Hunting with the Magic Dreams

Rainbow voelde dat White iets dwars zat en ze hoorde haar het bevel geven om de gedoden herten naar de grote heuvel te brengen. "dat is een makkie!" dacht Rainbow en de kromde haar rug en riep de wind om haar net als de andere te helpen met het verslepen van de karkassen. de wind veranderde in een orkaan die de bomen deed wapperen, de orkaan nam de dode dieren een voor een in zich op en gevuld gleed de orkaan naar de heuvel en loosde daar zijn vracht op de plek waar andere prooien heen gebracht waren. het duurde even voor Rainbow de orkaan weer liet gaan en in een normale wind liet veranderen. de andere draken hadden zelf ook wat dieren gepakt en weg gevlogen naar de heuvel. Rainbow pakte als laatste nog een wild zwijn tussen haar kaken en in iedere poot een hert, daarna steeg ze op en vloog Rainbow naar de heuvel. nog voor de de prooien neer kon leggen hoorden ze Darko grommen en keek naar de plek waar zijn blik op gericht stond. een vreemde tweebener was naar hen toe gekomen en ze was benieuwd of zij zich wilde aanmelden bij de groep. White brulde dat de jacht voorbij was en ze allemaal terug naar de schuilplaats moesten gaan. Rainbow knikte en verdween na de buit af geleverd te hebben naar de slaapplaats. ze was moe van de jacht, maar ze was blij geweest met een goed team samen gejaagt te hebben.

Nog een keer vloog hij naar de open plek. Om te kijken of ze niets vergeten waren. Nee, alles was weg. In het midden zat alleen een bang konijntje. Met een paar stappen liep hij er naartoe. Een zucht verliet zijn keel. Het arme dier rilde helemaal en keek met grote ogen naar hem op. Met nog een zucht gaf hij het diertje een tikje met zijn staart. Hij verstijfde. Kami pakte hem op en legde hem een stukje het bos in. Waarna hij weer naar de heuvel vloog. Het konijntje zou over een uurtje weer wakker worden en was dan waarschijnlijk alles weer vergeten. Op de heuvel waren nu meerderen. Ook een nieuw gezicht. Het meisje keek een beetje onzeker. Vast en zeker nieuw. Hij liet haar maar met rust. Een geruststellende blik in haar richting vond hij genoeg. Achter hem hoorde hij White, de jacht was voorbij. Morgen weer een dag. Hopelijk was die net zo leuk als deze. Het had hem goed gedaan vandaag. Met een voldane blik keek hij Rainbow aan. Zonder iets te zeggen spreidde hij zijn vleugels en vloog weg. Richting een slaapplaats.

Voordat ze het goed en wel door had lag heel de kudde plat op de grond. Met een beetje verdwaasde blik keek ze over het slagveld, en ze kromp even ineen. Ze vond het maar een vervelend beelt, al die lijken. Ze was dan wel een jachtdier, genoot van de jacht en van het eten. Maar ze was geen moordmachine, onnodig doden was niets voor haar. Natuurlijk wist ze dat dit geen onnodig doden was, hoewel ze het een vervelend senario vond. Ze hoorde in de verte het bevel van Novem en keek op. Toen ze op het punt stond om zich om te keren en de herten die achter haar lagen 'als haar prooi' wilde pakken kwam er een wind op. Ze bleef even verbaasd staan, beseffend dat dit geen normale wint was. Daarvoor was de oplopende snelheid en richting te raar. Ze draaide haar nek, en kneep met haar ogen op het opstuivend zand eruit te halen. Ze zag Rainbow, en legte toen de link. Ze grijnsde lichtjes, terugdenkend aan het eerste moment dat ze haar zag, en toen ze dit ook deed. Ze zag vanuit haar ooghoeken een beweging, keek verbaasd weer terug en zag de dode herten de lucht in getild worden door de wind die nu meer op een woeste orkaan leek. Gelukkig, door haar gewicht en omdat de wint niet op haar was gericht, bleef ze staan. Toen de herten weg waren stond ze er nog een beetje versufd, sloeg toen haar vleugels uit en zette zich af. Met krachtige en snelle slagen vloog ze snel de andere achterna, naar de heuvel. Toen ze hoorde dat de dag voorbij was, de jacht was voltooid keek ze even met een gefronsde blik naar de prooi. Ze vroeg zich af wat White er mee van plan was, besloot toen dat ze zich eigenlijk daar niet druk over hoefte te maken en keek Kami na toen hij weg vloog. Ze glimlachte even naar Rainbow als afscheid en spreide toen ook haar eigen vleugels weer. De nacht was al bijna gevallen, en deze dag had toch wel het nodige energie van haar vooraad beroofd. Terwijl de nacht viel, vloog Leona hoog tussen de wolken met rustige vleugel slagen. Genietend van de stilte vloog ze de nacht door. Slapen kwam nog wel.

