De weg naar avontuur...?

Boos stampte ze terug naar haar krukje. Loop niet zo in de weg, lieverd had haar pa naar haar geroepen toen ze bijna een rol met lappen omsloeg. Hallo! Hoe kon ze hun de ruimte geven als ze niet de kans kreeg om weg te mogen. Met een plof en een chagerijnig hoofd ging ze op het krukje zitten. Ze trok haar benen op en sloeg haar armen boos over elkaar. Met een boze blik keek ze door het gordijn dat half open stond naar de buitenwereld aan de andere kant van de kraam van haar pa. Er stonden alweer genoeg mensen voor de kraam, zelfs op dit vroege tijdstip. Haar pa en Marijke - die nieuwe vriendin van haar vader - stonden druk de klanten te voorzien van antwoorden, stof en hun aangekochte waarden. Geïrriteerd trok ze het gordijn dicht en draaide zich om. Ze móest gewoon iets te doen vinden! Ze keek even door de tent heen en haar ogen vielen op haar werp messen - die ze even had afgedaan. Aangezien haar vader het niet fijn vond dat ze met die dingen achter de kraam liep - en krakemikkige boog. Ze kon even rond gaan kijken of ze iets beters kon vinden. Ze zou niet te ver weg gaan, nam ze zichzelf voor en greep een zakje met geld mee die ze aan de riem om haar heupen - die ze standaard droeg - ging naast het andere kleine zakje. Ze gluurde even om het gordijn heen en zag dat haar pa druk bezig was. Ze glimlachte en verdween soepeltjes en zachtjes als een muis bij de achterkant van de tent. Gelukzalig keek ze naar de vroege ochtend drukte op de markt en begon te lopen. Ze zou vast wel leuke kraampjes - en hopelijk mensen - tegen komen. Ze zetten een rustig tempo in en liep de menigte door met haar ogen zoekend naar iets wat haar aandacht waard was.

Twijfelend liet ze haar vingertoppen over een marmeren beeldje heen glijden. Het was glad en voelde zeker niet onprettig aan. En de vormen van het beeldje waren werkelijk prachtig... vonden anderen misschien. Haar smaak was het niet. Erg artistiek was het weliswaar zeker te noemen. Twee vleugels en een kop waren nog net te onderscheiden in het gebroken wit van het marmer. Wat maakte haar eigelijk ook aan het twijfelen om het te kopen? Ze deed het toch niet. Niet omdat het lelijk was - al was het dat misschien wel - maar omdat ze het onmogelijk mee kon sjouwen in haar rugzakje zonder dat het zou breken. Maar goed. Ze wende haar blik weer af van het beeldje, waarna deze meteen de vragende ogen van de verkoper ontmoette. Hij, en zijn twee kraamhulpjes, keken haar op een angstaanjagende maar tegelijk hopende manier aan. De ogen van de buitenlandse verkopers deden haar denken aan de ogen van een hond. Bruin en met een zielig sprankeltje erin verborgen. Blijkbaar hadden ze al gemerkt - en terecht - dat ze geen arme bedelaar was. Toch schoot haar blik snel naar het prijskaartje wat ervoor lag. Vijfhonderd goudstukken? Voor een beeldje wat niet eens op een draak leek? Met nog steeds wat grote ogen keek ze terug naar de verkopers. De man voor haar had zijn mond echter al open gedaan. 'Eh, mejufrouw? Is het wat?' Enkel de mond had bewogen, zijn verdere houding of gezichtsuitdrukking was hetzelfde gebleven. Jade zette een misschien nogal wat té neppe glimlach op. 'Éhnee, ik kijk nog even verder.' Waarna ze zich met een ruk omdraaide. Ze had misschien veel geld, maar voor een bééldje... vijfhonderd goudstukken? Wie deed dat nou?
Nog steeds met een geschokt gezicht liep ze - mensen ontwijkend - terug naar het punt waar Laurens op haar wachtte. Terwijl ze zijn koala grijze ogen ontmoette bedacht ze dat hij zich misschien af zou vragen waarom haar eigen ogen zo groot stonden. 'Heu.. ja. Afzetters, die verkopers.' Met redelijke moeite kreeg ze haar gezicht uiteindelijk weer in de plooi; haar heldere blauwe ogen stonden in ieder geval weer opgewekt genoeg voor haar doen.

