Until we meet again

Twilight landde op een plateau tussen de bergen. Niet zomaar een plateau, het plateau waar Laisve haar had willen vermoorden, hier had ze liggen slapen terwijl hij dichterbij kwam om een einde aan haar leven te maken. Het was zo stil in DW tegenwoordig, zou hij ook weg zijn? Niet te geloven! Na al die tijd en een moordpoging dacht ze nog steeds aan hem! Twilight schudde haar kop van frustratie en ging liggen. Hier had ze zich voor dood geveinsd en had twee dagen in een veel te kleine rot-grot gelegen, alle schilden die ze had opgetrokken en wachtend. Wachtend op enig teken dat hij doorhad dat ze niet dood was. Ze had zijn verwarring heel vaag gevoeld en ze had ook gevoeld dat hij had gevoeld dat ze bang was, maar hij had dat geïnterperteerd als haar laatste gedachte. Toen had ze zich in zichzelf getrokken en was daar ook gebleven. Twee dagen pure duisternis, zelfs haar ademhaling was stil en onopvallend. Na die twee dagen kwam ze uit de grot en vertrok uit DW. Ze had niet meer de behoefte om die plaats haar thuis te noemen, waar ze wel behoefte aan had was lang kunnen nadenken en dus had ze een paar weken gemediteerd in een tempel. Geen eten, geen drinken, geen slaap maar ze was ook niet wakker. Ze was in een soort trance geweest, en dat had haar goed gedaan. Na die tijd had ze een hele tijd op zichzelf geweest, en nu was ze terug. Twilight had besloten dat ze zich niet ging laten wegjagen door zo'n dertig jaar oud nestkuiken dat net iets te groot was. Nu de NW uit mekaar was gevallen was ze nog niet een beetje bang meer voor hem, ja die ijsadem was iets stoms en vervelends. Maar nog altijd beter als gifkrachten, en Toxic had ze niet meer geroken, gehoord of gezien dus daar moest ze geen vrees meer voor hebben. En als ze toch gebeten werd, nou ja, dat was dan jammer, ze leefde nu al zo lang, de behoefte om te blijven leven was er evenmin als de behoefte om te sterven.
Verzonken in gedachten gooide ze haar geest uit over de bergen, alles bekijkend wat in dit schrale land leefde. Ze had respect voor de kleine en grotere beestjes die hier leefde, het was hier hard om te overleven. Terwijl ze tevreden iedere geest bekeek die ze tegenkwam en zonder er bij stil te staan hun geest binnendrong voelde ze plots een grotere geest en ze bekeek zijn gedachten al voordat ze er erg in had. Ze keek door zijn ogen, hij bevond zich hoog in de lucht en was aan de andere kant van de bergen. Verwarde gedachten stroomde door zijn hoofd toen hij haar aanwezigheid opmerkte. Ze trok direct uit zijn hoofd, daarbij een leeg gevoel achterlatend in zijn geest, een leeg en verward gevoel. Hij was geschrokken, wie kon het anders zijn dan Laisve? Zou hij haar herkend hebben? Dat leek haar mogelijk maar ze was heel snel terug vertrokken, zo snel dat ze hem geen kans had gegeven om haar gedachtengang nog maar te kunnen lezen. Snel trok ze haar schilden op en begon te neuriëen om zich te concentreren en kwam zo snel mogelijk van de grond en vloog omlaag. Parallel met de berg, het was niet dat ze bang was, ze had gewoon geen behoefte aan een confrontatie met hem. De duisternis omgaf haar toen ze naar beneden daalde. Een hert kruiste haar pad en ze had best wel honger, de logica van deze gedachte tussen alle chaos door verwarde haar en ze greep het hert mee, het direct dodend door haar klauwen eromheen te sluiten. Een grote grot waar ze gemakkelijk in paste in de lengte en breedte, de hoogte was nipt als ze zich kleiner maakte, diende zich voor als een plek om het hert op te eten. Ze wist dat Laisve haar zou zoeken, niet haar in het speciaal, maar de draak die zijn gedachten binnengedrongen was. Dus wachtte ze in de duisternis, het hert op haar gemakje opetend en ervoor zorgend dat hij haar niet kon voelen met zijn gedachten, ze had geen behoefte aan zijn arrogante gedachtegeest die sprak in haar bewustzijn, als hij gaar wou spreken of vinden zou hij zijn reukvermogen moeten gebruiken, en haar zwakke aanwezigheid die hij wel kon voelen, maar wat hij niet kon voelen was wie het was, eens kijken hoe hij zou reageren op haar.

