Inside the Earth

Rustig kwam Vavhuuz van zijn slaapplek overeind; Een enorme rots, verwarmd door de magma aderen die er onder liepen. Het was niet de meest comfortabele manier, maar hij was toch uitgerust, en de warmte had zijn gespannen spieren los gemaakt. Als een grote kat rekte hij zich uit, en liep de spelonk uit. In het midden van de vulkaan borrelde kilometers onderaan de aardoppervlakte magma. Hij zette daar zijn nagels in de muur en klom langs de opgedroogde korsterige wand omhoog. Hij kwam uit bij een grotere spelonk met stalagmieten, waar hij zijn vleugels dicht tegen zich aan klapte om die niet open te halen. Door de opening van de grot zag hij dat het net nacht werd, aan de lichtblauwe lucht achter de bergen te zien. Hij klom uit de opening omlaag naar een beekje, ontstaan uit het smeltende sneeuw, waar hij zijn droge keel bevochtigde. Hij keek op toen hij gemekker hoorde, en zag een groepje berggeiten weg springen. Het leek hem vreselijk altijd maar op de uitkijk te moeten staan naar vijanden, bang om opgegeten te worden. Hij had zichzelf al volgegeten met die beesten toen hij hier arriveerde, waar hij wel een paar dagen op kon teren. Na nog een paar slokken te hebben genomen veerde hij met een sprong van zijn sterke achterpoten omhoog. Toen hij op de rots voor de spelonk landde bleef hij zitten kijken naar de lucht. Langzaam kwamen er meer sterren om de volle maan heen, die als een starend oog op hem neer keek. Hij krulde zijn staart om zich heen, waarbij alleen het uiteinde over de rand hing, die hij langzaam heen en weer bewoog. Hij keek naar het witte poollicht dat zichtbaar werd aan de kant waar de zon onder was gegaan. Hij hief zijn neus iets toen een vreemde geur zijn neus bereikte, maar hij schonk er verder geen aandacht aan.

Alleen Sombra, anderen kunnen er bij met toestemming.

Ze liet het verwoestte landschap en diens bewoners achter zich, met een elegante manier van vliegen overbrugde ze grote afstanden in een korte tijd. Haar gedaante was angstaanjagend en tegelijkertijd verleidelijk, zowel gespierd als slank. Ze was niet bepaald klein, dat had ze van haar vader evenals haar zwarte schubben. In het licht van de ondergaande zon kregen deze een rode glans. De stoom van de hete bronnen hadden haar schubben bevochtigd en de frisse avondlucht maakte dat haar lichaam afkoelde maar ze schonk er geen aandacht aan. /door het vliegen kreeg ze het vanzelf warmer. Ze vloog over de boerderijen waar mens en dier vluchtten, op zoek naar veiligheid maar ze liet hen met rust en passeerde op een veilige hoogte. Toen het mensen gebied achter haar lag en ze over de bossen vloog ging ze lager vliegen. Haar neusvleugels trilden terwijl ze de geuren van het bos opsnoof op zoek naar een avondmaal. De geur van hert prikkelde haar zintuigen. Omdat ze wat onhandig op de grond was joeg ze vanuit de lucht. Terwijl ze met haar scherpe ogen zocht naar haar prooi minderde ze vaart. Plots zag ze een bruin vlekje tussen de lichtroze bloesem. Het was haar slachtoffer, een hoogzwanger hert dat was afgedwaald van diens groep om in rust ergens te baren. De donkere draak brak door het bladerdak van verse groene blaadjes en greep het dier met haar sterke klauwen. Een paniekerige gil klonk toen het dier merkte dat een draak de klauwen in haar vlees geboord had. Onmiddellijk kwam er een groot hert met een enorm gewei de bosjes uit stormen maar deze trof slechts een bloedvlek aan op de bosgrond. De draakin maakte weer hoogte terwijl ze het hert de kop afbeet. Ze hield deze een tijdje in haar bek tot het smerig begon te smaken en spuugde de kop toen uit. Het ding verdween in het lichtgroene bladerdak beneden haar. Ze at van haar net gevangen prooi tijdens het vliegen tot ze verzadigd was. Daarna liet ze het karkas simpelweg vallen. Omdat ze zo veel kon in de lucht was landen enkel nodig om te rusten, ze kon bijna heel DW doorkruisen zonder te landen. Toen ze eenmaal bij de bergen aankwam was het donker, een volle maan verlichtte haar weg zo duidelijk dat haar goede nachtzicht overbodig was. Toen ze de vulkaan bereikte zag ze een draak op diens helling. Ze vloog hem voorbij en bekeek hem in het voorbijgaan. Haar interesse werd wat gewekt door de combinatie van veren en schubben dus maakte ze een bocht en landde ze netjes een eindje van hem vandaan. Ze liep naar hem toe maar kwam niet te dichtbij. Ze bleef staan en wachtte af.

