Familie bezoek.

Hij stond voor de poort en slaakte een diepe zucht. Hij moest weer heel lang gaan rijden om bij zijn ouders te kunnen komen. Hij keek even rond. Daarna liet hij Protect draven. Het was er weer erg druk. Mensen die net inkopen aan het doen waren, Ridders liepen er rond, Vee verkoop, Enz. Ook kinderen waren aan het spelen. Toevallig kwam hij zijn zus tegen die 12 was. "Lex!" riep ze vrolijk en liep met volle snelheid naar hem. Hij sprong van zijn paard af en omhelsde haar. Ook streek hij over haar zwarte haren. "Hoe gaat het met mam en pap?" Vroeg hij een beetje ongeïnteresseerd. Het zal vast wel het zelfde liedje zijn. "O, het gaat wel met ze. Alleen heeft pap erge pijn aan zijn rug. En mam was bij het kasteel. Ik moest even wat zelf kopen voor pap. Kom je mee?" Ze trok ongeduldig aan zijn hand en hij grijnsde. "Jaja!" Mompelde hij. Gelukkig volgde Protect vrijwillig. Samen kochten ze een zalfje. Daarna babbelde ze nog even op een rustiger plek.

In een langzaam tempo liep ze over de drukke straten. Iedereen leek haast te hebben, of riep enthousiast naar een bekende aan de overkant. Nog net op tijd kon ze stoppen voor een paard dat bijna haar voeten eraf had gereden. Het dier trok een oude boerenkar die de indruk wekte elk moment uit elkaar te kunnen vallen. Hoogstwaarschijnlijk was deze boer op weg naar de markt. Ze glimlachte vriendelijk als wijze van antwoord op de groet van de man op de bok. 'Iehjaa!' De man liet nogmaals de leidsters op de paardenrug vallen waardoor het dier in een schokkerige beweging het tempo verhoogde. Het beeld wekte herinneringen op. Ooit had ze op de rug van een paard gereisd, maar door één opgejaagde rit in het bos, had ze haar been gebroken. Ze zuchtte triest door de pijnlijke herinneringen die de situatie opwekte. Had ze nu ook gelopen als Sera nog leefde? Nee, dan had ze op de witte merrie door de steden kunnen trekken en had ze zich nooit meer alleen hoeven voelen. Geïrriteerd wende ze haar blik af van de boerenkar die nu alweer een stuk verderop waren, en bleef uiteindelijk hangen op een donkerharige jongen die ook al een paard achter zich aan trok. Ze wierp hem een jaloerse blik toe en keerde hem tenslotte de rug toe om een amateur messenwerper gade te slaan.

Hij had het meisje niet echt door. Wat wel normaal was in zo'n drukke plek. Hij zat liever in de bossen en weilanden. Hier was er te veel te zien. Ook erge dingen bijvoorbeeld veehandeling. Somigen dieren leken niet echt gezond en ondervoed. Hij was een beetje weggedomeld. Totdat zijn zus hem weer op aarde bracht. "He Lex? is het saai wat ik zeg of zo?" Ze glimlachte en gaf een stomp tegen zijn borstkas. "Jij bent echt niet veranderd he?" Antwoordde Lex met een brede grijns. Ondertussen was Protect al naar grassprietjes op zoek. Waar het hier zeldzaam was. Lex hield zijn paard wel indoog. Hier durven mensen stelen. Maar Protect kon die mensen altijd een lesje leren.