Ik vind hem persoonlijk afschuwelijk slecht maar ach

[Kheb wel een ideetje ^^]


Waarom liepen alle gevechten die hij probeerde uit te lokken vast? Was hij het vechten verleerd? Vragen raasde door zijn hoofd terwijl hij doelloos rondvloog. De ijzige wind deed deugt aan zijn spieren. Hij vond dat ze nogal snel stram werden na zijn laatste groeispurt, waarschijnlijk moesten ze gewoon terug soepel worden.
Hij begon de rand van DW te bereiken en begon vaart te minderen, klaar om zich om te keren en terug in zijn grot te gaan mokken over de saaiheid in de wereld. Laisve verloor niet vaak zijn humeur maar wanneer het gebeurde kon iedereen beter weg blijven. Niks zat gewoon mee de laatste tijd! Hij voelde zich wel een 500 jaar oud geworden en dat in 2 jaar of zo.
Hij was zo in gedachten verzonken dat hij niet merkte dat iemand zijn gedachten doorkruiste tot deze zich haastig terug trok. Meteen speurde hij de aanwezigheid achterna maar het ontglipte hem net. Hij gromde van frustratie en speurde naar emotie die makkelijker waren op te vangen dan gedachten omdat ze, als het ware, de nasmaak waren van gedachten. Hij ving vaag een gevoel van, jha van wat? Wanhoop? Spijt? Vastberadenheid? Het was zeer verwarrend vooral omdat er een speciale afdruk in stond, een afdruk van de geest vergat hij nooit en deze kwam wel heel bekend voor.
Onmogelijk... Neeneenee, kan niet. Dacht hij verward, maar al gauw sloeg de verwardheid om in irritatie. Goed dan! Maar een manier om erachter te komen. En hij maakte een scherpe bocht naar de richting van de emoties.
Hij vloog over een plateau en realiseerde zich dat het emoties hier misschien waren blijven hangen, van een half jaar geleden. Het zekere voor het onzekere nemen begon hij lager te vliegen en zag een bloedspoor op de grond. Een plas gevolgd met druppels die zich steeds verder van elkaar bevonden. Het was duidelijk dat de rover hoger was gevlogen en dus deed hij dat ook. Aangezien dat, als het waar was wat hij dacht, het een grote grot moest zijn om haar plaats te geven, keek hij daar naar uit.
Na een tijd zag hij er een maar toen hij ging kijken zag hij dat die eigenlijk toch wat te klein was, dus vervolgde hij zijn weg. Bijna was hij er voorbij gevlogen maar hij kon op tijd remmen door zijn grote vleugels dwars tegen de wind in te zetten. Als een oehoe, een van de grote vogels die nog stiller dan de wind vlogen, nam hij een bocht en benaderde de grot van boven zodat hij niet gezien kon worden. Maakte een pirouette recht boven het plateau dat voor de ingang van de grot lag en lande hard zodat zijn massa de berg liet beven. O jha hij was zeker gegroeid.
"Jij wilt echt niet dood hè?!" zei hij zacht maar duidelijk en dood serieus wat zeer vreemd was voor hem aangezien hij die zin al zo vaak wou zeggen tegen vijanden die echt sterk waren en hij had er daarom ook vaak op geoefend om de zin met de perfecte sarcastische toon te zeggen.