Awakening after a thousand years!

Ijs meter dik ijs lagen op de ijzige toendra waar de wind nog even kil overheen waaide als jaren geleden. Een luid gerommel klonk op uit de verte. Het was het geluid van vechtende draken. Een kreet en na een harde knal bleef het stil. Een grote groep draken van honderde draken gingen hun eigen weg nadat ze één enkele draak hadden uit geschakelt voor zeer zeer lange tijd. Een blauw/paarse draak lag slap op de toendra met een grote groep rode draken nog om hem heen en een enkele grote draak die het grootste van heel DW was. 'Wat doen we nu met hem?' vroeg een van de rode draken die tot de groep van Red scal's behoorde. Niets de tijd zal hem begraven onder sneeuw en ijs!' sprak de witte draak en bleef op de blauw/paarse draak neer kijken. Ze hadden een hele kluif aan hem gehad tijdens het gevecht. Zelf hadden ze vele verwondingen op gelopen, maar de blauw/paarse draak ook. Bloed vloeide moeilijk hier in deze ijzige kou, maar verscheen toch lichterlijk in de open scheuren tussen de schubben. 'Deze draak zal pas weer ontwaken als de laatste van de Red scal's gestorven zal zijn!' zei de leider van de rode draken en ze draaide zich om. De witte draak leek hier tevreden mee te zijn en vloog ook weg. Het geluid van wegstervende vleugels waren ngo lichterlijk te horen boven het gehuil van de wind tot ergenis van de blauw/paarse draak. Hij had alles gehoord en wilde graag opstaan, maar de vloek die de draken over hem uitgesproken hadden bleef stevast hem tegen de grond drukken.

Meter dik ijs op de toendra lag er nog dikker dan toen duizend jaren geleden. Dezelfde herinnering speelde zich steeds af in zijn hoofd tot twee fel lichgevende rode ogen los schoten. Deze rode ogen zagen niets dan duisternis om hem heen. Nogsteeds bleef hij in een liggende houding gedrukt worden. Woede spoelde door zijn ijskoude aderen en met een luide grom brak hij door de dikke ijs laag heen. Wind spoelde om zijn kop heen die sneeuwvlokken om hem heen lieten glijden. Even snoof hij deze ijzige koude lucht diep in voor hij het ijs om zich heen liet verdwijnen. Icepoint's was niet alleen een aanval, maar ook een handigheidtje om zich van vervelend ijs te verlossen. Een long lang brulde de blauw/paarse draak uitdagend naar de wereld om hem heen voor de draak zijn vleugel spreiden en ze uit sloeg om ze op te rekken na zo'n lange tijd. Viper schudden zijn kop. Hij was niet groot maar zeker een draak om rekening mee te houden. De draken van duizend jaar geleden zouden de jongere generatie wel vertelt hebben over wat er die duizend jaar geleden gebeurd zouden zijn. Zelf had Viper geen idee over hoe de tijd DW veranderd zou kunnen hebben. Hij had de jaren niet te telt. Sneeuw en ijs was altijd al zijn htuis geweest totdat de mensen zijn famillie op de noord pool verhaagd hadden naar lagere gebieden waar de mensen hun vreemde voeten niet hadden kunnen zetten. Nu was hij weer vrij en na een paar keer met zijn vleugels geslagen te hebben schoot Viper na zich stevig afgezet te hebben door de lucht opweg en op zoek naar prooi. Zijn maag rammelde als een bezetende. Land schoot al snel onder hem door en bevatten beelden die hem goed deden. Sneeuw had zich eigen gemaakt over de laag landen! Twee draken vlogen aan hem voorbij en spraken in de taal der draken dat er een rode draak vlakbij het duistere bos was gezien, maar er nooit meer vandaan was gekomen. De blauw/paarse draak dacht na en besloot om daar te gaan zoeken naar die gene die hem van de vloek verlost had. Natuurlijk zou hij de draak en al helemaal geen mens als het een mens was geweest die de laatste draak van de Red scal's gedood had volgen als een hondje, maar hem helpen als het nodig mocht zijn. Na zo'n lange tijd voelde het fijn om weer vrij te zijn.

Viper schoot door de lucht en vond verschillende groepen van prooi, maar hij zocht naar een soort prooi die door vrij weinig draken gegeten werden. Bij een eenzame boerderij vlak naast de grens van bomen die er duister uit zagen dook Viper naar beneden en spuwde een presicie ijsstraal en bevroor de poten van een tweebener. Deze gilde het uit van schrik en zag een kleine blauw/paarse witte schaduw door de grijze lucht op hem af schieten. Meerdere tweebeners kwamen naar buiten, maar sprongen opzij toen Viper hun soortgenoot in een ruk van zijn plek trok en diens voeten alleen achter liet die nog bevroren aan de grond vast stonden. De man schreeuwde het uit, maar Viper interseerde het niet en begon zich te goed te doen aan zijn levende vlees. Net over de grens en nog voor de bomen landen Viper. Hij wist niet of dit land al bezet was, want zo'n duizend jaar geleden was het nog niemands land voor zo er Viper wist. Maar hij had opgevangen in zijn tocht naar hier dat er een rode draak in de buurt gezienn moest zijn. Viper voelde dat dit een late na komeling van de Red scal's was geweest, want de laaste aanwzigheid van de draak waren dan nog wel vaag maar ze waren er nog! Het geritsel achter hem vertelde Viper dat er iets in aantocht was en hielt zich bereid om te vechten, maar bleef in een ontspannen houding zitten en keek ook op die manier om, maar hielt de struiken en bomen in de gaten met een stervende man die half onder hem lag in zijn klauwen.