Door alle stemmen van drukte heen hoorde ze hoe een jonger meisje - of in ieder geval dat dacht ze - tegen haar grote broer begon te praten. De nieuwsgierigheid waar ze regelmatig last van had, trok weer eens aan haar en ze kon het dan ook niet laten om te kijken. Weer die jongen. Waarom viel hij hier zo op in deze drukke menigten? Misschien was het zijn manier van doen... of misschien ook niet.
Gefrustreerd omdat ze er niet achter kon komen wát nou het geheim van zijn verschijning kon zijn, liep ze zorgvuldig haar pad kiezend, de straat over waar een verminkt houten bankje stond. Ze zette haar tas erop en haalde haar nog halfvolle waterzak eruit. Achter haar hoorde ze hoe de jongen plezierig met het kind in gesprek was. Zelf had ze geen familie, en fascineerde het haar hoe familieleden met elkaar omgingen, dacht ze terwijl ze gretig een slok nam uit de waterzak. Ze had weliswaar bij een rijk gezin in gewoond voor een korte periode, maar veel had dat nooit betekent. Nogmaals wierp ze een blik op donkerharige jongen, en dit keer hield ze die vast.

Hij had zo wat het gevoel dat er ogen op hem gericht was. Hij hield niet zo van lange oogcontact en keek dus meteen naar de grond. "Hey Lex sta je nou weer te dromen?" Lex grijnsde breed. "Kom pap zou anders bang zijn dat je zo lang weg blief. Hij keek even snel rond om te zien of hij de persoon kon zien. Hij zag een meisje of dame op een bank. Hij keek vreemd op. Hij floot. En niet snel daarna kwam Protect aan zijn zei staan. De hengst had eerder niet door dat Lex wat gefrustreerd raakte. Zonder zijn voet in de stijgbeugel te zetten sprong hij soepel op zijn paard. Protect wou er al vandoor gaan dus liep hij even een cirkel in draf. "He gaat het wel? Je ziet er gespannen uit?" Maar Lex antwoord niet en trok zijn zus in het zadel. Hij keek nog even naar het meisje en liet Protect in stap gaan terug in de drukte.

Nog steeds waren Jade's ogen op de jongen gericht. Toen hij deze neersloeg, wende ook zij haar saffierblauwe ogen af. Ze maakte net aanstalten om de waterzak terug in de versleten tas te doen, toen ze doorkreeg dat deze leeg was. Door de afleiding had ze hem helemaal opgedronken, wat totaal niet haar bedoeling was geweest. Gefrustreerd slaagde ze een zucht en bedacht daarna meteen dat ze niet wist waar ze hem kon opvullen. Jade liet haar blik over de drukke menigte heen dwalen en zag hoe de jongen met een sierlijke boog in het zadel van zijn paard belandde. Ze haalde diep adem en liep naar hen toe. Normaal gesproken zou ze niet zomaar op Jan en alleman afstappen, maar dit was een noodgeval. Met haar blik nonchalant naar voren gericht versperde ze het paard en het meisje de weg. 'Heey,' maakte ze duidelijk dat ze het tegen hen had. Haar blik dwaalde van het meisje, omhoog naar de jongen en weer terug. 'Mag ik wat vragen?'

Hij wilde net in draf over gaan totdat hij iemand Hey hoorde roepen. Hij bleef voor zich uit kijken en liet zijn hengst stopen. Daarna liet hij hem omdraaien en richtte zich naar het meisje die hij net nog zag. Hij en zijn zus zwegen even maar daarna keek hij aardig. "Ja natuurlijk?" Antwoord hij. Hij hief zijn zus op en zette die op de grond. Daarna sprong hij van het paard af. Misschien dat het meisje oogcontact maakte omdat ze hem even nodig had.

Hij zag hoe een schaduw zich over hem bedekt was. Hij was niet echt bang. Rustig draaide hij zich om en zag Shadow. "Hey, met mij gaat het best en met jou zo te zien ook." Hij keek even rond en zag mensen weglopen. Nou is het in ieder geval rustig. Hij vergat bijna de 2 meisjes. Hij draaide zich weer om. Zijn zus wou er bijna vandoor gaan. meteen greep hij naar haar arm. "Rustig maar, het is een vriend." Hij keek even op naar het andere meisje. Hij trok zijn zus tegen zich aan en grijnsde weer naar Shadow. "Niet slim bij zo'n volk binnen te dringen."

