The night of the vampires.

De nacht viel en diertjes kropen terug in hun hollen, de zon liet zijn laatste stralen zien en de maan vervangde ze. Vleermuizen vlogen uit een grot en het gehuil van wolfen maakte het tafereel compleet. Een meisje liep rond in het moeras, een vleermuis vloog haar. Ze schrok en ze viel in het sompigge water. De legende over een familie vampier-draken dwaalde al een tijdje rond. Het meisje hoorde geluiden en ze probeerde los te komen. Ze zag iets, een schaduw. Het kwam dichter. Een schreeuw kwam vanuit het moeras, het meisje lag dood in het water, met een beet in haar nek.

Zorall had net gedaan met eten en ze vloog op, "Aleria!" riep ze. Waar was haar zus nu? Ze vloog wat rond boven het moeras opzoek naar wat mensen om op leeg te drinken. Haar schaduw was reusachtig en de manenschijn was zwak. Ze zuchtte en landde, wachtend op haar zus.

-Wow, James en Victoria(Twilight)-

De zon schemerde haar laatste stralen langs de bergtoppen. De nacht viel weldra. Duizenden sterretjes twinkelden aan de horizon in de verte. Tussen de bergen, achter de Noordergrotten lag een klein kasteeltje. Vlak tussen twee bergtoppen door. Een brul weerklonk door de kille nacht. Vleermuizen vlogen hun grotten uit, naar buiten. Een grote, gevaarlijke gedaante liet zich meevoeren door de hete luchtstromen. De flarden van haar kleren zweefden mee met haar mooie, elegante lichaam in de nacht. Ze strekte haar dodelijke vleugels uit, en vloog, elegant, en dodelijk als altijd door het ruime luchtruim naar het moeras. Haar horens doorboorden de dichtste bomen van het Wester woud. Haar roden poten, bezegeld met gouden en zilveren sierraden landen majestueus op de modderige vlakte. Sporen van bloed en pootafdrukken mengden zich in het vieze slijk. Geuren van dood en verderf drongzn haar neusgaten binnen. Aleria, de dodelijkste der dodelijksten- Adelijke vampierdraak in volbloed. Een bekende stem drong haar oorschelpen binnen. Even elegant en dodelijk als zojuist volgde ze de pootafdrukken gemengd met bloed. Een andere, dodelijke, maar minder gevaarlijke gedaante vormde zich voor haar ogen. Zorall. Haar kleine, irritante zusje. Die steeds de beste wilde zijn in alles. Haar gouden sierraden blinkte in het maanlicht. Aleria ontbloote haar slagtanden, die evenals haar armbanden in het aanlicht schitterden. Eén sierlijke beweging deed haar haar zusje naar haar toe draaien. Aleria begroette haar jongere zusje kort, waarna ze lichtjes geïrriteerd naar haar begon te grommen. " Hoe durf je, onze buit op eten zonder me te waarschuwen" Sistte ze haar zusje toe, waarna ze plagerig met haar staart ruw over haar wang wreef. Aleria keek haar zusje doordringend, maar plagerig aan, waarna ze haar blik naar de wassende maan richtte. Morgen, zelfde plaats, zelfde tijdstip. Kom niet te laat. Waarna ze zich één liet worden met de shaduwen rondom haar, en onopmerkelijk terug naar haar thuis vloog. Aleria vloog richting haar favoriete plaats. Mon circuli Celticae. Keltische maan cirkel, waar ze op het balkon ging staan, en de wind en wolken haar wangen streelden. Eén enkele brul vervaagde en liet zich meedragen door de wind in het holste van de nacht.

[Ze is nu op haar kamer, dus je kan haar steeds komen opzoeken]

-Ik moet er weer eventjes inkomen. Lange tijd niet ge-rpg-d.

" Hoe durf je, onze buit op eten zonder me te waarschuwen" Zei Aleria die in de tussentijd al was komen opdagen. Zorall vond dat haar zus te elegant was, ze had altijd wel iets extra aan. Zorall draaide met haar ogen, Aleria wreef met haar staart langs Zoralls wang. Als Zorall dat zou doen zou er een stuk van haar wang zijn. Aleria verdween in de schaduwen. Zorall draaide nog eens met haar ogen, ze teleporteerde haarzelf doormiddel van de manneschijn. Ze kwam bij een kasteel toe, haar thuis. Ze hoorde een brul en ze liep naar binnen. Aleria zat op haar kamer en Zorall liep er voorbij. Wat verder was nog een houte deur en Zorall hing de kamer in. Ze was misschien minder elegant dan haar zus maar ze was scherper en misschien wel sterker. Zorall liep door de kamer. Er was een soort van kistachtig bed met mos en andere zachte dingen. Er hing een doek voor het raam en er kwamen een paar manestralen binnen. Zorall liep naar een soort van kast en ze opende deze. Er zaten net als Aleria kleren in. Zorall pakte een stukje zijde en ze legde het rond haar nek. Ze sloot de kast en liep naar een spiegel met kast. Ze bekeek haarzelf en ze opende een kistje die op de kast stond. Er zaten juwelen in: gouden armbanden, gouden kettingen, gouden staartring en ze het allemaal in het zelfde maar in diamant. Ze pakte de gouden armbanden en ze deed ze aan, ook de staartring en ketting deed ze aan. Ze had nog wat ringen en dat deed ze ook aan. Aan haar horens en poten. Ze liep uit haar kamer en ze klopte op de deur van Aleria, ze opende de deur en ze zei: "Ben je klaar?". Haar zus zou vast niet weten voor wat.