Hij stond stil, dood stil, en zijn blik stond scherp gericht op een meisje van zo’n 14 jaren jong. Met een stinkjaloerse blik bleef deze op haar gericht. Hij had geen oog meer voor andere mensen die langs hem heen liepen. Sommige botsten zeer onhandig tegen hem op en boden hun excuses aan, maar deze negeerde hij hartgrondig. Ook al deed hij het niet perse expres, hij had het nauwelijks door. Zijn blik zat vastgelijmd aan het meisje wat een stukje verder op bij het kraampje van haar ouders zat. Op een krukje en een dik boek in haar handen. Afgunstig keek hij toe hoe haar blik soepeltjes over de regels heen gleed en de informatie, die er blijkbaar stond, in zich opnam. Ondanks dat het nog zo’n drie seconde zeer lastig had geleken om zijn blik ergens anders op te richtten, keek hij nu met een ruk op en staarde nietsziend naar een kraampje aan de overkant alsof hem dat zeer boeide. Het meisje met het boek had naar hem opgekeken hem gezien, om vervolgens met een zenuwachtige glimlach en een giechel, hij kon zwéren dat er een giechel was!, weg te kijken en met rode wangen zich weer in het boek te verdiepen. Nu stond hij daar met een ongemakkelijk gevoel, duidelijk betrapt en verkeerd geïnterpreteerd. Hij draaide iets weg en richtte zijn blik opzij, precies op het moment dat Jade van die kant aan kwam lopen. Gelijk vergat hij zijn onbenullige akkefietje weer en haalde een lichte glimlach te voorschijn bij het zien van haar. Iets vragend trok hij een wenkbrauw op toen hij haar blik zag, maar deze ontspande alweer bij haar woorden. ‘Je kent ’t wel.’ Beaamde hij haar luchtig, en een lichte grijns maakte plaats die heel zijn gezicht deed oplichten. Samen liep hij weer met haar verder, door de altijd tegenstromende massa leek het wel. ‘Zo vinden we het nooit,’ Mopperde hij knorrig, doelend op het kraampje waar hij wilde kopen wat hij nodig had.

Genietend van de mensenmassa had ze er een snelle, soepele pas ingezet. Ze was al meerde malen nagestaard door jonge mannen achter kraampjes terwijl ze door de drukte heen liep. Ze wist dat het door haar exotische kleding kwam, de kleding smaak had ze van haar moeder geërfd. Haar moeder had altijd gezegt dat je de mooie delen van je lichaam en gezicht niet te weinig aandacht moest geven. Ze had haar goedgevormde, slanke lichaam van haar moeders kant geërft, dus haar moeder har haar goed geleerd er mee om te gaan. Haar t-shirt en broek zaten lichtelijk strak, en liet alles goed uitkomen. Automatisch had ze haar schouders naar achter gedraaid en haar kin lichtjes opgeheven. Met sierlijke passen liep ze rustig door. Bij de tweede jongenman draaide ze haar hoofd en glimlachte lichtjes een stralende glimlach naar hem, en meteen zag ze zijn wangen rooder kleuren. Een beetje verbaasd door het effect liep ze door. Meestal had haar glimlach wel zo'n effect, alleen niet zo snel. Terwijl ze doorliep draaide ze haar hoofd en keek terug naar het kraampje. De jongen stond schaapachtig met zijn hand in zijn haar, en ze zag dat hij werd uitgelachen door een andere man die er stond. Een beetje grijnzend keek ze het tafreel na. Op dat moment voelde ze haar voet achter een losse steen haken en draaide haar hoofd met een ruk om. Nog voordat ze haar evenwicht verloor zag ze de jongen die in haar richting kwam. Toen zag ze alleen zijn borst dichterbij komen, terwijl ze met een klein gilletje voorover viel. In een pogin haar val te breken wierp ze haar armen naar voren. Ze voelde het lichaam van de jongen tussen haar armen, en sloeg ze automatisch om zijn nek. Nog steeds werd haar val niet helemaal gebroken, en haar hoofd draaide licht naar links. Ze zag de stenen grond van de enorme stad nog steeds dichterbij komen. Toen met een ruk hing ze stil. Ze draaide verbaasd haar hoofd en keek in twee grote, grijze ogen. Even stokte haar adem en merkte ze niet dat ze haar armen nog steeds om zijn nek had. Zijn zwarte haar zat warrig, wat ze alleen maar vanuit haar ooghoeken zag. Zijn ogen hielde haar vast, zonder dat ze dat wilde. Ze had haar ene hand in zijn nek liggen, en haar andere hand had in haar reflex, zijn oude, stoffige t-shirt in haar vuist geklemd. Haar lichaam was bevroren, en ze bleef hem even aanstaren.

Zijn blik viel op een kraampje die vol stond met verschillende potjes. De kleuren en vormen liepen vreselijk uit een, maar dat gaf het juist een speels effect, individueel waren ze waarschijnlijk saai. Maar in het geheel gaf het een vrolijke aanblik en een lichte glimlach kwam dan ook tevoorschijn. ‘Kijk,’ Achteloos tilde hij zijn hand op en wees in de richting van het vrolijkuitziende kraampje, om te laten zien aan Jade.
Terwijl zijn arm nog in de lucht hing knalde hij opeens tegen iets hards op, met opengesperde ogen draaide hij zijn hoofd en keek stom verbaasd naar beneden. Het duurde een fractie van een seconde voordat het doordrong wat er gebeurde en als reflex sloeg hij zijn armen om de middel van het meisje wat nu met een te hoge snelheid naar de stoep afsuisde. Simpel als het leek voor hem trok hij haar weer overeind, maar al zijn bewegingen werden abrupt afgestopt toen hij opeens recht in de ogen van het meisje keek wat naar hem opkeek. Het moment dat ze elkaar aankeken leek opeens in slow motion te gaan, en het duurde dan ook veels te lang in zijn ogen. Maar háár ogen hadden een bepaalde aantrekkingskracht die hem niet beviel. Zijn blik bleef er maar in hangen, ze hadden een soort diepte die hem dwongen de bodem te vinden. Maar terwijl hij keek, bleek deze oneindig te zijn. ‘Gaat het?’ De woorden kwamen er uit op een manier die hem niet beviel. Hij schonk te veel aandacht aan haar, hij kende haar geen eens? En het was helemaal niet zijn bedoeling geweest om het te vragen. De woorden leken gesproken door heel iemand anders.
Met een ruk haalde hij zichzelf weer uit de trance. Opeens deed een ongemakkelijk gevoel hem beseffen hoe hij er bij stond. Hij trok het meisje in zijn armen nog iets op, waardoor haar rug iets holde maar ze uiteindelijk weer op haar eigen voeten stond. Vervolgens haalde hij zijn armen rond haar middel vandaan toen hij eenmaal zeker wist dat ze haar evenwicht weer teruggevonden had Hij keek haar aan en nu pas bleek hij te zien dat het geen meisje was, maar, net als Jade, een jonge vrouw, van zijn leeftijd schatte hij. Hij nam nu niet alleen de tijd voor heer diepe, blauwe ogen maar ook haar exotische uiterlijk en zwarte haren leken hem opeens op te vallen. Hij haalde een lichte, maar vriendelijke glimlach tevoorschijn terwijl hij haar aankeek. ‘Mijn excuses voor mijn onoplettendheid.’ Zei hij als een nette heer van adellijke afkomst, wat behoorlijk tegenstrijdig was met zijn kledingstijl.

