Walking Through snow and ice, to the cave where I lived one thousand years ago!

Sneeuw en ijs overal waar hij keek. Het deed hem goed dat weer te zien. Gelukkig kon Viper een deel van het weer beheersen en daar was hij trots op ook. Viper liep over de ijzige toendra waar maar weinig draken op konden verblijven. Het was vlak kaal en zeer koud door de ijzige wind die er snijdend overheen woei. Viper snoof diep in en ademde een grote rook wolk uit zijn muil. Dit was de geschikte plek waar hij wonen kon. Niet in de lagere gelegen landen die alleen in de zomer zeer warm was voor Viper. Hij kwam er dan ook bijna nooit als de zomer zijn intreden dan had gedaan, maar nu was de winter heer en meester over de laag landen en kon Viper er gewoon rond lopen net als hier. De plek waar hij net uit ontsnapt was was niet groot, maar ook niet echt piep klein ook al had Viper er een flinke schade aan gemaakt. Hij was nu op weg naar zijn grot waar hij duizend jaar geleden had gewoont voordat er honderde draken samen met de grote witte draak en de Red scal's hem vervloekt hadden tot eeuwige slaap. Maar die vloek kon niet eeuwig duren, want de laatste nakomeling van de Red scal's was gestorven en nu was Viper weer vrij om te gaan en staan waar hij wilde. Viper begon te rennen en stoof in de richting van de grot. Zijn lange klauwen aan zijn voor en achterpoten sloegen diep in het ijs zodat hij niet zou gaan glijden als hij abrupt zou moeten stoppen. Een klein blauw/paarse draak schoot over de toendra alsof hij op een zanderige weg renden. De grot van Viper was dicht gesneeuw, maar dat deed hem niks en boog het ijs en de aangekoekte sneeuw zo dat het op de grond viel en de ingang weer vrij gaf. Viper grijnsde breed en vroeg zich af hoe lang hij daar gelegen had onder al dat ijs en sneeuw. Maar de grot zag er nog goed uit en hij ging op de kale en koude platte steen liggen waar nog gemakkelijk een reusachtige draak naast hem zou kunnen liggen. Viper hoorde iets buiten en liep terug naar de ingang en keek door de vallende sneeuwvlokken en een schim werd zichtbaar. Zachtjes begon Viper te grommen. Hoewel hij maar twee meter hoog was, was hij toch een draak waar je voor uit moest kijken. Viper volgde de draak en wachten tot die in de buurt zou komen, zijn rode ogen vielen niet eens op in deze sneeuwstorm.

Lea vloog over de ijzige toendra, ze had een blauwe kleur aangenomen waardoor ze tegen de ijzige wind kon. Haar ogen speurdend het ijzige landschap af opzoek naar een lekker hapje. Opeens zag ze een draak die een grot inliep. De draak was evengroot als haar maar leek ouder te zijn. Haar ogen konden perfect door de sneeuwstorm zien die ze net met haar krachten had gemaakt. Ze zag hoe de draak naar buiten kwam, ze was redelijk nieuwsgierig. Ze landde soepel in de sneeuw, De koude sneeuw was voor haar geen last maar het ijs zorgde ervoor dat ze minder grip had. Ze gleed een eindje naar beneden. Ze hoorde de draak grommen. Ze keek achterom ze zag niets maar ze wist toch dat de draak verborgen lag in de sneeuw. Haar horens voelde dat de draak haar volgde en even bleef ze staan.'Je bent wel goed in verstoppen.' zei Lea tegen het niets (het is eigenlijk bedoeld voor de draak maar ze zag niets). Er kwammen langzaam 2 ogen tevoorschijn en de blauw/paarse draak wist niet dat Lea hem gezien had.'Ik weet dat je daar zit.'Zei ze. Na een tijdje kreeg ze geen antwoord, ze zag wel de draak in de sneeuw. Ze rolde met haar ogen. Ze zag een grot vlak voor haar, ze wandelde erin. De grot was koud en donker maar het gaf op een of andere redenen een gezellige sfeer. Ze hoorde opeens getik. Ze keek vluchtig achter haar maar ze zag allen dat de sneeuwstorm erger werd.'Dan blijf ik maar hier' zei ze. Ze ging naar gaan liggen en ze sloot haar ogen. Maar ze bleef alert, ze wist dat de draak ook in de grot was.