In gedachten verzonken bleef hij naar het poollicht kijken, dat zich in lange bewegende slierten door de ozonlaag baande. Hij vroeg zich af wat zijn volgende bestemming zou zijn. In tegenstelling tot zijn broer, die een partner had gevonden en een lui leventje ver weg in de bergen leidde, was hij langer bij zijn ouders gebleven. Toch miste hij het leven met zijn broer, die ook zijn beste vriend was. Maar hij wist dat hun wegen zich ooit zouden scheidden, en uiteindelijk zal ook hij ergens strandden. Een klein lachje vormde zich toen hij terugdacht aan die keer dat ze als jonge draken een paardenwagen overvielen. De kar was volgeladen met 10 tonnen, waar mede, rum en honingwijn in zat. Na alles op te hebben gedronken wisten ze niet meer wat onder of boven was. Hij hapte naar een Vleerhond die langs hem heen vloog en uit zijn gedachten haalde. Met een geërgerde grom klapte hij zijn kaken dicht in de linker-vleugel van het dier, die kapot scheurde waarna het beest hoog krijsend naar beneden tuimelde. Hij wist dat ze vreemde bacteriën bij zich hadden die er soms voor zorgden dat je hondsdolheid kreeg. Hij merkte ineens op dat een eindje bij hem vandaan een drakin stond. Hij was nooit goed in het benaderen van andere draken geweest, zeker niet bij vrouwelijke. Hij was meestal vrij teruggetrokken, al was het minder erg dan eerst. Met een smalle glimlach keek hij haar aan. 'Zo te zien ben ik niet de enige bewonderaar van de schoonheid die men de nacht noemt' Zei hij raadselachtig met zijn diepe stem. 'Of heb ik je uit je slaap gehaald?'. Door haar donkere kleur was het lastig in te schatten hoe oud ze was, maar oud genoeg om van een nest weg te gaan. Hij dacht dat ze bij de vulkaan woonde, aangezien hij meteen zag dat het een vuurdraak was. Maar voor zover hij had gezien waren er geen andere draken bij de vulkaan, op sporen na.

Ze had gezien hoe hij een grote vleermuis verwondde en neer liet storten maar lette er niet echt op. Het zei haar enkel dat deze draak geen bloemensnuiver was. Hij glimlachte naar haar vlak nadat hij haar had opgemerkt, zijn woorden waren onschuldigd en beleeft. Zijn diepe stem maakte dat ze in de grond klauwde. Het zachte vulkanische gesteente brokkelde tussen haar nagels uiteen en rolde een eindje van de helling tot ze achter een rotsblok of richel tot stilstand kwamen. Ze glimlachte vaagjes terug en het maanlicht deed haar tanden een halve seconde blinken. Ze schudde haar kop terwijl ze uitademde alsof ze had willen lachen. "Nee, ik ben slechts hier om het hemellicht te bewonderen. Wie kan er slapen op een nacht als deze?" zijn beleefde gedrag stak haar een beetje aan maar ze kon het niet laten om haar tanden een beetje bloot te grijnzen. Ze had een jaar lang haar grijns voor zich moeten houden toen ze kruidekunde leerde van de mensen en zich voordeed als goedzak in een verkeerd lichaam. Nu dit niet meer hoefde grijnsde ze vaker dan werkelijk nodig was. Ze was nog niet zo ver dat ze naast hem ging zitten maar haar staart krullen - een trekje dat ze vanaf de geboorte al had - konn ze niet laten, ze deed dit als iets haar beviel en meestal kon ze er niets aan doen. Ze keek schuin naar de lucht, naar de maan, de aurora en de vage sterren achter het licht van deze twee. Ze was deze nacht niet opzoek naar een gevecht of uitdaging, slechts rust en inspiratie. Een gesprek met iemand waarvoor ze geen haatgevoelens koesterde was geen slechte toevoeging.