Met een lichte grijns om haar lippen keek ze terug naar Laurens. 'Inderdaad, je kent 't wel.' De geschoktheid was alweer gedeeltelijk weggevaagd, evenals de daarbijbehorende blik. Ergens in haar achterhoofd probeerde ze nog te ontkennen dat hij misschien wel de reden daarvoor was, maar aangezien dit niet lukte veranderde ze van tactiek door zich te concentreren op de markt. Het was werkelijk ongelófelijk druk. En door alle verschillende stemmen door elkaar heen kon ze Laurens zelfs met énige moeite nog maar net verstaan. Ze ging er vanuit dat het ging over het koordje. Het onmisbare touwtje voor op een boog. Zonder dat ding konden ze tenslotte die wedenschap niet houden. Haar grijns verbrede zich wat toen haar gedachten die wending namen. Jade volgde Laurens' blik toen hij het één lettergrepige woord uitsprak; Kijk. Als vanzelf volgde ze zijn blik wat uitkwam op een vrolijk kraampje waarop allemaal verschillende potjes uitgestald stonden. Het verschil was enorm. Er waren enkele zo groot als een bovenlichaam [die stonden dan ook op de grond. Blijkbaar was de kraam niet sterk genoeg om het omhulsel + misschien de inhoud niet te dragen], maar ook een aantal niet breder dan je pink. Gefascineerd boog ze wat voorover om een klein minipotje nader te bekijken. Het was ongelovig hoe net zo klein de mini symbolen die er in gegraveerd stonden waren...- Ze werd echter uit haar gedachten gerukt toen er een overslaande gil haar oren binnen drong. Hoog, meisjesachtig, en daarna de stem van Laurens. Met een licht verbaasde uitdrukking op haar gezicht draaide ze zich om. Vreemd genoeg kon ze het érgens niet hebben dat hij zo reageerde. Kort kneep ze haar ogen samen, om ze daarna hun oorspronkelijke positie terug te geven. Het ergste was nog wel dat het meisje niet lelijk was. Ze had lang zwart haar en donkerblauwe ogen. Ergens - alweer - in haar achterhoofd gromde er wat. Het was totaal tegen haar principes, en dat kon ze niet hebben. Wat betekende Laurens nou eigelijk voor haar? Als het goed was niets, maar de onzekerheid sloeg toe. Evenals de jaloezie. Al was dat niet rechtstreeks van haar gezicht af te lezen. Haar blik gleed van het meisje weer naar Laurens die nu als een echte heer sprak. Ondanks anders kon ze alweer een grijns niet onderdrukken. De glimlach die hij opzette deed haar pijn. Misschien omdat het niet op haar gericht was? Het kan niet altijd om jou gaan. Drong er door haar hoofd, en ze was het met het stemmetje eens. Zo onopvallend mogelijk liep ze dichter naar de twee toe en herhaalde ze Laurens' woorden met een glimlach. 'Gaat het?' Of het gemeend was was een ander verhaal.