Een blauwe draak landen in de sneeuwstorm en begon te spreken. Viper verstopten zich even achter bergen van opgewaait sneeuw en keek er omheen en wist donders goed dat de draak hem al gezien had. Maar dat ze de grot ook gezien had viel hem pas later op en Viper gromde uitdagend. Niemand kwam zomaar zijn grot in en al helemaal geen vreemde draak. Viper hoorde haar laatste zin en liep de grot binne op hoge poten en uitdagende vleugels. De ijzige grond onder zijn poten begonnen te rimpelen en tilde de draak op van zijn plek en greep om haar heen en het ijs droeg haar naar buiten en daar liet het ijs haar los en zorgde voor een soort schild dat de ingang van de grot afschermde. Deze draak was grote rdan hem, maar de ingang maakte hij voor de zekerheid toch maar net groot genoeg zodat hij er alleen door kon. Luid grommend kwam Viper naar buiten en de sneeuwstorm werd erger en erger mede dankszij hemzelf. Zijn normale rode ogen werden langzaam aan wit en als die helemaal sneeuwwit waren berg je dan maar. 'Wat moet jij hier in mijn grot!' gromde Viper en zijn vleugels namen weer de dreigende houding aan. Hij hielt niet van draken die dachten zomaar zijn eigendommen zich te kunnen toe eigen...

De draak kwam in een dreigende houding op Lea af.'Wat moet jij hier in mijn grot!' gromde de draak. 'Ik zoek onderdak voor het slechte weer.'Zei ze kort. Ze zag dat de sneeuwstorm erger werd door de andere draak. 'Rustig, nou.' Zei ze. 'Ik wil nieks van jou of jou grot' zei ze een beetje gergerd. Ze keek naar buiten ze sloot haar ogen en in 1 seconde was de sneeuwstorm gaan liggen. De andere draak mocht zoveel sneeuwstormen maken als hij wilde maar zei was een weerdraak en haar beheersing over het weer was groter dan die van de andere draak. 'Weetje, in de plaats dat je mopperd kun je ook gewoon vrienden met me worden.' Ze toonde een lieve lach naar de draak. ' Je hart lijkt wel van ijs.' Zei ze vervolgens. 'Open je hart en je zult z'on mooie dingen zien.' zei ze met een glimlach. De draak leek op haar broer. 'Je zult meer plezier hebben met vrienden om je heen. En ik wil wel je vriend wel zijn.'Zei Lea. 'Ik weet dat in dat duister hart van jou toch wel 1 lichtpuntje is?' Vroeg Lea. De draak keek weg. 'Wat is er toch met je?'Zei Lea. 'Heb je iets ergs meegemaakt?' vroeg Lea. 'Ik vertel je anders eerst mijn naam. Lea' Zei ze vriendelijk. Maar er kwam een lange stilte. Lea bleef lachen naar de draak.

De draak liet de sneeuwstorm gaan liggen, maar dan maakten hem niks uit. Ze mocht zo veel tegen werken als ze wilde, maar Viper had meer macht over het ijs dan over het weer dan was waar. Haar stem deed hem denken aan zijn zus die ook altijd maar door rattelde over van alles en nog wat dus luisterde hij maar voor de helft naar wat ze zei. Nadat ze uitgesproken was had Viper haar naam gehoord en ze heten dus Lea. 'Je praat te veel Lea, ik heb geen intessen in goede of neutrale draken die zijn me te soft!' sprak Viper en de kilte droop van zijn stem af. Ook het ijs achter hem dat de ingang voor een groot deel blokeerden groeide ijzige Ijspegels verticaal zodat een ieder die zich er te dichtbij kwam zou verwonden, maar niet alleen dat. Zodra het ijs zou breken om de geringste aanraking zou het gif vrij komen die het bevaten. Viper wilde geen vrienden om hem heen die eerst zomaar aankwamen lopen. En wat hij vroeger mee had gemaakt ing haar al helemaal niet aan. Viper's maar begon hevig te grommen dat bijna leek op het grommen van hemzelf. Als deze draak snel weg zou gaan kon hij opzoek gaan naar zijn favoriete prooi dat op tweebenen rond liep. Voor de ver hij wist waren er niet veel draken die mensenvlees aten. Zijn ogen werden weer rood, maar dat verried nog niet wat hij van plan was.