Laisve had een tijdje geleden een opmerkelijke draak gespot. Een paar kilometers weg van hem, uit zijn zicht maar binnen zijn gedachtengang die nu al meer dan 5 km weg kon rijken. Behoudzaam was hij de draak gevolgd en had genoten van zijn herinnering. Het intrigeerde hem, het verhaal over de 'red scales' of hoe ze ook mochte heten. De enigste echt rode draak die hij had gekend was Darco. Had hij het daarover?
Hij zocht naar een kans om de draak te benaderen zonder dat het leek alsof hij meer wou weten, die kans bood hem snel aan. Hij volgde hem tot aan de rand van de NW terriorium en trok zijn belittekende gezicht in een sadistische grijns. De draak bevond zich nu op gevaarlijk terein. En ookal wist Laisve aan de gedachte van de ander dat deze geen doetje was. Laisve was samen met Race, de moordenaar van Darco de grootste draak van de NW, misschien wel DW als je Sky niet meetelde natuurlijk.
Stilletjes zweevde hij terplekken boven de vreemde draak. Onzichtbaar door zijn grijze schubben tegen grijze sneeuwwolken. Hij blaazde een windkolom naar de bosjes achter de draak zodat deze ritselde. De draak werd afgeleid en met zijn scherpe klauwen uitgestoken en zijn nog scherpere vleugelpunten naar beneden dook Laisve op Viper af. Hij was geen slechte vlieger ondanks zijn grootheid en hij lande vlak op de rug tussen de vleugelgewrichten van de draak waardoor deze ongemakkelijk naar beneden werden gedrukt. Laisve hoorde een licht kraakje maar wist niet hoe erg het was. Hij had meer aandacht voor het bloed dat onder zijn nagels vandaan kwam. Hij wist dat hij niks vitaals geraakt had door zijn kennis van het lichaam.
'Je begeeft je op fout terrein Viper.' Siste hij de draak toe, zijn naam had hij uit zijn geheugen gepikt. Hij sprong in de richting dieper het NW terrein in en zette zich op in volle glorie. Borstkas opgeblazen en vleugels gesprijd. Zelf hij wist via zijn emotieband dat grote draken daar vanop keken.

Er kwam uit het niets zomaar een grote draak boven op zijn rug terecht en nog wel tussen zijn vleugelgewrichten en schouderbladen waardoor hij niet lekker tegen de grond lag. De prooi van Viper lag nog onder hem toen dit gebeurde en brak zijn rug waardoor die het uit gilde van de pijn en daarna stierf. Viper gromde kort maar geëregerd. De draak siste iets in zijn oor en Viper kwam omhoog en schudden zich uit. Aan zijn prooi schonk hij nu even geen aandacht en draaide zich naar de draak toe die vele malen groter was dan hij. Viper was niet hoger dan twee meter, maar de draak tegenover hem was ouder dan hij en Viper hielt zich rustig. Dit was kennelijk zijn terretorium en hij stond dus op zijn terrein. De draak zijn borst swol op en Viper dat dat veel vaker gezien, maar schonk er vrij weinig aandacht aan zonder het aan deze te laten merken. 'Als ik geweten had dat dit jouw terrein was had ik me daar buiten gehouden.' sprak Viper op respect volle toon, want hij hielt zich altijd kalm als er een oudere draak tegeover hem stond ook al wist Viper niet dat hij duizend jaar ouder dan deze draak in werkelijkheid was. Zijn geheugen was blijven steken op vijf jaar net als zijn lichaam. Viper voelde de wonden bloeden, maar die heelde altijd snelelr dan dat de wonden bij andere deden en hij wist niet waarom. Zijn ouder hadden hem het ondooibare stukje ijs in de vorm van een druppel gegeven zonder iets te zeggen waarvoor het diende, maar had hem altijd aan zijn ouders herinnert. 'Ik zoek naar de laatste nazaad van de Red Scal's Ik weet niet hoe hij eruit ziet, maar ik voel dat hij hier geweest is voor een tijdje geleden. Zijn dood was mijn vrijheid. Weet jij misschien wie hem gedood heeft?' vroeg Viper en hij keek de draak aan die hem kennelijk al kende zijn witte gelaat deed hem niet ergens aan denken behalve aan de draak die hem voor jaren geleden samen met nog honderde draken en de groep van rode draken hm overweldigd had, maar die witte draak zag er hel ander uit niet zo grof gebouw als een mannelijke draak als deze.

De aarde beefde lichtjes toen .Laisve lachte. Het kwam diep uit zijn borst en dat betekende dat hij het leuk begon te vinden. Hij wist vond het leuk dat de draak zomaar uit zichzelf zei wat hij wou. De meeste draaide er om heen terwijl hij al lang wist wat ze wouden.
Hij keek even bedenkelijk op de vraag naar de Red Scal's maar toen zwierf zijn blik naar het afkoelend lichaam van een maaltijd. Het was wel een tijdje geleden dat hij gegeten had, (een namiddag dus). Zijn staart gleed naar voren en de halve waaier aan de uiteinde veegde het lijk naar hem toe. Zijn staart was hij half verloren met een gevecht tegen Shakey, die hij, nuhij er over nadacht, al laaaangg niet had gezien. Hij gooide de man in zijn bek en zonder op het kleine hapje te kauwen slikte hij het door, het was amper groter dan zijn kleinste tand.
"Je zult toch met meer details moeten komen over die Red Scal's, er zijn genoeg rode draken hier in DW. Dat was niet echt waar maar hij moest eerst zeker weten dat het over Darco ging voor hij hem doorverwees naar Race. Misschien moest hij hem maar direct meenemen naar de grotten. Misschien dat Toxic zich verveelde, de laatste tijd was ze nogal stil.
Laisve spuugde een schoen uit en keek Viper met een half oog aan. 'Je zij dat nogal vreemd, alsof je al lang niet hier bent geweest. Weet je niet wie hier woont? Anders zou ik je toch aanraden om eens navraag te doen.' Hij lachte uitdagend.