Zijn armen hadden zich om haar middel gewikkeld als een valnet. Nog steeds keek ze in zijn grijze ogen, die nu verrast en bezorgt stonden. Ze wist niet hoe lang ze daar hing, maar voor haar kon het eeuwig duren. Met een schok kwam werd ze wakker, toen hij zijn kracht op zijn armen vergrote en haar lichaam op deed tillen. Ze kon het niet helpen dat ze gewoon voelde dat zijn armen goed gespierd waren, wat je niet zou denken als je hem zou zien. Naja, ze had tot nu toe alleen naar zijn gezicht zitten staren, dus zij kon dat ook niet echt weten. Meteen kwam de vraag in haar hoofd, hoe hij dat soort armen had gekregen. Misschien was hij wel een ster in zwaardvechten. Misschien was hij wel een onder die haveloze kleding een vermomde prins, die een tijdje afstand wilde doen van zijn zware bestaan. Ze knipperde een paar keer met haar ogen om haar gedroom aan de kant te zetten. Haar moeder had haar niet zo veel sprookjes moeten vertellen. Zonder dat ze het had gemerkt stond ze weer op haar benen, maar haar handen lagen nog steeds lichtjes om zijn nek. Zijn vraag deed haar verbaasd opkijken, weer tot leven brengen en haar armen vlucht terugtrekken. 'uhm... ja het gaat wel. Dank je,' zei ze met een heldere stem. Bij het laatste zette ze een lichte glimlach op, en keek hem diep in zijn ogen. Ze zag zijn ogen een fractie in de haren staren, en toen zenuwachtig naar opzij gaan. Haar ogen volgde zijn blik en zag het meisje naast hem staan die nu ook vroeg of het ging. Haar ogen vernouwde zich lichtjes bij het aanblik van de jonge vrouw aan zijn zijde. Fijn, had ze een prins gevonden, had die zijn geliefde bediende mee genomen. Of geliefde, of partner in zijn kwaadaardige plannen. Hij kon ook wel een beruchte bandiet zijn. Hmm, dan werd hij zeker gezocht omdat hij zo leuk was. Ze toverde weer een - wat minder gemeende - glimlach op haar mond en keek naar de vrouw en antwoorde lichtjes met een 'Ja, het gaat wel,' en bekeek haar toen onopvallend. Ze was mooi, dat moest ze toegeven. Op een andere manier mooi dan zij, aangezien zij geen buitelands bloed had. Snel richte ze haar blik weer op de jongen en keek hem aan. Met een nonchelant (weet niet hoe je het schrijft) gebaar haalde ze haar zwarte, lange haar uit haar gezicht en stopte het sierlijk achter haar oren. 'Sorry voor deze botsing. Mijn naam is Rosemarijn, jij mag Roos zeggen,' zei ze vrolijk en wende speels haar blik even af. Toen ze opkeek ging haar blik snel even naar de jonge vrouw naast hem. 'Hallo,' zei ze vriendlijk, maar minder verwelkomend. Ze keek verbaast op toen ze de jongen hoorde praten en beantwoorde zijn glimlach met eentje vanuit haar kant. Ze probeerde een gegiechel binnen te houden terwijl ze sprak. 'Het is niet jou fout. Ik keek niet voor mij uit,' beantwoorde ze vriendelijk, verbaasd door wat hij zei. 'Ik heb je hopelijk niet bezeert, toch?' vroeg ze met een glimlach, die meer inhield dan alleen een excuus. Ze bleef hem rustig aankijken, en besteede eigenlijk geen aandacht aan de vrouw naast hem.

Nu hij zijn handen terug had voelde hij zich opeens opvallend klunnelig, maar hij besloot hier zo min mogelijk aandacht aan te besteden. 'Mooizo.' Antwoorde hij plat, iets zachter sprak hij nu als de eerste keer. Hij schudde een keer lichtjes met zijn hoofd om de haren uit zijn ogen te krijgen en keek weer naar de jonge vrouw die voor hem stond. Als hij Jade niet had gekend wist hij zeker dat hij naar haar op een geheel andere manier had bekeken. Dan had hij zichzelf in de handjes geknepen in plaats van dat hij nu zo luchtig met haar om kon gaan. Hij wist het en het verbaasde hem, een klein beetje dan. Heel klein beetje. 'Roos,' Herhaalde hij met een lícht knikje ter ‘begroeting’. ‘Mijn naam is Laurens..’ Je kon de twijfel bij het laatste woord horen, alsof hij meer had willen zeggen maar toch niet deed. Zijn blik schoot opzij naar Jade toen Roos haar begroette, en voor het eerst keek hij weer naar Jade sinds dat hij Roos had gezien. Maar dat was het ook dan, zijn blik werd gelijk weer teruggetrokken naar Roos. Dit enkel omdat het beleefder was, hij was in gesprek met Roos, niet met Jade. Eén van de vaste regels waarmee hij opgegroeid was; Iemand aankijken waarmee je praat. Zijn blik volgde haar bewegingen, de hand die soepeltjes langs haar wang streek om de haren weg te vegen. Na haar korte, maar gracieuze, handeling keek hij haar weer aan. Zijn mondhoeken trilden lichtjes en kort, een glimlach kon hij nog net onderdrukken. Als Jáde deze vraag aan hem gesteld had, hij wist het zeker, dan had hij hartstochtelijk geklaagd dat hij zijn duim bezeert had. Maar bij Roos hield hij zich netjes in, van Roos hoefde hij geen kusje op zijn duim. ‘Natuurlijk niet,’ Antwoordde hij nu weer met een gemeende glimlach richting Roos. ‘Maar geef jezelf niet de schuld,’ De woorden flapten eruit zonder dat hij ze eerst bedacht had, ‘Ik zelf keek ook niet uit.’ En weer kwamen de woorden er op een ‘charmantere’ manier uit dan dat de bedoeling was geweest. ‘Ik hoop niet dat jíj je hebt bezeert?’ En weer klonken de woorden op een manier alsof hij te veel aandacht aan haar besteedde, vond hij.

