Searching for a new home...But is that an egg?

Solstice vloog verder van het night warriors gebied. Ze was woedend door de woorden van Toxic. Als er nu iemand haar zou storen zou die wel eens een klappen krijgen. Ze vloog in de richting van de black scape, dit gebied kende ze heel goed. Ze kwam in de buurt van de heetwaterbronnen waar mist en stof het gehele landschap verbergde. Ze hield van zo'n plekken, mysterieus en rustig. Ze vloog in de mist en ze landde zacht op de grond. Ze vouwde haar vleugels, en ze schudde met haar kop. Ze liep wat rond op zoek naar een grot, na een tijdje kwam ze een grot tegen. Het was een grote zwarte grot vol met stenen en mos. Ze liep naar binnen, maar ze werd verblind door een fel licht. Er lag een ei, heel licht paars, het leek wel lilla. Solstice keek vol afschuw naar het ei. Leven daar hield ze niet van. Ze tilde haar poot op, klaar om het ei te vermorzelen. Maar een vreemde kracht hield haar even tegen, net lang genoeg om te zien dat het ei langzaam begon te breken.

Hij hief zijn kop, snoof en rook opnieuw. Nu wist hij het zeker. Onmiddelijk ging hij ij het karkas vandaan. Hij spreidde zijn redelijk kleine vleugels die hem in de lucht zo wendbaar maakte en steeg op. Hij verliet het drakenkerkhof en vloog recht op de heetwaterbronnen af. Hij volgde zijn scherpe neus tussen gijsers door en over stomende bronnen. Een grot viel hem op, er stond een draak in de opening van de grot, een vrouwtjesdraak. De geur was nu zo sterk dat het water hem in de bek liep. Hij bleef even in lucht lucht hangen en dook daarna met uiterste precizie langs de draakin de grot in. Hij brak door een soort magishe weerstand heen waardoor het geluid van brekend glas door de grot klonk. Hij maakte een scherpe bocht en landde vlak achter het ei. Zijn voorpoten drukten op het ei waardoor de barsten veel sneller groter werden. De grijsgroene draak met de donkergroene tekeningen over zijn lichaam brak met gemak door de harde schil van het ei en terwijl hij de draak bij de ingang goed in de gaten hield brak hij het ei helemaal open. Een nog slijmerig babydraakje kwam uit het ei zetten. Met schubben die dezelfde kleur hadden als het ei. Zonder te twijfelen zette hij zijn kaken rond de nek van het jong. Een misselijkmakend gekraak klonk door de grot en bloed spatte in het rond. Hij had het leven van het draakje beïndigd nog voor het werkelijk begonnen was. Zijn gespierde lichaam was bedekt met vele littekens. Hij had naar onderen gekrulde horens en aan het einde van zijn staart zt een enorme knots met lange stekels eraan. Hij rijnsde zijn bebloedde tanden bloot. Hij trok de kop van het lichaampje en werkte deze naar binnen. "Ik hebje toch niet laten schrikken hé?" vroeg hij spottend. De cannibaal liet zijn blik over de draak gaan. Hij was altijd al een player geweest. Een draak die werkelijk met iedere vrouwlijke draak aanpapt om vervoens hun hart te breken en evandoor te gaan met eventueel een ei of het leven van het vrouwtje. Je kon an zijn blik zien dat hij geïnteresseerd was in haar. Hij nam de rest van het karkas, steeg op en vloog behendig langs het vrouwtje weer naar buiten. Hij landde een eindje verderop en werkte het karkas met huid en haar naar binnen. Hij bleef oplettend omdat het vrouwtje geïrriteerd had geleken en hij verwachtte dat ze achter hem aan zou komen.

Solstice merkte op dat een draak naderde, ze bleef rustig zitten op haar positie en ze zag hoe de draak het ei brak en het drakenjong opat. Solstice grijnzde toen de draak de kop ven het drakenjong eraftrok. De draak vroeg of Solstice niet geschrokken was en hij vloog naar buiten. Solstice liep naar de draak en zei: "Nee hoor, ik wou dat ei toch afmaken maar jij was me voor.". Ze krulde haar nek, dat was een gewoonte geworden en ze keek de draak aan. Ze hief haar kop opnieuw: "En wie mag jij zijn?" Zei Solstice op een sisende toon. Ze kon er niets aandoen dat ze bijna altijd siste tijdens het praten, ze had wat trekjes mee van een slang. Ze keek de draak bevredigend aan wachtend op zijn antwoord.