Novem dacht zorgvuldig na over haat worden en knikte dat hij het begreep. Hij had zelf een soort dergelijks meegemaakt en vond het dan ook jammer dat haar ook zoiets was overkomen. "Vreselijk dat sommige draken dan in staat zijn hun eigen te doodden. Zwakkere of niet beide hebben het recht om te leven. Immers worden hun ook ooit zwak en zal de dood hun ook pakken. Besef echter wel dat jij er niks aan hebt kunnen doen en jij dan ook niet schuldig bent" Hij kon zich nog goed herinneren dat de schuld zijn hele leven overnam. Zelfs van binnenuit werd hij overgenomen. Er was toen een kritiek punt in zijn leven gekomen waar hij besefte dat het was gebeurd en dat hij het niet meer kon veranderen. "Verander wat je niet accepteren kunt, maar accepteer wat je niet meer veranderen kunt. Zelfs in de moeilijkste tijden zul je ze bij je dragen, ze leven voort, als sterke draken. Misschien niet van buiten maar wel van binnen." Even keek hij van haar weg en zag dat de nacht al was gevallen. Door trillingen van de grond wist hij dat er een zware druk lag op de afgesproken plek. Inmiddels zouden de herten allemaal al op hun plaats liggen. Ook zijn gehoor vertelde hem dat enkele draken al weg waren.
Hij keek White weer aan en sprak verder: "Het is jaren geleden dat mijn ouders zijn gestorven. Deze waren misschien niet gedood door draken, maar wel door mensen. Ondanks dat jeger ik geen haat naar mensen. Deze wisten helaas niet beter dan hun te doodden. Ze waren voor mij op jacht, maar keerden verwond terug. Ik was bij ze toen ze stierven en ik heb lang gedacht dat het allemaal mijn schuld was." Novem hield even stil maar sprak al snel verder. "maar ik kon het toch niet meer veranderen dus ik moest het maar accepteren. Ik ben vertrokken en sindsdien reis ik en vergroot ik mijn kennis en levenservaring"

Darko hoorde dat White tegen Adanya zei dat ze het mens onder haar hoede kon nemen, zelf stopte hij met grommen en keek White even aan. zijn koppigheid nam het weer eens over en zijn bek begon te bewegen. 'wat ga je met de prooi doen?' vroeg Darko zachtjes aan de leidster en hij ging er niet op in wat zij en Novem over spraken. hij hielt zijn blik niet meteen op de kop van White gericht om haar verdriet niet te hoeven zien. van vroeger hadden zijn ouders hem geleerd dat iemands verdriet nooit gezien mocht worden uit beleeftheid en het was een grote schande om die wel te zien als die gene er geen toestemmeng voor had gegeven. Darko wachten op haar antwoord en de zon zakte achter de horizon en de nacht gooide haar deken uit met duizende glimmende diamanten groot en klein, maar de maan was als een groot stuk smaragd als was ze niet groen maar geel\wit. Darko keek even op naar de maan en moest een glimlach verbijten die duidelijk te zien was door andere.