(beetje kort, sorry drijg betrapt te worden op laat in de nacht computeren ;p)

( Haha, sneaky. Deze is nu ook vrij kort door het tijdstip, maar de volgende zal langer zijn. )

Zijn mondhoeken krulden zich verder op. 'Daar heb je gelijk in, dit komt niet vaak voor..' Het laatste licht van de zon verdween, en een kille nachtwind stak op. Hij trok zijn vleugels wat strakker om zich heen.'Het poollicht ontstaat door geladen deeltjes, die bij een zonnevlam het universum in worden geblazen. Die komen vervolgens in de ozonlaag, waarbij de energie vrijkomt, en vormt het tot wat wij nu zien' legde hij kort samengevat uit. Hij wist niet of het haar echt interesseerde, maar hij luisterde graag naar zijn vader toen hij hem dit soort dingen uitlegde. Net als de meeste jongere draken was hij vroeger op ontdekking naar het onbekende. Sneeuw dwarrelde op hem neer, en hij keek op. Hij zag op de hogere plekken sneeuw verschuiven, dat door het warmere weer overdag los was gaan zitten, en door de wind verplaatste. 'Ik denk dat we toch beter naar binnen kunnen gaan..' Zei hij terwijl hij op stond. De wind beukte tegen hem aan, en een eind bij hen vandaan begonnen er ladingen sneeuw naar beneden te komen. Met deze wind was het niet slim om te vliegen in de bergen, tenzij je wind kon besturen of tot purée tegen de rotsen aan gesmeten wilde worden. Hij draaide zich om en liep de spelonk in, waar het gelijk een stuk warmer was. De gierende wind was binnen duidelijk te horen.

Hij gaf haar gelijk toen het laatste licht van de zon achter de bergen verdween. Nu was de Aurora in haar volle glorie te zien. De andere draak legde uit hoe het noorderlicht ontstond door deeltjes, zonnevlammen en energie in de ozonlaag. "Hou op, je verpest alle magie" grapte ze met een brede grijns die fonkelde in het maanlicht. Hopelijk had ze niet te veel van Laisve's slechte humor overgenomen. De wind stak nu echt op, ze had er goed aan gedaan te landen voor het donker werd. Ze hoorde hoe de sneeuw begon te schuiven. Als deze met hogere vaart naar beneden zou komen zou de sneeuw rotsblokken en zwand meenemen, dat zou uitlopen tot een massa moordval. Een brij van ijs en rotsen die alles op zijn pad brak, verpletterde en doden. De donkerblauwde draak stelde voor naar binnen te gaan. Dat zag Sombra wel zitten en ze volgde hem. Binnen was het geluid van de wind harder maar het was er warmer veiliger. Ze nam de tijd de andere draak eens goed te bekijken: Hij had een interresante combinatie van schubben en veren die in vele kleuren blauw kwamen. Hij was voor het grootste deel de kleur donkerblauw die je 's ochtens zag, vlak voor de zon verscheen. Hij was niet klein maar ook niet enorm zoals Race of Laisve. Ze had hem geroken toen hij haar voor ging en de geur hing nog steeds in haar neus. Deze draak was al een tijd uit het nest, evenals zij. Waarschijnlijk was hij ouder dan zij maar dat was enkel een voordeel. Ze vroeg zich af wat er in de loop van de nacht zou gebeuren, ze wist niet eens waar deze spelonk naartoe liep.

Rustig liep Vavhuuz voort naar de andere kant van de spelonk. Hun voetstappen werden weergalmd door de echo, en hol gerommel klonk toen hij ergens tegenaan trapte; Een drakenschedeltje. Het was aan de korte horens en de tanden te zien niet erg oud geweest, en door de bijtwonden in het resterende huid dacht hij aan kannibalen. Hij had kannibalen bij zijn vertrek uit zijn thuisland ontmoet, maar liet het menu aan hen over. Hij had het vlees nog niet eerder gehad, en liet het liever ook bij de dikke koeien van de boeren of wilde dieren. Hij wikkelde het uiteinde van zijn staart om het schedeltje heen en liep de spelonk uit. De doorgang was te smal voor hen samen, dus hij vloog het diepe gat in, waarbij hij een klein beetje omhoog werd geduwt toen de warme lucht in zijn vleugels kwam. Met een paar vleugelslagen landde hij in een ondiepe maar brede holte in de wand, waar hijzelf misschien drie keer in paste. Terwijl hij zijn vleugels in elkaar vouwde wierp hij door zijn berschermingsintstinct toch nog een korte blik rond. Hij wist niet of de drakin hier vaker kwam, maar haar geur had een vreemde combinatie. Ze rook naar kruiden, maar zijn nieuwsgierigheid werd vooral geprikkeld toen hij dezelfde geur rook als die uit het NW-gebied. Hij ging zitten met zijn staart om zich heen gekruld, en gooide het drakenschedeltje met het gevederde uiteinde van zijn staart op en neer alsof het een balletje was. Hij wachtte af wat de drakin zou doen. Als ze haar nachtrust nodig had zoals de meeste draken zal hij gaan jagen en de grotten verkennen, tenzij ze ergens anders woonde of ze het gebied wou laten zien. Hij hoorde wat zware gerommel, wat aangaf dat de sneeuw weer in beweging was gekomen. Hij vroeg zich af of ze ingesneeuwd waren, al zou het geen ramp zijn om er uit te komen. Wel zou het oververhit kunnen raken als de top van de vulkaan de enigste uitgang was. Hij liet het drakenschedeltje vallen, dat met een 'plomp' in het magma terecht kwam om vervolgens te verteren. Hij vroeg zich af hoe de drakin hete en of ze inderdaad een Night Warrior was, maar uit beleefdheid hield hij zijn vragen voorlopig voor zich.