( Onhandig Laisve de man had geen voeten meer toen Viper hem aan de grond bevroor, De voeten van de prooi van Viper bleven aan de grond vast zitten.)

De grote draak lachte maar Viper bleef hem droog aan kijken om diens vermaak, maar bleef toch op een zeer kille manier zoals hij eerder uit zijn rode ogen gekeken had, maar wel respect vol. De vraag naar de Red scal's deed hem vermoeden dat deze draak ze nooit gekent had. 'De red Scal's bestonden alleen uit rode draken. Nadat ze mij met nog een paar honderd andere en een grote witte draak verslagen hadden heb ik ze nooit meer gezien. Hun aanwezigheid was altijd te voelen, maar ze verdwenen in de laatste tijd snel op eentje na en die is hier gestorven dat weet ik zeker. Als ik die draak had gekent dan zou ik je meer info kunnen geven over hem, maar iets hielt me tegen uit mijn gevangenis te komen. Ik zou alleen vrij komen als de laatste dood zou gaan of gedood zou worden. Door zijn dood ben ik nu vrij dat is alles was ik je vertellen kan.' sprak Viper op een toon die verveelt klonk, maar hem niet zo respectloos liet klinken als hij het aanvoelde. Viper haten de Red scal's heel erg. 'Ze hebben me vroeger vaak dwars gezeten doordat ze van die tweebeners hielden. Het zijn de enige wezens die ik eet alleen als ik ze niet kan vinden eet ik pas andere prooien.' voegde Viper er met een kleine grom aan toe om zijn pleidooi te eindigen, maar het was niet tegen de grote draak gericht.

[OMG, ik wist het en toch nog zeg ik schoen! was aan het twijfelen tussen schoen en t-shirt maar dacth dat een schoen irritanter zou zijn ]

Laisve keek even naar de lucht, daarboven zou het wel lekker koud zijn. Eigenlijk vond hij deze draak wel iets hebben, geen watje maar ook geen arrogantie. Niet al te veel natuurlijk. Ook het feit dat hij koude fijn vond speelde mee. De laatste tijd vond je niet zoveel draken die tegen kou konden. Ice natuurlijk maar ja, Ice, het spreekt voor zich. Hijzelf was niet bepaald een ijsig type maar hij kon er perfect tegen ook kon hij dingen laten bevriezen maar niet zoals ijsdraken dat konde, hij deed het met ijskoude winden. Misschien kon hij Viper we een tipje van de sluier lichten.
'Hmm, de enigste draak die een beetje in je beschrijving past hoorde vroeger bij onze groep.' De laatste woorden zij hij met een opgetrokken wenkbrauw en hij hakte zijn woorden boos af. 'Ik weet niet veel van hem, hij was voor mijn tijd bij de NW, wel weet ik dat hij ons verraden heeft. Waarom? Kzou het niet wete, dat Toxic kwaad op hem is is voor mij voldoende. Hij grijnsde wreed en keek acher zich, dieper het wou in. Hij wist eigenlijk niet goed wat te doen, normaal vermoorde hij gewoon alles wat in het bos niet thuis hoorde maar dit beest was duidelijk andere koek. Hij betwijfelde niet dat Viper zich stevig zou verzetten maar toch dacht Laisve dat hij de paarse draak een lesje kon leren als het er op aan kwam. Maar toch... Misschien wou Toxic ook weten wat de Viper dacht. Nee! Als ik weer aankomzetten met dit klein probleempje toon ik maar weer eens dat ik het niet aankan. Deze is voor mij Dacht hij vastbesloten.
Het was nu al een tijdje stil en hij werd zich weer bewust van Viper. Met een scheve grijns zei hij: 'De draak waarover ik het had is kort geleden vermoord.' Hij besloot dat hij zou laten uitschijnen dat het Darco was. Die was toch dood. En Race, die kon nog wel war roem gebruiken.

Viper was lichterlijk verrast door het feit dat een nakomeling van de Red Scal's zich bij een andere groep had gevestigt, maar natuurlijk kon dat nooit lang goed gaan en zoals de grote draak al zei had hij hen op de een of andere manier verraden. Viper grijnsde even kort en zwiepte zijn staart rond zijn achterpoten, maar waar had deze het over wie waren de NW? 'Je sprak over de NW en over ene Toxic wie zijn die, ik dacht dat dit land van jouw was?' vroeg Viper op nieuwschirige toon en zijn ogen waren vol van dit nieuwtje. Hij wist niet wie dat waren, maar het was ook zo dat Viper nog nooit zo ver DW ingetrokken was als het winter was geweest. Want Viper kwam nooit verder dan de menselijke grotten om daar zijn prooi op te halen en weer mee terug te nemen naar zijn ijsgrot. Iets trok hem wel naar de toon van de draak niet zijn grote of hoe hij ging staan, maar de info over dat de draak die hij zocht aan zijn inscriptie vol deed was genoeg voor hem. Alleen de kop van de draak zou hem er volledig van kunnen over tuigen of het de juiste draak was die hij zocht.

