Devil? No, its called snow

Ijskoude schubben werden beladen met sneeuw toen ze een onhandige landing maakte in de sneeuw. Koud! En waarom was ze ook alweer hier? In haar hoofd was ze honderd en een verwensingen naar het witte deken aan het gooien. De een al wat... beschaafder dan de ander. Twilight hield niet van de winter, kou, sneeuw, ijs,... Zo kon ze nog wel eventjes doorgaan. Haar reusachtige gedaante was een grote blauwe vlek in het ongerepte deken, er was pas een nieuwe lading bijgekomen, de maagdelijke sneeuw vertoonden diepe sporen waar ze neer was gekomen. Twilight liep een stukje, waarbij er grote afdrukken in de sneeuw werden achtergelaten. Ze opende haar vleugels even om de sneeuw eronder uit te halen, waarna ze zichzelf lichtjes elektrocuteerde, wat veel efficiënter was dan gewoon vlammen over haar schubben te doen. Het was maar een beetje stroom geweest, toch kwam er wat rook van haar af, nu was Twilight in ieder geval fatsoenlijk wakker! Nogmaals opende ze haar vleugels die een spanwijdte hadden van zeker 80 meter, op z'n minst. Haar lichaam was ook best groot, maar klein in proportie met haar vleugels, zo'n 38 meter hoog. Dat liet een flits door haar gedachten gaan, een pijnlijke flits, zouden de vleugels van Laisve nu groter zijn dan die van haar? Ze schudde met haar hoofd, alsof ze de gedachte eruit wou gooien. Ze mocht niet aan hem denken, en ze moest haar gedachten afschermen tegen hem. De enige rede waarom ze hier was, was omdat het een van haar zwakheden was, ijs, sneeuw, kou. Water niet, dat geleid goed. Snel schudde ze haar blauwe vleugels nog eens uit voordat ze die met een krachtige slag liet dalen en zichzelf van de grond afduwde met haar achterpoten, netjes trok ze haar voorpoten in zodat die niet in de weg zaten. Zachtjes neuriede ze een beetje terwijl ze de wind haar liet dragen, de koude wind! Blauwe vlammen kwam uit haar neus en warmde haar een beetje op, stomme kou, stomme sneeuw, stomme winter! Wat ga ik blij zijn als het warmer wordt! Ondertussen neuriede ze nog wat verder, haar diepe stem droeg ver in dit eentonige landschap. Een groot wit deken. Hier kon ze zich nog wel een paar duizend jaar over irriteren. Opnieuw landde ze, dit keer op en heuvel, en wat gracieuzer dan de eerste keer. De sneeuw lag hier een meter hoog! Nu zaten haar klauwen vol met van die idiote ijskristallen. Alhoewel, dat glinsterde wel leuk, maar het duurde eeuwen om het ertussen uit te krijgen. Dat werd weer een bezoekje aan de heetwaterbronnen. Langzaam, op haar gemakje, liep ze naar de top. Daar liet ze de sneeuw eerst smelten met donkere vlammen voordat ze ging liggen, met een poot over de andere. Nu was de grond voorverwarmd en aangenaam om op te liggen. Ontspannen tuurde ze een beetje naar de hemel, de zon stond hoog aan de hemel en de blauwe lucht was net als het witte deken op de grond ononderbroken. Een diepe zucht kwam uit haar longen en bracht wat vuur met zich mee. Groen vuur, koud vuur. Het groen ging snel over in blauw, want zoals ze al duidelijk had gemaakt, ze haatte kou!