Tijdens het lopen vroeg ze zich af of deze draak haar niet in een val lokte. Haar moeder had veel vijanden en zij kon een mooi lokaas zijn. Maar aan de andere kant was de actie van de draak meer dan logisch, het was gevaarlijk om nu te vliegen of om te zitten waar ze zojuist gezeten had. Een zacht, hol rommelen klonk. Sombra keek langs de nachtelijk blauwe draak voor haar en zag hoe hij een gehavend schedeltje oppakte. Meteen moest Sombra aan Curse denken. Hij was werkelijk de meest wagelijke draak in de hele groep. Een cannibaal die enkel leefde van drakenvlees, eieren en het liefste babydraakjes. Eerlijk gezegd was ze een beetje bang voor hem. Enkel de gedachte dat hij in de Night Warrior grotten rondliep toen zij nog een nestling was deed de rillingen langs haar stekelige ruggengraat lopen. Ze vroeg zich af of hij in de buurt was. De meeste Night Warriors waren buiten het gebied om zich voor te bereiden op de aanval. Een kleine doorgang verscheen in hun gezichtsveld. De andere draak ging haar voor. Sombra bleef in de opening staan om te zien wat hij deed. Ze zag hem een diep gat oversteken en aan de andere kant in een holte in de muur landen. Sombra stapte naar voren en spreidde haar vleugels. Sierlijk maar snel stak ze het gat over. Ze voelde hete lucht onder haar vleugels en zag kokend hete magma beneden haar. De gloed van de magma verlichtte het gat en gaf alles een oranje-rode kleur. Ze landde zachtjes naast de blauwe draak in de holte, vouwde haar vleugels en draaide haar rug naar de achterkant van de holte. Het was niet zo groot en ze moest werkelijk moeite doen om de andere draak niet aan te raken terwijl ze zich omdraaide. Ze vond het ongemakkelijk iemand die ze nouwelijks kende aan te raken als ze serieus met de onbekende omging. Ze keek naar de magma beneden hen. De blauwe draak gooide de schedel die hij eerder opgeraapt had in de magma, het ding verdween half in de dikke brij van gesmolten gesteendte en verbrandde toen door de hitte. Ze keek vanuit haar ooghoeken naar de blauwe draak. Sinds ze naar binnen waren gegaan hadden ze niets meer tegen elkaar gezegt. Sombra besloot dat zij de stilte zou verbreken. Ze krulde haar staart en keek de draak recht aan. "Mijn naam is Sombra, met wie heb ik het genoegen ingesneeuwd te zijn?" ze had het gerommel daarstraks gehoord en wist bijna zeker dat het de schuivende sneeuw was die de ingang geblokkeerd had.

Hij bekeek hoe de drakin een sierlijke vlucht over het magma maakte. Even werd ze gehuld in de gloed, waarna ze naast hem neerstreek. Hij keek even omlaag terwijl ze lande en omdraaide, waarbij hij iets opzij ging. Zo nu en dan spatte er een bubbel met stinkende gassen diep uit de aarde open. De laatste delen van het schedeltje waren verdwenen, en hij trok zich weer terug. Het gerommel van de sneeuw was opgehouden, en de drakin ging zitten terwijl ze moeite moest doen om haar gestekelde lichaam niet tegen hem aan te laten komen. Hij had in het begin al doorgehad dat ze net als hem vrij afstandelijk was, en daar gaf hij haar geen ongelijk in. Aan zijn geur kon je merken dat hij niet uit de buurt kwam. Zijn gezichtsuitdrukking stond meestal serieus, en een lach was vrij zeldzaam. In zijn ogen lag een sadistische blik, die niet veranderde, hoe hij zijn emoties ook uitte. Toch leek ze het niet erg te vinden, wat hij wel kon waarderen. Op een of andere manier voelde hij zich niet ongemakkelijk bij haar, maar hij bleef op zijn hoede. In de stilte die volgde leek ze in gedachten, tot ze haar blik op hem wierp. "Mijn naam is Sombra, met wie heb ik het genoegen ingesneeuwd te zijn?'' Zijn mondhoeken krulden zich iets op bij wijze van een glimlach, en hij keek terug. 'Het is me een genoegen je te ontmoeten, Sombra' Zei hij 'Al had ik dat liever niet in deze omstandigheden gedaan. Mijn naam is Vavhuuz.' Hij herschikte zijn vleugels een beetje, voor zover de ruimte het toestond. Het stinkende aardgas begon aan te zwellen, en een drukkende hitte vulde de ruimte, dat door de dikke laag sneeuw bij de uitgangen werd tegengehouden. Uiteindelijk zou het wel smelten, maar tegen die tijd zou hij een gevleugelde braadworst zijn. Sombra kon er waarschijnlijk beter tegen doordat ze een vuur draak was, en daardoor de blokkerende sneeuw sneller doen smelten dan zijn zuur. De wind kwam van de kant waar ze vandaan kwamen. De vulkaan blokkeerde de wind naar deze kant, waardoor ze er geen last van zullen hebben als ze aan deze kant een uitgang vonden. Ze konden natuurlijk ook simpelweg naar de punt vliegen, maar Sombra kende de weg waarschijnlijk beter dus liet hij de beslissing aan haar over.