Adanya zag dat Mudly z`n rondje had gelopen. In de tussen tijd had zij een boomstam gepakt. Het zou ongeveer zo zwaar als haar zijn, niet al te zwaar dus. Ze wachte aan de onderkant van de heuvel tot Mudly aankwam. Plots hoorde ze White. "Ga naar de schuilplaats, de jacht is voorbij. Adanya, help het meisje
in de clan. Ik blijf...Even hier, met Novem" Adanya keek verschrikt op. Was White verdrietig? Er was iets met haar en haar kop hing naar beneden. Ze keek het meisje aan. Het meisje had blond krullend haar en had ook enkele bloemen erin zitten. Ze keek het meisje aan en zei dat ze even moest wachten. Ze zou eerst bij haar draak kijken. Ze liep in de richting van White. ,,White... Wat is er?" Vroeg ze bezorgt. Haar ogen keken naar die van de grijs/witte draak. Ze was bezorgt om haar iets deed haar pijn maar wat? Daarna richte ze zich op het meisje die wat onzeker liep te wachten. Ze zou nu moeten kiezen tussen de clan en haar draak. De draak waar ze alles om gaf. Ze wenkte het meisje toe dat ze even moest wachten. En keek naar de stam die halverwege lag. Daarna sprinte ze naar White toe, ze legde haar hand op de poot van White en keek haar aan. ,,Alles goed?" Vroeg ze en keek haar aan.

Mudly rende nog een rondje om de heuvel. Hij kwam met een licht bezweet voorhoofd aan. Daar pakte hij de boomstam op. Even was het zwaar. Proberen hoe hij het beste de boomstam kon tillen. Hij besloot uiteindelijk het op zijn rug te laten leunen en hem met zijn handen vast te houden. Hij keek daarna kort naar Adanya maar al snel begon hij met een rondje om de heuvel rennen. De jacht was afgeblazen, dat had hij opgevangen. Maar hij zou zijn taak afmaken. Adanya's aandacht was gefocust op White maar dat maakte hem niet uit. Opdracht was opdracht en je moest luisteren naar de leiders. Hij maakte het rondje rond de heuvel af en rende, althans als je het rennen kon noemen want het was toch niet makkelijk om te rennen met een boomstam op je rug. De heuvel op was lastiger. Hij liep de heuvel langzaam aan op. Eenmaal op de top zette hij de heuvel voorzichtig neer, het moest immers een mens voorstellen en hij moest die van de groep netjes behandelen. Hij keek rond en zag dat White er niet echt geweldig vrolijk uit zag. Hij kende haar anders. Kalm liep hij naar de rest van de groep maar bleef toch op afstand. Hij keek even naar het meisje dat er bij was gekomen. Hij besloot om ten eerste maar even kennis te maken. Hij wist niet of het meisje er bij mocht, volgens White vast wel. Kalm liep Mudly naar Rose. "Mudly, lid van de Magic Dreams, en edelsmid..." zei hij kalm. De edelsmid was dan wel een kleine hobby, hij maakte zo af en toe medaillons en andere sieraden. Hij glimlachte en keek daarna naar White. Hij baarde zich ook zorgen. "Verontschuldig me even..." zei hij en keek naar Adanya. Met kalme stappen liep hij naar Adanya. "Ik heb mijn opdracht af ik zal zometeen naar huis gaan, ik had begrepen dat de jacht was afgeblazen..." zei hij kalm. Hij wachtte nog even op antwoord voor hij weer naar Rose zou gaan.

(sorry voor de late reactie >.<)

White knikte en keek naar Novem. "Het is moeilijk te begrijpen hoe je je ouders en zoiets kunt verliezen. Uit haat en macht van anderen", zei ze en keek voor zich. Ze maakte zich ietwat groter om de clan wat in het oog te kunnen houden. Maar alles liep goed, iedereen ging naar huis of de schuilplaats. ,,White... Wat is er?" Voelde ze opeens op haar poot. White glimlachte vaagjes en knikte naar Adanya, de liefste mens die ze ooit heeft ontmoet. "Alles is goed, de tweede proef zal morgen zijn. We moeten er klaar staan, morgen bij de zonsopgang. Er is ook kans dat de Clan van Luna ons tegemoet gaat. Er zal misschien zelf een oorlog komen", zei ze ernstig en wilde goed duidelijk klinken dat het eigenlijk niet grappig of zo zou zijn. Een oorlog is ernstig en serieus en daar duld je geen grapjes bij. Er zullen draken sneuvelen, maar dat kan ook niet anders. White zuchtte en keek naar Novem. "Sta jij aan mijn zijde?", vroeg ze zacht en hoorde plots de stem van Mudly. White maakte een gebaar naar Adanya. "Hij heeft jou nodig, ga", zei ze en zwiepte met haar staart wat naar de richting van de schuilplaats. "Ik blijf hier, met Novem", zei ze er nog achter en knikte dan.