Net toen Jade wou vragen naar de dichtstbijzijnde, openbare waterput, galmde het gillen van een aantal jongere kinderen die angstig naar boven wezen in haar oren. Natuurlijk was het niet moeilijk om twee kleine kinderen bang te maken, maar het gezicht van hun ouders en de manier waarop ze zich uit de voeten maakte, maakte duidelijk dat ze spoken hadden gezien. En niet alleen hun, meerdere mensen kozen het hazenpad, en gingen er haastig vandoor. Vreemd, dacht Jade toen ze de straat rond keek waar haast niemand meer was. 'Waarom-' verder kwam ze niet aangezien ze door kreeg waar de mensen van geschrokken waren. Een matig grote draak was soepeltjes voor de donkerharige jongen neergestreken. Ze had nog nooit van haar leven een draak gezien, dus had ze geen idee hoe te reageren. De neiging om ook maar voor het paarse wezen te vluchten klonk haar plots erg aangenaam in de oren, maar haar gevoel zei haar te blijven staan. Toch greep haar rechterhand als vanzelf naar het rijkversierde handvat van haar dolk. Zonder zelf door te hebben wat er gebeurde, voelde ze een hele waslijst met vragen opkomen. Wat in hemelsnaam moest een draak hier. Wat had het hier te zoeken? Hoe kende deze jongen deze draak en wat zat hier achter. Jade had altijd gedacht dat draken zich niet snel in menselijke gebieden vertoonde, mede dankzij de bewapende torens die het voor deze gevleugelde wezens gevaarlijk, en zelfs bijna onmogelijk maakte om de dorpen binnen te dringen. Uit alle macht probeerde ze haar nieuwsgierigheid te onderdrukken, en zoals altijd leek het makkelijker dan het daadwerkelijk was. In de eerste instantie had ze besloten wijselijk haar mond te houden, maar nu irriteerde het haar zodanig dat ze als het ware genegeerd werd, dat ze besloot zich weer in het gesprek te mengen. Ze deed een stap naar de draak toe en maakte een kleine buiging en opende nu haar mond. 'Erg leuk, deze buitengewone vertoning, maar wat in hemelsnaam doet een draak in bewoond gebied.' De klanken waren kalm, maar een vragende ondertoon was er niet in te onderdrukken. Ze voelde zich nu net weer het jonge meisje in het weeshuis die de lerares een vraag stelde.

Hij glimlachte."Ze is mijn zus Hana." Hij voelde een spanning in de lucht komen. Het leek alsof die meisje haar irriteerde dat Shadow hier binnen drong. Hij trok een wenkbrouw op. Ook werd Protect zenuwachtig. Waarschijnlijk omdat mensen angstig waren. Hij zag wel enkele mensen die dichter kwamen. Verveeld keek hij naar ze. Hana bewoog amper. Ze had ook al heel haar leven draken gezien. Maar twee vreemden werden haar te veel. Lex floot naar Protect. De hengst kwam voor Lex staan. "Protect let wel op jou." Mompelde hij en hief het jong meisje met gemak op en zette het in het zadel. Hij zelf bleef Protect vast houden. Hij zweeg nu aangezien de draak en het meisje een gesprek begonnen.