Ze waren niet in het hart van de vulkaan, dat was veel groter. Dit was slechts een van de magmaputten in de helling van de berg. Ze zag hem een soort van glimlachen voor hij haar vraag beantwoordde. Hij stelde zich voor als Vavuuz. Sombra vroeg zich af of ze hem meer over zichzelf moest vertellen maar het leek haar beter als hij eerst iets over zichzelf vertelde voor zij dat deed. Ze wilde niet overal de eerste in zijn. Het werd warmer in de spelonken. Sombra kon er wel tegen maar ze wist niet of haar gezelschap tegen deze zware hitte kon. "Aangenaam" reageerde ze waarna ze vervolgde: "Het word hier nu wel erg warm, zullen we de spelonken vrij proberen te maken of gaan we ervandoor?" ze keek naar boven waar de enige vrije uitgang moest zijn, het klonk als een uitdaging om dit gat gewoon uit te vliegen en haar lichaam in de storm te werpen. Ze dacht even na, ze was wel vaker in de vulkaan geweest en misschien liep er hier ergens een spelonk naar de hoofdkrater van de vulkaan. Daar waren veel meer spelonken die nooit allemaal dicht konden zijn. Maar zover ze wist was ze nooit in dit deel van de vulkaan geweest dus kon ze beter bij een van de twee eerder voorgestelde opties blijven. Als Curse hier echt zou zijn had hij de hitte opgenomen in de knots van zijn staart, dan was het hier niet warm geweest. Hij was hier dus al niet meer. Er lekte water langs de muren van de vulkaanwand. Dat betekende dat het buiten niet alleen waaide maar ook sneeuwde of regende. Ze keek naar Vavuuz, hij was geen goedzakje, dat was wel duidelijk maar ze kon niet helemaal uit hem opmaken of hij nou puur slecht was of gewoon neutraal. Ze wist dat zijzelf nu ook geen pure slechtheid uitstraalde maar haar uiterlijk vermomde dat een beetje.

( Sorry dat het zo lang duurde, ik kon niet lang internetten door ruzie thuis ;S Ik ben blij dat ik binnenkort op mezelf woon.. )

Vavhuuz zag dat kleine stroompjes water langs de wand naar beneden liepen, dat sissend in het kokende magma verdween. Het zou gesmolten sneeuw kunnen zijn, maar ook regen, al was het helder weer toen ze naar binnen gingen. Maar hij wist niet hoe snel het weer hier om kon slaan. 'Ik begin wel weer honger te krijgen.. En misschien kun je me het gebied hier laten zien. Op andere plekken dan aan de andere kant van de grote wateren en het draken kerkhof ben ik niet geweest.' Zei hij, en keek op. Langs de kronkelende wanden zag hij de spuitgat, dus hij spreidde zijn vleugels een beetje uit, er op lettend Sombra's scherpe stekels niet aan de raken. 'Ik kijk of de wind is gaan liggen' Vervolgde hij mompelend. Het was meer een smoes om even uit de verstikkende hitte te ontsnappen en een luchtje te scheppen. Hij had het niet zo op warmte, aangezien hij uit een koud gebied kwam en voornamelijk s'nachts wakker was. Hij dook voorover de afgrond in. Vrijwel meteen opende hij zijn brede vleugels, die hij draaide terwijl hij zijn voorkant omhoog bracht. Met een soepele beweging kwam hij Verticaal te vliegen. Zijn vleugelslagen weerklonken dreunend in de holle ruimte terwijl hij langs de korsterige wanden omhoog vloog en vervolgens het gat door dook.