Jajaja, heel veel woorden

Lichtelijk verbaast en misschien ook wel geërgerd haalde ze haar wenkbrauwen een klein stukje omhoog. Wat een ouwe vrijster, schoot er door haar hoofd. Wat in gódsnaam bezielde het haar om hem te vragen of het ging? Stel je voor dat hij een schrámmetje opliep, dwaalde er in een sarcastische vorm haar gedachten binnen. 'Haai, Roos.' Klonk er plotseling uit haar mond als antwoord op haar snelle, ongeïnteresseerde "hallo". Ze had niet echt beseft dat ze plannen maakte om het te zeggen. Eigelijk was het er gewoon uitgefloept, en het voelde goed om "Roos" te zeggen terwijl eigelijk alleen Laurens daar de toestemming voor had gekregen. Het ergste vond ze nog wel dat Laurens deed alsof het misschien toch wel zíjn fout was geweest, terwijl dat kind toch echt over haar éigen poten kukelde. Het arme kind. De korte blik die Laurens op haar richtte was ergerlijk kort. Veels te kort. Het klopte niet dat het zo kort was. Waarom konden ze niet gewoon dit kind hier laten en gewoon de markt verder onveilig maken met het zoeken naar Laurens' koordje? De grom in haar hoofd werd luider. [Had ze die altijd al gehad?] Waarom sprak hij zo tegen haar? Zo.. zo charmant? Alsof hij de volgende dag al een aanzoek zou doen. 'Óke,' besloot ze nu met een aandacht tekort gevoel - ze kon het niet helpen. 'Het is niemands schuld, laten we het daar over eens zijn.' Haar blik verried niets. De glimlach, haar blauwe ogen. Het verbaasde haar hoe koeltjes ze erop reageerde terwijl haar gedachten van de ene plek naar de andere plek sjeesde. 'Laten we verder naar jou koordje zoeken voordat we hier rond middernacht nog staan te discussiëren wiens schuld het was.' Haar stem klonk verdacht vriendelijk terwijl ze een overdreven glimlach op Roos wierp met ogen die een zeer tegenstrijdige blik bevatte.

Ze glimlachte vrolijk toen hij zijn naam zei. 'Laurens,' herhaalde ze voor zichzelf. 'Mooie naam,' zei ze vrolijk en haar blik ging even snel naar de vrouw naast hem. Ze grinnikte zachtjes toen ze zijn verontschuldiging hoorde, over de botsing. 'Nee, echt. Het was mij...' wilde ze haar zin afmaken toen de stem van de andere vrouw er door heen ging. Een beetje van haar stuk gebracht keek ze haar aan. De toon waarop ze het zei had iets, maar ze kon het niet helemaal thuis brengen. Ze keek haar schuin aan, afvragend wat haar dwars zat. Toen keerde haar blik weer terug naar Laurens. 'Nee, mijn pijn is uitgebleven door jou redding. Bedankt voor het opvangen,' zei ze weer glimlachend, en keek hem vrolijk aan. Toen ze de rest van de opmerking van de vrouw hoorde keek ze op. Meteen gingen haar gedachtes werken, en legte de link tussen de zoektocht naar het koordje tussen zijn gespierde armen die ze had gevoeld. Misschien was het een boogschutter. Haar blik lichte op bij een andere gedachte. Haar vader had goeie banden met andere handelaren, en zo ook met de wapenhandelaars. Ze keek van de een naar de ander voordat ze haar gedachtes uitsprak. 'Bedoel je soms een koordje voor een boog? Ik kan je daar mee helpen, aangezien de goeie onder de koorden moeilijk te vinden zijn. Mijn vader is handelaar in stoffen, ik kan je naar de juiste mensen brengen,' riep ze bijna vrolijk uit. Heerlijk, een smoes om haar redder beter te leren kennen. De drang om alles over hem te weten te komen werd groter hoe langer ze tegenover hem stond. Nog voordat ze zijn antwoord afwachte lachte ze breed naar hem en deed een stap naar voren. Ze pakte hem bij zijn onderarm, en haar hand gleed langs zijn arm naar beneden. Ze greep zijn hand en draaide zich lachend om. Ze zette een paar stapen, hem mee trekkend tussen de mensen door. Toen bedacht ze zich dat de vrouw er ook nog was, en aangezien ze goed was opgevoed draaide ze zich snel om waardoor ze weer bijna tegen Laurens aan liep. Ze glimlachte schaapachtig en keek hem even aan. 'Wat is jou naam eigenlijk?' zei ze ter beleeftheid tegen de vrouw. Het was wel zo handig dat ze de naam wist van de bediende/geliefde/partner in crime van haar 'prins-achtig-iemand'. Dan wist ze waar ze aan toe was. Ze draaide haar hoofd om bij een schreeuw achter haar. Ze zag de menigte in beweging komen en een paar slecht geklede kinderen langs hun schieten. Een van de kinderen kwam met een dreun tegen hun aan, en ze belande weer met een knal tegen Laurens. Een licht déjà vu moment kwam terug terwijl ze tegen zijn schouder aan kwam. Deze keer voelde ze zijn gewicht haar net tegenhouden, maar mee vallen.