Het idee dat ze tien seconden geleden nog nooit een draak had gezien, en ze er nu opeens mee in conversatie ging, was aardig beangstigend. Opnieuw had ze geen idee hoe ze moest reageren. Door de manier waarop de draak het zei, leek het meer alsof de draak het aan zichzelf vroeg, dan aan een specifiek persoon. 'Heu, tja.' Er verscheen een lichtte blos op haar wangen. 'Dat weet ik ook niet.' Al had het massale wezen dan wel iets aan háár gevraagd, niettemin voelde ze zich nog steeds slecht op haar gemak. Alsof ze hier teveel was. Zou ze later spijt krijgen wanneer ze nu weg zou lopen? Ze zou het misschien nooit weten, maar spijt was slechts een woord.
Ze richtte haar blik weer op Lex. 'Ik denk dat ik er maar eens vandoor ga.' De toon klonk nog steeds een tíkkeltje gespannen. Ze moest deze ervaring maar eens goed tot haar door laten dringen. Ze knikte kort naar de paarse draak, en nogmaals naar de donkerharige jongen, en keerde hen vervolgens de rug toe. Met het gevoel alsof ze nagestaard werd sloeg ze een nauw lopende steeg in en verdween uit het zicht.

Twilight vloog met snelle slagen over de stad. De mensen kenden haar erg goed en sommige bogen voor haar. Ze had jaren geleden een draak die de stad terroriseerde weggejaagd en de mensen wisten het dus duidelijk nog. Iets trok haar aandacht vreselijk, dat waren Lex, Portect, Schadow en een meisje dat ze niet kende. Dat meisje vertrok net. Ze glimlachte. "Dag kleintje, ik zei toch dat ik in de buurt zou blijven. De geest van je zus is erg interesant." Ze liet haar vleugelslagen vertragen, ze vond die vrouw van daarnet heel erg interesant. Ze keek rustig naar het steegje waar ze binnen ging en vloog wat verder, ze begon te dalen en de mensen maakte heel snel plaats. Ze had dus nu een vrij ruime plek om neer te strijken. Rustig daalde ze en een aantal mensen maakte haastig een buiginkje en deden verder met wat ze aan het doen waren. "Ik wist niet dat je hier woonde, Lex." Ze glimlachte en keek rustig naar de menigte.

Twilight keek bezorgd naar Schadow. Ze betrad zijn gedachten en hapte naar adem, haar longen waren dichtgeknepen en ze kreeg even geen lucht, snel trok ze zich terug en ademde dankbaar diepe teugen zuurstof in. "Schadow..." Ze vloog hem niet achterna toen hij wegging. Aarzelend ging ze met haar gedachten terug naar Schadow. Haar longen knepen weer dicht maar dit keer minder, ze ademde nog. Ze hielp hem de chaos in zijn gedachten te ordenen en sloot haar ogen geconcentreerd. Haar klauwen begonnen de straatstenen te laten barsten, ze merkte het niet eens. Ze deed alle andere gedachten voor hem weg behalve Jade. Hij had nu even stilte nodig om zich te concentreren op haar dacht ze en ze verdween weer. Haar longen opende zich weer en haar hart -dat als een razende tekeer ging- bedaarde een beetje.

Hij keek op toen het meisje weg ging. Vreemd was het wel. ze verscheen en verdween snel. "Ja... ik zie je nog wel eens?" Het klonk een beetje droog maar zo erg klonk het eerder niet. Hij voelde hoe Hana tegen zijn zei stompte en naar de lucht wees. Verbaast keek hij op en zag meteen Twillight. Nou wat heb je ooit? Ze vertelde wat en hij grijnsde licht. "Daar twijfel ik niet aan." zei hij in zijn gedachte. Maar hij viel meteen stil toen hij opmerkte dat Shadow er van slag was dat die meid weg ging. Hij keek vreemd op. De twee draken liepen weg. hij keek Hana aan en Hana keek hem aan. "Wat nu?" Vroeg het jong meisje. "We wachten nog eventjes." Zei Lex.

Twilight keek even verdwaasd naar Schadow en trok zich toen terug, ze wandelde terug naar Lex en Hana. "Hallo Hana, wat fijn je te ontmoeten. Lex heeft al veel over je 'verteld'." Niet dat Lex wist dat hij het had gedaan, maar het leek haar beter om niet te vertellen: hoi Hana, Lex heeft al veel over je gedacht. Weet je wat? Ik kan gedachten lezen! Dat leek haar toch echt heel stompzinnig.

