Black and Wite meet each other (2)

Solo vloog naar de bergen die hij in de verte zag. Soms verdwenen ze even achter een wolk van sneeuw, maar dan zag hij ze weer. Hij was ijskoud zo hoog in de lucht. Een dun laagje ijs vormde zich op Solo's schubben. Hij keek steeds even om om te zien of Ledaka hem nog volgde. Hij vloog heel hard hard, vliegen was echt zijn ding, en hij wist niet hoe snel zij vloog, dus hij lette op of hij niet moest afremmen.
Eindelijk kwamen ze aan bij de bergen. Solo zag grotten en vloog er een in. De grot was groot en warm. Er hing een oude toorts, maar het rook niet meer naar draken, dus waarschijnlijk had een draak de toorts lang geleden neergezet. Solo blies er een warme witte vlam op af. De toorts zorgde voor warmte en een wit licht. Solo ging er dichtbij zitten en sloot zijn ogen even. Er ontstond een klein plasje water om hem heen. Het was het ijs dat smolt. Hij opende zijn ogen weer om te zien of Ledaka al binnengekomen was.

[Ledaka en Solo]

Met krachtig vleugels slagen vloog ze achter Solo aan. Ze kon hem niet heel goed bij houden, maar het was ook niet heel moeilijk. Soms remde hij een beetje af. De kou boven in de lucht was heel erg. Ze was niet gewend aan kou dus had ze er best wel veel moeite mee. Er begon zich al een dun laagje ijs te vromen op haar lichaam dus het was noodzakelijk dat ze snel bij de grotten aankwamen.
Uiteindelijk zag ze de bergen en de grotten, Solo had ze waarschijnlijk al lang gezien want hij vloog meteen een grot in. Net toen Ledaka weer met haar vleugels wou slaan om hem achterna te gaan kon ze die niet meer bewegen. Toen ze omkeek zag ze dat het laagje uit dikker was geworden en er voor zorgden dat haar bewegingen geblokkeerd werden. Met haar staart probeerde ze er tegen aan te slaan maar het lukte niet. Langzaam begon ze steeds sneller te dalen. Ze moest een noodlanding maken. Gelukkig stonden haar vleugels open dus werd de snelheid een beetje afgenomen. Maar het was niet langzaam genoeg om rustig te kunnen landen. Ze begon al dichter bij de berg rand te komen.
Toen ze geen andere keus meer had besloot ze maar tegen de bergwand aan te vliegen. Ze gooide haar klauwen naar voren richting de bergwand en hoopte op het beste. Met een harde klap kwam ze tegen de bergwand aan. Ze probeerde met haar klauwen een houw vast te vinden maar ze gleed eerst nog een stuk naar beneden. Toen vond ze eindelijk haar houvast. Langzaam begon ze aan de klim naar de grot waar Solo is was gegaan
Na een tijdje had ze die bereikt en Solo zat al in de grot met warm vuur op haar te wachten. Ze had geluk dat het een grote grot was. Anders paste ze er niet in met haar opengesperde vleugels. Toen ze rustig op de grond bij het vuur ging zitten begon het ijs langzaam te smelten. Na een tijdje kon ze haar vleugels weer bewegen en de rest van het ijs brak eraf door de beweging. 'Te koud, als je het mij vraagt.'zei ze met een grijns tegen Solo

Even later kwam Ledaka binnen met gespreide vleugels. Er zat best veel ijs op 'Te koud, als je het mij vraagt.' zei ze. Solo lachte 'Waren je vleugels bevroren? Gelukkig is het hier warmer.' zei hij.
Na een tijdje in de grot te hebben gezeten merkte Solo dat zijn maag leeg was. 'Ik begin wel honger te krijgen,' zei hij tegen Ledaka 'jij ook?'. Hij keek naar buiten. Het sneeuwde steeds harder en het waaide ook hard. 'Nou, dat eten zal wel even moeten wachten.' zei hij 'Het is een sneeuwstorm.' Er woei een dunne wolk sneeuw de grot in. De vlam op de toorts ging bijna uit. Solo ging voor de ingang weg en liep naar een beschut stukje naar de opening. Hij hoorde de sneeuwstorm bulderen. 'We waren precies op tijd bij de grot.' zei hij. 'Later kan ik misschien wel door zo'n storm vliegen, maar nu ben ik nog niet sterk genoeg.'
De toorts doofde. Solo stak hem op nieuw aan, maar hij ging steeds uit omdat hij precies in de wind stond. Hij kon niet verplaatst worden, hij zat diep in de steen. Hij keek rond of hij niet nog ergens een toorts zag. Maar hij zag alleen de houders in de muur waar ze in hadden gekund. 'We zitten hier nog wel even.' zei hij tegen Ledaka.