Aleria's flarden zijde streelden haar langs haar wang. Het maanlicht scheen wat binnen door haar raam, die op haar oude vloer viel. Aleria wandelde rustig van haar bed naar haar eigen opmaaktafel, waar al haar sieraden, make-up, en kleren stonden. Aleria staarde recht in haar spiegel, en nam voorzichtig met haar gevaarlijke staart wat make up, die ze voorzichtig aanbracht op haar gelaat. Haar staart zat nog steeds onder het slijk en het bloed van het moeras. Aleria stond terug recht, liep naar haar waterbron in de hoek van haar kamer, en wastte er haar staart terug schoon. Ze liep weer terug naar haar opmaaktafeltje, en begon aan haar dagelijkse opmaak. Ze stempelde haar klauwen in het inktkussentje, waarmee ze haar ogen begon op te maken. Met haar staart nam ze voorzichtig haar favoriete flesje parfum, die ze rondom haar nals heen spoot. Ze deed nog wat andere make up aan, vooraleer ze haar terug omklede. Voorzichtig opende ze het slotje die haar jurk dicht hield, deed deze af, opende haar klerenkast, en zocht vermoeid door haar jurken heen. Haar ogen bleven op één van haar favoriete kleedjes hangen. Deze zou ze nooit, maar dan ook nooit aandoen. Haar familiestuk. Het jurkje van over-over-over-over-over-over-grootmoeder geweest. De kanten boordjes waren met de tijd al meer en meer beginnen stuk gaan. Aleria zocht opnieuw achter een kleedje die ze vanavond zou aandoen. Voor even bleef haar ogen hangen op haar rood-zwart zijden kleedje met kanten randjes. Voorzichtig rektte ze haar poot uit naar het kleedje, die ze opende en paste. Rustig, met het kleedje in haar klauwen, wandelde ze naar haar spiegel. Ze sloot de zilveren knoop, draaide zich om, en bekeek zichzelf in haar spiegel. Een glimlachje cirkelde rond haar lippen. Aleria draaide zih enkele keren majestueus om, waarna ze vervolgens naar haar make-up tafeltje ging, en enkele sierraden uitprobeerde. Een geïrriteerde blik in haar ogen keek ze haar zus aan, die voor haar in de deuropening stond. Aleria onderzocht haar vragend af. Waarom. Wat was haar idee nou weer? Aleria rolde wat met haar ogen, waarna ze antwoord gaf op haar zus haar vraag.", Klaar voor wat?," Vroeg ze wat geërgerd aan haar. Aleria plaatste haar laatste sierraad nog vlug op haar hoofd, waarna ze naar haar zusje toeliep, en voor haar de trap naar beneden af zweefde. De grote zuilen in het kasteel hadden vanavond een rode gloed. De lichtjes in de eetkamer brandden nog. Iedereen was aanwezig. behalve zij en Zorall. Als een echte prinses flaneerde ze de eetzaal binnen, waarna ze naast haar oudere broer aan tafel ging gaan zitten. Ze begroette iedereen kort, waarna ze zich tot haar ouders wendde. Aan haar blik te lezen wisten ze al genoeg wat ze ging vragen. Nog voor ze haar vraag kon stellen antwoorde haar vader al terug.' We organiseren een jacht. De eerste patrouille gaat voorop, daarna komen wij aan de buurt, gevolgd door de tweede patrouille, die afgesloten word door moeder en vader. Aleria knikte goedkeurend. Morgen was het een belangrijke nacht voor hen.

"Klaar voor wat?" Zei Aleria en ze vloog naar beneden, Zorall had Aleria eens goed bekeken. Was dat het kleedje die al generastie na generatie doorgegeven word aan de oudste dochter? Zorall was heel jalours op haar zus, Aleria kreeg alles wat haar hartje maar wou. Zorall keek door het raam in de gang en ze verdween. Ze teleporteerde haar naar de eetzaal. Ze kwam uit op haar stoel en ze begroette iedereen. Haar vader zat over haar aan de tafel en haar broer naast haar. Aleria zt naast die broer. Zorall keek naar haar met bloed gevulde bord, gemaakt uit kristal. Er stond een soort van glas, gevuld met bloed natuurlijk. Zorall keek in het bord en ze keek haar moeder aan. De hele familie was er en ze waren stil en sierlijk aan het eten van het bloed. Zorall at niet graag uit een bord, ze vond dat te oud van smaak. Ze keek haar vader aan, aan zijn blik te zien moest Zorall het bloed opdrinken. Ze pakte de kristallen lepel en ze schepte wat bloed op, ze stak hat in haar mond en ze kneep haar ogen dicht. Wat vies! Dacht ze. Ze had liever vers bloed. Ze moest van haar ouders altijd deftig gekleed zijn en niet zomaar drinken van levende. Haar moeder vond dat Aleria perfect was, Zorall kon beter overweg met haar vader. Haar broer was neutraal, hij had Zorall liever, maar hij vond Aleria sierlijker. Zo dacht iedereen, Aleria dit, Aleria dat. Waarom praatt ze nooit over haar? Ze haalde de lepel uit haar mond en ze knikte naar haar vader. Deze knikte terug, Zorall stond op en ze liep naar de inkom, daar hing ze een hang in die verlicht was met kaarslicht. Ze hing de balzaal in en ze keek naar het grote raam. Zorall was haar partner kwijtgeraakt in de tijden van oorlog en pijn, verdriet en angst. Het raam was gemaakt van kleurijk glas en het glinsterde mooi door de manestralen. Ze liep naar een steen gemaakt van diamant en ze legde er een roos neer. Op de steen stonden de namen van de gesneuvelde. Ze liet haar kop zaken en er rolde een traan over haar wang. Ze had de roos in de tuin van het kasteel geplukt. Haar familie hadden de balzaal ingericht als verering plaats voor de doden. Zorall keek op en de tranen glinsterde als diamanten in het licht en ze raakte de steen waar de naam van haar geliefde ingekerfd was.

De nacht liet op zich wachtten. Aleria liet één van haar ogen op haar zus vallen die kibbelde over het drinken. Aleria lachte valsjes. Het was elke avond hetzelfde liedje. Zodra Zorall aan tafel kwam was er een hoop ruzie omtrent de spijs en drank. Aleria rolde wat met haar ogen, en richtte zich op haar oudste broer die schuin over haar aan tafel zat. "Neen, ik ben er nog steeds niet uit. Hoewel ik al het één en ander er over gehoord heb, blijft het wachten. Ik hoop maar dat het geen zo'n slagveld word als het laatste gevecht. We moeten op onze hoede blijven". Aleria wende haar blik van hem af, en vroeg toestemming aan haar ouders om de tafel te verlaten. Haar vader knikte goedkeurend. En in een mum van tijd flaneerde ze al door de verlichte gangen. Ze liep voorbij de deur van de balzaal, waar haar zus bij de herdenkingsplaats van de gesneuvelden zat te huilen. Aleria gaf haar niet te veel aandacht, en flaneerde naar boven. Naar haar kamer. Ze wandelde rustig naar haar raam toe, waar ze wat op haar vensterbank ging zitten, en naar de hemel staarde. Straks werd het nacht. De nacht van de bloedmaan. De nacht van haar, en Zorall's inwijding tot Adelijke vampierdraken. Aleria liet een zuivere traan van haar wang rollen, die daarna de soppige grond raakte, en er een kiempje ontstond. Haar zus had meer geluk dan zij. Zij kreeg steeds de meeste vriendjes, alle aandavcht van het mannelijke geslacht. En Aleria nooit. Ze verdiende het niet om zo behandelt te worden. Zij verdiende alle aandacht. Niet haar jongere zusje. Aleria staarde naar de maan, die bijna zijn hoogtepunt had bereikt. Aleria liet een duidelijke brul naar haar zusje horen, terwijl ze terugvloog naar het moeras. Eén van de favoriete plekjes van haar zusje vast. Zij vond alles leuk waar Aleria een hekel aan had. Behalve partner's.