Solstice was al een tijdje in de DW en ze vloog wat rond, ze verveelde haar. Opeens hoorde ze een gesprek van 2 draken. Die wou Solstice wel eens te grazen nemen. Ze vloog in de richting van het geluid terwijl ze in een zwarte kraai veranderde. Haar amulet veranderde zodat het rond het nekje van de kraai kon. Haar ogen waren als die van slangen en dat was het enigste dat haar kon veraden. Ze vloog naar open plek en ging op een takje gaan zitten. Een draak die bijna even groot was als haar en een kleinere draak zaten op een open plek te praten over de red Scale. De grote draak was een mens aan het opeten en hij spuwde iets uit. Solstice had vroeger red Scal's gezien en ze wist hoe deze draken eruit zagen. Ze kon ook gedachten lezen maar daarvoor moest ze in een witte duif veranderen en dat zou te veel opvallen. Ze vloog naar een andere open plek en met haar kleine kraaielichaam gebruikte ze haar kracht illusion om een red Scale na te maken. De draak ontwaakte uit stof en Solstice zorgde ervoor dat de draak leek op een red Scale. De draak had rode ogen en hij zei vervolgens. Het was een slaaf van Solstice. Solstice kon de draak besturen met haar gedachten. De draak had geen emotie's, Solstice deed haar borst naar voren en ze sprak een paar oude woorden uit. Een luide klik gevolgd door het opengaan van haar amulet. Verschillende kleuren vlogen in het rond en raakte de draak. Solstice zei weer een paar oude woorden en het amulet sloot. Solstice vloog op ze was nog steeds een kraai en ze vloog terug naar de plek waar de twee draken zaten. De kleinste draak genaamde Viper sprak over de NW en Toxic. Solstice haar gele slangenogen keken naar een struik waar de draak die haar slaaf was verstopt zat. Zijn ogen waren rood zonder pupil. De rode draak kwam uit de bosjes, Solstice had hem die komando gegeven. De draak keek fel naar de 2 met zijn rode ogen. En Solstice wachtte op tot 1 van de 2 draken zou reageren.

(Als je draak aanvalt veranderd hij terug in stof Viper en Laisve.)

[@Solstice: Ik wil je echt niet beledigen maar ten eerste Laisve is echt veeeel groter, hij is 40meter hoog (jij Solstice 20) en met spanwijte van +- 80meter (jij 40?)
Ten tweede je hebt te veel krachte:
1numb attack: 2black change: 2white change: 3white healing:4black fire: 5gedachtenlezen: 6Illusion: Ik dacht dat je er maar 4 mocht?
Zou je alsjeblief ook een beetje redelijk blijft Sorry ]

In zijn ooghoeken bewoog iets en hij keek verstoord naar de kraai terwijl Viper sprak. De gedachte van de kraai klopte niet, hij verplaatste zijn aandacht en voelde een bewustzijn dat niet paste bij een dom dier. Dit klopte niet... Hij blies een zuchtje wind naar de kraai maar deze bleef stevig zitten. Hij was zeker dit klopte niet. Hij bokste met zijn ,evenkrachtige als zijn lichaam, bewustzijn indat vn de kraai en hoorde gedachten binnenglijden van ene Solstice. Hij grauwde luid zodat de bomen meetrilde van zijn basstem en haalde uit naar de kraai zodat deze wel weg moest vliegen. Achter zich hoorde hij iets maar 'voelde' hij niets! En wat hij niet voelde bestond niet, zo dacht hij. Ook de fragmenten van de kraai maakte dat duidelijk.
Hij brulde luid en er kwam een stormwind mee die de bomen deden kraken maar recht door de rode draak ging. Zonder op Viper te letten sprong hij op de zogenaamde Red Scal af maar toen hij die aanraakte vervloog hij opeens.
Zijn brul stopte abrupt en grommend zei hij voor eens in zijn leven serieus: 'k Wist het wel.' Hij draaide zich om naar Viper en een glimlach trok terug op zijn gezicht. Dat was zeker zo'n Red schub gedoe zeker? Maar goed, wat zei je daarnet?'
Ongestoord zetten hij zich weer richting dieper het bos in keek omlaag naar Viper.

Terwijl Viper wachten op Laisve's antwoord zag hij een zwarte kraai landen op een tak, maar die vloog al weer snel op en hij vestigde zijn blik weer op de grote draak. Was deze aan het wachten of hij nog meer zou zeggen of dacht ie na? Het was iets dat Viper dus niet kon zien aan deze draak. Maar de kraai kwam weer terug en nu pas zag Viper dat het gele slange ogen had. Viper vond dat vreemd en bekeek de kraai nog eens wat beter tot hij geritsel uit de struiken naast hen hoorde komen. Een grote rode draak die hem erg bekent voor kwam stapte de struiken uit en bekeek Viper en de grote witte draak. Viper kon zijn rode ogen niet geloven en schudden zijn kop waarna hij luid gromde van ergernis. Er konden geen van de Red Scal's meer leven of was er eentje buiten DW geweest en nu weer terug gekomen? Viper wilde niet wachten tot de draak hem zou herkennen, maar voor hij kon reageren had de grote draak de Red Scal al aangevallen. Laisve raakte de draak net aan toen het uit een viel in verwarring gebracht schudden Viper zijn vleugels even, maar bleef grommen naar de grote hoop stof die niet ver van hen vandaan lag. Er klopte iets niet en dat zinde Viper al helemaal niet. Zonder zich op de vogel te richten tenzij het een echte vogel was liet Viper super snel en zonder geluid de boom bevriezen en liet alles en iedereen vast vriezen die op dat moment in de boom zou zitten. De grote draak zei iets maar Viper wilde eerst korte metten maken met deze lolbroek!. De blauw/paarse draak draaide zijn kop naar de kraai en brieste boos voor hij sprak. 'Ik weet niet wel geintje jij je veroorlooft, maar dat was niet grappig!' sneerde Viper en het kon hem even niet schelen of deze draak ouder dan hem was. 'Wat is net zei zal even moeten wachten geloof ik of wil jij niet weten wie hier achter deze ongein zit?' zei Viper op killer toon, maar die was duidelijk niet bedoelt voor de NW'er.

(Laisve heb een kracht weg gedaan en numb attack is ook geen kracht meer, White/Black change zijn 1 kracht. En ik had het niet gezien dat je groter , ik zal de volgende keer er beter op letten.)