(Sorry, geen inspiratie)

Het vrouwtje antwoordde heel serieus dat ze niet was geschokken, de onderhoorndraak had wat hij had gezegt helemaal nit serieus bedoeld. Ze wilde het ei afmaken, zei ze. Had ze dan geen moederinstinkt? Hij kende geen enkle draakin die een hulpeloos ei aan zijn lot over zou laten of zou doden. Zelfs Toxic had eens een pasgeboren jong geadopteerd. Hoe heette dat jong nou? dacht hij bij zichzelf "R.. Re.. Ra.. Radamanth! Dat was het! terwijl hij hierover nadacht zag hij de donker gekleurde draak op hem af komen, zoals voorspeld. De groene draak likte zijn bek "Wie ik ben?" hij grijnsde breed "Ik sta bekend onder vele namen, maar noem jij me maar... Curse" hij had een zware stem als die van een volwassen mannelijke draak en dat was hij ook. Van de draak tegenover hem wist hij niets, hij wist niet dat ze het gebied van de groep was binnengedrongen en meerdere Night Warriors geïrriteerd had. Hij wist alleen dat hij een vruchtbaar vrouwtje voor hem had. "En was doet een schone dame als jij hier helemaal alleen?" vroeg hij, het krullen van de nek was iets wat hij meerde draken had zien doen en hij vond het vaak wel iets aantrekkelijks hebben bij vrouwtjes. De sis in haar stem viel hem niet op, Toxic had iets dat er erg op leek en hij was eraan gewend. Misschien was hij wel een van de eerste Night Warriors sinds Toxic de leiding had...

De draak noemde Curse en vroeg Solstice's naam. Ze sperde haar ogen wijd open en zei:"Solstice.". Ze bekeek de draak eens goed volgens Solstice kon het wel night warior zijn gestuurd door Toxic om haar af te maken. Maar daar dacht ze niet aan, ze keek de draak recht in de ogen en zei:"Als je verbaasd ben dat ik geen moederinstinct heb, dan moet je dat niet zij. Ik kan mijn emotie's bedwingen en makkelijk zoiets afmaken.". Ze keek naar de eierschallen die overwaren gebleven. Ze richtte zich terug tot Curse en zei: "Wat doe jij eigenlijk hier?". Ze hoorde iets naderen, Solstice liep naar het geluid. Ze verdween door haar 'illusion' en ze keek wat het was. Een drakenmoeder brulde opzoek naar haar jong. Vast de moeder van het ei. Solstice liep achter de drakin en sprong op haar rug een luid gekraak hoorde ze en ze plantte haar klauwen zo diep dat ze de grond raakte. De drakin gaf nog een laatste brul maar Solstice had haar longen doorboord. De drakin legde haar kop en Solstice begon aan het feestmaal. Ze at werkelijk alles van vlees zolang het maar eetbaar was. Ze at weinig draakenvlees alleen als ze echt honger had of gewoon iets wou doden. Ze was wat blijer door het gezelschap van Curse. Ze hief haar kop en zei tegen Curse: "Doe je mee?". Ze verwachtte wel een ja want deze draak at zo te zien bijna alles.

De draak noemde zichzelf Soliste, zou dat iet met solitair te maken hebben? Het opensperren van de ogen was een beetje vreemd, alsof ze verbaasd was zonder dit werkelijk te zijn. Blijkbaar kon ze ook nog eens gedachte lezn want ze gaf atwoord op een vraag die hij niet eens van plan was te gaan stellen. Haar emoties bedwingen, daar had het mee te maken. Moederinstinkt was een emotie? Moederinstinkt is toch... instinkt? hij dacht er verder maar gewoon niet over na. Vlak nadat hij zijn vraag had gesteld hoorde hij iets naderen, Soliste verdween en kwam even later terug met een klap. Ze had de moederdraak gedood. Onmiddelijk begon ze van het karkas te eten. Nog een cannibaal? Dat stond Curse niet toe! Hij brulde en ging op Soliste af. Hij beukte haar weg en zwiepte blak langs haar kop met de knots aan zijn staart. Als hij raak had geslagen was Soliste's schedel verbrijzeld geweest. Hij hield Soliste op afstand met zijn staart terwijl hij het karkas open reette en de lever pikte. Deze werkte hij meteen naar binnen. De draak in haar geheel was wat slap, geen wonder dat de moederdraak zo snel gestorven was. Ze had botten als luciferhoutjes. Hij at het hart op en koos het beste vlees zonder dat Soliste iets kon doen. Hij was geen levende vuilnisbak zoals Soliste verwachtte. Het was al moeilijk genoeg voor hem om aan eten te komen aangezien zijn maag enkel drakenvlees, eieren en botten kon verteren. Een andere draak die zijn eventuele maaltijden kon afnemen wilde hij absoluut niet in zijn buurt hebben, niet levend tenminse. Telkensals Soliste in de buurt zou komen mepte hij haar weg met zijn staart of beukte hij haar.