'Je praat te veel Lea, ik heb geen intessen in goede of neutrale draken die zijn me te soft!' sprak de draak. Lea keek met grote ogen naar de draak. Ze hoorde een gegrom dat waarschijnlijk afkomstig was van zijn maag. Ze zag dat de draak iets van plan was. Ze knikte. Ze keek naar buiten en zo snel als de wind was ze geruisloos verdwenen. Ze vloog wat rond boven de toendra opzoek naar iets om te eten. Ze bleef hangen boven de grot op een redelijk hoge afstand. Ze dacht aan de woorden van de draak. Hij vond haar soft! Dat dacht hij, ze keek naar de draak. Ze wilde hem een lesje leren. Ze wilde tonen dat neutrale en goede draken niet soft waren. Ze keek naar beneden en ze opende haar klauwen. 4 weerstenen vielen hard in de sneeuw. Hun kleur veranderde constant. Door de kracht die was vrijgekomen was Lea nog meer in de lucht geschotten. Ze verdween in de wolken, waar er meestal weinig draken kwamen. De 4 stenen lagen opvallend in de sneeuw. Langzaam vermde zich een wolkenmassa. Lea keek naar haar werk, ze wou een echte storm maken. in de lucht voelde ze haar thuis. Ze bewoog haar poten zo dat er orkaan kwam die razde over de toendra. Regen en bliksem schoot uit de hemel. Lea begon een regenboogkleur te krijgen. Haar krachten namen toe. De storm ook. De orkaan trok bomen uit de grond en de bliksem stak de bossen in brand. De weerstenen hielpen Lea bij de storm. 'Soft!' Zei ze bijna brulend. Ze dook naar beneden. De orkaan volgede haar. Wind,ijs en bliksem wikkelde zich rond Lea. Een wolkengroep wikkelde de draak in een soort van cocon die daalde. Een witte wolkenbol leek als een metooer op de aarde slaan. De weerstene schoten naar de bol en bij het aanraken van de grond. Onthulde zich een grote draak zijn lichaam leek van stof en met zijn kop kon de draak de hemel bijna raken. De stof had de kleur van de regenboog en overvloeide van kleu naar kleur. Paarse ogen keken boos naar de grot. De draak tilde haar poot op en verpleterde de grot. Een gigantische straal van alle kleuren van de regenboog spuwde de draak over de verbrijzelde grot die een gigantische krater maakte. Lea voelde een warm licht ze had geen controle over haar lichaam. Ze opende haar ogen en een gigantische witte draak stond voor haar. 'Wees, maar niet bang.' Zei de stem liefelijk.'Mijn naam is Soroll, ik ben je moeder. Ik zal je helpen met dingen die je niet alleen aankunt. Maar ik blijf wel altijd bij je, in je hart.'. De draak die zichzelf Soroll noemde verdween. De grote regenboog draak verdween terug in de wolken. De weerstenen maakte een wolkenmassa rond Lea die de draak rustg in het midden van d krater legde. Lea lag bewusteloos omringd door wolken.