Solstice haar handlanger was al snel aan zijn einde. De 2 draken zaten er verward bij maar al snel hadden ze door dat ze geen echte draak was. De kleinste draak liet de boom bevriezen. En hij riep boos naar Solstice, Solstice kon wel iets verdragen. Ze werd omhuld door een zwarte wolk. De boom viel om bij het gewicht van de zwarte draak die eruit kwam. "Jullie hadden het over de red Scale?" Siste Solstice naar de 2 draken. De ene draak was groter dan haar en de andere kleiner. Solstice sloot haar ogen en meerder zwarte draken die op haar leken stonden nu rond de 2 draken. "Die draken waren niet goed snik!" Snauwde ze naar de kleine draak. "Het is maar goed dat ze weg zijn." Zei ze op een rustigere toon. Ze was verbaasd en blij tergelijkertijd want alle 2 de draken kende haar verleden niet. Ze had veel draken gedood (alleen neutrale en goede) en zelfs haar broers en zussen. Ze liet de draken verdwijnen en ze veranderde haarzelf in een zwarte slang. "Kom volg mij." Siste ze naar de 2 draken. Voor een slang was ze snel, ze veranderde haarzelf in een slang zodat ze gemakkelijk een weg zou vinden tussen het woud. Op een open plek veranderde ze terug in een draak. Ze deed haar borst naar voren enze sloot haar ogen terwijl ze een paar vremde oude woorden uitsprak. Een luide krak opende de amulet en een rood streepje kwam eruit. "Dit is de emotie boos, het is maar een klein stukje maar raak het niet aan."Zei ze streng. Het kleine rode straaltje maakte sierlijke bewegingen, vervolgens kroop het straaltje in de grond. Een luid geromel gevolgd door gebeef volgde. Solstice bleef staan alsof het niets was. Een grote tempel kwam uit de grond, vanboven op de tempel stond iets in oud drakengeschrift gekerfd. Ze liep naar binnen de 2 draken zouden haar wel volgen als ze woudden weten wie de laatste red Scale was. "Dit is de dodentempel mijn ouders hebben deze tempel verborgen en alleen ik kan hem open met mijn amulet. Deze tempel toont alle groepen en doden aan. Vroeger was het voor iedereen deze tempel, maar mensen maakte er misbruik van. Je kon namelijk de mytische wezns die verantwoordelijk waren voor de doden oproepen. Dus hij werd hier verborgen." Zei Solstice. Ze liep naar een verhoog waar een hele rij rode kristallen bollen stonden. Ze liep naar het einde van de rij. In de kristallen bol was een rode draak te zien. "Dit was de laatste nakomeling van de red Scale, ik weet niet wie hij is. Mischien kan ik moordenaar tonen." Zei Solstice. Ze liep van het verhoogje en ze liep vervolgens naar de overkant van de kamer. "Dit is de moordenaar." Zei Solstice vervolgens. Het was een blauwe draak en alleen zijn kop was te zien. Solstice wachtte op een antwoord van 1 van de 2 draken.

(Is het goed dat ik Race bedoel en de laatste red Scale Darko, want ik weet anders niets meer.)

( Darko was ook de laatste Red Scal nakomeling en Race die gené die hem vermoord heeft. Maar zou je een andere kleur kunnen nemen als je draak spreekt, want het is zeer lastig lezen niet lullig bedoelt hoor Solstice.)

De kraai veranderde in een zwarte draak en vroeg of ze het over de Red Scal's hadden en zei dat die draken niet goed snik waren. Viper gromde kort en dreigend, maar hielt zich rustig, want deze draak was kennelijk ouder dan hem en wist wel wie de red Scal's waren ze moesten haar volgen en Viper wilde graag weten wat zij allemaal wist over hen. Ze hadden Viper het vaak moeilijk gemaakt, maar hij had zich steeds weten te redden, maar het lukte hem niet om alleen tegen honderde draken te vechten. Viper was sneller dan deze draak dacht en liet de grote draak alleen achter en hoopte ergens ook dat hij hen zou volgen. Ze liet iets uit haar amulet komen dat ze emotie boos noemde. Viper bleef op afstand en zag na en hevige beving een grote tempel omhoog komen. De zwarte draak legde uit waar deze tempel voor diende en Viper volgde haar naar binnen en luisterde naar wat ze nog meer zei. Wat ze liet zien was voor hem een bevredeging en Viper zag eindelijk de laaste Red Scal die zijn vrijheid had betekend. Ook liet ze de moordenaar van de rode draak zien die kennelijk blauw was. 'Wie ben jij eigenlijk, niet dat ik je niet dankbaar ben dat je mij deze info gegeven hebt.' zei Viper vragend, maar hij bleef met respect spreken.

Viper vroeg wie Solstice was en ze liep vlak na de vraag in een lange gang waar geen einde leek aan te komen. "Mijn naam is Solstice ik ben een draak die hier al duizenden jaren rondloopt. Mijn ouders werden vermoord door een witte draak (niet Sky)." Ze stopte en een wii licht vloog van haar lichaam. "Dit is de draak waarover ik het had, ik heb hem vermoord en blijkbaar is zijn geest in mij gekropen."Zei Solstice en een zwrte wolk vloog rond haar lichaam en d zwarte draak was nu weer te zien. Ze liep verder en zei vervolgens: "Ik heb daarnet een grapje met jullie uitgehaald, het spijt me maar ik kon het niet laten. Zoals je al hebt gezien ben ik een halve illusiedraak en ik ben ook voor de helft emoteidraak. In witte vorm ben ik een light healing draak. En jij Viper, jij bent een ijsdraak. Je hebt duizenden jaren vast gezeten, hier in dit bos.". Ze had toen ze even in een witte draak was veranderd even rondgekeken in Viper's gedachten. Ze wachtte tot Viper weer ging spreken maar ze bleef rechtdoor lopen in de gang die oneindieg leek te zijn.