Curse viel Solstice aan en sloeg met zijn staart. Wat had hij nu? Solstice moest even bekomen van de klap, maar ze was er al snal overheen. "Als je denkt dat ik een maltijd van je pik, dan is dat niet zo." Zei Solsice de sis werd hoger. Ze had de drang om Curse een klap te verkopen maar ze deed het niet. Ze liet de draak het karkas opeten, dat zou hem wel bevredigen. Ze bleef op een veilige afstand deze draak had kenelijk een sterke staart en Solstice wou er geen tweede klap van krijgen. Ze liep wat verder naar een nog neit opgedroogd plasje water en ze dronk er rustig van. Daarna liep ze terug naar Curse, het karkas was nergens te bespeeuren. Curse had hem vast helemaal opgegeten. "Als je meer wil weten over dat moederinstinct en waarom ik steets weet wat jou vragen zijn, dan heb ik hier een antwoord." Zei ze sisend maar rustiger. "Ik kan voelen wat jij voelt, verbazing, angst, woede en zovoort. Dus als jij verbaasd bent over wat ik heb gezegd over dat ei, gaat het over moederinstinct." Solstice wou hem niet de les spellen maar gewoon zeggen waarom ze dat kon, de meeste draken dachten dat ze gedachten kon lezen, maar Solstice kan dat alleen in haar witte vorm en die vorm heeft ze niet graag. Ze snoof even en zei: "Ik kan tegen de dood en ik beheers mijn instinct, of zt het om in emotie's. Moederinstinct draaid puur om medeleven: een emotie. Ik ben een emotiedraak ik voel de emotie en steel het als het moet. Nu we over dit onderwerp bezig zijn heb ik een vraag voor je Curse. Ken jij iemand met een puur hart vol emotie's ik moet nodig eens wat emotie's eten om me beter te voelen.". Solstice bekeek Curse hij had een paar sterke emotie's maar niet wat Solstice zocht, ze zocht een volmaakte draak waarvan ze zijn emotie's kon aftappen en kon opdrinken. Ze werd vroeger niet voor niets de emotiedief genoemd.