Hij keek op toen Twillight terug keerde. Hij glimlachte en wilde Twillight net aan Hana voor te stellen maar Twillight was hem al voor. Hij keek naar boven en zag dat Hana even onzeker naar hem keek. Maar daarna glimlachte ze. Hij keek vreemd op toen Twillight zei dat hij al veel over zijn zus had verteld. Hij herinderde zich dat niet. Maar maakt niet uit. "Leuk je te ontmoeten." Zei zijn zus en het werd weer stil. "Nou eu we waren net opweg naar mijn ouders. Je wist dat ik dat van plan was?" Vroeg Lex en keek naar Twillight.

Twilight rolde overdreven met haar ogen. "Natuurlijk wist ik dat Lex. Daar was toch geen twijfel aan mogelijk." Ze glimlachte en opende haar vleugels even, ze lagen erg ongemakkelijk. Ze plooide ze weer en dit keer was het wat fijner. "Moeten jullie soms ver wandelen?" Ze keek vriendelijk naar het tweetal.

(Ik moet weg, sorry voor de korte post, ik heb haast.)

Hij keek weer op toen de draak hem weer aansprak. "Het is vrij ver." Hij keek voor de zeker heid nog even naar zijn zus. Die nu helemaal stil is. Hij grijnsde even. "Mijn vader is een beetje ziek en moeder moest naar het kasteel. En tja ik heb maar besloten mijn vader te bezoeken." Zijn zwarte haren vlogen voor zijn helder blauwe ogen. Zijn huid was erg zacht en straalde kleur uit. Hij hoopte maar dat alles goed gaat met Shadow.

Twilight keek even toe, toen zocht ze in de gedachten van Lex naar de weg naar zijn huis. Ze vond hem gemakkelijk en glimlachte. Ze strekte haar staart en pakte Lex en zijn zusje op met haar staart, ze klemde ze goed vast en zette ze toen stabiel op haar rug. "Houdt haar goed vast kleintje!" Ze opende langzaam haar vleugels en zette zich toen af, ze sprond de lucht en liet de enorme vleugels langzaam dalen en terug omhoog gaan. Ze glimlachte terwijl ze in de lucht vloog.

(Saricha?)

Hij voelde hoe Twillight hem ophief. Ook zijn zusje werd door de draak opgenomen. Ze schreeuwde even angstig. Toen ze op de rug van de draak zat hield ze zich stevig aan Lex vast. Ze was werkelijk bang van zo'n groot wezem. Aangezien ze een slechte ervaring had gekregen. Protect bleef stok stijf staan. Lew floot en de hengst keek omhoog. Lew maakte een siniaal dat Protect naarhuis moest. Het duurde wel even voordat ie het begreep. Maar daarna verdween hij tussen de huizen.

(Sorrry, ik was een beetje verward. Maar sinds wanneer niem jij Lew? )

Twilight vloog al door de lucht, glimlachend. "Schreeuw niet zo Hana, ik doe je niets." Twilight's 'oren' suisde een beetje door het geschreeuw, daar hield ze echt niet van. Kalm sloeg ze met haar vleugels maar keek soms geirriteerd naar Hana. Ze drong de geest van het meisje binnen en fluisterde lieve gedachten en woorden. Die meid had duidelijk geen ervaring met draken, dat dacht Twilight toch.

Hij hield zijn zus stevig vast. ze was al wat rustiger geworden. Hij keek even onder zich. Ze waren al in de buurt van zijn huis. Die was vlak naast het kasteel. Zijn ogen gingen snel heen en weer. De mooie blauwe kleur van Twillight liet hem even af. Hij streelde haar even. Zijn zus keek een beetje verbaast. Alsof ze niet kon geloven dat hij nog een draak aanraakte. Hij had gezworen geen draken meer te zien. Maar ja. Dat kon nou echt niet.