Er kwam al een lichte grijns tevoorschijn bij het horen van Roos haar eerste woorden, maar deze grijns verdween abrupt toen Jade er opeens door heen lulde. Nogal verbaasd keek hij om naar Jade. Voor een kort moment, precies gezegd een moment die de tijd in beslag nam alsdat tweemaal knipperen dat deed, bleef hij haar aankijken met deze blik. Vervolgens trok zich loom een wenkbrauw op en fronste hij zijn voorhoofd. Oké? Zijn aandacht werd weer getrokken door Roos die al weer verder sprak. Hij grijnsde afwezig, gelijk weer afgeleid. ‘Graag gedaan,’ Murmelde hij automatisch terug. Maar dit was van korte duur, al gauw klonk de stem van Jade weer. Een stem die hij normaal gesproken maar al te graag hoorde, en wat ze zei al helemaal, maar nu klonk het op de één of andere manier vervelend. Haar toon? En weer ging zijn blik kort naar Jade, ver weg in zijn ogen school een onderzoekende blik. Hij begreep de haast niet, eerlijk gezegd. ‘Jup,’ Antwoorde hij luchtig op Roos. Naarmate Roos verder sprak, en dit was goed zichtbaar, lichte zijn gezicht geleidelijk aan op. ‘Geweldig!’ Het flapte eruit zonder dat hij er erg in had. Hij schonk haar een brede grijns terug, het idee dat de zoektocht nu niet meer noodzakelijk was sprak hem wel degelijk aan. En ondanks dit alles, zijn vrolijke bui die opeens aankwam zetten, voelde hij duidelijk de hand van Roos. De kleine aanraking kwam veels te gevleid over, en zo vóelde hij zich ook. Een lichtte tinteling trok door hem heen, het hóórde niet maar ergens voelde het goed. Hij moest er maar niet te veel over nadenken. In plaats van dat moest hij blij zijn en dat wás hij ook. Ondanks dat kon hij het niet later Roos nog een keer goed te bekijken, terwijl hun vingers zich om elkaars hand vlechtten - een handeling die geheel automatisch ging. Hij had net zijn eerste stap gezet om waarna alle dingen opeens te snel achter elkaar gebeurde. Hij draaide vragend zijn hoofd om naar Jade, Roos zette nog een stap naar voren, hij keek weer naar voren omdat hij een onverwachtte ruk aan zijn hand kreeg, Roos stopte weer met lopen en draaide zich om terwijl híj nog een gedwongen stap naar voren zette, waardoor Roos en hij weer tegen elkaar op botste. ‘Hóo - Sorry.’ Verend zette hij weer een stap achteruit om verdere botsing te voorkomen en draaide zich opnieuw iets naar Jade toe, het geen wat in het begin zijn doel was geweest. Terwijl hij naar Jade keek was hij zich nauwelijks bewust van zijn hand die nog steeds in de warme hand van Roos lag. Hij keek niet om naar Roos toen deze sprak, maar bleef naar Jade kijken, ook toen deze antwoorde. Toen ze uit gesproken was wilde hij langzaam zijn blik afwende, totdat het opeens met een ruk gebeurde. Roos knalde verdomd hard tegen hem op waardoor hij gedwongen was automatisch een stap achteruit te zetten om hun evenwicht te bewaren. Bleek het nou net dat hier een steen, of wat dan ook lag wat hem genadeloos pootje haakte. Vervloekend de zwaartekracht landde hij hard op de verharde ondergrond. Zijn nek klapte ook nog is door waarbij zijn achterhoofd tegen de vlakte knalde. Een vloek ploepte eruit als een scheetje. Hij had geen eens door dat er een extra gewicht op hem ruste, die hem ook nog is gebruikt had als landkussen. Hij hees zichtzelf op zijn elleboog en kreunde bij het bonkende gevoel in zijn hoofd. Voor een moment kneep hij zijn ogen dicht opende ze weer waarna deze gevold werd met een reeks vloeken van hier tot tokio. Hij spuwde de woorden uit terwijl hij zich verder overeind drukte. Het gewicht op zijn borst verplaatste zich naar zijn benen. De drukte om hem heen was opeens vervelend en al het geluid drukte pijnlijk op zijn hoofd. Zijn ogen draaide op een ongezonde manier weg en terwijl hij zat zakte hij iets naar links. ‘Hm, Jade?’ Vroeg hij zich af. Zijn hand ging naar zijn achterhoofd. Lichtjes voelde hij het met zijn vingertoppen; een pijnlijke steek vloog er door heen waardoor zijn ogen als een reflex dicht knepen. Opnieuw vloekte hij ongegeneerd, een gewoonte die hij geleerd had op 't platteland. ^^ Verward knipperde hij enkele keren met zijn ogen totdat alle wazige omtrekken weer scherp werden. ‘Ik háát de stad, ik háát drukte.. Ik háát de markt.’ Klaagde hij luidruchtig. ‘Ik snap het niet hoor..’ Kibbelde hij door, de woorden vlogen zo snel over zijn lippen dat het soms nauwelijks verstaanbaar was. ‘Bos is veel beter,’ Was toch nog enkele keren duidelijk te verstaan. ‘Snap het niet,’ Klonk ook regelmatig. Wiebelend en wankelend hees hij zichzelf ondertussen op en toen hij uiteindelijk op zijn voeten stond hield hij het dan ook niet lang vol, hij leek het gehele dansje 'van voor naar achter naar link..etc.' te doen voordat hij opzij en in elkaar zakte, tegen Jade aan.