( Viper heeft in het ijs vast gezeten niet in het bos. )

de draak noemde zichzelf Solstice en Viper knikte even ter begroeting en luisterde naar de rest van haar verhaal terwijl de paarse draak haar volgde in een gang die niet leek te stoppen. Ze liet iets zien waardoor ze even wit werd en later weer zwart. Viper stond er erstelt van dat hij al meer dan duizend jaar oud was, want zijn geest en lichaam waren blijven steken in zijn vijfde levensjaar, maar dat hij een ijsdraak was wist hij al lang. 'Dus je weet alles van wat er in de tussen tijd gebeurd is, Van wie is dit land dan of leven de NW waar die grote witte draak het oer had hier nog niet zo lang en wie is die Toxic?' Viper wilde dol graag meer te weten komen oer de NW en vooral wie Toxic was. Viper bleef Solstice volgen terwijl hij naar de rijk bewerkte muren keek waar ze langs liepen.

( Sorry geen inspiratie.)

[geen probleem Solstice maar nogmaals, een beetje redelijk blijven? Een tempel dat uit het NW bos rijst?
En Viper geen probleem ik help wel even met de inspiratie ]

Laisve vond het niet leuk meer. Er gebeurde vanalles tegelijk, Viper begon geïriteerd te raken en hij probeerde dat voor één keer in zijn leven niet te doen. Een domme middelmatige draak (voor zijn maatstaven dan) bemoeide zich met ZIJN plan. Hij had er genoeg van. De domme draak deed iets waardoor de grond onder zijn klauwen kribbelde (voor hem toch). Een tempel verees en het monster kwam tot net aan zijn borst. De zwarte draak liep naar binnen en Laisve stond buiten met Viper. Hij kon er niet binnen en Viper leek geen zin te hebben. Laisve gromde toen Solstice over zichzelf sprak. Ha emotiedraak, hij kon evengoed emoties lezen en zelf gedachten zonder zich te hoeven verandere. En dat wou hij eens goed in peperen.
Laisve rijkte met zijn bewustzijn naar Solstice en anders dan hij normaal deed, geluidloos en stilletjes binnensluipen, denderde hij door de muren van de Zwarte draak en richte wat schade aan zijn natuurlijk afweersysteem. Hij wist dat dit verschrikkelijk veel pijn deed omdat hij als hij het deed de gedachte hoorde van het slachtoffer.
'Gedachten? Emoties? Helen? Mijn vlam! Niks bijzonder aan, kan ik ook. En zonder te veranderen!' Bulderde hij. Het zou hem niets verbazen als heel DW het zou hebben gehoord. Eigenlijk hoopt hij dat er iemand zou opdagen van de NW zodat ze deze 2 eens een goed lesje konden leren. Waarom 2? zou je normaal denken.
Vroeger voor zijn tijd bij de NW was hij aangevallen door Shakey, het ging goed, hij maakte hem zelf af. Tot Curse kwam. Toen was het 2 tegen 1 en verloor hij falicant ondanks zijn grootte. Sindsdien kon hij er niet tegen om oneven te zijn. (Af en toe dan.)
En anders zou hij wel iets bedenken om te mee te nemen. Een ontmoeting met Race misshien, de moordenaar van de laatste van de zogenaamde Red Scals

Wat er ook gebeurde, ht gaf veel ophef. Laisve moest het opnemen tegen twee indringers en ondanks dat ze wist dat hij dit prima aankon besloot ze toh te gaan kijken. Indringers waren tenslotte vaak draken die geïnteresseerd waren in haar groep óf ze waren gewoon dom. Er was niets voor niets een drakenkerkhof aan de rand van hun gebied. De indringers waren ver gekomen, tot aan de tempel om precies te zijn. Ze hoorde wat Laisve zei en grijnsde haar scherpe giftanden bloot. Laisve was altijd al de grappenmaker van de groep geweest maar hij wist zijn opmerkingen nu wel ér goed te plaatsen. Nu was het tijd om in actie te komen.
Een viguur maakte zich los uit de schaduwen, het strekte zijn poten en schudde de kop waarna het wegschoot. Meet een enorm hoge snelheid bewoon de gedaante zich tussen de kale, zwarte bomen door. Nee, zij zou niet met zich laten sollen. Een brul klonk, het geluid deed nekharen verijnd staan, diertjes terugkruipen in hun holen en joeg rillingen over ruggengraten. Zij was hier de baas en dat zou niet veranderen!
Toen was ze daar, ze versperde de twee indringers de weg. Haar rug stak een eindje boven die van de ijsdraak uit, haar houding liet zien dat zij een leider was. "IK ben Toxic" antwoordde ze. Ze had toevallig ook gehoord wat de andere draak gevraagd had omdat ze niet zo ver hiervandaan was geweest. "Wat doen jullie hier? Dit is Night Warriors gebied." Ze richtte haar blik op Laisve "Die twee zijn vrolijk met elkaar aan het praten terwijl ze hier een beetje rondkijken. Wat bezielt jou?" je zag aan haar dat ze niet echt boos was, eerder verbaasd. Toxic snoof naar de twee indringers "Moet ik het soms in jullie hersenpan kerven? VERDWIJN" Haar gifgroene ogen fonkelden vervaarlijk en haar sissen vulde de ruimte om hen heen.

"Dus jij bent die Toxic waar iedereen het over heeft." Zei Soltice op een sisende toon. "Ik kwam hier gewoon rond kijken, wat Viper hier doet weet ik niet." Zei ze nu een beetje rustiger. Ze ontvoudde haar vleugels en zei: "Als je iemand nodig hebt om te bespiooneren moet je het maar zeggen.". Ze vloog op en toen ze niet meer zichtbaar was veranderde ze in een zwarte kraai, die terug naar benden vloog en aan het rand van het NW-gebied ging zitten in een boom.