Soliste ging achteruit en liet hem eten. Mooi, die bergeep hem dus. "Als je denkt dat ik een maaltijd van je pik, dan is dat niet zo" Curse antwoordde hier niet op. Hij werkte zo veel mogelijk vlees naar binnen zonder te kauwen. Voor hij een Night Warrior was geworden had hij altijd gedacht dat vrouwtjes zwakker waren dan mannetjes. Maar toen was Toxic naar hem toe gekomen en was zijn blik enigsinds veranderd. Onder de goedzakjes zag hij de vrouwtjes nog steeds als de zwakkere maar aan de duistere kant zag hij ze nu als gelijke. Hij wist dus niet echt wat hij van deze drakin moest denken. Het was hem niet helemaal duidelijk of ze nou goed of slecht was. Hij ging er maar vanuit dat ze neutraal was. Soliste nam nog meer afstand. Curse vond dit toepasselijk. Hij had zich de prooi toegeëigend en degene van wie hij het karkas ingepikt had bleef op afstand tot hij uitgegeten was of tot er niets meer over was. Toen het vlees van het karkas was en er geen huid meer over was begon hij de botten die hij niet samen met het vlees of de huid had opgegeten te breken om het merg eruit te likken. Soliste kwam terug toen hij klaar was met de laatste botten. "Als je meer wil weten over dat moederinstinct en waarom ik steeds weet wat jou vragen zijn, dan heb ik hier een antwoord." zei ze. Waarom denkt ze toch dat ik dat wil weten? dacht hij. Curse snoof, toch ging Soliste door: "Ik kan tegen de dood en ik beheers mijn instinct, of zet het om in emoties. Moederinstinct draait puur om medeleven: een emotie. Ik ben een emotiedraak ik voel de emotie en steel het als het moet. Nu we over dit onderwerp bezig zijn heb ik een vraag voor je Curse. Ken jij iemand met een puur hart vol emotie ik moet nodig eens wat emoties eten om me beter te voelen.". Curse neep zijn ogen tot spleetjes. Dat klonk als een wannebe. Dacht hij met afschuw. Plots begon Curse te lachen, het klonk duivels, gewoonweg puur slecht "jij kunt tegen de dood? HA! Ik durf te wedden dat als ik dat mooie koppie van dat slanke lichaampje af trek je lang niet zo goed tegen de dood kunt als je denkt!" hij schudde zijn kop en grijnsde breed. Hij was het niet helemaal eens met haar uitspraak over moederinstinkt maar wat wist ij daar nou weer van? Hij at die bolle kijkertjes van jonge draakjes vol genot uit hun nog levende koppies. "Zoek een draak die zich 'Twilight' noemt, zij zit momenteel met een gebroken hart. Geloof me, op dat wolkje kun je de rest van de tijd leven." Twilight was al een lange tijd buiten DW en de vraag was maar of ze ooit nog terug kwam. Hij snoof en begon weer te lachen "Tegen de dood kunnen, laat me niet lachen" zei hij zachtjes tussen het lachen door "Oh wacht... Te laat!" hij rolde zowat over de grond. Als je wat langer in zijn gezelschap was zou je al snel merken dat hij een vreselijk persoon was; Hij was bot, keek neer op vrouwtjes, spotte met bijna iedereen, was totaal niet behulpzaam, gek op leedvermaak en maakte graag iedereen belachelijk. Toch was hij trouw aan zijn leidster maar het was nie voor niets dat hij nouwelijks in rang was gestegen. Hij was dan wel slecht en een goede volgeling maar een vreselijke babysitter en omdat hij zo asociaal kon zijn was hij ook niet te vertrouwen met de jacht. Toch had Toxic iets in hem gezien, hij was namelijk een Toran en trainde nieuwkomers op zijn eigen manier. Zij die door hem getraint werden waren er dan ook niet vriendelijker op geworden, laat staan zwakker.

Curse begon irritant te lachen, hij zei een paar dingen maar lachtte nog harder en hij begon te rollen over de grond. Als er iets was waar Solstice een vreselijke hekel aan had, dan waren het wel draken die haar niet serieus neemde. Het laatst dat ze een grapje maakte was toen ze 15 was en dat was een hele tijd terug. Ze was namelijk iets in de duizend jaar, ze was de tel al lang verloren. Maar toch leek ze niet op een oude draak, haar ras kon namelijk zo oud worden dat zij nu een jong volwassen draak was. Ze zou al gouw haar eerst ei moeten leggen, maar daar dacht ze in de eerste instansie niet aan. Ze snoof en hoopte dat Curse zou stoppen met lachen. Wat was hij bot en irritant. Solstice had zin om wat zwart vuur over hem heen te spugen, maar ze moest nog even rusten van het gevecht met Laisve en Viper. "Moet ik het misschien bewijzen?" Zei ze met een sisende toon. Haar stem klonk dreigend en een grom was te horren op de achtergrond. Ze wachte niet op een antwoord maar stuivde direct in de richting van Curse. Vlak voor hem gebruikte ze haar 'illusion' en ze verdween. Curse zou haar niet kunnen zien, ze maakte daar gebruik van en liep naar zijn rug. Daar werd ze terug zichtbaar en voor Curse kon reageren plante ze haar klauwen in zijn rug. Ze trok ze terug weg en verdween weer. Ze had hem geen gif ingespotten daar was ze nog te zwak voor.