Het was een pijnlijk gezicht om Roos Laurens zo te zien meetrekken. Ergens stoorde het haar, vooral toen Roos als een soort "late reactie" ook nog even om háár naam vroeg. 'Jade.' Antwoordde ze, maar Roos keek al niet meer waardoor er een twijfeling ontstond of ze het wel gehoord had. Juist, wat bezielde haar. Uiteraard was het geweldig dat Roos zulke uitstekende connecties had... naja, haar vader. Maar toch. Een knagend gevoel bleef haar irriteren. Verschrikt deed ze een stap achteruit toen Roos alweer tegen Laurens aan donderde. Dat ze onhandig was, was niet te ontkennen maar ze kreeg het toch steeds weer voor elkaar om Laurens op de grond te krijgen... wellicht was dat haar idee van "voor iemand vallen"? Als een redster in nood ging ze met een weliswaar geschrokken gezicht door haar knieën om Laurens overeind te helpen. Jade's wenkbrauwen vlogen echter halverwege omhoog toen ze opeens uit Laurens' mond haar naam hoorde. Het klonk een beetje verward, maar het was haar naam. 'Heu... alles goed, Laurens?' Ze was er nog steeds niet helemaal zeker van of dat nou écht wel haar naam was geweest. Ondanks de waarschijnlijk pijnlijke klap en de gepijnigde Laurens kon ze een lichte grijns niet onderdrukken toen hij hardop begon te vloeken; hierbij het ik-haat-de-stad gedoe meegerekend. Om er zeker van te zijn dat hij geen hersenschudding had opgelopen legde ze haar vrije hand, de hand waarmee ze Laurens niet ondersteunde, op zijn voorhoofd die godzijdank nog normaal aanvoelde. Met een licht bezorgd gezicht herhaalde ze haar vraag; 'Niets beschadigd daarbinnen?' Ze was er niet helemaal zeker van of dat überhaupt wel kon bij deze misschien wel hersenloze jonge - iets wat ze niet uitsloot aangezien hij zich zo liet inpalmen door een wildvreemde - maar haar bezorgdheid bleef. Aangezien hij onophoudelijk door bleef raaskallen concludeerde ze dat hij nog heel was, en klopte ze zachtjes met een vinger tegen zijn voorhoofd. 'Niet dat dat zou kunnen...- Hé blijf eens stil staan.' Plots voelde ze dat gene waar ze net bang voor was geworden; Laurens zakte op zo'n manier in elkaar dat hij tegen haar aan belande. Toch, dankzij de stabiliteit en het goede evenwicht van jade, kreeg ze het voor elkaar niet op de grond te smakken, maar het volle gewicht van Laurens tegen te houden. Plots besefte ze dat Rosemarijn er ook nog was. 'Roos,' Zei ze met een ietwat pijnlijk gezicht door het gewicht wat op haar leunde, 'Zou je misschien éventjes willen helpen?' Ze knikte kort met haar kin richting een krakkemikkig bankje naast een vis winkel.

Met een tweede smak viel ze samen met Laurens op de grond, boven op zijn borst. Ze kwam al gauw weer omhoog en keek verschrikt naar zijn gezicht. Toen keek ze met woedende ogen om naar de plek waar de twee straatschoffies waren verdwenen. Toen keerde haar blik terug naar Laurens die nu aan zijn schelden was begonnen, en ze kon een lach niet onderdrukken. Vanuit haar ooghoeken zag ze Jade - ze had nog net haar naam gehoord - zich naast Laurens op de grond plaatsen. Ze keek naar haar handelingen terwijl ze aan de andere kant van hem ging zitten. Ze ondersteunde hem licht toen hij probeerde op zijn eigen benen te staan, niet wetend wat ze precies moest doen. Toen ze stonden hield ze haar armen beschermend omhoog toen hij begon te wankelen en keek bezorgt van Laurens naar Jade. Voordat ze het besefte zag ze Laurens in slomotion in elkaar zakken, en zag ze Jade zijn gewicht opvangen. Haar spieren verstijfde en ze stond enkele seconden doodstil. De woorden van Jade sneden door haar hypnose heen en ze knipperde even verwoed met haar ogen. Toen ontspande haar spieren weer en kwam ze in beweging. Ze knikte beschaamd naar Jade en nam de andere kant van Laurens onder haar hoede. Met verenigde kracht tilde ze hem op en tilde - wat meer op slepen leek - ze hem naar het bankje dat Jade bedoelde. Ze zette hem zo neer dat hij overeind zou blijven. Toen ze zeker was dat hij niet zou omvallen keek ze fronsend naar Jade, en probeerde iets te bedenken. 'Misschien kunnen we hem beter naar mijn vader brengen. Dan kan hij tenminste veilig en schoon liggen. Dan kan... kunnen we hem verzorgen,' ze haperde even bij haar laatste zin. Bijna had ze gezegt, dan kan ik hem verzorgen, maar aangezien zij waarschijnlijk zijn reisparter was was het een beetje egoïstisch om alles op haar zelf te schuiven. Ze maakte aanstalte om zijn arm weer om haar schouders te slaan en hem op te tillen, maar bedacht zich toen iets. Haar hand ging voorzichtig naar zijn achterhoofd en ze voelde een grote warmte tegen haar vingers. Toen ze haar hand terug haalde zag ze een stroperige, rooie vloeistof op haar vingers. Haar gezicht verbeet iets bij het zien van Laurens zijn bloed. Toen vervolgde ze haar handelingen en tilde hem samen met Jade weer op. 'We lopen achter de kraampjes om, anders is het veel te druk,' gaf ze de aanwijzing en lijde Jade mee. Na een moeizame afstand kwamen ze bij de achterkant van de tent aan. Met haar vrije hand deed ze de tentflap opzij en leide Jade en Laurens naar een bed dat daar stond. Langzaam liet ze Laurens daar op glijde en ging naast het bet zitten. Voorzichtig gleed haar hand onder zijn nek en tilde zijn hand iets op, zodat ze een beter kussen onder zijn hoofd kon leggen. Ze zorgte dat zijn kleine wond op zijn achterhoofd niet bedekt werd, en zo niet vuil kon worden. Haar hoofd draaide met een ruk om toen ze de tentflap hoorde open gaan die deze ruimte van het voorhuis afscheidde. 'Marijke, kun je me helpen? Het medicijnendoosje is misschien handig hier,' zei ze vriendelijk naar de vrouw die naar haar knikte en na een verbaasde blik op Laurens en Jade naar het doosje liep. Ze glimlachte even naar Jade, 'Weet jij veel van genezende kruiden?' vroeg ze met een vragende glimlach.