[Ik weet niet hoe lang mn post is, dus aub,niet kwaad zijn als het een flutje is.]

Zorall hoorde vleugelslaggen en ze keek achter haar, het was haar zus Aleria. Ze bleef keken naar de steen, toen ze opeens een brul hoorde van Aleria, ze droogde haar tranen en ze vloog op naar het moeras. Tijdens de vlucht zat ze te denken over de nacht van de bloedmaan. De nacht dat Zorall ingewijd zou worden tot adelijke vampierdraak. Eerlijk gezegd had Zorall er geen zin in. Ze moest haarzelf bewijzen door een gevecht te winnen van één van haar zussen of broers. Aleria had op haar inwijding, hun intussen tijd verdwenen oudere zus. Aleva, de tweelingszus van Aleria. Aleria praatte er niet graag over. Haar zus was verdwenen in de nacht van de dode maan. Dan neemde de zonnegoden een ziel, die slecht is voor hun geloof en voor het leven van andere. Heel haar familie denkt dat. Haar zijden sjaaltje wapperde wild in de wind en een dodelijke schaduw wierp zich op het sompige water en dode bomen. Dit was het lievelings jachtplekje van Zorall. Ze landde op een stukje droog land en ze keek rond. Aleria was niet in dit deel van het moeras, Zorall vloog terug op, ze landde op een open plek tussen de bomen en drijfzand. Zorall kende ieder hoekje van het moeras. Ze brulde naar Aleria om duidelijk te maken dat ze daar was.

Een doordringende brul verbrak de stilte van de nacht. Vogels en vleermuizen vlogen op. Een zwarte schim gleed over de modderige bodem tussen enkele bomen door. Het maanlicht scheen op haar horens. Dit was haar nacht. Haar eerste nacht van de bloedmaan. Haar eerste nacht waar ze zich voor haar ouders, grootouders, broers, en zussen kon bewijzen. Iedereen. Uitgezonderd één. Die niet aanwezig zou zijn. En er ook nooit zou bij mogen zijn. Aleria rechtte haar slang-achtige lichaam terug, en stapte richting het afzendpunt van de brul. Met haar dodelijke staart sloeg ze zo enkele bomen omver. Aleria rees haar blik omhoog. Naar de sterren en de maan, die een pad voor haar vormden. Een blauw-achtige schim vormde zich in de verte voor haar oogvlies. Zorall. Haar jongere zusje die vanavond ook zou ingewijd worden. Tenmiste als ze het haalde. Vanaf een afstandje vloog Aleria geruisloos de lucht, en in een verrassings aanval vloog ze in een duikvlucht recht op haar zusje af. Ruw wreef Aleria met haar staart over Zorall's wang, waarna ze zich door middel van maanstralen achter haar liet teleporteren. "Ben je zover? Het is tijd." In een oogwenk was Aleria al verdwenen, en naar de gevechtsplaats bij de ruïnes geteleporteerd. Haar blik op de opkomende bloedmaan, en ondergaande volle maan gericht. Rondom hen, tussen de ruïnes door lagen genoeg obstakels om haar tegenstander mee aan te vallen. Maar ook genoeg obstakels om zelf ook mee aan gevallen te worden.

[Voel me niet zo lekker, en ik ben bezig op mn ds, dus nog steeds weet ik niet hoe lang mn post is.]

"Ben je zover? Het is tijd." Zei Aleria die in tussen tijd Zorall had verasd. Ze verdween naar de ruines. Zorall teleporteerde haarzelf ook naar de ruine's. De hele familie was er al en ze keken naar de maan. Hij hda bijna zijn hoogtepunt berijkt en Zorall's vader legde een roodkleurige steen op een speciaal altaar. De steen was een bloedkristal gevuld met bloed van goden die hun famillie eerde. Er kwam een straal uit de steen en deze schoot omhoog, naar de maan. Deze werd rood na een paar seconden. Het was de nacht van de vampieren, de nacht van de bloedmaan. Die 1 keer in een eeuw opgwekt kon worden. Zorall keek naar het tafereel en ze zag de geesten van haar voorvaderen en voormoederen. Er kwam een geest naa beneden, het was haar partner, de tranen kwamen in haar ogen en de zwarte drakengeest pratte zachtjes: "Je moet niet huilen mijn liefste, ik ben hier in je hart, ik ben altijd bij je.". Haar partner was geen vampierdraak maar gewoon een duistere draak. Zorall was ook niet helemaal een vampier-draak. Ze leek er niet echt op.

[Srry voor de korte poost, ik heb geen inspiratie]

[Heeft niets, ik heb toch genoeg inspi om te kunnen posten.]