Opeens kwam een wat grotere grijze draak met groenige markeringen uit de schaduwen met een houding die al aangaf dat zij hier de leiding had. Haar gesis was luid genoeg om aan te laten merken dat ze het meende. Toxic richten zich tot de draak die duidelijk groter was dan zijzelf. En Solstice sprak even terug op sissende toon voor zij zich terug trok. Viper had rustig naar beide draken staan kijken, maar zijn nu was het zijn beurt om zijn reden te vertellen. Viper keek Toxic aan, maar zijn houding was niet arogant geweest tegenover die van Solstice die terug had gesist. 'De reden dat ik hier ben Toxic is omdat de draak die hier gestorven is de reden is voor mijn komst hier zelfs nog voor de rote witte draak me tegen hielt.' zei Viper met en lichte knik naar Laisve en zijn houding was respect vol tegenover Toxic. Hij wilde haar niet kwader maken dan ze al was doordat hij op haar terrein was, niet dat hij anders zou hebben gereageert als Viper een draak op zijn terrein zou vinden. 'Ik zou me graag willen aanmelden voor jouw groep, Toxic.' Voegde Viper er aan toe en hij bleef Toxic aankijken terwijl hij de laatste woorden sprak.

Opeens kreeg Laisve een brede grijns. Hij wist wie er aankwam, hij kende het gevoel maar al te goed. En ja daar kwam ze. Dodelijk maar prachtig schoot ze uit de struiken. Toxic siste luid en Laisve boog zijn hoofd zo ver dat hij bijna de grond raakte. Toen Toxic hem een opstandje gaf kromp hij ineen ondanks dat hij voelde dat het niet heel erg bedoeld was geweest. Als antwoord gromde hij erondschuldigend.
Solstice antwoord ombeleeft en vloog weg, Vier was teminste nog beleefd maar beide waren ze uitzonderlijk dom waardoor Laisve het niet kon laten om te grijnzen en toen hij Vipers verzoek hoorde bulderde h het uit.
'Jij? Je weet niet eens wie de NW zijn!' h besefte dat hij iets te snel voor zin beurt had gesproken en boog zijn hoofd weer, maar niet zo diep. 'Sorry Toxic voegde hij er snel aan toe.

"Je reden gaat mij helemaal niet aan!" beet Toxic de indringer toe die was gebleven. De andere indringer was vertrokken en dat was maar beter ook, hij leek de zwakste van de twee te zijn. 'Ik zou me graag willen aanmelden voor jouw groep, Toxic.'
'Jij? Je weet niet eens wie de NW zijn!'
"Dat kunnen we hem vertellen" kapte Toxic af, Laisve verontschuldigde zich "Iedere draak heeft het recht te weten wie de gevaarlijkste in dit gebied zijn" ze snoof en richtte zich weer tot de indringer. "Viper dus, je lijkt zeker van je zaak dat kan mar beter zo blijven. Ik - en de rest van de groep - verdragen geen verraders of twjfelaars. De Night Warriors hebben zich dit gebied toegeëigend sinds te komst van de grote witte draak." legde ze kort uit. "Nu, wil je je bij ons aansluiten zul je eraan moeten wennen dat k de leider ben. Binnenkort vallen we het mensendorp aan, dit word al rondgebazuind en er zullen behoorlijk wat vrdedigers zijn. We vallen aan bij het verschijnen van de maan. Wees erbij, bewijs jezelf en je kunt jezelf een Night Warrior noemen" zei ze. "Tot die tijd kun je maar beter zorgen dat je buiten dit gebied blijft en jezelf klaarmaakt." op de dag zelf zou ze de leden aan de rand van het Nigth Warrior gebied verzamelen, Voordat ze daaraan zou beginnen moest ze afrekenen met haar zusters, ze was er nu van overtuigd dat ze haar wilde verraden. "Laisve, ik wil dat jij Viper het gebied uit helpt en die verdomde illusiedraak een heel eind hiervandaan jaagd." ze wist wel dat de draak die "vrijwillig" het gebied verlaten had niet ver weg was. Het was wl duidelijk dat hij het er leuk vond en gaag rond bleef hangen. Ze ging er dan ook vanuit dat hij dit gedaan had.

Viper keek even neidig naar de grote witte draak die Toxic Laisve had genoemt, maar zijn blik veranderde meteen weer toen de leider van de NW weer sprak naar een respect volle glans in zijn ogen. Toen Toxic was uit gesproken boog hij zijn kop voor haar en knikte meteen daarna ter begrip van wat ze vertelt had. Hij zou erbij zijn om zich tegenover de andere leden te bewijzen en gromde instemmend. Hij was gek op mensenvlees en doden die al duizend jaar geleden al en dankzij die illusiedraak was hij te weten gekomen dat hij niet vijf jaar was, maar duizenden vijf jaar oud was geworden toen hij uit het ijs gebroken was. 'Je zult niet teleur gestelt worden Toxic!' zei Viper vast beraden en hij draaide zich om voor Viper zijn vleugels opende en de lucht in sprong en zonder enige moeite snel hoogte won. Laisve mocht hem begeleiden, maar dat zou Viper niet nodig hebben, maar zei er niks over het zou overkomen als klagen. Viper dook in de richting van de grens en zag de kraai al zitten en voor hij de grens over zou steken spuwde hij een ijsstraal op de vogel af. Viper brulde uitdagend naar de draak en gromde van plezier. Hij zou zijn best doen om het mensen dorp of de steden van de tweebeners terroriseeren al zou het hem zijn leven kosten als de NW aan zouden vallen. In de tussentijd zou Viper zichzelf gaan trainen en zijn prooi het liefste buiten de steden vangen als ze door de bossen of door zijn gebied zouden trekken. Honger was altijd al een goede stimulans voor hem geweest.

