Hunting with the Magic Dreams

toen Rainbow Kami zag kreeg ze weer het gevoel dat haar kop rood werd en ze begon nerveus met haar staart te zwiepen. ze luisterde naar White en keek haar even aan, daarna keek ze weer naar Kami en knikte begroetend naar hem, omdat ze haar stem niet vertrouwden. 'Novem waar is de plek waar we samen komen voor de val van de kuddes?' vroeg Rainbow zachtjes, want ze wilde geen domme dingen zeggen of per ongeluk iets over haar gevoel wegens Kami uiten. ze wachten tot Novem haar zou antwoorden of een van de draken Kami zouden begroeten buiten haar of Leona en ze was blij dat de blauwe draak ook aanwezig was, alleen Twilight was er nog niet.

Met een schok hoorde ze een andere draak landen en keek snel achterom. Al snel verdween haar panische kloppen in haar hart toen ze zag dat het Kami was. Niets om bang voor te zijn, dacht ze geïrriteerd. Ze had een paar laatste woorden opgevangen van blijkbaar een jaagtaktiek, en voelde zich erg opgelaten dat ze te laat was geweest. Misschien was haar kans wel bekeken om deel te nemen. Toen ze Kami rustig naar de groep zag bewegen en begon te praten, nam haar schaamte iets af. Blijkbaar was hij ook niet op tijd geweest voor het overleg. Stilletjes liep ze naar hem toe, ging naast hem staan en keek even snel de groep door. Ze zag Rainbow staan en ze glimlachte vrolijk naar haar. Fijn, een bekend gezicht. 'Heey,' zei ze zacht tegen Kami, zodat waarschijnlijk alleen hij het zou horen. 'Weet jij wat het plan is?' vroeg ze er daarna op de zelfde toon aan toe. Een beetje gespannen zwiepte ze met haar staart, waardoor ze Kami raakte en een hysterisch gegrinnik zachtjes uit haar keel omhoog kwam. Ook echt weer iets voor haar om blunders te maken op een belangrijk moment. En een vreselijke gedachte gang schoot door haar hoofd. Àls ze nog mee kon doen aan de jachtpartij, zou ze hem waarschijnlijk verpesten. In haar eentje was jagen nooit een probleem geweest, maar in groepen was ze niet zo goed, dacht ze dan. Ze probeerde verder veilig haar mond te houden, proberend niet te verkeerde indrukken te wekken op het gezeldschap en probeerde het gesprek te volgen. Misschien werd haar taak vanzelf duidelijk, hoopte ze.

Na een aantal seconden sliepen de koeien als een roos. Mudly keek met een nadenkende blik er naar. Hij was benieuwd hoe hij deze ging verplaatsen. Ineens kwam weer iets in hem op. Hij liep een richting uit en verdween opnieuw uit het zicht. Even later kwam hij weer aangelopen met een plank en paar ronde stokken. Hij glimlachte. De houthakker hier in de buurt was altijd aardig genoeg en dit zou hem wel helpen. Mudly legde de stokken in een rij en legde de plank er op. Dit deed hij vlak bij de grootste koe. Echter zat hij nu met nog een probleem. Toch was hij niet de beroerste om het toch te proberen. Hij liep naar de koe en probeerde hem met de kop er al op te leggen. Toch lukte dit niet. De vijf stokken die onder de plank lagen kon hij misschien gebruiken. Hij haalde er 1 onder uit en stak deze onder de koe. Hij duwde hem als een hefboom naar beneden en de koe kwam langzaam aan, doorherhaling van het proces, op de plank te liggen. Na een tijdje verscheen er een glimlach op zijn gezicht. Rustig duwde hij de plank in de richting van waar White en Adanya nog moesten zijn. Af en toe stopte hij en legde de volgende stok er weer voor en zo rolde hij rustig aan dichter bij. Tot hij de eerste koe bij de twee had. Daar wist hij hem er af te duwen en zuchtte even. Dat was nog niet bepaald licht werk. Hij pakte de plank op en pakte de stokken. Echter toen hij bij de volgende koe aankwam zag hij een paar jonge draakjes er al aan knabbelen. Hij wilde er wat van zeggen toen hij ook de moeder zag. Hij knikte even en liep terug naar waar de groep was. "Helaas is de tweede ten voer gevallen voor een drakenfamilie..." zei hij en keek naar de koe. Voor een mens was dit al een hele prestatie. Tenminste dat vond hij.