Open voor wie zin heeft

Lea vloog wat rond in het gebergete. Haar lichaam vloeidde over naar lichtblauw en ze keek naar boven. Wat een leuke dag om het te laten sneuwen dacht ze. Ze moest met haar gedachten even ergens anders zijn dan bij de meteoor die zou komen. Ze vloog met haar vleugels open ze waren heel dun en het minste zou dit vlies laten scheuren. Ze onderzocht de grond terwijl ze het liet sneuwen. Ze zag een blauwe draak die duidelijk niet van sneuw hield en er zat deze draak zo te zien ook iets dwars. De vleugels van de draak waren gigantisch haar vleugels hadden maar een spanwijde van 10 meter (voor wie in verwarring is Lea groeit nog en is al verjaard), haar lichaam had een lengte van 5 meter en ze was maar 2.5 meter hoog. De draak steeg op en landde op een andere berg waar ze een blauw vuur uitblies. Kon deze draak nu bliksem besturen? Dat wou Lea wel eens zien. Maar ze wist het niet zeker of deze draak wel goede bedoelingen had, Riddel zei altijd dat ze moest oppassen. Lea was een beetje eigenwijs en ze landde geruisloos achter een rots. Deze draak heeft ze eerder gezien. Ze heeft haar gezien in het bos samen met de andere draak. Ze zuchtte en sprong vanachter de rots. Ze liep naar de draak toe, het vreemde was dat haar blauwe lichaam de sneeuw niet liet smelten maar het liet hem nog meer bevriezen. Ze liep naar de kop van de draak en zei: "Hallo, vind je mijn sneeuw niet leuk?". Ze keek met haar paarse ogen naar de blauwe draak en ze zei liefelijk: "Ik kan het laten smelten of het warmer maken.". Ze wachtte op een antwoord terwijl ze haar lichaam weer wit liet worden.

De lucht zag ol van sneeuwwolken toen ze hier over de toendra liep en ze voelde hoe de koude wind aan haar vacht op der rug trok. Riddel voelde dat er twee andere draken op de toendra aanwezig waren en ze merkte ook dat Lea een van de twee draken was. Haar blik gleed over het witte landschap en ze zetten zich af zonder enige inspanning om door de lucht te zeilen als een schip over het water gleed. Ze zocht naar Lea om haar weer eens te zien en Riddel wenste dat de tweede draak goed gezint zou zijn, want anders zou ze de draak mores leren. Ze vond wat ze zocht en pikte Lea al snel van de twee draken uit. Riddel cirkelde langzaam naar beneden en landen vlak achter Lea. 'Een goede dag jullie beiden.' zei Riddel met een vriendelijke glimlach en liet haar gedachten even uit gaan naar de blauwe draak die kennelijk niet van de sneeuw en de kou hielt. Riddel was ook geen echte fan van de winter, maar vond het minder erg dan deze draak. De long onderzocht de blauwe draak, maar kreeg geen vat op haar gedachten dan de naam die ze uit de vage gedachten uit kon pikken, maar ze behielt deze naam oor zich en trok zich terug nog voor de andere draak haar iets kon doen en sloot zich sterk af voor de blauwe draak en bleef rustig staan wachten, maar onder tusen ging ze naast Lea staan en streek met haar snuit langs de kaak van de jonge draak en haar blik richten zich weer op de draak die Twilight heten.

Lea hoorde een stem die haar bekend voorkwam en ze draaide haar kop om. Het was Riddel, Lea had Riddel al een hele tijd niet gezien en ze glimlachte naar de witte draak. Riddel landde en wreef met haar snuit langs de kaak van Lea. Lea houdde daarvan en ze sloot haar ogen, Riddel zou haar beschermen. Maar ze was kennelijk afgeleid door de blauwe draak en ze opende na een tijdje terug haar ogen en zei: "Riddel deze draak wil niets slecht doen, denk ik.". Ze keek Riddel met glinsterende ogen aan, ze hield niet van vechten en dus wou ze niet dat Riddel en de blauwe draak ruzie zouden maken hat zou misschien uilopen op een gevecht. Ze keek naar Riddel terwijl ze haar kop tegen de warme buik van Riddel aanwreef. Ze had haar gewone kleur (grijswit), maar als ze haar gele kleur had had ze een hele warme lichaamstemperatuur en als ze blauw was had ze een hele lage lichaamstemperatuur. Ze maakte een boletje van haar lichaam voor die van Riddel, Ridel zou wel haar staart rond haar doen want Lea had het best koud. Ze wou niet van kleur veranderen want dan gebeuren er soms dingen die ze niet leuk vind. Ze sloot haar ogen enze voeldde de warme vacht van Riddel. Een glimlach kwam op haar snuit.