In een oogwenk tijd verscheen haar zus ook in de ruïnes. Aleria gromde vernederd onhoorbaar. Als haar zusje ergens durfde te komen was er altijd wel iets. Aleria gaf er niet te veel aandacht aan, maar hield haar toch nog in de gaten. Haar vader kwam de binnenplaats binnen gewandeld met een soort kristal. Bloedkristal. Hiermee wekte hij de bloedmaan op. Aleria zg hoe een geestengedaante naar beneden rees, en tegen Zorall begon te spreken. Aleria knikte vriendelijk ter begroeting naar hem. Maar vanbinnen voelde ze enorm veel woede. Woede die ze; met verloop van jaren; steeds meer onder controle begon te krijgen. Vele andere gedaante's rezen naar beneden. Iedereen zag een geliefde terug. Behalve zij. Zij was als enige die geen dierbaren had. Ze was zo koud als ijs. Ze had helemaal geen dierbaren nodig. Die maakten je alleen maar zwak en kwetsbaarder dan dat je al was. De geesten reezen weer terug naar boven. Het felle maanlicht verdween. Zwarte wolken verduisterden de hele omgeving. Even was geen steek voor ogen te zien. Alles was omhuld door duisternis. Uit het niets gingen fakkels die aan de ruïnes gingen aan. Iedereen had een soort van cirkel rond Zorall en Aleria gevormd. Vader tekende nog een kleinere Keltische cirkel rondom haar en Zorall. Hij liet een druppeltje bloed in de hoofdlijn van de cirkels vloeien, waarna deze begonnen blauw te gloeien, en hen nieuwe krachten toegaf. Aleria sloot langzaam haar zwarte ogen, liet langzaam haar kop hangen, waarna alles rondom hen weer begon te verduisteren. Een zware stem klonk van bovenaf:" Aleria, tegen Aido. Begin!" De omgeving bleef even duister als zojuist. Een grote, zwaarlijvige, gespierde gedaante stapte de cirkel binnen. Aleria probeerde zich zo goed mogelijk op haar omgeving te concentreren. Voor even waren al haar krachten uitgeschakeld. Ze vertrouwde zo veel mogelijk op haar andere vijf zintuigen. Aleria zag Aido steeds dichter en dichter komen. Ze probeerde weg te rennen, maar leek als versteend aan de grond genageld. Cross cursed. Eén van de krachten van haar broer, en tevens tegenstander. ' I stepped in time, yeah, it's a lot to move. Now this wil be temporary. Aleria probeerde de vloek te verbreken. Moeizaam tilde ze poot per poot op. Aido keek verbaasd toe. Een klein vals onopmerkelijk glimlachje cirkelde rond Aleria's lippen. Haar neus en oren stonden op scherp. Een nieuwe dichtbijzijnde geur drong haar neusgaten binnen. Razendsnel bukte Aleria zich, waarna ze een zwaard opraapte. In een oogwenk wierp ze deze naar haar tegenstander toe. Deze kon het net op het nippertje ontwijken. Maar vooraleer hij het gedacht had wist Aleria zich in een aanvals duikvlucht op hem te storten, en hem helemaal open te krabben en bijten waar ze kon. Door een sluwe list wist Aido zich terug om te draaien, en had hij haar in zijn macht. Aleria krabte en beet waar ze kon om vrij te komen. Maar niets hielp. Aido stortte zich op haar slagader, en probeerde deze volledig door te bijten. Bloed sijpelde door zijn tanden door. Een opening bij haar staart en poten zorgde voor haar bevrijding. Het bloed bleef uit haar keel stromen. Even wreef Aleria er ruw over, waarna er een brandplek op de plaats onstond. Aleria keek naar opzij, naar haar familieleden die nergens te zien waren door de duistenis heen. Aleria sloot opnieuw haar ogen, liet haar kop voorzichtig naar haar borst hangen, snoof de geuren van haar omgeving rondom haar op, en steeg op in de lucht. De duisternis begon langzaam weg te vallen. Tijd verstreken. In een laatste aanvalspoging bereidde Aleria zich voor op een kop, draaiaanval. Met een rzendsnelle snelheid bereikte ze terug de aarde, en kon nog net, voordat haar tijd om was haar broer in zijn borst raken, en haar giftig goedje inspuiten. Verduizeld viel Aleria flauw op de grond. Ze had het gedaan. Haar opdracht was gelukt.

[Nu zal ik toch wel even moeten switchen van account.]

Zorall zag hoe haar geliefde weer naar de hemel rees en het eerste gevecht begon. Zorall kon niet zien of Aleria goed of slecht vocht, er was alleen maar duisternis en Aido was geen makkelijke draak om te verslaan. Maar toch, de duisternis verdween en de bloedmaan was terug zichtbaar, Zorall zag hoe Aleria uitgeput op de grond lag. Aido lag bewusteloos en hij ademde amper. "Aleria goed gedaan, als een echte adelijke vampierdraak wil ik dat je tegen je zus vecht voor het volgende gevecht van Zorall. Als je verliest dan blijf je toch een adelijke vampierdraak." Zei haar vader. Hij legde zijn poot op Aleria's hoofd en Aleria haar wonde geneezde en haar energie kwam terug. Zorall liep naar voren en haar moeder riep: "Zorall en Aleria, begin." Het werd donker en Zorall vloog op en schoot een paar giftige ballen in het rond, ze wachtte maar bleef alert.

De slissende stem van haar vader sprak wat woorden in haar oren. Hij legde zijn voorpoot op haar kop, en diende zo opnieuw energie toe. Aleria opende haar half dichtgeknepen ogen, en stond terug recht. Aleria knikte goedkeurend naar haar ouders ter bevestiging. Aleria ging terug in haar cirkel staan, en wachte tot het startsein. Ze sloot terug haar ogen, bracht haar hoofd voorzichtig naar haar borst en wachte op de duisternis. Haar moeder gaf het startsein. Zorall vloog onmiddellijk de lucht in, waarna ze een paar giftige ballen in het rond af schoot. Aleria kon nog enkele nipt ontwijken. Sommigen ontploften vlak voor haar, en lieten een giftig gas los. Aleria kneep haar ogen en neus dicht, maar zwijmelde. Bewusteloos viel ze achter over. Haar ogen gesloten, haar neus en oren op scherp wachtte ze totdat Zorall tot haar kwam. De koudheid van de duisternis vulde haar neusgaten terug en zorgden voor energie. Aleria vloog terug op, en teleporteerde zich tot achter haar zus. Bij deze gebruikte ze ignis spiritus. Vuur adem. Ze ademde zoveel mogelijk zuurstof in, en verbrande een deel van Zorall's rug met laaiend hete vlammen. Vervolgens sloot ze voor een seconde haar ogen, waarna ze aanviel met sterrenaanval. De sterren op haar huid waren net kristallen. Zodra ze er aan zou krabben zouden ze het haar nog lastig maken. Aleria daalde terug naar de vaste grond, waarna ze op Zorall's volgende aanval wachtte. Langzaam trok de duisternis terug weg. Het gevecht had bijna zijjn einde bereikt.

[Ik laat je nog wat aanvallen, zo gaat het gelijk op.]