Novem keek de draken een voor een aan. Hij dacht na over de vraag waar ze de kudde zouden aanvallen. Een open veld, daar zouden ze in het voordeel zijn wegens de vele ruimte, maar daar zouden de herten makkelijker kunnen ontsnappen door eventuele gaten. De bomen zouden nog een extra barricade kunnen vormen, waardoor hun in het voordeel zouden komen ondanks het gebrek aan mogelijke ruimte. Tenzij... een open plek in het bos waar de bomen het dichts bij elkaar staat, die had Novem gedurende tijd dat hij hier was onthouden. "We jagen ze richting noord-west. Daar waar de bomen het dichts bij elkaar staan is een open plek. Net genoeg ruimte voor een kudde en draken. Daar kunnen we ze gemakkelijk aanvallen en gebruik maken van de bomen als extra verdediging." Hij keek hierbij vooral naar Darko en Rainbow die de vraag hadden gesteld. Even keek hij kami aan die hem groette. "Mijn naam is Novem, ik had al zoiets opgevangen dat je Kami heette" Novem sprak de woorden vriendelijk uit zodat de draak zich niet ongemakkelijk zou voelen. Nu had Novem zich nogmaals naar Rainbow gekeerd en knikte haar bemoedigend toe. Novems blik gleed langzaam naar Leona die wat zenuwachtig overkwam. "Wil jij mee opjagen of de kudde opwachten en ondertussen individueel jagen?" Ook nu was zijn stem vriendelijk.

Ze keek met een schok naar de grote draak, die blijkbaar de leiding had over de jacht. Even kuchte ze en keek Novem zenuwachtig aan. Ze vervloekte zichzelf dat ze niet zo goed was in grote groepen, daarom had ze zich hier aangemeld. Misschien om haar zenuwen te overmeesteren, en ze hoorde dat er nog plekken vrij waren voor spion, of iets dergelijk. Dat gaf haar de kans, om in haar eentje bij een groep te horen. Even dacht ze over zijn vraag na en keek toen schuin naar Kami. 'Ik denk dat ik het liefst help met opjagen. Aangezien dat het leukste deel van jagen is,' zei ze licht grijnzend bij haar laatste zin. Haar lievelings deel van jagen was inderdaad het opjagen, dat gaf haar de kans om zich even lekker uit te sloven in de lucht. Maar ook om haar precisie en vaardigheden te verbeteren, en te oefenen. 'Tenminste, als dat geen probleem is,' vervolgde ze vlug. Ze wilde op dit moment geen slechte indruk maken, en dacht gelijk weer aan haar zenuwen. Meteen nam ze haar besluit en hief haar kop iets meer op, zodat ze bijna op de zelfde hoogde als Kami stond. Ze was wel kleiner dan hem, maar dat maakte niet uit. Ze rechte haar rug en krulde haar staart, een kleine glimlach krulde op haar lippen. Nu hopen dat ze wat minder zwak overkwam.

Rainbow zag Novem naar haar knikten en knikte zelf instemmend toen ze de lokatie te horen kreeg. 'daar zullen we dan samen komen.' zei Rainbow en ze keek even naar Leona die haar zou mee helpen. haar houding werd hoger en rainbow vond haar helemaal niet meer op de Leona lijken die ze eerst was. "ze is vast zeeuwachtig vanwegen de jacht?" dacht Rainbow en ze richten haar aandacht weer op Novem.