Lea sprak en ze keek haar pleeg jong met een kalme blik in haar ogen aan. Ze zou niet gaan vechten als het niet nodig was en Lea wreef met haar kop lang de warme vacht van Riddel een voor ze naast haar ging liggen en als een opgerolt bolletje van schubben ging liggen. Riddel wist niet wat Twillight welligt zou gaan doen, maar ze nam een houding aan die voor haar zitten was, maar voor andere zag het eruit als liggen. Riddel legde haar staart rond Lea heen en voelde dat de warmte van haar vandaan getrokken werd door de jonge draak. Riddel wist uit ervaring dat als Lea van kleur veranderde er vreemde dingen konden gebeuren en dat vond Lea helemaal niet zo leuk, maar dat hoorde nu eenmaal bij Lea en dat begreep Riddel zeer goed. Ze keek van Lea naar Twillight en hielt de draak met een rustige blik in de gaten, maar bleef alert op elke beweging die ze maken zou.

Eenmaal dat een klein draakje arriveerde, toch in Twilights ogen klein, ging het allemaal wat snel. Een andere draak, een draak met vacht om precies te zijn, kwam er ook bij. De blauwe draak was schattig, nu, de draak verkleurde blijkbaar want even later was ze terug wit. Twilight was diep in gedachten verzonken toen ze de aanraking van de felgekleurde draak voelde. Ze had de neiging om haar lip een stukje op te trekken, maar liet haar maar doen. Ze zou wel haar redenen hebben, en als het haar zou beginnen irriteren zou ze het wel laten merken. De meeste draken en mensen konden niet lang in haar gedachten ronddwalen, zoveel verschillende herinneringen en gedachten. Twilight's gedachten waren een doolhof met duizenden paadjes. Op haar beurt bekeek zij dan de gedachte van Riddel en Lea eens. Interessante namen, en hun gedachten waren veel meer... hoe verwoord je dat? Op één lijn, dat kwam toch wel dicht in de buurt met wat Twilight probeerde te denken. Het was wel duidelijk dat Lea geen angst had voor haar, dan ga je niet bij je moeder liggen, maar angst voor haar hebben was ook absoluut overbodig... zolang je maar niet irritant werd, dan was het heel normaal om angst te hebben voor de grote blauwe draak. Nog echt de kans om iets te zeggen had ze nog niet gehad. Eenmaal dat het was stiller was opende Twilight haar mond, haar stem was laag en diep, het gaf een warm en behaaglijk gevoel. "Dag Riddel, leuke naam trouwens, en ook hallo Lea, fijn om jullie te ontmoeten. Het is al even geleden dat ik draken heb ontmoet die de tijd waart waren om interessant te vinden." Eenmaal dat gezegd te hebben richtte Twilight zich tot Riddel met haar geest. "Weet je, het is slimmer om eerst te kijken of de draak bij wie je gaat kijken ook de gave heeft om te kijken wat onze gedachten te vertellen te hebben voordat je de geest aanraakt. Maar ik neem je niets kwalijk, je reactie is volkomen begrijpelijk." Twilight trok terug weg, ze wist niet hoe Riddel zou reageren op haar enorme bewustzijn. Haar vuur was sterk, maar niet heel dodelijk als ze niet razend was, het was eerder... handig. En bliksem kon je uitschakelen, en soms gewoon verlammen, maar dat was geen zekerheid, en al helemaal geen stijl. Twilight's grootste troef was haar bewustzijn. En die gebruikte ze ook op van alles en nog wat. Maar als Twilight je bewustzijn aanraakte voelde je je meestal overweldigd door de hoeveelheid herinneringen en verschillende gedachten die door elkaar stormde. Zoals nu, Twilight was nu bezig met Riddel en Lea, ondertussen was ze aan het bedenken waarom ze blauwe schubben had en geen oranje met rode stippen dan ook nog waarom vlinders vliegen en kikkers niet. Persoonlijk had ze een afkeer voor padden en kikkers, maar dat deed er nu even niet toe. Gebiologeerd door de verwisselingen van kleur van de jonge draak hielt Twilight haar kop een stukje scheef en keek geïnteresseerd toe. Het jong was nog vrolijk, onbezonnen, het had nog een mooi leven voor zich. Twilight nam het risico niet dat het jong getraumatiseerd zou raken door haar gedachten aan te raken zonder haar voor te bereiden. Het zou namelijk niet de eerste keer zijn. Er liepen mensen, buiten DW rond die dromers werden genoemd, of gewoon gestoord, maar het verschil was klein. Maar soms, heel soms, dan hadden ze een aanraking, per ongeluk dan wel, van Twilight haar volledige bewustzijn gehad, en dan dwaalde ze voor de rest van hun -meestal miezerige- leven. Twilight had de logica achter de kleurwisselingen wel door na even te hebben gekeken en glimlachte, wat leuk, maar niet perfect voor camouflage, ach, daar vond het jong als ze ouder werd wel wat op.