Lea was in een vluge wip verdwenen en Viper keek naar buiten waar de draak de lucht in schoot, maar ze liet iets vallen en daar had hij het niet op, maar al snel zag Viper dat dikke wolken zich samen pakte en Viper schoot snel weg uit zijn grot nog voor een vreemde grote draak van wolken op zijn grot af kwam en zijn grot vernielde. Viper werd kwaad en wilde terug aanvallen, maar de wolken draak was verdwenen en er lag alleen nog in de krater die op de plek van zijn grot nog over was een draak in lag. Viper liep nar de rand toe en zag Lea liggen. Viper gebruikte een van zijn krachten en zorgde voor een ijs plaat die hij onder Lea schoof zonder dat ze het merken zou, want ze was bewusteloos. De wolken waren al een heel eind weg gegaan en Viper zetten haar vast in het ijs. Moest ze maar ook niet zo stom zijn om zijn grot te vernielen. Viper liep op haar af en zocht naar iets dat van haar was. De stenen die ze verloren was zagen er vreemd uit en hij vond het vreemd dat die dingen haar kracht versterkten, maar dat zou hm een rot zorg zijn en pakte haar in een meters dikke ijs laag in, voor Viper de krater weer uit liep en de lucht in schoot en zijn zoek tocht naar prooi te beginnen.

Lea werd wakker, toen ze haar ogen opende zag ze dat de draak net opsteeg. Ze wou opstaan maar dik ijs zorgde ervoor dat ze aan de grond bleef. Haar blauwe lichaam was gewend aan de koude. Ze sloot haar ogen en het kleine steentje dat in haar borst zat gaf een fel geel licht af. De blauwe draak was verdwenen, maar een gele draak werd zienbaar. Ze liet fele lichtflitsen op het ijs stralen. De flitsen hadden nog warmer dan de warmste zomerzon en konden bij blootstelling draken en mensen verblinden. Na een paar flitsen was het ijs gesmolten. Haar huid had verschrikkelijk warm maar viel teveel op in de sneeuw. Ze brieste luid, en ze stote zich af. Ze vloog verticaal de lucht in opzoek naar de draak. Haar lichaam was ondertussen weer wit geworden. Ze zocht de toendra af opzoek naar de draak. Ze zag de draak opeens genieten van wat mensenvlees. Ze gniffelde, en ze liet zichzelf terug geel worden. Haar lichaam gaf een verschrikelijk hoge temperatuur af. Ze schoot naar beneden en ze lande snel voor de draak. De sneeuw onder haar poten was al gesmolten en langzaam smolt ook de sneeuw rond haar.

Viper had net aan de rand van de toendra een karavaan van tweebeners gevonden. Deze reisden vanuit de bergen naar het lage land om daar hen te trekken. Viper ond het niet erg dat ze het laatste stuk van de toendra trokken, maar dan golden ze wel als prooi voor hem. Een blauw/paarse schim dook naar beneden en de mensen waren al eerder gewaarschuwt door de mensen achter de bergen dat er een legende over de toendra zwierf. De legende ging over een mensen etende draak die zeker al duizend jaar niet meer gezien was, maar weinige wisten dat deze draak weer terug was gekomen. Viper opende zijn klauwen en trok een jonge vrouw van een jaar of 15 a 20. tussen de reizende menigte uit die verschrikt rond keken en het gegil met hun blikken volgde, maar ze zagen niet waar het heen ging en ze kropen dichterbij zodat er minder ruimte was om iemand er tusen uit te kunnen grijpen. Viper landen een heel eind van de karavaan af en reet het mens in stukken. Zonder op haar tegen werkingen en pijnlijke gillen te letten at de blauw/paarse draak gewoon door. Uiteindelijk stierf ze toch aan bloed verlies en de kwellende pijn. Viper had zijn maag half gevult toen een gele draak vlak voor Viper. Deze keek even op en herkende Lea eerst niet, maar deed er ook niks tegen dat ze geland was. Dat de sneeuw tussen haar poten en er rond omheen wegsmolt vertelde hem alleen dat ze erg heet van lichaam moest zijn. Viper brak de schdel van de romp en smeet die weg zonder acht te slaan op wat de draak zou zeggen of doen.