White glimlachte en keek ze allen aan. Zoals daarvoor nam Novem de leiding weer en luisterde iedereen naar zijn uitleg. Dat was goed, zeer goed. Iemand moest de leiding nemen, en nu was Novem dat. Grijnzend zag ze hoe iedereen begon te overleggen en keek even naar Mudly die al weg was. "Ze doen het allemaal goed", zei ze naar Adanya gericht en voegde zich bij alle draken. "Heeft iedereen zijn taak? Dan kunnen jullie op jacht gaan, want ik zou graag vandaag ook nog de andere proeven kunnen doen voor het donker wordt", zei ze duidelijk en keek iedereen serieus aan. Ze keek naar de lucht die donkerder word. Ze vloekte in zich zelf en hoopte dat het niet té rap donker zou worden. Anders zou het wel moeilijk zijn om alle proeven te doen met de clan. Maar aangezien ze allemaal hun taak ongeveer kenden zou het normaal toch moeten lukken. Of dacht White het alleen maar? White schudde haar kop en wist het bijna zeker. Afwachtend wat iedereen zou doen liep ze terug naar haar steen en keek naar Novem. Ging hij nu ook zeggen dat ze gingen beginnen? Of zou hij zich stil houden? White wist het niet, maar ze had er alle vertrouwen in dat de jacht goed zou verlopen.

Novem luisterde aandachtig naar White. Wanneer ze klaar was met praten keek Novem een voor een alle draken aan. "Hebben jullie allemaal een taak die bij je past? Zo niet, ga dan gewoon met de groep mee die je het meeste aanspreekt. Ik zal meegaan met het opjagen van de kudde. Ik hoop dat bij de andere groep alles goed gaat. Ik heb alleen nog een draak nodig die voor de kudde uit wilt vliegen. Die kan dan de andere groep waarschuwen dat we er aan komen, zodat jullie je plekken kunnen innemen." Novem keek even naar White waarna hij weer verder sprak. "We zullen er niet lang over doen om een kudde te vinden, het bij elkaar houden wordt een grote uitdaging. Degene die met mij mee gaan opjagen stel ik voor om in een horizontale lijn te gaan vliegen. Met een ruimte van 150 meter tussen elke draak. Zo zullen we elkaar nog goed in het zicht houden en kunnen we gemakkelijk een kudde vinden." Novem stopte met praten en wachtte af wat de andere van het idee vonden. Novem sloeg een paar keer krachtig met zijn vleugels waardoor hij al snel hoogte had gewonnen. Hij draaide zijn lichaam alvast naar de richting waar hij als laatst een kudde had gezien. Terwijl hij krachtige slagen maakte ging hij niet vooruit, door zijn beheersing hing hij stil in de lucht. Afwachtend wat de andere zouden doen.

de woorden van White weerklonken over het veldje waar de groep zat en Rainbow luisterde aandachtig, naar Novem ook zij steeg op en bleef met haar vleugels slaan als een valk en hing bijna stil in de lucht. ze wist dat het op jagen niet gemakkelijk zou zijn, maar het was een grote uitdaging voor haar en de andere. Rainbow keek naar Leona die nog op de grond zat, maar dat zou snel veranderen als ze met haar en Novem mee zou gaan.

Ze stond nog steeds gespannen rechtop, en luisterde naar de andere. Ze keek even geschokken op toen ze Novem zijn vleugels zag uitslaan en haar grijns kwam bijna automatisch toen ze besefte dat het werk begon. Yes, ze konden de lucht in. Ze keek even snel om zich heen, ze wist niet zeker wie er voor de rest allemaal bij de groep hoorde. Ze grijnsde even iets breder naar Rainbow en liep toen een paar passen achteruit, de groep uit. Ze opende haar vleugels en keerde haar blik naar de wolken. Heerlijk. Met een lichte sprong met haar achterpoten, en een krachtige slag van haar vleugels keerde ze zich tegen de zwaartekracht en schoot soepeltjes de lucht in. Na een paar slagen keerde ze haar lichaam en vleugels en hing in de lucht, met haar vleugels slaan blijvend om op hoogte te blijven. Ze keek naar Novem en Rainbow, en keek toen even naar de groep onder hun. 'En nu?' zei ze grijnzend naar Novem. Ze wilde graag in actie komen!