Zorall draaide haar om haar zus, ze had het gevoel dat haar rug was verbrand maar daar hechte ze niet veel aan. Er kwam een sterrenregen, Zorall gniffelde, als snel was de sterenregen gedaan, Zorall had het commande gegeven terug te gaan en dat deden ze ook. Zorall teleporteerde haarzelf achter haar zus en haar scherpe staart schoot over de rug van haar zus. Ze zou vergiftigd zijn en al snel uitgeschakeld zijn. Nu moest Zorall alleen nog maar tijd rekken. Ze vloog omhoog en de maan werd achter de dikke wolk van duisternis te zien. Zorall draaide rond en ze liet haarzelf vallen. Er vloog overal gif in het rond, het was haar toxic storm waar bijna niemand kon aan ontsnappen. Vlak voor de grond opende ze haar vleugels en ze landde soepel waarna ze diresct giftige ballen in het rond gooide, nu zou ze einde maken aan het gevecht. Haar ogen werden zwart en overal kwamen zwarte wezens uit de grond, schaduw wezens, geniepige kleine wezens die alleen met zonlicht te verslaan zijn. Ze schoten in het rond. Ze zouden al snel Aleria vinden...

(Sorry voor de late reactie, ik had even geen inspiratie.)

Seconden verstreken. Weldra was het laatste gevecht gedaan. Aleria opende ruw haar ogen en blies wat afgewekt hete stoom door haar neusgaten naar buiten. Haar kop nog steeds naar beneden gericht, hasr ogen naar beneden kijkend, haar zintuigen op scherp hield ze elke minuscule verandering in haar omgeving in de gaten. Een snede gleed door haar rug als een mes. Gif vormde zich in haar lichaam. Haar lichaam deed zijn best om zoveel mogelijk gif af te scheiden en te zuiveren. Doch kleine deeltjes verspreidden zich in haar bloed en ontnamen haar haar zuurstof. Bewusteloos viel Aleria terug achterover. Haar achterhoofd viel te pletter op één van de scherpe obstakels. Bloed sijpelde uit haar achterhoofd naar buiten. Haar ogen gesloten, haar ademhaling snakkend naar zuurstof lag ze als bewusteloos op de koude grond. De mist trok zich terug, en de bloedmaan kwam weer terug. Een fel blauw licht rees vanuit de hemel en droeg Aleria's geest met zich mee. Terwijl haar lichaam levensloos op de grond bleef liggen verdween het vloedlicht langzaam. Ze had haar leven gegeven voor anderen. En daarvoor werd ze nu beloont...

[Genoeg inspi over, maar ik wil nog niet te veel verklappen.]

Al snel hoorde ze gepiep van een van haar wezentjes. Zorall vloog in de richting en de mist trok weg. Daar lag ze, Aleria... Levenloos als vuur, ze had haar achterhoofd gestoten tegen iets scherp en dat was haar fataal geweest. Zorall keek toe hoe haar famillie naar Aleria toeschoot. Zorall haar gif was sterk, soms te sterk. Ze bleef in de lucht en de wezens verdwenen. "Aleria..." Zei ze zachtjes, ze had haar zus gedood en het was haar schuld. Haar vader probeerde Aleria te reanimeren, maar het lukte niet. Haar geest had haar lichaam verlaten en dan was het te laat. Zorall keek naar de bloedmaan en ze zag iets, iets blauwachtig, was dat Aleria? Ze kon geesten zien en dat wist ze maar ze wou het niet geloven. Ze vloog weg weg van de plek van gevecht, weg van haar famillie, weg van haar pijn en lijden...

De wooken dreven langzaam terug voor de maan. Donkere wolken vormden zich bovenaan de hemel. Regendruppels verlieten de wolken en plantten zich in de aarde. Een regendruppel raakte het voorhoofd van de verkoude dode huid van haar lichaam. Een process van cellen bedekten haar hele lichaam. De hoofd wortel liep richting haar hart, en maakten een gat in haar borst. Ondertussen hadden kleine zijwortels haar hele hoofd en rug al ingepalmd. De wortel schoot vanuit haar hart naar beneden de aarde in, en namen haar lichaam ten hoede onder de aarde. Een fel wit licht rees op vanuit de grijze onweerswolken naar het begraven lichaam. Stralen in diverse kleuren schoten vanuit haar lichaam naar boven. Wortels duwden haar lichaam terug boven aarde, en in één beweging diende haar vader haar opnieuw energie toe. Ruw opende Aleria haar ogen die nu verguld waren in gouden en blauwe tinten. Haar bloeddorstige ogen stonden op wraakzuchtig. Aleria snoof de geur van de anwezigen op. Iedereen die ze kende. Maar niemand die ze nodig had. Aleria sprijdde haar vleugels terug en steeg op. Sluw en vals als een echte kille moordenaar vloog ze het gebied onderzoekend af. Haar rode lichaamstinten veranderden langzaam in zwart-gouden tinten. Haar armbanden verdwenen langzaam en werden vervangen door gothic sierraden. Haar majestueuze look veranderde in een echte gothic. Een onschuldige gil weerklonk vanuit het bos. Aleva landde vorzichtig en vol haat in de ogen op de grond. Een blauwachtige gedaante vormde zich voor haar netvlies. Zorall. De ooit minderwaardige zus van Aleria. Met een dodelijke blik in haar ogen bespiedde ze haar van achter een heuveltje. Aleva veranderde zichzelf in de gedaante van hun vader. Ze kwam tevoorschijn van achter de heuvel en stelde Zorall gerust." Je hoeft niet bang te zijn mijn dochter. We zijn niet kwaad op je hoor. Met Aleria gaat alles goed. Ze is terug ontwaakt en ligt nu wat te rusten op haar kamrer. We zijn trots op je. Vanaf nu behoorlijk je wettelijk bij de Adelijke vampierdraken. Gefeliciteerd." Aleva deed haar best zo goed mogelijk over te komen als haar vader. De maan stond hoog vannacht. De bloedmaan was verdwenen en de gewone maan was weer terug. Aleva legde haar staart over Zorall's nek, waarna ze een korte wandeling maakten door het bos." Weet je, iedereen heeft zo zijn geheimen. Maar daarom moet je ze niet steeds geheim houden. Zo heb ik als geheim..." Aleva veranderde terug naar haar gebruikelijke dodelijke gedaante waarna ze een poging waagde Zorall te vermoorden. Zo zie je maar, dierbaren zijn zo onnodig." Aleva kraste een Romeins duivelskruis in Zorall's borst, waarna ze haar verlamde lichaam op de grond liet vallen. Ze spreidde haar vleugels terug open waarna ze richting haar ouderlijk thuis vloog. Overal weerklonk gehuil van familieleden. Aleva veranderde terug in Zorall's gedaante, waarna ze vergiffenisvraagend naar binnen stapte en haar ouders voor het eerst sinds haar ontvoering onder ogen kwam. Aleva richtte zich op haar grootmoeder die bij haar glazen bol bezig was. Klungelig stapte ze de zaal binnen waarna ze rustig naar haar vader toe wandelde. Met haar hoofd gebogen en haar ogen omhoogkijkend vroeg ze zo vergiffenis aan haar ouders. Haar vader schudde haar terug de poot en verwelkomde haar met een knuffel. Welkom thuis m'n dochter. Je hebt je best gedaan. En dar zijn we trots op. Maar waar is je zus? Zij kwam achter je asnvliegen toen die terug ontwaakte." Aleva richtte zich nu op haar moeder die haar niet helemaal vertrouwde en bedenkelijk naar haar keek. Aleva richtte zich terug op haar vader waarna ze zijn vraag beantwoorde." Het spijt me, maar ik heb haar niet meer gezien." Loog ze zo goed mogelijk. Haar moeder had door dat iets aan de hand was. Ze riep haar vader naar de gang, waarna ze een gesprek met hem begon. Aleva wandelde in haar nogal vreemde gedaante naar haar grootmoeder toe waarna ze 'per ongeluk'met haar staart haar kristallen bol kapot smeet. "Oeps, het spijt me oma. Wacht ik help je wel even."Aleva bukte zich naar de grond toe waarna ze alle glasscherven opraapte."Het heeft niets mn meid, hij was toch al zo oud." Zei haar oma tegen haar. Aleva gooide de glasscherven weg, bij het andere afval, waarna ze terugkeerde naar haar oude kamer die nu verandert was in Aleria's kamer. Aleva onderzocht haar zus haar kamer goed door. Nergens vond ze ook maar één herinnering terug. Een kwade brul ontsnapte uit haar keel. Aleva ging naar het balkon bij haar raam waarna ze naar buiten staarde. Dit was heel anders dan ze verwacht had. Aleva keerde weer terug naar haar bed wat ooit van haar en Aleria geweest was. In één draaiende beweging met haar staart stak ze alle kaarsen die rond het bed stonden aan. Aleva sloot het gordijn die rondom het bed ging, en viel in slaap. Een drukke dag. Maar de overwinning voor de outcast.

