Het huis van Mudly

Mudly was blij dat ze het medalion mooi vond. Maar toen ze neer veel ving hij haar op. Er was iets mis. Maar wat? Aan het konijn had het niet kunnen liggen want die was nog vers. Hij voelde paniek. 'Maylin?' vroeg hij. Hij had moeite met een traan te onderdrukken. Hij tilde haar op en liep naar boven. Hij legde haar op het bed. Hij pakte een stoel en zette het naast het bed. Hij bleef naar haar kijken. Zijn hand in haar hals om te voelen of het hart nog klopte. Gelukkig het klopte nog. Maar wat was er dan?

In Maylin's droom:

Wat is er gebeurt, stamelde Maylin. Niks zei een sussende stem, wel ik ging volgens mij nock-out.Nee hoor blijf maar slapen alles is goed,ging de stem verder. Maar Maylin vertrouwde het niet, NEE! blijf slapen... zei de stem weer, maar het geluid ebde weg.

Maylin is weer bij bewustzijn:

" AAAAH" Gillend kwam Maylin overeind, " wat..wat.. is er gebeurt" Ze keek omzich heen. Mudly zat op een stoel naast haar, en Ze keek verschrikt. " Hoe kom ik hier" Ze hijgde en hyperfentileerde. Opeens was ze rustig en ze ging weer liggen.
" Alles was een droom toch?" Ze pakte de hand van Mudly vast, en gaf het een kus. " Engel dat je bent" bracht ze uit. En ze glimlachte.

Mudly keek naar de grond. Hij schrok op toen Maylin ineens overeind kwam. 'Je ligt inmiddels al een 1 uur bewusteloos.' zei Mudly. 'Nee, het was geen droom van dat medalion. Het was echt.' Hij keek haar bezorgd aan. 'ik heb je toen je neer viel opgevangen en naar boven gebracht.' Mudly bloosde omdat ze zei dat hij een engel was, ondanks er een duivel binnen in hem zat. Hij ging naast haar zitten en pakte haar hand. 'Wees niet bang ik ben bij je.' Hij voelde haar voorhoofd. Het was wat warm. Zou ze ziek worden? Hij keek naar het medalion dat nog steeds om haar nek hing. Zou het is met die versmelting te maken hebben, dacht Mudly.

Mudly knikte. 'Inderdaad. Ik ben heel de tijd bij je gebleven.' Hij lachtte toen ze bloosde. Hij omhelzde haar weer. 'Ik kan je moeilijk hier alleen laten en niet voor je zorgen.' zei Mudly. Hij bloosde. Nog nooit heeft iemand dat tegen hem gezegd. Hij zei: 'Geen dank hoor.' Gaf haar een knipoog. Hij pakte een glas met wat aarbeiensap er in en gaf het aan Maylin. Hij had het er al neergezet voor het geval dat ze wakker werd. 'Hopelijk smaakt het.' zei hij tegen Maylin. 'Het spijt me van je vorige medalion. Ik had niet verwacht dat dit zou gebeuren.' zei hij. 'Rust maar goed uit, ik blijf nu toch thuis. Roep me maar wanneer je me nodig hebt.' Hij stond op en liep richting de trap. Hij keek nog even naar Maylin en glimlachte. Hij meende het. Als hij weg zou gaan zou hij dat niet doen zonder dat te vertellen.

Mudly liep met een glimlach naar beneden. Hij liep richting de borden en maakte ze schoon. Hij deed nog meer klusjes in en om het huis. Ver zou hij niet gaan, dat had hij haar namelijk beloofd. Toen hij klaar was ging hij op het balkon van de 1e verdieping zitten. Keek voor zich uit en dacht na. Hij genoot. Het briesje dat door de bossen ging. Hij weer thuis, maar deze keer niet alleen. Hij zou er alles aan doen om het zo comfrontabel mogelijk te maken voor Maylin. Hij leunde tegen de muur en begon te dromen. Maar lette wel op, voor het geval dat Maylin iets nodig zou hebben.