De koude wind was niet sterk meer, en ondanks dat het niet meer vroor op dit hoogtepunt gingen zijn nekveren onwillekeurig overeind staan door de plotselinge temperatuur wisseling. Terwijl hij de frisse lucht diep in ademde wierp hij een korte blik om zich heen. Hij zag dat het gat onder hem slechts een kleinere spuitgat was dan de grote in het midden van de enorme vulkaan. Op sommige plekken lag nog sneeuw, maar het meeste was gesmolten of naar beneden gezakt. Alleen op de hoogste punt van de vulkaan lag nog veel sneeuw. De lucht werd nog steeds gehuld met lange slierten van het poollicht, dat bijna een hypnotiserend aanblik bood. Vervolgens dook hij weer omlaag het gat door.

Vavhuuz streek neer in de holte van de spelonk tegenover Sombra, zodat ze nu niet weer zo krap bij elkaar zaten. Hij had al gemerkt dat ze het niet prettig vond om dicht bij een vreemde te zitten, maar dat kon hij wel begrijpen. Zelf hield hij ook niet van vreemden, maar bij de ene voelde hij zich sneller op zijn gemak dan de ander. Hij liet zijn vleugels half gespreid naast zich hangen. 'Dames gaan voor' zei hij met een knikje richting haar. Hij zou vanzelf zien waar ze heen ging.

Vavhuuz zei dat hij wel honger kreeg en stelde voor dat ze hem het gebied zou laten zien. Was dat een date? Ze grijnsde en wilde hem vertellen dat ze niet veel wist van het groene gebied in DW maar hij was haar voor en zei dat hij zou gaan kijken of de wind al was gaan liggen. Sombra keek hem na toen hij naar boven vloog, ze mocht hem wel, misschien dat ze achter zijn ware aard kon komen als ze met hem ging jagen. Ze klauwde met haar nagels in het gesteente, ze kon Radamanth maar niet uit haar kop krijgen. Ze wilde hem loslaten, zien als een broertje zodat ze serieus interesse kon tonen in andere mannetjes. Maar ze krijg hem simpelweg niet uit haar gedachte, niet uit haar hart. Vavhuuz kwam terug maar rapporteerde niets. Hij landde in de spelonk waar ze niet veel eerder uit waren gekomen. Hij vouwde zijn vleugels niet, hij wilde hier dus weg. Sombra besloot bij deze hem niets te vertellen over wat ze niet wist. Niet nu tenminste. "Dames gaan voor" Sombra voelde een steek door haar hart, die woorden hadden haar onwillekeurig geraakt. Hij was zo beleeft, daar kon ze gewoon niet tegen. Was het een zwakte. Ze raapte zichzelf weer bij elkaar zonder te laten merken dat ze even van de kaart was gebracht. Ze grijnsde enkel naar hem alsof hij een grap had gemaakt en dook uit de holte recht op de lava af. Vlak daarna spreidde ze haar vleugels en maakte een U-bocht waardoor ze verticaal vlak langs Vavhuuz vloog. Toen ze het gat uit schoot remde ze af en bleef ze boven het gat rondjes vliegen. De wind vanuit het noorden was koud en even dacht ze dat haar schubben zouden barsten van de plotselinge temperatuurschommeling, er gebeurde niets. Ze richtte haar blik op het gat waar ze Vavhuuz ieder moment verwachtte. Ze wist wel ongeveer waar wat was, ze zou hier in ieder geval niet verdwalen. Ze ging in de buurt van Vavhuuz vliegen zodra hij verscheen. "Voorbij de bergen, in het noorden is enkel sneeuw" maakte ze hem duidelijk, ze hoefde niet heel veel moeite te doen om boven de wind uit te komen. Ze ging hem voor richting het zuid-oosten. Ze wist van het meer met de gigantische waterval daar en als ze op de rivieren lette en deze enigszins volgde zou ze er vanzelf komen. Het was wel ver en in een rechte lijn was het enkel over bergen vliegen, Sombra wist dit niet heel goed te schatten maar het zou waarschijnlijk niet zo veel verschil maken als ze het wel wist.