[Aleria is dus nu haar duivelse tweelingszus Aleva. Ze heeft je niet gedood, ze wilde je enkel verlammen, maar wist niet wat er met jou zou gebeuren]

"Je hoeft niet bang te zijn mijn dochter. We zijn niet kwaad op je hoor. Met Aleria gaat alles goed. Ze is terug ontwaakt en ligt nu wat te rusten op haar kamrer. We zijn trots op je. Vanaf nu behoorlijk je wettelijk bij de Adelijke vampierdraken. Gefeliciteerd." Zei een bekende stem, Zorall draaide haar om. Het was haar vader. Ze zuchtte, maar toen opeens schoot er haar iets te binnen. Aleria kon niet geranimeerd worden. De bloedmaan was verdwenen en de gewone maan was weer terug. Haar vader legde zijn staart over Zorall's nek, waarna ze een korte wandeling maakten door het bos." Weet je, iedereen heeft zo zijn geheimen. Maar daarom moet je ze niet steeds geheim houden. Zo heb ik als geheim..." Haar vader veranderde van vorm en het wezen kraste een Romeins duivelskruis in Zorall's borst. Vlak voor ze verlamd op de grond viel, viel haar iets op. Het was Aleva, Zorall viel verlamd op de grond.
Ze opende haar ogen en ze schudde haar hoofd, waar was ze? Ze keek op, de maan hij was weg! De eerste zonnestralen waren te zien, "Nee!" Riep ze uit. Ze vloog op, maar te laat. De zonnestralen raakte haar lichaam en ze viel op de grond, "Nee, ik ben niet zoals Aleria, ik ge niet sterven, ik laat de duivel mijn lichaam niet overnemen." Ze liet haar kop zakken en haar ogen gesloten. Hoe kon ze, al die tijd wou ze sterker zijn dan Aleria en dat gaat altijd zo blijven! "NEEEEEEEEEEEEEEEEEEE!" Bulderde Zorall, ze hief haar kop, 2 ogen voledig groen waren te zien. "Ik ben niet zoals haar!" Ze stond op en ze werd omringd door groene, roode en zwarte mist. Ze brulde, de pijn schoot door haar lichaam. Ze hing op haar knieën zitten en ze schreeuwde. Langzaam werd de ist groter en Zorall groeide met ze mee. De schreeuw hing over naar een brul. Zorall hief haar kop. Een gifgroenne draak was te zien. De drakin was 95 meter hoog en ze torende boven alles uit. Haar lichaam was onmenselijk lang. Er stonden horens op haar rug van 9 meter. "Nee!" Zei een duistere stem. Ze opende haar ogen, die in een vuurgloed waren, gifgroen. De drakin zwiepte met haar staart en ze wierp een paar bomen om. Ze ademde diep en ze blies, er kwam een groen vuur uit haar mond die alles wegbrandde. "Ik kom je halen, Aleria!" Zei de duistere stem oppnieuw. Ze opende haar vleugels die gifgroen/rood waren. Ze hadden een spanwijdte van 150 meter en ze vloog op. De kracht die in de demoon zat was onmettelijk. Ze vloog in de richting van het kasteel.
Gevolgd door wolken landde de demoon voor het kasteel. Het was duister en de demoon brulde opnieuw. Er kwamen een paar draken, haar familie. Zorall sloeg ze weg, als een bende iritante muggen. Ze stak haar poot in het kasteel en ze greep, Aleria. "Klaar om te sterven!" Riep de demoon tegen haar. Ze wierp de draak weg en ze sloeg tegen haar met haar staart, waar nu een gigantisch mesblad aanhing. Ze grinnikte, de eerste vonk van de demoon was ontsnapt.