Solo begon te lachen om haar opmerking. 'Waren je vleugels bevroren? Gelukkig is het hier warmer.'zei Solo. Met een glimlach keek ze hem aan. Haar vleugels begonnen langzaam te ontdooien. Na een tijdje bewoog ze haar vleugels en de rest van het ijs brak er van af. 'Ik begin wel honger te krijgen.'zei Solo. 'Jij ook?' Nu ze er over nadacht had zij ook best wel honger. Ze volgde Solo's blik naar buiten. Buiten was het heel hard aan het sneeuwen en waaien. 'Nou dat eten zal wel even moeten wachten.'zei Solo. 'Het is een sneeuwstorm.' Net toen hij dat zei kwam er sneeuw naar binnen met een koude windvlaag. Meteen begon Ledaka te rillen. 'We waren precies op tijd bij de grot.'zei Solo. 'Later kan ik misschien wel door zo'n sorm vliegen, maar nu ben ik nog niet sterk genoeg.' Nu Ledaka er over nadacht zou haar dat nooit lukken. Haar vleugels raakte al bij dit soort stromen bevroren. Dus later zou ze er waarschijnlijk ook niet door heen kunnen vliegen. Opeens was al het licht en de warmte uit de grot verdwenen. De toorts was uit gegaan. Solo stak hem weer opnieuw aan, maar hij bleef uit gaan. Helaas was er geen andere toorts in de buurt. En deze zat vast in de rotsen. 'We zitten hier nog wel even.'zei Solo tegen Ledaka. Langzaam begon de kou weer sterker te worden. Het was natuurlijk niet zo koud als buiten, maar het was ook niet warm meer. Rillend ging ze bij Solo liggen. Van hem kwam te minste nog wel warmte vandaan. Maar zij zelf had dit soort kou nog niet meegemaakt. Zij zelf kwam uit het zuiden vandaan. Ze was naar het noorden gevlogen omdat ze wist dat haar familie niet tegen kou kon, maar het was ook gevaarlijk voor haar op koude plekken. Maar ze moest wel wou ze niet gevonden worden.

Ledaka kwam bij Solo liggen en hij was blij met haar aanwezigheid. Samen was het warmer. Hij was doodmoe, en viel al gauw in slaap. Maar met de slaap kwamen de nachtmerries, zoals elke nacht.
Even later werd Solo wakker en zag tot zijn schrik dat Ledaka weg was. Hij was helemaal alleen. Opeens hoorde hij buiten een schreeuw en het geluid van zwaarden. Hij wilde naar buiten maar hij kon zich niet bewegen. Toen zag hij een dun straaltje vloeistof de grot in lopen. Het was bloed. Drakenbloed. In het midden van de grot vormde het een steeds groter wordende plas. Solo kon weer bewegen. Hij vloog de grot uit, maar er was niks. Helemaal niks. Alleen een vage brij van zwart wit en grijs. Een paar keer flitste heel even het beeld van een warme avond in een bos voor een grot voor zijn ogen. Hij probeerde de grot terug te vinden maar hij was verdwenen. Net toen hij hem zag trok de wind hem mee. Weg van de warme, veilige grot.
Solo schrok wakker. Hij lag voor de ingang van de grot, recht in de wind. Geschrokken keek hij op en liet opgelucht zijn kop op zijn poten zakken toen hij zag de Ledaka er nog was. Pas toen herinnerde hij zich dat hij in de wind lag en hij keek op. De sneeuwstorm leek iets minder te worden, maar het was nog steeds koud en hij ging weer bij Ledaka liggen. Hij sloot zijn ogen, maar de slaap wilde niet meer komen.

Solo naast haar viel in slaap. En na een tijdje viel Ledaka ook in slaap. Het was alleen een droomloose slaap. Of dan had ze wel dromen maar kon ze niet meer herinneren.
Na een tijdje voelde ze naast zich iets bewegen. Langzaam opende ze haar ogen en zag Solo wakker voor de grot staan. Solo kroop weer tegen haar aan en sloot zijn ogen. Rustig gooide ze haar staart om hem heen en legde haar hoofd tegen zijn schouder aan. Ze voelde nog een koude wind door de grot waaien. Daardoor kroop ze nog wat dichter tegen Solo aan. Maar na een paar seconde was ze weer in slaap gevallen.

(hele erge flut post me inspi is helemaal weg)

(laten we die storm maar laten ophouden, dan kunnen we weer iets doen)

Solo bleef nog een tijdje liggen. Toen stond hij toch maar op en accepteerde dat hij weer eens niet kon slapen, al was hij nog steeds moe. Hij ging voor de ingang van de grot zitten en keek naar buiten. De wind waaide, maar zachter dan eerst. Buiten was alles wit. Op sommige plaatsen zag hij het zwartgrijze gesteente van de bergwanden. Zijn gedachten gingen weer naar de dag nadat het was gebeurd. Hij was alleen geweest, en steeds bang dat de mensen hem volgden. Het was zijn eerste dag zonder zijn familie. Hij was wel vaker alleen in de thuisgrot geweest, maar nu wist hij dat zijn familie niet 's avonds weer thuiskwam.
Solo kreeg tranen in zijn ogen die alles vertroebelde tot een vage wit met zwart en grijze brij. Geschrokken deed hij een stap achteruit. Het zag er precies hetzelfde uit als in zijn droom! Hij veegde de tranen weg en alles was weer normaal. Hij keek naar de lucht. Het sneeuwen begon op te houden en de wolken dreven uiteen. Lichtstralen vielen de rotsen en lieten de sneeuw schitteren.

