermogen. Ze waren geschikte leden. Ze wist nu wel welke rang Sombra zou krijgen.

Sumu werd wakker geschreewd door zijn moeder die naar zijn broer en twe andere draken riep. Versuft stond hij op uit zijn nest en liep naar zijn moeder. Hij begreep niet zo goed wat er aan de hand was en keek vragend naar zijn moeder. Toen keek hij naar zijn zusje en het groene draakje die daar maar lagen. Eerst wilde hij gaan kijken wat er was, maar hij bedacht zich net voor hij die paar meter wilde afleggen dat hij eigelijk maar in de weg zou lopen. Dus stapte hij weer terug waardoor hij perongeluk zachtjes tegen zijn moeder opbotste en keek een beetje beschaamd op. HIj was de kleinste van de hoop en nog altijd een beetje kleiner dan zijn moeder.

Geen inspi