(Zorall, is verloekt, de streep aan haar oog is zwart, eigenlijk moet het groen zijn. Maar ze heeft een demoon in haar, nu is enkel een vonk van zijn kracht ontsnapt, je zal zien wat er op het einde gebeurt met Zorall. Maar de demoon is ontsnapt door het licht van de zon, onthou dat hij opgesloten zit in haar lichaam en hij alleen kan ontsnappen als je Romeins duivelskruis op haar borst krast, dus je hebt de demoon zijn kracht een beetje laten ontsnappen, snel zal de demoon zelf ontsnappen, dan word het lachen! >:) )

De luxerode gordijnen wapperden mee met de kille wind die de kamer binnen kwam. Een sensatie van rozengeur, lotusbloemen en ijslelie's mengden zich met de aroma's die de wind met zich meedroeg. De maan schitterde door de mijlen hoge boomtoppen op de heuvel door. Het maanlicht verlichte een deel van de Keltische cirkel die in de grond gekerft was. Aleva wierp van achter haar muggennet een blik op de cirkel. Alles was verandert. Haar bed was weg, het Romeinse beschermkruis was verandert in een Keltische cirkel. Hun wastafel was verdwenen en was nu een bron geworden... Sloom stapte Aleva het bed uit waarna ze als een echte princess naar het raam flaneerde en naar buiten keek. Een lachje van voldoening cirkelde rond haar lippen. Weldra kwam de tijd waarvoor de meesten vreesden. Weldra kwam de oorlog en ging haar familie ten onder gaan. Een reusachtig drakenlichaam vormde zich in de verte voor de horizon. Een poot rees op en pakte Aleva vast. Aleva krabte en beet overal waar ze kon. Maar zonder hulp was ze niet opgewassen tegen demonen. Zelf al was het een eigen creatie. Aleva sloot haar ogen, waarna haar lichaam een fel rood licht begon uit te stralen en haar geest haar lichaam verliet. Rode vurige breuken kwamen in haar lichaam gekerft. Haar ogen en mond spuuwden vuur uit. Haar lichaam werd zwart en groter. Haar lichaam rees uit tot één van de meest gevreesde gedaante's. Haar stem verzwaarde. Haar duistere helft had de overmacht genomen. En rees uit tot deel van de duivel. Haar hele lichaam was zwart vol gif en magma. Haar kop stak hoog boven die van Zorall uit." Laten we hier een eind aan maken zusje. Hier en nu!!" Bulderde haar zware stem doorheen het gebied. Aleva zette het gehele gebied onder vuur waarna alles verteerde tot as. Aleva gaf een harde mep met haar staart in Zorall's gezicht, waarna ze wat dodend gif in haar keel spoot. Weldra kreeg ze het snel genoeg door dat niet met haar te spotten viel. Aleva draaide zich in een ruk om, met haar vurige gezicht vlak voor dat van Zorall, waarna ze wat giftige damp haar gezicht inblies. Dit was nog maar het begin.

[Laat jou nu aanvallen, zodat het gelijk opgaat.]

Aleva groeide tot supersize, de rode ogen van demoon keken op, Zorall had bijna geen controle meer over haar lichaam. De drakin draaide rond en spuwde dampen in het gezicht van de demoon. Deze grijnzde en Zorall werd omringd door een gas van gifgroen, rood en zwart. Het gas van de demoon. Zorall voeldde de pijn door haar lichaam en ze hing op haar knieen, "Nee, Aleva ga weg!" Zei ze tegen de drakin. Ze legde haar klauwen op haar hoofd en ze brulde van de pijn. Ze keek op, haar pupil werd klein en rood, de demoon stond op zijn achterpoten en hij brulde. Waardoor hij de drakin wegblies met de kracht ervan. Er verscheen een rode cirkel op de linkervleugel van de demoon. De demoon opende zijn bek en brulde opnieuw waardoor hij een krater maakte en het kasteel wegblies. Hij richtte zich op de drakin en hij greep haar bij de nek. "Durf me niet dwars te bomen, sterveling!" Bulderde een zware stem. Hij richtte zijn cirkel op de drakin en er kwam een gloedstraal uit. Deze absorbeerde levenskracht en helde de wonde van hem. "Ha, jij hebt een sterke wil." Zei hij en hij smeet het lichaam weg als een stuk vuil. Hij grijnzde en er verscheen nu een cirkel op de andere vleugel. "Ik heb bijna het slot gebroken! Dan ben ik vrij en is het lichaam van mij." Bulderde de demoon. Zorall was vervloekt doo een demoon deze demoon. Hij blies in en ademde een groenne gas uit. Hij liep naar Aleva en hij greep haar bij haar poot. Hij opende zijn bek, deze was geheel gifgroen geworden. Hij spoot de gas uit en hij brulde erbij. Waardoor er weer kracht vrij kwam. Er verschenen 2 cirkels op alle twee zijn achterpoten. Hij gooide het lichaam weg en hij zei: "Het is tijd." Hij vloog op en hij werd omringd door zwarte rook, een rode glans en groenne wolken. Hij zat in een soort cocon. Zijn staart hing er nog uit en het uiteinde werd ook rood. Hij opende zijn ogen en zijn vleugels, zijn voorpoten en vleugels groeiden aan mekaar en er schotten een paar horens uit zijn nek. Hij opende zijn bek en hij brulde. Daar was de demoon die altijd al gevangen zat: Dellos. Hij was nu Zorall en dat zou zijn nieuwe naam zijn, hij was niet langer een man maar vrouw, wat hem nieks kon schelen. Hij lanndde en hij brulde, een grotere krater vormde zich en de draak grinikte, de demoon was ontsnapt.

(Zorall is nu helemaal in een demoon veranderd, ze kan niet meer terug.)

Zorall's lichaam en stem veranderde helemaal. Haar stem werd zwaarder, haar krachten werden sterker, de demoon ontsnaptte langzamerhand uit haar lichaam. Een glimlachje sierde rond Aleva's lippen. De demoon pakte haar beet bij haar poot en blies zo het kasteel weg. Aleva sloeg behendig met haar scherpe puntige staart in het gezicht van de demoon. Hij greep haar alweer vast en vloog weg met haar van deze plek. Hij vormde rondom hem een soort cocon waar alleen zijn staart nog uitstak. Aleva; die nog steeds vast zat in de klauwen van de demoon beet met haar snijtanden op de plaats van zijn polsslagader en obserbeerde zo al zijn energie. Haar lichaam werd nog steeds groter en gespierder. Totdat het niet meer kon. Aleva veranderde haar duivelsgedaante in die van hellsnake's. Duizenden zwart met rode slangetjes gleden vanaf het lichaam van de demoon naar de begane grond. Daar vormden ze zichzelf terug om naar hun duivelsgedaante. Aleva haalde uit met haar klauw naar de cocon waarna ze hem vervolgens stuk krabte. Net voordat het lichaam van de demoon de grond moest bereiken haalde Aleva uit met haar staart waarna ze hem vast greep, met haar tanden zijn keel en hart doorboorde en met haar ijselijke kreet hem verlamde.

