Playing with the dead.

Rake vloog door de lucht met krachting vleugel slagen door de lucht. Hij kon sinds een korte tijdje al kliene stukjes vliegend afleggen en dat vond hij geweldige. Hoe de wind langs je heen zusde en alles onder je gleed en alles zo klien was en dieren en mensen miertjes waren. Dat was een machting en prettige gevoel en het was ook tien keer zo sneller dan lopen. Rake maakte een scherpe bocht naar rechts en keek naar benenden, en dacht even aan zijn broertjes en zusje waar hij totaal niet op leek mischien een beetje op Sombra. Maar dat was alles de rest had de grot nog neit eens verlaten om de wereld te zien en dat was toch wel wat Rake wou dingen leren andere draken ontmoete. Groter en sterk worden. Rake wist gewoon dat hij op een dag net zo machting en sterk als zijn moeder zou zijn, hij hoefde alleen wat geduld te hebben en te trainen en goed te eten. Langzaam kwam het Drakenkerkhof inzicht verscholen tusssen de rotsen en kliene kraters. Soms leek het net een kliene gebergte hier.
Hij zag het kerkhof waar grote en kliene botten van draken lagen die hier gestorven zijn, die langzaam onderhem gleeden. Rake moeste alleen nog het landen onder de knie krijgen, maar dat komt ook vanzelf hij is nog maar net een paar dagen oud maar hij was al een heel stuk groter. Rake vroeg zich toch af wat er telkens fout ging, als hij het probeerde. Telkens knalde hij tegen de grond, inplaats van netjes op zijn vier poten te landen. Ineens klonk er een gsis en dat ging langzaam over in een dreigende grom. Rake Gromde dreigende terug en zetten een landing in en keek goed omzich heen langzaam kwam er een draakje tevoorschijn die niet veel groter was dan hij zelf. Zijn schubben waren goudgroen van kleuren hij had overal tekeningen van goud. Rake sterkte zijn pootjes uit en minder vaart. Dit keer zou het lukken, dacht Rake Hij liet zich met een plofje op de grond vallen, dat deed wat stof opwaaien. En landen netjes op zijn vier poten en keek naar de draak. Hij bekeek de draak goed. Zijn blik was vals en duister Rake was er niet van onder de indruk. Net zoals zijn gegrom van net, mischien wou hij wel spelen, een beetje kill zei hij. 'Hoi daar, zin om te spelen.' Zijn naam kwam dalijk wel, eerts kijken of hij wel oke was.

Sinds ze kon vliegen was ze continue aan het oefenen, ze kon al goed landen en opstijgen maar lange afstanden waren nog te moeilijk. Ze vond vliegen geweldig en het voldeed zeker aan haar verwachtingen hoewel het er makkelijker uitzag dan het was. Sinds ze Curse had zien vliegen had ze het geprobeerd tot ze het kon. Ze had haar broertje weg zien gaan en had besloten hem al vliegend te volgen. Hij ging buiten het gebied, hun moeder had hen nog gewaarschuwd binnen het gebied te blijven. Ergens vond ze het wel leuk om deze plek te onderzoeken. Zich niet bewust van de gevaren die er waren. Ze landde zo stil mogelijk achter een hoopje botten en bespiedde haar broertje. Ze merkte een tweede draakje op, ongeveer even oud als zij en even groot als Rake. Ze werd nieuwsgierig en kwam op haar broertje af. Het viel haar op dat het andere draakje sprak als een heel oude draak, zelfs haar moeder praatte niet zo. Eigelijk vond ze het wel lachwekkend en er verscheen dan ook een grijnsje op haar snuit. Ze zorgde dat rake haar niet zag en de kleuren van haar huid werkten daarbij erg goed. Toen ze dichtbij genoeg was nam ze een sprong en haalde daarmee Rake omver. 'Rake!' grijnsde ze. Ze keek nog half op Rake staand naar het andere draakje 'Hoi' zei ze kort voor ze haar blik weer op Rake focusde. 'je had me niet gezien he?' ze keek hem uitdagend aan en stapte van hem af

Rake had het gevoeld door iets gevolgt te worden toen hij landen, maar dat zou hij later wel uitzoeken eerts spelen. Rake keek met een vrolijke twinkelling in zijn ogen naar Aerith en met een valse grijns. Hij rekte zijn vleugels uit en klapperde er een paar keer meer waarna hij ze weer makkelijk langs zijn lichaam vouwde en zijn dreigende houding iets liet varen, Rake was niet echt onder de indruk van zijn houding. Maar hij waarschijnlijk ook niet van zijn houding.
Rake vouwde zijn vleugels netjes op langs zijn lichaampje, en rekte zich langdurige uit. 'Je komt als geroepen" zei hij met een doodse stem. Toch zou het goed zijn om met anderen te spelen, Rake vond dat hij een beetje raar sprak een beetje als een oude draak. Dat vond hij wel grappige en beveil hem ook wel. "Aerith is mijn naam" sprak hij, zij stem had geen enkele emotie, Dat beveil hem wel. Ineens voelde hij een ander draak op hem landen en die roep blij, 'Rake!' grijnsde ze. Rake lande met een plofje op de grond en draaide zich om en zag zijn aanvaller. De stem en het lichaampje kwam hem bekend voor en hij grijnsde terug en roepte hard, 'Sombra zusje van me.' Rake duwde zijn zusje van zijn lichaam af en duwde haar meteen speels op de grond en beet zachtjes in haar oortje. En zei uitdagende, 'Weer het lef om eens de grot te verlaten.' je kon het maar moeilijk verstaan omdat hij zachtjes in haar oortje beet. Rake hoorde haar nog, 'Hoi' zeggen en, 'je had me niet gezien he?' Rake liet haar oortje los en zei uitdagende. 'Nee ik had wel een gevoeld dat iemand me volgde.' Rake richte zijn blik weer op Aerith en zei vriendelijk. 'Dit is me zusje Sombra en ik ben Rake.'