Ze keek de draak aan, de draak herkende haar duidelijk niet. Hij gooide net een kerkas van een jonge vrouw weg. 'Mag ik mee doen aan het festijn?' Vroeg ze. Lea was een draak die alles eet maar meestal at ze herten en soms ook mensen, af en toe at ze ook fruit. Ze liep naar de draak, die duidelijk achteruit sprong bij het voelen van haar lichaamstemperatuur. Hij was een ijsdraak en dus kon hij niet goed tegen hitte. Lea vloog op en nog geen tel later stond ze weer voor de draak met een man in haar bek. De man was duidelijk verschroeit door de lichaamstemperatuur van Lea. Ze trok het etbare vlees van de man af en gooide vervolgens het karkas weg. Ze liep naar de karavaan en duwde hem om. Een paar mensen zaten gevangen in de karavaan. Lea rok de zijkant van de karavaan ervan en begon aan haar verschroeide maaltijd. Een paar mannen met wapens kwamen op haar en de draak af. maar Lea ging gewoon gaan liggen. De mannen gooide de metalen speren maar ze smolten gewoon. Een paar mannen kwamen met zwaarden dichter maar de hitte hield hen tegen. Toen ze terug recht stond rukte ze een paar hoofedn van de mannen af. 'Laat me met rust!' Brulde ze. Toen de paar overgebleven mannen weg waren hing ze terug gaan liggen, haar warme lichaam liet het ijs en de sneeuw nog altijd rap smelten.

( Sorry voor het lange wachten, maar ik hem op het moment meer inspiratie voor de topic met Laisve.)

De gele draak vroeg of ze ook mee mocht doen en was al weg voor Viper kon reageren. De stem deed hem wel aan iemand denken, maar hij wist nog niet wie, maar dat kon hem weinig schelen en schoot op de karavaan af om nog een niet ge-BBQde mens er tussen uit te trekken en zich ver van de gele draak te landen zodat hij het niet heet zou krijgen tijdens zijn maaltijd. De gele draak doden alle mensen op de karavaan, iets wat Viper nooit zou doen, omdat er dan te snel geen prooi meer zou zijn. Even gromde hij kort toen de draak weer terug kwam, maar dat was meer bakneid dan een waarschuwing voor de hitte die ze mee droeg. Ze brulde nog wat, maar Viper deed vrij weinig om der te steunen ze was heet genoeg om uit de buurt te blijven vooral voor schudloze als mensen. Viper at zijn pas geangen prooi op en liet de rest liggen. 'jouw heb ik hier nog nooit gezien, maar je eet ook mensen dat zie je niet vaak.' sprak Viper en hij ging nog ver genoeg bij Lea vandaan liggen ook al kende hij haar al, maar zijn brein was nog niet helemaal wakker dus reageerde het wat trager dan normaal.

Lea zag dat de andere draak ver genoeg van haar ging liggen vanwege haar lichaamstemperatuur. Viper zei dat hij niet vaak mensenetende draken zag. Lea keek even naar hem maar ze legde haar kop terug op de verschroeide grond. "Mensen eet ik soms ze zijn best lekker en het is leuk om ze te vangen." Zei Lea met een grijns op haar snuit. Na een tijdje stond ze recht en zei vervolgens: "Jij hebt mij wel al gezien.". Ze sloot haar ogen en de gele kleur verdween, Lea had haar normale kleur. Ze wachtte tot Viper ging reageren, maar ze stond klaar om zich te verdedegen.

De draak sprak en Viper kon zijn oren niet geloven. Viper schdden zijn kop en kon het niet geloven. 'Praat zoveel je wilt, maar ik geloof je toch niet.' sprak Viper en hij opende zijn vleugels en sprong de lucht in. Hij wilde een goede plek gaan zoeken om zijn grot weer te herbouwen en ertrok daarom dan ook. Zijn maag was vol en hij had genoeg kracht om er voorlopig weer tegen te kunnen. Zijn vleugelslagen waren snel weer verdwenen in de lucht en Viper zag een mooi plekje om zijn grot weer te doen herbouwen. Nu zou hij onder een stevige uitstekende rotspunt liggen.


( Topic uit voor Viper.)