Mudly zag dat Maylin naar beneden kwam en richting hem liep. Een glimlach verscheen op zijn gezicht toen Maylin haar hoofd in zijn schouders legde. Hij had het gevoel dat er niets fout kon gaan. Hij streelde het haar van Maylin. Hij keek in haar ogen en kuste haar. Hij stopte en keek naar buiten. Het uitzicht was prachtig. Hij pakte haar hand vast en genoot van de middag.

Mudly lachte. 'Ik ook van jou.' zei hij.
Ineens kwam er een grote draak tevoorschijn voor het balkon. Deze draak leek enorm veel op de draak Luna. Mudly lachtte en riep: Milo, leuk geprobeerd, ik had wel een betere illusie van jou verwacht.' Hij keek naar Maylin en zei: Als je goed kijkt zie je dat de ogen van deze draak groen zijn. De ogen van de echte, dus die van jou, zijn rood.' Hij keek de draak aan die langzaam verdween. Milo kon toch echt tot het uiterste gaan om aandacht te krijgen. Hij richtte zich weer op Maylin en gaf haar een kus.

Mudly luisterde naar de klanken. Hij vond het knap wat ze deed. Er waren niet zo veel mensen die dat konden. Hij wou het ook wel leren maar niet nu, nu genoot hij te veel van de rust. Het zonnetje kwam achter een wolk tevoorschijn. Mudly sloot zijn ogen en genoot van de middag.

Mudly viel ook in slaap. Hij hoopte dat niet weer zo'n gesprek met het monster plaats vond. Hij werdt even later wakker. Maylin lag nog steeds te slapen, daardoor besloot hij maar te blijven waar hij was. Het zou haar wakker kunnen maken. Na een paar minuten naar de ondergaande zon te kijken werdt Maylin langzaam wakker. 'Lekker geslapen?' Mudly keek haar met glinsterende ogen aan. Moe was hij niet en honger had hij ook niet veel dus opstaan was niet echt nodig. Hij was in een goede bui en dat was te merken. Hij legde zijn arm over haar schouder om er voor te zorgen dat ze tegen hem kwam te liggen. Dat lag namelijk wat makkelijker dan tegen de wand van de boom. Hij keek naar de mooie oranje zon, die langzaam onderging.

Mudly stond ook op een zei: 'ik hoef niets, alleen maar jou.' Hij keek haar verliefd aan. Hij liep naar binnen en wachtte af. Wat ze zou gaan doen wist hij niet, maar hij zou er aan meedoen.

Mudly keek naar het smaragdje. Hij vond het mooi. 'Dankje' zei hij. Hij deed het in een zakje dat hij bij zich had. Hier zou hij een ketting van maken, die hij altijd bij zich zou hebben, waarbij het niet zou beschadigen. Hij vroeg: 'Waar heb je zin in?' Hij had al zo zijn vermoedes maar hij bracht ze niet en liet het ook niet merken. Hij keek haar aan met een glimlach en wachtte af.

Mudly had iets anders verwacht. Hij lachtte 'natuurlijk een wandeling lijkt me erg leuk.' Hij meende dit. Hij was voor zijn gevoel al te lang thuis geweest. Muldy liep de trap op en pakte een jack uit de kast. Voorzichtig en zachtjes, Milo lach namelijk te slapen. Hij krabbelde wat op een briefje en legde het klaar voor Milo. Hij liep nu de trap weer af. Hij keek Maylin aan en liep nu richting het trappengat. Halverwege wachtte hij en leunde hij tegen de leuning, wachtend op Maylin's reactie.

Mudly was buiten en zag dat Maylin achter hem aan kwam. Hij keek haar aan en vroeg: 'Waar zou je heen willen?' Hij kende het bos erg goed maar hij liet haar de keus.