Laisve knikte respectvol en vloog samen met Viper op. Hij wist wel dat de draak zonder verzet naar buiten zou gaan maar vloog toch mee voor die irritante Solsctice buiten te krijgen. Veel moest hij niet doen, Viper bevroor de raaf die daarvoor draak was en vloog verder, terwijl die nadacht over training. Laisve kon ook wel wat training gebruiken, de laatste tijd speelde hij alleen maar wat rond.
Voor de zekerheid gaf hij ijsblok met de kraai erin een slag met zijn staart bij het voorbij vliegen zodat het zou breken, hopelijk samen met de raaf. Hing van de temperatuur van het ijs af natuurlijk.
'Iets op tegen als ik mee kom trainen met je?' Riep hij Viper toe. Hij wist een goede plek om te trainen en zelf wou hij de draak wel eens in actie zien. Misschien zou hij Toxic, als Viper slaagde, wel eens vragen of hij de mentorschap kon krijgen. Als niemand van de Toran ze wou teminsten. Hij wist dat zij de eerste keus zou zijn zodat hij zich kon richten op zijn job, het genezen van de gewonden. Nu hij er over nadacht bedacht hij dat hij waarschijnlijk veel te doen zou hebben, tijdens de aanval van het dorp. Zoizo dat er gewonden zouden vallen. Meer bij de tegenstanders maar een toevalstreffer kon het ook zeer moeilijk maken voor hun.
Stilletjes begon hij af te wijken naar het drakenkerkhof. Een perfecte plaats voor trainingen.

Solstice hoord vleugelslaggen en ze wist dat de draken van de NW haar weg wilden. Daarom maakte ze een kraai die pricies op haar leek. Solstice vloog snel weg als draak maar ze bleef op een afstand dat ze de 2 draken kon horen. Viper bevroor haar illusie die langzaam verdween. Laisve sloeg de ijsblok kapot en zei vervolgens tegen Viper om te gaan trainen. Solstice zag dat ze naar een gebied gingen en ze volgde de draken, ze gebruikte haar krachten zodat ze niet zichtbaar was.

Laisve vroeg of hij met hem mee zou mogen om te gaan trainen. Viper voelde zich enigzins gevleit door zijn aanbod, maar Viper zou veel liever alleen trainen, want dan kon hij het ijs zijn eigen leven laten leiden en het hem aanvallen zonder dat Viper precies zou weten wanneer het een aanval zou doen, maar natuurlijk kon Laisve dan ook op die manier trainen en het zou ook nog eens leuk kunnen zijn om te zien hoe deze grote draak zich uit de ijskluwen zou kunnen bevrijden dan met zijn gedachten, Want het ijs had geen geest die je zou kunnen controlleren en Viper had er ook niet altijd vat op dan buiten de trainining. De toendra was daar perfect voor, maar Laisve week daar van af en richten zich tot een plek die hij ook niet kende, maar met een snelle blik erop zag hij dat er veel drakengeraamtes lagen, maar ook mist en iets dat zich daar in roerde onder en achter de mistsluier's. Viper schoot boven Laisve langs en keek naar beneden zijn blik ving iets op met een staart die krom liep. Het konden schopioenen zijn, maar daar had hij alleen maar van gehoort. Viper grijnsde breed en schoot naar beneden zonder enige waarschuwing en greep een van deze dingen bij diens staart. Het beest schreeuwde van schrik en draaide wild rond. De mist wert minder en Viper zag dat het een reuze schorioen was die met zijn scharen naar hem probeerde te grijpen. Viper boog iets achterover en mikte op de poten van het beest en spuwde een ijsstraal erop af. De schorpioen voelde dat hij vast zat en probeerde zich los te trekken, maar kwam niet ver. De scharen zakte en Viper bevroor de scharen ook aan de grond zodat de schorpioen vast zat en nergens meer heen kon. Viper zetten zich af en vloog iets van het beest af en opende zijn muil opnieuw. Lichtjes begonnen zich samen te vormen tot kleine en grote ijspegels die groenzig van binnen waren. Zijn ogen begonnen harder en feller rood te gloeien tot er een soort lichtflits vanaf kwam en de ijspegel schoten op de schorpioen af. Deze ijspegels vlogen zo snel dat het bijna niet te zien was. Het dikke panser van de schorpioen deukte eerst in, maar het kapot gebarste ijs gleed langzaam over het panser en verdween er langzaam in. De schorpioen brulde het uit van de pijn en stierf na een paar seconde. Viper bleef rustig hangen en bekeek zijn werk. Er waren kleine gaatjes geboort in het panser waar het gif in het ijs door heen was gezakt en zo de schorpioen had gedood. 'Nu is het jou beurd om er eentje te doden.' zei Viper met een lichte uitdaging in zijn stem, maar verried verder niks van wat hij nog verder van plan was.

Geïnteresseerd keek Laisve hoe Viper een mist schorpioen aanviel. Met gemakt maakte die het beest van kant, al vond hij dat het nogal lang duurde. Toen Viper hem uitdaagde glimlachte hij liefjes en maakte een duikvlucht naar waar de staart van zo'n beest had gezien. Zonder de moeite te doen om één of ander trucje uit te halen lande hij gewoon recht boven het beest waardoor het beschermend panser kraakte en uiteenspatte met ongewanden en bloed. Het beest krijste even maar dat werd abrupt afgekapt. Viper kon dat natuurlijk niet doen aangezien de beesten ver even groot waren als hem. Laisve moest gewoon zijn poot erop zetten en het kraakte al.
'Niet echt een uitdaging' zei hij gespeeld sipjes. Hij vloog terug op en racete op Viper af en ontweek hij de kleine draak op het nippertje. 'De enige manier om echt sterker te worden is door te vechten jochie!' Riep hij hem toe, het was niet zo dat Laisve de ander klein vond maar hij kon er niets aan doen. Laisve vond het moeilijk om kleinere draken nu eenmaal anders te zien dan "jochies". Niks persoonlijk dus.
Hij maakte een gedurfde bocht en vloog weer op Viper af, deze keer met zijn klauwen naar hem uitgestrekt. Hij slaakte een uitdagende brul terwijl hij op Viper aanviel.