Sombra ging hem voor door het gat heen, waarna hij volgde, zich niet bewust van haar gedachten. Maar hij wist dat haar iets dwars zat, lichaamstaal sprak soms boekdelen. Maar hij liet het rusten, en vloog door het gat heen. Sombra legde hem uit dat in het Noorden achter de bergen alleen maar sneeuw was. Hij knikte slechts even bevestigend, en keek in de richting waarvan ze vloog. Door het uitgestrekte landschap naast de bergen kronkelde een rivier, zilverkleurig door de gloed van de maan. Voor de rest was alles stil, op hun vleugelslagen en de wind na. Hij keek veel om zich heen, elk detail in zich op nemend. Al gouw lieten ze de bergen achter zich en volgden ze de rivier. Zijn aandacht werd al gouw getrokken toen hij een lichtpuntje langs het water zag. Ook zonder zijn nachtblik waren zijn ogen goed genoeg om 5 Stropers te onderscheiden. Met een wild zwijn aan het spit boven het vuur rolden ze hun stromatten uit. De idioten zouden toch moeten weten dat hier draken leefden en niet open en bloot een vuurtje gaan stoken? En waren mensen niet degene die zijn moeder ooit probeerden te vangen? Hij had niet veel goeds in de mens gezien, alleen de koeien die ze hielden en hun heerlijke drank. Een diep gegrinnik kwam uit zijn keel toen hij weer terugdacht aan de plundering met zijn broer. Hij vouwde zijn vleugels iets naar binnen en begon te dalen. Zonder enig geluid te maken dook hij richting het groepje, en greep het zwijn van de spit. Met een slag van zijn staart sloeg hij 2 Stropers tegen hun achterste, die vervolgens voorover in de rivier gekieperd werden. Terwijl de andere 3 de 2 uit de rivier probeerden te halen vloog Vavhuuz met een brede grijns op zijn kop terug naar Sombra, met de buit in zijn klauwen geklemd. 'Soms moet er een lolletje vanaf kunnen, toch?' grinnikte hij, in een poging het ijs een beetje te breken.

Eerst merkte ze niet dat Vavhuuz begon te dalen, pas toen ze een schreeuw gevolgd door een dubbele plons hoorde merkte ze dat hij niet langer achter haar vloog. Ze keek naar beneden en zag Vavhuuz met een brede grijns weer hoogte maken. De geur van gebraden voedsel lekte in zijn klauwen. Sombra grijnsde breed en de donkerblauwe draak zei dat er soms wel een lolletje vanaf moest kunnen. Sombra gaf hem gelijk, hoe vaak had zij al niet met de gevoelens van een ander gespeeld? Vooral mensen hield ze graag voor de gek, ze had er zelfs een keer een gegeten op aanraden van Laisve. "Ik mag jou wel, Vavhuuz" antwoordde ze "Probeer het te bewaren, we gaan naar een plek waar je dat prima kunt opeten" vervolgde ze nadat ze haar blik voor een moment naar voren gericht had om te zien of ze nog op koers lag. De rivier begon breder te worden, dat betekende dat ze dichterbij kwamen. Nu kon je ook zachtjes het geruis van de waterval horen. "Hmm, we zijn dichterbij dan ik dacht" mompelde ze. Ze sloeg krachtig met haar vleugels waardoor ze omhoog veerde, daarna vouwde ze haar vleugels en dook ze naar beneden om ze vlak boven de rivier - die nu ook een stuk meer lawaai maakte en stroomversnellingen vertonde - weer te spreiden en over het wateroppervlak te scheren. De rivier maakte een bocht rondom de voet van een berg waar vele rivieren zich bij deze voegde. De rivier maakte nog een bocht en dook meteen daarna met een gewelddadig suizen van een klif. Sombra vouwde haar vleugels en dook het water achterna. De wind beukte tegen haar lichaam en trok aan haar vleugels in de hoop deze te kunnen spreiden, maar de jonge draakin hield ze stevig tegen haar lichaam aan. Ze verdween in de mist van minuscule waterdruppeltjes. Zo snel als ze erin verdwenen was verscheen ze ook weer, dit keer horizontaal vliegend over het enorme meer waarin de waterval terecht kwam. Ze vertraagde en landde netjes aan de oever. Het meer was omringt door een kiezelstrand met mooie, ronde kiezels, glad gesleten door het zand in de rivieren die hen hierheen gebracht hadden. Sombra was vlak achter dit kiezelstrand in het donkergroene gras geland en wachtte op Vavhuuz.

( Eindelijk, vier dagen vrij )