Riddel bleef alert kijken naar de blauwe draak. De blauwe draak groette Riddel en Lea, Lea stond recht en ze was klein tegenover de 2 draken. Lea zag dat de blauwe draak haar kop scheefhield. Het was niet de eerste keer dat een draak zo keek naar haar. Ze richtte zich tot de blauwe draak en zei: 'Wat is jouw naam, je kan vast gedachten lezen, anders wist je onze naam niet.'. Jonge draken waren vaak nieuwsgierig, Lea was een buitenbeentje. Zij wilde van alles leren en weten, het was niet echt nieuwsgierig meer leergierig. Ze vond de blauwe draak redelijk interesant. Voor ze was geland zag ze een groen/blauwe vlam die afkomstig was van de blauwe draak. Ondertussen was het harder gaan sneeuwen het leek op een sneeuwstorm maar dan zachter, net niet. Lea zag het nu duidelijk deze draak hield niet van kou, sneeuw, ijs of alles wat er mee te maken had. Ze sprong op en toen ze ongeveer 10 meter van de grond was opende Lea haar gigantische (voor haar grote) vleugels. Ze bleef hangen boven de berg. Ze zuchtte maar ze wou dat de draak haar meer zou vertellen. Een fel licht dat alleen draken met speciale ogen niet verblinde kwam van Lea's lichaam. Toen het licht wegtrok was ze... geel. Ze richtte haar kop naar de lucht samen met haar voorpoten. de wolken trokken weg en het stoptte met sneeuwen. Er kwam een zonnestraal neer op de berg en de sneeuw smolt. Lea landde en veranderde terug naar haar natuurlijke kleur. De zon voeldde warm aan, nu zou de blauwe draak vast aardig zijn dacht ze.

Riddel hoorde wat Twilight via haar gedachten zei, maar ze ergerde zich er niet aan, nee ze was juist geintereseerd geraakt door haar aanraking. Lea begon te spreken en vroeg of ze gedachten kon lezen, maar kwam al zelf met een antwoord. Riddel keek van lea naar Twilight ook al maakte het jong een einde aan de sneeuwval. Haar blik gleed over haar lichaampje die van geel weer blauw werd. 'Ik kan het niet helpen dat mijn gedachten steeds voor me uit gaan, maar ik zal nooit een vreemde draak pijn doen zonder zijn gevoelens te hebben gececkt.' zei Riddel op rustige toon en ze voelde zich warm worden, want Sani had altijd ookal zo gereageerd en ze had die waarschuwing steeds weg geworpen, maar nu kree ze er weer eentje ookal was de draak haar nog vreemd. Riddel vond de sneeuwval niet erg ookal werd haar bovenste vacht nat, maar de vachthaartjes daaronder bleven droog en hielden haar warm. Ook al zouden haar poten de kou wel beter voelen, maar daar maakten zij zich niet druk over en bleef Twilight rustig aankijken. 'En tebeoordelen na wat ik gemerkt heb ben je een neurtale of een goede draak. En lea is een rusteloos jong dat graag rond vliegt en zich aan andere vergaapt die ouder en groter dan zij is.' voegde Riddel eraantoe en duwde haar snuit even tegen de wang van Lea aan. ze voelde zich gerust gestelt nu alles goed verliep, maar er waren ook draken die hun gedachten tegen een ander konden gebruiken en hun gevoelens zo konden verbergen dat het bijna niet te pijlen was hoe deze draken of mensen zich normaal gedroegen.