Darko zag de drie draken opstijgen en hij nam zelf zijn intrek in het luchtruim en vloog door naar de plek waar de kudde naar toe zou worden gejagen. Darko speurde in tussen het gebied af naar kuddes die vlakbij de dicht op elkaar staande bomen stonden en daar ontdekten Darko een kudde wilde zwijnen. een kleine vuurbal uitspuwend en het onder zijn comando op de kudde afsturend. en ring van vuur omsingelde de zwijnen die in dolle paniek een uitweg zochten, maar die niet vonden. Darko liet zich uit de lucht vallen en landen in de ring van vuur die steeds kleiner aan het worden was en geen schade aan de natuur achterliet. met een paar woeste uithalen doden Darko de zwijnen en versleepte ze daarna naar een van de uitgangen tussen de bomen. toen dat klaar was snoof Darko even het boslucht op en zocht naar een andere kudde die hij kon doden. "voordat Novem, Rainbow en die blauwe lastpost Leona de op gejaagde kudde hier naar toe zouden brengen!" dacht Darko en liep wegbij de zwijnen karkasen en vond alweer snel een groepje wilde koeien die niet ver bij zijn eerste prooien stonden. een valse grijns verscheen op zijn gezicht en Darko viel aan.

Dichte bomen maakte het Aidon moeilijk om te landen. Toch wilde hij per se hier landen. Op de klif was hem namelijk verteld dat hij hier de leider van de groep zou treffen. Al vaker had hij bedacht dat hij koste wat het kost moest worden toegelaten, al was het de laagste rang. Iets waar hij niet graag mee te koop liep, was zijn slechtziendheid. Al vanaf het moment dat zijn hart begon te kloppen was de wereld een en al vaag geweest, gehuld in eeuwige mist. Nooit had hij de wereld kunnen ervaren zoals de meeste andere wezens. Op de uitzondering van een tijdje geleden. Toen was hij bij de "schuilplaats" van de groep aangekomen. Een nog steeds onbekend drakenwijfje had hem voor één seconde gegund om helder te kunnen zien. Nog steeds zou hij het niet duidelijk kunnen uitleggen, maar het had iets te maken met twinkelende slierten die iets weg hadden van elfjes. Doordat hij had ervaren hoe echt zien eruit zag, voelde het bitter om na die ene tel nooit meer helder kunnen zien. Dit maakte zijn overlevingskansen klein, maar die achterstand zou enigszins kunnen worden weggepoetst door in een groep te leven. Ook zou het jagen makkelijker worden, er minder mee hoeven rekening houden dat hij geen snelle achtervolgingen kon uitvoeren in een variërend gebied. Het ruisen van de wind is goed te horen; hij was vlak bij het bladerdek. Verstandig hiel hij zijn tempo lichtelijk in, hopend dat de landing beter zal zijn dan andere keren. Dat was hij zeker, maar nog steeds verliep die niet zoals gepland. Onder zijn uitgestoken klauwen voelde hij meerdere dikke takken breken, met een donderend geraas op de grond klappend. Een andere tak sloeg hard tegen zijn vleugels, wat hij uit zijn evenwicht bracht. Even was het dalende tempo ongecontroleerd snel, maar gelukkig kon hij het op tijd ondercontrole krijgen. Na wat eeuwig leek te duren, voelde hij de zachte aarde onder zijn poten. Direct spiedde hij met zijn kop de omgeving rond, enkele contouren in de verte, ergens tussen de bomen kunnen onderscheiden. Ongetwijfeld was zijn luidruchtige landing hen niet ontgaan, ook geen eventuele jagers of temmers. Schuw keek hij om zich heen, maar hij zag geen enkele gedaante om hem afstappen.