[Ze heeft eerst je energie afgetapt, waarna ze je vervolgens uit je cocon haalde en je als laatste verlamde met haar kreet, maar nog steeds zou het kunnen zijn dat jouw lichaam daar anders op reageert, dus je kunt nog genoeg verzinnen. )

De drakin begon haar hevig te verzetten. Zorall haar ogen werden groen en de pupil verdween, "Nu wordt het menes, sterveling!" Bulderde het gigantische monster en ze greep de gedaante bij de staart of wat het ook was. Hij zwierelde haar richting de ruines. Maar die schreew wat was dat? Ze stopte met aanvallen en er verscheen een portaal waar ze in hing. Ze zag nieks alleen duisternis en toen twee ogen. Vuurrood en kwaadarig, ze bliezen in haar richting en zo kreeg ze haar nieuwe krachten. De demoon kwam uit het portaal maar dan in de vorm van medussa die gillde en het sloeg een krater op de plek. De slangen rondom haar gezicht siste kwaadaardig. Toen ze de drakin nergens meer zag veranderde ze terug in haar demoonvorm en ze vloog weg. Weg van die achterlijk drakin.

De groene demoon greep haar vast bij haar staart. Aleva probeerde zich te verweren maar was machteloos tegenover dit monster. Het schepsel gooide haar zo de lucht richting de ruïne's. Aleva probeerde wat door de lucht te vliegen, waardoor ze over de ruïne's heen vloog. Haar poten raakten de assige grond van de vulkaan waarna ze haar vleugels weer netjes opvouwde en naast haar lichaam spreed. Rustig maakte ze haar reis af naar haar thuisland. De assige grond verdween en maakte plaats voor de sneeuw. Aleva spreed haar vleugels opnieuw uit en liet zich zo meevoeren met de hete luchtstromen over de bergtoppen. Het verlaten land van haar pleegouders viel weldra in haar zicht. Behendig en sierlijk streek ze voor het leger neer waarna ze haar ijselijke kreet over het gebied heen liet galmen. Trots stapte ze op haar opper meesters af." Taak volbracht. Zorall heeft haar eigen thuis weg geblazen, en is nou een demoon geworden." Haar blik bleef kil op haar meesters hangen waarna ze haar kwaad aankeken. Aleva keek hen verbaasd maar kil aan.' Wat heb je nou gedaan, jij achterlijk kind. JIJ moest hen vernietigen, niet dat nietige zusje van je, je bent VERBANNEN!!" Aleva's lichaam scheurde helemaal open waarna de grote duivels gedaante in haar plaats kwam." IK, Aleva Ignis Lucis Caelum Diabolus, dochter van de wel gevreesde Satan, sta het niet toe dat je mij verband. Laat staan mij tot chaos leid. Ik ben oud en gevreesd genoeg om m'n eigen leven hier te leiden, en dat leger, zal MIJ volgen, niet jullie." Haar grote, zwarte duivelsgedaante nam terug plaats in in haar eigen lichaam waarna ze met haar staart haar twee 'meesters' sloeg. Trots liep ze naar het leger toe waarna ze kwaad naar hen twee gromde." Milites hodie obedieris a me. simul nos ad victoriam. Tempestatibus et obtinebit. Tu conveniunt cum me? Tenerent quod proditor primum." Vier van de zwaar lijvige soldaten stapte vrijwillig naar de twee meesters af waarna ze hen beide vangden en opsloten in de kerkers." Goed gedaan m'n jongens. Volg mij, en wij zullen zegevieren!!" Voorop lopend, achtervolgd door een heel leger, leidde ze hen naar hun trainingsplek op het gevaarlijke duister eiland." Train mijne heren, en wanneer de tijd verstreken is zal ik jullie toewachten. Aan de opkomende zon." Behendig draaide ze zich om, nageroepen door de manschappen.' Ave Aleva!!' Een tevreden maar dodelijk glimlachje sierde rond haar lippen waarna ze terug opsteeg naar haar overnachtingsplaats.

Zorall sloeg zacht met haar vleugels en met een dodelijke blik keek ze over haar vernieteginde tuishaven. Twee gifgroene wolkjes stegen op uit haar neus en vergiftegde de lucht. Stukken vlees van dode dieren lagen verspreid over het landschap en bloed drong in de neusgaten van de demoon. Tevreden wierp ze een blik op de ruïne, langzaam begonnen de tekens op haar lichaam te gloeien. Een wolk boven haar werd zwart en het nam de vorm van een bom aan, langzaam daalde de wolk af naar de grond en explodeerde. Een gigantische krater vaagde de ruïnes weg. Een duivels lachje sierde haar lippen en vervolgens vloog Zorall in de richting van het duistere eiland.

'Ave Aleva!!' weerklonk het. De demoon stopte en landde onhandig wegens haar grote lichaam. Woedend zwiepte ze met haar staart en ze reet een paar bomen uit de grond die dieren verpleterde. Een schaduw wierp zich op Zorall en de drakin keek boos naar boven. "Aleva..." zei ze zacht. Langzaam ontvouwde de drakin haar onmlettelijke vleugels en met een paar slagen van die dingen steeg ze op. Ze brulde tromiafelijk naar haar zus en riep; "Kom mijn mede-duivel. Ik wil je iets laten zien." Langzaam veranderde Zorall van richting, maar ze versnelde al snel.

De as bedekte opnieuw het land en de sneeuw verdween. twee schaduwwen vlogen traag over het landschap en lieten dieren trauwma's na. Langzaam landde Zorall opnieuw en ze liep in de richting van het moeras, haar lichaam kromp weer naar haar gewone lengte. De demoon duwde een paar bomen uit de weg en vervolgde haar tocht. Een soort van stenen totem kwam tevoorschijn in het woud. Langzaam richtte Zorall haar rechterklauw naar de steen en sprak de woorden; "Tugal flauga gànga fram, helgrind!" Langzaam vormde zich een rode gloed rondt de steen en een steentje vloog in de klauw van de demoon. "Brisingr, helgrind, dröttningu." zei ze en ze overhandigde de steen aan Zorall.

-Zorall zegt de eerste keer; "Draak, ga veder naar de helpoort." en de tweede keer; "Vuur, helpoort, mijn prinses."-