Vavhuuz vroeg zich af welke plek ze bedoelde, maar voor hij zijn vraag kon stellen werd die beantwoord. Het gerommel van water op rotsen vulde de nachtelijke stilte, en een grote waterval werd zichtbaar achter een aantal groene bomen, uitmondend op een groot meer. Vavhuuz hield zijn vleugels stil en liet zich langzaam dalend meevoeren op de wind terwijl Sombra langs de waterval dook. Hij cirkelde langs het meer en keek rond, wat hij altijd deed als hij bij een vreemd gebied kwam. Hij dook verder omlaag, en vloog over de oever richting Sombra, die bij het kiezelstrand in het gras was geland. Hij lande eerst op zijn achterpoten, en liet het gebraden zwijn tussen hen in vallen om vervolgens op zijn voorpoten te kunnen landen. Hij scheurde er een homp vanaf, dat hij in een paar happen op at. 'Neem ook maar wat als je trek hebt, of neem wat rust. Ik slaap meestal overdag.' Zei hij terwijl hij naar het meer liep. Hij dronk een paar slokken, waarna hij aan de waterkant ging zitten met zijn staart om zich heen. Het uiteinde bewoog langzaam heen en weer, wat meestal aangaf dat hij in gedachten was. Hij keek naar de maan en zuchtte. Wat zal zijn lot zijn? Hij kon verder trekken naar andere landen, maar dan zal hij altijd weer afscheid moeten nemen van degene die hij ontmoette. Zelfs draken met slechte karakters hadden gezelschap nodig, anders werden ze gek, aangezien draken zonder tegenspoed eeuwen konden leven. Hij keek omlaag naar zijn spiegelbeeld, die terug staarde met zijn emotieloze uitdrukking en de doordringende blik die in zijn ogen lag. Hij keek weer op toen een grote Oehoe kraste, die rond tuurde met zijn grote oranje ogen. Hij had een roedel wolven opgemerkt met een paar jongen aan de overkant van het meer, op zoek naar een slaapplaats. Het was fascinerend hoe ze hun rangorde bepaalden. De sterkere wolven liepen naast de jongen en de ouderen, terwijl het dominante vrouwtje af en toe wat grauwde richting de anderen. Sommige zochten hun plekje op, terwijl anderen op wacht gingen.

In tegenstelling tot haarzelf daalde Vavhuuz langzaam en geleidelijk af. Hij landde voor haar, liet de gestolen prooi tussen hen in vallen en plaatste toen zijn voorpoten op de grond. Hij nam zelf wat van het gebraden vlees dat nu deels was afgekoeld door hun tocht over het koude landschap en bood haar ook wat aan. Hij zei dat ze ook wel wat kon rusten maar Sombra was nog lang niet moe. "De nacht is nog jong en ik kan slapen als ik dood ben" reageerde ze waarna ze zich over het gebraden zwijn boog. Ze wist dat het binnenste nog warm was omdat uit het gat dat Vavhuuz in het vlees gemaakt had een heerlijk geurende damp kwam. Ze snoof en een paar zachte vlammen likten aan het goudbruine vlees. Het warmde hierdoor net een beetje op. Ze vond warm vlees altijd beter smaken, normaal gaf dit aan dat het net dood was en koud vlees smaakte onnatuurlijk naar haar idee. Langs de kliffen over de smalle oever aan de andere kant van het meer liep een roedel wolven. Sombra at van het zwijn tot ze dacht de honger voorlopig wel weer buiten gesloten te hebben, het was tenslotte slechts enkele uren geleden geweest dat ze voor het laatst gegeten had. Ze at meer voor de smaak van het door mensen bereidde voedsel en het idee dat zij nu honger leden dan om haar eigen honger te stillen. De wolven besloten de nacht door de brengen aan de oever van het meer. Ze zag dat enkele individuen hen in de gaten hield. Alsof ze bang waren dat de draken hen lastig zouden vallen. Sombra lette niet op de wolven, ze keek naar de contouren van de andere draak die als een donkerblauwe schaduw tegen het zilveren water van het meer afstak. Hij was geen goedzak, anders zou het nooit zo tussen hen klikken. Het feit dat ze zich niet aan hem irriteerde ondersteunde dat vermoeden. Sombra was gaan zitten om rustig wat te kunnen eten maar nu stond ze op en liep ze naar Vavhuuz. Ze ging naast hem zitten en krulde haar staart. Toen ze haar bek opende om iets te zeggen blonken haar scherpe tanden in het maanlicht "Je zit ergens mee" constateerde ze. Ze was geweldig in het opmerken van iemands emoties en gedachte. Ze had dit geleerd van Radamanth, deze kon niet spreken en ondanks dat begreep ze hem wel altijd. "Ik wil je een optie geven, gezien je nog niet lang in dit gebied bent gok ik dat je nog niet van de Night Warriors hebt gehoord?" zonder op zijn antwoord te wachten vervolgde ze: "Het is een groep voor draken zoals jij en ik, geleid door Toxic. ze hield even stil, overwegend of ze de juiste keuze maakte hem dit te vertellen "Toxic is mijn moeder. Ik ben een Ceratos, een belangrijke schakel in de groep. Als je wilt kan ik je helpen met het bij ons voegen. Je moet je dan bewijzen tegenover mijn moeder. Binnenkort vallen we het mensendorp aan, daarom ben ik hier, als je dan laat zien dat je het waard bent een Night Warrior te zijn kun je je bij ons aansluiten." ze hield stil en keek opzij naar Vavhuuz om zijn reactie te pijlen.