White zag dat Novem soms naar hem keek en knikte vriendelijk naar hem. Ze grinnikte en keek aandachtig naar Leona die goed aan het overleggen was, dat was goed! Als groep moest je met elkaar communiceren. Dat was het belangrijkste van allemaal! De rest, dat ging van zelf! Toen ze zag dat Novem met zijn vleugels wapperde en vertrok knikte ze, zo was het goed. Iedereen zou waarschijnlijk beginnen. En maar best ook, want als de nacht zou vallen zouden ze naar het kamp moeten gaan. White slikte en wapperde met haar vleugels zodat ze in de lucht vloog en alles nauwlettend in het oog kon houden. Toen ze zag dat iedereen begon ging ze weer naar de grond toe. "Alles lijkt in orde te zijn! Ze kunnen goed met elkaar om, dat is heel goed voor nog maar de eerste jacht!", zei ze enthousiast en draaide haar kop naar Adanya die zich waarschijnlijk met de jongen Mudly moest bezig houden. Toen ze plots een andere draak zag in de verte keek ze raar op. Wie zou dat zijn?! White probeerde haar blik nog scherper te zetten maar zag dat de draak niet tevoorschijn kwam. Ze maakte zich groot en brulde luid. "Wie ben je?", vroeg ze vanuit de verte en keek de draak strak aan.

Het was Aidon ontgaan dat de aandacht van één van hen om hem werd gevestigd. Pas toen een luide brul de rustige boslucht verscheurde, besefte hij dat hij was ontdekt. Hiervoor geen spijt voelend, keert hij zijn koop in de richting waar hij het geluid vandaan hat horen komen. Een witte gedaante, opvallender dan de rest, kon hij onderscheiden van de bomen. Hij vermoedde dat dat de leider zou zijn, en deze werden bevestigt toen zij kennelijk als eerste wilde weten wie hij was. 'Aidon, een draak waarvan u geen enkel vrees hoeft te hebben' antwoordde hij haar vraag. Normaal sprak hij niet zo hoffelijk of uitgebreid, maar als hij wilde toetreden wist hij dat hij zich een beetje moest uitsloven. Ten minse, dat leek hem logisch. Bang een grote blunder te maken door tegen een boom te lopen, bleef hij staan, rustig wachtend op antwoord. Een vogel floot boven hem een vrolijk wijsje, zich kennelijk niks aantrekkend van de schreeuwende draken in het bos.

Mudly had al die tijd zwijgend geluisterd naar de draken. Een beetje schuldig voelend dat hij niet veel van hulp kon zijn. Hij liep richting Adanya en glimlachte. "Ik hoop dat dit voldoende is, of wil je er nog meer?" vroeg hij vriendelijk en glimlachte. Hij merkte dat een deel van de draken al vertrok en keek op toen White iets brulde naar iemand. Hij draaide zijn hoofd richting de plek waar White naar keek en merkte dezelfde witte draak op. Aidon? Dus dat was zijn naam. Rustig keek hij weer naar Adanya en wachtte geduldig op een mogelijke reactie die ze zou kunnen geven.

(sorry voor de korte post...T^T inspiratie laat me in de steek)

White keek de draak nog steeds strak aan en hoorde wat hij zei. "Kom dan, of je bent wél een bedreiging voor mij", zei ze en brulde nog een keer zodat ze geen tegen spraak dulde. Of te welk ging de zogenaamde Aidon weg of hij zou zich moeten vertonen. White maakte zich nog steeds heel groot en probeerde nog wat hoger te staan op een steen zodat ze zeker wordt gezien als een leider en niet als een gewoon lid die probeerde groot te zijn. "Laat je zien!", zei ze toen ze een lange tijd naar de draak Aidon had zitten kijken tot wanneer hij zou afkomen. Maar toch kwam de draak hem vaag bekend voor. Alsof ze hem ooit toch al eens gezien had. Of verwarde ze hem met een andere draak? White wist het niet. In afwachting wat de draak zou doen bleef ze kalm en serieus staan, totdat de draak Aidon zou komen.
{geen inspiratie!}