Hoe had hij haar ook serieus kunnen nemen; Niemand kon tegen de dood, uiteindelijk ging alles dood! Solistice vond het daarentegen niet zo leuk, helemaal niet zelfs. Hij zag wel dat ze zich aan hem irriteerde maar het kon hem niets schelen. Toen hij een beetje bijkwam hoorde hij haar zeggen dat ze het wilde bewijzen. Dat sprak hem wel aan; drie maaltijden op één dag, hadden ze iets te vieren? Curse kon zijn geluk gewoonweg niet op. Toen Solistice plots op hem af stoof werd hij in één klap serieus. Hij zette zich schrap en stond klaar om haar schedel open te breken met de knots aan zijn staart. Hij haalde uit en op het moment dat hij verwachtte haar brein door de lucht te zien vliegen was ze verdwenen. Afijn, een spel dacht hij. Oppeens voelde hij nagels in zijn rug, irritant als speldenprikjes. Hij wilde net haar poten tussen zijn schouderbladen verbrijzelen toen ze weer verdween. Curse klikte met zijn tong "Wolkje" snoof hij. Hij spreidde zijn vleugels en zette zich schrap. Zodra Solistice verscheen schoot hij op haar af voor ze weer kon verdwijnen. Hij verkocht haar ene flinke met tegen haar flank en brak daarbij waarschijnlijk een aantal van Solistice's ribben. Hij sloeg een keer krachtig met zijn vleugels zodat hij hoger dan Solistice vloog en schoot met grote kracht een bal vuur op haar af. Deze zou ontploffen zodra deze contact zou maken met iets of iemand en omdat hij zo dichtbij was en zo snel geschoten had zou het érg moeilijk worden voor Solistice om te ontwijken. "Eens zien hoe inmum je bent voor de dood!" riep hij.

(Ik merk ook echt nu pas dat ik Solistice de hele tijd verkeerd schreef >,<)
(mag Sol dood? Of heb je andere plannen?)

Curse had haar gezien en ze kreeg een klap van zijn krachtige knots. Ze voeldde iets kraken, dat waren haar ribben vast. Ze gniffelde toen de draak een vuurbal op haar afschoot. "Eens zien hoe inmum je bent voor de dood!" Riep Curse Solstice toe. Ze keek hem aan alsof ze het een spelletje vond. Zo makkelijk kwam je niet van haar af. Nog voor de vuurklap veranderde ze in een witte draak. Een ontploffing kwam en Solstice lag met veel wonde's op de grond van het gebied. Met haar laatste krachten vloog ze op en ze verdween, ze zette haar klauwen opnieuw in Curse rug maar deze keer drong ze binnen in zijn gedachten. Zo snel als ze maar kon plaatste ze haar wonde's over naar Curse. Zijn lichaam was bezaaid met wonde's en Solstice had geen pijn of kneuzingen meer. Ze Hing gaan stan en hijgde, dit vergde haar veel energie maar het was haar gelukt om Curse te verwonden met zijn eigen krachten. Ze keek Curse nog een laatste keer aan terwijl er een zwarte wolk rond haar witte lijf hing. De zwarte draak was terug en ze zei: 'Ik bedoelde niet dat ik bestand ben tegen de dood.'. Ze vloog op en verdween in de mist. Ze zou wel een andere grot vinden waar ze het haar gemalijk zou maken.

(Dude! Je mag niet bepalen of je aanval raakt, de ander moet altijd een kans hebben om te kunnen ontwijken, zelfs als deze erg klein is)

Zijn aanvallen waren raak, zoals hij al hoopte. Hij zorgde dat ze haar verdwijntruc niet weer kon gebruiken en bleef in beweging. Op deze manier kon Solistice moeilijk zonder dat hij het mrkte zomaar ergens opduiken. Hij zag haar wonder boven wonder weer omhoog komen en opvliegen. Toen ze verdween vauwde Curse onmiddelijk zijn vleugels en liet hij zich opzij wentelen. Vlak boven de grond spreidde hij zijn vleugels weer en vloog hij door een gijser. Van de hitte had hij in die erg korte tijd geen last, hij bleef een draak met beschikking over vuurkrachten, hitte deed hem weinig. Waar Solistice ook was verschenen, ze had niet de kans gehad zich aan hem vast te grijpen of hem te verwonden. Ze zag haar hijend opstaan en zich terugtrekken terwijl ze naar hem riep dat wat ze gezecht had niet letterlijk bedoeld was ofzoiets. Curse schudde zijn kop "Vrouwtjes" snoof hij. Hij schudde het water van de gijser van zijn lichaam en landde. Hij had verbazingwekkend weinig wonde opgelopen in dit gevecht. Hoe kon hij dit nou weer een gevecht noemen? Hij was nog nooit zó snel van een oudere belager af gekomen. Hij grijnsde, hij had dan wel een extra slachtoffer misgelopen maar hij had wel voor het eerst sinds een lange tijd goed gegeten. Een jong en een volledige, volwassen draak maarliefst. Zijn vlucht door de gijser had het bloed van zijn huid gewassen. Zijn met littekens bedekte lichaam kwam weer in beweging. Hier had hij niets meer te zoeken. Hij spreidde zijn vleugels en vloog terug naar waar hij vandaan was gekomen: Het duistere gebied in DW, het Night Warrior gebied.