Toen Ledaka haar ogen open deed keek ze slaperig de grot door. Toen ze richting de ingang van de grot keek zag ze daar Solo staan. Ze stond langzaam op en rekte zich uit. Ze rilde even door de koude wind, maar liep naar de ingang toe en ging naast Solo staan. De storm was ondertussen gaan liggen en de lichstralen van de zon scheenen op de sneeuw. Ze hadden een goed uitzicht en het zag er heel mooi uit. Ledaka klapte met haar vleugels en vloog de grot uit. Daar bleef ze in even in de lucht hangen en keek naar de rest van het landschap. Wat was ze blij dat ze kon vliegen. Zo kon ze genieten van de natuur. De winter was niet haar favoriete seizoen, maar ze vond het wel altijd mooi. Ze vloog even een salto en richtte haar blik toen weer op de grot. 'Kom je dan gaan we weer wat doen, nu de storm is gaan liggen.'riep ze naar Solo. Ze vloog wat dichterbij de grot en keek of Solo er aankwam.

(is goed)

Solo sloeg vrolijk zijn vleugels uit en maakte een salto. Hij sloot even zijn vleugels en voelde de wind toen hij viel, en opende toen zijn vleugels weer om weer op te stijgen. 'Wat zullen we doen? Mij lijkt eten wel wat, maar ik zie hier niks eetbaars.' zei hij. De lucht was nog steeds koud, maar al iets minder omdat de wind wat was gaan liggen. De witte sneeuw op de grond schitterde fel in Solo's ogen. Hij richtte zijn blik op de lucht, maar de zon scheen in zijn ogen. Hij keek dus maar naar de grijze rotswanden en naar het kleine naaldbos een eind naar beneden. Solo wees naar het kleine bos 'Zullen we daarheen gaan?' vroeg hij Ledaka. Hij vloog een eindje naar haar toe en klapperde met zijn vleugels om op een plek te blijven.

Solo kwam naar buiten gevlogen en maakte een salto. 'Wat zullen we doen? Mij lijkt eten wel wat, maar ik zie hier niks eetbaars.'zei Solo. Ledaka knikte met een glimlach en keek nog naar de grond beneden die mooi schitterde. 'Zullen we daarheen gaan?'vroeg Solo en wees naar een klein bos. Daarna kwam hij dichterbij vliegen en bleef op zijn plek vliegen. 'Is goed. Ik heb ook behoorlijk honger. Lang in een grot zitten is ook niks voor mij.'zei ze met een grijns en vloog nog even een salto. Ze vond het altijd leuk omdat te doen. Daarna vloog ze weer naar Solo. 'Kom dan gaan we!.'zei ze enthousiast en vloog even wat hoger. Daarna bracht ze haar vleugels tegen haar lichaam en ze dook omlaag in een duikvlucht. Net voordat ze de bomen zou raken spreidde ze haar vleugels en ze remde af. Zo zorgde ze ervoor dat ze makkelijk kon landen. Ze week uit voor een boom en landde daarna rustig op een klein open stukje. Daar bleef ze wachten tot Solo zich bij haar zou voegen. Rustig keek ze de omgeving door om te kijken of ze een kudde herten zou zien of zou ruiken. Daarna keek ze weer de lucht in om te kijken of Solo al bezig was met landde.

Solo maakte nog een salto en richtte zich met een sierlijke draai naar het bos. Hij vloog er op zijn snelst naartoe en liet zich toen ook vallen. Hij klapte zijn vleugels in en liet zich tussen de takken door vallen. Een halve meter boven de grond sloeg hij zijn vleugels uit en landde netjes op de mossige grond.
Solo snoof degeur van dennenhars op en, heel vaag, een hertengeur. 'Kom.' zei hij tegen Ledaka. Hij liep in de richting van de geur. Ze hadden de wind in hun gezict, dus de herten zouden hen niet ruiken. Toen de geur sterker werd, sloop hij voorzichtig dichterbij. Daar waren ze. Ze stonden te drinken bij een smal stroompje. Solo draaide zijn hoofd een beetje om te kijken of Ledaka achter hem aan gekomen was. 'Zullen we?' vroeg hij zacht. Één hert keek even op, maar boog toen weer haar hoofd om te drinken.