Aidon hoorde hoe hem werd geboden zich te laten zien. Ik vraag dat toch ook niet aan jou? dacht hij grimmig, het teleurstellend vinden dat hij naar haar toe moest komen. Hij zag haar bewegen, af en toe wegvallen tussen de bomen. Wat ze precies deed, kon hij niet goed zien. Nog een tijdje bleef hij twijfelend staan, maar als hij bij deze groep wilde horen, moest hij toch naderen. Hij hield zijn kop fier overeind, proberend alle obstakels te zien. Plots bleef hij staan, op nog geen centimeter een boom van zijn snuit vandaan. Roerloos keek hij voor zich uit, niet eens het insect op de stam van de boom zien lopen. Onzeker zette hij een stap opzij en liep schuifelend verder, zijn poten niet durven op te tillen. Hij haatte bomen, bossen en wat er nog meer mee kon, alles wat te onregelmatig was om te kunnen zien. Daarom hield hij zo van de wind; niks in de lucht kon je doen botsen. Natuurlijk dook hij wel eens door een wolk, maar dat was vaak de bedoeling van het roekeloos vliegen. Traag kwam hij dichter en dichter bij de groep. Steeds meer geuren van draken en zelfs van een mens zweefde zijn neusgaten in. Ook het vele gekraak van takken markeerde de plek waar meerdere draken samen waren. Voor een tweede keer hield hij abrupt stil. Voor een derde keer rook hij een mens, iemand die hij al vaker had gezien. Hij zit hier dus ook bedacht hij zich. Traag begon hij weer te schuifelen, zijn blik strak op de witte gedaante houdend. Hijzelf merkte niet dat ze op zo'n zelfde manier naar hem keek.

Mudly keek kalm naar wat er gebeurde en besloot om te helpen. Hij liep naar Aidon toe en legde zijn hand tegen de borstkas van de draak. "Vertrouw me, ik zal je sturen..." zei hij kalm. Hij had het gevoel dat de draak hem nog niet helemaal zou vertrouwen maar hij kon niet aanzien dat de draak zo moest lopen. Hij liet zijn hand op de borstkas en keek de draak aan. Rustig zette hij een stap naar voren en keek naar de draak. Aidon zou hem vaag kunnen opmerken en kunnen zien wanneer hij naar links of naar rechts zou gaan. Althans dat verwachtte Mudly. Rustig keek Mudly weer naar voren om te zien waar White was en om in te schatten of Aidon er wel tussen de bomen door paste.

Aidon verstijfde toen hij plots een aanraking op zijn borst voelde. Het duurde eventjes voordat hij besefte -en voor al rook- dat het de bekende mens is. Eénmaal snoof hij, laten horen dat hij het niet erg gemakkelijk toelaat. Toch sloeg hij het aanbod niet af, wetend dat hij het nodig had als hij nog steeds heel bij de leider wilde komen. Hij moest zich tandenknarsend over zijn schaamte zette, nooit eerder accepterend dat iemand zo duidelijk liet zien dat hij slecht ziend was. Hopelijk viel het de leider niet op, en dacht die enkel dat ze elkaar al kende. Ondanks dat het niet echt nodig was, hield Aidon nog steeds zijn kop ver de lucht in. In zijn ooghoeken hield hij de vage gestalde op de grond in de gaten, zijn voetstappen volgend voor zover een draak kan. De kleine afdrukken in de vochtige bosgrond waren voor hem niet te zien, maar hij vertrapte ze zonder moeite met zijn grote poten. Zo leek het net of er niemand voor hem had gelopen voor een eventuele stroper die na hen hier zou komen. Aidon had de hulp van Mudly, zoals hij zich eerder had genoemd, maar alsnog ging het niet erg snel. Hij moest immers op Aidon wachten bij elke stap die ze samen zetten. Zo snel als hij kon, zette hij stappen achter elkaar, Aidon nauwkeurig volgend. Zijn gehoor hielp hem erbij om Mudly te volgen, reagerend op elke brekende tak of een zeldzaam droog blad.

