Kijken naar de zon en de wolken.

Ze trok over de bergen. Ze was al een paar dagen in de stad, daar had ze afgesproken met Raffin. Maar ze kon niet tegen de drukte en verbleef iedere dag in de bergen. Ze sloeg net de hoek om van een puntige rots en had toen het genoegen twee mooie draken te ontmoeten. De zon ging al onder dus ze zou hier ongeveer dan maar overnachten. Het zou toch nog tijden duren voordat Raffin in de stad was, ze had gehoord dat hij zijn paard kwijt was geraakt aan een draak. Ze liep in de richting van de twee draken en bleef net buiten hun gezichtsveld staan. Een conversatie tussen draken was altijd mooi om te horen.

Oke, het begon haar nu een beetje te heet onder de voeten te worden. Er werd een stuk uit de bergwand gevreten waar zij achter stond. Ze wachtte tot het stuk was uitgesist en kwam toen aangelopen naar de twee draken. Ze keek geamuseerd naar de draak die het zuur had gespuwt. "Was dat op mij gericht vrouwe?" Vroeg ze glimlachend.

Op haar beurt was zij weer verbaast over de vijandigheid die de draak scheen uit te stralen? Misschien had de draak het niet zo op mensen. Ze had hun gesprek gehoord, zou ze ook haar gedachte kunnen lezen? Had ze ooit wel eens mensen gezien? Ze wist de antwoorde niet. "Ik wens u geen kwaad toe vrouwe. Maar wens wel te weten waarom u dat mij wel toewenst." Merkte ze verbaast op. Ze wist niet of de andere draak net zo over haar dacht, maar als dat wel het geval was moest ze maar omkeren en ergens anders kamp opslaan.

"Waarom dat?" Vroeg ze verbaast. Het antwoord was dus ja, ze kon haar gedachte lezen. Ze wist dat er een aantal barbaren waren onder haar soort, maar ook degene die streefden naar goedheid. En waren er onder alle soorten niet dat soort gevallen? "En zelfs dan zie ik niet wat ik u heb aangedaan. Een soort is een soort, en een mens is een mens. Veroordeelt u mij niet vanwege de daden van een ander van mijn soort." Zei ze verwondert.

Ze glimlachtte naar Horus. Dat was waar ook, ze had hem eerder gezien! Bij het meer, was hij neergestreken omdat hij zin had in een praatje. Ze had hem al een heel aparte draak gevonden en nu wist ze dat zeker. In tegenstelling tot veel draken was hij altijd vriendelijk tegen mensen, heel sympathiek. "Als u mij niet gelooft, gelooft u dan úw soortgenoot. Ik meen geen kwaad." Zei ze rustig.

De schemering viel en vroeg of laat moest ze toch eens een kamp opzetten om te gaan slapen. Ze had geen idee wat ze de draak had misdaan dat ze zo deed, of wat iemand anders had gedaan. Maar ze ging er niet verder op in, daar kon ze toch niets mee. Ze ging zitten en wendde zich tot Horus. "Heer Horus, heeft u een vriend van mij gezien? Hij valt behoorlijk op met een witte huid." Zei ze en ze keek hem vragend aan.

(de mens )

"Nee dat denk ik ook niet nee." Verdorie! En ze wilde Raffin nog wel zo graag zien!Ze keek naar de steeds donkerder wordende hemel. En dit keer had het niks te maken met de gave van Horus, maar gewoon met het feit dat het snel donker werd en dat ze echt ergens moest gaan overnachten. Nou ja, dat was geen probleem. Ze moest alleen een windstille plek vinden, anders werd ze ziek. Ze keek op naar de draak. "Dat zou ik erg appriciëren." Zei ze oprecht. Ze was blij dat de draak haar vijandig schild een beetje liet zakken. Ze verwachtte niet van haar dat ze gelijk zo zou doen als Horus, maar dit was al heel wat.