terug naar de natuur

[Alleen Thorn en Mystic]

Het was heerlijk na dagen en dagen om weer terug te zijn in de natuur, ver weg van de drukte van de stad. Op haar schouder zat de kleine Thorn, die nu nog maar net tot haar oor kwam, vrolijk om zich heen te kijken en soms begon hij te babbelen over van alles en nog wat. Hij was nog zo jong maar als zo spraakzaam en druk. Ze hield echter enorm veel van haar kleine, haar baby. Later zou hij een geweldige draak worden.
Ze liep zachtjes over takken en omgevallen bomen, een tijdje geleden was er een storm geweest. Iedere keer als ze sprong en Thorn heel eventjes haar schouder losliet probeerde hij te vliegen, maar tevergeefs. Het vliegen zou pas over een tijdje mogelijk zijn. Ze grinnikte en aaide hem met een vinger zachtjes over zijn voorhoofd.
"Rustig aan Thorn, je krijgt tijd zat om je te bewijzen." Zei ze glimlachend. Ze schrok en greep onmiddellijk naar de kromzwaarden die op haar rug gebonden waren waarop Thorn zich krampachtig vasthield en een kwaad kreetje slaakte. Ze hoorde een zwaar gekraak, alsof er verscheidene bomen met wortel en al uit de grond werden gerukt. Wat wás dat!?

Met rustige, kalme vleugelslagen zweefde Mystic over de langgestrekte bossen van Dragon World, zoekend naar iets of iemand die haar aandacht trok. Haar maag rommelde protesterend omdat Mystic uren had gevlogen zonder enige vorm van voedsel te hebben gegeten, en haar ijsblauwe ogen speurden hierom de omgeving af totdat ze wat hadden gevonden. Ze gebruikte haar krachten en voelde de warmte die de organismen met zich mee droegen, maar geen van hen was groot genoeg om het maaltje voor een draak als zij te worden. Toen ze een bruine beer detecteerde die zich ongeveer recht onder haar bevond drukte ze haar vleugels dicht tegen haar lichaam aan en draaide ze zich behendig in de lucht, zodat ze met haar snuit naar de grond wees en verkleinde zo de afstand tussen de grond en haarzelf aanzienlijk.
Vlak voordat ze vele bomen zou pletten met haar gewicht en grootte sloeg ze een paar keer krachtig met haar vleugels en greep ze met haar klauwachtige poten de bruine beer beet. Het dier schrok zich dood en kreeg ter plekke een hartverzakking, omdat het Mystic niet aan had horen komen en opeens 2 meter boven de grond vloog. Zelfvoldaan liet Mystic zich zakken door het dikke bladerdak totdat ze de met mos bedekte ondergrond bereikte, en legde ze de grote beer voor haar op de grond neer. Voordat ze begon met eten keek ze nog even rustig om zich heen, waar ze zag dat ze door haar val verschillende bomen had ontworteld, waardoor er een kleine grijns op haar gezicht verscheen. De scheurde de beer doormidden, waardoor zijn zachte ingewanden tevoorschijn kwamen, en at hem daarna op. Ze likte haar lippen af en zuchtte tevreden. Het happen naar adem van een menselijke deed haar opkijken, waarna ze haar met haar grote, ijsblauwe ogen aankeek. De vrouw was apart, had rood haar en felgroene ogen.. En als ze het niet mis had, was ze een jonge drakentemmer, wat te zien was aan de pas uitgekomen draak die ze op haar rug droeg. Mystic sloeg haar stekelige staart om haar poten heen zoals ze altijd deed en ontvouwde haar vleugels, zodat de jonge temmer zou kunnen zien hoe groot ze was en dat ze geen vijandigheid accepteerde. Mystic zou haar tenslotte met haar magie kwaad kunnen doen, als ze daarvoor koos. Ze snoof haar longinhoud uit door haar neus, waardoor een jong boompje naast haar het moest ontgelden en spontaan bevroor.

Ze liep langzaam naar de plek des onheils, de plek waar de bomen waren bezweken onder het gewicht van iets massiefs. Ze aarzelde, nu had ze een kleine verantwoordelijkheid. Het draakje op haar schouder was bang en geïntrigeerd tegelijk maar bleef zich goed verbergen achter Scatty's hals. Met één vloeiende beweging stopte ze haar zwaarden weer terug en aaide ze Thorn geruststellend. Hij moest het vreemd vinden om een draak te zien, zo vaak kwam hij ze niet tegen als baby. Langzaam maar doelbewust liep ze geluidloos door, naar de open plek die de draak had gecrëerd. Ze had weg moeten lopen maar wist dat vroeg of laat Thorn zijn angsten ook onder ogen moest komen. De draak stelde zich niet bepaald vijandig op maar liet duidelijk zien dat ze niet voor de poes was. Met waakzame ogen liep ze in het zicht, een hand nog steeds tegen Thorns wang gedrukt.
"Ik doe niets." Zei ze rustig zonder enige ondertoon. De draak was prachtig, een ijzige kleur van het puntje van haar staart tot haar ijzige ogen die haar berekend opnamen. Scatty's groene ogen staarden rustig terug, redelijk rustig op zijn minst. Van binnen was ze zo bezorgd.

Mystic kalmeerde ietwat en liet haar ijzige koelheid zien toen het roodharige meisje met rustige bewegingen naar de open plek liep en niets onverwachts deed. Alsof ze het toestond dat het meisje dicht bij haar prooi kwam vouwde ze haar vleugels weer en hield ze ze tegen haar lichaam aan gedrukt, terwijl de staar-contest met het meisje voortduurde. Het meisje doorbrak de stilte die wel eeuwig leek te duren door op een rustige toon te zeggen dat ze niks zou doen, wat Mystic nogmeer kalmeerde. Een langgerekte zucht klonk, terwijl ze naar de juiste woorden zocht om tegen dit mensje te zeggen.
"Ben je een temmer..?" vroeg ze, op een verrassend warme toon. Haar ijsblauwe ogen schoten naar het jonge draakje dat op haar rug rustte, en gekalmeerd werd door het meisje. Het was als vanzelfsprekend dat dit meisje een temmer was, maar tot zover wist Mystic niks anders te melden en was dit het meest aardige wat ze er tegen een wildvreemde uit wist te krijgen. Ze had altijd al een groot respect gehad voor temmers, omdat zij in plaats van nieterige mensjes nog een béetje zichzelf wisten te beschermen en nu eenmaal in contact stonden met draken. Ze verschoof onrustig toen ze een krakerig geluid achter haar hoorde, en luisterde aandachtig om te horen of het een gevaar voor haar was of niet. Toen ze besefde dat het enkel een boom was die van een andere boom afrolde, keek ze weer aandachtig naar het rode meisje en wachtte ze haar antwoord af.