Het gesnuif duide er bij Mudly op dat de draak het niet accepteerde, maar de reactie van de draak deed hem toch anders denken. Aidon volgde immers en het zou toch sneller gaan. Enorm niet, maar sneller. Hij had niemand in de groep er over verteld. Hij vond dat Aidon het zelf moest vertellen. De woorden die hij had gezegd waren overigens alleen voor hem te horen. Zo luid had hij het niet gezegd. Hij glimlachte en liep verder de richting in van White. Eenmaal bij White aangekomen knikte hij vriendelijk naar haar en keek daarna naar Aidon. Hij haalde zijn hand van de borstkas af en knikte even vriendelijk naar hem. Daarna liep hij naar het karkas en bestudeerde het even. Mogelijk kon het wat ziektes bevatten en dan konden de mensen of zelfs draken het maar beter niet eten.

[Ben een weekje weggeweest, maar ben weer terug]

Kami keek om zich heen, ineens was hij Leona en Rainbow kwijt. Zijn blik zocht de felle kleuren van Rainbow en het donkere blauw van Leona. Daar, een blauwe vlek. Snel liep hij er naartoe. 'Hey, uhm, wat is jouw taak?' vroeg hij een beetje onzeker. Hoewel hij graag met een bekende samen zou werken, wilde hij toch het liefste doen wat bij hem pastte. En dat was het opjagen. Met zijn grootte en snelheid kon hij gemakkelijk grote kuddes opjagen. Een paar meters verderop zag hij Novem al opstijgen. 'Ik ga denk opjagen.' snel spreidde hij zijn vleugels zo ver mogelijk. Met een paar krachtige slagen steeg hij op en vloog een stukje naar Novem. Aangezien hij niet op een plaats kon blijven vliegen, landde hij weer. 'Is het goed als ik mee kom opjagen?' vroeg hij hem, 'Met mijn grootte en snelheid kan ik gemakkelijk grote kuddes opjagen.' Hij wachtte op Novems goedkeuring, of natuurlijk niet.

White brulde nogmaals en zag dat Mudly naar de grote draak Aidon af liep. Wou hij dood of zo? Straks zou de draak hem nog aanvallen! White bstelde zich klaar om aan te vallen en zag plots dat Mudly zijn hand op de borst van Aidon legde en hem zo naar haar leidde. "Toch nog", kon ze alleen nog maar uitbrengen en keek de draak aan alsof ze een duidelijke verklaring wilde van al zijn doen daar in het bos. White maakte zich groot en boog haar nek naar de grond voor Aidon. "Ik ben White, leider van The Magic Dreams", zei ze nadat ze een klein teken van respect voor hem had betoont. White knikte naar Mudly en keek daarna naar Adanya die al een lange tijd niet veel had gezegd of gedaan. "Mudly, jouw eerste taak zit erop. Je bent dacht ik geslaagd voor de eerste taak. Nu komt de tweede, Adanya?", vroeg ze en wachtte af wat de reactie van Adanya zou zijn.

Aidon zag niks van de knik die het -voor hem- kleine hoofd van Mudly maakte. Daarom reageerde hij niet daarop, maar toch knikte hij naar de mens als teken van dank. Daarna keek hij met een wazige blik naar de witte gedaante, die zich als White, leider van de groep, had gepresenteerd. Doordat de draak groter was, waren zijn bewegingen duidelijker voor Aidon. Vaag zag hij de contouren van de kop van de draak naar beneden gaan, een beweging in mist die hem moest duidelijk maken dat ze haar kop voor hem boog. Aidon boog ook zijn kop, met zijn tentakels de zachte grond makend. Zachtjes vloekte hij binnensmonds toen hij voelde dat de grond dichterbij was dan hij dacht. Snel richtte hij zijn kop weer op, kijkend naar de vage gestalte voor hem. Het is duidelijk dat de draak de leider was, hij was groter dan de rest. Misschien staat hij op een steen bedacht hij zich, maar het zeker weten kon hij niet, nu niet en nooit niet. De gedachte duwde hij van zich af, beseffend dat hij zich moest verantwoorden tegenover de leider. 'Ik wil me graag aansluiten bij uw groep. In de schuilplaats is mij vertelt dat ik hier moest zijn voor de jacht'. De laatste paar klanken van zijn stem klonken wat hoger, wat liet horen dat hij niet zeker wist of hij het goed had. Het was hem immers door een vreemde vertelt, wie weet of hij hem een blauwtje wilde laten lopen. Hij wachtte op antwoord, terwijl hij de naam die White noemde in zich opsloeg. Adanya, klonk nou niet bepaald als een draken naam. Misschien de andere tweebener herinnerde hij de twee verschillende geuren van de mensen.

