Devil? No, just my way of life.

Langzaam grepen haar vingers de blonde haren, begon het meisje haar onwaarschijnlijke spierkracht te tonen. Een lijkbleke jongeman, met blond haar, sleepte achter haar aan. Het gekraak van stenen onder haar vuilwitte rijglaarzen, de zachte voetstappen en het druppelen van bloed waren de enige geluiden die hoorbaar waren. Dat, en een zacht gegrinnik wat uit de mond van het meisje leek te komen. Op haar rug hing de grote zeis nu weer, die ze even geleden nog in de jongeman had gestoken. Het gedrup van bloed ontnuchterde haar, zoals altijd. De dieprode vloeistof had dezelfde uitwerking op haar als wijn op de normale mens had. Alleen hoefde zij het niet te drinken. Ze hoefde het maar te zien, te ruiken, te horen, en haar hele geest focuste zich op de manier om het te zien stromen, om het door haar handen te voelen glijden. Het benam haar de adem, gaf haar een gevoel van macht. En macht is fataal voor de mens. Het bloederige spoor wat ze achterliet boeide haar niet. Geen enkel mens durfde haar ook maar te naderen, doodsbang voor de enorme zeis op haar rug en haar bijna wrede grijns. De sadistische blik in haar ogen hield zelfs een aantal mindere draken weg. Angst. Myriad voelde het als iemand bang was, of als iemand zwak was. Het was een dierlijk instinct, ontwikkeld door jaren ervaring. De mist hier was bijna tastbaar, zo dik. Moeizaam haalde ze adem, zette nog even door. Aangekomen bij haar bestemming, een klein stuk rots die iets boven de warmtebronnen uitstak, greep ze het lijk met beide handen vast. ‘Hmm. Als je geen mens was geweest, was je best leuk geweest.’ Sprak ze in zichzelf, waarna ze het de poel induwde. Op die manier kwam ze altijd van haar slachtoffers af, zonder ook maar enig probleem. Niemand had er problemen mee, want niemand kwam hier. Ze veegde een paar bloeddruppels van haar lange, rode jas. Bah, ze was slordig geworden. Normaal zag je niet eens bloed, zo dun was de wond. Misschien moest ze binnenkort weer eens oefenen. Haar voedselvoorraad was ook bijna op. Een dorp opzoeken? Ze kon net zo goed haar eigen kostje bij elkaar scharrelen. Hoofdschuddend bleef ze staan, kijkend naar de plek waar het lijk was gezonken. Een licht grijnsje stond op haar gezicht. ‘Je verdiende loon. Vuile humani.’ Even wilde ze hem een klodder spuug ter nazenden, maar ze schudde haar hoofd weer. ‘Dat is hij niet waard.’

-Ghehe.. Wie durft?-

Saffya zat bovenop een rots boven de hete bronnen. De warme lucht maakte haar gespannen spieren na een aantal uur in de lucht los. Ze zat zacht een liedje te nuriën, die ergens in haar herinneringen uit het ei hing. Ze knaagde afwezig op een grote bot van een beer die ze een eindje verderop had gevangen. Naast haar lag een hert, nog onaangeroerd. De beer wou er net een hap uit nemen toen Saffya vanuit de lucht bovenop hem was gesprongen, en voor hij een woedende brul uit kon brengen sloten Saffya haar kaken om zijn nek. 2 in 1 klap. De zwarte beer was behoorlijk groot, en Saffya was ook al behoorlijk vol, dus besloot ze de hert voor later te bewaren. Saffya had een stuk van de beer in het kokende water gehouden, en het gestoofde vlees smaakte verbazend lekker. Ze stopte met het neuriën van het liedje, en ze snoof. Ze rook mensenbloed. Vaag, door de dikke lucht, maar het was van een mens. Ze ging behoedzaam overijnd zitten, haar vermoeide spieren opnieuw spannend, met haar staart om zich heen. Ze vernouwde haar goudkleurige ogen tot spleetjes. De hittezoekende blik werkte niet, alles hier was heet. Ze zag een vage schim door de dichte stoom naar haar toe komen. Uiteindelijk werd een meisje zichtbaar, die een dode jongen achter zich aansleepte. Een enorme zijs, zo groot als de stekels aan het uiteinde van Saffya haar staart, hing op haar rug. Het was besmeurd met bloed, net als haar kleding en handen. Over haar gezicht liep een wrede grijns, waaruit Saffya op kon maken dat het meisje de jongen moest hebben vermoord. Ze vond het vreemd; ze had niet gedacht dat een mens zijn soortgenoot zou vermoorden. ''Ach, het is weer 1 minder'' dacht Saffya. Normaal zou Saffya elk mens grijpen en het leven uit diens lichaam persen, maar ze was op haar hoede voor de enorme zeis die het meisje meezeulde, al kon Saffya haar met een duikvlucht langs de steile rotswand zo grijpen. Het meisje gooide het lichaam van de jongen in het water voor haar. Ze was er waarschijnlijk zo op gefocust dat ze de jonge draak boven haar niet opmerktte. ‘Je verdiende loon. Vuile humani.’ hoorde ze haar zeggen. Saffya kon er geen woord van verstaan, maar het klonk spottend. Het meisje zou een eindje omhoog moeten klimmen, langs de steile glibberige rotswand, mocht ze haar aan willen vallen met haar zeis. Saffya kon niet zien of ze een lange-afstandswapen had. Mocht ze aanvallen, zou Saffya haar achter de jongen in het kokende water aan gooien. Maar misschien merkte het meisje haar wel helemaal niet op en kon Saffya ongestoord aan het hert beginnen.

(Zo, eindelijk weer een paar lange posts. Het werd al een beetje dood hier =P)

Milla vloog over de bronnen, tot haar oog viel op een andere draak, maar wat haar aandacht echt trok was het onaangeroerd hert naast de draak. Haar maag gromde, ze had al een week slecht tot niet gegeten, als ze eens geluk had vond ze een rat. De andere draak leek helemaal niet geïntresserd in het hert naast haar, dat maakte Milla boos. Ze wou net in duikvlucht vlug het hert weggrissen, maar toen zag ze wat, of beter gezegd wie de draak in de gaten hield. Milla zag nog juist hoe een vage omtrek een lijk in het kokende water dumpte. 'Vuile humani.' Hoorde ze het meisje zeggen. Toen pas zag Milla dat het meisje een gigantische zijs met zich meedroeg. Milla dook wat weg achter een rots, nu zag ze het meisje heel duidelijk. Ze was helemaal bebloed: haar handen, haar jas, haar zijs. Toen ze zeker was dat het meisje haar niet zou zien strekte Milla haar nek uit om te kijken of de andere draak er nog was, toch of het hert er nog was. Ze keek over de rotswand, recht in de ogen van de draak.