Zijn hoofd draaide, alles leek opeens uit evenwicht gebracht en zeer wiebelig. Gewillig liet hij zich begeleiden ook al had hij geen idee waarheen. Met moeite opende hij zijn ogen een keer. Wazige omtrekken vulde zijn beeld en gaven hem nou niet bepaald veel informatie. Later pas kwam het geluid, de stemmen; de voetstappen; de bulderende woorden van verkopers; het rinkelende geld; karren die reden en getrokken werden door paarden. Hij kon hieruit nog net concluderen dat ze op de markt waren, loom knipperde een keer zijn ogen. Hij probeerde nog een strompelende stap te zetten. Iets wat niet bepaald hielp, het was juist een extra struikel moment. Zijn ogen zakte weer dicht, zwart vulde het beeld weer om hem heen en liet hem opnieuw wegzakken in de duisternis.
Zijn ogen gingen pas weer open toen een warme hand onder zijn nek gleed en zijn hoofd deed optillen. ‘Hm?’ Was het enige wat hij uitkon brengen. Hoe het ook kwam, het woord (als je het een woord kon noemen) 'hm' klonk op dat moment erg logisch in zijn oren. Zijn ogen knepen samen, een dof bonkend gevoel bij zijn achterhoofd trok een vreselijke hoofdpijn door zijn hele hoofd. Hij deed een nieuwe poging: hij opende zijn ogen en keek, onverwacht, recht omhoog naar een .. doek? Met een gebiologeerde blik in zijn ogen bleef hij hier een korte tijd naar staren. Hierna pas leek hij bij zijn positieven te komen. Zijn handen voelde aan de stof, het was duidelijk een stof, waar hij op lag. Hij kon het niet thuis brengen, hij kende het niet. Evenals de geur en de geluiden waren onbekend voor hem. Een achterdochtig en onverdrouwd gevoel gleed door hem heen. Iets wat paniek liet ontstaan, maar zijn bonkende hoofd deed dit onderdrukken. Pas toen Jade haar stem, het eerste vertrouwde geluid wat hij hoorde, door het - wat was het, een huis? - heen hoorde galmen zuchtte hij zachtjes. Zijn handen die zich onbewust om het stof hadden gekneld ontspande zich lichtjes, en met een nietmeewerkend-hoofd keek hij langzaam opzij. Eerst vanuit zijn ooghoeken, maar toen hij hiermee niet een vol beeld kreeg kantelde hij zijn hoofd. ‘Jade?’ Hij wilde haar stem nogmaals horen, het was veels te eng hier en het stelde hem op de één of andere manier gerust. Hij tilde zijn hand op en wilde aan zijn achterhoofd voelen. Er zat daar iets, .. aan vast? Het deed in ieder geval pijn, dus het moest maar weg. Zijn vingers tasten door de vochtig haren en zijn gezicht vertrok. Voordat hij zijn doel had kunnen bereiken trok hij zijn hand al weer terug. Misschien moest hij maar leren leven met het ding, blijkbaar wilde het daar blijven.. want als hij er aan zat deed het alleen maar meer pijn. Opnieuw vertrok zijn gezicht, maar dit maal bedachtzaam. Wat was het, een parasiet? Hij moest wel in de war zijn, concludeerde hij uit zijn eigen gedachtes. Een lichte glimlach kwam omhoog. Toch grappig dat hij zich, terwijl hij in de war was, kon bedenken dat hij in de war was.
Toen er opeens een hand in zijn gezichtveld verscheen duwde hij deze weg, hij was er wel klaar mee nu. Hij kende het hier niet en hij wilde hier weg. Opnieuw duwde hij een tweede hand weg en zijn andere hand schoof omhoog zodat hij zich op kon hijsen op zijn elleboog. ‘Bedankt, bedankt.’ Kwam er zwakjes uit. Hij wilde verder overeind komen, bedanken om de gastvriendelijkheid en vertrekken. Dit sloeg nergens op..