Ze zweefde nog steeds boven de groep en wachte op instructies van Novem. Ze keek vrolijk naar Rainbow en langzamerhand gleed haar blik over de omgeving. Elk stukje natuur zag er anders uit, op de grond en in de lucht. Een tevreden, ontspannen zucht verliet haar lippen toen ze om zich heen staarde. Wat had het leven toch zonnige kanten, en die wegen - hoe klein ze ook zijn - zwaarder dan alle slechte dingen. Haar glimlach werd breder toen ze Kami de lucht in zag gaan en ze draaide haar lichaam en vleugels om in een paar slagen naar hem toe te vliegen. Ze wachte totdat hij klaar was tegen Novem en probeerde toen zijn aandacht op haar te vestigen. 'Heey jij,' riep ze vrolijk en keek hem aan. 'Ook maar opjagen gekozen? Is toch wel vaak het leukste deel van de jacht, vind je niet?' zei ze terwijl ze haar lichaam weer draaide en op de zelfde plek bleef hangen. Ze hoopte dat ze gauw zouden vertrekken, want dit was blijven hangen in de lucht was toch een stukje zwaarder dan vliegen. 'Misschien kunnen we er straks nog een wedstrijdje van maken,' zei ze wat zachter zodat Novem het niet hoorde. 'Kijken wie er nou behendiger in de lucht is,' zei ze grijnzend op de zelfde toon en keek hem speels aan. Op de een of andere manier had hij dit effect op haar, en ze snapte niet echt waarom.

Kami keek om. Daar was Leona. Blijkbaar had deze ook opjagen gekozen. Een glimlach verscheen op zijn gezicht bij het zien van de blauwe draak. 'Heey jij,' riep ze hem toe, 'ook maar opjagen gekozen? Is toch wel vaak het leukste deel van de jacht, vind je niet?' Kami knikte naar haar. Ze had gelijk, maar bij hem lag het toch een beetje anders. 'Inderdaad leuk, maar ik heb ook mijn andere redenen.' legde hij haar uit, 'Als ik met zo een grote groep moet jagen is mijn grootte toch niet zo handig weetje. Als ik voorop vlieg, kunnen anderen er niet door en als ik achter vlieg, kan ik er niet bij door mijn grootte.'
Weer die vervloekte grootte die hem in de weg stond, Niet dat hij zo graag met een andere groep mee zou gaan, in tegendeel. Maar wat als hij dat wel had gewild? Dan had het toch zomaar weer in de weg gestaan. Zoals bij vele andere dingen. Dingen die hem wel wat uitmaakten. Een zucht verliet zijn keel en hij keek even rond, wat er allemaal gaande was. Daarna keek hij even naar Novem en weer terug naar Leona. 'Misschien kunnen we er straks nog een wedstrijdje van maken,' zei ze wat zachter zodat Novem het niet hoorde. 'Kijken wie er nou behendiger in de lucht is,' ze trok er een grijns bij waardoor Kami niet achter kon blijven. Hij trok ook een grijns en tikte speels met zijn staart tegen haar schouder, waardoor ze een beetje schommelde in de lucht. Kami draaide even met zijn nek, de hele tijd omhoog kijken was niet echt een pretje.